Ja, valentijn... Eigenlijk heb ik het altijd een opgeklopt en 'verplicht' gedoe gevonden, maar gisterenmorgen voelde ik me toch enigszins uitgelaten.  Ik zou haar verrassen, 'k wist alleen nog niet HOE.

Plots kwam Edison me te hulp en ik belde een bloemenwinkel niet zo ver van hier.  'Neen meneer, een baccara roos hebben we niet meer, wél nog een andere lange roos, maar die is niet zo donker...' Dan maar die gekozen en opzij laten zetten, ik zou ze in de loop van de namiddag komen ophalen.  Zo gezegd, zo gedaan.  Nog snel een kaartje gekocht in de Standaard Boekhandel en weg was ik naar Zepperen (waar Linda aan het werken was).  

En of ze verrast was! Missie geslaagd, dus!

Hoe ik Linda leerde kennen? Wel, het was in de nasleep van 'Wendy' (blogje van gisteren) dat iemand me aanraadde eens een profiel op relatieplaneet te zetten.  Reacties waren er genoeg, maar bijna allemaal hadden ze te maken met een zekere -en gelukkig snel vergankelijke, want zo oppervakkig als maar zijn kan- tv-bekendheid.   Hetzelfde dacht ik dus, wanneer ik een berichtje kreeg van Linda.  'Weer iemand die me gezien heeft...  Pffff....'  Maar ze was hardnekkig en blééf maar berichtjes sturen en... wat bleek?  Ze had het programma nog nooit gezien! Uiteindelijk reed ik naar Kinepolis in Hasselt want we zouden samen naar een film gaan kijken.  Het blééf niet bij de film en uiteindelijk mondde dit uit in een nachtje lang op de bank zitten en praten in het stadspark van Hasselt. Wanneer het langzaam opnieuw klaar werd, bestelden we een lekker ontbijt in een taverne in de buurt.  's Avonds had ik met 'de mannen van ...' afgesproken in Willy's Moustache.  Linda was ook van de partij, maar dan als mijn VRIENDIN.

En kijk, vandaag zijn we méér dan zeven jaar later en nog altijd zijn we samen.  Zonder horten en stoten is het niet verlopen, maar échte liefde kan dit blijkbaar trotseren.  Ik geef het toe, hoe langer de relatie begon te duren, hoe meer schrik ik kreeg om me 'definitief' te binden.  Buiten mijn huwelijk, dat twaalf jaar duurde, had ik nog NOOIT zo'n lange relatie gehad!... Maar kom, eind goed, al goed! Ik kon me over die onzichtbare hindernis heen trekken.

Valentijn, dus. 'De dag van de liefde.' Neen, het is écht niet voldoende om maar één dag per jaar tegen mekaar te zeggen dat je mekaar graag ziet, maar DEZE dag is als een feestdag, een feestdag van de liefde.  En ook al zaten we 's avonds moe maar voldaan elk in ons eigen huisje, de verbondenheid die ik voelde, betekende véél meer dan de kilometers die ons scheidden.

'Wie wordt de man van ...?'  Al bijna acht jaar geleden... Wat gaat de tijd toch snel!  

Ooit heb ik een contract getekend dat ik gedurende dertig (30!) jaar hierover geen details mag vertellen, dus ik vrees dat jullie nog een goeie 22 jaar zullen moeten wachten... 

Waarom ik er ooit aan meegedaan heb? Ik herinner me nog goed de avond van de 'oproep' op VTM.  'Allez, papa, zou DAT nu niet een goeie vrouw voor jou zijn?'.  Mijn dochter stelde me die vraag en wanneer ik eerlijk was, wilde ik eigenlijk best wel graag de échte IRIS leren kennen en NIET het typetje aan wie we altijd zó gemakkelijk denken. 'Mocht Iris hier nu in Begijnendijk wonen (buurgemeente van Aarschot), zou ik met véél plezier eens een glaasje met haar gaan drinken.', was mijn repliek.  Van het één kwam het ander en na heel wat aandringen (van mijn dochter, van Hilde (met wie ik ooit getrouwd was)) schreef ik dan toch maar eens een mailtje.  NOOIT had ik gedacht hier nog iets over te vernemen, want ik dacht wel duidelijk geweest te zijn: 'Het is ZO al erg moeilijk om een geschikte partner te vinden, laat staan dat je dit dan doet voor héél kijkend Vlaanderen (met alle nodige commentaar vandien).' Maar toch belde het productiehuis mij op en nodigde me uit voor een gesprek. Nu ja, wat kon ik méér vertellen dat wat ik hen geschreven had? Dat deed ik dus ook en ik vermeldde eens te meer dat ik géén fan was en ook geen geheime aanbidder of zo! Ik nam afscheid met de woorden: 'Ik wens jullie en jullie programma veel succes!', stapte in de auto en reed naar mijn huisje.  Hoe groot was dan ook mijn verbazing wanneer ze me NOG eens wilden zien voor een tweede gesprek, dit keer samen met de producer.  

Het was de tijd van 'Temptation Island' en ik las in de boekjes wat er allemaal over die mensen geschreven werd...  Ik nam de telefoon en zei hen dat ze mij absoluut mochten schrappen van de lijst want dat ik NIET wilde dat er ZO'N dingen over mij geschreven zouden worden!! Ook al zijn deze verhalen dan compleet verzonnen, TOCH zijn er altijd mensen die maar al te graag die gemene roddels willen geloven.

Maar kom, het verhaal ging verder, want ze wilden me toch graag opnieuw overtuigen om wél mee te doen.  Wat hen uiteindelijk ook gelukt is.

Of ik er spijt van heb? Nee hoor! Het was een hele ervaring en televisiekijken was sindsdien nooit meer als voorheen.  De spontaneïteit die vaak wordt opgedrongen in heel wat programma's, werd sindsdien bijna altijd ontmaskerd als: 'Dit hebben ze zéker drie keer opnieuw moeten doen.  Kijk bv. maar eens naar waar de camera moet staan bij de verschillende shots.'  Ja, het was een totaal nieuwe wereld die voor mij openging en ik ben blij deze ervaring bij op mijn 'curriculum' te mogen schrijven.

Maar 'verliefd' worden tijdens het programma? Neen, dat was niet aan mij besteed.  Nooit was ik eens alléén met haar, altijd waren er wel camera's in de buurt, altijd liepen er wel productie assistenten rond.  Mekaar écht leren kennen was er -voor mij althans- dan ook niet bij.  Moet ik je nog vertellen dat ik het hélemaal niet erg vond om naar huis te (mogen) gaan? 

Afasie.  Ik heb het woord opgezocht, want ik was eigenlijk op zoek naar een medische term.  Ik denk dat dit begrip wel enigszins in de buurt komt van wat ik bedoel.  Enkele weken al heb ik last om sommige woorden correct uit te spreken of zinnen hardop voor te lezen.  Ik word dan écht kwaad op mezelf, omdat ik verdomd goed wéét wat ik wil zeggen.  Het komt er op dat moment alleen niet uit zoals ik het eigenlijk zou willen! Frustrerend!

Oh, ik word wel meer kwaad op mezelf.  Zonder stok ben ik net een pinguïn: ik waggel van links naar rechts, het is net alsof ik teveel gedronken zou hebben.  Hihi, was dat maar waar, dan wist ik tenminste wat de oorzaak was! Of wanneer ik weer eens een afspraak moet afbellen omdat ik het op dat moment écht niet zie zitten of ik me niet met de auto zie rijden... Of wanneer ik zie dat de strijk zich maar blijft ophopen en ik er gewoon niet toe kom om het strijkijzer vast te nemen... 

Weet je dat ik soms jaloers ben op mensen die gewoon kunnen wandelen zonder hierbij hoeven na te denken? Erg hé! En ja, dan ben ik kwaad op mezelf, want tot april/mei van vorig jaar kon ik OOK normaal wandelen zonder grote problemen.

Goh, dat evenwicht hé... Hoe kan ik dat het beste omschrijven? Ik zal proberen... Wel, wanneer je bv. rechtstaat op een draaistoel om ergens aan te geraken, ZO voel ik me de hele dag door.  

Maar afasie dus.  De eerste keer dat dit mij overkwam, stond ik er eigenlijk niet bij stil.  Iederéén verslikt zich wel eens in een woord, in een zin.  Maar het overkomt me nu alsmaar vaker en net zoals Calimero vind ik dit 'niet eerlijk'!  Tja, wanneer ik het allemaal eens op een rijtje zet, zijn er het voorbije jaar eigenlijk wel meer dingen verergerd. Maar ja, over een kleine maand mag ik onder de scanner en dan zullen we ook effectief kunnen ZIEN of er iets aan de hand is en zo ja, WAT dan precies.  Da's nog zoiets.  Het is als een mes dat aan twee kanten snijdt, want langs de éne kant hoop ik dat ze iets 'zien' (zodat ze er ook iets aan kunnen doen), maar langs de andere kant hoop ik dan weer dat het vals alarm is en dat er 'niets' aan de hand is.  Moeilijk.  Wait and see.

Vandaag wordt gewoon een lui dagje.  Soms doet dat ook eens deugd.  Tot morgen!

Eergisteren vroeg iemand me of ik me niet vaak eenzaam voelde hier boven op 'mijn' berg?  Eenzaam?? Neen, absoluut niet!! 'Alleen' wel, ja.  Maar dit is -naar mijn aanvoelen- TOTAAL iets anders dan 'eenzaam'.  Ik bén graag even alleen.  Ik kan ervan genieten.

Zeven jaar zat ik op internaat, nadien op kot en in de abdij.  Veel was ik dus alleen, maar eenzaam heb ik me nooit gevoeld.  Er waren altijd vrienden en vriendinnen met wie ik kon praten, naar wie ik kon bellen, naar wie ik toe kon gaan. Soms om te wat te lachen, soms ook om eens goed uit te huilen. Een lach en een traan, inderdaad. 

Ook heb ik hier fantastisch goeie buren, buren zoals ik er nog nooit heb gehad.  In december 2012 moest ik afscheid nemen van mijn allerliefste buurvrouw, van Tina, met wie ik -vooral tijdens dat laatste jaar- een héél nauw contact had! En ja hoor, ik mis haar erg, élke dag nog!  Twee weken later is mijn papa heel onverwachts tot bij Tina gegaan en moest ik ook van HEM afscheid nemen.  Onnodig je te vertellen dat december 2012 een wel heel erg zware maand voor mij was.

Wanneer ik in het najaar van 2012 élke dag naar Leuven moest om mijn hoofd te laten bestralen, wilde een andere buurvrouw absoluut mijn dagelijkse taxichauffeur zijn (28 keer!). Nooit zal ik DIE geste vergeten! Want sommige dagen moest ik om 8 uur 's morgens al ginder zijn en met de gekende file in de ochtendspits was dit zeker niet evident. Maar zij DEED het toch maar, ondanks het feit dat zij (door haar CVS) het bij momenten erg moeilijk had.  Ook Tina reed me enkele keren, ondanks alles...

Maar kom, het ging over 'eenzaamheid', 'het zich eenzaam voelen'.  Ik prijs me gelukkig dat ik dit gevoel zelden of nooit heb gekend.  Zelfs vorig jaar niet, wanneer het écht heel slecht met me ging, mentaal dan, bedoel ik.  Ik beefde, ik reageerde enórm emotioneel, ik liep 's nachts de trappen op en neer, ik wandelde (wanneer ik weer eens niet kon slapen) in mijn pyjama en kamerjas over de -gelukkig doodse- straat.  Dankzij een andere lieve buurvrouw kreeg mijn lichaam voedsel, want eten interesseerde mij op dat moment helemáál niet. Ik denk dat dit ook de reden is waarom het mij nu absoluut geen moeite kost om me in te leven in het doen en laten van een depressief persoon.  Vroeger zou ik dit NOOIT zo goed begrepen hebben.  Dit was een ver-van-mijn-bed show en 'stelden die mensen zich aan, zochten aandacht'...   Hoe onwetend en vooral verkeerd reageerde ik toen!! Het lijkt me dat je pas écht weet wat er in zo iemand omgaat, wanneer je dit zelf óók hebt gevoeld... Verschrikkelijk gewoon!

Ja, 'vrienden'...  Wat zou ik zonder hen beginnen?  DAN pas zou ik ECHT eenzaam zijn!!! Dank je dat jullie er zijn.  Ik wil en zal er ook altijd voor jullie zijn! Beloofd! 

En neen, ik schrijf het niet meer! 

Facebook.  Hou ik ervan of hou ik er net niet van? Ik denk wel dat ik ervan houd, gewoon al omwille van het feit dat er heel wat mensen uit mijn jeugd en jongvolwassen leven zijn, met wie ik anders NOOIT opnieuw had geschreven, laat staan hen zou hebben gezien!

In 1985 trok in met bus en trein naar een taalkamp in Izegem.  'Es lebe die deutsche Sprache!'  Het was voor mij een héle belevenis, want van Limburg naar Izegem, dat was géén sinecure.  Internet bestond nog niet en alles mocht ik opzoeken met zo'n papieren trein- en busgids.  Veel herinner ik me niet meer van dat taalkamp, alleen dat ik razend verliefd was op een meisje dat ook aan die cursus deelnam.  Jaren heb ik niets van haar gehoord, zij ook van mij niet uiteraard.  Maar via facebook zijn we toch opnieuw met mekaar in contact gekomen. Onlangs hebben we een hele tijd met mekaar gechat en het is gewoon hartverwarmend om zo'n verloren gewaand contact opnieuw te zien en te voelen herleven! Intussen zijn we allebei getrouwd ('geweest' voor mij) en hebben we allebei 2 prachtige kinderen.  Het leven is verder gegaan, zowel voor haar als voor mij.  En de puberale verliefdheid is stilletjes aan verwaterd (wat je na bijna 30 jaar ook wel kunt verwachten).  Maar sommige dingen blijven: het goed kunnen praten met mekaar, het mekaar onmiddellijk begrijpen en ja, ook na 30 jaar, de vriendschap.  Is het niet, Claire? 

Of bv. Nathalie over wie ik in een eerdere blog al schreef.  Ook zij is op deze manier opnieuw in mijn leven gekomen. Haar leerde ik kennen in mijn geliefde Stanzach (jodelahitie) waar ze samen met haar jiujitsu-club het Lechtal verkende vanuit de 'jeugdherberg' van mijn papa.  Zij was jarenlang 'verdwenen' uit mijn leven en -mede dankzij facebook- hebben we nu opnieuw héél regelmatig contact en zijn we zelfs in Brussel een glaasje gaan drinken.  Blijkt dat ze lijdt aan die éne vreselijke ziekte en dat dit dan alweer een speciale band schept.  Ook zij is getrouwd en heeft twee kinderen.  't Kan verkeren, zei Bredero, en gelijk hád hij! 

Dus: 'Dank u, meneer Zuckerberg!'.  Dank u voor al die herwonnen contacten. Dank u voor het ontdekken dat échte vriendschap NOOIT verloren gaat, zelfs niet na een decennialange stilte.  Met déze gedachte in mijn achterhoofd wil ik de jaren die er nog voor me liggen, gebruiken om mijn leven ZINVOL door te brengen. Werken kan/mag niet meer, andere dingen daarentegen wel! 

En ja, het wordt stilletjes aan afgezaagd, niet? Carpe diem! 

Mijn moederke... 

Gisteren zijn mijn dochter en ik nog eens op bezoek geweest bij mijn mama, ook de meter van mijn lieve An-Sofie.  Eenentachtig is ze ondertussen, over enkele maanden mogen we er -hoop ik!- nog een jaartje bijschrijven! 

Een tijdje geleden adviseerde de neurochirurg me om de dosis Medrol (cortisone) kort te verhogen (32mg) en nadien opnieuw af te bouwen tot het huidige niveau (8mg/2dagen).  Volgens de score, had dit wel dégelijk een effect op het evenwicht, maar aan de hoofdpijn veranderde het niets.

Begin maart mag ik opnieuw op dat bedje gaan liggen om in die tunnel geschoven te worden.  Benieuwd of er nu wél iets 'afwijkends' te zien is...

Ach, intussen geniet ik van mijn vrienden, geniet ik van mijn kinderen, geniet ik van de liefde van Linda en geniet ik van mijn moederke.  'Geluk bestaat uit kleine dingen', zegt men.  Daar trek ik me dan aan op en houd mijn leuze aan: Carpe diem. 

De klokken van de O.L.V.-kerk laten vandaag duidelijk van zich horen.  Vandaag is het 'de dag des Heeren'. Rustdag ook, een dag om de voorbije week even te overpeinzen. 

Maandag begonnen met mijn blogje en... héél wat meer reacties gekregen dan ik verwachtte!! Mijn idee was een paar lezers te hebben (die bv.zelf ook een blogje hebben), het werden er dus enkele meer. 

Gisteren naar de winkel geweest, mijn lijstje paraat, maar kiezen zul je, desondanks! Kiezen... da's nog zoiets. Ik heb het altijd al héél erg moeilijk gevonden.  Misschien omdat ik een weegschaal ben? Kies je voor het éne, wil dat automatisch ook zeggen dat je NIET kiest voor het andere.  Heb ik dan wel de GOEIE keuze gemaakt?  Had ik niet beter TOCH voor dat andere gekozen?... Stiepelzot word ik ervan! Maar wanneer je éénmaal je keuze hebt gemaakt, is het zaak ERACHTER te blijven staan.  Op DAT moment leek het je de béste beslissing, dus... Nadien, wanneer je de toekomst al kent, is het natuurlijk allemaal héél gemakkelijk en zie je duidelijk de GOEIE oplossing... Maar da's wanneer je alles al weet, uiteraard.  Knopen zijn er om door te hakken, ook al valt hierdoor het tentzeil soms op je kop.  Het enige wat je dan kunt doen is hieruit léren en ervoor proberen te zorgen dat je de volgende keer wél de goeie knoop doorhakt!... 

Zo dacht ik -intussen al bijna 26 jaar geleden- dat een leven vol gebed en toewijding het mijne zou geweest zijn. Maar nog geen zeven weken later wist ik -noodgedwongen, maar toch- dat een kloosterleven een verkeerde stap was voor Joris Colin.  Heb ik het daar nadien nog moeilijk mee gehad? Ja.  Heb ik het me ooit beklaagd? Neen. Het was de verkeerde knoop en ik heb er toen lessen uit proberen te trekken.

Veelal hebben verkeerde beslissingen toch nog een enigszins positieve wending gehad: zonder deze abdij-ervaring bijvoorbeeld, had ik me heel waarschijnlijk ALTIJD afgevraagd of DIT niet de weg was die ik had moeten bewandelen. Nu weet ik het wel zéker: het was voor mij een VERKEERDE weg.  Dankzij deze ervaring zijn uiteindelijk Alexander en An-Sofie wél geboren kunnen worden.  Kinderen (intussen volwassenen) die ik voor geen geld meer zou willen/kunnen missen!

Kiezen... voor de keuze staan.  Eigenlijk is dit iets wat je héle lange leven gebeurt.  Het leven is doorweven van keuzes maken en loopt snel -soms véél te snel- verder op het door jou ingeslagen pad.  Je kunt het misschien vergelijken met een stroomdiagram: Doe ik dit? Ja  Nee, enz...  Of vergelijk het met een treinspoor: je kunt de wissel naar links of naar rechts zetten.  Een keuze, met -wanneer verkeerd- desastreuze gevolgen. 

Toch is niets verloren, want er is nog altijd het heden en er komt nog altijd een toekomst.  Punt is om te proberen die verkeerde beslissingen niet OPNIEUW te nemen.  En dus wil ik kunnen genieten van elke dag, wil ik later kunnen genieten van mijn oude dag.  Ja, je weet het al: carpe diem.

Sommigen vinden het zó moeilijk te begrijpen dat ik niet alleen maar vriendschappelijke gevoelens kan hebben voor mannen, maar ook voor vrouwen! Vaak wordt daar dan 'iets anders' bij gedacht.  Met een man mag je afspreken zoveel je wil, maar o wee wanneer het met een vrouw is.  Dan is er méér aan de hand...

Ik vind vriendschap nochtans een uiting van jezelf.  Want ALTIJD is er een andere persoon bij betrokken, ALTIJD is er iemand die graag in je buurt is, die graag met je praat.  Praten in de ruime betekenis dan, ook computergesprekken kunnen héél open zijn en gebaseerd zijn op vertrouwen.  Vriendschap betekent ook dat ik van die persoon hou en vice versa.  Waarbij 'houden van' wil zeggen dat die persoon heel wat bijdraagt aan mijn leven en dat ik die persoon niet meer uit mijn leven zou kunnen/willen wegdenken.

Soms ontstaan vriendschappen 'uit het niets'.  Zo raadde me één van 'De mannen van...' (je weet wel ;-))(dank je, Franky) aan om een vriendschapsverzoek te sturen naar iemand die zich in een ongeveer gelijkaardige positie bevindt.  Daar waar het aanvankelijk een beetje aftasten was, merkte ik al snel dat onze golflengtes heel dicht bij mekaar liggen. Dank je, Kristien, om dit vriendschapsverzoek te aanvaarden.  Het doet DEUGD om met iemand te kunnen praten die je begrijpt zonder daar moeite voor te moeten doen. Gewoon omdat die persoon dezelfde dingen meemaakt en ervaart.  Pas op, dit doet daarom GEEN afbreuk aan het begrip van Linda of van andere vrienden die écht wel hun best doen.  Alleen is dit 'anders'... ik kan het niet goed uitleggen.  Kristien zal me wel begrijpen. ;-)

Of nog, het opnieuw doen ontwaken van een vriendschap die 30 jaar in een soort van coma heeft gelegen.  Ook deze persoon wordt geplaagd door die vreselijke ziekte... Onze vriendschap wás er al die tijd wel, maar er gebeurde niets mee.  N'est-ce pas, Nathalie? ;-)

Of nog het herontdekken van een vriendschap die méér dan twintig jaar geleden begon.  De fase waarin hij zich nu bevindt, is bij mij -gelukkig!!- al een beetje voorbij... Ook DAT schept een band, samen met de vele herinneringen.  Dank je, Gert, dat je er bent.  Maar ook de vriendschap van zijn lieve partner, Noëlla, mocht ik vinden.   

Het hebben van vriendschappen vind ik zo belangrijk in mijn leven.  Het is 'anders' dan bij Linda, want daar is er méér dan alleen maar vriendschap in het spel.  Echte vriendschap is voor mij voor het leven.  Ik zou NIEMAND van mijn vrienden kunnen laten vallen, gewoon maar omdat het mij op dat moment beter zou uitkomen.  Omgekeerd weet ik dat dit ook zo is en dat ik ALTIJD beroep op hen kan doen.  Waarvoor dank!!

'Hou van de ander als van uzelf.'  Hoe waar zijn deze woorden.  Eerst en vooral moet je JEZELF graag zien. Soms is dat niet gemakkelijk, bv. wanneer ik weer eens tegen een deurstijl aanloop. ;-)  Maar ik aanvaard me zoals ik ben, enfin dat probeer ik toch! ;-)  

Ach mensen, het leven is mooi. Echt. Ik geniet van elke dag, ook al is het er eentje met regen en wind, zoals vandaag.  Omdat ik DANKBAAR ben voor het leven. Carpe diem.

Amai, het waait! Zeker hier op onze berg! Ik ben blij dat dit keer de schutting nog niet is losgeraakt... ;-)

Waaien, wind... Het leven is eigenlijk zoals de wind: je moet dingen kunnen laten OVERWAAIEN, je moet dingen kunnen vergeven, je moet dingen kunnen vergeten. Weggewaaid met de wind, zoiets.  Ik wil niet blijven stilstaan bij dingen die mij zorgen baren, ik wil niet blijven stilstaan bij dingen waar ik ongelukkig van word. Iedereen verdient een tweede kans, misschien een derde, vierde... 'Hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen'.

Soms zeggen mensen me: 'Maar in de zomer zit je toch de hele dag in je tuin te werken en dan heb je géén hoofpijn!'... Ach, was dit maar zo.  Feit is, dat wanneer ik bezig ben, ik het een beetje 'vergeet'.  Maar van zodra ik ophoud en opnieuw naar binnen ga, rust, ... komt die pijn ONMIDDELLIJK terug.  Dit wil dus zeggen dat hij NOOIT is weggeweest.

Maar ik wil positief zijn en genieten van de dag.  Gemakkelijk is het niet wanneer je constant geconfronteerd wordt met je gebreken.  Ik wil echter niet de 'zeurkous' of de 'klager' zijn! Meestal houd ik die dingen dan ook gewoon voor mij.  Het doet echter goed dit hier nu eens op te schrijven en te delen met 'de wereld'.

Laat de wind de verheerlijkende gedachten aan het verleden wegwaaien, zodat mijn hersenen zich volledig kunnen concentreren op het heden! Carpe diem!

Luisteren... ACTIEF luisteren... Voor sommigen lijkt dit ZO moeilijk te zijn...

Enkele dagen geleden was ik gemoedelijk aan het praten met iemand maar na een tijdje viel het me op dat hij enkel en alleen maar over zichzelf praatte, enkel en alleen in zichzelf geïnteresseerd was.  Hij praatte, ik luisterde... Een gesprek kon je dit dan ook niet noemen, want de communicatie verliep maar in één richting, het was bijna een 'rond punt' met hém in het middelpunt.

Waarom is het zo moeilijk écht te luisteren? Omdat je alleen de goeie dingen wil horen? Omdat je alleen maar interesse hebt in iemand wanneer alles goed gaat?... Nochtans doet het deugd wanneer ook JIJ je hart kunt luchten, wanneer ook jij kunt laten weten dat niet alles altijd rozegeur en maneschijn is. Het rare is dat men wél van jou verwacht dat je zou luisteren naar de ander zijn/haar verhaal.

Men zegt en schrijft dat praten onmisbaar is in een relatie.  Maar praten houdt ook in: LUISTEREN. En dit zonder te oordelen, zonder te veroordelen.  Natuurlijk heb je je mening en natuurlijk mag je die ook uiten, maar laat a.u.b. de ander eerst uitpraten.  Vele misverstanden ontstaan doordat de GANSE boodschap niet verteld kon worden en men al voorbarige conclusies trekt.

Carpe diem. Heb je medemens lief. LUISTER alsjeblieft naar hem.

Denken, zoals het denkertje hiernaast... Soms doet het goed om even stil te staan bij je eigen leven.  'Waarom toch??', vroeg mijn lieve papa zich zo vaak af wanneer hij vastgebonden in zijn ziekenhuisbed lag. Soms stel ik mezelf ook die vraag.  Waarom moest ik dat ding nu in mijn hoofd hebben zitten? Waarom hebben vele mensen na de operatie weinig tot geen last meer? Waarom ik wél? Waarom ziet mijn leven er nu héél anders uit dan ik vroeger ooit droomde? Waarom heb ik geen huis meer van mezelf? Waarom ben ik gescheiden? Waarom kan ik niet gewoon gaan werken zoals iedereen? Waarom waarom waarom...

Maar dit zijn vragen waarop je geen antwoord kunt geven.  Het zijn alleen maar vragen die je ongelukkig maken.  Ongelukkig omdat je teert op het verleden.  Ongelukkig omdat je alle heil alléén maar ziet in dit VOORBIJE verleden...  Je vergeet de toekomst, je vergeet het heden.  Want DIT is uiteindelijk het belangrijkste: het HEDEN!! Carpe diem.

Carpe diem.  Alleen laat elke dag je niet toe zin te hebben in dat 'plukken'... Wakker worden met hoofdpijn, waggelen naar de badkamer, jezelf vasthouden aan de trapleuning om niet naar beneden te vallen... Er zijn fijnere manieren om de dag te beginnen, denk ik dan.  Maar ik kijk buiten en... het zonnetje schijnt! De vogeltjes fluiten wel nog niet, maar dat denk ik er dan graag bij! Het wordt een mooie dag, ook al zal de zetel mij opnieuw (te) veel zien vandaag.

Als titel koos ik 'Geef me een kus', naar het liedje van Stijn Meuris.  'Geef me een kus', geef het LEVEN een kus.  Ik geef het toe, het leven spaart je niet altijd, maar het leven blijft mooi zolang we er ZELF iets moois van proberen te maken! 

Zaterdag, begrafenis van de moeder van een buurvrouw.  Ongewild werd ik opnieuw geconfronteerd met het verlies van mijn papa in december 2012.  Maar tegelijk werd het me eens te meer duidelijk dat ik moet genieten van de personen die er wél nog zijn en niet enkel terugdenken aan zij die er NIET meer zijn... Het leven gaat ongenadig door en zichzelf wentelen in verdriet en gemis brengt alleen maar ONgelukkige gevoelens met zich mee.  En zoals ik mezelf ALTIJD al heb voorgehouden: 'Je kunt pas iemand gelukkig maken wanneer je ZELF gelukkig bent!'.

Neen, het leven loopt niet altijd van een leien dakje. 'Lopen' moet je dan ook ironisch begrijpen, want sinds juni 2013 is mijn trouwe bondgenoot een wandelstok.  Daar waar het in het begin wennen was aan dit 'derde been' (vooral omwille van 'de mensen'), is dit nu een deel van mezelf geworden.  Mijn evenwicht is verstoord en zowel mijn neurochirurg als de verschillende scans kunnen -nog?- niets afwijkends aanwijzen.  Feit blijft dat de 'last' er is, maar ook met deze beperkingen geniet ik van wat ik wél kan! 

Werken hoort er al járen niet meer bij en ook DAT is niet gemakkelijk om te verteren.  Je lichaam beveelt je 'anders' te gaan leven, maar je brein is daar niet altijd klaar voor... Je mist de vele sociale contacten, je mist ook de regelmaat in je leven.  Tien jaar geleden vond ik me 'véél te jong' om al met pensioen te gaan, vandaag heb ik me er echter bij neergelegd dat werken niet meer tot de opties behoort, jonger worden we er ook niet op.

Ja, soms bekruipt me het -onaangename- gevoel dat mijn glorierijke jaren stilletjes voorbij gereden zijn terwijl ik van de éne operatie naar de andere reisde.  Maar, zoals ik eerder al schreef, het heeft géén zin om te denken hoe het had KUNNEN zijn, ik probeer te genieten van de dingen die er nu wél zijn!

'Carpe diem'.  Want élke dag kan de laatste zijn en dat geldt voor iedereen...