In de plaatselijke Carrefour hebben ze zo'n systeem waarmee je zelf je koopwaren kunt inscannen wanneer je ze uit de rekken neemt.  Bij de controle aan de kassa bleek er iets niet te kloppen? Ik had toch alles braaf ingelezen, dacht ik? Bleek dat er twee pakjes mozzarella van een verschillend merk waren en ik één zakje nietsvermoedend twee keer had ingescand.  Het lag per vergissing bij elkaar.  Vandaar het verschil.

'Die Qual der Wahl.'  Te veel keuze hebben, werkt ontmoedigend. 'Wat moet ik nu nemen?' Is het pakje salami dat de helft minder kost dan dat andere pakje dan ook de helft minder lekker?  Of de helft ongezonder?

Juli 1988.  In de DDR was winkelen heel gemakkelijk.  Er was maar één soort confituur, maar één soort choco.  Maar één politieke partij?...  Democratisch is toch wel anders, ondanks wat de naam van dit land zou hebben laten vermoeden.

Wat is nu beter? Ik ben rotverwend en vind het vanzelfsprekend dat ik kan kiezen tussen zoveel verschillende merken appelmoes.  Soms klaag ik dat er in de Aldi 'maar één merk' van een produkt staat.  Is meer nodig? Neen.  Maar ik ben met al die verscheidenheid opgegroeid en ik ben inderdaad verwend.  Maar dat is niet mijn schuld, noch die van mijn ouders.

Ergens houdt deze veelheid van produkten de sociale ongelijkheid in stand.  Want de gezondere produkten zijn vaak duurder.  Tweeverdieners doen hun inkopen in de Delhaize en kunnen kiezen of ze bereid zijn meer te betalen voor die éne fles melk of dat éne specifieke pak rijst.  Mensen met een laag inkomen hebben die keuze niet en moeten hun inkopen in andere supermarkten doen.

Op 25 mei ga ik opnieuw winkelen.  De verschillende partijen staan in de rekken en het is aan mij om er de beste uit te kiezen.  Een keuze die ik maak op basis van inhoud, maar ook op basis van prijs.  Wat is de prijs die ik betaal wanneer ik voor een bepaalde partij zou stemmen? Moet ik dingen veranderen in mijn leven?  KAN ik dingen veranderen in mijn leven?

Ik wil verder kijken dan mijn neus lang is en denken aan morgen.  Met wie wil ik verder leven? Met welke partij aan de macht?

En naar welke winkel wil/kan of moet ik gaan? 

Ik kan er niet naast kijken: op 25 mei zijn er verkiezingen.

Wanneer ik 's morgens mijn facebookpagina open, word ik met artikels uit Knack en uit De Morgen om de oren geslagen.  En bijna altijd speelt een zekere Bart De Wever de hoofdrol.    En dit niet in positieve zin.  Ik vind dit een raar gegeven.  Allebei proberen ze de N-VA te bestrijden, maar tegelijk zorgen ze ervoor dat Bart De Wever nog steviger in ons geheugen verankerd wordt.

Pas op, ik ben absoluut geen aanhanger van de N-VA.  Vaak vind ik hun programmapunten net alsof ze van het Vlaams Belang zouden kunnen komen, maar dan met een mooi jas aan.  De inhoud lijkt me heel erg vaak op elkaar te lijken.  Ik weet dat ik er met dit te schrijven geen vrienden bij zal maken en sommigen misschien op hun tenen trap.  In hun voordeel pleit dat het in tegenstelling tot die andere een democratische partij is.  

Misschien is het door mijn eigen situatie dat ik de sociale voorzieningen, de sociale zekerheid en de gezondheidszorg zo belangrijk vind.  Wanneer ik nog gewerkt zou hebben en intussen een dikke bankrekening zou hebben, zouden andere dingen misschien meer aan belang winnen.  Misschien zou ik rechtser stemmen? Ik denk het niet, ik ben zeker van niet.  Ook wanneer ik 18 was stemde ik links, op school maakte ik in het zesde jaar mijn eindwerk over het ontstaan van het socialisme.  Het heeft me blijkbaar altijd al geboeid.

Gisteren zag ik op www.deredactie.be een gesprek met Liesbeth Homans en professor emeritus Jan Vranken, socioloog en een autoriteit op het gebied van armoedepolitiek.  Wanneer ik nog getwijfeld zou hebben om eventueel mijn stem aan de N-VA te geven (wat ik trouwens nooit overwogen heb), dan is nu mijn keuze ZO gemaakt: ik wil op alle partijen stemmen, zolang het niet het Vlaams Belang of de N-VA is.  Ik vond haar discours ronduit beschamend voor een vrouw die Vlaams minister-president wil worden.  Ze deed me veeleer denken aan een kind dat op school gestraft wordt omdat het zijn les niet kent en het hier absoluut niet mee eens is.

Het is raar en het heeft er absoluut niets mee te maken, maar ik vond Bart De Wever sympathieker wanneer hij enkele maatjes meer had.  Het zal wel aan mij liggen.

 

Ik wilde in dit blogje eigenlijk niets schrijven over politiek, maar de laatste dagen hoor en zie ik niet anders.  En dan heb ik de behoefte om ook mijn mening te ventileren.  Ik leef van een invaliditeitsuitkering en woon in een sociale woning.  Ik ben bang om na 25 mei wakker te worden in een harde maatschappij waar de armen alsmaar armer worden.

N-VA? 

Sinds dinsdag rijd ik rond met zomerbanden.  

Vroeger zag ik er het nut niet van in om winterbanden te hebben.  'Mijn profiel is toch nog diep genoeg?' Een andere rubbersamenstelling was me vreemd.  Sinds de winter van 2006 schuif ik veel minder op mijn winterbanden en ik zou ze niet meer willen of kunnen missen.  Zon, regen, sneeuw of ijs: altijd heb ik het gevoel mijn wagen onder controle te hebben.  En dit is waar het om draait, toch?  Dat IK met de auto rijd en niet andersom.

Stanzach, december 1989.  Het had 's nachts flink gesneeuwd.  Waarom zou ik geen verse broodjes halen bij de bakker?  Ik kroop in het oude VW-busje en reed naar het dorp, een goeie kilometer verder.  Geen probleem.  'Ik kon toch wel met de auto rijden zeker?' Wanneer ik terugkwam en wilde inslaan, schakelde ik nietsvermoedend van de derde naar de tweede versnelling.  Ik stond opnieuw met mijn neus naar waar ik vandaan kwam, ik was 180° gedraaid.  De baan was nog niet geruimd en het busje reed rond op zomerbanden.

Soms wilde ik dat ik ook mijn leven met 180° zou kunnen draaien.  Dat ik opnieuw naar de start zou kunnen rijden en alles zou kunnen overdoen.  Maar dat gaat niet.  Helaas.  Ik moet roeien met de riemen die ik heb, ook al zijn er heel wat barsten en scheuren in.  

Ik betrap me er soms op dat ik nadenk over hoe het had KUNNEN zijn.  Hoe het gelopen zou zijn wanneer ik NIET ziek was geworden?  Of ik dan nog getrouwd zou zijn? Of ik nog altijd in ons huis in Zelem zou wonen? Welke job ik nu zou hebben en hoeveel ik verdiend zou hebben? Hierover nadenken, helpt me echter niet vooruit.  Wel integendeel.  Mijn leven is gelopen zoals het gelopen is, ik leef zoals ik nu leef.  Ik klaag zeker niet, maar ik had het me toch wel anders voorgesteld.

Zoals ik jullie eerder al vertelde, zijn er andere dingen voor in de plaats gekomen.  Wanneer ik was blijven werken, had ik zeer waarschijnlijk 's avonds de energie niet meer gehad om hier dingen neer te schrijven.  Ik zou voor een stuk ook een ander persoon geweest zijn, met andere prioriteiten.  Ik wil gelukkig zijn met wat er NU is, met wat ik NU heb.

En dat is de liefde van mijn kinderen, de liefde van en de geborgenheid bij Linda, de vriendschap van mijn buren.  Wanneer ik die tumor niet gehad zou hebben, denk ik niet dat ik hier gewoond zou hebben.  Ik zou deze fantastische mensen nooit hebben leren kennen.  Ook met jullie zou ik veel minder contact hebben gehad.  Of hoe uit iets negatiefs iets positiefs kan voortkomen.

Het is zoals de halfjaarlijkse wissel van zomer- en winterbanden.  Het kost wat, maar het laat me toe om veiliger te rijden.

Het laat me toe om minder slippertjes te maken.  Met de auto.

Een kinesist.  Dit keer werd mijn keuze bepaald of ik al dan niet gemakkelijk mijn auto zou kunnen parkeren.  In Aarschot zijn er kinesisten bij de vleet, maar bijna allemaal wonen ze in het centrum van de stad.  Het is dan ook onmogelijk om mijn auto dichtbij te parkeren.  Ik ga nu naar een groepspraktijk in Gelrode, 5 minuutjes rijden van hier.  De -grote- parking ligt net naast hun huis. 

Kwaliteit betaal je en dat geldt ook nu weer.  Vroeger liet ik me maar al te vaak (mis)leiden door de prijs en ging ik voor de goedkoopste optie.  Vaak werd het goedkoopste uiteindelijk dan het duurste.  Na enkele weken of maanden werkte mijn goedkope smartphone verschrikkelijk traag en ging stuk.  Ik werd verplicht een ander toestel zoeken.  Op het einde had ik meer betaald voor twee goedkopere toestellen dan voor een premium telefoon.  Of ik kocht een tweedehandsauto die enkele duizenden euro's goedkoper was.  Nadien bleek echter dat er dure dingen aan hersteld moesten worden.  En zo werd de goedkopere auto de duurdere.  Daarbij kwam dat hij nog niet in de buurt kon komen van het rijplezier dat de andere, 'duurdere', bood.  

Soms maak ik de verkeerde keuze en zie ik dit nadien pas in.  Wanneer het te laat is.  Ik laat me leiden door veronderstellingen die achteraf bekeken niet juist blijken te zijn.  Maar het kwaad is geschied en de beslissing is genomen.  De klok terugdraaien lukt niet.

Wanneer ik geweten zou hebben wat ik nu weet, hadden veel van mijn keuzes en beslissingen er anders uitgezien.  Op dat moment leek het me echter de enig juiste oplossing en daar probeer ik me nu dan ook aan op te trekken.  Ik wil me niet ongelukkig voelen omdat ik beter een andere keuze had gemaakt.  

Ik wil er aan werken.  Ik wil proberen om er het beste van te maken en vooral proberen om ervan te genieten.  Ook al legt mijn lichaam me beperkingen op.

Ik hoop dat de kine het lijf en leden wat makkelijker zal maken.  Misschien volgt de geest dan ook wel.

De paasdagen.  Het waren drukke en vooral vermoeiende dagen.  

Pasen, een hoogdag.  De verrijzenis van Jezus.   Of het rapen van eieren?  Ik heb me altijd afgevraagd wat eieren met het paasfeest te maken zouden kunnen hebben.  Zou het te maken hebben met de opstanding uit de dood en het feit dat uit eieren nieuw leven kan voortkomen? Ik zou het niet weten.

Feit is dat méér en méér jongeren (en stilaan ook volwassenen) onder 'Pasen' gaan verstaan dat het de dag is dat er eieren geraapt worden  Er wordt voorbij gegaan aan de échte betekenis, nl. het opstaan uit de dood.

Ik geloof in Jezus van Nazareth, jij gelooft misschien in Boeddha of je bent een moslim.  Zijn we daarom per definitie verschillend? Neen, wel integendeel.  We geloven allemaal in die éne kracht waarvan we ons het wezen niet kunnen voorstellen.  Wel hebben we allemaal beelden gemaakt van hoe we dénken dat ze zouden kunnen zijn.  Maar dit is enkel het resultaat van ons menselijk denken en laat die éne kracht nu net NIET menselijk zijn, maar Goddelijk.  'Dat ijsje is goddelijk.'  Het is heerlijk, het is hemels.  Wanneer je wil, zou je eventueel ook kunnen zeggen dat het smaakt 'alsof God het je gegeven heeft'.  

Pasen.  Ik heb het er moeilijk mee dat ik bijna niet meer kan genieten van een gezellig familiesamenzijn.  Bijvoorbeeld zoals dit zondag bij Linda thuis.  Ik probeer gesprekken te volgen, ik probeer soms iets te zeggen, maar het is zo vermoeiend geworden.  Het is vermoeiend om mijn aandacht erbij te houden en geconcentreerd te blijven. Leuk is anders. Dan denk ik met heimwee terug aan de tijd dat ik dit allemaal wél kon en er zelfs niet bij nadacht.  Dat waren de jaren vóór 1996, de jaren vóór de eerste operatie.

Sindsdien ben ik veranderd.  Vooral omdat mijn hoofd en lichaam regelmatig op de rem gaan staan.  De laatste tijd doen ze dat alsmaar vaker.  Vandaar dat ik gisteren niets kon schrijven.

Maar ik wil een vechter zijn, ik wil niet opgeven.  Ik schreef het al eens, ik ben blij dat ik er heb kunnen zijn voor Alexander en An-Sofie.  Ik ben blij dat ik nog enkele keren naar Stanzach ben kunnen gaan, ik ben blij dat ik nog heb kunnen proberen om te skiën.

Ook Jezus was een vechter, hij gaf niet op.  Zijn lichaam was dood, maar hij stond hieruit op.  Dit was de verrijzenis.  En die gedenken we ieder jaar.  Met Pasen.

Wanneer ik de slaapkamer binnenkom, word ik verwelkomd door twee manden strijk.  Strijken wordt echt wel moeilijker.  In de meeste gevallen neem ik er een stoel bij, recht blijven staan lukt niet meer zo goed.

'De kleren maken de man.'  Of is het 'De kleren maken de man NIET.'?  Hoe je het ook draait of keert, wanneer ik een pak aanheb, voel ik me anders dan wanneer ik een jeans draag.  Wanneer ik met mocassins rondloop, stap ik anders dan wanneer ik sportschoenen aanheb.

Zelfvertrouwen is zó belangrijk (blog 'Believe').  Geloven in je eigen kunnen, ook al wéét je dat je heel wat dingen NIET kunt.  Wanneer ik vroeger ging solliciteren, was dit niet anders.  De houding die ik uitstraalde, gaf me vaak al dan niet de helft van het krediet.  

Ik vind het heerlijk om de gewassen hemden en broeken weer buiten te kunnen ophangen.  Het is een prachtig schouwspel wanneer de wind ermee speelt.  Ze fladderen, maar waaien niet weg.  De vochtigheid wordt weggeblazen, de frisse lentegeur aangetrokken.  

Wanneer ik vroeger intern was en in Rotselaar leefde, vond ik de wind soms niet zo fijn.  Dit omdat hij dan de geur van rotte eieren met zich meebracht, waarschijnlijk van bij Tessenderlo Chemie.  Of wanneer het weer eens vrijdag was en er in de keuken eieren gebakken werden.  Honger had ik dan niet meer.  Goed voor de lijn?

Ik vind dat ik aangekomen ben.  Ik voel het aan de knopen van mijn hemd en aan mijn broeken die strakker zitten.  Passen doen ze gelukkig nog wel.  Ik vraag me dan af wat eigenlijk het belangrijkste is?  Slank zijn en er zoveel voor moeten laten? Of wat dikker zijn en genieten van het leven? Ik leef maar één keer, overdoen kan ik het niet.  Ik zou het dan ook jammer vinden, wanneer ik me al die lekkere dingen zou moeten ontzeggen.  Al geef ik toe dat ik ook wel een beetje ijdel ben en ik er graag 'goed' uitzie.  Maar ja, da's ook weer relatief.  Wanneer zie je er goed uit?  Vaak zien mollige mensen er gezonder uit dan magere.  Tja.

Vandaag is het Pasen, de dag ook dat er chocolade eitjes her en der verstopt worden.  Wanneer ik een klein jongetje was, verheugde ik me erop om in Stanzach in 'de grote villa' (die zo werd genoemd omdat de directeur er woonde) eieren te gaan zoeken.  Eigenlijk ging het niet zozeer om het vinden van de eieren (want die waren ook gewoon te koop in de winkel), maar wel om het zoeken ervan.  De spanning, de suspense.  Herinneringen.  Alexander en An-Sofie zijn de leeftijd al voorbij om eieren te rapen.

Bij Linda is het traditie dat de familie samenkomt en de kleintjes eitjes rapen.  Linda's broer heeft een dochtertje en zij kijkt er uiteraard naar uit.  Vroeger deed ik dit, nu is het haar beurt.  's Namiddags rijd ik dan tot bij mijn mama.  Ik heb er maar ééntje en ze loopt al 82 jaar rond op deze bol.  Ik wil onze momenten samen koesteren, nu ik nog de kans heb om van haar te kunnen genieten.

Vandaag is een hoogdag.  Ik heb zin om m'n pak en een fris hemdje aan te doen.  Maar dit moet wel nog eerst gestreken worden.

Neen, niets om te lezen op Paaszaterdag...

Gisteren had ik in de namiddag een afspraak bij de kinesist en nadien ben ik tot bij mijn mama gereden.  Ze had enkele dingen nodig van de winkel, dus heb ik die nog snel gehaald.

Wanneer ik thuis kwam, was mijn kaars uit.  Mijn geest was te moe om nog iets op papier te zetten.

Vandaag dus geen leesvoer... Maar morgen zijn we er weer, en niet alleen met méér weer, Frank.

Dit jaar moet ik mijn euthanasiedocumenten laten hernieuwen op het stadhuis.  Vijf jaar geleden heb ik ze aangevraagd omdat ik liever niet wil lijden en ook niet wil dat zij die van mij houden dit zouden doen.

Ik had 'getuigen' nodig, mensen die konden en vooral ook wilden bevestigen dat ik bij volle verstand was bij het ondertekenen hiervan.  Linda wilde dit niet, zij kon het niet.  Ik kan dit wel begrijpen.

Ik wil dat mijn leven nog enige vorm van kwaliteit heeft, ik wil mezelf nog kunnen zijn.  Ik wil nog kunnen nadenken.  Benen die niet meer mee willen, ogen die alles liever twee keer zien, overal tegenaan lopen: ik wil het allemaal vredig en rustig ondergaan ZOLANG ik mezelf nog maar kan zijn.  Zolang ik een eigen mening kan hebben, zolang ik over het leven kan nadenken.  Eindigen als een plant, hersenen die met vakantie zijn en niet meer naar behoren functioneren, volledig afhankelijk zijn van anderen: dit alles geeft géén meerwaarde aan mijn leven.  Dit vind ik géén kwaliteit.

De vraag stelt zich waarom anderen dan tóch nog zouden verlangen dat ik blijf ademen.  Is dat dan niet vooral uit eigenbelang?  Is het niet zo dat ZIJ niet zonder mij verder willen? Houden zij dan voldoende rekening met MIJN levenskwaliteit?

De soap Thuis.  Een tijdje geleden probeerde Peggy uit het leven te stappen.  Wie ben ík om dit te veroordelen? Kan ik me inleven in de geest van een zieke persoon? Hoe gemakkelijk is het niet om zo'n daad als egoïstisch te bestempelen terwijl het dat helemaal niet is? Niemand laat graag de wereld en zijn familie of gezin in verdriet achter.  Maar de drang om aan de harde en kwetsende realiteit te ontsnappen, is té groot voor die persoon.  Hij of zij kan niet meer.

We hebben dit leven gekregen, maar het loopt niet altijd over rozen.  En dat hoeft ook niet.  We hebben voldoende gezond verstand meegkregen om problemen de baas te kunnen. Wanneer iets niet van de eerste keer lukt, proberen we het een tweede keer.  En een derde.  Maar soms lijkt er geen licht te schijnen achteraan de tunnel (blog 'Licht').  Er staat een muur voor je, je ziet niet dat het ook anders kan.  Je ziet alleen maar de onmogelijkheid om ooit deze muur te kunnen afbreken of er een doorgang in te maken.  Alles is zwart, je voelt je rot.  Je bent depressief.  Op zo'n momenten neem je beslissingen, maar niet de goede.

Het leven kan mooi zijn.  Alleen besef ik dat niet altijd.  Soms is het nodig even stil te staan en na te denken.  Dan kijk ik naar buiten en zie ik de lente die de winter probeert te verslaan.  Dan hoor ik de vogeltjes zingen en zie ik het gras weer groeien.  En dan weet ik dat ik een gelukkig man ben.  Een man die dit alles MAG beleven.

Maar wanneer het niet meer gaat, wil ik niet nodeloos afzien.  Ik wil niet dat mijn leven op zo'n moment gerekt wordt.  Ik wil waardig afscheid kunnen nemen.  Afscheid nemen van hen die me dierbaar zijn, afscheid nemen van het mooie dat dit leven me geboden heeft.

Daarom kies ik op dat moment voor euthanasie.

P.S.: Heb je vragen over de dood in het algemeen of over zelfdoding, neem dan gratis contact op met Tele-Onthaal (106 of www.tele-onthaal.be) of met de Zelfmoordlijn (1813 of www.zelfmoord1813.be).

We doen het elke dag, maar we denken er niet elke dag bij na.  We maken van iets vuils opnieuw iets schoons, van iets lelijks opnieuw iets moois.

Wanneer ik soldaat-in-opleiding was in de Leopold Kazerne van Gent, gebeurde het dat het mijn taak was om na het middageten de afwas te helpen doen.  Goed dat dit gebeurde ná het eten want anders vrees ik dat het nóg minder gesmaakt zou hebben.  De lieve kakkerlakken (ik vond hen eigenlijk helemáál niet lief!) liepen op hun gemakje de muren te verkennen, het afwaswater was zó vuil dat ik mijn eigen handen niet meer kon zien.  Ach ja, bij mijn weten is niemand ziek geworden.  

Misschien zijn we nu allemaal té hygiënisch.  Zoals ik in 'Paarden' schreef: 'té' is nooit goed.  In de jeugdherberg in Stanzach duwde ik een hoge kar met de vele vuile borden en glazen van de groepen tot bij Paula in het 'afwaskot'.  Gelukkig had zij een goeie en grote afwasmachine.  Er werd gewerkt met proper water en er liepen geen kakkerlakken rond.

Het lijkt zo'n banaal iets, en toch is het noodzakelijk.  Mocht het niet gebeuren, zouden we op den duur ziek worden van al de bedorven etensresten die nog op ons bord liggen.  Vaak denk ik dat iets niets te betekenen heeft.  Maar nadien blijkt het dan toch een impact te hebben op de situatie. Wanneer ik het gras niet afrijd, groeit het gras in de lengte en niet in de breedte.  Het mos en het onkruid zien hun kans schoon om zich te laten gelden.  Het lijkt me vaak een zinloze bezigheid, maar uiteindelijk is het dat niet.  Het is een voorwaarde om van een mooi en gezond gazon te kunnen genieten.  

Ik probeer twee keer na te denken vooraleer ik beslis of iets al dan niet nuttig is.  Heel vaak vind ik dan toch een argument pro.  Ik zie dan al die kleine dingen die mij wél genot kunnen verschaffen.  Vroeger zag ik deze niet.

Maar afwassen heeft me -tot nu toe- nog niet echt genot verschaft.

An-Sofie moest gisteren een korte auditie doen voor Vijf.  Nadien zou ze samen met Ruth, je weet wel, de vriendin van Alexander (je kunt hen zien op de foto hiernaast) gaan shoppen.  Ik was taxichauffeur van dienst.

Ik vind het helemaal niet zo evident om op die leeftijd samen met je eventueel latere schoonvader weg te gaan.  An-Sofie was er ook wel bij, maar toch.  Met Hilde heeft Ruth een uitzonderlijk goeie band.  Wat alleen maar rust kan brengen in het hoofd van Alexander.

'Je vrienden kies je, je familie niet.'  Zo was het ook wanneer ik verliefd werd.  Plots kwam niet alleen dat meisje in mijn leven, maar kwamen daar nog heel wat andere personen bij: de ouders, broers, zussen, tantes en nonkels.  Kortom de ganse familie.  Wanneer ik onmiddellijk geaccepteerd werd, was ik opgelucht.  Er waren echter momenten bij dat ik eerst onderworpen werd aan een waar kruisverhoor.  Wat niet altijd in het voordeel van mijn verliefde gevoelens speelde.

Het kan gelukkig dus ook anders.  Ik ben blij dat Alexander een vrouw als Ruth gevonden heeft.  Ze studeren samen, begrijpen elkaar en leven ook mee met elkaar.  Wanneer ze volgend academiejaar vijf maanden in Moskou zullen wonen, wordt dit wel zéér belangrijk.  Moskou ademt op een andere manier dan Antwerpen, er zijn andere leefgewoontes.  Ik bewonder hen dat ze dit willen doen, want het is níet zo dat de ouders van Ruth,Hilde of ik snel op het Rode Plein kunnen staan.  Het zal wél een unieke ervaring voor hen zijn.  Het zal bagage zijn die ze de rest van hun verdere leven met zich mee zullen dragen.  Ik hoop dat ik hier nog lang getuige mag van zijn.

De liefde die Alexander en Ruth uitstralen, maakt mij gelukkig.  Iedere ouder wil toch dat zijn of haar kind goed terecht komt in het leven?  Met Alexander lukt dit, samen met Ruth.  Over An-Sofie hoef ik me ook geen zorgen te maken.  Zij voelt zich goed in haar vel en dit kan alleen maar beter worden.

Ik ben een gelukkige vader.  En daar is Ruth mee de oorzaak van. 

Heb ik jullie aandacht getrokken met deze titel?

Ik moet jullie teleurstellen.  Ik wil het écht niet hebben over wat er (o.a.) tussen de lakens gebeurt.

Maar al te vaak werd ik aangetrokken door één enkel feit, door één enkele eigenschap, door één enkel woord (zoals bijvoorbeeld door de titel van dit stukje).

Wanneer ik jong was, beken ik dat ik eerder oppervlakkig leefde.  Ik liet me leiden door iemands schoonheid, eerder dan dat ik keek naar wat iemand te bieden had.  Uiteraard bestond het ideale erin wanneer deze twee eigenschappen gecombineerd werden met elkaar.  Alleen gebeurde dit niet vaak.

Wat wél meerder keren gebeurde, was dat hoe beter ik iemand leerde kennen, hoe aantrekkelijker die persoon werd.  'Van een mooie tafel kun je niet eten.'  Iemand die me oorspronkelijk niet zo aantrekkelijk leek, kon me door haar persoonlijkheid plots wél aantrekken.  In mijn dromen had mijn ideale vrouw blonde haren en blauwe ogen.  Hilde had donkere haren en bruine ogen.  Ook Linda heeft bruine haren en... je raadt het: bruine ogen.  Zo zie je maar.

Ik vind dat sex vaak overroepen wordt.  Sex staat voor mij niet op dezelfde hoogte dan liefde.  Natuurlijk wordt het meeste genot verschaft wanneer deze twee met elkaar verbonden zijn.

Daarom vind ik het ook zo jammer dat een relatie vaak op het spel wordt gezet voor één misstap.  Want meestal komt liefde hier absoluut niet bij kijken.  Het is meer 'proeven van een ander bord', waarbij je dan bijna altijd tot de conclusie komt dat het eten hierop écht niet beter smaakt.  Dit geldt voor alle mannen, maar ook voor alle vrouwen.

Kunnen praten met elkaar is zó belangrijk in een relatie.  Met de jaren neemt de fysieke passie misschien af, maar het praten en de geestelijke passie blijft.  Wanneer je daar vroeger al moeite mee had, wordt het een vermoeiend en saai samenzijn.  Een samenzijn dat nog véle lange jaren kan duren.

Liefde is zo'n mooi iets.  Ik wil dit dan ook koesteren en niet zomaar uitdelen.  Ik zou dit ook niet kunnen.  Liefde laat je op wolkjes lopen, liefde laat je gekke dingen doen.  Zoals bijvoorbeeld naar zee rijden om er alleen maar een kop koffie te gaan drinken (Hilde?).  Het zijn dingen waarbij mijn verstand me gek verklaart.  Maar er is ook nog mijn hart en maar al te vaak volg ik dit.  Het heeft me al menig aantal blauwe plekken opgeleverd, want het resultaat bleek niet altijd te zijn wat ik me er bij voorstelde.

Soms heb ik me laten misleiden door die eerste aantrekking.  Iets wat ik nadien tot mijn eigen scha en schande heb mogen ondervinden.  Ik vergelijk het vaak met een schoendoos.  Er moet echt wel iets moois IN die doos zitten, het is niet voldoende alleen maar een mooie verpakking te hebben.  De schoendoos wordt oud en minder mooi, maar de inhoud BLIJFT, die verandert niet of nauwelijks.

En zo zal ik mijn vrouw altijd mooi blijven vinden, ook al zal ze 100 jaar zijn.

Sex zal er dan vermoedelijk niet meer inzitten.  Maar dat hoeft ook niet.

's Zondags wil ik opnieuw meer naar de mis gaan.

Zolang ik bij mijn ouders woonde, zou een zondag een zondag niet geweest zijn wanneer we 's morgens om 10 uur niet op ons paasbest naar de pastoor luisterden. Het voelde gewoon niet goed aan om op zondag in mijn bed te blijven liggen en uit te slapen.

Ik was elf jaar en zat in het zesde studiejaar.  Meneer pastoor was speciaal naar onze klas gekomen om te vragen of we misdienaar wilden worden. Het sprak me aan, ook omdat ik dit sowieso al deed bij de zusters Benedictinessen.  Op zondagmorgen sprong ik om half zeven op mijn fietsje om in hun slotklooster de mis te kunnen dienen.

Geloof ik in God? Geloof ik in Jezus? Ik wil geloven dat er iets is wat mijn geest niet kan bevatten.  Ik wil geloven dat ik ooit op de een of de andere manier opnieuw met mijn papa zal kunnen praten, dat ik hem opnieuw zal kunnen knuffelen.  Ik wil niet geloven dat dit afscheid hier definitief is.  Dom van mij? Kan.

Is het dát wat ik nodig heb? Een doel om enigszins naar uit te kijken? Een troost? Ik weet het niet.  Ik weet alleen dat dit geloven dat er iets moet zijn, me de kracht geeft om vol te houden in dit leven.

Vele jaren trok de eucharistie en het geloof me minder aan.  Waarschijnlijk omwille van de schijnheiligheid die ik in Averbode leerde kennen.  Maar ik wil opnieuw kunnen geloven dat niet alle geestelijken zo zijn.  Ik wil kunnen geloven in het goede van de mens.

Ik heb nood aan een plaats waar mijn geest tot rust kan komen.  Die vind ik elke keer wanneer ik een kerk binnenga.  Dan overvalt me een sfeer van rust en liefde.  Daarom wil ik op zondag weer kunnen meeVIEREN.

Ik zag op www.deredactie.be een uitzending van Reyers politiek met Peters Mertens van de PVDA+.  Ik ben het niet met alles eens, maar op één punt heeft hij alvast gelijk: we moeten SAMEN leven.  Niet iedereen krijgt dezelfde kansen, niet iedereen heeft dezelfde genen of heeft het geluk met een groot intellect geboren te zijn.  Is men daarom minder waard? Absoluut niet! Wanneer iedereen zijn/haar steentje bijdraagt, leven we in een SAMENleving waarin iedereen zich evenwaardig/even waardig kan en zal voelen.

Het lijkt wel alsof ik hier een preek aan het neerschrijven ben.  Een laat gevolg van zoveel jaren misdienaar geweest te zijn?

Ik schreef het al: vroeger reed ik graag met de auto.

We schrijven 2004.  Tien jaar geleden al.  In augustus wilde ik opnieuw gaan werken, althans dit toch proberen.  Met het openbaar vervoer zou dit erg vermoeiend worden, dus zocht ik op het internet naar een goedkope, maar degelijke auto.  Mijn ouders wilden financieel bijspringen.  En ja hoor, ik vond wat ik zocht.  Na een testrit te hebben gemaakt, was ik verkocht.  Net zoals de auto.  Het werd een Mercedes van elf (11!) jaar oud.  Ik voelde me er gerust in.  Alexander en An-Sofie waren nog klein en ik wilde hen veilig en comfortabel tot bij hun vriendjes brengen.

In het voorjaar van 2005 leerde ik Miranda kennen.  Zij woonde in Alsbach-Hähnlein (Duitsland), een kleine 400 kilometer van Aarschot.  De oude Mercedes was om de andere week mijn trouwe metgezel wanneer ik een weekje ginder zou gaan wonen.  's Zondags vertrok ik in de namiddag wanneer de kinderen naar Hilde gingen en de week nadien was ik tegen de middag weer thuis om hen op te halen.  Onze labrador werd door een vriendin verzorgd.  Dank je, Ann.  Het was een mooie tijd waar ik met plezier aan terugdenk. Op een zonnige namiddag bestelde ik samen met Jetty, haar mama, een reuze-ijs op een terrasje.  Ik zag haar bijna niet meer zitten. Mooie momenten.  Miranda is een erg goeie vriendin gebleven.  Ik zou haar niet meer kunnen/willen missen.

In maart 2005 belde Marijke (Sint-Paulusjeugdkampen) dat mijn papa met een longontsteking was opgenomen in het ziekenhuis van Reutte (Oostenrijk).  De dag nadien stonden mama en ik 800 kilometer verder.  De Mercedes had ons naar Stanzach gebracht.  Op zomerbandjes daarenboven, terwijl er ginder sneeuw lag.  Onverantwoord, maar de liefde voor mijn vader ging boven mijn eigen veiligheid.  Na een weekje ontsloeg hij zichzelf, tegen de adviezen van de artsen in, en reden we huiswaarts.  Hij met een dekentje over zich heen.  Ik moet je niet vertellen dat ik blij was wanneer ik de oprit van zijn huis opreed.

Een goeie twee jaar vereenzelfdigde ik me met mijn oude Mercedes.  Maar er kwamen teveel kosten aan en ik keek uit naar iets anders.  In de garage waar ik de auto liet onderhouden, stond er een 3 jaar oude BMW in de toonzaal.  'Blote Meisjes Wassen', zoals iemand me later zei.  Hij heeft me zes jaar zijn diensten bewezen.  Vandaag rijdt de 24-jarige zoon van Linda hiermee rond.

In die tijd volgde ik een rijvaardigheidstraining.  Daar waar ik daarvoor altijd al verzot was op autorijden, reed ik vanaf toen NOG liever.  'Ze zouden me toch niks kunnen bijleren? Ik reed toch al 21 jaar?'.  Dat dacht ik.  Maar al snel bleek dat ik er eigenlijk helemaal niks van bakte en er heel wat bij te leren viel.  Sindsdien rijd IK met de auto en de auto niet langer met mij.

Autorijden.  Het leven wordt gemakkelijker wanneer je het kunt.  Ik voel me verloren bij de gedachte dat ik dit misschien niet meer zal mogen.

Wanneer ik naar buiten kijk, is het net alsof ik een schilderij zie.  Maar het is geen statisch beeld, het is voortdurend in verandering.

Leef ik in een kopie van de échte wereld? Ik heb het er moeilijk mee.  Ik wil dat wat ik voel, écht is.  Ik wil dat de mensen met wie ik praat, écht zijn.  Ik wil leven in een échte wereld.  Niet in een schijnwereld.

Ik wil niets zomaar vanzelfsprekend vinden.  Ik wil kunnen nadenken over existentiële vragen. Waarom ben ik hier? Wat is mijn doel? De vragen zijn moeilijk, de antwoorden ook.  Wanneer ik jong was, klonken deze echter anders dan vandaag.  De doelen heb ik moeten bijstellen (zoals ik eerder al schreef).  Wat ik hier dan doe is een vraag die ik me elke dag opnieuw weer stel.  Ik wil geloven dat mijn leven een meerwaarde heeft, net zoals het leven van ieder menselijk wezen dat hier rondloopt.  

Wanneer ik een tiental jaar geleden psychologie ging studeren aan de KUL, denk ik dat ik veruit de enige student was in die enorme aula die kon genieten van de lessen filosofie.  Misschien was het omdat ik al wat ouder was.  De eerste lessen waren er nog genoeg andere studenten aanwezig...  

Duizenden jaren geleden waren er al mensen die nadachten over het 'zijn'.  'Is het of is het niet?' In 515 voor Christus dacht Parmenides hier drie dingen over.  Of: 'Het is en kan niet anders dan zijn.', of: 'Het is niet en kan onmogelijk zijn.', of tenslotte: 'Het is en het is niet.'  Boeiend, toch? Enkel het derde antwoord doet me mijn wenkbrauwen fronsen. Wat niet wil zeggen dat ik het niet eens zou kunnen zijn.

Ik kan heel goed begrijpen dat een achttienjarige hier geen boodschap aan heeft en dit allemaal maar flauwekul vindt.  Ook een schilderij heeft zijn voor- en tegenstanders.  De één vindt het prachtig, de ander absoluut niet.

De gustibus non est disputandum.

 

Gelukkig zijn.

Ik kan 'niet ongelukkig' en toch ook 'niet gelukkig' zijn.  Ik ben niet ongelukkig wanneer ik 's morgens tussen die heerlijk ruikende lakens wakker word, maar ik ben niet onverdeeld gelukkig omdat ik weet dat ik gedurende de dag weer geconfronteerd zal worden met de dingen die ik liever vergeet: met mijn lichaam dat me opnieuw een halt toeroept en me zegt dat het genoeg geweest is.  Dat het rust nodig heeft.  Dit terwijl mijn geest nog lang niet aan rusten denkt.

Toch voel ik me ook gelukkig.  Ik heb het geluk twee prachtige kinderen te hebben op wie ik terecht fier kan zijn.  Ik ben gelukkig en ook dankbaar dat ik in een huis mag wonen, dat ik geen honger of kou moet lijden.  Ik heb een stabiele steun en toeverlaat: Linda.  Ik heb haar nodig.  Zeker nu.  Buiten het feit dat ik haar natuurlijk ook gewoonweg graag zie!   

Ik moet maar rond me kijken om tot dit geluksbesef te komen.  De vogeltjes wekken me met een prachtig concert, de uil oehoet me in slaap.  Ik ben blij dat ik deel mag uitmaken van dit éne, grote geheel: van die prachtige natuur.

Wanneer ik tijdens de vakantie in Stanzach woonde, was ik gefascineerd door die enorme bergen die uit het aardoppervlak leken te rijzen.  Wanneer ik in Brussel door de stad liep, verwonderde ik me erover dat onze aardbol al die loodzware gebouwen kon dragen. En dat ze er niet afvielen.  Tenslotte draaiden we altijd maar rond! Hoe ik vandaag kan denken, hoe ik mijn armen kan laten bewegen.  Hoe ik mijn handen kan laten schrijven wat ik duidelijk wil maken.  Het is wonderlijk.  Ik sta er veel te weinig bij stil.

GELUKkig moet ik niet alleen leven.  Uiteraard zijn er miljarden mensen, maar toch zou ik me gemakkelijk alleen kunnen voelen. Gelukkig zijn er de vele vrienden, kortbij of veraf, die mijn hart verwarmen en bij wie ik altijd terecht kan.  Gewoon het feit te weten dat zij er zijn, geeft me een rustig gevoel.  Ik ben niet alleen.  

Het allergrootste geschenk dat ik kreeg, zijn Alexander en An-Sofie.  Zolang ik leef, zullen zij er zijn.  

Ik ben een gelukkig man.

__________________________________________________________________________________________

Dit was al geschreven wanneer ik 's avonds mijn dochter aan de lijn kreeg.  Een vriend van haar was plots gestorven.  Aan de gevolgen van een hersenbloeding.  Hij was pas 17. Ze was er het hart van in.  Ik ben onmiddellijk tot bij Hilde gereden, waar ze deze vakantie 'op kot' zit (zoals jullie al weten).  Vannacht heeft An-Sofie hier bij ons in Aarschot geslapen.

Enkele dagen geleden schreef ik over Peaches Geldof.  Dat ze pas 25 was, veel te jong.  En toch is dit nog acht (8) jaar ouder dan de vriend van An-Sofie.  Zo zie je maar weer dat we zoveel mogelijk moeten proberen te genieten van iedere dag, van ieder klein moment dat ons gelukkig maakt.

Carpe diem.  Vandaag des te meer...

Soms verschijnt het beeld  in mijn geest van zo'n ouderwetse koets vol pracht en praal en met een heel stel paarden ervoor.  Flinke gezonde paarden, samen goed voor heel wat kracht.

Soms kan veel kracht echter onhandig zijn, soms maak je er dingen mee stuk.  Wanneer je bijvoorbeeld te veel kracht op een schroefdop zet, draai je de draad stuk en sluit hij de fles niet meer zoals hij zou moeten doen.

Té veel is nooit goed.  Voor niets.  Mekaar té veel zien, kan funest zijn voor een relatie.  'Trop is teveel en teveel is trop', wist ook Vanden Boeynants. Wanneer ik té veel eet, word ik misselijk.  Wanneer ik téveel alcohol drink, word ik dronken.  

Wanneer ik vroeger té erg mijn best deed om bij een meisje in de smaak te vallen, liep ik geheid een blauwtje.  Ik studeerde en was verliefd.  Op Annemie.  Maar Annemie besloot dat er voor ons geen toekomst was.  Toch wilde ik haar koste wat kost overtuigen van het tegendeel.   Mijn inspanningen hadden -uiteraard- het tegenovergestelde effect.  Ach, ik was jong en wist nog zo weinig van het leven.  Dan doe je domme dingen en dat gold zeker ook voor mij.

Paardrijden is nooit iets voor mij geweest.  Ik vond het zo'n enorm dier.  Het imponeerde me.  Gewoon al maar erop kruipen, vond ik een hele bedoening.  En dan moest ik ook nog eens proberen om erop te blijven zitten.  

Ik denk dat ik tien was wanneer ik het strand op en neer mocht wandelen bovenop de rug van een paard.  Of het eens mocht galopperen?  Euh NEEN, liever niet!! 't Was verdorie zo al moeilijk genoeg om recht te blijven.

Enkele jaren geleden werd ik wakker van een onbestemd en irriterend geluid.  Bleek dat Gust twee ezels hier achter in de wei had gezet.  Ik wist niet dat hun gebalk zoveel decibels kon veroorzaken.  Intussen staan ze terug in hun oude, vertrouwde wei en... ik mis ze.  Ook al liep één van hen mijn ladder omver en kwam ik hierdoor serieus vast te zitten. Er kwamen toen allerlei rare woorden uit mijn mond.  Maar ach, het gebeurde niet met opzet.  Het waren eigenlijk lieve dieren.

Paardenkracht.  Onze 'koetsen' hebben geen paarden meer.  Ze hebben een motor.  Maar wél spreken we nog over 'paardenkracht'.  En zo blijven paarden ook in de 21ste eeuw hun plaats naast de mens behouden.  Onder andere zo.

Gisteren las ik nog eens een stripverhaal.  Dat was een tijdje geleden.

Vroeger behoorde ik tot de Jommeke-lezers.  Je was ófwel fan van Jommeke ófwel van Suske en Wiske.  Ik vond de tekeningen van Willy Vandersteen te gedetailleerd en daardoor nogal vermoeiend. Daarom heb ik ook nooit een album van bijvoorbeeld De Rode Ridder uitgelezen.

Tijdens het voorlaatste jaar van mijn humaniora, in 1985, leerde ik Kiekeboe kennen.  En vooral Fanny dan.  Ik hield van de tekenstijl van Merho.  De onderliggende humor en het feit dat ik er altijd nieuwe dingen kon uithalen, maakten het geniaal voor mij.  Blijkbaar werkte deze Merho-microbe aanstekelijk, want ook mijn papa (en later ook Alexander) kon (kan) hiervan genieten.  

Ik probeer te leven zoals in een stripverhaal: eenvoudig en zonder al te veel tralala.  Ik wil dat anderen mijn boodschap gemakkelijk kunnen begrijpen.

Het is zoals communiceren met elkaar.  Soms vind ik het danig vermoeiend wanneer iemand tijdens een verhaal zoveel zijsprongetjes maakt dat ik nog maar moeilijk de rode draad kan vinden.  Blijkt dat men soms zélf niet meer weet wat men wilde zeggen.

Ik hou van praten.  Wat niet wil zeggen dat ik daarom véél praat.  Ik probeer duidelijk te zijn en zo weinig mogelijk woorden te gebruiken.  Maar ik luister ook graag.  Niet naar onzin.  Ik heb nog het liefst dat men dingen vertelt waarover ik kan nadenken. Misschien ben ik het oorspronkelijk niet eens met hem of haar, maar dit kan absoluut veranderen.  Dit vind ik boeiende gesprekken.  Dit zijn gesprekken waar ik van bijleer.

De basisschool, het eerste studiejaar.  Praten kon ik al, lezen nog niet. Ik vind dat deze twee werkwoorden enigszins samenhangen.  Wanneer ik lees, verrijk ik mijn woordenschat.  Ik lees woorden waarvan ik het bestaan niet afwist.  Buiten het verhaal op zich, vind ik dit een boeiend gegeven.  Ik was zes jaar en leerde woorden lezen.  Maar uitspreken mocht ik ze alleen wanneer de juffrouw dat wilde.  Daar had ik het in het begin toch wel wat moeilijk mee.  'Stilzitten en zwijgen.'  Hoe vaak heb ik dit niet gehoord.

Nu ben ik 46 jaar en denk ik soms terug aan die tijd.  Ook nu moet ik soms zwijgen en vooral niet spreken.  Zwijgen 'voor de lieve vrede'.  Hetzelfde gebeurt met het uitvoeren van sommige handelingen.  Met het ouder worden, heb ik me voorgenomen om niets meer tegen mijn zin proberen te doen.  Het leven is te kort.   Al blijven er dingen die ik MOET doen, waar ik niet buiten kan.

Gisteren was de dood van Peaches Geldof een nieuwsfeit.  Ze was amper 25.  Zoiets zet me aan het denken.  Plots kan het gedaan zijn.  Daarom wil ik zoveel mogelijk genieten van het mooie rondom mij.

Ik zou geen man zijn, mocht ik ook niet van die andere strip kunnen genieten.  Maar dat heeft dan niet zozeer met het verhaal te maken.

  

In de zomer gaan Alexander en An-Sofie met vakantie naar Frankrijk.  Hilde heeft er een huisje gehuurd en ook Ruth, de vriendin van Alexander, kan mee.

Op zich vind ik dit uitzonderlijk.  Ruth wordt er 24, Alexander 21 en dan lijkt het me helemaal niet zo evident om met je 'ouders' (in dit geval mama) met vakantie te gaan.

Ik ben blij en vooral ook dankbaar dat ze dankzij Hilde al van de wereld hebben mogen proeven en dit nog altijd kunnen doen.  Verre reizen maken (of reizen maken tout court) is voor mij niet meer mogelijk.  Noch lichamelijk, noch financiëel.

Natuurlijk mis ik die mooie en onbezorgde momenten.  Het genieten van elkaars rustige aanwezigheid.  De herinneringen nadien.  Maar ik gun het hen! Absoluut.

Wanneer Alexander en An-Sofie kleine kindjes waren, planden Hilde en ik elke zomer een mooie vakantie.  Tenerife, Tunesië, Turkijke.  Het waren onvergetelijke momenten.  Voor iedereen.  Gelukkig heb ik die innige momenten nu hier thuis.

Soms ben ik bang hierdoor noodgedwongen een minder goeie band met hen te hebben.  Nochtans betekenen ze alles voor mij.  Ik probeer dit eventuele 'gemis' voor hen te compenseren met dingen die ik wél (nog) kan.  Wanneer ze een chauffeur nodig hebben, doe ik al het mogelijke om dit voor hen te kunnen zijn.  Ook al zou ik soms liever in de zetel zitten en rusten.

Dit is liefde.  Dit is 'er zijn voor mekaar'.  Niet altijd komt alles even goed uit, maar ik probeer bergen te verzetten.  Omdat ik ze zo graag zie.

Liefde geeft me kracht.  Mocht ik niet zoveel om hen geven, zou het me niet lukken om zo vaak voor hen klaar te staan.  Of om te koken en te zorgen dat hun was gestreken is.

Mijn professionele leven is stilgevallen.  Zij zijn mijn doel.

Wanneer ze klein waren, wilde ik dat ze zouden opgroeien met een mama en een papa die hun leven zouden vullen met liefde.  Ze werden groter, en ik wilde dat ze de 'goeie' vrienden vonden.  Nu zijn ze volwassen, en ik wil dat ze gelukkig worden.  Hun studiekeuze hebben ze gemaakt, hun professionele carrière ligt voor hen.  Nu is het aan hen.

Alexander vond Ruth.  Zij maakt hem gelukkig.  Dat zie ik.  Dank je, Ruth.  Ik hoop dat ook An-Sofie op dit gebied goed terecht zal komen.  Maar ze is geen bedeesd of naïef dutske.  Ze zal de juiste wel vinden.

In mei neem ik een maandje vakantie.  In Pellenberg.

Vanmorgen haperde de deur van de eetkamer.

Dit was de eerste keer.  Nooit eerder haperde ze of durfde ik ze op slot doen.

De buitendeur daarentegen sluit ik wél wanneer ik wegga.  Ik denk dat er in België nog maar weinig mensen zijn die dit niet doen.  In Tirol was dit vroeger wel even anders.  Daar werd iedereen vertrouwd, iedereen was welkom.

Sommige deuren openen zich, andere blijven gesloten. Vaak is vriendelijkheid en kalmte de sleutel om ze te openen en te bereiken wat ik wil bereiken.

Gisteren mocht ik An-Sofie wegbrengen naar het huisje van Hilde, Alexander daar oppikken om dan samen door te rijden naar Zelem, naar mijn mama. Niet dat ik de deur daar platloop, maar elke dag rond 20 uur bellen we met elkaar.  Mocht er iets zijn, spring ik uiteraard onmiddellijk in de auto.

Kind zijn is een speciaal gevoel.  Mijn ouders hebben altijd hun uiterste best gedaan om me het leven zo aangenaam mogelijk te maken.  Mijn papa is er niet meer, mijn mama wordt er volgende week 82 en nu is het MIJN beurt om er te zijn voor haar.  Fysiek is het niet altijd even gemakkelijk om tot ginder te rijden, maar ik vind dat ik dit -met veel plezier trouwens- verplicht ben.  Dit is het minste wat ik kan terugdoen.

Mijn mama heeft iets speciaals met Alexander.  Zij zijn twee handen op één buik.  Wanneer hij een baby was, zorgde zij voor hem wanneer Hilde en ik niet thuis konden zijn. Natuurlijk is An-Sofie ook haar oogappel!  Ze is zo gelukkig haar meter te mogen zijn.

Wanneer ik oud ben en dingen niet meer kan doen (wat jammer genoeg nu al een beetje zo is), hoop ik dat mijn kinderen er, in de mate van het mogelijke, ook voor mij zullen zijn. Waar ik eigenlijk zeker van ben.

'Je oogst wat je zaait.'  Ik heb altijd geprobeerd om An-Sofie en Alexander met liefde en respect te behandelen.

Mijn deur zal altijd openstaan.

In de paasvakantie komt Alexander hier studeren.  Hij laat het kotleven twee weekjes rusten.

Studeren.  Het heeft mij altijd een dubbel gevoel gegeven.  Ik wilde maar al te graag dingen bijleren en ontdekken.  Maar het studeren op zich, het geconcentreerd aan een bureau zitten, zag ik meer als een noodzakelijk kwaad.  

Tien jaar geleden schreef ik me in voor de eerste kandidatuur psychologie aan de KUL.  Ik was thuis en werken kon/mocht ik niet.  Of het me zou lukken alle colleges te volgen, zou ik op dat moment dan wel zien.  Ik was tot niets verplicht.  Zo voelde het ook niet.  

Hoe meer er kennis in mijn hoofd gepompt werd, hoe meer ik me ervan bewust werd dat ik nog niets kende.  Dit ondanks het feit dat ik 36 jaar oud was. Hoe meer ik nieuwe dingen ontdekte, hoe meer ik besefte dat er nog zoveel dingen waren waar ik NIETS van wist.

Is dit ook niet een beetje 'geloven'?  Geloven betekent dat je iets aanneemt zonder dat je er een aantoonbaar bewijs voor hebt.  Wanneer je van iets zéker bent, heeft het geen zin meer om over 'geloven' te spreken.  Dan wéét je het gewoon.

Met het ouder worden ben ik het leven meer gaan bestuderen.  Wie ben ik? Wat doe ik hier? Moeilijke vragen.  En het antwoord is nog moeilijker.  Je moet het geloven.

Geloven is iets wat ik bijna iedere dag moet doen.  Wanneer professor Van Calenbergh (mijn neurochirurg) me zegt dat de beelden van de scan er niet verontrustend uitzien, geloof ik hem want zélf ken ik er niets van.  Wanneer Sabine Hagedoren vertelt dat het morgen gaat regenen, geloof ik haar.  Alhoewel, soms heb ik toch wel mijn twijfels.

Twijfels zijn er vaak in mijn leven.  Maar eigenlijk zijn veel van die twijfels 'onzekerheden'.  Niemand kan voorspellen hoe de toekomst er zal uitzien.  Ik kan en wil alleen maar geloven dat er ook mooie dingen in het verschiet liggen.  Natuurlijk zullen er ook minder aangename momenten komen, maar na regen komt altijd zonneschijn.

Zo ben ik blij dat ik door middel van dit blogje mensen opnieuw 'ontmoet' heb, mensen met wie ik al veel te lang geen contact meer had.  Dit maakt me blij.  Alsof de zon mijn hart beschijnt.  Niet dat het hiervoor alleen maar geregend zou hebben.

Vrijdagnamiddag kreeg ik opnieuw een telefoontje van de opnamedienst van Pellenberg.  Alles is nu -voorlopig- voorzien om op 5 mei a.s. naar ginder te rijden en daar dan een drie- tot viertal weken te blijven.  Tijdens het weekend zou ik naar huis mogen.

Ik vermoed dat ik ginder toch wat tijd voor mezelf ga hebben.  Misschien kan ik opnieuw wat studeren?