Op deze dag 100 zijn we na de middag voorbij de km-paal van de resterende 100 km
gestapt. Reden genoeg vandaag om na 15 km ermee te stoppen en hier in
Morgade in een 2-persoonskamer te overnachten. Morgade is een klein
gehucht tussen Sarria en Portomatin. Het is zelfs zo klein dat het in onze gids
niet is vermeld. We lopen andermaal in een schitterende natuur en in een
prachtig zonnetje van ongeveer 23 graden. Ons initieel idee om vandaag
enkel tot Sarria te gaan was snel opgeborgen. Sarria heeft naast veel herbergen
en auberges, ook de kerk van el Salvador en het klooster van La Madalena.
Na de regen van deze nacht, zijn we deze ochtend in de mist om 8u vertrokken te
Fonfria. Enkele km verder hebben we in Triacastella gekozen om de camino
frances te volgen. Men kan immers te Triacastela ook langs de alternatieve weg
via Samos gaan. Velen doen dit om on het monasterio van Samos te overnachten.
Wij hebben echter steeds ons voorgenomen om de oorspronkelijke camino frances te
volgen. Na 23 km overnachten we nu in een prive refugio net voor Sarria.
De etappe van vandaag verliep langs erg rustige landwegen en ging
eigenlijk van boerderij naar boerderij. Vanaf de middag was de zon daar,
maar wel met een stevig windje.
Vandaag hebben we 2 bijzonderheden van de camino kunnen bekijken: O Cebreiro en de St Jacques op de Alto de San Roque.
Tijdens de beklimming van de O Cebreiro passeerden we langs heel wat dorpjes, met typisch kenmerken:
soms slechts enkele huizen, meestal wel een bar - restaurant, met veel boerderijen, verscholen in de natuur, ... heel mooi.
Het klimmen zelf duurt toch ongeveer 6 km dat men stevig op de benen moet duwen. Ook de armen duwen mee daar we beiden over Nordic Walking stokken beschikken. En niet vergeten te drinken, een ook wat te eten. Op O Cebreiro staat een kapelletje met heel wat moois, o.a. deze kleine St Jacques. Na O Cebreiro komt men al weldra op de Alto de San Roque waar die erg grote pelgrim staat:
Ondertussen zijn we dus nu ook in Galicie:
Vanaf km 151,5 staat er nu iedere halve km een stenen km-paal met de resterende km tot Santiago. Vandaag nog 138,5 km. We schieten goed op.
De weg van Villafranca del Bierzo naar Vega de Valcarce herkende ik nog van de pelgrimstocht op de fiets met Jelle in 2000: een erg lange strook naast de autosnelweg met continu veel wind.
Voortdurend loop men onder de autostrade.
En om de haverklap steekt men de rio Valcarce over.
In 2000 met de fiets konden we toen niet goed volgen en waren we een beetje verbaasd van de maier waarop hier autostrades worden aangelegd.
De zon was opnieuw een ganse dag daar. Iedereen, ook de lokale bevolking, is erom verbaasd.
De wegen zijn dan ook erg stofferig.
Nog steeds zien ze allerlei verwijzingen en afbeeldingen van St Jacques onderweg.
Ook de resterende aantal km tot Santiago is meer en meer vermeld.
De voorziene etappe hebben we een stukje uitgebreid met2 extra km Ruitelan: eigenlijk de eerste 2 km van de beklimming naar O Cebreiro.
De natuur is hier nog niet uitgebloeid: geregeld zien ze mooi plantjes in bloem staan:
De plik van de druiven is hier volop bezig. In een peipklein dorpje konden we in de schuur een boer vinden die de druiven aan het persen was.
We zijn verder opgeschoten tot aan Villafranca del Bierzo: 23 km gestapt in andermaal een zonnige en zelfs op de middag erg warme dag Bij aankomst in dit dorp stuit men direkt op de Santiagokerk en zijn schitterende portada del perdon ( poort van de vergiffenis): een privilege voor zieke of kreupele pelgrims, die vroeger hier dezelfde aflaat en gunsten kregen alsof ze in Santiago zouden aankomen. Wij moeten dus doorstappen naar Santiago.
Villafranca ligt ook aan de oevers van de rio de Valcarce, eigenlijk een natuurlijke weg uit de El Bierzostreek waar iedereen langs moet die van Castilie naar Galicie wil.
Het stappen verloopt nog steeds naar wens, onder andere door de zelf gebreien kousen van de moeder van schoonzoon kurt. Dankuwel moeke voor deze kousen.
Na de beklimming van de Cruz de Ferro (Hoogste punt van de camino) , de lange afdeling erna naar dorpjes die tot enkele jaren geleden zo goed als onbewoond waren, zijn we gestopt na 20 km klimmen en dalen.
De cruz de Ferro is een karakteristiek punt waar pelgrims een steen neerleggen op de "milladoiro" om bescherming te vragen op hun reis, een gewoonte die de maaiers uit Galicië al hadden op hun reis.
De voet van het kruis lijkt ondertussen echter wel een stortveld te zijn omdat er vanalles is achtergelaten: kapotte schoenen, aanstekers, sjerpjes, papieren boodschappen, keien in allerlei formaten en diverse versieringen, ... noem het maar en het ligt er wel ergens.
Mams heeft een kleine bruine kei neergelegd met de namen van de kinderen en kleinkinderen. En ook oma.
Paps heeft een steentje naast het kruis gelegd voor onze overleden familie en vrienden.
Na de beklimming komt men nadien in pitoreske dorpjes die door heel wat buitenlandse reizen is bezocht. Toen wij door het dorp Acebo liepen, was net het bus Jappanners afgezet. Mams had al snel kontakt met een japanner.
In het dorpje Riego de Ambros waar we overnachten, belichtte de avondzon het dorp heel typisch met die echte Spaanse zon.
Ponferrada is de belangrijkste stad in de regio El Bierzo. De naam van de stad komt door de ijzeren brug die de rivier de Sil oversteekt: pons ferrata betekent ijzeren brug.
De stad werd al sinds de romeinen bewoond door de overvloed aan goudmijnen in de omgeving.
Bovendien heeft men hier heel wat verwijzingen naar de astrologie en een prachtig kasteel.
Wij overnachten in een mooi gebouw van de parochie met een leuke binnenkoer en kamertjes met 4 bedden. Alles donativo. We liggen bij een Frans echtpaar dat we al een tijdje tegenkomen en waarmee we al een keer zijn gaan eten.
De meeste pelgrims houden zelf bij hoeveel kilometers er zijn gestapt en hoeveel kms erover blijven.
Voor de pelgrims die zich daar niet met bezighouden, is er hier op de binnenkoer een duidelijke aanduiding.
Nog 202,5 km te stappen.
Op de camino zijn er spijtig genoeg mensen die op de weg zelf sterven: tijdens het wandelen of tijdens het fietsen. Vandaag heb ik de 4e keer een verwijzing gezien naar een overleden pelgrim.
Alhoewel het niet overdreven warm was, is de zon nog steeds elke dag daar: hier net voor Ponferrada rond 11u.
Op de binnenkoer van deze vrij grote refugio (210 bedden) staat nog een kapelletje waar iedere dag om 19u30 een dienst voor de pelgrims doorgaat.
Te Astorga hebben we in ons eigen 2-persoons kamertje heerlijk geslapen.
Geen snurkers. Geen personen die midden in de nacht opstaan. Geen personen die onverwacht het licht aansteken. Geen personen die telaat in bed is.
Enkel Andre en Helly in een 2-persoons stapelbed.
Met ruimte genoeg om de rugzakken uit te pakken en alles bij de hand te hebben.
Met zelfs zicht op de omgeving van Astorga.
Ook de buitenkant van onze refugio te Astorga was niet mis: zie hiernaast met Helly in de deuropening.
Net vandaag is Andre sinds 1 juli 3 maanden aan het stappen: de teller van het aantal afgelegde km staat nu op 2010,5 km. Het hoofd is nog fris, de benen worden al wat sneller moe, de voeten al wat meer pijn. Maar met Helly erbij zijn de etappes toch sneller achter de rug.
Normaal vanaf morgen nog 10 etappes, wat betekent dat we kunnen aankomen op 11 oktober. En gezien het gunstig verloop momenteel, heeft Andre een redelijk goedkope nachtvlucht geboekt bij Vueling op dinsdag 18 oktober. Vertrekken te Santiago op dinsdag om 22:55u en na een (lange) overstap te Barcelona is de aankomst te Brussel gepland om 8u50 op woensdag 19 oktober.
De volgende 5 etappes tot ongeveer O Cebreiro zullen we dus lopen zoals voorzien. Daarna gaan we de etappes wat inkorten zodat we zouden aankomen te Santiago op zaterdag 15 oktober. Dan kunnen we zondag de pelgrimsmis meedoen. Maandag dan Santiago bezoeken en dinsdag hebben we voldoende tijd om in te pakken en naar de luchthaven te rijden.
Onderweg te El Ganso hebben we nogmaals een kerktoren gezien met een ooievaarsnest.
Na Astorga te hebben verlaten, kwamen we een klein kerkje tegen waar een vrijwiller de pelgrims verwelkomde:
De pracht van Astorga en het Gaudi huis ligt nu achter ons: morgen wacht ons het Cruz de Ferro.
Eerst nog een 6 km naast de regionale weg, en daarna tussen de velden en door typische Spaanse dorpen naar Astorga.
De 23,5 km werden wel in de benen gevoeld. Na enkele etappen was dit immers opnieuw een etappe met wat heuvelend terrein.
Onderweg hebben we heel wat gezien.
Zowel de pelgrims als de lokale bevolking zijn erg creatief.
In een tuin zagen we enkele zelf gemaakte stukken, waaronder afgebeeld vliegtuig.
In Hopital worden jaarlijks nog riddersspelen gehouden naast een erg grote en erg mooie brug. Hier moesten vroeger de ridders zich bewijzen tegen de ridders van Hopital om de brug te mogen oversteken.
Op de meest onmogelijke plaatsen zijn door de tijden heen, allerlei herkenbare plaatsen ontstaan waaronder deze, een beetje eigenaardige figuur, waarop en waarnaast pelgrims allerlei eigen aandenkens achter laten.
Ook midden een redelijk groot bos, stond een Spaans echtpaar. Zij deed maasage en hij hield een standje met fruit, dranksjes, koekjes, ... allemaal donativo. Hun idealen waren terplaatse te lezen.
Aangezien de camino continu van het oosten naar het westen gaat, moet men in de ochtend geregeld achter zich kijken. Wat een kleuren.
Vandaag zijn we vertrokken uit Leon: een prachtige stad en een nog mooiere kathedraal. Wat een glasramen.
De 26,5 km die we liepen, waren bijna allen naast de regionale weg. We hadden het gevoel een hele tijd op de Belgische A12 tussen Boom en Aartselaar te vertoeven. Het is hier wel warmer, zelfs met enige regendruppels vanmorgen. Nu om 18 u schijnt de zon weer.
Voeten en benen zijn (bijna) dik in orde. Houden zo.
Morgen gaan we naar Astorga. Ook weer de moeite om te bezoeken. Dus niet telaat vertrekken (de weg zoeken hoeft niet gedurende de eerste 6 km, want het blijft nog even gewoon rechtdoor).
We slapen in de albergue Santa Ana: pas vernieuwd, en met ook kamertjes voor 2. Joepie zegt mams want vorige nacht bij de zusters moesten de oordoppen in. Seffens om 19u eten: menu del peregrino. Morgen vanaf 6u30 ontbijt: desayyuno. Alles voor de totale prijs van 38 euro: joepie zegt paps.
Na 20 km eigenlijk continu naast N-601 te hebben gestapt, zullen we overnachten
in de "Albergue del Monasterio de las Benedictinas": een vrij groot klooster dat
nog steeds door zusters is bewoond.
De getrouwde koppels slapen hier
in 1 slaapzaal, de andere meisjes in een zaal uitsluitend voor de meisjes, en de
resterende jongens slapen in een zaal voor jongens.
Bijkomend willen de
zusters hier iedereen een ontbijt aanbieden tussen 6u30 en 7u30. Perfect voor
ons want wij staan normaal iedere dag op om 6u15.
Alles is hier
"Donativo" : de pelgrim beslist zelf hoeveel hij wil bijdragen voor zijn
verblijf. Waarschijnlijk zal ik 10 euro per persoon geven.
Er resteren
ons nu nog 13 stapdagen tot Santiago: - eerst 4 stapdagen om de 4e dag de
"Cruz de Ferro" te zien op ongeveer 1500 m hoogte - dan 4 stapdagen om El
Cebreiro en de "Alto de Poyo" op 1300 m te lopen - en tenslotte 5 stapdagen
om via Portomatin, Palas del Rey, ... Santiago te bereiken. Nog 306
km.
Gisteren en vandaag was het in de voormiddag wat bewolkt, maar de zon
is toch nog genoeg aanwezig. Warm genoeg hier.
Op heel wat kerktorens
hebben we onderweg ooievaarsnesten gezien. Telkens denken we dan aan onze buren
van Willebroek en we nemen meestal ook een foto van de lege nesten.
Na 27 km stappen, zijn we nu op 19 km van Leon gekomen. Een volgend belangrijke
mijlpaal op deze pelgrimstocht.
Het initiele plan om te stoppen in
Reliegos, hebben we op de middag uitgebreid om 6 km extra tot Mansilla te lopen.
Helly heeft daar geen enkel probleem mee.
Ook hier zijn nog heel wat
huizen gebouwd in leem en stro. Eigenaardig.
Bij onze binnenkomst in
Mansilla was de lokale markt nog volop bezig. Wat een gedoe.
Na vandaag en de afgelegde 26,5 km , zijn er van de camino reeds 424 km achter de rug en nog 353 km te stappen. Niet allen de tijd, maar ook de kms vliegen snel voorbij.
Mams Helly heeft momenteel geen enkel probleem aan de voeten. Echt verbazend.
Burgos ligt nu op 47 km van ons en normaal gezien zullen we dus op woensdag daar zijn. Morgen stappen we 21 km door naar Reliegos. Overmorgen dan nog 26 km naar Leon. Vanaf Leon blijven er nog 306 km tot Santiago.
Hier in Bercianos hebben we een keer een hostal genomen aan 35 euro voor 2 personen. In deze hostal is alles voorradig: een bar met internet, en voor deze avond een restaurant met een menu voor de peregrino's aan 10 euro per persoon.
Met de menu voor de peregrino is het steeds wat afwachten: - eergisteren hadden we een ruime keuze in voor- en hoofdgerecht - gisteren washet vaste dagmenu: voorgerecht was een waterachtige soep met veel vermicelli erin, hoofdgerecht waren 2 varkenskoteletten met fritjes, nagerecht ijs , yoghurt of fruit. Telkens met brood en wijn. Water is soms een supplement.
Andre kan hier ongelooflijk veel eten. Vanaf de ochtend tot de avond. Gisteren bijvoorbeeld om 10 u al een bocadillo met tortilla en een cafe grande con leche. Op de middag de lokale specialiteiten van de bakker, 's avonds ...
Alhoewel de weg opnieuw vrij rechtdoor was, hebben we toch het nodige kunnen bekijken: - de nog steeds in leem gebouwde huisjes in Moratinos en St.Nikolas de Real Camino - Sahagun met zijn "La Peregrina" - de ermita de la Virgen de Perales - de opkomende zon met zijn typische Spaanse tinten - en uiteraard de wijdse uitgestrekte velden. Schtitterend. Om alle lijfelijk leed te vergeten.
Via deze willen we alle familie, vrienden , buren en pelgrims bedanken voor de vele reakties en aanmoedigingen om de weg verder te zetten en te beeindigen in Santiago. We kunnen nu mekaar steunen en tijdens de weg toch wat afleiden op de moeilijke momenten wanneer de benen wat moe zijn, de knieën wat pijn doen, de voeten warm lopen, de zon te hevig brand op hoofd en armen, ... maar alle tekens op de weg zijn ons gunstig.
Gisteren heeft Andre een klein kruisje gevonden op de weg. Ook een teken misschien dat onze pelgrimstocht een stukje zal bijdragen in die lange geschiedenis van de camino. Het geeft ons in ieder geval de (be) rust (ing) waarop we naar op zoek waren. En we denken veel aan diegenen die ons dierbaar zijn.
Een stevige warme knuffel van mams Helly en paps Andre.
We zijn terecht gekunnen in het oude Santa Clara klooster en hebben een klein kamertje voor 2 personen gekregen voor 5 ⬠per persoon. Ongelooflijk.
Het uitzicht is ook bijzonder: wij hebben zicht op 3 ooievaarsnesten. Ooievaars zelf zie ik niet.
De nonnen maken hier vooral rond Pasen hemelse lekkernijen: de zogenaamde 'Marzas'.
Voor de etappe van vandaag raden alle gidsen aan om vroeg te vertrekken. Het was 19 km rechtdoor zonder enige mogelijkheid voor schaduw. Gelukkig was de zon pas om 11 u echt eraan het doorkomen. Morgen is trouwens een gelijkaardige etappe: een typische camino etappe met grote afstanden tussen enorme tarwevelden en als het dan warm is. Oei oei.
De etappe tot Boadilla del camino van 17 km hebben we verlengd met 6 km tot in
Fromista: totaal gestapt vandaag is dus 23 km. Morgen normaal gezien 19
km.
Onderweg hebben we het Canal de Castilla gepasseerd wat eigenlijk een
ingenieus watersysteem is om de velden met water te bevloeien. Waar er water is,
ziet erg groen tov de rest.
De warmte is de laatste dagen in de
voormiddag best te verdragen. Vanaf 2 u in de namiddag kan je best uit de zon
blijven. Alhoewel.
De verplaatsingen verlopen nu tussen enorm grote tarwevelden en telkens met vrij grote afstanden tussen de dorpen.
Helly loopt gemakkelijk 20 km. Houden zo.
Helly heeft zich de camino al volledig eigen gemaakt. Hier in de refugio heeft zij zelfs de plaats ingenomen van de lokale hospitalier. En zij werd dan ook aangesproken om wat uitleg te geven.
De nationaliteiten hier in de refugio zij niet te tellen: in ons compartiment van 4 bedden slapen we nu weer met een hongaars koppel en we praten met elkaar frans.
Gisterenavond hebben we gegeten met een hongaars koppel uit Boedapest. Dan verstonden we elkaar weer in het Engels.
Op de camino klinken we bij het eten met iedereen: bon camino.
Het is hier trouwens redelijk prijzig voor een peregrino menu: telkens rond de 9 euro met voor-, hoofd- en nagerecht. En water en wijn inbegrepen. Dan toosten we toch zeker: bon camino.
We stappen nu geleidelijk van Burgos naar Leon. Elke dag kijken we wat de mogelijkheden van de overnachtingen zijn en de betreffende afstanden.
Alles verloopt prima.
Geen problemen met de voeten.
De routine van opstaan, eten , stappen , refugio zoeken, ... hebben we nu doorgetrokken en terwijl Helly dagelijks bijvoorbeeld een wasje doet, kan Andre de lokale horeca verkennen.
We zijn trouwens niet van plan om een rustdag in te lassen. Met de huidige aanpak kunnen we voldoende rusten in de namiddag. En 's avonds is het licht in de slaapzalen om 22u uit. De meeste pelgrims liggen tussen 21 en 21u30 in hun slaapzak.
De eerste nacht in een refugio is voor ons beiden goed verlopen.
We lagen wel bij 22 andere personen in een oude paardenstal, en hebben goed geslapen.
Vanochtend hebben we eerst bij de lokale bakker nog een koffie en een koek gegegeten, en zijn op weg gegaan voor 21 km tot Burgos.
We doen alles rustig aan zodat Helly kan wennen aan de camino, het warme weder, het stappen, ...
De opkomende zon is steeds apart:
Ook in Burgos staat de stad vol met beelden die op een of andere manier verwijzen naar de camino:
In de laatste refugio was zelfs de toog van de bar fraai versierd:
Vanavond verblijven we in de gemeentelijke refugio van Burgos waar we een klein open kamertje hebben voor 2 personen aan 4 euro per persoon. Net voor het inchecken in de refugio had ik nog de prijs gaan vragen in een hotel: 58 euro voor 2 personen. De keuze is dan snel gemaakt.
Vanavond was het hier te Burgos om 20u00 nog 25 graden. Gans de stad leek wel aan het shoppen en terrasjes doen. Wat een volk.
En dan al die pelgrims daar nog tussen. Die natuurlijk grote honger hebben. Wij hebben eens op restaurant een typische Spaance paella genomen. Lekker.
Morgen verlaten we Burgos en gaan naar Hornillos del Camino: 20 km. Perfect op schema.
Vandaag vandaag stappen we , mams en paps , Helly en Andre, opnieuw samen. Heerlijk.
Broer Emiel heeft immers Helly meegebracht met zijn mobilhome, naar Spanje. We hebben samen 's avonds nog wat samen gegeten in de gite rural. Doet deugd.
Morgen doen we de resterende 21,5 km tot Burgos.
De zon was vanaf de middag terug volledig daar. Maar toch niet zo warm.
Vandaag hebben we 2 bijzonderheden van de camino kunnen bekijken: O Cebreiro en de St Jacques op de Alto de San Roque.
De weg van Villafranca del Bierzo naar Vega de Valcarce herkende ik nog van de pelgrimstocht op de fiets met Jelle in 2000: een erg lange strook naast de autosnelweg met continu veel wind.
Na de beklimming van de Cruz de Ferro (Hoogste punt van de camino) , de lange afdeling erna naar dorpjes die tot enkele jaren geleden zo goed als onbewoond waren, zijn we gestopt na 20 km klimmen en dalen.
Ponferrada is de belangrijkste stad in de regio El Bierzo. De naam van de stad komt door de ijzeren brug die de rivier de Sil oversteekt: pons ferrata betekent ijzeren brug.
Te Astorga hebben we in ons eigen 2-persoons kamertje heerlijk geslapen.
De etappe naar Astorga was afwisselend. 
Vandaag zijn we vertrokken uit Leon: een prachtige stad en een nog mooiere kathedraal. Wat een glasramen.
We stappen nu geleidelijk van Burgos naar Leon. Elke dag kijken we wat de mogelijkheden van de overnachtingen zijn en de betreffende afstanden.
