Even een kort bericht doorgekregen. Joke werkt momenteel bij een bakker doch het is niet echt haar ding. Ze is volop op zoek naar iets meer uitdagenders. In ieder geval probeert ze volop te werken om de kas aan te vullen en aldus de trip nar Thailand, het sluitstuk van haar avontuur ook financieel te ondersteunen...
Op zaterdag 08 en zondag 09 juni was het weer skypen geblazen. Ditkeer alle aandacht voor vaderdag én de familie die 'overgekomen' was. Joke zoekt momenteel een job. De timing was minder goed gezien het weekend én de verjaardag van The Queen op maandag waardoor alles gesloten is... Het vertrek begint nu stilaan te naderen, ook is de terugkeer gepland voor september. De jeep staat al te koop op internet; binnenkort moeten de tickets gevalideerd worden. Doel is om eerst nog even te stoppen in Thailand. Kwestie van nog een stukske meer van de globe te ontdekken. Afhankelijk van het evt. werk van Joke zal men iets vroeger of net wat later vertrekken van Skippyland om de Thaïse lucht in te ademen. Wordt ongetwijfeld vervolgd! Wie eens een portretje wil zien van de eerste periode van Joke en Tim in Australië of van het verblijf van de mama en haar zus (april 2012), mag steeds contact opnemen. Er zal met veel plezier verteld worden over de zoektocht in West-Australië.
De laatste weken was er vrij weining nieuws te sprokkelen... De bush van Australië blijkt ondeoordringbaar voor internet, sms en andere straalverbindingen. Ondertussen hebben Tim en Joke het onbereikbaar gebied verlaten en is er weer mogelijkheid om te skypen en te mailen. Hierbij een bericht van vorig weekend.
G'day!
Momenteel zit ik op een camping in Darwin, Northern Territory. Op 't eerste gezicht een leuk stadje, groter en stedigerder dan Broome, maar toch gezellig.
Onze start maakten we in Disaster Bay in een aboriginalcommunity. Helaas waren de meesten de hele dag gaan werken, dus hebben we niet leren vissen. Wel hadden we een diepgevroren kangoeroestaart in onze Eski, die op traditionele bushwijze in een kampvuurtje werd klaargemaakt. Jammie!
Daarna maakten we ons op voor een zotte tocht op de Gibb River Road. Elke Australier zucht en puft en oeioeioeit wanneer je erover begint: afgelegen, rough road, rivercrossings en salties. Het droge seizoen startte net toen Maarten arriveerde, en op die manier konden we elke gorge, waterval en afgelegen station bezoeken. Van mei tot oktober is de baan open, maar daartussen is alles afgesloten wegens te hoog water, orkaanseizoen en salties.
In Broome makten we een tussenstopje in het wildlife park om een blik te werpen op de prehistorische reptielen die we op onze baan zouden tegenkomen. En die ons nog meer angst aanjaagden dan de haaien in Shark Bay. Het minikrokodilletje dat ik in mijn handen hield was ijskoud en zijn beetje mijn zijn schattig snoetje zou even hard aankomen als mijn vinger tussen een autodeur. De grote krokodillen sprongen gigantisch hoog naar de vissen en kippen. En daarna worden ze een sjakos.
Ook hebben we daar geleerd dat een krokodil moet opladen om aan te vallen en bij de start kan hij lopen tegen 30km per uur, daarna tegen 5uur per uur. We hadden dus vrij snel door dat we niet zo heel erg bang moesten zijn. Maar ze zijn wel echt groot....
Daarna sliepen we op de highway, en volgende ochtend ploeterden we door Tunnel Creek. Daarna op naar Windjana Gorge, waar de freshies in de zon op het strand vijf meter van ons lagen. Lennard Gorge was een verschrikkelijk warme wandeling en het helblauwe poeletje op het einde was meer dan een welkome verfrissing. Op weg naar Bell Gorge, eerste keer pech. Iedereen waarschuwde ons voor de vreselijke staat van de weg na the wet, wanneer ze weggespoeld wordt en de stenen goed scherp liggen. Schade: linkerachterband er een beetje aan. Nieuwe band rop, zalig ploeteren in Bell Gorge en dan Adcock en Galvans Gorge. De dag erna getankt tegen 2.05 dollar om verder te gaan richting Mitchell Falls. Ergens in een kleine repair shop onze band laten plakken (totaal niet verantwoord wegens grote scheur, maar met 1 reserveband rondrijden is weinig geruststellend). Mitchell Falls was een vreselijk lange weg (iemand had zelfs de tijd gevonden een bordje te maken en op te hangen: "are we there yet? NO") en vreselijk boebelig maar het resultaat was fan-tas-tisch. Onderweg overal aboriginal rock art, vierdubbele watervallen en een grote ravijn waar je over de waterval liep. Zeker de moeite. Het volgende op de weg was El Questro, waar we maar 1 dag bleven wegens te duur, te decadent en weinig de moeite. In Kununurra deden we inkopen en dan beleefden we een overnight avontuur in de Picaninny Gorge in de Bungle Bungles.
Superopvallend onderweg waren de bushfires. We hebben zelfs een paar keer tussen bushfires gereden. Plots een grote rookpluim aan de kant van de baan, en dan grote vlammen! De meesten zijn aangestoken, omdat the wet nu net is afgelopen. De bomen zijn nog steeds vochtig genoeg om niet in brand te schieten. De grassen zijn volledig uitgedroogd en branden nu op. Het gras wordt aangestoken, de bomen blijven staan en zo is er kans voor nieuwe vegetatie tijdens het volgende Wet. Sowieso moet het droogste van het droogste seizoen nog komen en gaat het hier dan pas echt branden. De kampvuurgeur ga ik alleszins nooit meer kunnen vergeten.
Ook de roep van de vele kaketoes ga ik nooit meer vergeten. Witte en zwarte, kleurrijke broertjes en zusjes maken on-ge-loof-lijk veel lawaai. We hebben al zoveel wildlife gezien. En tegelijk hebben we nu het gevoel zo dicht bij de natuur te zitten. We hebben gekampeerd op superafgelegen plekken, we leven volgens de zon, we merken kleine verschillen wanneer we een tijdslijn passeren, we merken de wisseling van de seizoenen en hoe de natuur en de dieren erop reageren. Veel opvallender dan seizoen en klimaat in Belgie. Nu zijn we terug in droge omgeving en is het koel 's nachts. Maar 500km geleden was het vochtig en zo warm 's nachts.
In the NT was Kakadu een beetje een teleurstelling, op de mooie rock art na. Litchfield daarentegen was weer een beetje zoals op de GRR. We bezochten een oude homestead, een oude tinmijn, heel mooie watervallen (waar ik een blauwe plek op mijn bil heb aan overgehouden na een superelegante val vanboven op de waterval. schoon) en deze ochtend een kangoeroe met kleine joey in zijn buidel naast onze tent.
't Was schoon. Maar nu heb ik genoeg gorges en watervallen gezien voor de komende vier maand. Maarten vertrekt vrijdag, dus we doen wss nog een vistrip deze week. Maar daarna staat nog niks vast, behalve een job zoeken tot begin augustus. Duiken in Cairns, de blue mountains zouden we nog graag doen en dan is 't klaar met Australie. Begin september kijk ik uit naar Thailand!
Ik hoop dat jullie veel plezier gaan hebben op de familie BBQ, 'k vind het jammer dat ik er niet bij kan zijn, maar ik kijk zeker uit naar de foto's! Bedankt ook voor de kaartjes en de foto's van de trouw van Koen en Benedicte. Er liggen hier een stapel kaartjes, die klaar zijn voor op de post te smijten sinds begin Broome. Ooit komt het er dus van, dus hou de brievenbus in de gaten
Jullie hebben de groeten van Maarten en Tim, en doe iedereen ook zeker de groeten van mij!
Vandaag werd een Australische blbliotheek overvallen door enkele buitenlandse bezoekers. Volgen dbericht en actiefoto werd ons toegestuurd: Vandaag gaan duiken in
het coral rif! tot 9,7 meter diep; eerst een les gehed en een paar meter
gedoken, dan tweemaal gesnorkeld tussen de manteres (grote roggen) en nadien
de grote duik van 40 min. Zalig!
Morgen de ganse dag in
de auto naar Karijini park. en dus geen bereik want een nationaal park.
Hier (eindelijk) een berichtje met
alvast een klein reisverslag
Vandaag, woensdag 11 april, zijn we
in Coral bay. We reisden vanmiddag voorbij de Steenbokskeerkring waarvan je een
foto kan zien. Het is hier erg warm! Joke denkt dat het rond de 35 graden is in
de schaduw.
We vertrokken op 31 maart vanuit
Perth richting zuiden, naar Cape Leeuwen waar twee oceanen samenvloeien.
Geweldige golven en rotsen, erg mooi.
In het Karri forest (voorbij Cape
Leeuwen) hebben we de tree top walk gedaan (op een pad tussen de bomen): je
ziet het op de foto hoe mooi het daar was.
In Albany (aan de zuidkust) draaiden
we naar boven, richting goed weer. Tot dan hadden we regen en koud weer!
Rond Albany bezochten we The Gap,
Natural Bridge en de Blowholes. Prachtige natuur!
Elke avond gaan we slapen rond 21
uur ( buiten vandaag dan) en staan we om 6 uur op! Dit omdat het hier dikwijls al
donker is om 18 uur, éénmaal zelfs rond 17u30, dus korte avonden.
In de buurt van Hyden kampeerden we
naast The Wave Rock. Je ziet ons op de tweede foto in volle actie!
In Kalgoorlie vele foto's genomen
van de grootste open goudmijn (die foto's zijn voor als we weer thuis zijn)
Welke dieren zagen we reeds: vliegen
muggen, zandvlooien, kakkerlakken.
Iets aangenamere dieren: kangoeroe,
emoe, quokka, kookaburra, bobtail, woestijnduivel, salamander, grote hagedis,
grote vissen (ook kleine), koraal, gier, arend, kraai, wilde geit, koe en stier
en slapende kangoeroe (dwz een kangoeroe die dood langs de weg ligt). Er worden
's avonds verschillende kangoeroe's doodgereden door wagens, omdat ze
opgeschrikt door de koplampen voor de auto lopen. Jammer....
We genieten de laatste avonden van
prachtige sterrenhemels, melkwegstelsel. Vreemd voor ons is dat de zon anders
draait: van oost, over noord, naar west. Poolster bestaat hier niet, wel het
Zuiderkruis als oriëntatiepunt.
De nachttemperatuur is nogal
verschillend: in het begin 4 graden, nu rond de 22 graden (zoek het maar eens
op voor ons...)
We hebben geslapen langs de kant van
de weg waarbij de dichtste stad 300 kilometer verwijderd was, dit leverde een
zeer heldere sterrennacht op!
We logeerden op een oude
schapenfarm. Wie ooit een aflevering van 'Mc Cleod's daughters' zag kan zich
perfect voorstellen hoe het er uit zag. De farm was wel al 20 jaar verlaten en
desolaat. We reden door beken met een
bemodderde auto en ondoorzichtbare voorruit als gevolg, spectaculair!
We zagen onvoorstelbare mooie
landschappen voorbijflisten, alsof we door een sprookje reden.
Nu blijven we drie dagen in Coral
Bay, we gaan duiken bij de mantare en snorkelen.
Zaterdag vertrekken we naar het
Karrijini park en gaan wandelingen ondernemen in de canyons.
Ondertussen trekken de Goethals Sisters al zo'n twee weken rond in West-Australie. Samen met Tim en Joke verkennen ze de meest afgelegen streken. Internet, skype... zijn niet te gebruiken. Vandaag kwam via de mama van Tim (met dank voor het doorsturen!) dan toch enig schrijfwerk door:
Hier een heel vlug mailtje uit Canarvon (aan de
westkust). We zijn nu een week en half aan het rondtrekken en hebben al alles
kunnen doen wat we voorzien hebben. Tot nu toe rijdt de auto heel goed! We
hebben reeds kilometers op gravelroad gereden en af en toe een beekje
doorkruist. Onze trip zag er als volg uit : Perth, Margeret river, Cape
Leeuwin, Valley of the Giants, Albany, Wave rock, Kalgoorlie, Meekathara, Mount
Augustus, Canarvon. Zoals je kan zien hebben we veel in 'the middle of nowhere'
gezeten, waardoor het bijna onmogelijk was om te mailen .
We trekken vandaag nog verder naar
onze volgende bestemming : Quobba Blowholes. Erna volgen
Coral Bay, Exmouth, Karrigini National park, Port Hedland, Broome.
Als er nog meer zou doorkomen, laten we zeker niet na om het te melden. Ondertussen enkele foto's (van internet) uit de streek waar het viertal doortrekt. Zeker ook de moeite waard is het volgende in te tiken via google. Zo kan je genieten van een mooi filmpje over de Blowholes in Canarvon: _David_ WHV in AUSTRALIA_ Carnarvon blowholes - Australia's Coral Coast.mp4 .
De foto's: Albany, ex-goudmijn Kalgoorlie en zoutmeer Menzies
Het is al enkele dagen stil op de blog. Het nieuws is schaars want druk druk druk. Het werken neemt quasi alle tijd in beslag. Tim is ondertussen druk in de weer om een 4x4 vehikel op de kop te tikken én te laten repareren zodat ze de outback kunnen trotseren met degelijk materiaal. Als er al gemaild wordt, dan is het om de overtocht voor te bereiden. Inderdaad, vandaag start de 'Odyssee van de Goethals Sisters'. De mama en de tante gaan voor vier weken op bezoek bij Joke. Het 'nog zoveel keer slapen' aftellen is gedaan. Vandaag de harde realiteit. Valiezen werden gepakt en herpakt, lijstjes overlopen, tussenstukje svoor allerlei adaptors uitgetest, extra zaken ingevoerd, familieleden komen 'pakketjes' afgeven om mee te nemen naar ginder achter. In extremis nog een kaartje van de familie van Tim en vanochtend zelfs nog een mail om een laatste boodschap toch ook nog te doen. Het zal me wat worden... De paashaas probeerde ook nog om iets te droppen doch daar hebben we ons vetorecht gebruikt. De Customs van de Aussies zullen er nu al niet mee kunnen lachen als ze de valiezen van 'The sisters' zullen screenen. Volgens mij komen er binnenkort extra uitzendingen op Vitaya over de Australische douane die zaken 'out of category' ontdekken in de bagage van Belgische toeristen. Allé we horen er zeker nog wel van én dan lezen jullie het hier ook!
Sterkte aan Joke & Tim. Hun avontuur in de outback krijgt er vanaf heden een extra dimensie bij. We durven hopen dat ze na de talrijke voorbije avonturen als: springen uit een vliegmachien, bedwingen van gletsjers, aardbevingskes in Christchurch, het voederen van inheemse dieren... ook bestand zullen zijn tegen het bezoek uit de heimat.
De
informatie komt met mondjesmaat binnen. Niet alles blijkt voor publicatie
vatbaar, daarom enkele weetjes die we graag met jullie delen.
1. De
vlucht was super! We
vlogen van Christchurch naar Melbourne met Jetstar. de plaatselijkeRryanair.
Heel klein aan de beentjes, geen drinken/eten, geen teeveetje. Aangekomen
in Melbourne: paniek!De vlucht geannuleerd. niks van service open, dus gewoon
in de slaapzak op de grond geslapen in de vertrekhal. Om vijf uur opgestaan,
naar service gegaan en nieuwe vlucht gekregen. Bij Quantas. dus: ontbijt! geen
teeveetje, helaas. Goeie
start dus
2. Ik heb een job!
Barmaid in de Duke of York hotel in Narrogin. Ik vertrek morgen met de bus. Als alles op zijn
plooien komt, laat ik weten hoe en waar we elkaar ontmoeten als jullie hier
zijn. 3. Ik ben goed aangekomen in Narrogin. het valt nog goed mee
hier. Geen grindwegen, maar het grootste dorp in de buurt. De
meisjes waar ik mee werk zijn vriendelijk en duidelijk al goed ingeburgerd,
maar ... een beetje simpele duiven? Er is er eentje uit Azië, van Alaska en
Duitsland. De
Duitse is een typische blonde uit het zuiden die de hele tijd dingen eruit
flapt en lacht met alles. Die van Alaska loopt de hele tijd te zagen over van
alles en nog wat en maakt mopjes die niet altijd lukken. De Aziatische krijgt
hele tijd opmerkingen van mannen. geweldig origineel :) Gisteren
(9 maart 2012) werkte ik van 2 tot 11 uur. Heel druk en ik bestelde een kip
teveel (de keuken keiboos) en liep de hele tijd achter iedereen aan om vragen
te stellen :) Maar
iedereen zei dat ik het goed deed, er was wel wat ambiance en ze waren
vriendelijk als ik zei dat het mijn eerste avond was. Mensen zijn heel
nieuwsgierig en maken HEEL graag een praatje. Iedereen maakt mij duidelijk dat
ik het nieuwtje van het dorp ben. Behalve achter de bar staan en drankjes en
eten opnemen, moet ik ook in de Bottleshop staan. Ze
hebben hier 700 (barslechte) Australische biertjes en 800 geïmporteerde
drankjes. Ze hebben vooral zo mixtures: poppers en wodka met een smaakje en van
alles. Alles heeft hier een vreemde naam, en ze spreken die niet uit zoals op
het flesje. 'k Heb hier al veel "euh what?" staan zeggen. Dan moeten
ze wijzen naar de frigo en van alles vertellen. Soms zijn ze hier echt
ONverstaanbaar. De
kamer is oké, lijkt een beetje op een Amerikaanse motelkamer uit de 70's. Ik
heb airco en een douche en een deftig bed, een televisie en frigo. Eten krijg
ik van op de kaart. Heel lekker en gevarieerd, veel beter dan in Monkey Mia en
gigantische porties. Ik was van plan op te letten wat ik eet, maar 't gaat hier
nog moeilijk worden. Ik moet wel alles zelf ontdekken, want buiten de meisjes
(en Darryl, mijn baas, die soms iets te slijmerig en vriendelijk is, maar hij
is beter dan Gavin, mijn andere baas die gewoon echt een lompe boer is en door
iedereen verdragen wordt, maar niemand vindt hem echt sympathiek) die
praktische uitleg over het werk geven, vertelt niemand mij echt iets. Gisterenavond
na het werk ging ik mee naar de lokale pub voor de jongeren. Ik werd volop
getrakteerd en ik heb wat nieuwe mensen leren kennen, ook al wou ik geen
drankjes. Ik ben echt een stadsmeisje tussen de boeren en arbeiders.
Vriendelijke mensen, maar 't is voor de eerste keer in een westers land dat er
zo een kloof zit tussen mij en de rest. De meisjes zijn helemaal opgetut en
dronken en lopen naar complimentjes te hengelen van de jongens aan de toog.Ik
heb hier ook al stiekeme affairkes ontdekt. Man man man! Dat gaat hier nog wat
worden. echt zoals in de filmkes. Goed
nieuws, we hebben een nieuwe auto gevonden die een kanshebber is! Een echte
stoere Landcruiser van '89 met al wat kilometers, maar hij is perfect in orde,
buiten de wieluitlijning die nog moet gebeuren. We
hadden hem de eerste dag al gezien, maar was te duur en nu Tim terug is gekeerd
is er 1000 dollar af na onderhandelen. We krijgen twee weken garantie op de
hele auto, drie maanden garantie op de versnellingsbak en motor, er zit nog 4
maand rego op, hij wordt mechanisch gecheckt en krijgt een onderhoud om de
volgende 5000km safe te zitten. We hebben gegarandeerde buyback in Sydney voor
30 procent van de prijs die we er nu voor geven. Zo'n organisatie speciaal voor
backpackers die ook auto's verhuurt. We wilden dat eerst niet doen, maar als we
naar andere auto's kijken, is de prijs die ze vragen vergelijkbaar. want we hebben
al tegenslagen gehad, pff ... Tot
schrijfs.
We weten niet of het eerder toeval is dan wel of er een verband is doch vrijdag verlieten Joke & Tim Christchurch en meteen ook Nieuw-Zeeland en vlogen richting Perth, Australië. Tegelijkertijd begon de afbraak van de kathedraal van Christchurch. Foto's via deze link: http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=DMF20120302_065#photoset
Er is een tijdelijk fotoboek op Flickr waar je kan genieten van een selectie van foto's die we doorkregen vanuit Nieuw-Zeeland. Voor commentaren en/of toelichting moet je nog even wachten.... tot eind september 2012. Klik hier: http://flickr.com/gp/davjia/402k78/ Op de site kan je dan ong. rechtsboven klikken op "slideshow".
Vorige nacht, althans voor ons, kwam een uitgebreide mail. Ietwat onverwacht gezien de schaarse internetmogelijkheden in Nieuw-Zeeland. In het bericht blijkt hoe het komt dat we toch een uitgebreide stand van zaken krijgen...
Dag jongens!
Even een kleine update van hoe het hier verloopt in
Kiwi.
Na Lake Tekapo ging onze trip dus richting Arthur's
Pass.
Het weer in de bergen was geweldig vreselijk, dus na een dag en een half in de
dikke mist,
besloten we richting Christchurch te trekken.
Op onze weg terug zagen we plots een Kea, een NZ'se
bergpapegaai.
Na toen minuten zagen we er dertig en na nog tien minuten meer zagen we hoe ze
de verse waterdichte silicone rond ons dakvenster begonnen op te eten. Nog
vlugger vertrekken dus!
Vanaf dan is alles een beetje een droom: het verloopt hier
zodanig goed dat het bijna bang afwachten is op een aardbeving die alles aan
diggelen gaat slaan.
Na onze aankomst in Christchurch bezochten we een veiling en
een backpackersmarket om onze Van te verkopen.
Op de veiling konden we 800 dollar krijgen: een beetje een teleurstelling.
Op de market kon het maanden duren tot ooit iemand toevallig onze van wou, want
het aanbod was vrij groot
(ook al is onze van een uniek stukske materiaal op wielen).
Tegelijkertijd rinkelde de GSM en kregen we bericht van een
koppel dat 20 km uit Christchurch zat, dat ze echt geinteresseerd waren in onze
Van. We hadden al een paar keer bericht gekregen van mensen, maar iedere keer
dachten we dat het om oplichters ging.
We trokken dus richting Lincoln en kregen een massa vragen
van het koppel, maar na een uurtje was het duidelijk dat we dringend op zoek
zouden moeten gaan naar een nieuw huis. Terwijl zij naar de bank gingen om het
geld op te vragen, gingen wij naar een kampeerwinkel voor een tentje.
Het koppel logeerde in een knettergek huisje bij NZ'se mensen
die zij hadden leren in Canada op een rondreis. Iedereen leefde mee met de
aankoop en met ons verhaal, en ze wilden graag horen wat wij zoal in NZ de
moeite vonden. Daarom werden we uitgenodigd op een BBQ bij hen thuis en konden
we voor een allerlaatste keer logeren in onze Van in hun tuin.
De volgende morgen hadden we een afspraak bij de bank en na alle formaliteiten
hadden wij ons geld en zij een nieuwe thuis.
We maakten onze zak (een hele onderneming na zes weken leven
uit de van, om alles terug in de rugzak te krijgen), sloten de Van af en
stonden gepakt en gezakt met een nieuwe tent in het hol van pluto op
zoek naar een nieuw avontuur.
Al snel werden we opgepikt en na twee uur stonden we op de
autostrade te liften naar Rangiora. Daar hadden we een goedkope camping
gevonden en konden we een weekje uitrusten en op internet zoeken naar een
nieuwe auto en job in Australie.
Dingen zijn een beetje anders verlopen: na 15 minuten werden
we opgepikt door een vriendelijke jonge gast. Toeval wil dat zijn vriendin ook
een Belgische is die gestudeerd heeft in Gent. Wij deden ons verhaal, hij belde
zijn vriendin en tien minuten later was het geregeld dat wij een week bij hen
zouden wonen. Eens toegekomen in hun prachtige huis in de suburbs in Christchurch,
maakten we kennis met zijn vriendin en kregen we een klein huisje in hun tuin
ter beschikking. En toen werd alles NOG gekker. We kunnen in hun huis, hebben
een douche en een wasmachine en internet, we mogen hun auto gebruiken, .... Na
veel vertellen en babbelen met het Belgische meisje blijkt dat ze de zus is van
Siska, iemand die vorig jaar in mijn klas zat en waar ik veel leuke projecten
mee deed. Hoe klein is de wereld dan?
Ondertussen zagen we een echte NZ'se rugby match op de tv,
gingen we snel even rond het afgezette centrum van Christchurch en dronken we
ons eerste NZ'se biertje in een cool cafeetje dat bestaat uit containers op een
werf waar tot een jaar geleden nog gebouwen stonden. De aardbeving beheerst
hier echt constant het leven. Christchurch is gebouwd op een moeras en wanneer
de grond beeft, "golft" de stad. De wegen hebben overal bulten &
heuvels, huizen staan volledig uit de haak. Niets is aardbevingbestendig omdat
niemand wist dat de stad op de beeflijn gebouwd is. Het lijkt alsof men de stad
aan het opnieuw bouwen is, maar eigenlijk wordt alles afgebroken. Gebouwen
staan half rechtop, kerktorens staan naast de gebouwen op de grond. Echt gek om
te zien.
Dus nu chillen wij een beetje en kijken een beetje rond,
plannen Australie en kunnen bekomen van zes weken rondreizen in een van de
mooiste landen die ik heb gezien. Sweet as!
Op volgende website: http://www.christchurchquakemap.co.nz/ kan je volgen hoe "aardbevinggevoelig" de omgeving van Christchurch is. Het is als het ware een 'nogal beweeglijke' onderlaag waar men op leeft. Als we de website mogen geloven waren er zo'n jaar geleden (op 22.02.2011) maar liefst 5732 bevingen. In september 2010 deden ze er nog zo'n 4.000 bovenop!!!
Neen, neen in de titel staat geen fout. Het is traditioneel chinees voor 'spanning'. Gewoon omdat deze hier aanwezig is én omdat het er beter uitziet dan moest er gewoon 'spanning' of 'suspense' staan. Vanmorgen kwam een sms'je met de melding dat er binnen 10 tot 11 uur telefonisch contact zou zijn. Spannend hé. Het lijkt wel een opdracht uit "Wie is de mol" waarbij er strategisch moet nagedacht worden en vooral de telefoonlijn vrijhouden. Familieleden en andere mogelijke oproepers worden vriendelijk afgewimpeld want zij belemmeren evt. de Nieuw-Zeelandse oproep. Kwestie van evt. 'molacties' geen kans te geven... Toch makkelijk hoor ik je denken. Je telt bij het moment van de ontvangen sms X-aantal uur bij en je kent het uur Y. Niks is minder waar want we weten begot niet hoe lang een sms erover doet om van ginder achter via één of andere satelliet bij ons te verschijnen én wat het uurverschil is tussen het koele Vlaanderen en het zonnige Zuidereilend én dan nog de regio van Manapouri waar onze twee helden momenteel vertoeven. Veel voorwaarden nietwaar. Er zal dan toch een mol tussen zitten zeker...
Alvorens enig heet-van-de-naald-nieuws te kunnen brengen geven we graag enige info over de streek van waar we de oproep verwachten (met dank alweer aan Wikipedia): Manapouri is een dorp in de Nieuw-Zeelandse regio Southland, in de zuidwestelijke hoek van het Zuidereiland. Het ligt aan de rand van het Nationaal park Fiordland in het gelijknamige gebied, op de oostelijke oever van het Manapourimeer en ten noorden van de rivier de Waiau die hier uit het meer ontspringt. Het aantal inwoners bedraagt ongeveer 300. Het grotere Te Anau ligt 22 kilometer naar het noorden. Vanop de pier (Pearl Harbour) vertrekken dagelijks georganiseerde cruises naar het Manapourimeer, de Manapouriwaterkrachtcentrale en Doubtful Sound. Men kan er ook kajakken, wandelen en vissen. Gedurende het hoogseizoen (oktober tot mei) is het een populaire vakantiebestemming. In het dorp zijn een aantal eethuizen, slaapgelegenheden, een tankstation, een garage en een winkeltje gevestigd.
Eergisteren was er de mogelijkheid tot internet voor onze backpackers die momenteel op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland vertoeven. Voldoende reden dus om eens een uitgebreidere stand van zaken door te geven: GROTERE FOTO? Eenvoudig klikken en voila ...
Momenteel zijn we in Queenstown en kregen we slecht nieuws
over onze teerbeminde Camper - Van. Na alle goede jaren zit zij een beetje vol roest.
Ook het voorlicht is kapot (dat wisten we al en de jongens hebben het proberen
te fiksen, maar nu is het dus finaal kapot).
Het gaat dus aardig wat centjes kosten om hem/haar op te lappen. Maar hopelijk
kunnen we dit doordraaien in onze verkoopprijs:
eens het roest is opgelapt, krijgen we een goedkeuring voor de WOF. Dit is de
Warranty of Fitness en betekent dat hij
(of zij: we hebben de van Kit gedoopt, naar de auto van Knightrider. Volgens de
jongens is het een hij, volgens mij is ons beestje een zij. Sterk machien!)
terug veilig is voor de komende zes maanden te cruisen door de bergen.
Over de bergen: het Zuidereiland is prachtig!! Door de van
kunnen we op kleine parkings aan de kant van de baan kamperen met geweldige
zonsondergangen en zonsopgangen!
Eigenlijk moeten we volledig zelfvoorzien zijn en een toilet hebben, maar eens
we daar commentaar op krijgen, parkeren we wel ergens anders. Boetes zijn daar
niet voor verkrijgbaar.
We deden dus een deel van de Queen Charlotte Track en
sliepen bij een tachtigjarig vrouwtje (the universal grandmother volgens de
Lonely Planet),
die zelf nog rondreist met het geld dat ze verdient aan backpackers.
Na deze tweedaagse stapten we twee dagen in Abel Tasman.
Daar wandelden we over stranden en rivieren, en moesten we ons soms haasten om
voor vloed een baai door te steken,
of twee uur rond te lopen. Zeer mooie uitzichten! We sliepen in een DOC hut:
DOC is the Department of Conservation en verzorgt hier alles voor backpackers.
Als je weet dat ze hier een minister van Lord of the Rings hebben om alles ivm
de films te organiseren, kan je indenken hoe zot hier alles verloopt. Ze
verzorgen ook alle gigantisch veel redelijk propere toiletten (lees een put met
een deksel) en wc papier. Echt alles tiptop in orde!
Dan ging de tocht met de van richting Franz Josef en Fox
Glacier, de gletsjers van Kiwi. aan de ene kant tropische jungle, de andere
kant de oceaan en witte stranden en dan besneeuwde bergen. Je kan je indenken
hoe prachig het zicht was vanop 12.000 feet. Dat was de hoogte die we kozen om
een tandemsprong uit een klein vliegtuigje te doen. Echt geweldig!!!
Nu wachten we dus hier in deze hippe stad op onze auto die
bij de mechanieker zit, en dan gaan we naar Fjordland, een cruise doen in de
prachtige Milford Sound. Daarna keert Thore terug, en gaan Tim en ik met ons
twee via de Southern Scenic Highway naar Mount Cook nog een paar dagen hiken.
Dan willen we naar Queenstown en onze auto kwijtgeraken en met de fiets/trein
een stuk van de Arthur's Pass doen.
Ziezo, een korte samenvatting. Het belangrijkste: het STIKT
hier van de Sandflies. dit is zonder twijfel het best bewaarde geheim van NZ.
Ze zouden zogezegd er enkel zijn overdag wanneer het warm is en enkel in lagere
gebieden. NIET WAAR dus. Ze zijn er altijd, overal en ze doen echt pijn. Ze
hebbn de grootte van fruitvliegjes en attackeren je met duizenden tegelijk en
zuigen bloed, tegen de sterren op, uit het fijnste laagje van je huid. Mijn benen
en voeten, ellebogen en schouders zien er dus uit als een paddestoel: vol
stippeltjes. We worden 's nachts wakker van de pijn en jeuk en als je de beten
aanraakt is het krabben geblazen voor het komende kwartier. de sandflie hel,
echt waar.
Doe iedereen de groetjes en hou me zeker op de hoogte,
Gisteren was er enige bekommernis bij de moeders van onze backpackers. Mailtjes over en weer moesten duidelijkheid brengen over enig nieuws van Joke en Tim. Het werd dan maar aan de telepathie toegeschreven dat luttele minuen later (23.00 uur onze tijd) bij beiden de dochter- of zoonlief aan de telefoon hing. Ze zijn op Zuidereiland, meer bepaald in Westport. Internet is zeer schaars en peperduur. Ook het gsm-gebruik is eerder (zeer) pover. De doodgewone, ouderwetse telefoonlijn biedt dan soelaas... In ons gesprek van ongeveer 15 minuten bleek dat alles goed gaat, dat ze ongelooflijk mooie ervaringen opdoen en fantastische dingen zien en beleven. Er blijkt zelfs een kelder in de Camper aanwezig waar ze, elk om beurt, overnachten. Het gaat om een soort 'gat' onder de reguliere bedden dat toch voldoende comfort biedt. Binnen enkele dagen zou de Camper weer verkocht worden en willen ze nog even met de trein rond reizen. Een greep uit het nog gepland programma: - Haast + Greymouth, Arthurs Pass (zie foto 3) - Bungee jumping in Queenstown "the adrenaline capital of the world" (zie foto 2) - Courthouse met de pinguins - Mount Cook (zie foto 1) - Christchurch "the shaking town" - ... Hierbij ook een link naar een filmpje op Youtube over Westport en het noorden van de Westkust. De moeite waard om te bekijken: http://www.youtube.com/watch?v=54mUo5NXwbQ&feature=player_embedded
Na een moeilijke week, wordt het weer tijd om de informatie over Joke en Tim bij te werken. Het mailverkeer verloopt zeer moeilijk vermits er vooral in lokale bibliotheken moet gekeken worden om een pc te vinden. De internetstick blijkt niet te werken. Daarnaast verloopt alles vrij traag. De berichten die dan, ook via sms, over en weer gestuurd werden, gingen meer over het overlijden van oma dan over de avonturen in Oceanië.
Toch enkele dingen: - momenteel trekken Joke en Tim + Torre, een Duitser die met hen meeging vanuit Monkey Mia, rond met een Toyota Hiace Campervan uit 1984. Dit is momenteel hun leef- én reisomgeving. - Ze waren de voorbije dagen o.a. in het oudste Nationaal park van Nieuw-Zeeland: Tongariro, erkend als werelderfgoed door UNESCO. -Er was ook nog Matamata, waar de film "Lord of the Rings, the Hobbit Shire" gefilmd werd. Te duur om binnen te gaan doch een boekje met alle filmlocaties zal hen verder begeleiden op de rondreis. In Wellington zullen ze de filmstudio's bezoeken. - Ook Taihape bleek de moeite want dit is "Gumboot Village". Een dorp waar de rubberlaars centraal staat. Zoals te zien op internet wordt er zelfs 'Gumboot throwing' georganiseerd. Het lokale hamerslingeren zeg maar. - Er was ook de tocht op Tongariro waarover Joke het volgende schrijft: we deden de alpine crossing, de mooiste 1 day hike in NZ. We lapten er ook de Ngaurehou bij, de Mt. Doom uit Lord of the Rings. Supersteil en lastig maar de afdaling was lastiger. Steile lavastenen helemaal naar beneden. Geen pad, niks... klauteren, glijden, vallen. Ik ben nog nooit zo bang geweest om te vallen, maar ik ben er geraakt.
De komende dagen zullen we proberen weer te updaten wat er allemaal op de weg van onze backpackers komt. Hieronder enkele foto's van het Gumboot throwing, de top van Mount Ngauruhoe, dit is Mount Doom in de film LOTR en een beeld vanop Tongariro waar ze de gevaarlijke vulkanentocht deden.
Vandaag via Short Message Service het bericht dat er geen internet kan gebruikt worden in Auckland en omstreken. Ze trekken momenteel rond met een Van. Geen nood echter, geen nieuws is (alweer) goed nieuws en een sms is voor velen ook geruststellend. Kom binnenkort eens terug om enkele beelden te zien van enkele dagen geleden... o.a. het kangoeroe voederen!
Vanavond een mailtje gekregen. Goed aangekomen in Auckland. De foto's raakten niet meer in de dropbox wegens geen surfwaarde meer op de stick. Geen nood echter ze staan nog op pc en geheugenkaartje. Een volgende keer komen ze er wel door. Geen kangoeroes die gevoederd worden dus maar "some tourists on the bus".Tot binnenkort met meer nieuws (hopelijk).
Vanavond om 18.45 uur plots telefoon 'ik ben op skype'. Vlug pc opstarten en de twee reizigers horen en zien in de luchthaven van Melbourne. Vlug even de laatste surfwaarde op de stick opgebruiken alvorens het vliegtuig op te gaan richting Auckland. Met een uurverschil van tien uur (het is voor hen kwart voor vijf vrijdagochtend) zien ze er vrij fris uit. In tegenstelling tot de voorbije weken en de foto's zien ze er eerder poolreizigers uit met lange broeken en jassen aan...Over een uurtje (donderdag 20.00 onze tijd) uur vliegen ze richting Nieuw-Zeeland en ze hebben er duidelijk zin in. Ze weten nog te melden dat ze nog ergens (somewhere in the nowhere?) heel wat kangoeroes zagen en zelfs mochten meehelpen met het voederen. Alweer een anekdote en een ervaring rijker dus. Er zouden ook nogal wat foto's geupload worden doch dit lukte niet helemaal. Slechts een tiental foto's raakten in de dropbox. De rest zweeft ergens in het heelal vermoedelijk. Van zodra nieuws uit Auckland melden we ons opnieuw. Als uitsmijter één een foto van een raar wezentje. Een soort hazelworm doch met piepkleine pootjes in het midden. Rarara wat is het? Nummer twee is een varaan die een terrasje doet.
Plots was er vandaag het bericht dat men op Skype zat. Vlug de laptop opgestart en ramp o ramp: geen verbinding. Gemist? De stick met belwaarde op? ... Dan is er een koelbloedige papa die een lijntje gooit én ... dochterlief hoort langs de andere kant (ongeveer toch) van de wereld. Joke en Tim stellen het goed. Na een tweedaagse busreis met af en toe een stop voor de broodnodige foto's (neen we hebben ze nog niet gezien) zijn ze terug in Perth. Nog even tot rust komen en dan komende donderdag het vliegtuig naar Nieuw-Zeeland. Vertrek rond 17.00 uur en aankomst de dag erop ergens in de voormiddag. Opnieuw enkele uren tijdsverschil doormaken en dan een goede zes weken vertoeven in het land dat we ondertussen kennen als 'shaky' en waar sinds eergisteren een nieuwe ramp in de maak is met een doorgebroken boot en de bijhorende vieze stookolie die het milieu zal aantasten. Op hun trip worden ze vergezeld door Torre, een Duitser die vanuit Monkey Mia met hen dus enkele weken meetrekt. Ze klinken goed en hebben er duidelijk zin is.Lang leve de skype, al sinds jaar en dag....
Foto's via deze link: 
Vanavond om 18.45 uur plots telefoon 'ik ben op skype'. Vlug pc opstarten en de twee reizigers horen en zien in de luchthaven van Melbourne. Vlug even de laatste surfwaarde op de stick opgebruiken alvorens het vliegtuig op te gaan richting Auckland. Met een uurverschil van tien uur (het is voor hen kwart voor vijf vrijdagochtend) zien ze er vrij fris uit. In tegenstelling tot de voorbije weken en de foto's zien ze er eerder poolreizigers uit met lange broeken en jassen aan...Over een uurtje (donderdag 20.00 onze tijd) uur vliegen ze richting Nieuw-Zeeland en ze hebben er duidelijk zin in. Ze weten nog te melden dat ze nog ergens (somewhere in the nowhere?) heel wat kangoeroes zagen en zelfs mochten meehelpen met het voederen. Alweer een anekdote en een ervaring rijker dus.
