Deze week wordt voor zover ik me kan herinneren een primeur: elke dag staat er sport op het programma!
Triatleten staan bekend als echte sportfreaks en trainingsbeesten, dus als ik ook mijn zegje wil doen in het wereldje, zal ik er ook volledig moeten voor gaan. Sport zal in de nabije toekomst meer dan ooit mijn leven gaan beheersen.
Klein overzichtje van de trainingen:
ma techniektrainings zwemmen smo eeklo di fietsen rollen woe zwemmen do lopen vr lopen za lopen zo fietsen buiten
Afgelopen zondag 5 december was het zover: hét hoofddoel van het najaar en de tweede marathon van mijn leven: de marathon van Lissabon!
In principe is dit geen marathon om een toptijd op te lopen: een alles behalve vlak profiel, met in de laatste 6 km nog een heel zware klim van aan de Taag tot helemaal in de bovenstad. Bovendien stond er dit jaar een stevige wind, dus de sterren stonden niet zo gunstig wat betreft een toptijd.
Waarom dan Lissabon? Ten eerste omdat een fietsseizoen, dat duurt van het begin van het jaar tot in het midden van de zomer, impliceert dat we wel moesten kiezen voor een marathon op het einde van het jaar, en zo zijn er niet super veel in Europa, en ten tweede omdat Lissabon een prachtige stad scheen te zijn, en aangezien we stilaan een traditie aan het opbouwen zijn van een sportieve uitdaging te koppelen aan een aangenaam verblijf, leek Lissabon ons een geschikte locatie.
Net zoals vorig jaar, was november op sportief gebied mijn maand niet. Door een aantal omstandigheden, kreeg ik te kampen met een motivatiedipje. Enkele trainingen werden overgeslagen en het voedingspatroon kon je op sommige momenten niet dat van een marathonloper noemen. Ook de winter-Gentse feesten, ofwel de zesdaagse, werd een paar avonden bezocht, kortom, de focus was niet 100 procent. Daarom reisde ik toch met de nodige twijfels af naar Portugal.
Vrijdagmiddag en zaterdagmorgen nog wat losgelopen, ondanks de wat krakkemikkige voorbereiding de laatste weken, was het vertrouwen er wel om op zijn minst comfortabel uit te lopen.
De indeling van mijn race had ik ook al goed in mijn hoofd geprent, en niets of niemand zou mij van mijn stuk brengen. In de eerste 15 km zou ik puur op hartslag lopen, met een pols van 150 ongeveer, daarna volgen er 5 dalende kilometers, en vanaf kilometer 21 a 25 zou ik dan zien of er nog voldoende in de tank zat om de hartslag hoger te krijgen en te versnellen.
En voor 1 keer heb ik me perfect aan mijn plan gehouden: ik heb niet naar andere lopers gekeken (daardoor konden Vic en ik jammergenoeg niet lang samenlopen, en was hij er al na een kilometer of 2 vandoor, maar ik wilde zeker niet meer meemaken wat ik vorig jaar in Firenze beleefd had: na 25 kilometer geblesseerd en kapot zitten, om dan de laatste 15 km te moeten sukkelen om nog over de finish te geraken) en ben gestart met een hartslag van 150 a 155. Dit was allesbehalve gemakkelijk, aangezien er best wel steile stukken in het parcours zaten die eerste kilometers. Gevolg was dat de tempomaker van 3u30min mij voorbijging, met een hoop lopers in zijn kielzog. Normaalgezien zou ik dan wat in paniek geraken en hem proberen te volgen, maar in Lissabon niets daarvan, integendeel. Ik ging voortdurend uit van mijn eigen kunnen en geloofde rotsvast in mijn vooraf bepaalde plan.
Na 5 km (49min40sec) liep ik echt met een pak overschot, ondanks een hartslag die richting 155 ging. Daarom besloot ik om mijn hartslag toch iets hoger te laten gaan, zonder in verzuring te gaan. Tussen kilometer 5 en 15 liep ik dan ook constant rond hr 157, zonder ook maar 1 moment te forceren. Eigenlijk heb ik intens genoten van de eerste pakweg 30 kilometer. Ik zat voortdurend met overschot en vond het echt leuk lopen, iets wat ik in Firenze nooit ervaren had omdat ik teveel met tussentijden en pijn bezig was.
Na 15 km volgde een afdaling van 5 km tot helemaal beneden aan de Taag, en van daaruit was het 7,5 km tegen de wind in boksen langs de Taag, en dan 7,5 km terug tot aan het centrum. Best wel saai eigenlijk, dus het was goed dat we daar de halve marathonlopers begonnen in te halen en aan de andere kant eens konden kijken hoe vlug de leiders liepen die aan de andere kant van de rijweg al aan het teruglopen waren.
Na het halve marathon-punt (1u43m45sec) heb ik dan alle remmen losgegooid. In het begin vreesde ik dat ik te hard van stapel liep, want ik kon mijn hartslag probeemloos boven 165 houden, wat best veel is voor mij, want ik heb van nature een lage hartslag. Concreet zat ik dus constant net in het rood te lopen nu, en door mijn behouden start en versnelling nu, begon ik de ene loper na de andere in te halen, en dat geeft 'moral' natuurlijk!
Plots zag ik in de verte iemand met een stok achter zich aan lopen, en mijn vermoeden werd bevestigd: de tempomaker van 3u30min was zijn vlagje kwijtgeraakt en liep dus enkel nog met een stok rond, met rond zich een man of 50 die hun race op de man hadden afgestemd om net onder de 3u30 te finishen. Door mijn hoger tempo, duurde het niet lang of ik was heel die meute voorbij, wat best wel tof was, in één keer 50 man voorbijrennen. Een paar kilometer verder, net na het keerpunt, zag ik dat ik al een goede minuut voorsprong had op die bende, goed op schema om onder 3u30 te lopen dus.
Verbazend genoeg kon ik nadien, mede dankzij de behouden start en een goed bevoorradingsplan, mijn hartslag blijvend hoog houden, en is de echte klop van de hamer er niet gekomen. Na 36 km begon het lastigste: de klim terug naar de bovenstad. Nu begon ik echt veel halve-marathonlopers in te halen, en ondanks de stijgende kilometers, bleef ik ze toch afmalen aan 5min a 5min10sec. De laatste 4 kilometer mocht ik echter geen onverwachte bewegingen meer maken, omdat ik dan krampen kreeg, zowel in mijn linkerkuit als linkerhamstring. Achterom kijken ging bijvoorbeeld niet meer en als iemand voor me een onverwachte beweging maakte, had ik het ook vlaggen. Maar zoals ik vroeger al zei, je kan door krampen heen lopen als je op je tanden bijt, en dat is me nu weer gelukt. Leuk is anders, maar als het moet dan moet het.
Mijn uiteindelijke eindtijd is dan ook een stukje onder de 3uur30: 3u25minuten55seconden (bruto 3u26m4sec, maar er lagen geen startmatten, dus vind ik dat het de tijd op mijn eigen chronometer is die telt ), ofwel 9 minuten beter dan in Firenze, waar het parcours veel vlugger was door veel vlakker en geen wind. Dus toch wel een pak beter nu, ondanks de mindere voorbereiding in november. Dit wil ook zeggen dat ik, ondanks een zwaarder tweede deel, een splitchrono heb gelopen: de tweede helft heb ik in 1u42 gelopen, of 2 minuten rapper dan in de eerste helft.
Ik maak me sterk dat ik, met wel een goede voorbereiding tot op de dag van de wedstrijd, en met een vlug parcours, nog een stuk van die tijd kan afdoen! Volgend jaar misschien? We zullen zien.
Tot slot nog een dikke proficiat aan Vic, die toch weer 10 minuten voor mij gefinisht is, en merci aan de reisgezellen Lieveke (sterke halve marathon!) en Joachim (sterk gesupporterd! ) voor alweer een zalige trip!
Zondagmorgen om 9 uur plaatselijke tijd (is 10 uur bij ons) loop ik de tweede marathon van mijn leven, Seaside Maratona de Lisboa. http://www.lisbon-marathon.com/
Zal ik een pr lopen (onder 3u35min) of niet, dat is de vraag... Zondag rond 13u30 het antwoord...
De marathon van Lissabon, of de tweede marathon van mijn leven! Ik zie het wel zitten. Ik heb mijn trainingskilometers gedaan, maar heb het niet tot het einde kunnen opbrengen om constant op mijn voeding te letten. Ik denk dat ik dat lopen de laatste jaren (te veel?) bekijk als off-seasonbezigheid, om er nadien terug tegenaan te gaan, vroeger in het fietsen, nu in fiets-en triatlondromen. "Even de riem eraf, we gaan wat lopen." Daardoor zal ik volgende week na afloop, net als vorig jaar, zeker het gevoel hebben dat er nog meer inzit. Citius, Altius, Fortius...
Maar wie kan zeggen dat hij in zijn rustperiode een marathon gaat lopen? Zalig toch!
Wat was me dat allemaal? Heel veel wind met windstoten tot 90 km/u en regen was er aangekondigd, en Frank had gelijk deze keer. Zuidenwind was wel een pluspunt, want dat wilde zeggen dat we de eerste 14 km wind in de rug zouden hebben, maar dan begon het...
Een ideale opwarming kwam er niet van in deze omstandigheden: door de koude, regen en heel sterke wind, besloten we zo lang mogelijk in de warme auto te blijven en maar op het laatste moment naar de start te gaan. Gevolg was dat ik heel behouden vertrok om de koude spieren niet te forceren. Na een kilometer of 4 kwam ik op temperatuur en begon ik wat te verdapperen. Vic die ook gestart was, was dan al in geen velden of wegen meer te bespeuren. Ik dacht dat hij al een serieuze voorsprong had.
Na 4 kilometer dus een goed ritme gevonden, en zo met de wind in de rug kilometers afgemaald aan 3min50 a 3min55. Tussentijden 10 km in 39min25, 15 km in 59min15sec.
Maar dan moesten we langs het andere kanaal lopen (Gent-Brugge) en dat was met de wind links of links voor. Met die rukwinden was het soms echt concentreren om recht te blijven. De laatste 2 km richting Bellem zelf ging het zelfs soms met de neus pal in de wind, en door plassen zo breed als de straat en 5 meter lang, dus droge voeten houden was al lang geen optie meer. Het beste was er ook af, net zoals bij iedereen blijkbaar want ik haalde nog wat mensen in.
Eindresultaat 1u26min00sec, beste tijd van het jaar, ondanks de wind waardoor ik nog heel veel tijd verloor in de laatste 5 km. Dit is ook mijn tweede tijd ooit op de halve marathon (beste tijd vorig jaar Deinze-Aalter in 1u23m38sec, maar met beduidend minder wind). Ik ben 29ste geworden op 415. Vic is binnengekomen in 1u24m20sec als 25ste, dus als ik nog een beetje verbeter, kunnen we misschien een stuk van de marathon in Lissabon samenlopen. Dat zou heel mooi zijn!
Als er iemand zin heeft om eens mee te lopen rond watersportbaan of blaarmeersen, mag je me gerust een seintje geven! Vooral de training van zondag wordt zwaar.
Deze week train ik:
maandag 1u30 losfietsen dinsdag na de middag 2 rondjes watersportbaan in ong 56 minuten (loslopen, 11 km/u) woe intensievere looptraining 20 km na de middag. Als iemand mee wil, moet hij/zij toch 3 keer 3 km aan 14 km/u kunnen lopen... vrijdag 1u15 rustige duurloop in de voormiddag (rondjes watersportbaan in 24 a 25 minuten of 12 a 12,5 km/u) zaterdag 2u30 fietsen na de middag a 30 km/u ongeveer,tempowissels zondag 32 km duurloop aan 12 km/u
Trouwens juist de dvd van Marc Herremans gezien. Ongelooflijk welk doorzettingsvermogen die man heeft!
groeten en tot de volgende, David ( alias Dave, Vajke, Puitje hihi)
Als je aan triatlon wil doen, moet je drie sporten combineren. Twee van de drie beoefen ik al regelmatig, maar dat zwemmen ee...
Vroeger, heel lang geleden, toen de dieren nog spraken, heb ik in Lichtervelde in de zwemclub gezeten, van mijn derde studiejaar tot mijn eerste middelbaar. Ik heb altijd graag gezwommen en ging ook graag naar de trainingen, hoewel je dat eigenlijk niet echt trainingen kon noemen. Ik kan bijvoorbeeld mijn keerpunt vrije slag niet, en ik kan me ook niet herinneren dat we veel vrije slag, rugslag of vlinderslag moesten zwemmen. Elk zwom wat hij het liefste deed, en bij mij was dat schoolslag. In die tijd moest je me niet vragen om 50 lengtes crawl aan een stuk te zwemmen, of je kon me samenvegen. Kortom, eigenlijk had het vroeger meer weg van baantjes trekken dan van een echte zwemtraining.
Het gevolg is natuurlijk dat mijn techniek voor vrije slag volledig miszat, zo bleek afgelopen maandag toen ik voor de eerste keer een zwemtraining van triatlonclub SMO meedeed.
Het begon al goed met de opwarmingsoefeningen. Buikspieren, rugspieren, zijdelingse buikspieren,... allerlei spieren die ik nooit gebruik moesten opeens langs alle kanten gerekt en gestrekt worden. Als dat hier zo de hele tijd doorgaat, gaat het met mij rap gedaan zijn vandaag, dacht ik. pff
En toen kwam het zwemmen zelf. 1 uur 15 minuten, zonder maar 1 lengte schoolslag. Alles in vrije slag natuurlijk, want een triatleet die schoolslag zwemt hypothekeert al direct zijn kansen op succes. We beginnen met 200m opwarming, zei de trainer, en ik dacht 'hopelijk kan ik dit 200 meter volhouden.' Rustig beginnen Dave, rustig, rustig, 't is nog een uur en zeven minuten zwemmen.
Na de opwarming kwamen de techniekoefeningen. Een geluk voor mij dat het om techniekoefeningen ging. 50 meter dit - pauze - 50 meter dat - pauze - 50 meter...vooral de pauzes waren mooi meegenomen haha.
Nu weet ik ook wat paddels, vinnen en een pullboy zijn, weet ik dat bij vrije slag geen s-vormige beweging gemaakt wordt en dat je arm recht door dat water moet, en dat ik nog heeeel veel werk heb tegen dat ik een beetje kan zwemmen. Maar toch ben ik een heel klein beetje trots dat ik geen enkele oefening moest overslaan en tot op het einde heb meegezwommen. Met een pijnlijk bovenlichaam tot gevolg de dag nadien, maar no pain, no gain.
Vaak heb ik het nog niet gehad, maar zondag had ik er toch efkes van: de runners'high.
Even een korte situatieschets: door omstandigheden was ik genoodzaakt om om zes u dertig 's morgens al te beginnen met mijn geplande looptraining van 30 km rond de watersportbaan. In de pikkedonker heb ik een uur lang geen kat gezien, en plots, bij het opkomen van de zon, zag ik zowaar een medeloper opdoemen. Hij knikte vriendelijk goeiedag en ik kreeg zowaar plots kippevel. Het lopen ging vlot, na 15 km nog altijd geen spoor van vermoeidheid, en de opkomende zon en de vriendelijke medeloper maakten dat alle puzzelstukjes op hun plaats vielen en dat ik me plots en onverwacht even in de zevende hemel voelde.
Het is lang niet zo dat je elke keer als je gaat sporten, zo een moment meemaakt. Bijlange niet zelfs. Je voelt je wel nagenoeg elke keer goed als je gesport hebt, maar de echte gelukzaligheid komt maar een paar keer per jaar voor, allez bij mij toch. Op de fiets heb ik het ook al een aantal keer gehad, meestal op het einde van een lange training, als ik al redelijk kapot ben en wat honger begin te krijgen.
De runners' high of bikers' high, het blijft iets raars, onvoorspelbaar en schaars. En juist dat maakt het zo mooi.
Deze week heeft Tim weer een mooi schemaatje gemaakt: 75 km lopen in vier trainingen, met tussendoor 2 keer fietsen. En vanavond kan je me zowaar vinden in het zwembad van Eeklo! En avant!
In een boeiend artikel in runners' world heb ik het volgende gelezen: sporten kan je vergelijken met een triangel. Bij een triangel heb je drie zijden die even lang zijn. De ene zijde is de training, de andere de voeding en de andere de rust. Als je meer traint, heb je meer rust nodig, en moet je ook extra op je voeding letten, train je iets minder of zit je in een relatieve rustperiode, dan is het iets minder belangrijk om op alles te letten dat je eet, en is het ook een minder grote ramp dat je eens wat minder lang slaapt.
Stilaan komen we in het laatste en dus ook lastigste stuk van de marathonvoorbereiding. Zondag heb ik nog een training van 26 kilometer gedaan, en volgende zondag wacht me een trainingsloop van 28 kilometer. Het is dan ook meer dan normaal dat ik in deze fase van de voorbereiding heel weinig alcohol, chips, ijs, chocolade enzovoort naar binnen werk, en het zou me heel sterk verwonderen mocht je me na twaalf uur nog tegenkomen in het Gentse nachtleven. Je mag zelfs aannemen dat ik ernaar streef om negen uur per nacht te slapen (hoewel dit jammergenoeg niet altijd lukt), want looptrainingen van twee uur en meer mag je niet onderschatten...
De trainingen gaan tot nog toe heel goed, en dat motiveert me nog extra om er volledig voor te gaan. De tickets voor Lissabon zijn ondertussen geboekt!!!
Vooraf had ik een goed uitgewerkt planneke: starten aan hartslag 163 maximaal, rustig bergop, doorlopen bergaf en vanaf kilometer 13 het kot open. Vanaf kilometer 17 was het namelijk vooral naar beneden, dus 4 kilometer in het rood zou ik wel kunnen overbruggen.
Op papier zag dat er allemaal goed uit, maar de uitvoering is dikwijls een pak moeilijker. Starten aan hartslag 163 ging perfect, maar na 13 kilometer en een aantal slopende hellingen en tunnels, zat er nog onvoldoende in de benen om te versnellen. Waarschijnlijk zat de vermoeidheid van Gent toch nog wat in de benen, en dit samen met het lastige parcours zorgden voor een eindtijd van 1u28m22sec.
Dit is exact dezelfde tijd als vorig jaar, op zich dus zeker niet slecht, maar wel raar als je ziet dat het op training een stuk sneller gaat dan een jaar geleden. Dat betekent dus dat mijn basissnelheid gevoelig verhoogd is (wat heel goed is met het oog op de marathon) maar dat mijn snelheid rond omslagpunt (dus boven hartslag 160) gelijk is gebleven, waardoor mijn halve-marathontijden ongeveer gelijk zijn als een jaar geleden. Dit doet vermoeden dat er een mooi persoonlijk record inzit in Lissabon, maar dat we waarschijnlijk niet onder 1u20 gaan in Aalter de elfde november.
Blijven werken op training, en volgende afspraak op 11 november voor de halve marathon van Deinze naar Aalter. (daar mag trouwens meegefietst worden met de lopers, dus wie eens graag meerijdt, kom maar af!)
Morgen is het alweer zover, de tweede halve van het seizoen, amper 2 weken na Gent.
De halve marathon van Gent was relatief vlug verteerd: de woensdag nadien liep ik alweer 15 km, en twee dagen erna liep ik vlot 23 km uit.
Sinds Gent heb ik twee weken training en een pak kilometers bij, waardoor ik hoop dat het klopje, dat ik in Gent had, zal uitblijven.
De omstandigheden lijken in elk geval perfect te zullen worden: een prachtige zonnige dag, 17 graden, wel wat wind, maar tussen de gebouwen in Brussel zal dat wel niet veel hinder opleveren, en een bevoorrecht startnummer waardoor de start niet al te veel gedrum en hinder zal opleveren.
De trainingstijden doen het beste vermoeden: waar ik vorig jaar 27 minuten liep over een rondje watersportbaan, gaat dat dit jaar in minder dan 24 minuten aan dezelfde hartslag. Maar training is nog geen wedstrijd.
Gezien het lastige parcours, lijkt een pr onwaarschijnlijk, maar je weet maar nooit.
We kijken er in elk geval erg naar uit: prachtig weer en 6000 deelnemers, waardoor er een heel pak toeschouwers zullen zijn. Het wordt een topdag!
Eerste wedstrijd, na 7 weken training en op een parcours met veel off-road, draaien, keren en plassen. Resultaat: 15 km in 59min20sec en dan een klopke, eindtijd 1u27m02sec. Het zal ook wel aan de kilometeraanduiding gelegen hebben die niet helemaal correct was, maar 22ste op 850 is toch niet slecht in de eerste wedstrijd.
En de beoogde tijd van 1u25 zal er misschien wel inzitten over twee weken in Brussel. Daar is het verre van plat, maar met deze wedstrijd in de benen, mooie wegen en twee weken extra training kan het misschien wel...
Zondag is er eindelijk de eerste halve marathon in een reeksje van drie, in de aanloop naar hét doel van het najaar: de marathon van Lissabon op 5 december.
De thuismatch in Gent wordt een speciale dag: op en rond de blaarmeersen en de watersportbaan, ons dagelijkse trainingsterrein, wordt het bang afwachten tot wat we al in staat zijn. Na (slechts) 7 weken van trainingsarbeid is het dan ook koffiedik kijken.
Enerzijds wordt het de eerste wedstrijd, dus heb ik het wedstrijdritme nog totaal niet in de benen, anderzijds hebben we op training maximaal 15 km na elkaar gelopen, en dan nog niet intensief. En ten derde ben ik na een loopstop van 9 maanden, nog maar 7 weken terug aan het lopen.
Aan de andere kant heb ik nog nooit zo regelmatig getraind als in de afgelopen anderhalve maand: 6 (soms zelfs 7) trainingen per week, meestal drie keer fietsen en drie keer lopen, hebben als gevolg dat het op training nog nooit zo goed liep. hihi, kleine woordspeling. Met dezelfde hartslag als vorig jaar, werk ik nu een rondje watersportbaan een paar minuutjes sneller af. Ik let ook strikt op mijn eten, waardoor ik nu al scherper sta dan vorig jaar toen ik mijn persoonlijk record liep in Aalter.
Het ziet ernaar uit dat het ideaal loopweer wordt zondag: 15 graden, niet veel wind (2 a 3 beaufort), wisselend bewolkt met kans op een bui.
Iedereen is van harte welkom om 10 uur 's morgens aan de watersportbaan, ter hoogte van de topsporthal. Aankomst in de topsporthal hopelijk om 11u25 of vroeger .
Sporters hebben een speciale band met de natuur: je staat er heel dichtbij, maakt er soms deel van uit, moet met zijn grillen en geplogendheden rekening houden. Mountainbikers, (cyclo)crossers, veldlopers, open-water-zwemmers, zitten er middenin.
Maar ook alle andere buitensporters zijn afhankelijk van wat de weergoden ons toegooien. Alweer een onderbreking op de tennisvelden in Wimbledon, Formule 1-wagens die plots massaal van banden wisselen, wielrenners die vallen als vliegen in het bos van Wallers-Arenberg, triatleten die in Hawaii uitgedroogd en oververhit moeten opgeven
Het weerbericht is dan ook van groot belang: staat er een training van drie uur op het menu op een vrije dag, en zegt Frank dat er s morgens een buienzone van west naar oost trekt, dan zal je me pas na de middag op de fiets zien, Komen er na de middag buien van aan de Franse grens, gegarandeerd dat ik zal proberen mijn training te beëindigen voordat de buien mijn hoofd bereiken. Geven ze sneeuw of ijzel, dan wordt het rollen rijden, regent het de hele dag, dan wordt het karakter tonen en fiets kuisen L...
Vanwaar komt de wind? Is waaiervorming mogelijk? Hoe staat de wind in de laatste rechte lijn? Mee? Dan kunnen we wat vroeger aangaan. Kasseien droog: stof vreten, kasseien nat, glibberen en glijden
Heel speciaal is ook het aankleden voor de koers. Mannen zijn doorgaans minder met hun kledij bezig, maar o wee als het bewolkt is en miezert. Petje of niet? Zonnebril of toch maar niet? Armstukken? Beenstukken? Lange broek? Windstopper? Of toch maar de regenvest erover? Bwa, het regent niet zoveel, en daar zit het al minder donker. Wat doe jij? Toch regenjasje? Pff, misschien doe ik ook eentje aan. Of toch niet? Ik neem het mee, dan kan ik het nog aantrekken. Schoenovertrekken? Hier is het warm, maar straks gaan we boven de 2000 meter, en dan is het een ander verhaal. Opnieuw: wat doe jij? Kijk, Frank doet wel een regenjasje aan. Toch maar aantrekken zeker?
Buitensporters leven met de seizoenen. Ze voelen de koude in de winter. Kunnen niet buiten door sneeuw of ijzel, hebben koude voeten en bevroren oren. Fleuren op bij het zien van de eerste knoppen aan de bomen. De wielertoeristen kruipen uit hun hol, ontwaken uit hun winterslaap, want daar komt de ronde, Onze ronde van vlaanderen, en daarvoor moet er getraind worden. De eerste mooie weekends in april. De Van Petegem in 20 graden, dat is genieten. Toch maar weer aprilse grillen de dag nadien. De zon geeft al wat warmte in mei. Kijk eens aan, er staat al een streepje op mijn bovenarmen. Genoeg drinken meenemen, het wordt al zomer. Regen in september, oei, het wordt maar 15 graden meer, we gaan de lange broeken opnieuw van onder het stof moeten halen. En oppassen voor de veelkleurige gevallen bladeren, want die kunnen gevaarlijk glad zijn. En dan weer november, begin van de winterslaap.
Maar dit jaar is het niet van dadde, geen winterslaap voor mij: marathon van Lissabon en dan na een korte pauze op naar onze eerste triatlon. Zal het regenen? Is er stroming in het water? hoge golven? Hoe warm is het water? Wetsuit of niet? Ligt het nat op het fietsparcours? Krylions, of toch maar de gp 4000s die meer grip geven in de regen?
Het weer, soms een vriend, een bondgenoot, soms een vijand
Laatst vroeg iemand mij: waarom sport jij zoveel? Je kan daar toch niets mee verdienen?. Alsof alles in deze materialistische maatschappij met geld moet verklaard worden
Misschien sport ik wel omdat ik het gewoon graag doe. Akkoord, als het oude wijven regent, is er niets leuks aan om je sportschoenen aan te trekken en een paar rondjes watersportbaan af te haspelen. Hoewel, terwijl ik dit aan het typen ben, heb ik ze net achter de rug in de gietende regen, en eerlijk gezegd voel ik me heerlijk nu. Maar inderdaad, tijdens zo een training hoop je dikwijls om al onder de warme douche te staan. Aan de andere kant, als het zonnetje schijnt en de beentjes goed voelen, is het zalig fietsen/lopen langs het water!
Misschien sport ik wel zoveel omdat ik graag wedstrijden doe, en daar zeker niet wil afgaan. En om een marathon of de transalp tot een goed einde te brengen, moet er nu eenmaal nogal wat getraind worden. Wat je ervoor terugkrijgt is de opoffering dikwijls waard. Ik heb al veel leuke wedstrijdmomenten beleefd, leuke mensen leren kennen, lol getrapt en in prachtige streken gefietst.
Misschien sport ik wel zoveel omdat ik mijn eigen grenzen wil leren kennen, en indien mogelijk verleggen. Mijn twee grote doelen voor het najaar zijn heel simpel: een persoonlijk record op de halve marathon en een persoonlijk record op de marathon.Sneller lopen dan ik ooit gelopen heb, daar gaat het om. Voelen dat je vooruitgang boekt, dat de trainingen hun vruchten afwerpen. En dan dat gelukzalige gevoel nadien: volledig kapot maar toch dolgelukkig. Hopelijk kan ik dat dit najaar nog minstens één keer beleven.
En misschien sport ik wel zoveel, simpelweg omdat ik nog steeds dromen heb. Zou het niet fantastisch zijn om één keer in je leven de speaker te horen zeggen, David Depuydt, now youre a real iron man! Een volledige triatlon uitdoen zal nog niet voor volgend jaar zijn, maar dit is dan ook een tweejarenplan: volgend jaar beginnen we met kwarttriatlons (en misschien al een halve triatlon) om in 2012 een poging te wagen om een volledige triatlon uit te zwemmen/fietsen/lopen. De ultieme droom is om me te plaatsen voor Hawaii, het valt echter te vrezen dat dat te hoog gegrepen is. Maar ik heb dromen nodig, wat zou ik zijn zonder dromen???
Water is de bron van alle leven, het wiel is de bron van mijn leven ( citaat uit één van mijn echte dromenJ)
Woensdagmorgen zijn we weg voor vijf dagen naar de ardennen. Hoewel de fiets en loopschoenen meegaan, staat sport deze keer niet op de eerste plaats. Het worden vijf dagen relaxen, aperitieven, bbq'en, lezen, gezelschapsspelleke, wat vrienden op bezoek,...kortom niets doen wat in de buurt van nuttig komt.
ps rondje watersportbaan gaat intussen al in 30 minuten, 2 minuten sneller dan een paar dagen geleden. Nog altijd maar aan 10 km/u, maar sneller hoeft nu nog niet.
Het is altijd gevaarlijk om doelen voorop te stellen, maar behoudens blessures zou ik tijdens het najaar volgende doelen willen halen:
halve marathon gent (26 sept): comfortabel uitlopen en niet al te ver boven mijn pr zitten. Tijd rond 1u25 zou goed zijn.
halve marathon brussel (11 okt): tweede wedstrijd, al twee weken verder met de training, dus dit moet iets beter dan gent, maar aangezien het parcours lastiger is, zouden we wel eens rond dezelfde tijd als gent kunnen zitten. Ik wil in ieder geval onder mijn tijd van vorig jaar (1u28) lopen.
halve marathon deinze-aalter (11 november): nieuw pr. Als ik 26 sept al rond 1u25 zit, behoort een tijd rond of net onder 1u20 tot de mogelijkheden
marathon lissabon: rustig starten en een nieuw pr lopen (dus onder 3u35). Als we van blessures gespaard blijven, moet dat zeker lukken. Rond 3u10 a 3u15 misschien? Onder 3 u is niet realistisch, want Lissabon is een zwaar parcours.
Let's Get It Started, in here...
And the base keep runnin' runnin', and runnin' runnin', and runnin' runnin', and runnin' runnin', and runnin' runnin', and runnin' runnin', and runnin' runnin', and runnin' runnin', and...
Soms zeggen mensen me wel eens: die overgang fietsen - lopen zal wel meevallen zeker, je bent toch genoeg getraind!
Voor wat betreft hart en longen is dit inderdaad zo, maar bij lopen gebruik je toch duidelijk andere spiergroepen hoor. Je moet me nu niet vragen om 10 km in 40 minuten te lopen, of ik ben een week zo stijf als een plank.
Vandaag eerste looptraining: 1 rondje watersportbaan (dus 5 km) in 32 minuten, voorbijgestoken door twee kranige dames van ongeveer 60 jaar, en morgen voel ik dat gegarandeerd in mijn spieren.
Trouwens vandaag heel toevallig een zwembrilletje op de kop getikt, misschien moet ik dat de komende weken eens uittesten op zijn waterdichtheid ;-).
Vic en ik Anthony eigenlijk al kenden voor de vikingtour? In 2008 hadden we twee dagen samen gefietst op Mallorca.
een fjord overzwemmen moeilijker is dan het lijkt, zeker als er een zeemvel in je broek zit
het in Noorwegen ook mooi weer kan zijn, maar nooit 1 week aan een stuk
de lichten in Noorse sporthallen soms heel lang kunnen branden
Lode het soms hoort snurken in stereo
Xavier heel goed overweg kan met video en fototoestel. We zijn allemaal erg benieuwd naar het resultaat!
met twee op één luchtmatras liggen niet altijd bevorderlijk is voor de nachtrust
Ossafjell een pracht van een klim is, met een paar draken van tunnels ervoor
'picknick met Vic in Vik' toch ergens op slaat, en nog fijn was ook
het niet in het reglement staat dat je moet overnemen als je in het wiel van een Nederlandse vrouw zit
Xavier 2 jobs combineerde: overdag fietsen en 's avonds masseren en oplappen
Zeger ook 2 jobs had: fietsen en 's avonds mecanicien spelen, met soms een wachtrij tot gevolg
iedereen soms het pand moest verlaten omdat er moest gemolken worden
freewheel-bodies van mavic écht niet deugen
kleine motard patrick volgend jaar misschien fietst in plaats van motard te spelen, tot grote paniek van Geir
de vikingtour-bende (of toch een deel ervan) volgend jaar misschien zijn tenten opslaat in de Alpen. Combinatie vikingsfeer - organisatie transalp voor de ideale reis?
Anthony zondag alweer 4 uur ging fietsen en woensdag alweer 170 km ging koersen (edit, zondag toch maar 1 uur gefietst )
Patrik ondanks zijn lange revalidatie en mindere conditie toch alle ritten heeft uitgereden en zelfs de zware slotklim heeft opgefietst
zwemmen in een fjord zalig is
er soms Vlaamse schlagers weerklinken in Noorwegen. Laat de zon in je hart, geen wonder dat ik ween,...
de watervallen van Coo in Noorwegen zwaar zouden uitgelachen worden
raceleader Geir nogal geëmotioneerd was op de slotceremonie en zelfs van het podium moest om te gaan wenen van geluk
de helft van de briefing besteed werd aan de pink towels, handgloves en ander moois uit de lost-and-foundbox
het nog steeds moeilijk is om 'Ingrid' en 'Gilette' in één zin te stoppen
Lode een echte ronderenner blijkt te zijn: hij wordt sterker met de dag
de inflatie in Noorwegen soms de spuigaten uitloopt: de ene week gaan we eten voor 170 kronen, en de week nadien vragen ze al 310 kronen voor hetzelfde. Maar pizza's kunnen ook smaken!
fietsers vlug en veel chocolade naar binnen kunnen spelen, zelfs in combinatie met bier
Vic graag eens aan de wand van een tunnel of de vloer van een overzetboot voelt, niet altijd even gemakkelijk als je op de fiets zit ;-)
Frank Slevikmoen, de tweede in het klassement, in de laatste rit gevallen is aan 75 km per uur met serieuze schaafwonden tot gevolg, maar toch zijn nederlaag daar niet op gestoken heeft, heel sportief!
), ofwel 9 minuten beter dan in Firenze, waar het parcours veel vlugger was door veel vlakker en geen wind. Dus toch wel een pak beter nu, ondanks de mindere voorbereiding in november. 
