Afgelopen zondag 5 december was het zover: hét hoofddoel van het najaar en de tweede marathon van mijn leven: de marathon van Lissabon!
In principe is dit geen marathon om een toptijd op te lopen: een alles behalve vlak profiel, met in de laatste 6 km nog een heel zware klim van aan de Taag tot helemaal in de bovenstad. Bovendien stond er dit jaar een stevige wind, dus de sterren stonden niet zo gunstig wat betreft een toptijd.
Waarom dan Lissabon? Ten eerste omdat een fietsseizoen, dat duurt van het begin van het jaar tot in het midden van de zomer, impliceert dat we wel moesten kiezen voor een marathon op het einde van het jaar, en zo zijn er niet super veel in Europa, en ten tweede omdat Lissabon een prachtige stad scheen te zijn, en aangezien we stilaan een traditie aan het opbouwen zijn van een sportieve uitdaging te koppelen aan een aangenaam verblijf, leek Lissabon ons een geschikte locatie.
Net zoals vorig jaar, was november op sportief gebied mijn maand niet. Door een aantal omstandigheden, kreeg ik te kampen met een motivatiedipje. Enkele trainingen werden overgeslagen en het voedingspatroon kon je op sommige momenten niet dat van een marathonloper noemen. Ook de winter-Gentse feesten, ofwel de zesdaagse, werd een paar avonden bezocht, kortom, de focus was niet 100 procent. Daarom reisde ik toch met de nodige twijfels af naar Portugal.
Vrijdagmiddag en zaterdagmorgen nog wat losgelopen, ondanks de wat krakkemikkige voorbereiding de laatste weken, was het vertrouwen er wel om op zijn minst comfortabel uit te lopen.
De indeling van mijn race had ik ook al goed in mijn hoofd geprent, en niets of niemand zou mij van mijn stuk brengen. In de eerste 15 km zou ik puur op hartslag lopen, met een pols van 150 ongeveer, daarna volgen er 5 dalende kilometers, en vanaf kilometer 21 a 25 zou ik dan zien of er nog voldoende in de tank zat om de hartslag hoger te krijgen en te versnellen.
En voor 1 keer heb ik me perfect aan mijn plan gehouden: ik heb niet naar andere lopers gekeken (daardoor konden Vic en ik jammergenoeg niet lang samenlopen, en was hij er al na een kilometer of 2 vandoor, maar ik wilde zeker niet meer meemaken wat ik vorig jaar in Firenze beleefd had: na 25 kilometer geblesseerd en kapot zitten, om dan de laatste 15 km te moeten sukkelen om nog over de finish te geraken) en ben gestart met een hartslag van 150 a 155. Dit was allesbehalve gemakkelijk, aangezien er best wel steile stukken in het parcours zaten die eerste kilometers. Gevolg was dat de tempomaker van 3u30min mij voorbijging, met een hoop lopers in zijn kielzog. Normaalgezien zou ik dan wat in paniek geraken en hem proberen te volgen, maar in Lissabon niets daarvan, integendeel. Ik ging voortdurend uit van mijn eigen kunnen en geloofde rotsvast in mijn vooraf bepaalde plan.
Na 5 km (49min40sec) liep ik echt met een pak overschot, ondanks een hartslag die richting 155 ging. Daarom besloot ik om mijn hartslag toch iets hoger te laten gaan, zonder in verzuring te gaan. Tussen kilometer 5 en 15 liep ik dan ook constant rond hr 157, zonder ook maar 1 moment te forceren. Eigenlijk heb ik intens genoten van de eerste pakweg 30 kilometer. Ik zat voortdurend met overschot en vond het echt leuk lopen, iets wat ik in Firenze nooit ervaren had omdat ik teveel met tussentijden en pijn bezig was.
Na 15 km volgde een afdaling van 5 km tot helemaal beneden aan de Taag, en van daaruit was het 7,5 km tegen de wind in boksen langs de Taag, en dan 7,5 km terug tot aan het centrum. Best wel saai eigenlijk, dus het was goed dat we daar de halve marathonlopers begonnen in te halen en aan de andere kant eens konden kijken hoe vlug de leiders liepen die aan de andere kant van de rijweg al aan het teruglopen waren.
Na het halve marathon-punt (1u43m45sec) heb ik dan alle remmen losgegooid. In het begin vreesde ik dat ik te hard van stapel liep, want ik kon mijn hartslag probeemloos boven 165 houden, wat best veel is voor mij, want ik heb van nature een lage hartslag. Concreet zat ik dus constant net in het rood te lopen nu, en door mijn behouden start en versnelling nu, begon ik de ene loper na de andere in te halen, en dat geeft 'moral' natuurlijk!
Plots zag ik in de verte iemand met een stok achter zich aan lopen, en mijn vermoeden werd bevestigd: de tempomaker van 3u30min was zijn vlagje kwijtgeraakt en liep dus enkel nog met een stok rond, met rond zich een man of 50 die hun race op de man hadden afgestemd om net onder de 3u30 te finishen. Door mijn hoger tempo, duurde het niet lang of ik was heel die meute voorbij, wat best wel tof was, in één keer 50 man voorbijrennen. Een paar kilometer verder, net na het keerpunt, zag ik dat ik al een goede minuut voorsprong had op die bende, goed op schema om onder 3u30 te lopen dus.
Verbazend genoeg kon ik nadien, mede dankzij de behouden start en een goed bevoorradingsplan, mijn hartslag blijvend hoog houden, en is de echte klop van de hamer er niet gekomen. Na 36 km begon het lastigste: de klim terug naar de bovenstad. Nu begon ik echt veel halve-marathonlopers in te halen, en ondanks de stijgende kilometers, bleef ik ze toch afmalen aan 5min a 5min10sec. De laatste 4 kilometer mocht ik echter geen onverwachte bewegingen meer maken, omdat ik dan krampen kreeg, zowel in mijn linkerkuit als linkerhamstring. Achterom kijken ging bijvoorbeeld niet meer en als iemand voor me een onverwachte beweging maakte, had ik het ook vlaggen. Maar zoals ik vroeger al zei, je kan door krampen heen lopen als je op je tanden bijt, en dat is me nu weer gelukt. Leuk is anders, maar als het moet dan moet het.
Mijn uiteindelijke eindtijd is dan ook een stukje onder de 3uur30: 3u25minuten55seconden (bruto 3u26m4sec, maar er lagen geen startmatten, dus vind ik dat het de tijd op mijn eigen chronometer is die telt :-)), ofwel 9 minuten beter dan in Firenze, waar het parcours veel vlugger was door veel vlakker en geen wind. Dus toch wel een pak beter nu, ondanks de mindere voorbereiding in november. Dit wil ook zeggen dat ik, ondanks een zwaarder tweede deel, een splitchrono heb gelopen: de tweede helft heb ik in 1u42 gelopen, of 2 minuten rapper dan in de eerste helft.
Ik maak me sterk dat ik, met wel een goede voorbereiding tot op de dag van de wedstrijd, en met een vlug parcours, nog een stuk van die tijd kan afdoen! Volgend jaar misschien? We zullen zien.
Tot slot nog een dikke proficiat aan Vic, die toch weer 10 minuten voor mij gefinisht is, en merci aan de reisgezellen Lieveke (sterke halve marathon!) en Joachim (sterk gesupporterd!:-)) voor alweer een zalige trip!
Reacties op bericht (0)
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
