Vandaag is het ontzettend koud,tot -19 graden. En er hangt een gure ijswind. Toen we na het bezoek naar ons appartementje wandelden waren we volkomen bevroren.  Mijn haar was zeker voor 5 centimeter bevroren, Dave’s wimpers ook. Je kan je niet voorstellen hoe koud het hier kan zijn. We lopen hier dan ook met thermisch ondergoed en daarop nog verschillende laagjes. Het kost je s’morgens een tijdje eer je gekleed bent en binnen is het erg heet, overal. Dit is wat je weerstand geleidelijk doet afnemen omdat je in zo’n grote temperatuursverschillen leeft. Bovendien eet je niet zoals je thuis eet en dat maakt het leven hier nog zwaarder. Je voelt dat je verzwakt en zeer moe wordt. Dus dan maar proberen wat meer te slapen.We hebben vandaag ook afscheid genomen van Ann,Michel en Els, 3 toffe mensen waarmee we toch op korte tijd al een band mee hadden. Het afscheid van Els viel ons bijzonder zwaar omdat je dezelfde bezoekuren hebt deel je heel wat en we konden het goed met haar vinden.Bovendien bewonderen we haar erg omdat zij dit hele avontuur alleen aangaat. Een ferme madam!!!  We gaan jullie missen. s’Avonds hebben we een filmpje gekeken want s’avonds is hier niet zoveel te doen.  Bovendien moet je hier toch voorzichtig zijn want niet voor niets zitten we hier achter een stalen deur met 4 sloten. En ons terrasje is afgemaakt met tralies. Steeds als we ergens iets gaan eten belt Marina, onze tolk, voor ons een taxi en geeft zelfs de nummerplaat op van de taxi. Dit zal niet voor niets zijn.

Ons eerste werkje op bezoek bij Nicola. Die is in de voormiddag altijd wat krekelig, vooral rond 11.30. Wij denken dat hij dan al wat moe is want hij moet om 7.30 opstaan. Zodat hem eten geven rond 11.30 een hele opdracht is. Hij begint dan vervelend te doen. Het ergste is dat we er niet zoals we zouden willen op kunnen reageren want we hebben altijd het gevoel bekeken te worden omdat we nog in de bindingsperiode zitten. Enfin ik dan toch, Dave heeft hem al eens in de hoek gezet en we proberen hem te negeren als hij zich vervelend begint te gedragen. Maar het is dan ook een ongewone situatie. We zitten in zo’n klein kamertje en dat vergt veel van een mens, je voelt je echt opgesloten. Bovendien loopt hij al en ik zou dan zo graag eens met hem gaan wandelen en dat gaat niet want het loopt daar vol met dokters. Na het bezoek een tochtje door het park en namiddag zijn we een aantal papieren gaan tekenen bij de notaris, dat is al een ervaring op zich. Een groezelig kantoortje waar de secretaresse je een hoop papieren laat tekenen. s’Avonds zijn we dan nog iets gaan eten in een Georgisch restaurantje ,dit om het afscheid te vieren van Els,Ann en Michel. Er was ook een dame uit Parijs bij met haar tolk. We hebben gezellig met haar gepraat. Dit is al de tweede maal dat zij een kindje uit Kazakstan adopteert en zij was nu hier om het kindje mee te nemen naar Frankrijk.We hebben ook iets typisch gegeten een soort plat brood met gesmolten kaas erin,wel lekker, want voor de keuken moet je hier niet zijn. Bovendien moet je oppassen met wat je eet want de andere Belgen zijn al allemaal ziek geweest. We kopen hier dan ook mineraal water met hopen. Om je tanden te wassen, om te koken…want onze grootste angst is als je ziek wordt kan je niet meer op bezoek en dat zou een ramp zijn.

Gisteren hebben we niets op onze blog ingevuld omdat elke dag toch ongeveer hetzelfde ingedeeld is en er toch niet echt iets nieuw te vermelden was alleen dat onze kleinste zijn kregelig half uurtje weer kreeg gisterenmiddag rond 11u30.  Nu is ons opgevallen wanneer  hij ziet dat de verzorgster met de potten voorbij komen om deze te gaan vullen onder in de keuken dan krijgt hij het .  Nu vertellen ze ons dat het kan zijn dat hij dit accocieert met dat wij na het eten dan weg gaan, want vandaag gebeurde net hetzelfde. Maar we weten nu wel wanneer we s’namiddags terug gaan dan is het de hemel op aarde.  Gisteren hebben we dan ook de melding gekregen dat we een masker voor de mond moeten dragen want er zou verkoudheid in het weeshuis ronddartelen.  Dus we dragen dit dus maar. Regels van het huis hé. De dag begon vandaag al goed, Vladje liet ons een half uur in de kou staan en koud was het, dat kan ik je verzekeren. We hadden beiden bevroren voeten. Zogezegd was zijn auto stuk. Of we dat geloven is een andere zaak. Hij heeft een GSM maar toch lukte het hem blijkbaar niet om te verwittigen.  Dus belde Dave Marina dan maar na 20 minuten.

We zijn in onze middagpauze dan ook maar een paar schoentjes gaan halen, zodat hij gemakkelijker de trap op en af kan lopen, het is wel aan de hand dat hij dit doet, maar hij doet dit heel graag en hoe wilder dat je met hem doet, hoe liever dat hij dit heeft Hopelijk passen de schoentjes, we hebben een schoentje afgetekend want zijn voetje aftekenen lukte niet. Hij heeft wel een temperament, ook volgens één van de dokters hier maar dat vinden we niet erg. Dat hebben we liever dan dat hij niet zou reageren. Hij kan ook smakelijk lachen en dat vinden we natuurlijk geweldig. Hij kan hetzelfde lachen als zijn mama, dus dat beloofd hé.

Namiddag alles goed verlopen, Nicola is volgens ons een beetje verkouden.  Hij was heel blij en fier met zijn nieuwe schoentjes.  Ze pasten hem als gegoten en heeft er al de hele tijd mee rondgelopen. Hij lijkt wel de favoriet te zijn want iedereen kent hem en krijgt daarom ook heel veel knuffels en kusjes.  Waarschijnlijk is het zo dat we beiden moeten blijven tot na de rechtbank omdat er nog een pre-court is.  Dus waarschijnlijk dat we maar half maart kunnen terug komen zonder Nicola, want achter de rechtbank duurt het nog 5 tot 6 weken voor alles rond is en onze kleine spruit naar Belgie zou kunnen komen.  
Nu gaan we er toch nog proberen een fijne Valentijntjesavond van te maken

Om 10.00 werd er gebeld door Marina dat we naar beneden moesten gaan.  Vladimir met zijn onafscheidelijke Lada stonden al klaar.  In het weeshuis aangekomen moesten we nog even wachten op Marina die een nieuwe Belgische alleenstaande moeder moest gaan afhalen.

In het wachtzaaltje kregen we al een eerste kennismaking met enkele kinderen die naar de dansles gingen. Allemaal opgetogen, lachend en zingend gingen ze door de gangen naar het lokaaltje.

Marina kwam uiteindelijk dan aan en begeleide ons naar een klein kamertje waar we even moesten wachten.  In het kamertje was al een Amerikaans koppel aanwezig met een dochtertje “Sasha”.  Plots werd een deur opengedaan en kwam dokter Love binnen met onze “witte van Karaganda”.  We vonden hem dadelijk schattig en lief, hij bekeek ons en begon al dadelijk te lachen.  Dave heeft hem dan overgenomen uit de armen van dokter Love. Hij had helemaal geen angst en voelde zich al dadelijk op zijn gemak. Ik heb hem dan aan Annick gegeven en kreeg hij al zijn eerste knuffel in ontvangst.

Hij is goed onder zich uit en heeft alles al direct in het snuitje, dat spruitje.  We hebben dan met hem gespeeld en geravot, daarna kreeg hij al de pot. We bedoelen niet de plaspot, wel zijn etenspot.  Is echt wel een pot hoor, eerst kreeg hij soep.  Deze was met grote stukken knollen en al even grote stukken brood. We dachten dat het nooit in het kind zijn mondje ging. Dus heeft Annick het maar in stukjes gedaan met de lepel zodat het wel in het lekkerbekje ging.  Na zijn soepje kreeg hij dan de “main course” . Een bak macaroni met stukjes stoofvlees ( denk ik, het zag er toch ongeveer zo uit) en worteltjes.  We vonden dat hij deze gamellen toch flink binnenspeelde.

Na zijn “lekkernij” moesten we afscheid nemen zodat hij zijn middagdutje kon doen.  We zijn dan in hotel Kosmonout iets klein gaan eten met de andere Belgische koppels en met Els, een alleenstaande, aanstaande moeder. We steken veel op van de andere koppels in verband met het hoe en wat in het weeshuis.  Rond 16.00 zijn we dan terug naar ons klein mirakel gegaan om toch nog wat tijd met hem door te brengen want de tijd vliegt als je hier bent en zeker als je telkens maar 2 uurtjes per dagdeel bij hem mag zijn.Om 18.00 uur afscheid wat gepaard ging met wat traantjes bij beide kinderen. We moesten er allen  wel even om lachen. Vladimir stond al  gereed met zijn limo om ons veilig naar ons nestje te brengen. Nog even langs Karaganda café gegaan waar Michel ons geholpen heeft om een draadloos netwerkkaartje in de laptop te installeren zodat we toch op vele plaatsen op het internet kunnen.  We kunnen nu toch regelmatig ons blogje aanvullen.  We hebben onze koude, maar hartverwarmende dag hier dan maar afgesloten met een vluchtig bezoekje aan één van de plaatselijke supermarkten ( gelukkig open tot 23.00) waar we de laatste twee pakken pampers 5 opkochten. Dus op naar onze volgende dag met onze guitige snuit. 

Vandaag de grote dag. Gisterenavond nog telefoon gekregen van Marina. Ze gaat ons vandaag tussen 11.00 en 12.00 uur komen ophalen om naar het weeshuis te gaan voor ons kindvoorstel.

Deze nacht heel weinig geslapen. Laatste maal op de klok gekeken 05.00 en de wekker liep al af om 09.00 uur.  Klein boterhammetje gegeten en ons dan maar klaarmaken.

Stipt 11.00 uur ging de bel. Vladimir, de chauffeur die ons van Astana naar Karaganda heeft gebracht kwam ons ophalen.

In de wagen zat onze coördinatrice ons al mede op te wachten. Elkaar een goedemorgen gewenst, meer kon er niet gezegd worden want zowel Vladimir als de coördinatrice spreken dus alleen maar Russisch, geen enkel woordje Engels.

In het weeshuis aangekomen werden we verwelkomd door Marina. Na een hele tijd te moeten wachten werden we binnen geroepen in de dokterspraktijk, aanwezig daar: directrice, dr. Love, Marina, Zulfa. De directrice overhandigde ons 2 foto’s van het kind. Dokter Love echt een lieve, schattige vrouw gaf ons meer info over het kind.

Het is een jongen, Nicolaï, we gaan hem Nicola noemen. 

Geboren 07 september 2007, blond, 77cm en zijn gewicht is 10,5 kg.

We kregen de foto’s in handen en we waren al meteen verloren voor deze flinke jongen. Dit kan niet meer stuk dachten we en we gingen er dan ook meteen voor.

Telefoon gekregen van Michel en Ann, een koppel uit Gent dat hier al 5 weken is, pre-court achter de rug hebben en momenteel aan het wachten zijn tot ze een datum horen voor court.

Zij hebben een dochtertje van 8 maanden.  Ze gaan deze avond bowlen met John en Yoo-Mee, een koppel uit Leuven dat hier is van 31 januari. Zij hebben een zoontje van 9 maanden.

Beide koppels hebben veel verteld van hun ervaring hier en we hebben hiervan toch veel opgestoken.

Vertrokken om 17.10 uur naar Wenen. In  de vertrekhal ontmoeten we Ben, Sarah en de kleine Noah.  Heel vriendelijke mensen uit Zolder.  Heel goede reis gehad.
In Astana aangekomen was onze coordinatrice ons vergeten, wij stonden daar dus alleen zonder te weten wat te doen. Een geluk dat Sarah en Ben er waren. Hun coordinatrice was er wel en zij heeft ons dan goed opgevangen.
Zij heeft onze coordinatrice dan gebeld en wist ons te vertellen dat de chauffeur niet tot bij ons geraakte wegens dichtgesneeuwde wegen. Ze heeft ons dan begeleid tot een hotel waar we een dagje verbleven hebben en toch konden bijslapen. Dit heeft ons echt wel deugd gedaan omdat we toch nog een lange autorit voor de boeg hadden.
Rond 19.00 uur (plaatselijke tijd) zijn we dan vertrokken richting Karaganda. Echt wel te vergelijken met Reis door Syberie. 
22.00 uur aangekomen in Karaganda waar onze tolk Marina ons stond op te wachten om ons naar het appartement te brengen.
Heel fijn en mooi appartement.