Gepijlde rit van 145 km doorheen de Zeeuwse Polders met start en aankomst in Kieldrecht, grensgemeente tussen België en Nederland en voormalige woonplaats van Theo Middelkamp die in Nieuw-Namen geboren werd. Illustere en zo goed als vergeten Nederlandse renner die ooit een bergetappe in de Ronde van Frankrijk won, zonder dat hij ooit een col van dichtbij gezien had.
BEELDEN Daags na Gisbergen denk ik na over de gereden rit in beelden. Het stukje krantenpapier met op de voorpagina een zegevierende Tim Wellens in de Giro d'Italia. Oud nieuws maar uitstekend op mijn kiekenborst als bescherming tegen de kouwelijke ochtenddauw. Het achterzaaltje in dorpscafé Schuttershof waar de eerste deelnemers zich melden in een kakofonie van sponsorende kleuren. Mark geduldig wachtend op een bankje. De ontsteltenis op onze gezichten die ongedurig worden als blijkt dat we op Ron moeten wachten. Pieter die zich halvelings verstopt achter een broodautomaat. Hij heeft het koud. Patrick, die aan een spooroverweg Freddy bij de schouders pakt. 'Ge staat weer scherp'! Het is een compliment. De stevige tred en de eerste 'bevoorrading' na dik veertig kilometer in Massemen waar Freddy zich ontdoet van arm- en beenstukken. Hilariteit bij de anderen bij het zien van de halve kleerkast die onze Flandrien bij zich heeft. De zon die er maar niet door wil komen. De eerste helling van de dag. Pieter die zich schijnbaar zonder moeite vastbijt in het wiel van geweldenaar Ron. Paul die op alle hellingen in spaarmodus naar boven rijdt. Patrick, The Boss, zij aan zij met Flandrien Freddy die zich niet van enige trots gespeend, naar boven hijst. Iedereen werkt zich hogerop hoewel niemand de zeven sacramenten nog kan opnoemen. De Katholieke kerk kent verschillende sacramenten. Dit zijn zeven heilige handelingen die een katholiek tijdens zijn leven zou moeten uitvoeren.Het Heilig Doopsel, De Heilige Eucharistie, Het Heilig Vormsel, De Huwelijksviering, De Ziekenzalving, De Biecht en de Priesterwijding. Naar hun normen rijden hier zeven verdoemden! De eerste regendruppels boven op de Bosberg die pas in de late namiddag een bui zullen vormen. Peter en Mark die zich te goed doen aan overheerlijke krentenbollen en de verwarde haren van Frank als hij zich van zijn helm ontdoet. Zo ziet hij eruit als hij uit zijn bed komt. 'Freddy mag niet in de regen staan', zegt hij. 'Als hij gaat krimpen schiet er niets meer van hem over!... De soepele tred van Patriek, de lange mouwen van Peter en de ranke figuur van Pieter die komt vragen of hij mij uit de wind moet zetten. De duizelingwekkende vaart na de Congoberg en de halsbrekende toeren van Ron als hij overmoedig de drukke,grote weg oversteekt. 'Volgende week liever geen begrafenissen!. Morbide humor. De laatste bevoorrading waar koffie en cola gedronken wordt tegen democratische prijzen die ze alleen nog in Uitbergen kennen. De plakkerige drinkbus die straks in de afwasmachine zal verdwijnen, de met ketting-vet besmeurde handen. De dreigende druppels die elders een stevige plensbui zullen genereren. Frank zet zich op kop en brengt ons zo goed als droog naar het einde. Afscheid nemen! Hemelvaren op een heilige donderdag. In een flits is het voorbij. 'Het was weer een leuke rit, gasten', schrijft Patrick op het smoelenboek. Aan de onderste buis van mijn fietskader wrijf ik de sporen weg. Het laatste beeld. F.F.
DURE BOL In Hamme drinken we koffie. 'Mag daar een advocaatje bij?' vraagt de dienster vriendelijk. Niet dat we meteen echtscheidingsplannen hebben; maar het mag wel... We bestellen er ineens twee stukjes warme appeltaart met slagroom bij omdat mijn vrouw haar suikergehalte op peil wil houden. Op de kaart merken we dat een stukje appeltaart vijf euro kost. Voor een portie slagroom en een bolletje vanille ijs betaal je twee en een halve euro meer. Omdat het een gewone werkdag is beperken we ons tot slagroom. Als ik de rekening vraag betalen we evengoed de volle pot en dertig cent meer voor het advocaatje... Bij het buitengaan vraag ik aan de dienster toch een klein beetje uitleg... 'Och, daar heb ik niet op gelet', zegt ze met twee grote onschuldige reeën-ogen. 'Ik heb twee keer appeltaart, met alles erop en eraan ingetikt. Terwijl ze haar verontschuldigt loopt ze naar de kassa en geeft ons vier euro terug. In mijn tijd was dat honderdzestig frank maar wie spreekt daar nu nog over? 'Was het voor de rest allemaal in orde', vraagt ze nog. Het was heerlijk en over die twee advocaatjes zullen we het wel op een andere keer hebben. De horeca in Vlaanderen. Altijd een stukje spanning... dc
ZELFPORTRET 'Je kunt toch niet elke dag een foto van jezelf op het smoelenboek posten', zegt mijn vrouw. Zij heeft veel meer zin voor dosering dan ik. Aan de voormalige toegangspoort tot het stadje Aardenburg wil ik al zolang een kiekje in koerskostuum. Mijn kompaan wil liever niet in beeld. 'Ze hoeven niet te weten waar ik ben', zegt hij. 'Zorg dat het torentje er ook op staat!' is mijn enige bekommernis op dit moment. Het is er heerlijk rustig en een zomers briesje klieft door onze laatste schaarse haren terwijl we richting kust rijden. We hebben het gevoel dat we vandaag wel kunnen blijven fietsen. In de namiddag wordt de lucht zwoeler en bij elke stop stijgt de zomerse temperatuur met enkele graden. Boterhammen op de dijk in Cadzand. Cola in de schaduw op een verlaten terras en tussendoor genieten van de natuur in het Meetjesland en het vlakke land aan zee. Wielen ruisen en voor een keer laat de wind het afweten. Het zijn van die zeldzame dagen waarop alles in de beste plooi valt. Rijsttaart en broodpudding in Watervliet, koffie in Hoofdplaat en op weg naar huis het tempo opdrijven omdat we thuis willen zijn waar een verfrissende douchestraal op ons wacht. Kilometers stapelen zich moeiteloos op. 'Vanmorgen was mijn tank nog vol', denk ik...Maar dan laat ik hem langzaam leeglopen want vanavond is er niemand die van mij nog iets verwacht. Het weer kan zomaar opslaan! Hoeveel mensen zouden er vandaag niet met ons willen ruilen? We zouden beter niet teveel koffie drinken als we niet te vaak met een volle blaas aan de kant willen staan. Het zijn gedachten die opborrelen met tussenpozen en als er een zeldzame kasseistrook opduikt geef ik het volle pond... 'Parijs-Roubaix moet een verschrikkelijke koers zijn', denk ik na amper tweehonderd meter. 'Er zijn weinig gevleugelde klimmers die zich ook in de Vlaamse Ardennen thuis voelen', is alweer zo'n voltreffer van Flandrien Freddy. Het zijn van die dagen om in te kaderen. Je zou ze voor altijd willen vasthouden, maar dat kan helaas niet. 'Kabeljauwhaasje met een sausje en puree', klinkt als muziek van Mahler. Smakelijk! F.F.
MONS-CHIMAY-MONS Myriam, mijn lieve vrouw, begrijpt niet waarom ik opsta in het midden van de nacht om in Henegouwen te gaan fietsen, terwijl er hier, vlak voor onze deur, ook asfalt ligt. Buiten staan de straten blank, maar gelukkig is de grootste nattigheid opgedroogd wanneer we om kwart na zeven de start nemen voor een lange rit. Hoeveel km ga rijden, had ze gevraagd, de avond voordien...Honderdvijfentachtig, loog ik, omdat ik haar niet nodeloos ongerust wou maken. Vier graden wees de thermometer in de stad van Elio Di Rupo, die er voor deze 1 mei, picobello bij lag. In de namiddag zou het hooguit tien graden warmer worden. Omdat ik weinig ervaring heb met klimritten in de Ardennen kleed ik mij veel te warm en dat zal mij na iets meer dan halfweg zuur opbreken. De truitjes onder mijn vest zijn doornat van het zweet en omdat ik niet genoeg kan afkoelen rij ik constant met een veel te hoge hartslag. In ons groepje van vier ben ik de zwakste schakel en dat zint mij niet! Normaal moet ik op dit heuvelachtig terrein veel beter uit de verf komen en profiteren van mijn lichtgewicht. Nog voor de eerste bevoorrading rij ik lek. Normaal wordt er geroepen en gewaarschuwd in het peloton bij putten en keien, maar bij ritten van dit kaliber blijkbaar niet. Ik rij tegen hoge snelheid in een hoop stenen en zet voet aan de grond. Mijn vaste kompaan, die iets meer vooraan rijdt, hoort mijn geroep niet en daar sta ik dan te koekeloeren en wat nerveus te knoeien bij het herstellen van het euvel. Twee mannen van de lange afstand, die niet zo gehaast zijn, houden halt en ontfermen zich over Flandrien Freddy, die op dat moment niets heeft van de legendarische, uit de Vlaamse klei gehouwen Flandriens. Even later vallen we op twee West-Vlamingen. Gerry is er 62, zijn compagnon twintig jaar jonger. Laatstgenoemde rijdt puur op kracht waardoor hij bij de beklimmingen zwalpt van links naar rechts. Frank begrijpt geen jota van hun broebeltaaltje, maar gelukkig is Freddy ook van West-Vlaamse markten thuis en zorgt hij voor een simultane vertaling. 'Ik é gein coude meir wéh', is vrij te vertalen als 'Ik heb geen koud meer'. Het landschap oogt als tien geschilderde natuurtaferelen tegelijk. Dit is een paradijs voor fietsers en ook al heeft onze Franstalige medemens de persoonlijke hygiëne niet uitgevonden; ze zijn vriendelijk en behulpzaam als niet één. 'Leef je nog?', vraagt mijn niet altijd begrijpende echtgenote als ze mij ziet binnenkomen, ogen diep in hun kassen. Ze weet dat mijn lijf dergelijke fratsen nu nog aankan, maar dat er een dag komt dat ik mijn vertier hier voor mij deur zal moeten zoeken...Maar voor het zover komt maak ik afspraak met mijn fietsende broeders en zusters in de Hemelse Ardennen! F.F.
CHAOS Toen wijlen mijn moeder dweilde moesten wij in de zetel blijven zitten, de knieën hoog opgetrokken. Ze zette alle meubelen aan de kant, stoelen omgekeerd op tafel en geen enkel vuiltje was veilig voor borstel en dweil. Ze deed het grondig en wij keken toe. Mijn nicht, dochter van haar veel te vroeg gestorven zuster, dweilde ook, maar dat vond ze maar niets. Het stof veegde ze onder de mat, zei mijn moeder, al had ze dat nooit met eigen ogen gezien. De vloer lag er glimmend bij. Als je er durfde op lopen voor hij droog was schoof je gegarandeerd onderuit. Op je rug met kans op een gebroken nek. Dat kwam door de zwarte zeep die ze gebruikte. Het hele huis geurde naar dat goedje. Het duurde eindeloos lang voor alles opgedroogd was en het sein tot spelen terug op groen sprong. Ik herinner mij dat die lichte wanorde mij stoorde en dat ik mij pas terug goed in mijn vel voelde als alles terug netjes op zijn plaats stond. Het gezicht van mijn moeder na de verrichte arbeid blonk net zo fel als de fonkelende tegels. Sindsdien heb ik een hekel aan chaos en noemen ze mij een effen-legger'. Alles wat ik doe gebeurt via een steeds terugkerend ritueel. Mijn moeder en ik hebben meerdere dingen met elkaar gemeen. We dweilen op dezelfde, bijna georkestreerde manier en na het werk drinken we samen een kopje koffie. Alleen de zwarte zeep is achterwege gebleven en ook het huis ruikt nooit meer zo fris als toen. F.F.
SPANNEND Iemand zei: 'Ik zou wat meer avontuur in mijn leven willen...' Wat moeten we ons daar bij voorstellen? De platgelopen paden verlaten? Komen op plaatsen waar je nooit voordien kwam? De Kilimanjaro beklimmen? Fietsen van Brussel naar Parijs? Een avontuurlijk bestaan lijkt mij een hersenspinsel van onze fantasie voorbehouden aan de Kuifjes en de Lucky Luke's onder ons. Het leven van De Rode Ridder lijkt mij ook best wel spannend. Een prachtig nieuw lief of de heuveltjes van Vlaanderen's mooiste ronde bestijgen? Uitdagingen zijn er in alle vormen, maten en gewichten. Spring eens uit een 'vliegmasjien' of hang voor de lol ondersteboven aan een luchtballon. Schrijf je in voor 'Blind getrouwd', 'Temptation Island' of ga te voet naar Compostella. Avontuur is niets voor effenleggers of hokjesklevers als ik. Waar wacht je nog op? dc
RODE KOOL Lamsburger, rode kool uit een bokaal en gekookte patatjes uit de grote zak die in de kelder staat. Broccoli-soep daarvoor. Heerlijk dampende schotel als sluitstuk van een recuperatie-maandag. 'En hoe was je dagje?' Het is een vriendelijke vraag met een nooit vooraf te voorspellen antwoord. 'Op het werk was het leuk', zegt dochterlief met nadruk. Ze heeft er een fietstochtje van elf eindeloze kilometers opzitten. 'Op de fiets was het niet goed', gaat ze door met een grijns op haar gezicht, alsof ze net vier keer na elkaar de Koppenberg heeft opgereden. Punt 1. De zon scheen in mijn gezicht! Punt 2. Er vlogen constant kleine vliegjes in mijn ogen! Punt 3. Ik heb heel veel last van mijn ademhaling bij het fietsen! Wij dachten dat er nog een vierde punt kwam maar dat blijkt niet zo te zijn. 'De eerste twee punten had je kunnen vermijden door een zonnebril op te zetten...' probeer ik voorzichtig. Punt drie is iets lastiger. 'Je moet een haalbaar tempo zoeken en je ademhaling daarop afstemmen!' Mijn ritten met De Trappers zijn dan toch nog ergens goed voor geweest. 'Hoe was je ademhaling vorige zaterdag in de discotheek?' Er daalt een gewijde stilte over de smakelijke spijzen en de apostelen die tijdens de paasweek aan deze tafel zijn neergestreken. dc
ZEBRA In het koopparadijs kopen we vlees. Biefstuk, salami, parmaham en zo... 'Zou dat kwaad kunnen?' vragen we ons af terwijl we langs de rijkgevulde rekken struinen. 'Op de televisie hebben ze gezegd dat ze weer met ons voedsel geknoeid hebben!' Een zekere Verbist verkocht rotte beesten! 'Je moet niet alles geloven wat ze zeggen! De beenhouwers van de supermarkt zien dat toch ook wel als er iets mis is met gehakt of charcuterie...!' 'De media zoekt altijd de gemakkelijkste weg om te scoren!' Toch?! 'Die Groenen zitten daarachter! De Groenen met hun bakfietsen en geitenwollen sokken! Zij willen de vleesindustrie kapot maken!' 'Ge moet van iets dood gaan, hé...en vis of kip moeten we ook al niet meer eten! Wat moet ge op den duur nog klaarmaken? Morgenavond spelen Genk en Standard de finale van de Beker van België! Mannen met vlees aan billen en kuiten en morgen zijn onze coureurs weer op pad. Die winnen de koers toch ook niet op één schel hesp! Spaghetti dat is toch geen eten!' Vanavond eten we Zebra of Kangoeroe. Zotter kan niet. dc
ZWART Op een bankje in het koopparadijs, wacht ik geduldig op mijn vrouw. Een man komt iets te dicht naast mij zitten. Hij ruikt onfris en in zijn boodschappenmandje ligt een halve kilo aardappelen. Polders, geloof ik. Omdat ik net terugkom van een bezoekje aan de tandarts ben ik nog een klein beetje verdoofd. De onbekende, onwelriekende man zwijgt tot er een zwarte medemens voorbijkomt. Dan buigt hij licht voorover en zegt ongevraagd: 'Ze maken ze toch zwart hé meneer!' Euh...God moet zijn getal hebben is mijn verbouwereerd antwoord. 'De witte verf zal uit voorraad geweest zijn', voeg ik er een beetje flauw aan toe. 'Ge moet er niet mee werken', gaat hij door. 'Hoe bedoel je?' Ik weet best wat hij bedoelt maar ik doe alsof mijn neus bloedt. Wij zullen maar boffen dat we blank zijn! Als je bedenkt wat ze in de loop der tijden met onze zwarte broeders hebben uitgericht! Mijn stem trilt van ingehouden boosheid. Het blanke ras overheerst. Dat is altijd zo geweest. Hij denkt: 'En dat is nog zo...' maar durft het niet zeggen... Racisme in al zijn toonaarden kan ik missen als kiespijn. Gelukkig komt mijn vrouw eraan! dc
...Stelt u zich voor: een huis vol licht en zon, vol vreugde en soms wat verdriet, een gastvrij huis vol mensen - jong en oud - ,een huis waar men thuis is, en waarin de hele dag muziek weerklinkt. 'Voglio una casa', (ik wil een huis) Wat een feest om hier naar te luisteren! De zuiderse sfeer, de warmte, de prachtige Italiaanse taal en natuurlijk de inhoud.
(uit: Iedereen Klassiek - Muziek voor de 4 temperamenten)
...'Zeg nooit iets verkeerd over Albert Heijn', aldus kompaan Chris Soetens. Vrouw en halve familie werken daar voltijds. Schertsend had ik opgemerkt dat de nieuwe buitenbandjes van Joop De Waal, een Hollander, zeker van de winkelketen met de letters A en H in het logo vervlochten, moesten komen. Flauw grapje van Flandrien Freddy nadat Jopie voor de tweede keer op rij voet aan de grond moest zetten na alweer een lekke band.
Samen met Mark, Peter en Arnold waren we min of meer op het afgesproken uur aan de immense Gentse Ghelamco arena of Artevelde-stadion vertrokken. De voetbaltempel is voor één keer het schouwtoneel van enkele duizenden wielertoeristen die naar Gent zijn afgezakt voor hun brood en spelen.
Bij de start is het een huzarenstukje om elkaar niet uit het oog te verliezen en ook al kriebelt het om met een snellere groep mee te rijden; we houden ons aan de afspraak. Samen uit, samen thuis.
Het is een mega-evenement die kan bogen op een puike organisatie maar ik krijg pas een goed gevoel diep in de Vlaamse Ardennen wanneer de grootste zwermen sprinkhanen ons voorbij gestoven zijn. De grauwgrijze lucht is een adembenemend schouwspel van dreigende regenwolken tegen een achtergrond van hellingen die nog moeten komen. Met het zicht op de molens in Zwalm proberen Arnold en Freddy tevergeefs een molentje op te zetten en te rijden met afwisselend kopmanschap. De Hollanders zijn eerder spaarzaam in hun inspanningen en laten de twee Vlamingen de kastanjes uit het vuur rapen.
Chris zie ik voor de eerste keer op de Paddestraat, diep in de finale. Hij weet dat Flandrien Freddy daar de gas zal opendraaien. Op de kasseien wordt het een wedstrijd in de wedstrijd. Vlammen over de stenen alsof ons laatste uur geslagen is. De inwoner van Sas van Gent plooit pas helemaal op het einde.
'Wat ben jij een kleine, vinnige sterke beer op de velo', zal hij mij nadien in een sms bericht sturen.
Pats. Na de vriendelijke kinderkoppen van de Lange Munte breekt bij Mark niet de veer, maar wel een spaak in zijn voorwiel. Verder rijden is onmogelijk en na consultatie van de pechverhelping is er maar één optie. De bus in. Sneu voor onze vriend uit Moerbeke-Waas. We zullen hem pas aan de eindmeet terugzien. Beteuterd.
De heuveltjes, hellingen en kasseistroken volgen elkaar in een snel tempo op. Voorbeeldig wachten we op elkaar na elke lastige passage. Alleen Joop rijdt, na overleg, op eigen tempo verder.
De tweede bevoorrading komt net op tijd. Er wordt kwistig met calorieën omgesprongen. Door opeenvolging van pech halen we het vooropgestelde tijdschema niet en is het onmogelijk om de regen te snel af te zijn. Het laatste uur bederft de pret een beetje. Chris heeft duidelijk energie op overschot en zet de gaskraan nog eens volledig open. Niet genoeg om Peter, Arnold en Freddy te verstikken. De vele uren verstandig trainen met maat Frank De Vos werpen vandaag hun vruchten af. Zij die dachten dat Freddy voortijdig in de lappenmand zou terecht komen trekken aan het kortste koord.
Eenmaal thuis is het kwestie van de verstoorde orde in lichaam en geest terug in evenwicht te brengen. Twee stukken vlaai moeten er meteen aan geloven. Een glas wijn bij de pasta tempert de nog resterende adrenaline. Er komt pas een gevoel van rust over mij nadat mijn kledij netjes terug in de kast ligt, mijn Bianchi van alle vuil en modder ontdaan is.
Fiets die het weer voortreffelijk gedaan heeft met dank aan Jo Vercammen, mijn vaste mecanicien.
Het is zondagmiddag. De rust na De Hoogdag is teruggekeerd. De Trappers van Belsele laat ik vandaag hun gang gaan. Na een hele dag spelen in de grote tuin van de Vlaamse Ardennen snakt het lichaam naar herstelling en in mijn hoofd zet ik de ervaringen van gisteren op een rijtje. Het was goed maar met Hoogdagen moet je eerder spaarzaam omspringen. Net als Hollanders met hun inspanningen.
Bedankt Joop, Mark, Chris, Peter voor het gezelschap en een extra bedankje naar Arnold om mij met de nodige praktische assistentie te verwennen.
Internationale Vrouwendag vandaag. Denk daarbij aan enkele sopraanstemmen die de aria 'Bist du bei mir' de hemel ingezongen hebben. Hoger konden ze niet komen. Bij deze draag ik hem aan iedereen die zijn of haar vrouw missen moet...
