ZELFPORTRET 'Je kunt toch niet elke dag een foto van jezelf op het smoelenboek posten', zegt mijn vrouw. Zij heeft veel meer zin voor dosering dan ik. Aan de voormalige toegangspoort tot het stadje Aardenburg wil ik al zolang een kiekje in koerskostuum. Mijn kompaan wil liever niet in beeld. 'Ze hoeven niet te weten waar ik ben', zegt hij. 'Zorg dat het torentje er ook op staat!' is mijn enige bekommernis op dit moment. Het is er heerlijk rustig en een zomers briesje klieft door onze laatste schaarse haren terwijl we richting kust rijden. We hebben het gevoel dat we vandaag wel kunnen blijven fietsen. In de namiddag wordt de lucht zwoeler en bij elke stop stijgt de zomerse temperatuur met enkele graden. Boterhammen op de dijk in Cadzand. Cola in de schaduw op een verlaten terras en tussendoor genieten van de natuur in het Meetjesland en het vlakke land aan zee. Wielen ruisen en voor een keer laat de wind het afweten. Het zijn van die zeldzame dagen waarop alles in de beste plooi valt. Rijsttaart en broodpudding in Watervliet, koffie in Hoofdplaat en op weg naar huis het tempo opdrijven omdat we thuis willen zijn waar een verfrissende douchestraal op ons wacht. Kilometers stapelen zich moeiteloos op. 'Vanmorgen was mijn tank nog vol', denk ik...Maar dan laat ik hem langzaam leeglopen want vanavond is er niemand die van mij nog iets verwacht. Het weer kan zomaar opslaan! Hoeveel mensen zouden er vandaag niet met ons willen ruilen? We zouden beter niet teveel koffie drinken als we niet te vaak met een volle blaas aan de kant willen staan. Het zijn gedachten die opborrelen met tussenpozen en als er een zeldzame kasseistrook opduikt geef ik het volle pond... 'Parijs-Roubaix moet een verschrikkelijke koers zijn', denk ik na amper tweehonderd meter. 'Er zijn weinig gevleugelde klimmers die zich ook in de Vlaamse Ardennen thuis voelen', is alweer zo'n voltreffer van Flandrien Freddy. Het zijn van die dagen om in te kaderen. Je zou ze voor altijd willen vasthouden, maar dat kan helaas niet. 'Kabeljauwhaasje met een sausje en puree', klinkt als muziek van Mahler. Smakelijk! F.F.
MONS-CHIMAY-MONS Myriam, mijn lieve vrouw, begrijpt niet waarom ik opsta in het midden van de nacht om in Henegouwen te gaan fietsen, terwijl er hier, vlak voor onze deur, ook asfalt ligt. Buiten staan de straten blank, maar gelukkig is de grootste nattigheid opgedroogd wanneer we om kwart na zeven de start nemen voor een lange rit. Hoeveel km ga rijden, had ze gevraagd, de avond voordien...Honderdvijfentachtig, loog ik, omdat ik haar niet nodeloos ongerust wou maken. Vier graden wees de thermometer in de stad van Elio Di Rupo, die er voor deze 1 mei, picobello bij lag. In de namiddag zou het hooguit tien graden warmer worden. Omdat ik weinig ervaring heb met klimritten in de Ardennen kleed ik mij veel te warm en dat zal mij na iets meer dan halfweg zuur opbreken. De truitjes onder mijn vest zijn doornat van het zweet en omdat ik niet genoeg kan afkoelen rij ik constant met een veel te hoge hartslag. In ons groepje van vier ben ik de zwakste schakel en dat zint mij niet! Normaal moet ik op dit heuvelachtig terrein veel beter uit de verf komen en profiteren van mijn lichtgewicht. Nog voor de eerste bevoorrading rij ik lek. Normaal wordt er geroepen en gewaarschuwd in het peloton bij putten en keien, maar bij ritten van dit kaliber blijkbaar niet. Ik rij tegen hoge snelheid in een hoop stenen en zet voet aan de grond. Mijn vaste kompaan, die iets meer vooraan rijdt, hoort mijn geroep niet en daar sta ik dan te koekeloeren en wat nerveus te knoeien bij het herstellen van het euvel. Twee mannen van de lange afstand, die niet zo gehaast zijn, houden halt en ontfermen zich over Flandrien Freddy, die op dat moment niets heeft van de legendarische, uit de Vlaamse klei gehouwen Flandriens. Even later vallen we op twee West-Vlamingen. Gerry is er 62, zijn compagnon twintig jaar jonger. Laatstgenoemde rijdt puur op kracht waardoor hij bij de beklimmingen zwalpt van links naar rechts. Frank begrijpt geen jota van hun broebeltaaltje, maar gelukkig is Freddy ook van West-Vlaamse markten thuis en zorgt hij voor een simultane vertaling. 'Ik é gein coude meir wéh', is vrij te vertalen als 'Ik heb geen koud meer'. Het landschap oogt als tien geschilderde natuurtaferelen tegelijk. Dit is een paradijs voor fietsers en ook al heeft onze Franstalige medemens de persoonlijke hygiëne niet uitgevonden; ze zijn vriendelijk en behulpzaam als niet één. 'Leef je nog?', vraagt mijn niet altijd begrijpende echtgenote als ze mij ziet binnenkomen, ogen diep in hun kassen. Ze weet dat mijn lijf dergelijke fratsen nu nog aankan, maar dat er een dag komt dat ik mijn vertier hier voor mij deur zal moeten zoeken...Maar voor het zover komt maak ik afspraak met mijn fietsende broeders en zusters in de Hemelse Ardennen! F.F.
CHAOS Toen wijlen mijn moeder dweilde moesten wij in de zetel blijven zitten, de knieën hoog opgetrokken. Ze zette alle meubelen aan de kant, stoelen omgekeerd op tafel en geen enkel vuiltje was veilig voor borstel en dweil. Ze deed het grondig en wij keken toe. Mijn nicht, dochter van haar veel te vroeg gestorven zuster, dweilde ook, maar dat vond ze maar niets. Het stof veegde ze onder de mat, zei mijn moeder, al had ze dat nooit met eigen ogen gezien. De vloer lag er glimmend bij. Als je er durfde op lopen voor hij droog was schoof je gegarandeerd onderuit. Op je rug met kans op een gebroken nek. Dat kwam door de zwarte zeep die ze gebruikte. Het hele huis geurde naar dat goedje. Het duurde eindeloos lang voor alles opgedroogd was en het sein tot spelen terug op groen sprong. Ik herinner mij dat die lichte wanorde mij stoorde en dat ik mij pas terug goed in mijn vel voelde als alles terug netjes op zijn plaats stond. Het gezicht van mijn moeder na de verrichte arbeid blonk net zo fel als de fonkelende tegels. Sindsdien heb ik een hekel aan chaos en noemen ze mij een effen-legger'. Alles wat ik doe gebeurt via een steeds terugkerend ritueel. Mijn moeder en ik hebben meerdere dingen met elkaar gemeen. We dweilen op dezelfde, bijna georkestreerde manier en na het werk drinken we samen een kopje koffie. Alleen de zwarte zeep is achterwege gebleven en ook het huis ruikt nooit meer zo fris als toen. F.F.
SPANNEND Iemand zei: 'Ik zou wat meer avontuur in mijn leven willen...' Wat moeten we ons daar bij voorstellen? De platgelopen paden verlaten? Komen op plaatsen waar je nooit voordien kwam? De Kilimanjaro beklimmen? Fietsen van Brussel naar Parijs? Een avontuurlijk bestaan lijkt mij een hersenspinsel van onze fantasie voorbehouden aan de Kuifjes en de Lucky Luke's onder ons. Het leven van De Rode Ridder lijkt mij ook best wel spannend. Een prachtig nieuw lief of de heuveltjes van Vlaanderen's mooiste ronde bestijgen? Uitdagingen zijn er in alle vormen, maten en gewichten. Spring eens uit een 'vliegmasjien' of hang voor de lol ondersteboven aan een luchtballon. Schrijf je in voor 'Blind getrouwd', 'Temptation Island' of ga te voet naar Compostella. Avontuur is niets voor effenleggers of hokjesklevers als ik. Waar wacht je nog op? dc
RODE KOOL Lamsburger, rode kool uit een bokaal en gekookte patatjes uit de grote zak die in de kelder staat. Broccoli-soep daarvoor. Heerlijk dampende schotel als sluitstuk van een recuperatie-maandag. 'En hoe was je dagje?' Het is een vriendelijke vraag met een nooit vooraf te voorspellen antwoord. 'Op het werk was het leuk', zegt dochterlief met nadruk. Ze heeft er een fietstochtje van elf eindeloze kilometers opzitten. 'Op de fiets was het niet goed', gaat ze door met een grijns op haar gezicht, alsof ze net vier keer na elkaar de Koppenberg heeft opgereden. Punt 1. De zon scheen in mijn gezicht! Punt 2. Er vlogen constant kleine vliegjes in mijn ogen! Punt 3. Ik heb heel veel last van mijn ademhaling bij het fietsen! Wij dachten dat er nog een vierde punt kwam maar dat blijkt niet zo te zijn. 'De eerste twee punten had je kunnen vermijden door een zonnebril op te zetten...' probeer ik voorzichtig. Punt drie is iets lastiger. 'Je moet een haalbaar tempo zoeken en je ademhaling daarop afstemmen!' Mijn ritten met De Trappers zijn dan toch nog ergens goed voor geweest. 'Hoe was je ademhaling vorige zaterdag in de discotheek?' Er daalt een gewijde stilte over de smakelijke spijzen en de apostelen die tijdens de paasweek aan deze tafel zijn neergestreken. dc
ZEBRA In het koopparadijs kopen we vlees. Biefstuk, salami, parmaham en zo... 'Zou dat kwaad kunnen?' vragen we ons af terwijl we langs de rijkgevulde rekken struinen. 'Op de televisie hebben ze gezegd dat ze weer met ons voedsel geknoeid hebben!' Een zekere Verbist verkocht rotte beesten! 'Je moet niet alles geloven wat ze zeggen! De beenhouwers van de supermarkt zien dat toch ook wel als er iets mis is met gehakt of charcuterie...!' 'De media zoekt altijd de gemakkelijkste weg om te scoren!' Toch?! 'Die Groenen zitten daarachter! De Groenen met hun bakfietsen en geitenwollen sokken! Zij willen de vleesindustrie kapot maken!' 'Ge moet van iets dood gaan, hé...en vis of kip moeten we ook al niet meer eten! Wat moet ge op den duur nog klaarmaken? Morgenavond spelen Genk en Standard de finale van de Beker van België! Mannen met vlees aan billen en kuiten en morgen zijn onze coureurs weer op pad. Die winnen de koers toch ook niet op één schel hesp! Spaghetti dat is toch geen eten!' Vanavond eten we Zebra of Kangoeroe. Zotter kan niet. dc
ZWART Op een bankje in het koopparadijs, wacht ik geduldig op mijn vrouw. Een man komt iets te dicht naast mij zitten. Hij ruikt onfris en in zijn boodschappenmandje ligt een halve kilo aardappelen. Polders, geloof ik. Omdat ik net terugkom van een bezoekje aan de tandarts ben ik nog een klein beetje verdoofd. De onbekende, onwelriekende man zwijgt tot er een zwarte medemens voorbijkomt. Dan buigt hij licht voorover en zegt ongevraagd: 'Ze maken ze toch zwart hé meneer!' Euh...God moet zijn getal hebben is mijn verbouwereerd antwoord. 'De witte verf zal uit voorraad geweest zijn', voeg ik er een beetje flauw aan toe. 'Ge moet er niet mee werken', gaat hij door. 'Hoe bedoel je?' Ik weet best wat hij bedoelt maar ik doe alsof mijn neus bloedt. Wij zullen maar boffen dat we blank zijn! Als je bedenkt wat ze in de loop der tijden met onze zwarte broeders hebben uitgericht! Mijn stem trilt van ingehouden boosheid. Het blanke ras overheerst. Dat is altijd zo geweest. Hij denkt: 'En dat is nog zo...' maar durft het niet zeggen... Racisme in al zijn toonaarden kan ik missen als kiespijn. Gelukkig komt mijn vrouw eraan! dc
...Stelt u zich voor: een huis vol licht en zon, vol vreugde en soms wat verdriet, een gastvrij huis vol mensen - jong en oud - ,een huis waar men thuis is, en waarin de hele dag muziek weerklinkt. 'Voglio una casa', (ik wil een huis) Wat een feest om hier naar te luisteren! De zuiderse sfeer, de warmte, de prachtige Italiaanse taal en natuurlijk de inhoud.
(uit: Iedereen Klassiek - Muziek voor de 4 temperamenten)
...'Zeg nooit iets verkeerd over Albert Heijn', aldus kompaan Chris Soetens. Vrouw en halve familie werken daar voltijds. Schertsend had ik opgemerkt dat de nieuwe buitenbandjes van Joop De Waal, een Hollander, zeker van de winkelketen met de letters A en H in het logo vervlochten, moesten komen. Flauw grapje van Flandrien Freddy nadat Jopie voor de tweede keer op rij voet aan de grond moest zetten na alweer een lekke band.
Samen met Mark, Peter en Arnold waren we min of meer op het afgesproken uur aan de immense Gentse Ghelamco arena of Artevelde-stadion vertrokken. De voetbaltempel is voor één keer het schouwtoneel van enkele duizenden wielertoeristen die naar Gent zijn afgezakt voor hun brood en spelen.
Bij de start is het een huzarenstukje om elkaar niet uit het oog te verliezen en ook al kriebelt het om met een snellere groep mee te rijden; we houden ons aan de afspraak. Samen uit, samen thuis.
Het is een mega-evenement die kan bogen op een puike organisatie maar ik krijg pas een goed gevoel diep in de Vlaamse Ardennen wanneer de grootste zwermen sprinkhanen ons voorbij gestoven zijn. De grauwgrijze lucht is een adembenemend schouwspel van dreigende regenwolken tegen een achtergrond van hellingen die nog moeten komen. Met het zicht op de molens in Zwalm proberen Arnold en Freddy tevergeefs een molentje op te zetten en te rijden met afwisselend kopmanschap. De Hollanders zijn eerder spaarzaam in hun inspanningen en laten de twee Vlamingen de kastanjes uit het vuur rapen.
Chris zie ik voor de eerste keer op de Paddestraat, diep in de finale. Hij weet dat Flandrien Freddy daar de gas zal opendraaien. Op de kasseien wordt het een wedstrijd in de wedstrijd. Vlammen over de stenen alsof ons laatste uur geslagen is. De inwoner van Sas van Gent plooit pas helemaal op het einde.
'Wat ben jij een kleine, vinnige sterke beer op de velo', zal hij mij nadien in een sms bericht sturen.
Pats. Na de vriendelijke kinderkoppen van de Lange Munte breekt bij Mark niet de veer, maar wel een spaak in zijn voorwiel. Verder rijden is onmogelijk en na consultatie van de pechverhelping is er maar één optie. De bus in. Sneu voor onze vriend uit Moerbeke-Waas. We zullen hem pas aan de eindmeet terugzien. Beteuterd.
De heuveltjes, hellingen en kasseistroken volgen elkaar in een snel tempo op. Voorbeeldig wachten we op elkaar na elke lastige passage. Alleen Joop rijdt, na overleg, op eigen tempo verder.
De tweede bevoorrading komt net op tijd. Er wordt kwistig met calorieën omgesprongen. Door opeenvolging van pech halen we het vooropgestelde tijdschema niet en is het onmogelijk om de regen te snel af te zijn. Het laatste uur bederft de pret een beetje. Chris heeft duidelijk energie op overschot en zet de gaskraan nog eens volledig open. Niet genoeg om Peter, Arnold en Freddy te verstikken. De vele uren verstandig trainen met maat Frank De Vos werpen vandaag hun vruchten af. Zij die dachten dat Freddy voortijdig in de lappenmand zou terecht komen trekken aan het kortste koord.
Eenmaal thuis is het kwestie van de verstoorde orde in lichaam en geest terug in evenwicht te brengen. Twee stukken vlaai moeten er meteen aan geloven. Een glas wijn bij de pasta tempert de nog resterende adrenaline. Er komt pas een gevoel van rust over mij nadat mijn kledij netjes terug in de kast ligt, mijn Bianchi van alle vuil en modder ontdaan is.
Fiets die het weer voortreffelijk gedaan heeft met dank aan Jo Vercammen, mijn vaste mecanicien.
Het is zondagmiddag. De rust na De Hoogdag is teruggekeerd. De Trappers van Belsele laat ik vandaag hun gang gaan. Na een hele dag spelen in de grote tuin van de Vlaamse Ardennen snakt het lichaam naar herstelling en in mijn hoofd zet ik de ervaringen van gisteren op een rijtje. Het was goed maar met Hoogdagen moet je eerder spaarzaam omspringen. Net als Hollanders met hun inspanningen.
Bedankt Joop, Mark, Chris, Peter voor het gezelschap en een extra bedankje naar Arnold om mij met de nodige praktische assistentie te verwennen.
Internationale Vrouwendag vandaag. Denk daarbij aan enkele sopraanstemmen die de aria 'Bist du bei mir' de hemel ingezongen hebben. Hoger konden ze niet komen. Bij deze draag ik hem aan iedereen die zijn of haar vrouw missen moet...
Buiten sneeuwt het hardnekkig. Binnen zou dat vrij dramatisch zijn. Door de verwachte maar onprettige meteorologische ontwikkelingen wordt de rit van de Randonneurs - de lange afstandsrijders - van morgen, zaterdag drie maart geannuleerd. Begrijpelijk! Van die mannen kan je veel verwachten, maar trop is teveel.
In mijn sportkamer heb ik uitzicht op de spoorlijn maar het voorspelde weer zet mij niet in beweging om de trein te nemen. Noch naar rechts; Gent, Brugge of Oostende, noch naar links; Antwerpen of de grens over naar Nederland.
Op de tonen van CD no. 6 uit de Klara Top 100 zal ik vierenzeventig minuten en veertien seconden op de vaste rol rijden. Een systeem waarbij je zonder ook maar een meter vooruit te komen met de koersfiets rijdt. Begrijpe wie kan!
Het schijfje opent met J.S. Bach - Jesu bleibet meine Freud en eindigt nerveus met George Gershwin's Rhapsody in Blue. In deze tijdspanne zal ik bergen beklimmen, het peloton aan flarden rijden, gevaarlijke afdalingen tot een goed einde brengen, de beste zijn in de eindsprint, het wereldkampioenschap tijdrit winnen, over de kasseien dokkeren en Van Avermaet bedreigen in een spurt met twee in de Ronde van Vlaanderen, die hij dit jaar zo graag zou winnen. Wie niet?
Tijdens de opwarming kom ik vlot voorbij enkele passages uit de Brandenburgse Concerten, counter ik het eerder saaie Deo Gratias van Johannes Ockeghem, een canon in 36 stemmen. Vijf minuten en zesenvijftig seconden duurt deze foltering voor het oor.
Voor het eerste echte hoogtepunt moet ik wachten op Norma van Vincenzo Bellini. De aria Casta Diva is een parel. Ondertussen parelen de eerste zweetdruppels op mijn kale kop.
Leif Ove Andsnes speelt het pianoconcerto no. 2 van Sergei Rachmaninov en dan volgt werk van de twee Meesters. Als je Bach en Mozart na elkaar hoort wordt het nog duidelijker hoe beiden zich van elkaar onderscheiden. Profane klanken bij Johann Sebastian, wereldlijke bij Wolfgang Amadeus.
Het Magnificat van Bach steekt schril af tegen het Klarinetkwintet van Mozart. Zeg dus nooit Bach, tegen Mozart en omgekeerd.
Het sneeuwtapijt wordt dikker en dreigt een stokje te steken voor onze fietsplannen van morgen.
Bij Gershwin worden mijn benen zwaar. De nerveuze jazzy-klanken brengen mij naar het einde van deze rollen-sessie en doen mij snakken naar de fles water waar ik net niet bij kon.
Als het buiten bitter koud is, rij ik binnen op de rollen terwijl ik luister naar een selectie uit het klassieke muziek repertorium. Het bekende werk maar ook naar pareltjes die minder voor de hand liggen.
Vandaag raakte ik nog maar eens in vervoering voor het vioolconcerto in D. opus 35 van Peter Tsjaikoski. Het Allegro Moderato.
KOUD Er waren nog andere mensen op straat. De meesten veilig en warm opgeborgen in de cockpit van hun auto. Ook fietsers. Een vrouw met een bakfiets gevuld met twee van haar nakomelingen. Een oud vrouwtje op weg naar de beenhouwer om honderd gram gemengd gehakt want de pasta stond al op het vuur. Ze is nooit meer thuisgekomen. De kou greep haar bij de keel en liet niet meer los. Een man trok zo hard aan de riem waarmee hij zijn hond probeerde in bedwang te houden dat het beest over zijn hoofd katapulteerde en pardoes terechtkwam in een peloton waar ik gelukkig niet toe behoorde. Zelfs bij beestig weer als dit moesten ze grote groepen wielerfanaten weren van de verhoogde bermen. Een meisje zonder handschoenen op een veel te kleine fiets reed pal in de gracht waar het koude water in een grote ijspegel was herschapen. Het lieve kind maalde er niet om zolang ze maar wifi had op haar telefoon. Er waren nog andere mensen op straat. Omdat ze daartoe verplicht waren en niet uit vrije wil, zoals ik. F.F.
...Op maandag, na het Vlaamse koers-openingsweekend likken Flandriens hun wonden terwijl ik dweil met een doekje voor het bloeden. Beelden schuiven voorbij tussen het emmeren. Aan de kerk van Belsele was het bibberen en verzamelen geblazen voor de Trappers-ceremonie en fietswijding. Een priester net niet in koersbroek gaf iedereen die het wou zijn zegen en sommigen kregen veel meer dan ze eigenlijk verdienden. De zielenherder zocht en vond zijn inspiratie in de Vlaamse Ardennen en begon zowaar alle hellingen uit de Omloop Het Nieuwsblad op te sommen. Nancy klapperde haar tanden bloot en iedereen vreesde dat hij er ook nog de kasseistroken van de Ronde zou aan toevoegen.
Net toen ik mij in Scherpenheuvel waande begon de dienaar van God 'Te Lourdes op de Bergen' aan te heffen. We wisten niet wat we hoorden maar voor velen was het een toppunt van nostalgie. De brave man kreeg meteen het hele peloton over zich heen en iedereen schalde luidkeels mee. Het gezang zou pas tien koude kilometer verder uitsterven.
Om duidelijk te maken dat het om een ceremoniële rit ging en alle misverstanden en gemopper te vermijden werd een gemiddelde van 23 km/uur aangehouden. Enkele late tooghangers vlogen ons dan ook met blauw bevroren vingers in de neus voorbij.
Wat later zou Sep Van Marcke op indrukwekkende wijze de Muur bedwingen. Stel je voor dat Tiesj, Tim en Greg daar hun krachten hadden kunnen bundelen, maar ook in Kuurne konden de nazaten van Briek Schotte het laken niet naar zich toetrekken.
Terwijl gespecialiseerde winkels uitpuilen met de meest gesofisticeerde fietskledij heb ik nog nooit zoveel wielertoeristen horen lamenteren over hoe koud het wel is. Het is ooit wel anders geweest. Toen bevroor het snot in onze neuzen...
