Het is al weer een weekje geleden en heb geprobeerd om op het internet te raken in Banepa maar het is er zo traag dat ik geen zin had om uren te wachten. Nu ben ik dus terug in Thamel kathmandu en heb ik dus terug tijd om op mijn gemak alles te typen van vorig weekend en mijn eerste indrukken van op mijn werk. Zaterdag 23-10-2010 vertrokken we om 7 uur in de morgen om te vertrekken om ons weekendje te gaan raften.om een 3tal uurtjes waren we gearriveerd. We waren met een klein groepje 7 andere vrijwilligers en mezelf. Aangekomen trokken we onze reddingsverst aan en smeerden we ons goed in met zonnecreme want het was er enorm warm en en het water heel gevaarlijk om te verbranden. We kregen nog een half uurtje uitleg over hoe we nu juist moesten raften, enkele veiligheidsregels enz... En toen waren we vertrokken... in het begin was het er heel kalm en amuseerden we ons met elkaar in het water te gooien en er natuurlijk achteraf terug in te helpen. na een uurtje varen stopten we om onze lunch te nemen op een soort zandachtig strand. Ze hadden werkelijk aan alles gedacht ; choco, pindakaas, koekjes, brood, een soort sla`tje... na de lucnk terug verder gedaan met raften en dit was echt dikke fun... grote golven waar we allemaal uit de boot werden gesmeten waar ik dus ook enkele blauwe plekken aan overgehouden heb!!! Eens aangekomen op onze kampeerplaats ik had me voorgesteld om een zacht bed te hebben een lekkere warme douche maar dit lekker niet We brachten de nacht door in een tent, hadden geen douche, er werd een gat in het zand gemaakt dat ons toilet moeste voorstellen. Dus echt kamperen. Het was eigenlijk wel leuk want we zaten gelzzelig te eten bij kaarslicht en kochten ons Rum en maakten een punch met fruit. Het was er enorm koud dus dit hielp wel om ons te verwarmen Rond 2uur in de nacht naar bed gegaan maar ik heb eigenlijk maar een half uurtje ofzo geslapen want met allemaal stenen onder je lig je niet echt comfortabel maar tot daaraantoe het was dikke fun !!! Ik was nog redelijk fris de volgende morgen, dus we sprongen allemaal in onze natte kleren en smeerden ons terug in met zonnecreme en na het heerlijk ontbijt konden we er terug tegenaan terug heel veel fun gehad. Hoe kan het ook anders we waren net kleine kinderen in een grote boot in een groot zwembad. Het was een heel kalm stuk en we besloten dus allemaal om te gaan zwemmen. Het einde van de rafting kwam er heel plots maar het was leuk en we waren helemaal niet klaar om terug een busrit van 5-6uur te gaan doen. maar we konden niet anders. Aten een lunch nam een rivierdouche en konden vertrekken. Dit was kort het rafting weekend. ( foto`s volgen heb deze nog niet werden met speciale fotocamera gemaakt en zijn er allen op aan het wachten)
Maandag 25-10 gestart op het werk. Dit was zo een grote shock niet normaal, ik was er wel al een dag en half geweest maar nu had ik een idee dit is toch wel voor 5 weken dat ik dit moet doorstaan en het lijkt allemaal zo ongeloofwaardig!Maar toch is het het werkelijk leven hier. De eerste 3 werkdagen voelde ik me echt ROT , liet een nacht van slapen en zat constant te denken aan al die sukkelaars. Ik kwam aan op woensdag en daar zat een meisje met een enorm vuil verband rond haar teen, ik deed het verband open en het was gewoon volledig veretterd. Ik liep dus naar de apotheek achtert ontsmetting, verband, eosine, en nog een heleboel. Ik toonde aan de mensen die er werken hoe ze dit moesten aanpakken en ze bleken het te verstaan. Het is namelijk heel moeilijk om iets uit te leggen want er verstaat niemand geen engels en ik versta totaal geen nepalees. Nu ik heb mijn woordenboekje en probeer nu en dan iets te zeggen. Het woordenboekje helpt maar niet altijd hoor. Ik dacht dus dat ze het verstaan hadden van die wondzorg maar in de middag zei ik dat er terug wondzorg moest gedaan worden en zij deden het. Haalden ze wel niet dat vuil vies verband uit de vuilbak van s`morgens Ze hadden het dus niet begrepen !!!! Hetzelfde bij een meisje die een epileptische aanval deed, ze lieten die daar gewoon maar liggen enkeken er niet naar om ik stond volledig verbouweerd aan de grond genageld. Er is wel ieder uur een kind die een aanval doet en het volgende kind probeerde ik hem aan te tonen wat ze moeten doen. Maar niks werd in acht genomen. Op donderdag kochtte ik 40 kleurboeken, 100 potloden, nam een paar ballonen mee en we konden starten aan een leuke dag. En eerlijk gezegd het was de eerste dag dat ik me goed voelde en dat ik ook het gevoel had dat ik met het tonen van de wondzorg hen wat had bijgeleerd. Ik probeer nu gewoon te denken ; ik kan die kinderen 1 maand helpen en ik probeer het gewoon goed te doen! Nog zoiets dat ik niet versta; blijkbaar vinden die begeleiders het normaal dat kinderen in een natte broek rondlopen en achteraf dus heel hun poepje roodziet van de irritatie van de urine. Als ik dit zie werd ik een beetje boos en deed ik gewoon een nieuwe broek aan. Maar als die 5 keer voorvalt op een dag dan hebben ze het probleem dat ze geen kledij meer hebben en dus in het blootje gaan rondlopen. Echt triestig! Dus kledij moet ik ook zeker en vast gaan aankopen.
Ik heb al verschillende dingen in mijn hoofd om aan te kopen; Kledij, medicatie, een nieuwe mat die ze gemakkelijk kunnen afwassen wanner kinderen erop geplast hebben, schildergerief, schoenen, en er komt vast nog meer in mijn gedachten!! ik wou eerst nog rolstoelen kopen maar het meisje voor mij heeft 5 nieuwe rolstoelen gegeven.
op vrijdag vandaag dus 26-10-2010
Ik ben deze week gevraagd geweest van projects abroad om mee te gaan met nog 4 andere verpleegkundge en 3 dokters naar een verlaten dorpje en er kinderen te gaan onderzoeken. (wegen, meten, inspuitingen, wondzorg) Natuurlijk niet neen gezegd !!! Dit was echte en prachtige ervaring en zou ik als het kan graag nog eens meemaken. Graag zou ik ook iets doen voor deze mensen want het is echt een prachtig initiatief dat ze nemen. maar de vraag is wat. Normaal ga ik volgendeweek zondag gaan praten met een vrouwelijke arts hierover. Misschien stelt ze voor om verbandmateriaal, medicatie. We zien wel maar in ieder geval verdiendt dit ook iets!!!
Nu vlug iets eten want morgen vertrekken we om 5u45 om te gaan canyonningen ( terug een busrit van 3 en half uur) Weet je , misschien zeggen jullie amai die doet veel uitstappen maar als jhe een hele week rare en vreselijke dingen hebt gezien is het gewoon heel erg leuk om er even tussenuit te zijn!!!
Hier nog het een en ander van al mijn avonturen in Nepal. Normaal gingen we dinsdag een tempel gaan bezoeken maar dit is er niet van gekomen, we namen de bus naar Dhulikhel en wandelden daar voor een 3 tal uren omhoog. Eenmaal boven terug een prachtig uitzicht en heel rustig. Omdat dit festival (dassain) nog steeds bezig is zijn er voor de kinderen grote schommels gemaakt en toen we boven op de berg van Dhulikhel stonden was er zo een schommel dus wat deed het grote kind eens op de schommel zitten en wat het gespeeld met de kinderen die er aanwezig waren. Ze konden trouwens heel goed engels spreken ( beter dan mij denk ik ). Na een uurtje gespeeld te hebben terug op het gemak naar beneden gewandeld en de bus terug genomen en nu moetsen we wel op het dak zitten want binnenin de bus was geen plaats meer. Toch altijd een leuk avondtuur op een dak van een bus! De haren in de wind, gezicht in de zon en vasthouden maar. Want de chauffeur houdt geen rekening met toeristen die niet gewend zijn om op het dak te zitten van een snel rijdende bus...
Op woensdag 20 oktober nam onze huisvader ons (Elise, Wendy en mezelf) mee naar Namobuddha. Dit is 1u30 min rijden met de bus en weer was er geen plaats binnenin dus weer op het dak geklauterd. Ze moeten die bussen hier echt wel voorzien van meer plaats binnenin hoor. Nu goed en wel aangekomen nog wat moeten wandelen richting de tempel. Het wa een monikentempel echt heel mooi. Met goud beklede daken, hele mooie, grote beelden van boeddha`s. Ik kocht er ook een ketting die ik gebruik als armband waar de moniken mee bidden. Je kan het vergelijken met een paternoster. Ik heb deze ook laten zegenen door een monk. Dus mama, pap en alle andere mensen wees gerust nu ben ik pas in veilige boeddha handen . Er waren enorm veel vlaggen , die hangen mensen daar met al hun wensen en gebeden op in de hoop dat die zouden uitkomen.
In Banepa in mijn housefamily drink ik elke dag 2 maal thee en het is best wel lekker hoor. Het was een beetje wennen maar naar 3 weken lukt het me wel om het uit te drinken. En het smaakt steeds beter en beter... ! Deze avond heeft luk ons ook leren dall batt eten met onze handen , ze hebben hier een speciale techniek om te eten met de handen (met de rechter wel he)
Op donderdag 21 oktober ben ik samen met Santi (geadopteerde dochter van luk) zogezegd naar bhaktapur geweest . Ik ben er wel naartoe geweest maar Santi vond het een goed idee om haar vrienden in een nabijgelgen stadje op te zoeken. Ze vroeg uitdrukkelijk niks te zeggen tegen haar vader. Grappig he dat meisje is 18 jaar en moet het in het geniep doen. Nu ze vroeg dan mijn telefoonnummer en wandelde onopgemerkt terug samen het huis binnen. Tijdens mijn bezoek in Bhaktapur ben ik ook langs geweest op mijn placement waar ik werk en heb ik er een gesprek gehad met de directeur om te vragen of ik iets kon doen voor de kinderen. Vertelde dat ik wat geld had ingezameld maar dat ik van alles bewijzen nodig heb van wat ik heb aangekocht... Ik vertelde Ramesh ook dat ik geen geld wou geven en wel dingen aankopen is geen probleem. Want je weet nooit wat ze met het geld doen...! Ik wil ook aan jullie mensen bewijzen dat ik het heel nuttig gebruik. Hij vertelde dat ze geen geld hebben om voor alle kinderen medicijnen te kopen voor hun epilepsie enz... dus mijn geld zal echt nuttig besteed worden!!! Ze krijgen maar 2500 RS in 1 maand voor 14 kinderen dat komt neer op ongeveer 25 euro. Dus echt niet veel. Maar volgende week komt de dame terug met verlof die haar met het weinige financiele dat ze hebben haar bezig houdt en gaan we eens alle 3 rond de tafel zitten. Ben benieuwd Das zowat mijn verhaal van donderdag
Vandaag Vrijdag en ben heel vroeg opgestaan deze morgen om mijn eerste les Yoga te volgen het leek meer op gymnastiek en meditatie maar is wel leuk en zoals jullie me kennen had ik soms wat problemen om niet te moeten lachen. vandaag ben ik ook op mijn eentje naar bhudnath geweest want ze hebben daar een prachtige buddha stupa en het is inderdaad prachtig. Het was ook eens leuk om in mijn eentje van Banepa naar Kathmandu te reizen en daarna een tuk tuk te nemen richting Bhudnath. Heel grappig eigenlijk zo een driewieler noem ik dat. Ze proppen hier gewoon alle dingen die wielen hebben vol met lokale mensen, toeristen echt grappig maar ook heel warm ! Nu ik ben er allesinds veilig aangekomen en mijn terug weg ging ook heel vlot. Eenmaal terug aangekomen in Kathmandu kwam ik natuurlijk alle andere volenteers tegen en wisselden we terug al onze ervaringen uit van deze week! Een hectische boel hoor! maar heel leuk om je vaste vrienden van hier terug te zien.Samen gezellig iets gaan eten en nu straks nog iets gaan drinken. Maar ik maak het niet te laat want morgen vertrek ik voor 2 dagen om te gaan raften! Lijkt me tof om eens te doen!
Maandag kan ik dan eindelijk echt starten met werken! EINDELIJK !!! verlang echt om me te kunnen inzetten voor de kinderen!
Eventjes vertellen wat ik allemaal gedaan heb tijdens de tika dag in het G`n K house. Dit is een weeshuis maar zoals eerder verteld proberen ze voor al de kindjes een soort van `pleeggezin` te vinden zodat ze samen met het gezin het grote 15 dagen durende festival kunnen vieren.
We zijn dus met een groep vrijwilligers daar langs gegaan want al deze kindjes vonden geen pleeggezin en verblijven nu daar gedurende het festival er zaten ook 2 a 3 kinderen in van bij mijn weeshuis. Het was eigenlijk wel leuk hoor, met lokale mensen en kinderen de tika dag meevieren. De kindjes dansten voor ons, we speelden samen spelletjes, we kregen allemaal onze tika op ons hoofd. Dat is een grote rode plakkerige boel eigenlijk gemaakt uit rode kleurstofm rijst en yoghurt. Tijdens ze ditop je hoofd doen ramelen ze een hele rij af die ik totaal niet verstond maar het kwam er op neer dat ze ons eren aan alle goden enz... Tijdens het plaatsen van de tika geven zo ook cadeau`tjes, voor de kinderen gaven ze wat RS (geld) en wij kregen het ook maar iederen gaf het weg aan de kindjes . het wa dan alles samen maar 1,50 euro, wat hier eigenlijk wel veel geld is. Nu nadat we samen ons bordje leeggegeten hadden, gespeeld en gedanst hadden wa het al weer tijdom te vertrekken De kindjes zwaaiden ons wel 1min uit en riepen de hele tijd danjebath , wat bedankt wil zeggen ( Weet niet of het juist geschrevenis hoor )
Eenmaal terug in Thamel ( drukke straatjes in kathmandu) op zoek naar ons hotel. Eens gevonden pikten we ons gerief op om een bus te nemen richting Bandepa. Maar jah, daar had je weer een opstakel , omdat het de belangrijkste dag wa reden er geen bussen enkel taxi`s en die profiteerden er natuurlijk van om extra veel geld te vragen. Dus besloten we maar terug te wandelen naar Thamel en nog een nachtje te slapen en dan maandag morgen te vertrekken.
Maandag morgen zoals gezegd vroeg opgestaan om optijd te kunnen vertrekken want het is toch een busrit van 1u45min en als het tegenvalt 2uur en meer... (wat meestal het geval is ) Terug gearriveerd in Banepa wat fruit gekocht en dan ja hoor de was gedaan met de handen, hetis properder maar natuurlijk niet hetzelfde als met een machine. Vraag mij zelf af of mijn witte was op het einde van de twee maanden wel nog wit zal zijn. Nu tot daaraantoe. Ik kan nieuwe kledij kopen vele hier niet!! Nadat ik de was had opgehangen wat gechild op het dakterras, appeltje gegeten en tegen 6u kwam luk zeggen dat onze Dal bath (eten) klaarwas. Lekker gegeten en vroeg gaan slapen. Het leven stopt hier rond 20u en begint `s morgens vroeg terug om 5 uur. Dus je wordt ook vroeg wakker van het lawaai
Vandaag zijn we al dinsdag en net berichtje gekregen van Nicola ( iemand die werkt voor project abroad) dat we dit dit weekend kunnen gaan raften! Ik denk dat ik wel ga meegaan want in Thamel is het ook ierder weekend hetzelfde. Deze middag nemen we een bus om ergens mooie tempels te gaan bezoeken. moeten nu nog en beetje profiteren want we zijn nog een hele week vrij. We hebben al het een en ander gepland om nog te gaan doen. Maar het begint toch erg te kietelen om te gaan werken hoor.
om 7 uur vertrokken om terug 1u30min over hobbelige wegen te rijden. Daarna kwamen we aan in Nayapol (1050M). nadat iedereen zijn toiletstop gedaan had en gelukkig had iedereen toilet papier bij want iedereen de lokale bevolking gaat naar het toilet en doen alles met hun linker hand, er staat dan een emmer met water in en zo kunnen ze hun linker hand schoonmaken. wel leuk om te weten is dat ze dan eten met hun linker hand. nu om verder te vertellen... we zijn dus gestart voor een tocht van 5 uur wandelen richting het dorpje tikhendunga. Alles ging heel vlot... prachtige views gezien, dus zijn we nu en dan gestopt om dit alles rustig en in stilte te bekijken. Onderweg wel veel zweten, honger als een paard (wat niet veel gebeurt) maar je verbrandt ook heel veel energie tijdens het stappen.. plots in de verte een klein dorpje te zien genaamd Gsanga daar stopten we dan voor de luch en na een uurtje rusten terug vertrokken. in de 2de helft liepen we over zalige lange bruggen, passerden we hele mooie watervallen en nogmaals een uitstekend uitzicht. volgens mij zal ik dit nooit meer zien gewoon onbeschrijfelijk. Rond 15u 15u30 kwam de finish inzicht maar we moesten toch nog een beetje wandelen. Eenmaal aangekomen op een hoogte van 1577 plofte ik me op bed en heb wel een half uur de slappe lach gehad met het hollands meisje omdat het gewoon een keihard bed was. een houten plank met een klein matrasje erop. daarna een lekker warme douche genomen welgezegd mijn eerste sinds ik hier ben (de WARME douche he). Onze kleren wat uitgewassen, iets gegeten en nog lekker zitten kletsen met andere vrijwilligers buiten op het terras met de mooie bergen achter ons. Daarna gaan slapen in onze kleine barak. Dit was zowat de 2de dag.
dag 3 de zwaarste dag
terug vertrokken om 7 uur richting Ghorepanie (2750m). Het was heel lastig onderweg want we moesten meer dan 3800 trappen doen na elkaar. Ik kan je wel vertellen dat het soms toch hard puffen was hoor. er zaten gewone trappen in maar ook enorm hoge trappen en dan denk je dat je enorme korte benen hebt. In zo een hitte is het echt handig om een katadyn bij te hebben want je komt zelden iets tegen waar je kunt drinken kopen. (dankje mama). Ik denk dat de katadyn wel veilig is want ik voel me voor de moment nog altijd prima. hopelijk blijft het zo, want toiletten kennen ze hier ook nauwelijks.Onderweg kom je natuurlijk heel veel andere trekkers tegen en ook ezels, muilezels en paarden. En maak maar plaats voor hen en langs de goeie kant want we hoorden vertellen dat ze soms mensen een stamp geven en naar beneden vallen. Gelukkig niet gebeurt. om 11 uur gestopt om te eten en terug vertrokken na een uur. om 16 uur eingelijk aangekomen in het stadje waar we moesten zijn terug een zalige warme douche genomen. maar het is hier onzettend koud nu we zitten dan ook op een hoogte van 2750meter. Je kan hier gerust je muts en een dikke trui gebruiken maar gelukkig hebben ze een gezellig vuurtje binnen aangestoken lekker warm maar je vergaat er van de rook. De foto`s die ik maakte zijn soms net als echte postkaartjes ongeloofelijk gewoon. Vlug avondeten opgegeten en naar bed want morgen er heel vroeg uit!!!
dag 4 de mooitste dag
zoals gezegd heel vroeg opgestaan deze morgen en vertrokken om 4u30 om 500 meter te stijgen in 45 min. (terug allemaal trappen) en dit allemaal om een hele prachtige zondsopgang te zien met uitzicht op de berg annapurna 1 Dhaulangiri. echt adembenemend mooi. Ik werd er zelfs stil van wat ook niet veel gebeurt he. Na de zondsopgang gezien te hebben zijn we terug beginnen afdalen al die trappen terug naar beneden. Tot op vandaag nog geen last gehad van mijn spieren maar ik denk dat ik morgen wel anders zal praten... Ik denk dat ik de smaak te pakken heb van het trekken, jammer dat ik niet langerblijf want anders had ik het mount everest base camp nog willen doen. Nu we zijn terug aangekomen in Nayapol waar we eigenlijk gestart zijn en man wat doen mijn spieren enorm veel pijn... Nu nog een nachtje slapen in Pokara en dan terug de busrit naar Kathmandoe.
Zaterdag de busrit
Man man man, wat een avontuur. het was echt een heel gevaarlijke weg en we hadden nog gezegd tegen elkaar dat we wat schrik hadden om in de ravijn te vliegen want veel aan veiligheid doen ze hier niet hoor. nu we kwamen aan 1 van de vele bochten en we moetsen een andere wagen kruisen en het was gebeurt BAMMMMMMMMMMMM.... De wagen botste de bus, we gingen aan het slingeren en gelukkig nog net optijd kunnen stoppen. en wat een drama, de politie moest komen en we stonden 2 uur in het midden van de baan !! na 2 uur eindelijk vertrokken bleek later dan dat we nog naar het politiekantoor moesten omdat beide partijen niet overeenkomen. dus nog eens een uurtje stilgestaan. Dit noemen ze dus ook Nepalese tijd. Om 17uur aangekomen in kathmandoe vlug onze kurta opgehaald voor het grote dashain feest morgen en hij past me echt perfect.
Ik vind het echt leuk om al jullie reacties te lezen op mijn blog. ik beloofde ook enkele foto`s van het crematie ding maar dat zal voor een vlgende keer zijn want kodak is plat ik ben nu een hele week weg geweest om te gaan trekken en heb iedere dag wat op papier gezet zadat ik nu alles op mijn blog kan zetten.
dag 1 van de trek.
veel hebben we niet gedaan vandaag enkel en alleen op de bus gezeten voor een 8tal uur. ik wou wat proberen te slapen maar op die hobbelige wegen en die hitte lukte dit maar moeilijk, maar eigenlij vind ik dit niet jammer want anders ging ik al die prachtige uitzichten gemist hebben. Het is hier adembenemend mooi. maar naar het schijnt zullen die beelden nog veel mooier worden eens we aan het trekken zelf bginnen. het was vandaag een 30 graden dus dit wil zeggen smeren maar met die zonnecreme... terwijl ik dit nu schrijf ben ik een heerlijk stukje BELGISCHE chocolade aan het eten en je mag weten het smaakt enorm na vele dagen rijst met linzen en pikante dingen te eten. we hebben ook een gids mee gelukkig maar want anders weten we niet hoe we er zouden geraken. we zijn hier met 13 vrijwilligers in het totaal allemaal van een andere nationaliteit dit maakt het avondtuur nog leuker. Door al die verschillende talen onstaan er wel eens misverstanden zoals met een hollands meisje ik vertelde haar dat ik pijn had aan mijn poep maar poep op zijn hollands betekent ja raad het zelf maar... ik ga vroeg gaan slapen want morgen onze eerste trekdag van ongeveer 5 uurtjes.
de volgende dag moet ik volgende keer doen want ze zijn alles aan het afsluiten
Mijn eerste week zit er al op. Ik heb de eerste week goed overleefd en krijg toch ook al een klein kleurtje... maar nu wordt het stilletjesaan wel wat kouder. Dit voel je nu al want het wordt koud in de morgen en in de avond. maar overdag blijft het nog zeer warm ongeveer een 27-28 graden.
Gisteren zijn we gaan achter een kurta geweest dat is een speciaal kleedje om samen met alle andere vrijwilligers en met de lokale bevolking samen dasain te vieren. voor de rest hebben we gewoon wat uitgerust, gezellig iets gaan drinken en wat leute gemaakt met al de andere vrijwilligers.
Vandaag zijn we naar de crematies gaan kijken in Pashupati Nath, heel leuk om te zien maar ook wel een beetje akelige hoor. Morgen gaan we vertrekken om een weekje te gaan trekken naar Pokhara. We zijn met 15 vrijwilligers samen die gaan trekken en we hebben een lokale gids mee om ons wat rond te leiden.
Ik denk dat ik jullie ga laten want morgen moet ik om 5 uur opstaan om dan een busreis van 6-7uur tegen dat we aankomen in pokhara. Foto`s volgen nog maar nu lukt het eventjes niet .
hier nog een beetje informatie van wat ik hier allemaal doe in het verre Nepal.
Op 6/10 vertrok ik uit het hotel opzeg naar gastgezin en naar mijn project. Ik kan je verzekeren het was een lange rit en vooral een hobbelige. We zaten wel 2 uur op de bus waar onderandere ook lokale mensen opzitten maar ook kiekens ( ja, kippen). Omdat mijn project het dichste ligt zijn we eerst daar gestopt. Ik kreeg er een helehoop uitleg van Ramesh dat is de directeur en ik kreeg er ook een rondleiding van. Amai in welke omstandigheden dat deze mensen hier werken ongeloofelijk en met een grote smile, echt niet te doen. Er zijn heel veel kinderen die doof zijn maar ook gehandicapte kinderen. ongeveer 45 in het totaal. Het jammere van alles is dat deze kinderen ook geen ouders meer hebben. Of wel zijn de ouders al gestorven ofwel zijn ze door hen verstoten. En Ohhhh wat waren de memsen blij met onze hulp. ( marine en mezelf) Er is ook een dokter aanwezig in een piepklein gebouwdje, deze onderzoekt de kinderen wekelijks 1 maal per week. Als er geld is dan zouden ze misschien eens een kindje opereren als het mogelijk is. Op dit moment krijgen ze van niemamd subsidies omdat als de kinderen een vervangmoeder gevonden hebben dan willen de leraressen ook gebarentaal leren aan die moeder of vader. Dit mag van de overheid niet. Dus memsen jullie geld zal hier echt goed besteed worden. Kledij kopen, wasgerief kopen enz... De helft van de gehandicapte kinderen lopen half in hun blootje rond. enkel de dove kinderen hebben een uniform voor op school. In iedere school is dit verplicht. ze kochten het uniform met het geld dat ze eventueel krijgen van memsem hier in de buurt of goedhartige memsem die iets gedaan hebben in hun land voor die kindjes hier.
Gisteren ben ik voor de erste maal gaan werken maar doordat er hier een heel groot festival is waren er heel weinig kinderen. Het festival heet dasain en ze zochten voor het meerendeel van de kinderen een plaats waar ze ook wat kunnen meevieren. Tijdens de dasain mag je als vrijzwilliger ook niet werken. Misschien bestaat er een kans datik kan gaan bij de kindjes `thuis`. Maar deze is heel klein.
Doordat alles hier zal gesloten zijn ga ik hier ook niet blijven indien ik niet moet werken. Dan zal ik meegaan naar een trekking die projects abroad heeft georganiseerd omdat alles hier gesloten is. Het zou een trekking zijn van 5 dagen in Pokarah. We zien wel.
Om verder te vertellen, na mijn bezoek aan mijn project trokken we richting Banepa dai is op een 45 min. rijden met de bus naar mijn project in bhaktaphur. Bij aankomst moet ik wel 4 etages omhoog maar wat was die gastvrouw en gastvader vriendelijk. Ze hielpen direct mijn bagage dragen. Het is echt een heel vriendelijk gezin. Vader heeft Luk, moeder heet Anech ofzo, en de dochter dat weet ik nog niet Normaal krijgen we s`morgens rijst met linzen maar de gastheer wil dat we goed kunnen eten voor we gaan werken. Daarom krijgen we eitjes, platte rijst, yoghurt dat hij zelf maakt, een soort van pannenkoeken en ook een banaan. s`avonds krijgen we wel rijst met linzen en gebakken aardappeltjes en 1 maal in de week vlees. Ik zeg het , het zijn echt super vriendelijke mensen.
Ik slaap samen met Elise op de kamer maar er zijn hier nog 4 andere vrijwilligers. Ze komen van alle verschillende landen maar onderandere 1 van Nederland.
Ik moet dus iedere dag een eindje reizen om op werk te geraken.
Op vrijdag keren al de vrijwilligers terug naar Kathmandoe daar verblijven we allemaal in een heel goedkoop hotel 2,5 euro per nacht. Nu alles is hier gewoon heel goedkoop. Vijdag reis ik van Banepa naar Bhaktaphur en dan naar Kathmandu voor 45 roepies dat is nog geen 0,50 eurocent.
In Banepa is het heel moeilijk om op het internet te geraken want de elektriciteit gaat hier meer niet dan wel... en iedere avond is er een pouwercut van 19u tot 21u30 . dan valt overal de elektriciteit uit. Maar dat zijn we al gewoon...
Nu ik ga jullie laten, tot een volgende keer (als er fouten in de tekst staan ik kan er niks aan doen want het is hier een heel ander toetsenbord dan in Belgie...)
Ik ben heelhuids aangekomen in Katmandoe. Toen ik hier uit de luchthaven stapte moest ik gaan zoeken achter iemand met een bordje en een brief met mijn naam enzo erin. Maar zou jij die persoon vinden als er daar 100 mensen staan met een bordje, een drukte van je welste is en dan constant auto's waarvoor je moet opletten dat je niet wordt omver gereden. Dus wat deed de verstandige Daisy : mooi aan de kant staan en rustig kijken, kwam er dan plots politieman af die een hele rij in het nepalees brabbelde , hij leek me nogal kwaad dus maakte ik maar plaats. Toch het bordje na 20 miniuten gevonden. De rit naar het hotel was enorm hectisch, en gelukkig kwam ik levend in het hotel. Het verkeer is hier ZOT. Om 22uur lokale tijd ben ik gaan slapen. Ik kon de slaap maar niet vatten en mama had gelukkig een inslapertje meegeven daarna viel ik vlug in slaap denk ik...
Mijn eerste dag hier zit er al bijna op.Het is hier nu al 18u. Vandaag al heel wat beleefd. Deze morgen uitleg gekregen van wat ik nu net allemaal zal moeten doen en ook een rondleiding in kathmandoe. Na de rondleiding ben ik samen met een meisje ook een goedhartige vrijwilligster (lily, van Australia) verschillende tempels gaan bekijken inclusief de monkey tempel. We hadden geluk want er was vandaag iets speciaals te doen een festival ofzo en alle tempels waren open. (boedda tempel, krishna tempel, hindoe tempel) Echt leuk om te zien. Na 2 uur stappen en meer dan 300 treden te doen kwamen we aan in de monkey tempel.. Eigenlijk is de naam van de tempel 'swayambhu nath' maar iedereen zeg monkey (apen) tempel. Hij heeft zeker zijn naam niet gestolen want er waren wel 200 apen op de trappen en bij de tempel zelf. Nadat we hebben genoten van het mooie zicht en het vele smog in de lucht zijn we terug afgedaald naar de diepte. Tijdens het afdalen was Lily haar zak afgenomen van een aap. Hij dacht dat er voedsel inzat maar toen hij zag van niet liet hij de zak terug vallen. Gelukkig had ze alles onbeschadigd terug, de monkey was enkel gaan lopen met haar fles water. Natuurlijk vergat ik mijn zonnecreme op te doen en ben ik verbrand (typisch) , het was dan ook wel 29 graden. Heel erg warm natuurlijk.
see you (mijn engels verbeterd iedere minuut, ik ben hier dan ook verplicht om dit te spreken)
Op dit ogenblik zit ik op mijn gemak op een stoel in de luchthaven van Doha. Amai een drukte van je welste..., maar toch nog niks vergeleken met de luchthaven in londen. In Heathrow was het pas de moeite, druk, enorm groot. Ik heb toch wel enkele mensen gaan aanspreken om te vragen waar ik moest zijn. Het was een hele weg hoor, ik moest een bus nemen, daarna een metro dan nog een 25 tal minutjes stappen en eindelijk kwam ik dan aan in terminal 3 en dan nog zoeken naar de juiste Gate. Heel deze weg heb ik samen afgelegd met nog een ander meisje die ook naar Doha moest, maar nu zijn onze wegen hier gescheiden. Mijn 2 vorige vluchten zijn probleemloos verlopen. In Doha is het nu 07u45 en moet nog wachten tot 09u35 dan ga ik nog een laatste vlucht tegemoet van een 5 tal uurtjes en dan ben ik eindeijk ter plaatse. Dan kan mijn avontuur beginnen. En nu maar hopen dat mijn bagage ook alle vluchten goed zal doorstaan hebben en straks ook veilig aankomt in Kathmandoe.
We brachten de nacht door in een tent, hadden geen douche, er werd een gat in het zand gemaakt dat ons toilet moeste voorstellen. Dus echt kamperen. Het was eigenlijk wel leuk want we zaten gelzzelig te eten bij kaarslicht en kochten ons Rum en maakten een punch met fruit. Het was er enorm koud dus dit hielp wel om ons te verwarmen 
Rond 2uur in de nacht naar bed gegaan maar ik heb eigenlijk maar een half uurtje ofzo geslapen want met allemaal stenen onder je lig je niet echt comfortabel maar tot daaraantoe het was dikke fun !!! Ik was nog redelijk fris de volgende morgen, dus we sprongen allemaal in onze natte kleren en smeerden ons terug in met zonnecreme en na het heerlijk ontbijt konden we er terug tegenaan terug heel veel fun gehad. Hoe kan het ook anders we waren net kleine kinderen in een grote boot in een groot zwembad. Het was een heel kalm stuk en we besloten dus allemaal om te gaan zwemmen. Het einde van de rafting kwam er heel plots maar het was leuk en we waren helemaal niet klaar om terug een busrit van 5-6uur te gaan doen. maar we konden niet anders. Aten een lunch nam een rivierdouche en konden vertrekken.
eens op de schommel zitten en wat het gespeeld met de kinderen die er aanwezig waren. Ze konden trouwens heel goed engels spreken ( beter dan mij denk ik 
)
