|
Na inname van dafalgan ben ik dan toch maar eens beginnen timen, want ik had het gevoel dat er een bepaald ritme in zat. En blijkbaar had ik pijn om de 3a4 min... Ik heb de verpleegster dan gebeld en dan heeft ze monitoring gedaan, maar niets wees er op dat ik weeën aan het maken was...en toch had ik pijn...! Ze voelden ook geen samentrekken van de baarmoeder. De gyneacoloog wist niet goed wat doen. En de verpleegster zei, dat ze met mij moest vertrekken richting bevallingskwartier.
Om 00u20 heb ik dan Kenny wakker gebeld en verwittigd dat ze met mij naar het bevallingskwartier gingen gaan en dat hij best afkwam...
Om 00u30 was ik op het bevallingskwartier en om 00u45 arriveerde Kenny al. Op dat moment was ik serieus aan het afzien! Maar de dokter was terughoudend en durfde me niet goed onderzoeken, omdat ik blijkbaar een infectie had opgelopen (bleek uit men bloedafname de dag er voor). En als ze me zou onderzoeken is de kans groot dat ze dit dan zo doorgeeft aan de baby. Maar op een gegeven moment drong de vroedvrouw er dan toch op aan, omdat ik zo aan het afzien was...
Uiteindelijk bleek dat ik al 7,5cm opening had!
Is het dan te laat?! Vroeg ik.
Ja, nee, maar dan moet ik nu wel de anesthesist oproepen! zei de dokter.
Pas 20 min later arriveerde hij en omdat de weeën toen zeer frequent opkwamen, was het niet gemakkelijk de epidurale te plaatsen. Blijkbaar ben ik 2x enorm wit geworden van de pijn, dat ik bijna flauw viel....
Op zo een momenten werd ik ook vaak boos (van de pijn) dat ik bv zei tegen Kenny: Ge stinkt naar koffie! of Zwijg! Ik probeer me te concentreren! Als ik er nu aan terugdenk lach ik er wel mee...op dat moment kan je jezelf moeilijk controleren van de pijn...
Op een gegeven moment lag ik dan op men zij en vroeg de anesthesist of ik al iets voelde. Ja een beetje, zei ik. Hij zei dan dat hij niet volledig heeft kunnen doen, wat hij anders doet, maar hij heeft wel iets ingespoten waardoor het sneller zou moeten gaan werken...zodat ik toch nog 'iets' geniet zou hebben....
Dan opeens kreeg ik een drukkend gevoel... (ik moest precies naar de grote wc gaan). Dus ik zei tegen de vroedvrouw: ofwel ga ik een accidentje doen ofwel steekt haar hoofd er tussen.... Oei, zei de vroedvrouw, leg u dan eens op u rug? Ik leg met op mijn rug en ineens zei ze: Och ja, ze is inderdaad daar!
Dus ze maken de tafel klaar en de dokter zit voor mij, 'Wacht', zegt de dokter ineens, 'niet persen, de pediater is er nog niet!'
Jama ik pers niet, ik voel die gewoon dalen!.... 'Ja', zei de vroedvrouw, 'jij gaat niet veel werk hebben! Als jij 1x goed perst, is ze er zo uit!'
Maar omdat ik mij even wat mispakte, was het de 1ste keer niet gelukt. De 2de keer was het wel oké. De verdoving was nog net op tijd beginnen werken, al heb ik dit veel intensiever gevoeld, zelfs de navelstreng en de moederkoek heb ik gevoeld. Ze hebben haar dan even bij mij gelegd en dan heeft de pediater haar meegenomen voor de eerste zorgen. Nadien zijn ze nog even met haar teruggekomen en lieten ze me weten dat de eerste zorgen in orde waren. Dan hebben ze haar meegenomen en gingen ze haar installeren op neonato, Kenny mocht dan mee, zodat hij al geïnformeerd was, van wat/waar en hoe zij daar lag.
Na de zorgen voor mij, mochten we dan naar materniteit E431 kamer 16 (even gaan rusten). Na het ontbijt zijn we haar dan gaan bezoeken. Elise geboren op woensdag 10/12/14 om 2u30; 1,700 kg; 43 cm en 30 cm hoofdomtrek.
Het onderzoek ivm de slokdarm was voor de namiddag gepland. 's Avonds 19u kregen we prof. Naulaers op bezoek op men kamer met minder goed nieuws.... Elise haar slokdarm sluit niet aan op haar maag (slokdarmatresie) en er is een fistel (aftakking van de luchtpijp naar de maag (+tracheamalacie)). Dus Elise moest zo snel mogelijk geopereerd worden! Want dit is levensnoodzakelijk! Morgen na de middag 13u is het zo ver! In het beste geval moeten ze de slokdarm gewoon verlengen en connecteren met de maag en dan de fistel afbinden! 2de optie: langs een andere weg (bv zijkant buik) een ingang maken naar de maag en een speekselfistel voorzien en dan moest ze na een jaar terug geopereerd worden. 1 jaar lang zou ze dan voeding via die weg moeten krijgen.
Het was dus een zeer emotionele avond!
|
