De Blauwe in panne en ineens goed. Ik draai rustig de parking van een benzinestation op en schuif netjes aan bij de wachtende rij, trek de motorkap open zoals altijd om de vapour lock te voorkomen en wacht. 10 meter plaats, ik start en schuif op, nog eens 10 meter en dan......niks meer , veel startmotorgeluid, motor gaat rond maar slaat niet aan, geen poef , geen tik, niks.
10.15 in de morgen aan het Shell station.
En hier begint het zoekspelletje, uuren koekende zon, veel gepalaver tegen meckaniekers in 't Spaans en in 't Frans.
Geen stroom op de platines, wel 4.8 volt op de bobine. Da's wel weinig hé.
Rechtstreeks van de accu op de bobine.......geen avans, niks te vonken tussen de contactpunten. Man man, de mecaniekers van de politie erbij, niks, een plaatselijke electro wizzard stelt vast dat de bobijn OK is , de volgende zegt dat ze kapot is, dus een andere erop (had ik niet bij! Foei hé). Uiteindelijk de organisatie hulpwagen (die had al een manke Jag bij met een nog mankere madam Jag, niet fraai hoor.Die madam in de gekoelde truckersruimte gezet tot ze weer bijkwam en weer een rijtje zoekpatronen afwerken om bij hetzelfde uit te komen, niet te begrijpen waarom de stroom niet verder dan de bobijn wilde komen, nieuwe platines gestoken, nieuwe rotor, de kap durfde niemand aan om die te vervangen, de reserve delco langs alle kanten bekeken.....
uiteindelijk kregen we het gezeldschap van een 30 jarige argentijn met de vuilste jeans ooit gezien, halverwege zijn gat hangend en over de vloer slepend en gewapend met een authentieke universeelsleutel, je weet wel, zo eentje met een wieltje, past op alles gaat met niks.
Die ook aan de gang, en die wist van geen ophouden, wilde niks drinken en had het niet warm. De gerant van de Shell had al komen kennis maken (woonde ooit in Fr)
en zijn klusjesman bracht een stoel voor Chris nadat hij ons in de schaduw gezet had. Mensen hé.
Onze Argentijn had ook een echt testlampje bij zich en ging ermee aan de gang. Na enige tijd zelfde resultaat, geen knoop aan vast te krijgen. Maar niet ophouden he, nog es onder den tableau en kijk,plots vind hij iets intressants in de voorste wielkast. Een mysterieus "bakske", het water zeek van de mens zijne kop terwijl hij dat ding loswerkte uit de ruimte waar dat sinds 1974 woonde, niks mee te beleven, dus maar effe laten hangen.
Nog wat gemorrel hier en daar , niemand weet ondertussen welke draden waar zaten, klassiek geval, tot plots de motor probeert aan te slaan tijdens de zoveelste poging om die platines te stellen. Alles dus terug gemonteerd en.......hij doet weer niks meer. Een voor één terug afgebroken en ja hoor , dat mysterieuze bakje is de dooddoener. Hoe of waarom niet duidelijk , maar wanneer we dat tegen de massa brengen verdwijnt de ontstekingsvonk. Hebben we dat spel met tape en karton geisoleerd en met een koord in de gardebout gehangen. Moeilijk starten , slechte ralantie maar hij draait, verdraait.
We sloten die dag die begon om zes uur zonder eten, op dezelfde manier, geen eten en zo in slaap gevallen ongeveer 15 uur later dan onze bedevaart naar de Shell geduurd had.
Vandaag 350 km gedaan zonder moeite, veel vaak en beremoe, maar we zijn er nog bij hoor.
Een rustige dag , vanmorgen rond 7.30h opgestaan, (tegen zin) want afspraak gemaakt met mecanos om die stabi te herstellen,
%%%foto1%%%
foto van de hotelgarage stijl Argentinie , tegen een uur of 10 terug op de kamer, douchen en dutje doen (Chris op verkenning) tegen 12 uur in de hall om stipt een half uur te laat naar resto te vertrekken. Daar aangekomen viel het nogal mee, de garcons waren vlotte 50 tigers met namen als José en Antonio, en hadden typisch Argentijnse koppen en gedragingen.
%%%foto2%%%
%%%foto3%%%
Die gedragingen zijn best te pruimen, gedienstig met een streepje humor en breeddenkend. Zo zien we ze graag.
%%%foto4%%%
Die gasten hadden me daar een wijnassortiment zeg, weet niet wat het kost om in die kamer te lunchen maar het was erg verleidelijk, zelfs voor een niet wijndrinker als ik.
Het is ook duidelijk dat dit land er beter voorstaat dan wat we hier en daar zagen de vorige dagen, bewijze hiervan een MB zonder platen, maar met de nodige wilde AMG paarden ? Niet simpel.
%%%foto5%%%
Na het eten (met toetje achterna en koffie voor wie wilde (dat is ook de eerste keer nota bene) wandelden we stipt een half uur te laat op de reeds telate timing, naar het Incamuseum ter plekke.
Onderweg passeerden we de Argentijnse versie van de potloodjesschool , bekend in De Pinte en omstreken, tof he A&G?!
%%%foto6%%%
De voornaamste inhoud van dit museum zijn een aantal mummies, die hebben een duidelijke verklaring nodig die ik hier niet kan uiteen doen. Geen foto's was erg duidelijk, het was stikdonker en koud omwille van de kwetsbaarheid van de artefacten en om stil van te worden.
ik heb enkel een foto van het infobord aan de ingang gemaakt.
%%%foto7%%%
Voor één keer lieten we ons even gaan in de museumwinkel en kochten iets voor in de kast te zetten, als we 't heel thuis krijgen tenminste.Ook enkele andere zaakjes vielen in de shopping zak.
%%%foto8%%%
Ondertussen vernamen we dat het bezoek aan de kathedraal geannuleerd werd omdat we voor de plaatselijke notabelen zouden "mogen" opdraven met onze auto's.
Ik zag dat allemaal niet zitten en zette me stilletjes neer op een terrasje om er eentje te drinken, en meer als eentje ook. Burgerlijke ongehoorzaamheid heet dat .
Ondertussen haastte zich iedereen naar het hotel om de "showrit " te doen, die bleek enigzins een flop te zijn geweest, de groepsfoto met of voor de "burgemeester" liep af zonder aanwezige fotograaf en dan maar met een telefoon. Van een opgeblazen farce te spreken. Fijn dat ik dat gemist heb tussen cafee 1, cafee 2 en het plaatselijke postkantoor waar we voor 1700 plaatselijke munten zegels kochten "por enviar las targetas postales para Europa" Dus om enkele kaartjes aan de famillie te kunnen sturen...
Onderweg dit nog rap geschoten, enfin , zo snel ging ie ook weer niet :
%%%foto9%%%
Een heuse Sunbeam Avenger, en dat is helemaal niet de eerste die we zo zien, bijna elke dag kom je er wel eentje tegen zo. We hebben ook zo eentje staan, ook met niet originele voorspatborden en foute kleur!
Via de post dus naat t 'hotel na eentje gedronken onder de baan.
ik probeer nu meer dan het aantal foto's mee te sturen.
%%%foto10%%%
Hier vonden we een (enigzins gesloten), fotowinkel waar nog een Nikon EM te koop stond en ee hele rits digitale mogelijkheden voor printing, die gasten lijken hier de digotale compact/reflex over te slaan, het moet wel van telefoons koen, er was niet één digitaal toestel te zien.
verder nog enekele beelden van de weg terug naar het hotel via een sanitaire en drankstop, een mooi balkonnetje zoals ze hier wel meer te zien zijn, een goedgemutste echtgenote( zoals ik ze altijd mag zien) en een planbespreking op de vloer van de hotelbar. U ziet het wel.
Net zoals ik vandaag mijn camera voorbij de 10.000 beelden zag gaan ( niet alleen van deze trip hoor) en de teller van de blog over de 1000 zag gaan.
Cijfertjes dag?
Oeps , ik zie dat er engige foto's zoak geraakt zijn, later meer dan.
Ofte gemaakt, vermaakt, gejepajeerd , kies maar uit.
Met hulp van de Stefaans 1 en 2 het kapotte verbindingsstukje met de twee rotules tussen de sabilisator en de wieldrager erafgehaald, omgekeerd (onderste was eraf gekomen met de flens kapot) een kooitje van ijzerdraad gemaakt en weer gemonteerd. De beweging op en neer is de zwaarste en word nog gedragen door het stuk met de kunststof bus erin, de laterale beweging (erg weinig kracht) is nu voor rekening van de "fil de fer" ofte den ijzerdraad.
Vanmiddag verkenning van de stad , zonder auto's hoop ik.
Wat een wereld van verschil, vanmorgen vertrokken vanuit Bolivia naar Salta in Argentinie.
Bijna niet te geloven wat een kermis aan de grens, een dikke 3 uur bezig geweest om van 't eene kot naar 't andere te tjokken. We ontsnapten daar ten andere aan een regelrechte staking die de ronde punten blokkeerde en de zo al lastige taak om hier ergens te geraken , nog een pakje interessanter maakte.
Ook de douanes zijn niet van de meest behulpzame soort , telkens als je één horde genomen had vroegen we naar welke rij wachtenden we daarna mochten gaan. "Adouanas" was steevast het antwoord en een vluchtig handgebaar erbij, niks te info dus. En let wel, zelfs plaatselijke mensen kwamen dan aan ons vragen of ze in de goede rij stonden......het was dus niet een probleem van taal, nee hoor , mentaliteit is het correcte woord.
Voor het beperkte stukje dat wij in een week te zien en te ondervinden kregen zou ik zeggen, zoek een ander zoutmeer en laat Bolivia voor wat het is , een groot gat in de wereld waar iedereen met de hand open staat , vuil en vies en onderkomen. triest voor de mensen daar, maar dat is wat ik ervan vind .
u kent het verhaaltje van de brandstof nog niet geloof ik, wel die kost quasi niks in Bolivia (maar best , de mensen hebben er ook niks) behalve voor vreemde nummerplaten, die betalen een bijna europeese prijs.
Tot daar nog aan toe, als je daar geraakt met je auto zal je best wel iets aan benzine kunnen spenderen, maar dat is niet alles, niemand (zeker onze organisatie niet) verteld je daar wat over. Volgend verhaal komt van de Jag mensen.
Dit alles maakt dat je aan de eerste beste pomp stopt, vriendelijk "Ola" roept en binnen de kortste keren in de zever zit met de bedienden ter plekke.Zij maken heel duidelijk dat je daar niet gewenst bent, Weigeren botaf te spreken met jou (ook geen spaans) en laten je met cash geld en lege naftbak staan schilderen.Hoop niet op hulp van politieagenten, die trekken zich er geen blaas van aan en laten je ook staan rotten.
Na een pomp of drie en een kleine zenuwinzinking nabij vertelde een plaatselijke vedette hoe de vork aan de steel zit.
Enkel geselecteerde stations die niet herkenbaar zijn vanop afstand, hebben een speciaal systeem van kassa ,waarin ze zelf meestal niet wijs geraken, waarin ze de "buitenlandersprijs" kunnen ingeven. hiervoor heb je de plaatnummer, je naam+ soms weer uw paspoort, en soms een rits andere gegevens nodig.Onnodig te stellen dat de mensen last hebben met onze namen en dergelijke, dus meestal eindigde dat in het moment dat Chris zelf aan de PC ging zitten en alles invulde.
Voor de rest verdwenen er een Iphone en ander spul uit de zakken van de deelnemers, onder de ogen van de politie en douane diensten, lopen ze constant de venten en bedelen. Vuil overal waar je kijkt, plastic, pet, papier, je noemt het , het ligt daar.
Als je ooit voor de keuze staat, laten liggen dat stukje verwelkt en mismeesterd stukje paradijs.
Dus na 3 uur palaveren en 500 km bollen zijn we toegekomen in Salta waar we in een echt hotel zitten, zo eentje waar ze weten dat je komt, parkeerplaats hebben die beloofd is, een lift die werkt, een kamer met een airco en een minibar en bovendien een roomservice die lekkere dingen brengt , gewoon omdat je 't vraagt (en betaald allicht). Is dat effe wennen weer!
ik genoot zojuist van een sandwich met roastbeef, ei, tomaat en nog iets dat ik vergeet, spoel dit door met een ijskoude light coke en ga me seffens uitgebreid douchen, w a t een leven .
Oh ja gisteren liep het net iets minder goed met de auto, schokbreker RV bovenaan losgeklapperd(gelukking heb ik de oude versie bij dus gewisseld die troep, enkele bouten van de carterplaat de koppen eraf (had nog enkele M8+moer bij), de plaatjes van de bouten op de voortrein krom (gerecht en terug gezet)ge weet wel die vier rare construckties.
Wat ik echter pas vanmorgen ontdekte is dat er iets schort met de stabi achteraan, wanneer ik een beetje enthousiast de hoek om wil dan raakt die de binnenkant van de velg met duidelijk misbaar.
Dus die 500 km voorzichtig aan gedaan( toch als eerste binnen, hé hé)
en morgen of zo proberen uit te vissen wat er scheelt en hoe te verhelpen.
We zitten terug onder de 3000 meter (flink stuk zelfs) en plots komt onze 8 pitter weer tot leven, voorbijsteken is niet langer een hachelijke onderneming en hij hangt weer aan 't gas. Hij is dus verre van dood. De acceleratie spelletjes met de Toyota's V8 zijn weer fun, daar waar we 't in het hooggebergte moesten afleggen tegen beladen 13 zits Hi aces.
Heel weinig beeld van vandaag , ik kreeg vanmorgen een foto te zien van onzen Benz, bij het "doorwaden" van een half uitgedroogde rivierbedding. We deden er dik tegen onze zin zo nogal wat om verder te geraken. Hier sneuvelde niet alleen een 2CV maar ook hier kwam de miserie aan ons onderstel vandaan. Straf dat we erdoor geraakten, het was zo meer van, als we deze massa eaan zo'n 40 a 60/ uur krijgen dan koekt die overal doorheen. En dat deed ie ook, met de schades als gevolg helaas.
Vroeger op de dag ploegden we steil bergop achter een schraapmachine die de "weg" waarop we volgens de organisatie moesten rijden , aan het trekken was!!!
Eens boven op de top aangekomen hield hij ermee op en moesten we dan maar zelf enkele karsporen dichten met keien om op de restanten van de oude weg te geraken. Dus weer zo'n banzai moment , een hoop geschuur en gebonk vanonder en hups, daar stond hij weer op begaanbare grond zie.
Enfin, ik probeer later beeld te sturen maar ga nu eerst een beetje meer mens terug worden.
Beetje raar land , beetje van hetzelfde als Peru en heel de voorgaande rits. Enigzins te verwachten maar peru leek me duidelijk welvarender, optimistischer.
Hier wordt je meer met de kleine corruptie geconfronteerd.Briefjes schuiven is het modewoord. Het ligt er ook allemaal heel wat rommeliger bij , kapotte wegmarkeringen(als er al staan) , halve afgebouwde huizen en overal stof, stof stof en vuil. Tedekke, niet netjes hoor.
Gisteren en eegisteren zaten we ook al in Bolivia, vast nogwel. Er waren verkiezingen uitgeschreven en dan mag er duidelijk niet met de auto gereden worden!?!
Wij kregen in La Paz , waar we eigenlijk Bolivia binnenkwamen, geen uitzondering hierop. Dat is allicht een streep door de rekening , dus komen ze 's avonds af met een apero. Da's slecht nieuws meestal , eerst proberen te bezatten, dan rode wijn bij het eten zonder extra rekening, hou je vast , er komt weer wat
Simpel, ze stellen voor om 'ondanks de formele weigering tot uitzondering, toch te vertrekken om een uur of 4-5 en stommelings te proberen zich eruit te lullen bij eventuele controles.
Moet je weten dat de sperperiode al inging om 24.00h. Nen boel gezever en geroep in de eetzaal, waarop ik besluit om het niet te riskeren en gewoon een nacht + dag langer in Oruro te blijven. Ik kreeg een, medestaander die het ook niet zag zitten om ergens onder de baan op een ambetante te stoten die zich niet laat omkopen , of om een halve dag op één of ander politiebureel te slijten.
Dus een deel waagde het erop en twee auto's bleven met een serviceteam ter plekke.
Goe geslapen, fijn rondgewandeld in een totaal en absoluut verkeersvrije stad en 's avonds hamburgers met frit en mayonaise, tussen 6 sport tv schermen en met Ram Jam's Black Betty uit de speakers. Verdekke, fijn.
Vanmorgen goed doorgetrapt en tijdig ter plekke om de grootste zoutvlakte van de wereld aan te pakken.
De uitleg was simpel, kijk neer het westen , rij maar rechtdoor en na 68 km lift er een eiland waarop we gaan eten. Succes.
Blijkbaar passeerde de DAkar hier in 2016 want er staan nog redelijk wat monumenten.
ik probeer later nog foto's te posten maar zo weet je toch alm iets
We zitten dus nu in Bolivie na een gedoe met de douanes ter plekke, eigenlijk niet zo erg maar wel verbazend te zien hoe wankel deze mensen (douanes) hier soms in hun schoenen staan
Heeft ongeveer een halve dag gekost en ergens verdwenen er 20 plaatselijke sollen in een achterzak maar voor één keer was het haalbaar. Ik heb zelfs op mijnknieen gezerten om de papiern in orde te krijgen, echt gebeurd.
Verder weinig kimometers maar ojee , dwars door Alto La paz met bijna stomende motor , het is geen lolletje. Je rijdt echt met verachting voor alle plaatwerk, steekt je neus overal tussen en rijdt doodleuk recht en zonder minderen op een kruispunt af met een air van " wie wil er eerst plat". Niet voor zachte karakters, meer maffiastijl, zo voluit wringen en niet eens opkijken bij een vastgehouden klakson, niks mee te maken , ikke eerst. Blij dat we daar zonder kleerscheuren uit geraakt zijn, zeker drie keer overtuigdn van "da's erop zie" maar ook die gasten kennen er wat van hoor.
Enfin, mooi hotel zonder franjes, Chris heeft een scheut in de knie en mankt serieus, zitten toch wel drie hoog zonder linft zeker.
Het internet in Bolivie zou slecht zijn, ik hoop dat dit er door komt.
We zijn nu voor de tweede dag in hotel Taypikala op de oever van het Titikakameer; Vanuit de slaapkamer kijken we uit over dit 178km lange meer (ongeveer half zo lang als Belgie) En dat ziet er hetzelfde uit als een ander meer, dus best een mooi uitzicht. Ik kwam gisteren quasi niet uit bed, Chris draafde op en neer om allerlei dingen te regelen en ik deed waar ik sterk in ben, dutje doen en braaf pillekes nemen.
Na enige tijd ondekte Chris dat er een massage salon aanhet hotel zat, dus dat werd meteen aan een test onderworpen en blijkbaar goed bevonden.
Ik probeerde de blog bij te werken maar tot 7 maal toe moest ik herbeginnen omdat er blijkbaar in Belgie iets niet in de haak zat op de server van bloggen.be
Enfin, gisteravond voor het eerst in ongeveer 24h iets gegeten, met smaak en goed gezelschap. Geen alcohol allicht an alles wat niet ZEKER doorkookt was laten liggen.
Goede nacht gehad en hoopvol voor de komende dagen. We gaan morgen van hieruit naar de grens Peru-Bolivia en dae dag later Bolivia binnen.
U kan nog steeds op de blog van 1-11-2017 die bereikbaar is via rechtsboven ARCHIEF PER WEEK daar in dat bericht gans onderaan staat een linkd wwar u de volledige kalender kan openen om te zien hoe en wat.
Ik stuur alsnof één foto vanuit het hotelraam met uitzicht op het meer in de verte
Toch een poging voor de teksten van de foto's van hieronder
foto 1 en 2 volgens Louis Neefs " zomaar ergens halverwegen kwam ik haar (niet helemaal) toevallig tegen. Zicht dat eigenlijk minstens full page zou moeten kunnen gezet worden. Spectaculair; kijk de huizen gans beneden, dat is een volledig dorp daar....
foto 3 Rara wie zou die kabouterpinnemutscape "made in Scotland ook al dragen in de rij?
foro 4 als het regent durft het wel een te gieten
foto5 de laatste 250 meter afzien op dikke 3000m. Dus 50 meter gaan en adem zoeken
foto6 Hier was 't om te doen dus. De mist zat nog over de toppen maar dat kon de pret niet drukken, WE ZIJN ER.
foto 7beter zicht op dat graag spel
foto 8 ik krijg er niet genoeg van, het is niet echt in beeld te krijgen ondanks mijn arsenaal aan "machines"
foto 9 deze Nobele Onbekenden belichamen veel beter het gevoel dat ik (buiten koekheet en geen lucht) daarboven voelde.
Gezien ik toch enkele dagen buiten strijd ben heb ik een beetje tijd om wat extra foto's te sturen.
foto1 dit hebben we niet gekocht.....omdat we te laat terug waren en voor het eerste met de lichten in duisternis moesten rijden. In Argentinie en Chili is het verplicht om altijd met de lichten aan te rijden, wat bij mij geregeld leidde tot "power cut" op 't verkeerde moment. Chris weet het knopje ook al staan want de remote .......
foto2 ze hebben immens grote "markten" waar heeeeeeel veel hetzelfde verkocht wordt
foto3 ze belagen je overal met die spulletjes tot op het treinperron toe.
foto 4 en 5 Hier kan de NMBS nog iets van leren, op de terugweg van MPichu kregen we dit figuur als afleiding, eigenlijk als opwarmer voor de modeshow die volgde. Letterlijk modeshow, twee treinconducteurs liepen op en af de wagon met wisselende kledij die te koop was op de trein. Hilariteit toen één van onze medereizigers zich hulde in zijn versie en een keertje mee op en af liep met de stok van de opwarmer als extra accesoire.
Reis naar MPItchu verliep in drie fazes, bus van hotel tot station, trein naar MP en bus tot 200-300 m beneden the place to be.Helaas een beetje vroeg opstaan, omstreeks 04.30h om tegen 05.00h te beginnen bollen. Stik kapot ga je ervan.
foto er staat een trein in de .........straat deze keer. Mooi zicht zeer verzorgde trein bovendien en erg kleurrijk zoals dat hier steeds gaat.
foto 7 ik kort het nu maar af naar MP , want zag al de meest uiteenlopende schrijfwijzes, wel zo moet het zijn zie.
foto8 best ruime en zeer propere trein interieur zoals te zien is.
Daar zijn we nu geraakt zonder al te veel foto's van onderweg (Cusco-Punto) het was één lange "race" van sanitaire stop naar de volgende. het landschap hadden we al gezien (of zoiets in die zin toch) tijdens het oprijden naar Cusco( de lange rit van +600km).
Voor het eerst kregen we tijdens het rijden regen te zien die het spreken was, het dak lekt op dezelfde plaats als voorheen, geen drama.
Gezien de medische zever bleef aanhouden hebben we er de raid dokter bijgehaald volgens dewelke ik een virus zou opgelopen hebben en hij ging dat ne keer te lijf gaan.
Gelukkig zitten we hier drie nachten (we missen wél de plaatselijke uitstappen(maar zoeken daar een mouw aan te passen))maar het verdere verloop komt niet écht in het gedrang.
Auto doet het goed, kan (net als ik ) niet zo goed om met de hoogte en de hitte in de steden. Voorlopig geen echte problemen. de airco is ermee gestopt enkele dagen geleden, da's wel pech. De pomp schakelt nog wel in en uit maar koelen is er niet meer bij.
Zijn nog steeds in de running, zagen Matchu pitchu in 't echt , te geweldig voor uitleg, ik zal later foto's plaatsen nu slecht internet. Auto bolt nog steeds, op naat het hoogst comerciele bevaarbare meer ter wereld (met zuurstoffles deze keer) Titikaka op de grens Peru en Bolivia.
Waarschijnlijk geen internet.....
kan den benny of iemand mij een foto mailen van de blauwe alpine die op de deur in de garage hangt aub?Denk dat de eigenaar hier bij aan de tafel zit.
verrassingske en .......(t kon niet blijven duren) de eerste bluts
wegens heeeel weinig tijd en slecht internet rap kort,
kregen boterham van +600km op de boterham, onvoorzien, boos, gemor.
Voorziene rijtijd 11 uu r en nog wat.
Bak vol en juttem, ongeveer een half uur los op Jean Luc Paillez (niemand op de blog had deze 11 voudige franse rallycrosskampioen ondekt blijkbaar!!!!!) en meer dan twee uur los op de derde. Anné sé , niet laten doen hé manneke zei de bomma , dus eens goed uitgehaald en door Chris feilloos ter plekke genavigeerd.
's Avonds dikke rel aan de tafel, onze vrienden Fransen waren er nu ook achter dat één en ander niet zo kon en lieten dit luidkeels horen.
Ikke hoekje van de tafel, ik heb mezelf alverzoend met het slechte verloop tijdens de eerste twee weken.
Enfin, gisteren Cusco afgedweild, is een soort van Scherpenheuvel / Brugge / Dranhouter festival.
Wel ferme kathedraal (no pictures, ha nee?) Eén of ander klooster en een overdekte markt, best mooi én leuk. Zonde dat ik de Franse gids slecht versta, mens doet echter veel moeite om iets Fransachtig voortte brengen.
vandaag in een voostad van Mitchu Pitchu , in de Vallee Sacré gelegen, beneden Groot Scherpenheuvel, gelukkig de niet afgewerkte zonnetampel en aanliggende gebouwe wél fijn te zien.
Alleen de 586 treden (en die Incas moeten wel heel lange benen gehad hebben) waren meer dan een standaard uitdaging. Ronduit erg mooi, ook de dingen van vanmorgen zoals de zoutwinning en "het grote gat in de wereld" waren wel effe wat anders dan het grotteke van Han of 't Atomium. de zichten waren al "ooooooh" , nu alleen maar stilte bij het aanzien van zo mooi en heldere landschappen.
Ik probeer dit al zonder beeld, zo weet je toch iets en probeer later foto's.
Ha ja , de bluts, wel zo'n Andesser parkeerde zijn toeristen busje (H1) toch wel pal tegen mijn openstaande deur die netjes dichtviel, ikke direct een goei patat op die achterflank om mijn apreciatie te tonen waarop de man zich een hoedje schrok en niet uit zijn busje durfde te komen. Maar best ook , ik had er in mijn juegdig enthousiasme een ferme bluts in geslagen!!
Alles verliep zijn normale gang eergisteren, we kwamen als eerste toe in het hotel waar we moesten zijn, aan de balie vond me geen reservaties voor een groep Fransen, ook niet met onze paspoorten, niks te vinden.......
Ik schreef al dat we dan maar iets gingen eten voor een "prijske" . Wel dat kostte dan uiteindelijk toch wel iets meer dan voorzien. Enkele uren later stak ik met een volwassen tourista in mijn bedde. de nacht die daarop volgde wil ik zo rap mogelijk vergeten . Soms vertellen we dat zo van " ik heb elk uur van de nacht gezien" ik denk te kunnen zeggen ikke twee keer, één keer vanop het toilet en één keer vanaf een bureaustoel met mijn benen op bed en half onder het laken om toch maar niet in fase 2 te komen , het verlies van vloeistoffen langs boven.
Norrit en maagpillen (aangereikt door ons Chrisje) hebben me er min of meer doorgekregen. Zoverre dat we toen het licht werd het volgende plan smeedden.
Tenminste het werd Chris haar opdracht.
De kamer ontruimen, alles in de auto gaan stoppen, gaan ontbijten en een potteke yoghourt meeritsen (ik was ruim te optimistisch dat ik dat de volgende 12 uur kom opeten en binnen houden).
Minder dan een halve pan zou ik dan samen met haar de lift nemen naar beneden, in de auto stappen en voluit proberen de voorliggende 315 km af te haspelen tot het volgende hotel.
Er waren die nacht al andere zaken door onze koppen gegaan die we, om de sfeer niet helemaal kapot te maken vertelden we die niet tegen mekaar, dus hier ook niet.
Maar het zag er wel erg slecht uit.
Zo gezegd zo gedaan, de ondergrondse garage uit en .....de beschrijving klopte niet!!!!
Enig creatief knutselwerk leverde uiteindelijk een uitweg uit het plaatselijke Oostende x 5.
Nu dan de paarden aan het werk om de verloren tijd in te halen. Ik wist dus niet hoelang ik van de WC zou wegkunnen en had al maar een short aangetrokken voor alle valle voor.
Lap, file toch wel zeker. Kruipen we omhoog in de volle zon..man man, gene vette. En maar slikken om alles beneden te houden, het eten van de dag ervoor lag daar "als een dode rat" op mijn maag te liggen. Eindelijk , open baan, arree juuuuu.
Toch wel flikken met ne speedgun zeker. Sigaar, ga het maar uitleggen in 't Spaans, en knikkende knieen(niet van de schrik maar van flauwte).
Toen bleek dat we toch voor 't gelijk geboren zijn, de mannen vonden het een "bonito coche y una grande carrera" en lieten ons na enkele bangere momenten toch gaan
na ettelijke "perdone's " en beloften dat ik 't niet meer ging doen.
Long story short, we zijn er geraakt, mijn short is nog steeds bruikbaar, ik heb geslapen van 13.00h tot 19.30 , Chris ook zo'n beetje, heel even vijf stukjes ananas en noten gegeten, twee kwartjes van een aardappel en terug te bed tot vanmorgen om 06.00h om in kolonne naar Peru te rijden.
En dan gelijk vandaag: het ging stukken beter na nog meer farmacies, het was ook een dag te laat voor mijn wekelijkse ontmoeting met de spuit, Voorzichtig wat cereals gegeten en een stuk getoast brood , wat water en weg ermee.
Soms lijkt het hier meer op een strafexpeditie dan op een uitstap, mijn "train de vie" past niet helemaal bij het vroege opstaan, maar we krijgen er wel iets voor te zien, zij het bijna altijd vanuit een rijdende auto. Daar moet ik nog aan werken.Beloofd.
De foto's zijn dus niet van de kwalijke dag, we hadden andere dingen aan het hoofd toen.
En nu voor ééen keer op speciaal verzoek
So now for one time on special request
The pictures in English:
1parking this morning, look at the light beneeth the carport, it was so dark i could not see Chris, outstanding camera
2 same parking
3one from the road
4on a 15% slope coming downhill(he was not us)
5some excotic places to go.....?
6bite on tha way around noon or so, i got on special request papas frita, as good as it gets, with some mayonaise!!!(out of a sealed plastic bag!!)
7special coca cola from....the coca cola compagny
8 proof of the "special Peru " version dinner costs us for all 7 all included 17.5 euro, really.
9 for the ones who read Spanish to, why i got , what i had........
