Beetje raar land , beetje van hetzelfde als Peru en heel de voorgaande rits. Enigzins te verwachten maar peru leek me duidelijk welvarender, optimistischer.
Hier wordt je meer met de kleine corruptie geconfronteerd.Briefjes schuiven is het modewoord. Het ligt er ook allemaal heel wat rommeliger bij , kapotte wegmarkeringen(als er al staan) , halve afgebouwde huizen en overal stof, stof stof en vuil. Tedekke, niet netjes hoor.
Gisteren en eegisteren zaten we ook al in Bolivia, vast nogwel. Er waren verkiezingen uitgeschreven en dan mag er duidelijk niet met de auto gereden worden!?!
Wij kregen in La Paz , waar we eigenlijk Bolivia binnenkwamen, geen uitzondering hierop. Dat is allicht een streep door de rekening , dus komen ze 's avonds af met een apero. Da's slecht nieuws meestal , eerst proberen te bezatten, dan rode wijn bij het eten zonder extra rekening, hou je vast , er komt weer wat
Simpel, ze stellen voor om 'ondanks de formele weigering tot uitzondering, toch te vertrekken om een uur of 4-5 en stommelings te proberen zich eruit te lullen bij eventuele controles.
Moet je weten dat de sperperiode al inging om 24.00h. Nen boel gezever en geroep in de eetzaal, waarop ik besluit om het niet te riskeren en gewoon een nacht + dag langer in Oruro te blijven. Ik kreeg een, medestaander die het ook niet zag zitten om ergens onder de baan op een ambetante te stoten die zich niet laat omkopen , of om een halve dag op één of ander politiebureel te slijten.
Dus een deel waagde het erop en twee auto's bleven met een serviceteam ter plekke.
Goe geslapen, fijn rondgewandeld in een totaal en absoluut verkeersvrije stad en 's avonds hamburgers met frit en mayonaise, tussen 6 sport tv schermen en met Ram Jam's Black Betty uit de speakers. Verdekke, fijn.
Vanmorgen goed doorgetrapt en tijdig ter plekke om de grootste zoutvlakte van de wereld aan te pakken.
De uitleg was simpel, kijk neer het westen , rij maar rechtdoor en na 68 km lift er een eiland waarop we gaan eten. Succes.
Blijkbaar passeerde de DAkar hier in 2016 want er staan nog redelijk wat monumenten.
ik probeer later nog foto's te posten maar zo weet je toch alm iets
We zitten dus nu in Bolivie na een gedoe met de douanes ter plekke, eigenlijk niet zo erg maar wel verbazend te zien hoe wankel deze mensen (douanes) hier soms in hun schoenen staan
Heeft ongeveer een halve dag gekost en ergens verdwenen er 20 plaatselijke sollen in een achterzak maar voor één keer was het haalbaar. Ik heb zelfs op mijnknieen gezerten om de papiern in orde te krijgen, echt gebeurd.
Verder weinig kimometers maar ojee , dwars door Alto La paz met bijna stomende motor , het is geen lolletje. Je rijdt echt met verachting voor alle plaatwerk, steekt je neus overal tussen en rijdt doodleuk recht en zonder minderen op een kruispunt af met een air van " wie wil er eerst plat". Niet voor zachte karakters, meer maffiastijl, zo voluit wringen en niet eens opkijken bij een vastgehouden klakson, niks mee te maken , ikke eerst. Blij dat we daar zonder kleerscheuren uit geraakt zijn, zeker drie keer overtuigdn van "da's erop zie" maar ook die gasten kennen er wat van hoor.
Enfin, mooi hotel zonder franjes, Chris heeft een scheut in de knie en mankt serieus, zitten toch wel drie hoog zonder linft zeker.
Het internet in Bolivie zou slecht zijn, ik hoop dat dit er door komt.
We zijn nu voor de tweede dag in hotel Taypikala op de oever van het Titikakameer; Vanuit de slaapkamer kijken we uit over dit 178km lange meer (ongeveer half zo lang als Belgie) En dat ziet er hetzelfde uit als een ander meer, dus best een mooi uitzicht. Ik kwam gisteren quasi niet uit bed, Chris draafde op en neer om allerlei dingen te regelen en ik deed waar ik sterk in ben, dutje doen en braaf pillekes nemen.
Na enige tijd ondekte Chris dat er een massage salon aanhet hotel zat, dus dat werd meteen aan een test onderworpen en blijkbaar goed bevonden.
Ik probeerde de blog bij te werken maar tot 7 maal toe moest ik herbeginnen omdat er blijkbaar in Belgie iets niet in de haak zat op de server van bloggen.be
Enfin, gisteravond voor het eerst in ongeveer 24h iets gegeten, met smaak en goed gezelschap. Geen alcohol allicht an alles wat niet ZEKER doorkookt was laten liggen.
Goede nacht gehad en hoopvol voor de komende dagen. We gaan morgen van hieruit naar de grens Peru-Bolivia en dae dag later Bolivia binnen.
U kan nog steeds op de blog van 1-11-2017 die bereikbaar is via rechtsboven ARCHIEF PER WEEK daar in dat bericht gans onderaan staat een linkd wwar u de volledige kalender kan openen om te zien hoe en wat.
Ik stuur alsnof één foto vanuit het hotelraam met uitzicht op het meer in de verte
Toch een poging voor de teksten van de foto's van hieronder
foto 1 en 2 volgens Louis Neefs " zomaar ergens halverwegen kwam ik haar (niet helemaal) toevallig tegen. Zicht dat eigenlijk minstens full page zou moeten kunnen gezet worden. Spectaculair; kijk de huizen gans beneden, dat is een volledig dorp daar....
foto 3 Rara wie zou die kabouterpinnemutscape "made in Scotland ook al dragen in de rij?
foro 4 als het regent durft het wel een te gieten
foto5 de laatste 250 meter afzien op dikke 3000m. Dus 50 meter gaan en adem zoeken
foto6 Hier was 't om te doen dus. De mist zat nog over de toppen maar dat kon de pret niet drukken, WE ZIJN ER.
foto 7beter zicht op dat graag spel
foto 8 ik krijg er niet genoeg van, het is niet echt in beeld te krijgen ondanks mijn arsenaal aan "machines"
foto 9 deze Nobele Onbekenden belichamen veel beter het gevoel dat ik (buiten koekheet en geen lucht) daarboven voelde.
Gezien ik toch enkele dagen buiten strijd ben heb ik een beetje tijd om wat extra foto's te sturen.
foto1 dit hebben we niet gekocht.....omdat we te laat terug waren en voor het eerste met de lichten in duisternis moesten rijden. In Argentinie en Chili is het verplicht om altijd met de lichten aan te rijden, wat bij mij geregeld leidde tot "power cut" op 't verkeerde moment. Chris weet het knopje ook al staan want de remote .......
foto2 ze hebben immens grote "markten" waar heeeeeeel veel hetzelfde verkocht wordt
foto3 ze belagen je overal met die spulletjes tot op het treinperron toe.
foto 4 en 5 Hier kan de NMBS nog iets van leren, op de terugweg van MPichu kregen we dit figuur als afleiding, eigenlijk als opwarmer voor de modeshow die volgde. Letterlijk modeshow, twee treinconducteurs liepen op en af de wagon met wisselende kledij die te koop was op de trein. Hilariteit toen één van onze medereizigers zich hulde in zijn versie en een keertje mee op en af liep met de stok van de opwarmer als extra accesoire.
Reis naar MPItchu verliep in drie fazes, bus van hotel tot station, trein naar MP en bus tot 200-300 m beneden the place to be.Helaas een beetje vroeg opstaan, omstreeks 04.30h om tegen 05.00h te beginnen bollen. Stik kapot ga je ervan.
foto er staat een trein in de .........straat deze keer. Mooi zicht zeer verzorgde trein bovendien en erg kleurrijk zoals dat hier steeds gaat.
foto 7 ik kort het nu maar af naar MP , want zag al de meest uiteenlopende schrijfwijzes, wel zo moet het zijn zie.
foto8 best ruime en zeer propere trein interieur zoals te zien is.
Daar zijn we nu geraakt zonder al te veel foto's van onderweg (Cusco-Punto) het was één lange "race" van sanitaire stop naar de volgende. het landschap hadden we al gezien (of zoiets in die zin toch) tijdens het oprijden naar Cusco( de lange rit van +600km).
Voor het eerst kregen we tijdens het rijden regen te zien die het spreken was, het dak lekt op dezelfde plaats als voorheen, geen drama.
Gezien de medische zever bleef aanhouden hebben we er de raid dokter bijgehaald volgens dewelke ik een virus zou opgelopen hebben en hij ging dat ne keer te lijf gaan.
Gelukkig zitten we hier drie nachten (we missen wél de plaatselijke uitstappen(maar zoeken daar een mouw aan te passen))maar het verdere verloop komt niet écht in het gedrang.
Auto doet het goed, kan (net als ik ) niet zo goed om met de hoogte en de hitte in de steden. Voorlopig geen echte problemen. de airco is ermee gestopt enkele dagen geleden, da's wel pech. De pomp schakelt nog wel in en uit maar koelen is er niet meer bij.
Zijn nog steeds in de running, zagen Matchu pitchu in 't echt , te geweldig voor uitleg, ik zal later foto's plaatsen nu slecht internet. Auto bolt nog steeds, op naat het hoogst comerciele bevaarbare meer ter wereld (met zuurstoffles deze keer) Titikaka op de grens Peru en Bolivia.
Waarschijnlijk geen internet.....
kan den benny of iemand mij een foto mailen van de blauwe alpine die op de deur in de garage hangt aub?Denk dat de eigenaar hier bij aan de tafel zit.
verrassingske en .......(t kon niet blijven duren) de eerste bluts
wegens heeeel weinig tijd en slecht internet rap kort,
kregen boterham van +600km op de boterham, onvoorzien, boos, gemor.
Voorziene rijtijd 11 uu r en nog wat.
Bak vol en juttem, ongeveer een half uur los op Jean Luc Paillez (niemand op de blog had deze 11 voudige franse rallycrosskampioen ondekt blijkbaar!!!!!) en meer dan twee uur los op de derde. Anné sé , niet laten doen hé manneke zei de bomma , dus eens goed uitgehaald en door Chris feilloos ter plekke genavigeerd.
's Avonds dikke rel aan de tafel, onze vrienden Fransen waren er nu ook achter dat één en ander niet zo kon en lieten dit luidkeels horen.
Ikke hoekje van de tafel, ik heb mezelf alverzoend met het slechte verloop tijdens de eerste twee weken.
Enfin, gisteren Cusco afgedweild, is een soort van Scherpenheuvel / Brugge / Dranhouter festival.
Wel ferme kathedraal (no pictures, ha nee?) Eén of ander klooster en een overdekte markt, best mooi én leuk. Zonde dat ik de Franse gids slecht versta, mens doet echter veel moeite om iets Fransachtig voortte brengen.
vandaag in een voostad van Mitchu Pitchu , in de Vallee Sacré gelegen, beneden Groot Scherpenheuvel, gelukkig de niet afgewerkte zonnetampel en aanliggende gebouwe wél fijn te zien.
Alleen de 586 treden (en die Incas moeten wel heel lange benen gehad hebben) waren meer dan een standaard uitdaging. Ronduit erg mooi, ook de dingen van vanmorgen zoals de zoutwinning en "het grote gat in de wereld" waren wel effe wat anders dan het grotteke van Han of 't Atomium. de zichten waren al "ooooooh" , nu alleen maar stilte bij het aanzien van zo mooi en heldere landschappen.
Ik probeer dit al zonder beeld, zo weet je toch iets en probeer later foto's.
Ha ja , de bluts, wel zo'n Andesser parkeerde zijn toeristen busje (H1) toch wel pal tegen mijn openstaande deur die netjes dichtviel, ikke direct een goei patat op die achterflank om mijn apreciatie te tonen waarop de man zich een hoedje schrok en niet uit zijn busje durfde te komen. Maar best ook , ik had er in mijn juegdig enthousiasme een ferme bluts in geslagen!!
Alles verliep zijn normale gang eergisteren, we kwamen als eerste toe in het hotel waar we moesten zijn, aan de balie vond me geen reservaties voor een groep Fransen, ook niet met onze paspoorten, niks te vinden.......
Ik schreef al dat we dan maar iets gingen eten voor een "prijske" . Wel dat kostte dan uiteindelijk toch wel iets meer dan voorzien. Enkele uren later stak ik met een volwassen tourista in mijn bedde. de nacht die daarop volgde wil ik zo rap mogelijk vergeten . Soms vertellen we dat zo van " ik heb elk uur van de nacht gezien" ik denk te kunnen zeggen ikke twee keer, één keer vanop het toilet en één keer vanaf een bureaustoel met mijn benen op bed en half onder het laken om toch maar niet in fase 2 te komen , het verlies van vloeistoffen langs boven.
Norrit en maagpillen (aangereikt door ons Chrisje) hebben me er min of meer doorgekregen. Zoverre dat we toen het licht werd het volgende plan smeedden.
Tenminste het werd Chris haar opdracht.
De kamer ontruimen, alles in de auto gaan stoppen, gaan ontbijten en een potteke yoghourt meeritsen (ik was ruim te optimistisch dat ik dat de volgende 12 uur kom opeten en binnen houden).
Minder dan een halve pan zou ik dan samen met haar de lift nemen naar beneden, in de auto stappen en voluit proberen de voorliggende 315 km af te haspelen tot het volgende hotel.
Er waren die nacht al andere zaken door onze koppen gegaan die we, om de sfeer niet helemaal kapot te maken vertelden we die niet tegen mekaar, dus hier ook niet.
Maar het zag er wel erg slecht uit.
Zo gezegd zo gedaan, de ondergrondse garage uit en .....de beschrijving klopte niet!!!!
Enig creatief knutselwerk leverde uiteindelijk een uitweg uit het plaatselijke Oostende x 5.
Nu dan de paarden aan het werk om de verloren tijd in te halen. Ik wist dus niet hoelang ik van de WC zou wegkunnen en had al maar een short aangetrokken voor alle valle voor.
Lap, file toch wel zeker. Kruipen we omhoog in de volle zon..man man, gene vette. En maar slikken om alles beneden te houden, het eten van de dag ervoor lag daar "als een dode rat" op mijn maag te liggen. Eindelijk , open baan, arree juuuuu.
Toch wel flikken met ne speedgun zeker. Sigaar, ga het maar uitleggen in 't Spaans, en knikkende knieen(niet van de schrik maar van flauwte).
Toen bleek dat we toch voor 't gelijk geboren zijn, de mannen vonden het een "bonito coche y una grande carrera" en lieten ons na enkele bangere momenten toch gaan
na ettelijke "perdone's " en beloften dat ik 't niet meer ging doen.
Long story short, we zijn er geraakt, mijn short is nog steeds bruikbaar, ik heb geslapen van 13.00h tot 19.30 , Chris ook zo'n beetje, heel even vijf stukjes ananas en noten gegeten, twee kwartjes van een aardappel en terug te bed tot vanmorgen om 06.00h om in kolonne naar Peru te rijden.
En dan gelijk vandaag: het ging stukken beter na nog meer farmacies, het was ook een dag te laat voor mijn wekelijkse ontmoeting met de spuit, Voorzichtig wat cereals gegeten en een stuk getoast brood , wat water en weg ermee.
Soms lijkt het hier meer op een strafexpeditie dan op een uitstap, mijn "train de vie" past niet helemaal bij het vroege opstaan, maar we krijgen er wel iets voor te zien, zij het bijna altijd vanuit een rijdende auto. Daar moet ik nog aan werken.Beloofd.
De foto's zijn dus niet van de kwalijke dag, we hadden andere dingen aan het hoofd toen.
En nu voor ééen keer op speciaal verzoek
So now for one time on special request
The pictures in English:
1parking this morning, look at the light beneeth the carport, it was so dark i could not see Chris, outstanding camera
2 same parking
3one from the road
4on a 15% slope coming downhill(he was not us)
5some excotic places to go.....?
6bite on tha way around noon or so, i got on special request papas frita, as good as it gets, with some mayonaise!!!(out of a sealed plastic bag!!)
7special coca cola from....the coca cola compagny
8 proof of the "special Peru " version dinner costs us for all 7 all included 17.5 euro, really.
9 for the ones who read Spanish to, why i got , what i had........
we rijden morgen weer een stuk noordelijker (in dit geval dichter bij de evenaar) tot in Arica, wat dus vlak voor Peru ligt, tedaaaaan het echte werk komt eraan dus.
Tijdens een wandeling een 1951 chevy te koop van partikulier gevonden, even verzonnen om er een groot handvat aan te lassen en mee te nemen als handbagage maar er is er al eene die voor de rechter mag verschijnen , naar verluid, omdat 'm een uitgedroogde cactus gekocht had en in de mobilhome van de organisatie mee naar Frankrijk probeerde te halen. Was geen goed gedacht blijkbaar.
Nog zo'n stoot enkele dagen geleden bij het avondmaal ergens in een resto , haalt me daar iemand enkele flessen wijn boven om ter plekke te verbruiken. deed ie nog verbaasd toen de uitbater 'm er 5000 plaatselijke voor dreigde aan te rekenen, (wat eigenlijk bij de zeven euro is) Vanmiddag effe rap iets gaan eten bij aankomst aan het zeehotel. "Madam geef ne keer een dikke kan bier en vier dag menu's" por favor , wel euro 5 per man later hadden we een voorgerecht slaatje en hoofdgerecht kip met rijst , plus een frisdrank achter de kiezen. Twee keer gasgeven kost bijna hetzelfde.
We zijn dus uit de bergen en aan de kust geraakt, van dikke 3000m naar 15meter in enkele uren.
De auto deed het weer lekker , net als het weer, zon, zon en nog es zon.
Vroeg uit de veren weeral alle benzinereservoirs vol en rijden maar. De wegen zijn met momenten zo lang rechtuit en bergaf dat je 't einde niet kan schatten, en de zichten onderweg zijn bij wijlen werkelijk wreed. Vooral groot is het hier , er komt geen einde aan zou je denken.
Ach ja , een aardigheidje wat ons vandaag weer opviel omdat het terug is zoals thuis, de stoplichten staan in Argentinie aan de overkant van het kruispunt, dus voorbij het kruispunt. dat gaf in het begin wel wat gekkigheden, je bent gewoon om aan het licht te gaan staan, wel dan sta je in Argentinie pal in 't midden van het kruispunt, wat niet door iedereen getolereerd wordt, begrijpelijk.
-Goed nieuws van het financiele front, ik reed vandaag de zuinigste rit ooit met de blauwe , ik zat aan een gemiddelde van 17 a 18 liter op 100, nieuw laagte record. Zal wel komen van 250 km bergaf zeker.
We waren zo blij dat we eindelijk nog eens water zagen dat we prompt het strand zijn opgereden om wat keien naar Japan te gooien (minder gelukt) en eens te gaan voelen hoe warm het water was. Koud dus.
Volgens wat ik las zouden we twee nachten aan het strand blijven, maar wel in twee verschillend gelegen hotels van dezelfde keten of iets dergelijks. Zeker (als er hier ooit iets zeker is) is dat we op zeeniveau blijven wat maakt dat mijn visachtige luchthapbewegingen even de kast in mogen. En dat doet deugd.
fotos:
1 de apotheker aan t werk op rustdag
2eindeloos rechte banen
3energie is hier geen benzine te krijgen in 330 km lang, dus busje gieten
4zonnepanelen op verlichting kruispunt
5de zee , eindelijk en dan was het nog de verkeerde, we zitten nu aan de linkerkant van de kaart dus kijken richting Japan, the pacific dus. Voor ons lang geleden
6adembenemende zichten , zie de graafmachine rechts onderaan voor de schaal
Gisteren dus naar het "grote plaatselijke " zoutmeer , in de folders El Salar d'Atacama geheten.
Deze keer was er nog water te zien, zelfs met een schaarse vogel erbij , daarna naar één of andere lagune waar ik me niets van herinner, en daaropvolgend naar de vallée de la luna waar we in een wreed smalle ondergrondse pijp werden gelootst? op den duur moesten we op handen en voeten , op de tast er doorheen, wat voor ons toch net een claustrofobische brug te ver was. Wel een wreed spectakel moet ik zeggen? Dat was een , door erosie veroorzaakte , ondergrondse beek geweest zo'n enkele duizenden jaren geleden. Nu een toeristische attractie, de foto's moeten bewerkt worden dus , niet beschikbaar nu.
ergens daartussendoor merkte ik op dat de linker voorband wel erg plat stond. Dus , samen met de 505 mannen gewisseld met ons kriksysteempje en bouloneuze.
Het heeft geen 5 minuten geduurd (wat nog altijd veel langer was dan Loix in Ieper op een keer: binnen de minuut!) , maar goed het was voor ons de eerste keer en 40°C.
Bleek dat er geen echt lek zat maar dat het ventiel was geraakt op één van die pistes.Dus de organisatie mechaniekers ermee naar een bandencentrale( wat een woord voor zo'n schuurtje neven de baan) en 13.000 plaatselijke pesos later had ik 'm terug met twee losse reserve ventielen erbij. Ge moet tenslotte uw gerief hebben hé.
In de latere namiddag aan 't hotel grote controle van de auto terwijl Chris 'm te lijf ging met emmer en spons. Met opluchting vertellen dat ik buiten twee losse bouten op de carterbescherming , niks heb gevonden Zag er goed en droog uit , niveaus goed.....
Vandaag weer zo'n verrekte vroege morgen , 06.00 eruit om tegen .07.00 met twee minibussen naar het plateau van Tatio te rijden, waar ze over kilometers verspreid heetwater spuiters hebben liggen. Dat komt daar zomaar omhoog aan ongeveer 85°C. Raar zicht moet 'k zeggen. Van de eene naar de andere gesleept met een plaatselijke gids, waar ik alweer weinig aan overhoud. Hebben we maar wat foto's gemaakt.
Na zo een beetje de derde stop kreeg ik het niet meer over mijn hart om alweer uit die bus te kruipen de ijzige koude in. Bij aankomst lag er ijs op de verbindings stroompjes, en met plaatsen sneed de wind door onze MAK frakskes.
In het terug rijden na de middag bleek onze bus een zeer merkwaardige gewoonte te ontwikkelen, die viel alle vijf botten stil, wat maakte dat we meer zonder dan met motorkracht / rembekrachtiging en ABS naar beneden bolden . Van zo'n vlotte 4000 meter is dat niet echt plezant, je bekijkt dan de haarspelden toch een beetje anders. Onverantwoord alweer , we raken het helaas gewoon.
Het was hier vandaag nationale verkiezingsdag, vandaar nogal wat Chileens vlaggen hier en daar.
Enfin, foto's dus
1 panoramaa zoutmmer met ikke
2chileensevlag aan één of ander dorp
3 C in kapelletje gisteren , naast de eet/rustplaats
4 andere deelnemer
5 andere deelnemer
6 andere deelnemer
7zo ziet zo'n half uitgedroogd zoutmeer eruit, van zulke plaatsen zou het leven op aarde ontstaan zijn
Nog rap enkel foto's van Chili, wat er momenteel veel beter voorkomt dan Argentinie (zal we toeval zijn zeker) een zoutmeer met flamingo's erop. En als laatste onze barak waar we de volgende drie dagen zullen verblijven, no airco, no minibar , no resto, no lavatory service ik draaide er als eerste binnen en meende dat ik op een bouwwerf of dergelijk was terecht gekomen.
Hoe ze dit soort "koten" blijven vinden voor de meernachts verblijven is een specialiteit van.......
Ik ging het er niet meer over hebben. Schande.
Allee; morgen naar de vallei van de maan en zondag naar de geysers vertellen ze hier.
Ik ben bij dus ga nu douchen en ergens een frisse pint zoeken;
