Trophee Andes 2017 C&P

Bijna niet te geloven wat een kermis aan de grens, een dikke 3 uur bezig geweest om van 't eene kot naar 't andere te tjokken. We ontsnapten daar ten andere aan een regelrechte staking die de ronde punten blokkeerde en de zo al lastige taak om hier ergens te geraken , nog een pakje interessanter maakte.

Ook de douanes zijn niet van de meest behulpzame soort , telkens als je één horde genomen had vroegen we naar welke rij wachtenden we daarna mochten gaan. "Adouanas" was steevast het antwoord en een vluchtig handgebaar erbij, niks te info dus. En let wel, zelfs plaatselijke mensen kwamen dan aan ons vragen of ze in de goede rij stonden......het was dus niet een probleem van taal, nee hoor , mentaliteit is het correcte woord.

Voor het beperkte stukje dat wij in een week te zien en te ondervinden kregen zou ik zeggen, zoek een ander zoutmeer en laat Bolivia voor wat het is , een groot gat in de wereld waar iedereen met de hand open staat , vuil en vies en onderkomen. triest voor de mensen daar, maar dat is wat ik ervan vind .

u kent het verhaaltje van de brandstof nog niet geloof ik, wel die kost quasi niks in Bolivia (maar best , de mensen hebben er ook niks) behalve voor vreemde nummerplaten, die betalen een bijna europeese prijs.

Tot daar nog aan toe, als je daar geraakt met je auto zal je best wel iets aan benzine kunnen spenderen, maar dat is niet alles, niemand (zeker onze organisatie niet) verteld je daar wat over. Volgend verhaal komt van de Jag mensen.

Dit alles maakt dat je aan de eerste beste pomp stopt, vriendelijk "Ola" roept en binnen de kortste keren in de zever zit met de bedienden ter plekke.Zij maken heel duidelijk dat je daar niet gewenst bent, Weigeren botaf te spreken met jou (ook geen spaans) en laten je met cash geld en lege naftbak staan schilderen.Hoop niet op hulp van politieagenten, die trekken zich er geen blaas van aan en laten je ook staan rotten.

Na een pomp of drie en een kleine zenuwinzinking nabij vertelde een plaatselijke vedette hoe de vork aan de steel zit.

Enkel geselecteerde stations die niet herkenbaar zijn vanop afstand, hebben een speciaal systeem van kassa ,waarin ze zelf meestal niet wijs geraken, waarin ze de "buitenlandersprijs" kunnen ingeven. hiervoor heb je de plaatnummer, je naam+ soms weer uw paspoort, en soms een rits andere gegevens nodig.Onnodig te stellen dat de mensen last hebben met onze namen en dergelijke, dus meestal eindigde dat in het moment dat Chris zelf aan de PC ging zitten en alles invulde.

Voor de rest verdwenen er een Iphone en ander spul uit de zakken van de deelnemers, onder de ogen van de politie en douane diensten, lopen ze constant de venten en bedelen. Vuil overal waar je kijkt, plastic, pet, papier, je noemt het , het ligt daar.

Als je ooit voor de keuze staat, laten liggen dat stukje verwelkt en mismeesterd stukje paradijs.

Dus na 3 uur palaveren en 500 km bollen zijn we toegekomen in Salta waar we in een echt hotel zitten, zo eentje waar ze weten dat je komt, parkeerplaats hebben die beloofd is, een lift die werkt, een kamer met een airco en een minibar en bovendien een roomservice die lekkere dingen brengt , gewoon omdat je 't vraagt (en betaald allicht). Is dat effe wennen weer!

ik genoot zojuist van een sandwich met roastbeef, ei, tomaat en nog iets dat ik vergeet, spoel dit door met een ijskoude light coke en ga me seffens uitgebreid douchen, w a t een leven .

Oh ja gisteren liep het net iets minder goed met de auto, schokbreker RV bovenaan losgeklapperd(gelukking heb ik de oude versie bij dus gewisseld die troep, enkele bouten van de carterplaat de koppen eraf (had nog enkele M8+moer bij), de plaatjes van de bouten op de voortrein krom (gerecht en terug gezet)ge weet wel die vier rare construckties.

Wat ik echter pas vanmorgen ontdekte is dat er iets schort met de stabi achteraan, wanneer ik een beetje enthousiast de hoek om wil dan raakt die de binnenkant van de velg met duidelijk misbaar.

We zitten terug onder de 3000 meter (flink stuk zelfs) en plots komt onze 8 pitter weer tot leven, voorbijsteken is niet langer een hachelijke onderneming en hij hangt weer aan 't gas. Hij is dus verre van dood. De acceleratie spelletjes met de Toyota's V8 zijn weer fun, daar waar we 't in het hooggebergte moesten afleggen tegen beladen 13 zits Hi aces.

Heel weinig beeld van vandaag , ik kreeg vanmorgen een foto te zien van onzen Benz, bij het "doorwaden" van een half uitgedroogde rivierbedding. We deden er dik tegen onze zin zo nogal wat om verder te geraken. Hier sneuvelde niet alleen een 2CV maar ook hier kwam de miserie aan ons onderstel vandaan. Straf dat we erdoor geraakten, het was zo meer van, als we deze massa eaan zo'n 40 a 60/ uur krijgen dan koekt die overal doorheen. En dat deed ie ook, met de schades als gevolg helaas.

Vroeger op de dag ploegden we steil bergop achter een schraapmachine die de "weg" waarop we volgens de organisatie moesten rijden , aan het trekken was!!!

Eens boven op de top aangekomen hield hij ermee op en moesten we dan maar zelf enkele karsporen dichten met keien om op de restanten van de oude weg te geraken. Dus weer zo'n banzai moment , een hoop geschuur en gebonk vanonder en hups, daar stond hij weer op begaanbare grond zie.