zijn gepasseerd, dit berichtje vertrekt reeds vanaf de 325. Beetje zware kop na een "bewogen" terugreis.
Eerst nog een samenvatting van de laatste dag in Argentinie, simpel, tot de middag op hotelkamer omwille van de ongeregeldheden in de stad tussen politie en stakers/protestanten, dan met een bus en gids de stad in om nog snel enkele indrukken van Buenos Aires op te vangen.
Verder door enkele foto's hiervan. het beroemde overheidsgebouw , vanop dit terras gaf Evita Duarte "Perron" haar vurige toespraken aan het Argentijnse volk enkele weken voordat ze op 33 jarige leeftijd overleed en Argentinie voor lange tijd in rouw dompelde.
Madonna deed dit een keertje over in de musical "Evita" en zong daarbij de geladen teksten , bekend geworden door het refrein : Don't cry for me Argentina......
overigens een stuk origineel door Julie Covington vertolkt.
Ook La Boca , de wijk van de Boca Juniors (ploeg waaruit Maradonna stamt en waar hij na zijn Spaanse furore ook terugkeerde om nog één keer de titel te pakken in Argentinie) en de kleurrijke huizen omheen het onderwerp Tango vielen ook in de smaak.
Dat voetbalstadion van CA Boca Juniors is wel redelijk uniek door zijn zeer steile tribunes in een hoefijzervorm, waardoor het volk dus bijna bovenop de spelers zitten. Origineel meer dan 60.000 plaatsen maar door de vele ongevallen met omlaag tuimelende enthousiastelingen terug gebracht naar ongeveer 40.000 plaatsen.Hier druipt de emotie van de muren rondom het stadion, alles in de felle blauw gele kleuren van de Zweedse vlag. Zweedse vlag zei ik, wel ergens in de geschiedenis van de club zocht men naar geschikte clubkleuren, men raakte het niet eens en besloot dan maar de kleuren over te nemen van het eerstvolgende aanleggende schip in de vlakbij gelegen haven.
En dat was een Zweedse cargovaarder, vandaar dat de potten "amarillo y azul" in reklaam kwamen......
De bidonvilleachtige gebouwen zijn beschermd goed, zij dateren van de grote intocht van arme inwijkelingen, zij gebruikten deze bouwmaterialen bij gebrek aan duurdere. Op hun gevels prijken de later aangebrachte tekeningen welke kunstwerken naar de kroon steken.
Woensdagavond dus de "prijsuitreiking" die een beetje in de soep gelopen is doordat we in een deftig resto terecht kwamen waar ze niet gediend zijn van de ondertussen gebruikelijke "APERO!!!!" en meer van die improvisaties. Dus lekker gegeten en daarna genoten van een toch wel indrukwekkende "Tango" show.
Geen beelden hiervan via dit kanaal , enkel filmpjes op klein kodakske en een ter plekke gekochte "groepsfoto".
Dus donderdagmorgen een "prijsuitreiking" in de lobby van het hotel tussen de andere gasten door, het lukte me weer niet , voorlaatste , de Jaguar deed al een paar dagen niet meer mee, dus....weer geen rode lantaarn voor ons. Ooit lukt het me wél nochtans.
Met bus naar luchthaven en de vlieger in. Chris had de derde laatste rij versiert met als bonus de rechtse zijbeuk , zodat we rustig met zijn tweetjes niet gestoord werden. Nou rustig : na ettelijke "fasten seatbelt" signalen door turbulenties gekregen te hebben, was het boven Brasilie goed prijs, effe gerommel en gedaver en dan zo'n brutale en scherpe duik dat de vers uitgedeelde warme maaltijden , tesamen met oa de rode wijnen tegen het plafond plakten. Mensen schoten als poppen omhoog met molenwiekende armen om dan onzacht weer in de buurt van hun stoelen neer te ploffen.
Zelf droegen we onze gordels en hadden die net aangetrokken bij de eerste schermutselingen dus zaten daar achterin in de perfecte positie om de gebeurtenissen te volgen, zij het in een beperkte douche van Merlot.
De ravage viel al met al best mee, geen lichamelijke klachten, en na een tiental minuten konden de verbauwereerde stewarts aan de kuis beginnen. Met papier werden de plafonds beetje schoongeveegd en de vloer werd leeggeraapt en in vuilniszakken gestoken.
Al lang blij dat die vliegers toch heel wat aankunnen. Niet te veel geslapen aangekomen in Parijs na 12.30h vlucht waar Godelieve en Rosette ons perfect getimed oppikten met de grijze.
De De Pinte connectie verraste ons met een volledig opgetuigde kerstboom waarvoor zeer veel dank, fijn weer thuis te zijn.
Is me die 107 wel. Stond in de routeboek, start en aankomst Sheraton Colonial Uruguay, wel dat heeft hij dan ook gedaan zie.En gene meter meer.
We waren daar goed en wel toegekomen en de valiezen herverpakt en herverdeeld zodat we hopelijk gene zever hebben op de luchthaven.
De volgende morgen moesten de auto's dan naar de schippers omvia de douane in hun containers te kunnen voor terugtransport.
Hoe hard ik ook probeerde, niet deftig aan de gang te krijgen, geene waarom. Aanslaan en op ralantie blijven draaien was nog ok, maar meer dan dat.....foert, gelijk stil.
Geen lievemoederen aan, ik maakte me er ook niet druk om, de aanhanger stond geladen met de jaguar, wel dan moesten ze die maar gaan lossen bij de douane en de blauwe opladen. Zo gebeurde het dan ook.De laatste 5 kilometer heeft ie op de record gestaan, zo ook voor het transport naar Europa. M wilt gevoerd worden, en dat mag na die mishandelingen die m mocht ondergaan.
Ondertussen zitten wij een beetje vast in hotel in Buenos Aires, het is hier een algemene staking tegen pensioen hervormingen, lees ik dat niet in Belgistan Ook?
Bovendien regent het hier, dus mijne maat heeft een massage geboekt en ik val jullie lastig.
Het heeft er hier nogal gestonken gisteren, deftige rellen op tv te zien, hoewel dat er nogal wat goedkoop fotoshop werk viel op te merken in de live beelden.
De madam van de jaguar ligt nog steeds in een privébericht kliniek, nu hier in BA,
Allemaal niet zo goed.
Of we nu morgen vertrekken hier blijft een vraag, ik hoop van wel en zal Godelieve en Roxette via SMS op de hoogte houden.Vlucht is Air France 0229.
de "ecolodge" gelukkig met een echte energievretende airco, de zon steekt zo hard dat we de schaduw moeten opzoeken om aan het centrale gebouw te geraken, erg mooi uitzicht over de breeeede rivier.
Foto 4 ergens zomaar halverwege alweer, rare bomen moet je zien, ok nog geen "omgekeerde" exemplaren zoals in Afrika maar toch een goede poging naar mijn mening.
Foto 5 gans einde Argentinie of misschien al in Uruguay, een redelijk ecologisch probleem zo lijkt het me, de rechterzijde van de bomenrij, gans kapot, tot het onkruid tegen de grond toe, de rechterkant ok. Raar hé, duurde kilometers lang
Samenvattingske auto:
rotule van stabilo RA kapot, sleept soms tegen binnenkant velg
rv schokbreker zit bovenaan los, of probleem met die rubbers.
remmen durven scheef trekken, naar R, soms wel soms niet.....
airco ribbedebie
ontstekings gedoe en toerenteller weg
riem alternator heeft het moeilijk te volgen bij 4000
achteruitrijlicht gaat niet aan zonder schakelaar, raar
pakt 5 l olie op 13.000km, nie zagen zeker hé!
Valt nog mee naargelang we er mee door grachten en rivieren reden vind ik.
We zijn op terugtocht richting Uruguay en het lijkt wel soms een Highway to hell van perfecte tarmac naar grind, het komt wel op je af. Afstanden van 400 tot 550k'm per dag, dat kruipt in de kleren, soms regen soms 38C, niet om te lachen.We vertrekken zeer vroeg om de grootste hitte tussen 14 en 16 te vermijden. Gisteren even flink gezweet toen plots met een knal plots de grote stilte kwam. Motor stil en aan de kant ermee.Bleek dat de enabling van onze mysterieus was doorgeschoten en een kingsize kortsluiting gemaakt hadden. Hoewel, eens die kortsluiting er tussenuit geknipt was en herstel, startte de blauwe toch wel weer zeker.
Goed grief die Duitsers. Bijna niet te stoppen.
Vandaag grens Argentinië naar Uruguay plus 500 km.
Vroeg eruit.! Naftbak vol en vingers gekruist proberen te starten........met grote tegenzin aan de wiegel, dan direct kleinste Vitesse plankgas, laten erdoor komen en schokkend omschakelen ermee vandoor.
Geen goesting om te stoppen wegens ambulant startuitstel dan maar doorgezet naar de grens zonder gidsen.
Met ons beste schoolplan en wat geluk erdoor geraakt en dan lagaan de weg open naar de laatste tussenstop van twee nachten in Uruguay Mercedes, ja zo heet dat hier echt.
Het leek me toepasselijk onze ouwe getrouwe een passende entree te laten maken in Homecity dus duwden eens goed door en haalden met een nieuw record van E175KMH
vlotjes als eerste Zijn stad om 14.15h
Rap een echte hamburger met een liters fles bier, een doucheke en maffen terwijl de anderen binnen proberen te rijden in de verzengende hitte.
Zo noem ik het figuur aan het hoofd van deze poging tot reisorganistatie.
Broekventje , en een mond duidelijk groter dan wat erachter zit.
Dat, een pak agressie en misplaatste TV dramatiekt van zijn kant vat de poging tot gesprek van gisteren best samen.
Vanmorgen nog eens naar dat gat in de rivier gaan kijken , maar nu van de andere kant gezien, dus effe naar Brazilie en wel wel, van daaruit ziet het er nog veel beter uit.
Ik heb het gevoel dat er in dit (overigens zeer goede hotel) om één of andere reden twee nachten moesten gepasseerd worden Gisteren één kant (slechtste gelukkig) op een halve dag en vandaag weer een halve dag aan de andere kant.
Effe iets meer over dit wonderlijke landschap, komt uit de rij van geweldigste watervallen ter wereld met de Niagara (meer debiet dan deze) de victoria in afrika valt van hoger, en in Venezuela hebben ze de hoogst vallende blijkbaar met 800 a 900 meter bergaf rechttoe rechtaan.
Deze heeft de langste "monding" ongeveer anderhalve kilometer lang is het spektakel.
ik probeer er een fotografisch beeld van te maken , zelfs met 16mm op FF is het niet mogelijk dit ding deftig in beeld te brengen.
Maar geprobeerd dan maar.
Ten andere dictator Mussolini werd door zijn eigen mensen verminkt en opgehangen, hopelijk voor deze flutfiguur gaat het er een beetje menselijker aan toe.
Hoewel?
Achja we vlogen per optionele helicopter boven "het gat" en je kan zien hoe dat eruit zag, tesamen met mijne Mc Giver.
Ticket, zo schrijven de Brasilianen dat dus.
Het gebulder is er hier niet bij
Wish you a merry X mas op voorhand he, met andermans werk allicht
Dus voorlopig bolt ie weer, met veel misbaar krijg ik 'm aan de gang en dat duurt zo'n klein half uur . Verder weinig op te merken, schokbreker RV zit weer los, kan verrekken, en de Jag leeft de laatste dagen op de remork. De madam van de Jag vliegt naar 'tschijnt vannacht naar Frankrijk voor verdere check up van haar ontsteking aan apendix of zo iets. Spijtig voor Lynn, erg spijtig.
Gisterenavond hebben wij de apero gedaan, was succes met oa Belgische Stella in 600ml flessen, helaas , geen foto's , kedak vergeten.
Vandaag in een nationaal park geweest waar ze een wel heel groot gat in de rivier gekregen hebben. Met een treintje tot in de buurt en dan een kilometer of anderhalf over loopbruggen tot aan het bulderend gat, indrukwekkend, ze spreken om morgen via Brazilie naar de andere kant te gaan, ikke niet veel goesting, hotel is piekfijn, fijn.
foto's dus,
foto 1 twee kasten aan het beroemde Shell station , heet water, eentje met 80 en eentje met 95*C, die truckers maken hiermee matee, deels met die cocablaadjes, spannend he?
foto2 Monte Carlo, niet fout gereden, gek hé
foto 3
de gast die mee de apero naar nieuwe standaarden bracht.
foto 4
nationaal park met beetje waterval
foto5
in afwachting van toegang park, effe kijken of er misschien iets bij zit voor de dames van de Pinte?
wie weet?
foto6
en dat staat hier zomaar in 't wild mooi te zijn zie
De Blauwe in panne en ineens goed. Ik draai rustig de parking van een benzinestation op en schuif netjes aan bij de wachtende rij, trek de motorkap open zoals altijd om de vapour lock te voorkomen en wacht. 10 meter plaats, ik start en schuif op, nog eens 10 meter en dan......niks meer , veel startmotorgeluid, motor gaat rond maar slaat niet aan, geen poef , geen tik, niks.
10.15 in de morgen aan het Shell station.
En hier begint het zoekspelletje, uuren koekende zon, veel gepalaver tegen meckaniekers in 't Spaans en in 't Frans.
Geen stroom op de platines, wel 4.8 volt op de bobine. Da's wel weinig hé.
Rechtstreeks van de accu op de bobine.......geen avans, niks te vonken tussen de contactpunten. Man man, de mecaniekers van de politie erbij, niks, een plaatselijke electro wizzard stelt vast dat de bobijn OK is , de volgende zegt dat ze kapot is, dus een andere erop (had ik niet bij! Foei hé). Uiteindelijk de organisatie hulpwagen (die had al een manke Jag bij met een nog mankere madam Jag, niet fraai hoor.Die madam in de gekoelde truckersruimte gezet tot ze weer bijkwam en weer een rijtje zoekpatronen afwerken om bij hetzelfde uit te komen, niet te begrijpen waarom de stroom niet verder dan de bobijn wilde komen, nieuwe platines gestoken, nieuwe rotor, de kap durfde niemand aan om die te vervangen, de reserve delco langs alle kanten bekeken.....
uiteindelijk kregen we het gezeldschap van een 30 jarige argentijn met de vuilste jeans ooit gezien, halverwege zijn gat hangend en over de vloer slepend en gewapend met een authentieke universeelsleutel, je weet wel, zo eentje met een wieltje, past op alles gaat met niks.
Die ook aan de gang, en die wist van geen ophouden, wilde niks drinken en had het niet warm. De gerant van de Shell had al komen kennis maken (woonde ooit in Fr)
en zijn klusjesman bracht een stoel voor Chris nadat hij ons in de schaduw gezet had. Mensen hé.
Onze Argentijn had ook een echt testlampje bij zich en ging ermee aan de gang. Na enige tijd zelfde resultaat, geen knoop aan vast te krijgen. Maar niet ophouden he, nog es onder den tableau en kijk,plots vind hij iets intressants in de voorste wielkast. Een mysterieus "bakske", het water zeek van de mens zijne kop terwijl hij dat ding loswerkte uit de ruimte waar dat sinds 1974 woonde, niks mee te beleven, dus maar effe laten hangen.
Nog wat gemorrel hier en daar , niemand weet ondertussen welke draden waar zaten, klassiek geval, tot plots de motor probeert aan te slaan tijdens de zoveelste poging om die platines te stellen. Alles dus terug gemonteerd en.......hij doet weer niks meer. Een voor één terug afgebroken en ja hoor , dat mysterieuze bakje is de dooddoener. Hoe of waarom niet duidelijk , maar wanneer we dat tegen de massa brengen verdwijnt de ontstekingsvonk. Hebben we dat spel met tape en karton geisoleerd en met een koord in de gardebout gehangen. Moeilijk starten , slechte ralantie maar hij draait, verdraait.
We sloten die dag die begon om zes uur zonder eten, op dezelfde manier, geen eten en zo in slaap gevallen ongeveer 15 uur later dan onze bedevaart naar de Shell geduurd had.
Vandaag 350 km gedaan zonder moeite, veel vaak en beremoe, maar we zijn er nog bij hoor.
Een rustige dag , vanmorgen rond 7.30h opgestaan, (tegen zin) want afspraak gemaakt met mecanos om die stabi te herstellen,
%%%foto1%%%
foto van de hotelgarage stijl Argentinie , tegen een uur of 10 terug op de kamer, douchen en dutje doen (Chris op verkenning) tegen 12 uur in de hall om stipt een half uur te laat naar resto te vertrekken. Daar aangekomen viel het nogal mee, de garcons waren vlotte 50 tigers met namen als José en Antonio, en hadden typisch Argentijnse koppen en gedragingen.
%%%foto2%%%
%%%foto3%%%
Die gedragingen zijn best te pruimen, gedienstig met een streepje humor en breeddenkend. Zo zien we ze graag.
%%%foto4%%%
Die gasten hadden me daar een wijnassortiment zeg, weet niet wat het kost om in die kamer te lunchen maar het was erg verleidelijk, zelfs voor een niet wijndrinker als ik.
Het is ook duidelijk dat dit land er beter voorstaat dan wat we hier en daar zagen de vorige dagen, bewijze hiervan een MB zonder platen, maar met de nodige wilde AMG paarden ? Niet simpel.
%%%foto5%%%
Na het eten (met toetje achterna en koffie voor wie wilde (dat is ook de eerste keer nota bene) wandelden we stipt een half uur te laat op de reeds telate timing, naar het Incamuseum ter plekke.
Onderweg passeerden we de Argentijnse versie van de potloodjesschool , bekend in De Pinte en omstreken, tof he A&G?!
%%%foto6%%%
De voornaamste inhoud van dit museum zijn een aantal mummies, die hebben een duidelijke verklaring nodig die ik hier niet kan uiteen doen. Geen foto's was erg duidelijk, het was stikdonker en koud omwille van de kwetsbaarheid van de artefacten en om stil van te worden.
ik heb enkel een foto van het infobord aan de ingang gemaakt.
%%%foto7%%%
Voor één keer lieten we ons even gaan in de museumwinkel en kochten iets voor in de kast te zetten, als we 't heel thuis krijgen tenminste.Ook enkele andere zaakjes vielen in de shopping zak.
%%%foto8%%%
Ondertussen vernamen we dat het bezoek aan de kathedraal geannuleerd werd omdat we voor de plaatselijke notabelen zouden "mogen" opdraven met onze auto's.
Ik zag dat allemaal niet zitten en zette me stilletjes neer op een terrasje om er eentje te drinken, en meer als eentje ook. Burgerlijke ongehoorzaamheid heet dat .
Ondertussen haastte zich iedereen naar het hotel om de "showrit " te doen, die bleek enigzins een flop te zijn geweest, de groepsfoto met of voor de "burgemeester" liep af zonder aanwezige fotograaf en dan maar met een telefoon. Van een opgeblazen farce te spreken. Fijn dat ik dat gemist heb tussen cafee 1, cafee 2 en het plaatselijke postkantoor waar we voor 1700 plaatselijke munten zegels kochten "por enviar las targetas postales para Europa" Dus om enkele kaartjes aan de famillie te kunnen sturen...
Onderweg dit nog rap geschoten, enfin , zo snel ging ie ook weer niet :
%%%foto9%%%
Een heuse Sunbeam Avenger, en dat is helemaal niet de eerste die we zo zien, bijna elke dag kom je er wel eentje tegen zo. We hebben ook zo eentje staan, ook met niet originele voorspatborden en foute kleur!
Via de post dus naat t 'hotel na eentje gedronken onder de baan.
ik probeer nu meer dan het aantal foto's mee te sturen.
%%%foto10%%%
Hier vonden we een (enigzins gesloten), fotowinkel waar nog een Nikon EM te koop stond en ee hele rits digitale mogelijkheden voor printing, die gasten lijken hier de digotale compact/reflex over te slaan, het moet wel van telefoons koen, er was niet één digitaal toestel te zien.
verder nog enekele beelden van de weg terug naar het hotel via een sanitaire en drankstop, een mooi balkonnetje zoals ze hier wel meer te zien zijn, een goedgemutste echtgenote( zoals ik ze altijd mag zien) en een planbespreking op de vloer van de hotelbar. U ziet het wel.
Net zoals ik vandaag mijn camera voorbij de 10.000 beelden zag gaan ( niet alleen van deze trip hoor) en de teller van de blog over de 1000 zag gaan.
Cijfertjes dag?
Oeps , ik zie dat er engige foto's zoak geraakt zijn, later meer dan.
Ofte gemaakt, vermaakt, gejepajeerd , kies maar uit.
Met hulp van de Stefaans 1 en 2 het kapotte verbindingsstukje met de twee rotules tussen de sabilisator en de wieldrager erafgehaald, omgekeerd (onderste was eraf gekomen met de flens kapot) een kooitje van ijzerdraad gemaakt en weer gemonteerd. De beweging op en neer is de zwaarste en word nog gedragen door het stuk met de kunststof bus erin, de laterale beweging (erg weinig kracht) is nu voor rekening van de "fil de fer" ofte den ijzerdraad.
Vanmiddag verkenning van de stad , zonder auto's hoop ik.
Wat een wereld van verschil, vanmorgen vertrokken vanuit Bolivia naar Salta in Argentinie.
Bijna niet te geloven wat een kermis aan de grens, een dikke 3 uur bezig geweest om van 't eene kot naar 't andere te tjokken. We ontsnapten daar ten andere aan een regelrechte staking die de ronde punten blokkeerde en de zo al lastige taak om hier ergens te geraken , nog een pakje interessanter maakte.
Ook de douanes zijn niet van de meest behulpzame soort , telkens als je één horde genomen had vroegen we naar welke rij wachtenden we daarna mochten gaan. "Adouanas" was steevast het antwoord en een vluchtig handgebaar erbij, niks te info dus. En let wel, zelfs plaatselijke mensen kwamen dan aan ons vragen of ze in de goede rij stonden......het was dus niet een probleem van taal, nee hoor , mentaliteit is het correcte woord.
Voor het beperkte stukje dat wij in een week te zien en te ondervinden kregen zou ik zeggen, zoek een ander zoutmeer en laat Bolivia voor wat het is , een groot gat in de wereld waar iedereen met de hand open staat , vuil en vies en onderkomen. triest voor de mensen daar, maar dat is wat ik ervan vind .
u kent het verhaaltje van de brandstof nog niet geloof ik, wel die kost quasi niks in Bolivia (maar best , de mensen hebben er ook niks) behalve voor vreemde nummerplaten, die betalen een bijna europeese prijs.
Tot daar nog aan toe, als je daar geraakt met je auto zal je best wel iets aan benzine kunnen spenderen, maar dat is niet alles, niemand (zeker onze organisatie niet) verteld je daar wat over. Volgend verhaal komt van de Jag mensen.
Dit alles maakt dat je aan de eerste beste pomp stopt, vriendelijk "Ola" roept en binnen de kortste keren in de zever zit met de bedienden ter plekke.Zij maken heel duidelijk dat je daar niet gewenst bent, Weigeren botaf te spreken met jou (ook geen spaans) en laten je met cash geld en lege naftbak staan schilderen.Hoop niet op hulp van politieagenten, die trekken zich er geen blaas van aan en laten je ook staan rotten.
Na een pomp of drie en een kleine zenuwinzinking nabij vertelde een plaatselijke vedette hoe de vork aan de steel zit.
Enkel geselecteerde stations die niet herkenbaar zijn vanop afstand, hebben een speciaal systeem van kassa ,waarin ze zelf meestal niet wijs geraken, waarin ze de "buitenlandersprijs" kunnen ingeven. hiervoor heb je de plaatnummer, je naam+ soms weer uw paspoort, en soms een rits andere gegevens nodig.Onnodig te stellen dat de mensen last hebben met onze namen en dergelijke, dus meestal eindigde dat in het moment dat Chris zelf aan de PC ging zitten en alles invulde.
Voor de rest verdwenen er een Iphone en ander spul uit de zakken van de deelnemers, onder de ogen van de politie en douane diensten, lopen ze constant de venten en bedelen. Vuil overal waar je kijkt, plastic, pet, papier, je noemt het , het ligt daar.
Als je ooit voor de keuze staat, laten liggen dat stukje verwelkt en mismeesterd stukje paradijs.
Dus na 3 uur palaveren en 500 km bollen zijn we toegekomen in Salta waar we in een echt hotel zitten, zo eentje waar ze weten dat je komt, parkeerplaats hebben die beloofd is, een lift die werkt, een kamer met een airco en een minibar en bovendien een roomservice die lekkere dingen brengt , gewoon omdat je 't vraagt (en betaald allicht). Is dat effe wennen weer!
ik genoot zojuist van een sandwich met roastbeef, ei, tomaat en nog iets dat ik vergeet, spoel dit door met een ijskoude light coke en ga me seffens uitgebreid douchen, w a t een leven .
Oh ja gisteren liep het net iets minder goed met de auto, schokbreker RV bovenaan losgeklapperd(gelukking heb ik de oude versie bij dus gewisseld die troep, enkele bouten van de carterplaat de koppen eraf (had nog enkele M8+moer bij), de plaatjes van de bouten op de voortrein krom (gerecht en terug gezet)ge weet wel die vier rare construckties.
Wat ik echter pas vanmorgen ontdekte is dat er iets schort met de stabi achteraan, wanneer ik een beetje enthousiast de hoek om wil dan raakt die de binnenkant van de velg met duidelijk misbaar.
Dus die 500 km voorzichtig aan gedaan( toch als eerste binnen, hé hé)
en morgen of zo proberen uit te vissen wat er scheelt en hoe te verhelpen.
We zitten terug onder de 3000 meter (flink stuk zelfs) en plots komt onze 8 pitter weer tot leven, voorbijsteken is niet langer een hachelijke onderneming en hij hangt weer aan 't gas. Hij is dus verre van dood. De acceleratie spelletjes met de Toyota's V8 zijn weer fun, daar waar we 't in het hooggebergte moesten afleggen tegen beladen 13 zits Hi aces.
Heel weinig beeld van vandaag , ik kreeg vanmorgen een foto te zien van onzen Benz, bij het "doorwaden" van een half uitgedroogde rivierbedding. We deden er dik tegen onze zin zo nogal wat om verder te geraken. Hier sneuvelde niet alleen een 2CV maar ook hier kwam de miserie aan ons onderstel vandaan. Straf dat we erdoor geraakten, het was zo meer van, als we deze massa eaan zo'n 40 a 60/ uur krijgen dan koekt die overal doorheen. En dat deed ie ook, met de schades als gevolg helaas.
Vroeger op de dag ploegden we steil bergop achter een schraapmachine die de "weg" waarop we volgens de organisatie moesten rijden , aan het trekken was!!!
Eens boven op de top aangekomen hield hij ermee op en moesten we dan maar zelf enkele karsporen dichten met keien om op de restanten van de oude weg te geraken. Dus weer zo'n banzai moment , een hoop geschuur en gebonk vanonder en hups, daar stond hij weer op begaanbare grond zie.
Enfin, ik probeer later beeld te sturen maar ga nu eerst een beetje meer mens terug worden.
Beetje raar land , beetje van hetzelfde als Peru en heel de voorgaande rits. Enigzins te verwachten maar peru leek me duidelijk welvarender, optimistischer.
Hier wordt je meer met de kleine corruptie geconfronteerd.Briefjes schuiven is het modewoord. Het ligt er ook allemaal heel wat rommeliger bij , kapotte wegmarkeringen(als er al staan) , halve afgebouwde huizen en overal stof, stof stof en vuil. Tedekke, niet netjes hoor.
Gisteren en eegisteren zaten we ook al in Bolivia, vast nogwel. Er waren verkiezingen uitgeschreven en dan mag er duidelijk niet met de auto gereden worden!?!
Wij kregen in La Paz , waar we eigenlijk Bolivia binnenkwamen, geen uitzondering hierop. Dat is allicht een streep door de rekening , dus komen ze 's avonds af met een apero. Da's slecht nieuws meestal , eerst proberen te bezatten, dan rode wijn bij het eten zonder extra rekening, hou je vast , er komt weer wat
Simpel, ze stellen voor om 'ondanks de formele weigering tot uitzondering, toch te vertrekken om een uur of 4-5 en stommelings te proberen zich eruit te lullen bij eventuele controles.
Moet je weten dat de sperperiode al inging om 24.00h. Nen boel gezever en geroep in de eetzaal, waarop ik besluit om het niet te riskeren en gewoon een nacht + dag langer in Oruro te blijven. Ik kreeg een, medestaander die het ook niet zag zitten om ergens onder de baan op een ambetante te stoten die zich niet laat omkopen , of om een halve dag op één of ander politiebureel te slijten.
Dus een deel waagde het erop en twee auto's bleven met een serviceteam ter plekke.
Goe geslapen, fijn rondgewandeld in een totaal en absoluut verkeersvrije stad en 's avonds hamburgers met frit en mayonaise, tussen 6 sport tv schermen en met Ram Jam's Black Betty uit de speakers. Verdekke, fijn.
Vanmorgen goed doorgetrapt en tijdig ter plekke om de grootste zoutvlakte van de wereld aan te pakken.
De uitleg was simpel, kijk neer het westen , rij maar rechtdoor en na 68 km lift er een eiland waarop we gaan eten. Succes.
Blijkbaar passeerde de DAkar hier in 2016 want er staan nog redelijk wat monumenten.
ik probeer later nog foto's te posten maar zo weet je toch alm iets
We zitten dus nu in Bolivie na een gedoe met de douanes ter plekke, eigenlijk niet zo erg maar wel verbazend te zien hoe wankel deze mensen (douanes) hier soms in hun schoenen staan
Heeft ongeveer een halve dag gekost en ergens verdwenen er 20 plaatselijke sollen in een achterzak maar voor één keer was het haalbaar. Ik heb zelfs op mijnknieen gezerten om de papiern in orde te krijgen, echt gebeurd.
Verder weinig kimometers maar ojee , dwars door Alto La paz met bijna stomende motor , het is geen lolletje. Je rijdt echt met verachting voor alle plaatwerk, steekt je neus overal tussen en rijdt doodleuk recht en zonder minderen op een kruispunt af met een air van " wie wil er eerst plat". Niet voor zachte karakters, meer maffiastijl, zo voluit wringen en niet eens opkijken bij een vastgehouden klakson, niks mee te maken , ikke eerst. Blij dat we daar zonder kleerscheuren uit geraakt zijn, zeker drie keer overtuigdn van "da's erop zie" maar ook die gasten kennen er wat van hoor.
Enfin, mooi hotel zonder franjes, Chris heeft een scheut in de knie en mankt serieus, zitten toch wel drie hoog zonder linft zeker.
Het internet in Bolivie zou slecht zijn, ik hoop dat dit er door komt.
