n Té grote slaapzaal (80 man!), dus als er 10% snurkers zijn, dan kun je t uittellen.. veel jonge Spanjaarden, die al om half 6 vertrokken, dus om half 5 opstonden, je kun dus raden hoeveel uren we konden slapen!!!! Veel te weinig, in ieder geval, dus wij ook vroeger op dan gewoonlijk, en de weg op ..... Zo vroeg vond je natuurlijk niks open om te ontbijten, dus stapten we, bij prachtige zonsopgang, de eerste 7 kilometer met n lege maag... maar t was de moeite. We passeerden eerst nog de Alto de San Roque (1270m) met n mooi standbeeld van n pelgrim, die vecht tegen weer en wind en probeert zijn hoed niet te laten gaan waaien. In Hospital de la Condesa konden we dan eindelijk gaan ontbijten, dat smaakt eigenlijk beter, na anderhalf uur stappen, dan dadelijk na t luie bed! Thuis misschien ook ns proberen.
En dan werd t weer ns serieus bergop, naar Alto de Poio (1337 m)... Vanaf hier zal t eigenlijk nog enkel in dalende lijn gaan naar Santiago toe, dat op 260 m ligt. Echte moeilijke afdalingen vandaag, leisteen, steeds 'verkeerd' liggend, smalle wegjes in steenslag... eigenlijk is t makkelijker te klimmen dan te dalen ?! Het eerste dorpje dat we tegenkwamen was Fonfria, niet t vermelden waard, zeker niet omdat de enige weg bijna volledig bedekt was met koeienvlaaien, maar waarschijnlijk wereldberoemd op de camino om zn 'pannenkoeken', want ja, zoals Malou t ons beloofd had, stond ze daar, dat oude vrouwtje met haar bord vol pannenkoeken, dat ze aan iedere passerende pelgrim aanbod, en snel had ze onze taal door, want 2 woorden kwamen er in vloeiend Nederlands uit : 'pannenkoeken' en 'dank u wel', maar dat laatste wel pas als je inging op haar vraag : 'donativo ?', en snuggere Gallisische als ze was, vond ze 1 zelfs weinig voor 2 stuks !
Zeer moeilijke afdaling volgde dan tot in Triacastela zelf... Voor t eerst hadden we last in onze knieën ! Maar dat werd ruim vergoed door het prachtig uitzicht op de Monte Calderón. Wat ons ook weer opviel, is de diepte van de groene kleuren van deze berghellingen, tenminste, wij hebben geluk gehad, want het merendeel van de dagen zijn deze hier in de mist gehuld. Wij trokken in volle zon de Alto de Poio over, terwijl Diane en Guy hier 2 weken geleden nog in de sneeuw ploeterden.
Triacastela, mooi modern 'groot dorp', albergues te over, dus gingen we op zoek naar iets klein... Kamer gevonden voor 6 personen, onze Montpellier-vrienden en wij dus, en afwachten wie ons zou komen vervoegen, en, we hebben t nogal gezegd, op de camino is alles mogelijk... komen daar toch plots Ann en Ozzie uit Gent binnen, dus onze kamer was compleet, eindelijk weer ns rustig slapen dus.
Overal was t geafficheerd, om 18u was t mis voor de pelgrims, dus wij daar maar ns naar toe... Spaanse pastoor begon om 5 vóór, druk te doen, hij wilde weten welke nationaliteiten hij in de kuip (kerk) had... Nodigde n Engelstalig, n Spaanstalige, n Duitstalige, n Koreaanstalige (zegt men dat zo?) uit aan t altaar, en.... ons Malou als Franstalige.... Het Epistel en de voorbeden werden in die talen gebracht door de voorlezers, ons Malou deed dat voortreffelijk, in haar moedertaal, het Frans ?! Maar serieus nu, veel 'mis' lopen doen we niet meer, maar dit was nu ns echt naar onze zin, het Onze Vader, gezamenlijk, in minstens 8 talen, Spaans, Frans, Nederlands, Engels, Duits, Bulgaars, Italiaans, en ja, Koreaans.... t Was ontroerend, niemand verveelde zich, in één woord we voelden ons weer eens thuis in n kerk.
Vega de Valvarce, k had er te voren nog nooit van gehoord, maar we hebben er wel goed geslapen, zonder snurkers ! Om 7 uur stonden we aan de deur van de panaderia, voor n heerlijke dikke boterham met gelei, en n café americano... Op weg dan voor de kortste etappe van onze ganse camino, 13 km volgens de boekjes, we wilden het zo ook, t was al zwaar genoeg geweest gisteren. Maar hier wordt de zwaarte van de dag niet uitgedrukt in kilometers, maar wel in tijd, 4 uur had je ervoor nodig volgens de boekjes, maar we weten intussen dat we beter kunnen.. Enfin, Ruitelán crossten we na 2 km voorbij, Las Herrerias ook na 4 km, in La Faba, na n enorme klim van n 3-tal kilometer vonden we t nog niet nodig om te verpozen... Na één van de steilste klimmen van deze camino, in La Laguna, vonden we het tijd om wat rust te nemen... we waren inmiddels geklommen van 630 m tot 1200 m, stijgingspercentages van 10% en meer gedurende 7 à 8 km... Koffie en brood rond half 10 om wat op krachten te komen, en wachten op onze vrienden. We zagen daar intussen 2 Vlamingen terug, die we enkele dagen geleden in León, denk ik, voor t eerst zagen. Ann en Ozzie startten hun tocht thuis in Gent, doorkruisten gans Frankrijk, en hebben zich tot doel gesteld, sponsorgeld in te zamelen voor de gehandicaptenverenigIng HACHIKO. Toeval of niet, maar aan Cruz de Ferro fotografeerden we één steen, tussen al die stenen, met de namen Ann en Ozzie opstaan, zonder dat we t wisten dat we die Gentenaars enkele dagen later zouden tegenkomen... Als sponsoring ontvangen ze 1 steun van de firma Versele Laga per afgelegde kilometer. Wie geïnteresseerd is kan n kijkje gaan nemen op www.bloggen.be/ozzie2008 .
Het laatste stukje naar O Cebreiro toe was weer goddelijk, de weg bleef bergop gaan, zij t iets minder steil, intussen stapten we de regio Galicia, provincie Lugo binnen, en bij t binnenstappen voelden we ons ineens in n 'ander land', alleen al wat de huizenbouw betreft, hier waren t plots 'pallozas', in dit bergdorp... lage huizen, in natuursteen, binnenkant houten spanten, en stro erop. Doet me heel fel aan Bokrijk denken....
Ook de taal is hier anders, hier wordt Gallicisch gesproken, geen Spaans meer, trekt wat op Portugees....
We kunnen ons echter wel niet van de indruk ontdoen dat O Cebreiro n klein beetje veel toeristisch ingesteld is... En zoals t steeds meer op de Spaanse camino lijkt te worden, buiten de échte pelgrims die er passeren (steeds meer fietsers), zien we hier (te)veel Duitse autobussen, die hier op 1 kilometer n parking hebben, en die de 'zogezegde' 'pseudo'-pelgrims (ja k weet dat dit n tautologie is...) afzetten...
Het aantal taxi's dat hier stopt om 'pelgrims' (?) af te zetten, is ook niet bij te houden...
Het aantal dienstauto's dat hier aankomt om rugzakken af te zetten van 'pelgrims' (?), tegen betaling van 7, wordt ook steeds groter
We zien de laatste dagen ook steeds meer jonge Spanjaarden hier stappen, schijnbaar is t wat waard, als je op je CV kunt zetten dat je de laatste 200 kilometer van de Camino gestapt hebt !
Begrijp ons nu niet verkeerd aub, we zijn uitermate opgetogen deze camino te kunnen stappen, maar we vrezen dat de commercie steeds meer zn intrede aan t doen is, en dat dit zich de volgende jaren zal wreken, waarschijnlijk ten koste van de échte pelgrims....
Het zal ons echter niet tegenhouden, verder te stappen om vanaf morgen, de laatste 150 km aan te vatten, en zo Santiago de Compostela te bereiken, óns einddoel....
Villafranca, we zullen t niet gauw vergeten, als slaapplaats, met 8 sliepen we er op n kamer, en minstens 3 snurkers waren er bij... weinig of niet geslapen... dus maar opgestaan vóór de kippen, gelijk met die snurkers, om half 6, om te vertrekken om half 7. t Zou immers warm worden, maar bovendien stond er zo iets op t programma als de 'camino duro'.... Na 2 km kon je immers kiezen, ofwel langs de gewone asfaltweg, gewoon door t dal, of...... via de bergen, en die keuze hoef je Malou niet te laten maken, blaren of geen blaren, t werd dus zonder twijfelen, de camino duro. Als je op die tweesprong komt staat er duidelijk te lezen : 'Solo per peregrinos buen caminantes' = 'Enkel voor pelgrims die goed kunnen stappen'... En vermits Malou dacht dat we dat intussen allemaal wel goed konden, werd t bergop... en we hebben t geweten : n uur lang héél héél steil naar boven over geribbeld beton, steeds steiler wordend, maar ook steeds mooier vergezichten... Om de 50 meter moet je even naar adem happen, t moment om weer ns rond te kijken, stilstaan, niet omdat je dat moet voor dat adem happen, maar omdat je màg kijken naar dat weer eens wisselend uitzicht. We zien ze daar gaan, onder ons, op de hete tarmac, de pelgrims die t niet aangedurfd hebben, en niet beseffen hoe benijdenswaardig wij zijn. Steeds kleiner worden de huisjes daar beneden in t dal, steeds groter wordt onze genoegdoening. Nu over n wegje in steenslag, en dan recht t kastanjebos door... we krijgen plots n sms'je met aanmoedigingen binnen, met de melding dat we waarschijnlijk in n euforie zitten, ja inderdaad, deze wonderen van de natuur te mogen aanschouwen, brengt ons inderdaad in euforie om niet t woord extase te gebruiken ! De pracht van de brem, de heide, het onaangetaste hier, Villafranca daar beneden te zien, de nieuw gedurfde autoweg, via n enorme mastodont-brug, het kastanjebos... dat alles maakt dat we de zwaarte van de tocht eigenlijk niet voelen... Boven lopen we n half uur over de bergkam, eer dat we terug afzakken via n steenslagwegje, zig-zaggend tot we t dorpje Trabadelo bereiken, waar we snakken naar n echt 'ontbijt'. (t was intussen al 10uur).. want in onze geestdrift om de camino duro te doen, hadden we vergeten dat daar minstens 3 uur lang niks te vinden is om te eten of drinken... met ons vijven hadden we op de bergkam nochtans al alles samengegooid wat nog eetbaar was, wij hadden nog n noodrantsoen brood en kaas, Dominique had nog chorizo, en Michelle wat gedroogde abrikozen.... en, zoals t op de camino past, werd alles gedeeld.
Ontbijt in Trabadelo dus, en dan de laatste 9 km in versneld tempo afhaspelen, want, niks te zien meer, en maken dat je uit de zon bent.. We hielden het voor bekeken in Vega de Valcarce, alhoewel we gerust nog enkele dorpjes verder hadden gekund... we zijn immers niet meer geneigd uit te lopen op ons schema... onze dag van aankomst in Santiago hebben we immers vastgelegd op 11 of 12 juni, en er staat geen enkele etappe meer op t programma van meer dan 25 km. Dus, waarom nog proberen voorsprong te pakken? Daarenboven gunden we ons vandaag ook wat privacy, we huurden 2 kamers voor de 2 koppels, aan de plaatselijke bakkersvrouw. We gunnen ons wat rust, want morgen staat de beruchte tocht naar O Cebreiro op t programma, stijgen van 630 naar 1230 m over 12 km ! We zullen ook voor t eerst de provincie Galicië intrekken.... Maar eerst geven we onszelf, n rustige namiddag en n snurkvrije nacht !
Nog 162,5 km volgens ons boekje, en zoals Gust t goed schreef op onze blog, nog 'x' keer slapen, spannend zoals bij t aftellen naar Sinterklaas !
Kamer opgeruimd, de laatste keek of er niks bleef liggen, en weg waren we... Met 5 deze keer, Dominique, n Bretoen zocht sedert enkele dagen al ons gezelschap op, om n woordje Frans te spreken... voelt zich ook wat alleen, dus nemen we m maar op sleeptouw. Bij t verlaten van Ponferrada, keken we ook nog bewonderend op naar de Middeleeuwse burcht, gebouwd door de Tempeliers, en naar t schijnt één van de best bewaard gebleven Spaanse kastelen. Grappig detail ook nog, de naam Ponferrada is afgeleid uit t Latijnse 'pons ferrata', de met ijzer versterkte brug, gebouwd ten behoeve van de pelgrims.
We zitten ondertussen volop in de 'Bierzo', dat n lange strook is tussen de de Montes de León en de Cordillera Cantabrica, tot aan Galicië.. Bij ons vooral bekend om zijn uitstekende wijn. DO Bierzo is n begrip geworden (Denominacion de Origen)
Het Bierzo-dal een soort eiland, met zijn eigen klimaat en bodemsoorten, en vandaar de 'speciale wijn'. En dat er wijn is, zullen we geweten hebben, gans de dag lang, links, rechts, voor en achter ons, ' wijngaarden' !
Voor kenners, en k heb t me laten vertellen door mn Spaanse vrienden, de Mencia-druif wordt gebruikt voor de rode wijn, en de Godella-druif voor de witte wijn.
We passeerden ook het dorpje Cacabellos, en t was de dag van de communicantjes in Spanje, de kerk was mooi (op zich Spaans!) versierd binnen en buiten met bloemen. De ceremonie was afgelopen, maar we gingen ns binnen, en we werden vergast op ongelooflijk mooie zang... k wil weten welke CD dat is, waren Malou's woorden, maar tot onze stomme verbazing, stond er n pelgrim met rugzak, heel alleen voor t altaar uit volle borst te zingen 'Kyrié Eleison en Hosanna in excelsis' maar zo uitzonderlijk mooi en ontroerend, dat iedereen in de kerk, de tranen in de ogen kreeg, wij incluis. Na de Cruz de ferro, was dit n nieuw moment om stil van te worden. Nieuwsgierig als we waren, knoopten we n gesprek aan met deze meneer... bleek dat hij vanuit Noord-Frankrijk op weg was naar Compostela, en dat dit de 73e kerk was, waarin hij dit lied zong, had Russische roots en was n bekend tenor in zn land, zn specialiteit was 'Byzantijnse gezangen', en of t 'speciaal' was... Nooit zullen we dit moment vergeten...
Van daaruit naar Villafranca (stad van de Franken) was nog 8 km, n makkie normaal, maar de middagtemperatuur liep op tot bijna 30°, en t werd afzien, daar tussen de wijngaarden, maar o zo mooi opnieuw ! Men zal denken dat k overdrijf, of in herhaling val, maar werkelijk, d i t i s w o n d e r b a a r l i j k m o o i ! ! !
Eén ding toch nog, wij kwamen hier aan om 12u, maar n Amerikaans dametje vertrok gelijk ons in Ponferrada om 7 u en kwam strompelend in de albergue aan om 17u ! ... 'Completo' moest de hospitaliero tegen haar zeggen... En totaal uitgedroogd was ze, barstte in tranen uit.... we vingen haar op en dank zij n paar Spaanse vrienden konden we haar naar n ander albergue in de buurt brengen, maar voor de tweede keer op één dag hadden we t moeilijk met onze tranen.
Villafranca de Bierzo, onze eindbestemming van vandaag, wordt ook wel ns t kleine Santiago genoemd, vanwege kerken in overvloed. Maar wat toch t meest indrukwekkend hier is, dat is wel de burcht van Marqués de Villafranca. Maar geloof me de eerste uren denken we eerder aan n deugddoende douche, en n dikke pint San Miguel !
Foncebadón, we zullen de strenge hospitaliero niet gauw vergeten, maar de spaghetti die hij gisterenavond voor ons klaarmaakte, mocht gezien en gegeten worden... De wijn deed de Spanjaarden en de Italianen even door t dolle heen gaan, en ze gingen zowaar over tot n zangstonde, tegen mekaar op, en wij, nuchter als we zijn, applaudisseerden mee, en we voelden ons alleen maar betrokken toen t Europees volkslied aangeheven werd.
Deze morgen, stipt om 6 uur werden we gewekt met Gregoriaanse muziek, en t ontbijt stond klaar voor ons. Bedankt hospitaliero, en zo hebben we er veel (vrijwilligers) meegemaakt op de chemin en de camino.
Op weg dan, voor wat voor mezelf, de mooiste tocht tot nu toe, zou worden. Na 1,5 km, rond half 8, kwamen we al aan de Cruz de Ferro, voor mij en voor vele pelgrims één van de hoogtepunten van de camino... Op n open plek, na n 'bergopje' als je uit t bos komt, staat daar plots n enorme boomstam, zowat 5 m hoog, op n nog enormere hoop stenen... bovenop die boomstam staat er n ijzeren kruis, n niemendalletje eigenlijk.
Alle pelgrims weten dat ze hier n steen kunnen neerleggen of neergooien... steen, die ze van thuis meegebracht hebben, en hiermee wordt gesymboliseerd dat men zich van n last of zorgen kan bevrijden. Zo deden wij ook met ieder onze eigen steen, en met enkele stenen van vrienden, waarvoor we die tot hier meedroegen... en geloof me, vrienden, we hebben jullie steen, jullie zorgen hier weggegooid... De cruz de ferro (geen Spaans in feite, want dan zou t 'cruz de hierro' moeten zijn) is eigenlijk n plaats waar iedereen stil wordt, gelovig of niet.... t maakt indruk op je... je blijft er langer hangen dan op eender welke plaats langs de camino... geen Spanjaard of Italiaan is daar druk babbelend bezig... ingetogen, respectvol, stil is daar iedereen. En dat blijft enkele kilometsers hangen....
Maar van daar af wordt het 'genieten' van de schoonheid van de natuur... In-druk-wek-kend ! .. On-voor-stel-baar... hoe mooi de camino dan wordt, op kleine boswegeltjes tussen weer die gele en witte brem, die purperen hei, die lavendel, die wilde rododendron... t doet je vergeten hoe zwaar de tocht hier is, we zitten intussen weer terug op 1515m, en dan komt het moeilijkste stuk, het bergaf stappen over rotsige wegjes terug afdalen naar 550m.... n Bedenking tussendoor, als Edith dít 2 jaar geleden gedaan heeft, dan doe k nu mn klak af, want 'echt moeilijk' mn mensen.
En dan, links van je, de Montes de León, de bergtoppen nog bedekt met sneeuw, die kleuren van die bergflanken, on-be-schrijf-lijk ! en k probeer t ook niet ! k Wilde t op foto vastleggen, maar jammer genoeg was mn batterij leeg (elke avond is t in de albergue n strijd om n stopcontact te bemachtigen)... Maar k vond t zo fascinerend, die bergflanken, dat k de rest van de dag met mn ipad rondliep, om toch maar foto's te kunnen trekken.
28 km werd t uiteindelijk, maar ze vlogen om, zo konden we onze ogen de kost geven... Enkel de intrede in Ponferrada was er teveel aan, om ons het industrieterrein te besparen, werden we rond de stad geleid via n voorstadje, enkel hier werd t zwaar, en n klein beetje 'teveel'.
We kwamen daar aan in de Albergue San Nicolas de Flue, waar weer t principe 'donativo' gold. We hadden dit gekozen omdat er kamers van 4 waren.... maar volzet, klonk t toen we arriveerden... ontgoocheld trokken we n slaapplaats van zowat 80 man in, bed opgemaakt enz... Onze Michelle ging dan toch maar ns op zoek, en vond ergens op de 1e verdieping nog wat vrij.... In t hoog-spaans 'op onze rechten' staan, en we mochten verhuizen naar die kamer. Ten eerste slaap je zo n stuk beter, je hebt privacy, en s morgens is t zo geen drukte om je bazaartje weer klaar te maken om te vertrekken.
Astorga verlieten we om 7u00 vanmorgen, eerst nog gauw n bar binnen... Lekker vers geperst zumo, n koppel getoaste bokes, en de weg op. Vandaag zou. Steeds in stijgende lijn zijn, van 868 m naar 1440 m....
t Werd n prachtige etappe, de natuur mensen hier, in vergelijking met de afgelopen week... gewoonweg fantastisch... ons loopmaatje zou honderd keer gezegd hebben, Jean en Malou kijk ns rond je ! En rond hebben we gekeken, met geen pen te beschrijven, met geen fototoestel vast te leggen, de kleurenpracht die we hier te zien kregen.... de witte brem, de gele brem, de paarse lavendel, de donkerrode klaprozen... nu weet k waar Van Gogh zn inspiratie haalde ! ....
We trokken inderdaad de Montes de León binnen, en de regen van afgelopen weken, en de zon van afgelopen dagen hadden hun werk gedaan.
Maar k vergat ook nog dat we net buiten Astorga de Ecce Homo hermitage passeerden, waar iedereen stopte om n mooie stempel te halen voor in zn geloofsbrief-boekje.
We passeerden enkele dorpjes met weer prachtige namen , Murias de Rechivaldo, Santa Catalona de Somoza.... steeds in stijgende lijn, en ondanks t feit dat de blaren op de oude blaren Malou de eerste kilometers problemen bezorgden, vorderden we sneller dan verwacht, tempo 5,2 km per uur ! In 'El Ganso' dronken we nog n koffietje, en dan was t op naar Rabanal del Camino... daar hadden we afgesproken met Michelle en Bernard dat we zouden wachten, n boccadillo eten en beslissen of we nog verder zouden stappen... Ongeveer n uur hebben we daar op hun gewacht, t ging Michelle niet, mentaal, ze weende... sprak binnensmonds zelfs van stoppen... Malou ontfermde zich over haar, en overtuigde haar n stevig middagmaal te nemen, spaghetti werd t, en na n tijdje stelde Michele zelf voor om verder te stappen en niet in Rabanal te overnachten. Wij werden vooruit gestuurd om naar Foncebadón te klimmen (6 km verder en echt zwaar bergop) en n Albergue te zoeken. Foncedabón was, tot enkele jaren geleden, n verlaten dorp, tot ruïne vervallen, maar dank zij EU-steun werden hier de kerk, en n 4 tal albergues en n winkel gerestaureerd, zodat men hoopt dat t dorpsleven zich zal herstellen
Toen ze daar aankwamen, n haf uur na ons, hadden we er ééntje gevonden, via eliminatie : eerste te duur (50 per kamer), tweede te primitief (matrassen op zolder, gewoon op de grond), dus zitten we nu in de Albergue Domus Dei, met zn veertienen, Spanjaarden, Italianen en wij... Strenge regels : om 19u verzamelen, om samen t eten te maken, om 20u samen eten, en daarna samen afwassen, om 21u15 lichten uit.... morgenvroeg, niemand opstaan vóór 6u, want we zullen (gezamenlijk) gewekt worden met Gregoriaanse muziek ! Prijs voor dit festijn, eigenlijk gratis, maar 'donativo', hetgeen inhoudt dat je, volgens eigen goeddunken en appreciatie, je 'vrije gave' in n potje steekt, met dien verstande dat men vraagt dit eerlijk te doen, zodat dankzij je bijdrage, dit systeem voor de pelgrims die na je komen, in stand kan gehouden worden.
We realiseren ons intussen, dat we ongeveer 1400 km gestapt hebben, en dat er nog 230 km overblijft tot in Santiago de Compostela, soms hebben we zelf moeite om t te geloven. Acht weken (en half!) zijn we al onderweg.... Aankomen in Santiago op 12 juni, zal n emotioneel feest worden, daar zijn we zeker van !
Het menu del peregrino in onze Albergue, gisterenavond, mocht er zijn, soep om je lepel in recht te zetten, fritjes met n hoop vlees en salade, perzik op sap als dessert, t was wel maar 'fluitjeswijn' (aangelengd?) ... Maar dan kwam de verrassing, de koffie was voor rekening van de zaak, en..... daarbij ijsgekoelde 43 (cuaranta y tres) en Orujo blanco (Spaanse grappa)... Met mate gedronken, want we zijn pelgrims !
Geen dikke kop vanmorgen om 6 uurbij t opstaan dus, uitgebreid ontbijt in onze Albergue (San Anna, voor wie t mocht interesseren), en om 7u dus al weer op weg, naar Astorga. Malou zou zich daar wel herkennen, want 2 jaar geleden, vertrok ze van daaruit met de Femma-Nerem-dames voor haar eerste pelgrimstocht naar Compostela.
De eerste kilometers was weer langs de grote weg, maar vanaf Hospital de Órbigo konden we ons hart weer ophalen, de natuur in, t leek wel onze Mechelse heide, dennenbomen, brem, maar dan prachtig in bloei staande 'witte brem' en hier en daar heerlijk ruikende lavendel, we beurden helemaal op ! .... Alleen de kiezelweg was niet zo makkelijk.... kun je t je voorstellen, van die maaskeien van 5 à 6 cm doormeter, die om de 10 à 15 cm liggen.... Probeer daar maar ns n paar kilometer lang op te stappen, dat voel je door je schoenzolen heen !
En dan kwamen de eerste hellingen terug, we waren de laatste dagen gewoon te stappen op wegen, zo plat als n vijg... Die hellingen brengen afwisseling, zeker als je in de verte, maar steeds dichterbij komend, de Montes de León, voor je ziet liggen..... Met sneeuw op de toppen nog steeds... is dat normaal op dit tijdstip ?
In San Justo de la Vega, op 4 km van t einde, zouden we onze vrienden opwachten, in de eerste bar van t dorp.... t Ging Michelle niet goed vandaag, dus na n uurtje wachten met café americano, bocadillo en nog n chocolate, kwamen ze eraan, en stapten we samen richting 'Astorga'. Inchecken in dezelfde Albergue als Malou 2 jaar geleden, de San Javier, op 100 meter van de kathedraal.
Astorga bezoeken dan, n Romeinse stad zoals Tongeren, dus ook Romeinse omwallingen, maar daarbij ook nog de resten van n tempel, thermen en cloaca.
De kathedraal op zich, is ook weer indrukwekkend, 2 torens, en opmerkelijk in 2 verschillende steensoorten opgetrokken, n rode en n gele toren kun je zeggen. Maar de meeste indruk maakte toch op ons, het bisschoppelijk paleis, n creatie van 'de' Antonio Gaudi (ja dezelfde als van de Sacrada Familia in Barcelona), opgetrokken in neo-gotische stijl met Arabische invloeden.
Eén zaak jammer weer, we wilden in de kathedraal even tot bezinning komen, maar spijtig genoeg was die slechts open van 9 tot 11u, en dan kunnen pelgrims er toch nog niet zijn, denk k.'
Zoals t op etappes als deze vaak is, er gebeurt meer vóór en nà, dan tijdens....
t Begon al goed vanmorgen, opstaan om 6 uur... op onze kamer van 6, sliepen wij, Bernard, Michelle, Malou en Jean, samen met 2 veertigers-dames uit Canada.. ze zouden pas opstaan om 7 u... dus moesten we in stilte en in t donker de kamer op de eerste verdieping verlaten... geen probleem, moest die marmeren trap er niet geweest zijn. k Sleepte mn rugzak en al mn spullen de gang op, tot die 'Koreaanse' steen er uit rolde en tik-takkend op iedere traptrede naar beneden keilde... k Riep mn nog ssssst na, maar, t kwaad was geschied, en k denk gans t gebouw wakker ! Oei, die Canadeesjes zullen wel kwaad zijn.????
Koreaans steentje hoor k jullie al denken... wel k vond n week geleden, op de camino, n mooi wit geverfde steen, met de Zuid-Koreaanse vlag erop getekend... dacht, die neem k mee, zeker tot Cruz de Ferro....
Enfin, vroeg op weg dus, t hele dorp Reliegos door, tot in Mansilla de las Mulas (wat n naam weer hé) waar we ontbijt namen in n prachtige nieuwe albergue.
Voor de rest van de dag moet k in herhaling vallen.. Lang, eentonig, weinig of niks te zien alleen wat ooievaars, maar die zien we al zo dikwijls, dat ze zelfs al niet meer opvallen...
Nog even halt gehouden in Arcahueja, om wat te eten, alvorens de laatste 10 km af te haspelen, in dit stille landschap...
De intocht in León was wél mooi, alles heeft men er hier aan gedaan, om t de pelgrims zo gemakkelijk mogelijk te maken : n paar indrukwekkende voetgangersbruggen over de autosnelweg... totdat in de verte de kathedraal opduikt. Gotische stijl, met duidelijk Noord -Franse invloeden : 2 majestueuze torens, en de grote ronde ramen deden dadelijk aan Reims, Chartres, en de Notre-Dame in Parijs denken.
De stad in dus.... naar de albergue municipal... om n slaapplaats te vinden, maar niemand van ons was te vinden om daar te blijven, dames links en heren rechts was daar de regel.. wij gauw weg, en vermits op de Camino zich alles oplost, kwam er binnen de 5 minuten, n oplossing : plots kwam er uit t niets n Spaans dametje op ons toe, vertelde ons dat ze haar huis openstelde voor pelgrims, en troonde ons mee, n paar straten verder, we waren weer ns met ons gat in de boter gevallen, n prachtige slaapkamer, met opgemaakt bed voor ieder koppel, en met elk n eigen badkamer... Carmen, want zo heet onze gastvrouw, vertelde ons later op de avond, dat ze dit deed uit om wat bij t verdienen, om te kunnen leven zelfs denken we, om te proberen de crisis tegen te gaan....
We betalen 15 per kop, ipv 10 in n massa-auberge, maar dat hadden we er graag voor over....
Vriend Bernard ontdekte plots dat hij zn bril vergeten had biij t verlaten van de auberge deze morgen.... Geprobeerd te bellen, maar zonder resultaat... Dus gingen we maar León bezoeken, eerst in t centrum in één van de 200 bars iets drinken, en wie kwamen toevallig ook in juist die bar binnen, wel die Canadese dametjes van vanmorgen, ik mn kop al maar weggestoken, maar ze kwamen lachend op ons toe, gingen hun buideltasje in, en haalden daar triomfantelijk de bril van Bernard uit... ze voelden dat ze ons nog gingen tegenkomen, en hadden hem dus maar meegenomen... de verrassing was nog niet compleet, want ze haalden ook n naaitasje uit... Van mij riep Malou.... ze had dat inderdaad ook vergeten in t donker vanmorgen.... We hebben het al n paar keer gezegd, op de Camino lost alles zich op. Terecht betaalden we die twee dametjes, n dikke pint.
León bezoeken, prachtige stad alweer, buiten de kathedraal vonden we de Romaanse San Isidoro Basiliek ook wel de moeite. Het oud San Marco pelgrimshospitaal werd verbouwd tot museum en tot n zeer luxueus Parador-hotel (kamers vanaf 185 per nacht).
Na n pelgrimsmenu (prijs 13 - voor-, hoofd- en nagerecht, wijn inbegrepen) in n toch wat chiquer restaurant, gingen we naar 'ons appartement', Carmen, want zo heette onze gastvrouw stond erop dat we bij haar kwamen zitten, en ze zette thee voor ons... Nog n uur lang babbelden we over de slechte toestand in Spanje.... Om 11u begon k aan mn blog, en Malou moest me om half één wakker maken, want k lag op mn ipad te slapen....
Geen wifi bij Carmen gisteren, blog niet afgeraakt, dus die van dinsdag en woensdag dan maar gebrouwd.... O ja, we mochten de luxueuze badkamer daar gebruiken, en er stond n weegschaal... We wisten dat de inspanningen aan ons vet gevreten hadden, maar vermits we matig, maar goed eten en drinken, waren we toch verrast dat we met zn beiden samen 15 kilo afgevallen waren !
Enfin vanmorgen dus weer op pad om 7u naar Villadangos del Páramo voor wat n gemakkelijk 22km moest worden, maar t begon al goed... Als je de Camino nauwgezet wil volgen moet je de gele mijlen volgen, wel, die leidden ons nog ns langs al de bezienswaardigheden van León, minstens drie kwartier.... Wat de rest van de etappe betreft kan k kort zijn, via kiezelwegjes langs de N120, en soms langs de autoweg, weinig of niets te zien weer. Alleen de naam van de dorpjes zijn prachtig : Trobajo del Camino, La Virgen del Camino en San Miguel del Camino. Vóór ons duiken de Montes de León op, met, zeer uitzonderlijk voor de tijd van het jaar, sneeuw boven de 1500m.. De ijskoude wind die, vanaf deze bergen, heel heftig, onze richting uit blies, maakte de laatste kilometers verschrikkelijk zwaar, we hingen letterlijk naar voren, met onze neus bijna op de grond.
Villadangos del Páramo zou onze eindbestemming worden vandaag. We stapten dan ook t dorp binnen, om de albergue te zoeken, niet te vinden, dus op onze stappen teruggekeerd (2km).... hadden ze me die albergue toch gelegd, vóór je t dorp inkwam.... Klein beetje fel op onze teen getrapt, dat ze dat niet beter aangeduid hadden, besloten we dan maar naar t volgend dorp te trekken, 5 km verderop... En we hebben het geweten, nog ns tegen de wind in, recht op kop... k Heb Malou zelden zo uitgeput gezien, na 5 minuten op onze kamer van 2, viel ze in slaap als n baksteen. Na n uurtje, toch douchen, en voor 95% alweer terug de ouwe, hier in San Martin del Camino, hetgeen voor de tocht naar Astorga van morgen, al 5 km inkorting betekent.
De blog zal wat korter zijn vandaag, want geen wifi in de Albergue, dus zit k te tikken in de plaatselijke Bar los Picos, tussen niets dan nootjes etende oude Spaanse pékes, met n lekkere plaatselijke vino tinto aan 0,80.
We wensen ook nog Guy en Diane te feliciteren, die net terug zijn van hun pelgrimstocht vanuit León naar Santiago de Compostela. Ze omschrijven hun tocht als ééntje met 'Veel mooie en unieke ervaringen' en noemen 'Het toekomen in de kathedraal een zeer emotioneel moment.' Dat hebben we dan nog te goed zeker !
De volgende Tongenaren die vertrekken zijn Godelieve Baerten en Yvette Clerinx. Ze doen het traject Sarria naar Santiago (+- 100km) vanaf 4 juni. Wie hun nog n hart onder de riem wil steken kan dat via volgend emailadres : gbaerten@msn.com .
De zusters van de Benedectinen hadden ons gisteravond n fijne avond bezorgd in de kerk, maar het pelgrimsmenu was alles behalve, kostte 10 , dus we dachten n goed doel te steuneen en goed te eten, dat eerste deden we, maar t eten.... Soep vooraf, eenvoudig maar tot daar toe, t hoofdgerecht, wat frietjes, en dan hadden we n fiets nodig om t vlees te gaan zoeken ! t nagerecht : n potje yoghurt 0%, bedot waren we eigenlijk, maar k verdenk die benedectinnen ervan te weten dat k indertijd op t college zat, en vandaar.....
Geslapen ook bij de benedectinnen, zeer mooie accommodatie, maar ijskoud, en daarbij nog wakker gelegen van t onweer, niet onze beste herinnering....
Vanmorgen op om 6 u, t ontbijt van de Benedectinnen, niet genomen, want wie weet hoe weinig ze ons weer voorschotelen zouden, en op weg naar Reliegos, 31 km verder...
Probleem, Malou bleek n verkoudheid te hebben opgedaan, hoesten, kuchen, en t snot... ze stapte echter gelijk n ouwe taaie tot in Bercianos del Real Camino, waar we in n mooie bar ontbeten na 10 km ! En toen was ze eigenlijk verloren.... de CD speelde daar n prachtlied, Norah Jones, dat herinnerde aan onze vrienden in België, en ze kreeg tranen in de ogen.. hoe dikwijls dronken we in de loft, bubbels op deze song ? ....
n Kwieke Italiaan plaatste haar met de voeten op de grond, hij was er 87 vertelde hij in gebrekkig Duits, t bleek achteraf 78 te moeten zijn, maar toch chapeau voor de man, want straks na 31 km troffen we m terug in Reliegos....
Na Bercianos del Real Camino was t nog 21km tot onze eindbestemming.
We passeerden nog wel El Burgo Ranero, maar dan had je t ook gehad, verstand op oneindig, en stappen maar, die 21km... Niks te zien, maar dan ook helemaal niks, juist n fietser, die ons 'buen camino' wenste op zich ollands, wij 'goeiemorgen' teruggeroepen, stopte, en wilde n foto trekken van al de ollanders, die hij op de camino tegenkwam... Lieten m foto trekken, en vertelden dan dat we 'maar' belgen waren..
Intussen kwam Boudewijn de Groot in ons op, Hoe sterk is de eenzame fietser, want mensen, je gelooft t niet, eindeloos rechtdoor, door niets of niemand-land, deprimerend... Ze hebben hier langs de camino platanen geplaatst om voor wat schaduw te zorgen (binnen n paar jaar)... eindeloos lang is inderdaad de route, je zou er hallucinaties van krijgen.. om de verveling te voorkomen begonnen we ons zelfs vragen te stellen, vraagstukken zelfs, de weg is hier immers zo eindeloos recht, dat we stelden, we kijken om, zien n fietser achter ons heel ver weg, kijken op onze klok, zien m passeren en 40 minuten na onze eerste waarneming zien we hem voor ons aan de einder verdwijnen...... wiskundigen onder jullie, hoe lang was deze 'weg ? ?
We kregen er haast hallucinaties van ....
De intrede in t dorp van onze eindbestemming, Reliegos, was dan ook welgekomen, aan de eerste albergue stopten we, afgemat, niet van de afstand, maar van de eindeloosheid van de route...
We hadden 31 km gestapt, n douche, en n ferme pint, nog n fijne avond.... t bezoek aan de ondergrondse woningen, en dé bar van t dorp, met n flower-power uitbater, die elkeen die zich profileerde als Elvis-fan, trakteerde op olijven en kaas bij de cerveza...
Terwijl k dit stukje probeer te schrijven, slaapt ons Malou, en hopelijk wordt ze niet zieker, en k geniet met de baruitbater van n Ruijaviejo, n likeur a l Hierbas, in t kort, n kruidenlikeur om t slapen te bevorderen......
k Hoop dat k morgenvroeg om 6u terug 'debout' ben...
Zondag, de boog moet niet altijd gespannen zijn , in plaats van vandaag en morgen, respectievelijk 27,7 en 21km te doen (samen 48,7 km) werd t 17,7 km en zal t morgen 31 km moeten worden, zodat we er weer 48,7 zullen op zitten hebben. We pakken inderdaad n halve rustdag, het stadje Sahagún leent zich daar ook toe.
We vertrokken toch maar om 7u, vermits we t opstaan om 6u gewoon zijn geworden, maar toch koud weer s morgens nog altijd, zo tot n uur of 9 en dan wordt t wel warm genoeg om in T-shirt te stappen. Het ontbijt gebruikten we in Terradillos de los Templarios, niet dat t zoveel belang heeft, maar k vond de naam zo prachtig, dat k t wilde vermelden, beeld je ns in dat je daar woont, en ze vragen naar je adres, en je kan dan zeggen, 'ik woon in Terradillos de los Templarios' geef toe, toch schoner dan dat je moet zeggen dat je in 'Spouwen' woont bijvoorbeeld.... Maar nog wat anders was ons daar opgevallen, evenals in de vorige dorpjes, typisch Castiliaans, de huizen gebouwd uit leem (adobe in t Spaans), gemengd met stro. Maar zoals veel hier in Castilië, worden die niet goed onderhouden (jaarlijks opnieuw insmeren met leem is n must), dus enorm veel vervallen, zelfs ingestorte huizen.
We stappen tegenwoordig, op deze rechte vlakke wegen, aan n tempo van gemiddeld 5 km/uur, zodat we n dik uur later in t dorpje kwamen, dat al onze kleinkinderen zal interesseren, San Nicolás del Real Camino, en het vriendelijke oude Spaanse heertje dat aan de ingang van t dorp stond, wist ons voor waar te vertellen, dat Sint Niklaas hier woonde, we zijn even op zoek gegaan, maar hij was op vakantie, we hebben wel zijn huis gezien !
Van daaruit was t nog n dik uur tot in Sahagún, eerst voor logies gaan zoeken, mooie plaats gevonden in de Albergue de Peregrinos Cluny, n kerk omgevormd tot theaterzaal, met daarboven n slaapzaal met n 60-tal plaatsen.... mooi, maar we wilden wat gezellig voor n zondag. Doorgestapt tot bij de Madres Benedictinas, waar we n kamer voor 4 namen, met avondmaal voor 17 per persoon.... Prachtig kader, rustgevend, in t hart van de stad, en belangrijk voor ons, reeds op onze weg voor morgen...
Onze vrienden waren er rond 12u, eerst douchen (op onze kamer, wat n luxe) en dan stadsbezoek, maar vooraf nog n terrasje natuurlijk, met n dikke pint en n boccadillo-tortilla... Kerken die je hier tegenkomt jongens, en dan nog in de stijl die ik prefereer, namelijk in baksteen (beroepsmisvorming?), de San Tirso, met zn drie verdiepingen, met zuiltjes in baksteen.... de San Lorenzo kerk heeft zo zelfs 4 verdiepingen. Het mooiste monument vond k echter wel de Arco de San Benito, n overgebleven boog van het verdwenen benedictijnenklooster.
Wel, zeg nu nog ns dat we op zondag niets doen aan onze cultuur.
Tot slot zijn we nog terug geweest om 7u naar de kerk van de Madres Benedictinas, waar we de gezongen vespers meemaakten, n tiental zusters maakten er n mooie dienst van. Aan t einde riep zuster-overste alle peregrinos naar voor, sprak ons toe, en gaf ons de beste wensen mee voor n veilige aankomst in Santiago de Compostela.
n Mooi moment....
Voor wie ons op de kaart wil volgen, we verlieten vandaag de provincie Palencia, en stapten de provincie Leòn binnen. Sahagún schijnt op 365 km van Santiago de Compostella te liggen !
Voor wie zich zorgen zou maken, onze conditie is nog altijd prima, de blaren van Malou zijn er nog, maar mits de nodige verzorging, lukt dat wel.... Onze pedicure zal wel wat werk hebben als we thuiskomen.
Wat we de laatste dagen al meermaals vertelden, bevestigde zich vandaag eens te meer : bijzonder eenzaam en eentonig gebied. Maar de zon deed wonderen na n paar uurtjes stappen, geen dorp t bespeuren tot aan de 17e kilometer... t Stappen gaat ons nog steeds goed af, zeker op deze wegen, zo plat als n vijg, doet me denken aan Jacques Brel's 'Le plat pays, qui est le mien !', maar dan niet in mn Vlaanderenland, t land dat t mijne is, maar wel de Páramo, zoals het hier genoemd wordt, en dat 'koud, leeg gebied' betekent. Denk nu niet dat we pessimistisch bezig zijn, maar in vergelijking tot de streken die we doorkruisten, de afgelopen weken, is hier inderdaad 'niks' te zien.... Dan maar babbelen onderweg... vandaag met Frans, de Ollander uit Utrecht. Vertrokken in St Jean, met de bedoeling zichzelf tegen te komen ! Had tegen zichzelf gezegd dat hij zn leven anders moest aanpakken, na vaststelling van n vermeende kanker, gelukkiglijk foutieve diagnose, maar t had m tot nadenken gezet, gaf zn luxe-leventje op, ook de wijn en het bier.... had n origineel na te denken, hij had n 40-tal kaartjes met 'spirituele teksten' meegenomen, trok zich elke dag n willekeurige kaart, filosofeerde daar gans de dag over, en schreef zich s avonds n tekst hierover neer... Onszelf gaven we (nog niet?) bloot, enkel dat we probeerden te 'onthaasten'.... de goedheid zelve ook die Frans, want in t midden van t veld vroeg hij ons te stoppen, haalde n halve kilo muscaat-druiven uit zijn rugzak, en wilde die met ons delen, en betrok er ook 3 toevallig voorbijgestoken Koreaanse dalmetjes bij! Heerlijk! ... Frans ging nog n dorp verder, en we spraken af dat we de volgende lekkernij, op de camino, met hem zouden delen. Intussen was Jean bij ons komen stappen, Fransman uit Strasbourg, hij was jogger, en raad ns waarover t gesprek ging? Welke marathons heb jij gelopen, wat was je besttijd (2u57 voor de kenners)... Maar dé ontmoeting van de dag was met de jongste pelgrim, die we tot nu toe tegengekomen waren... Roxy was nauwelijks 2 jaar ! Bruin van haar en.... n kwispelstaartje, n soort Engels jachthondje ! Hij liep al 10 dagen achter zn Duits baasje aan, maar had sinds gisteren pootjes-problemen.... Zn baasje had hem (9kg) gisteren 20 km lang op de arm gedragen, onmogelijk om dit nog verder te doen, dus n boodschappentas op wieltjes gekocht onderweg, en daar zat Roxy dan triomfantelijk in... Baasje wilde nog aan ons kwijt dat hij gedurende 5 jaar n depressie had gehad, en dat hij de camino stapte, uit dankbaarheid dat hij dit overwonnen had.
Onze tocht van vandaag eindigde al om 12u s middags, en ondanks t feit dat t n eentonig parcours was, vloog de tijd, dank zij de ontmoetingen en de babbel...
Morgen trekken we naar Sahagun, slechts 16km ver, volgens Valerio n mooi stadje, het bezichtigen waard, en bovendien, t is zondag, dus gaan we ns proberen te genieten. maandag staan er dan wel 31 km op ons programma. Dinsdag hopen we León te bereiken, de stad van de kathedralen.
Maar eerst blijven we genieten van de zon en de wolkenloze hemel.
Voor de geïnteresseerden kunnen we nog vertellen dat we op dit ogenblik 1.256 km gestapt hebben, er blijven nog ongeveer 400 km te gaan !
t Was weer ns door de meseta vandaag, la Tierra de Campos dus, t open veld.... Thuis was t koud, maar hier had t ook weer gerijmd vanmorgen... Onafzienbare akkers, graan, graan, en nog ns graan... Is ook goed te zien dat dit hier het belangrijkste punt van inkomen van de bevolking is, want in ieder dorpje, hoe klein ook, staat er een weegbrug waar de boeren hun graan gaan wegen. Tegenwoordig is t al tarwe dat de klok slaat hier, en dat wordt opgeslagen in betonnen silos, die de horizon vervuilen, net als de windmolens die noodzakelijk geworden zijn voor de elektriciteitsopwekking. Maar ja, economie zal steeds voorgaan op de natuur....
Vrij eentonige etappe dus alweer, zonnig, want we stapten voor t eerst sinds lang in onze T-shirt. Enige afwisseling zorgde het Canal de Castlla, waarnaast we n gehele tijd opstapten. Het ligt er al sinds de 18e eeuw, en doet nu waarschijnlijk dienst doet om de irrigatiekanaaltjes tussen de graanvelden te bevoorraden.
We stapten de eerste 3 kilometer met onze vrienden, en schakelden dan over op ons eigen ritme, 5 km per uur, banaantjes kopen onderweg, en na 15 km tracteerden we onszelf op n chocolademelk in de albergue... Erg origineel was t daar, je kon er als pelgrim overnachten in n heuse tipi, en slapen kon je er in n hangmat... 10 km te vroeg voor ons, we gingen immers door tot in Carrión de los Condes, waar we op zoek gingen naar n geschikte slaapplaats... we wilden vandaag ns niet in n massa-albergue overnachten, zochten en vonden te duur, n kamer voor 2 voor 55, dus n kamer voor 4 gevonden voor 80, desayuno inbegrepen en ook het middageten voor morgen onderweg.... Heerlijk weer ns wat privacy te hebben, en ns n douche te kunnen nemen, zolang je maar wil, zonder dat er iemand op de deur komt kloppen.
Om 7u was er weer prlgrimsmenu voor 11, en dat we de crisis helpen bestrijden in Spanje, kan k je verzekeren, in t zaakje waar wij zaten, telde k 70 pelgrims, en we zagen nog minstens 4 zaken met minstens evenveel volk. t Blijft ons toch verwonderen, hoe men zo'n 3-gangen-menu klaarkrijgt voor zo weinig geld. We hebben ook sinds n tijdje door, dat, als je fles wijn leeg is, je n nieuwe kan vragen, zonder bijbetalen... Probeer dat bij ons maar ns !
Na t eten liepen we nog wat rond in Carrión, en zagen dat in dit dorp van amper 2000 inwoners er weer maar effekens 3 kerken zijn, de San Zoilo, de Santiago en de Sancta-Maria-kerk. We zijn geen kerklopers, maar deze laatste gingen we toch even bezoeken, en groot was onze verwondering dat er n dienst bezig was, de witte nonnetjes zongen en begeleidden zichzelf op de gitaar, tot slot was er n pelgrimszegen, en wie waren de meest devoot-volle denkt u? Jawel, de Zuid-Koreanen... Tijd voor ons om toch ns uit te zoeken hoe en wat, wel de Kerk in Zuid-Korea blijft groeien, meer dan 5 miljoen katholieken, dat is meer dan 10% van de bevolking. Het aantal gelovigen tussen 20 en 30 jaar is in tien jaar tijd met liefst 90% toegenomen. De Kerk in Zuid-Korea is aantrekkelijk omdat zij geëngageerde standpunten inneemt en de strijd aanbindt tegen de sociale problemen zoals uitsluiting, armoede en zelfmoord. Dit verklaart voor ons alles. Heel erg jonge Koreaantjes stappen immers elke dag de Camino. We beginnen ze te kennen, en ze begroeten ons dagelijks erg vriendelijk. Fijner dan die eerste belevenis in Puente a Reina, toen we zelfs aan n invasie dachten. Vermits de meeste Koreanen minder dan 20 km er dag stappen, liggen die ver achter ons, en n nieuwe lading is nog niet gemeld !
Gisteren vertelden we dat we in de provincie Palencia beland waren, wel, n gesprekje met n Spaanse kelner leerde ons dat Spanje 52 provincies telt, en dat de kinderen in de school die allemaal vanbuiten moeten kennen. Ietwat moeilijker dan bij ons hé Lennert, want wij mogen gelukkig zijn dat we er maar 10 moeten onthouden
We hadden hem de Col du Somport zien opkomen, helemaal alleen, n rijzige figuur, de kerstman in de zomer, n Spaanse pelgrim met grijs haar en n grijze baard, en n volgens onze begrippen n overdreven lange pelgrimsstaf... We kenden hem toen nog niet, maar hij eiste door zijn voorkomen alle aandacht op, trok wat foto's, losjes uit de pols, keek wat rond, groette ons en overstelpte ons met binnenmonds Spaans.... we begrepen eruit dat hij 30 km onder weg was.... hij hield enkele auto's tegen, verdween dan in zo'n auto richtinsg Spanje.... raar figuur dachten we, maar die zien we nooit meer weer... Maar neen hoor, enkele dagen later was hij er weer, ontpopte zich tot dé peregrino onder de pelgrims, werd ieders vriend, voor alles en nog wat kun je terecht bij Valerio Arias Arias. Weet je niet of je tot Boadilla of Fromista moet trekken vandaag, vraag t aan Valerio, en hij legt je t voordeel of t nadeel van t een ander met plezier uit... Heeft je vriend n peesontsteking, Valerio regelt n goedkope taxi tot in de volgende albergue voor je. En de clou is, dat hij op weg naar Compostela is, net als wij , maar hij gaat naar huis, want hij wóónt in Santiago de Compostela. Vanmorgen hadden we het genoegen n stukje met hem op te stappen, hij vertelde ons, want we verstaan zn Spaans steeds beter, dat zn dochter Spaanse les geeft aan de universiteit van Utrecht. In t kort, als de weg naar Compostela n figuur nodig heeft, als er n film van gedraaid wordt, dan krijgt Valerio van ons zeker de hoofdrol !
Maar toen moest onze stappartij naar Boadilla nog beginnen....
De eerste 10km naar Castrojeriz is vrij gemakkelijk, de ruïne van n oud burcht (uit de tijd van de Wisigoten, heb k me laten vertellen) troont boven het dorpje uit, mooi, maar te ver om te gaan bezichtigen. Het dorpje zelf telt 1000 inwoners, had vroeger 4 hospita voor pelgrims, en weet je hoeveel kerken er zijn, juist ja, ook 4 !
Dan trekken we naar Boadilla, en ineens weten we wat de 'meseta' is, veel van horen praten, maar nu in t echt gezien : n hoogplateau, vlak en nog ns vlak, doorsneden door steile dalen of hellingen... En we kregen t ineens, eindeloos vlak, maar ineens toch n 'helling'.... 1050m stijgen à 12% en 350m dalen à 18% , dat kan pijn doen, en in je knoken blijven hangen!... Daarna wat bruggen en dorpjes, maar die eindeloze uitgestrekte vlaktes van de meseta zullen altijd in ons geheugen gegrift blijven.... De zon was er vandaag voor t eerst, en de hitte was bij momenten al erg voelbaar. We beklagen de Femma-dames die hier half juni ook door moeten ! En we willen nog één keer Valerio citeren over de meseta : 'nueve meses de invierno, tres meses de infierno' : negen maanden winter en drie maanden hel !
Maar des te mooier werd het bereiken van het dorpje Boadillo, n albergue opgezocht, 67 slaapplaatsen in principe, is wel veel maar t was er proper, en er was n ruime mooie tuin, waar iedereen lekker lui lag uit te rusten in t gras. Wij maakten kennis met 3 Braziliaanse fietsers, Portugees is ons sterkste niet, maar op de Camino verstaat iedereen, iedereen, of laat zich verstaan. k Zei juist 67 slaapplaatsen, maar er werd niemand geweigerd, na 5 uur kwamen er nog n 10-tal pelgrims toe, die niet meer zagen zitten om verder te trekken, er werd opgeruimd in n zaal, 10 matrassen op de grond gelegd, en.... tevreden gezichten natuurlijk.'
Hoe we t zelf maken ? Wel heel goed, t gaat ons momenteel voor de wind, t stappen gebeurt tegen n ritme van boven de 5 km (bewogen gemiddelde volgens de gps), geen supplementaire blaren voor Malou - goed afplakken elke morgen is de boodschap. Eten doen we gematigd, maar goed, en de Spaanse keuken begint ons aan te staan... en slechte wijn hebben we nog niet gedronken.
We blijven voor liggen op ons schema, en zullen vanaf nu, niet meer proberen dagen te winnen, maar de gewone dagkilometers af te leggen, zodat genieten van de natuur en rust brengend wandelen ons hoofddoel wordt tot in Santiago de Compostela.
O ja voor wie t wil weten, we verlieten vandaag de provincia Burgos, en lipen de provincia Palencia binnen (ja met n P ! )
Burgos, we konden er moeilijk afscheid van nemen, gelukkiglijk trokken we nog ns gans de stad door om op de 'weg' te geraken... maar eerst ontbijten in de bar... we zijn echt volleerde Spanjaarden geworden op dat gebied, café americano solo en n broodje met queso.... wat we nooit zullen leren is de Spaanse manier van omgaan aan die toog, waar wij de lege zakjes van de suiker, mooi in t ondertasje leggen, gooien zij, verplicht waarschijnlijk, dat steeds gewoonweg op de grond, vóór de toog, en tot s avonds gebeurt dat zo.... kun je je voorstellen hoe zo'n bar er dan uitziet ?
Enfin, wij op weg, in principe om s avonds in Hornillos de Camino te zijn, zo'n 21 km verderop... Bernard en Michelle werden bij t buitenstappen van Burgos achtergelaten, met de afspraak dat we hun in Hornillos, na 23 km zouden opwachten. Niet veel te beleven onderweg, alleen t dorpje Rabé de las Calzadas merkten we op... voor de zoveelste keer t woord Calzada bij n dorpsnaam, awel t schijnt in Spaans 'geplaveide weg' te willen zeggen, en die zijn hier, die 'stenen' wegen...
En groot nieuws.... zon vandaag ! ... Nog niet te warm, maar je voelde aan al de pelgrims dat er verandering in de lucht hing...
s Middags waren we al in Hornillios, waar we wat tortillas aten.... onze vrienden arriveerden drie kwartier later, en de scheenbeenontsteking van Michelle speelde weer op, maar ze wilden absoluut dat wij verder stapten, ze zouden wel zien hoe ze in Hontanas zouden geraken?! Wij weer weg, n moeilijke eentonige weg op, voor opnieuw 9 km. Eerst hadden we gedacht naar de albergue in San Bol te gaan, maar men had ons dat afgeraden wegens 'geen stromend water en geen sanitair'... We passeerden er, n krot van maximaal,4 op 4, waarschijnlijk dus geen sanitair, maar er was wel wifi ! Tot Hortanas werd t zwaar, we bekochten waarschijnlijk onze lange wandelingen in Burgos gisteren.... maar na minder dan 2 uur waren we er, en wie stond ons op te wachten aan de inkom van t dorp, juist ja, Bernard en. Michelle, ze hadden dus op één of andere manier n taxi gevonden, die hun tot hier gebracht had voor 30. Douchen, en dan genieten in de zon.... We zaten in de Albergue Santa Brigida, nergens in de gidsen, maar supermooi en proper, 7 voor de ovenachting in n slaapzaal van 8. Een echte aanrader ! Om 19u werd het klassieke pelgrimsmenu geserveerd à 9, gemengde salade, en eindelijk (!) paella, en chocoladepudding als afsluiter - wijn à volonté natuurlijk. We zaten met 14 aan tafel : 4 Fransen, 4 Duitsers, 4 Australiërs en 2 Belgen
Ondertussen had de jeugd van de 2 overige albergues zich buiten samengezet, en zonder douchen of eten werd er n zonnefeestje gevierd, alle nationaliteiten samen, k noem maar op, Italianen, Duitsers, Spanjaarden, Fransen, Duitsers en zelfs n Israëliër !
Te onthouden vandaag, tot nu toe was t altijd in Spanje is t 'Siempre frio', maar na vandaag denken we, hopen we in ieder geval dat 'El sol brillará' de volgende dagen, en zeg nu nog eens dat ons Spaans zich beperkt tot het bestellen van 'dos cervezas'
Vanuit Atapuerca was t maar ongeveer 21 km tot Burgos, n makkie dus. Maar wat was onze verwondering dat t zo koud was, toen we onze neus buitenstaken.... en t had verdorie nog gerijmd ook ! ! ! 21 mei in Spanje, en bijna aan t vriezen, we zaten wel op 900m hoogte, maar dan nog.... Gelukkig zijn we de Somport voorbij, want k vrees dat die momenteel gesloten is wegens de sneeuw.... Van t thuisfront horen we dat t daar al niet veel beter is, koudste meimaand sinds 40 jaar, schijnt t. Maar wij kregen wat om ons op te warmen, niet de café americano in de bar, maar onmiddellijk na t vertrek, n serieuze klim naar de Montagrande, nog lastiger door de dikke stenen, maar de kudde schapen zorgde voor afleiding, en op de top stond iedereen foto's te trekken aan n kruis, omringd door opgeselde stenen, n voorsmaakje voor Cruz de Ferro, dat ons begin juni te wachten staat waarschijnlijk. Daarna werd het in rechte lijn bergaf naar Burgos via eigenlijk niets zeggende dorpjes - we zijn waarschijnlijk verwend op dat gebied. Villafria was t laatste heriiner k me, maar dan was t nog 11km tot in t centrum van Burgos, n passage om asap over te slaan... eindeloos rond t vliegveld, dat a propos niet in gebruik is, en denkelijk tot. U toe nooit gebruikt is... dan industrieterrein en de voorstad... maar t zicht om Burgos binnen te komen is wel de moeite : fier staan de 2 torens van de kathedraal je op te wachten, maar dat is nog niet alles, n scala van prachtgebouwen, n stad om eigenlijk n paar dagen te blijven, om alles te zien ! We leerden hier ook dat Burgos n zusterstad is van ons eigen Brugge.
Maar eerst logies zoeken, niet zo moeilijk, Malou herinnerde zich nog perfect waar ze vorig jaar geslapen had, Hotel Acacia langs de bibliotheek, daar moesten we zijn... dezelfde man met t paardenstaartje bezorgde ons in n wip n kamer met 4 bedden, in t hart van Burgos... Snel douchen, en na n uurtje waren onze vrienden er ook...
Stadsbezoek stond er natuurlijk op t programma, Burgos telt bijna 200.000 inwoners en is n prachtige stad. We begonnen natuurlijk met n bezoek aan de kathedraal... moet je werkelijk gezien hebben, met voor mij als hoogtepunt, qua architectuur, de Puerta de la Coroneria, de toegang voor de edelen, die vanuit de burcht, per paard en koets naar de kerk kwamen, en die dan via n majestueuze trap tot in de kerk konden afdalen. De twee torens die schitteren door hun praal en pracht, zijn t werk van de Duitser Hans van Keulen, die wellicht de ideeën pikte van de dom van Keulen (15eeuw). Binnen in de kerk domineert de 'coro', het middenschip van de kerk, maar dat verhaal moet je maar zelf ns op t internet lezen. De rest van deze Sancta Maria kathedraal is gewoonweg schitterend, de tijd ontbreekt me, om alles in detail te beschrijven
Wat ons daar wel van bijbleef, is dat we de begraafplaats zagen van Rodrigo Díaz de Vivar, zegt u waarschijnlijk niks, maar als we zeggen dat zn bijnaam El Cid was, dan gaat er ook bij u n lichtje branden, want wie onder de ouderen zag indertijd (1960?) de film 'El Cid' niet, met Charlton Heston in de hoofdrol, en Sofia Loren als de mooie Doña Jimena.
We vertelden dat we vandaag 22 km stapten, maar wat we tussen 2u en 7u vanavond afstapten, houdt niet op met 7 à 8 km. details besparen we, maar de kerken van San Lesmes, San Gil, San Esteban, San Nicolás en uiteindelijk, na n 200-tal trappen, de burcht, we hebben t bezocht, allemaal,
Morgen wacht de Camino op ons, we weten nog niet tot waar ons die zal leiden, waarschijnlijk tot San Bol, na 26 km.
Eén anekdote had k willen verzwijgen, maar Malou en vooral mn vrienden, willen mn verstrooidheid gepubliceerd zien. Toen mn vrienden belden dat ze 'arriba' in Burgos waren, zakte k van onze 4e verdieping af om hun tot op onze kamers te brengen, liep hun tegemoet, met de sleutels in de hand... Fier als n luis dat we n prima plaatsje gevonden hadden, op de 4e verdieping, tussen de kantoren van advocaten, dokters enz.. troonde ik hun mee, stak de sleutel op de deur van dat appartementsgebouw, hielp hun de lift in, tot op de 4e verdieping...... En groot was m, verbazing, dat we.... in verkeerd gebouw zaten, weliswaar ook tussen de advocaten, maar, 2 gebouwen te vroeg ingestapt.. t Zal me altijd n raadsel blijven, hoe k die buitendeur openkreeg ?
Onze vrienden gingen na 3 dagen relatieve rust, terug stappen, dus vertrokken we maar samen, ook al om hun wat vertrouwen te geven... zonder ontbijt vertrokken, want in t volgend dorpje, na 2 km, Espinosa del Camino, gingen we als volleerde pelegrinos aan de bar staan, n café americano met croissant om gewapend te zijn tegen de komende kilometers, en weg.... Eindeloos weer tussen de dennenbossen van Castillia y Leon door, om dan de beklimming naar de Alto de Valbuena aan te vatten... daar gingen we op ons eigen tempo door... afspraak was dat we tot San Juan de Ortega door zouden gaan, en van daaruit naar hun bellen om de conditie te peilen...
We kregen daar n enig mooi zicht op de Montes de Oca (bergen van de gans) en de Sierra de la Demanda (2200m hoog, en sneeuwtoppen tot diep in de zomer)
Na 18km waren we er, even kijken in de kerk daar, en dan n boccadillo eten... De spieren en pezen van onze vrienden stelden het wel, na n half uur waren ze bij ons, en er werd beslist verder te stappen voor de volle 25km. We vertrokken dus weer als voorbode, om slaapgelegenheid te vinden, liefst in Atapuerca, na nog ns 7 km. Maar eerst passeerden we het dorp Agés (= water), en we hebben t geweten van dat water, want de regenval van de vorige dagen, maakte de paden weer erg modderig. De intocht in Atapuerca waar n menhir ons nochtans verwelkomde, was maar povertjes, geen kat te zien, precies uitgestorven! Gans het dorpje, k bedoel dan niet de mensen, maar de panelen langs de straat, staat weliswaar in het teken van de prehistorie, met n heus museum. We liepen de eerste albergue voorbij en belandden naast de kerk in de Albergue La Hutte, we schreven ons en onze vrienden die net 'arrivé' waren, in, en ondervonden dat onbeleefdheid, onbeschoftheid, norsheid, onverschilligheid wel degelijk de beste eigenschappen van sommige mensen kunnen zijn. De uitbaatster blafte iedereen af, telkens je iets vroeg, kreeg je n antwoord waar je van achteroverviel. De 2 Nederlanders na ons kregen van tzelfde laken n broek. 2 Jonge Californiërs verstonden haar niet, vroegen om ns mogen gaan te kijken naar de slaapplaatsen, en kregen op n ruwe manier toegesnauwd dat het hier geen 4-sterrenhotel was. De 4 Italiaantjes waren de enigen, die het afbolden, nadat ze n stuk uit de neus gebeten kregen.
We reserveerden wel t avondeten hier, en hopen dat we t niet met de hooivork toegestoken zullen krijgen !
Het is de gewoonte dat men als pelgrim n woordje achterlaat, als dank voor de hospitaliteit, hier zagen we maar één briefje, eentje van gisteren (want de andere zal de uitbaatster wel elke dag weggooien). Maar k citeer : 'Gite, où l'acceuil est aussi froid que la température intérieure et extérieure' signé : une pauvre pélerine très blessée...... En nu stop k erover, anders ga k me opjagen, en dat zou de eerste keer zijn in 42 dagen.... Daarenboven zitten we nu te genieten van de lekkere zonnige avond, die we niet verder willen laten verknallen.
We zijn in blijde verwachting voor de dag van morgen, 21,5 km resten ons nog maar tot Bourgos, n pracht van n stad....., we gaan vroeg vertrekken, zodat we er rond de middag zijn, en ns kunnen gaan genieten van de pracht en praal van de kathedraal, en van wat er ons nog te wachten staat.
Na Montpellier, Toulouse en de Somport zullen we Bourgos bereiken als 4e mijlpaal op onze tocht naar Santiago de Compostela, na ongeveer 1140 km. En we voelen ons nog altijd goed !
t Is Pinksterzondag, thuis feestdag, hier stapdag ! de 41e al !
Toen we onze neus buitenstaken bij de begijntjes, wisten we t al, t zou weer ns regendag worden, de capes opgezet, om onszelf en de rugzakken te beschermen, we zijn juist maanlanders...
We kregen net voor we vertrokken n email binnen ivm met de fietstocht van Jef Colson, hij rijdt al van de eerste dag, op zijn tocht naar Compostela, constant in de regen en de sneeuw, zelfs zo erg dat hij zich kleren is moeten gaan bijkopen, omdat hij niks droog meer had. We blijven in gedachten bij Jef, en wensen hem en Louis, zn fietsmaat, het allerbeste toe voor het vervolg van de tocht en de terugtocht.
Onze vrienden, aan de beterhand van hun blessures, zouden met de bus van 11u45 naar Belorado (23 km stappen voor ons) reizen, daar zouden ze op ons wachten, zodat we samen nog ns 7 km verder zouden kunnen stappen. Kwestie van hun terug op gang te krijgen. Toen wij om 11u30 op de Playa Mayor in Belorado aankwamen, nog niemand te zien natuurlijk, dus hebben we daar maar wat tapas gegeten tot ze er zouden zijn. Onderweg was er niet veel te beleven, heel lang op n kiezelweg langs de grote weg lopen.... we passeerden het kerkje van Grañón, waar Malou zich herinnerde dat ze daar vorig jaar met de Femma-dames op de zolder van de kerk geslapen had.
Inmiddels beseften we in Redecilla del Camino, dat we de regio Rioja verlaten hadden, en dat we in de regio Castilla y León terecht gekomen waren, en wel in de provincie Burgos. Missen kun je immers niet, want daar stond n reuzengroot informatiebord dat ons dat duidelijk maakte.
Volgens Spaanse gewoonte was de bus dus weer ns te laat, maar om half één waren ze er, onze vrienden, en kon het gezamenlijk stappen beginnen. We besloten van dorp tot dorp te gaan, om hun gestel uit te testen, en na 7 km, in Villambistia, vonden ze dat er genoeg gestapt was (wij hadden er toen dus al 31 km op zitten) en trokken we de albergue San Roque binnen.... Tot onze grote verwondering, en nog meer groot plezier, waren we de enige pelgrims die dit dorpje uitgekozen hadden ! Niks te beleven, maar voor 15 konden we hier logeren, menu pelegrino inbegrepen !
Nooit hadden we t rustiger, n slaapzaal voor 14 man hadden we ter beschikking voor ons vieren, en om half 7 (extreem vroeg naar Spaanse gewoonte) werd het avondeten geserveerd : spaghetti, kalfslapje met paprika en yoghurt, wijn inbegrepen! Toen die eerste fles leeg was - t was ook Pinksteren voor ons - serveerde de bazin nog n tweede fles. Om t mens toch iets te laten verdienen, bestelden we ieder nog n café americano... toen we gingen afrekenen, zei ze trots tegen ons dat de café, aangeboden werd door 'la Casa'.... Op de Markt in Tongeren, mogen ze hieraan ns n voorbeeld nemen !
t Feit dat we hier alléén overnachten, doet ons nadenken, en we beslisten om morgen niet te stappen tot de volgende 'grote stad', zoals vermeld in alle Compostela-gidsen, maar om enkele kilometers verderop weer n klein dorpje met slaapgelegenheid op te zoeken.
Het enige dat hier misschien raar is.... Er is hier niks, maar dan ook niks te beleven, de bar sluit om 19u00, en mn bezoekje aan gans t dorp achteraf, duurde nauwelijks 5 minuten, straat op en af.... alleen het zicht op de Montes de Oca is prachtig van hieruit.
Eén feitje nog , gisteren hadden we n ontmoeting met 2 dametjes, die de Camino deden per mountainbike : kleddernat en verkleumd kwamen ze om half 6 bij de begijntjes-albergue toe, daar hing inmiddels het bordje (completo)... n gesprekje met de dametjes, leerde ons dat ze uit Argentinië kwamen.. en hoever ze nog hebben moeten rijden om n slaapplaats te vinden, weten we niet, maar we zaten wel echt met ze in !
Vandaag tot in de helft n vlak parcours, daarna 150 m stijgen tot t einde, niks spectaculair dus. Maar t begon alweer slecht, regen bij de start, en weer file op de autoweg van de peregrinos.... we waren niet alleen op stap, om n idee te geven hoeveel volk er op weg is, na 8 km hadden we 33 pelgrims voorbijgestoken, en vóór ons, nog n ganse sliert, en achter ons n horde, zover we konden kijken.. We passeerden na 5 km het dorpje Azofra, waar de eersten hun rechtstaand ontbijt in de bar gebruikten, wij hadden op ons kamer ontbeten van wat ons restte van gisteren, en stopten dus niet.... We namen daarna, midden in t veld, de tijd om de Rollo de Azofra te bekijken, n stenen zuil, in de vorm van n in de grond gestoken zwaard, en dat het symbool was van de machthebbers van Azofra. En vandaar op naar het volgend dorp op onze kaart, Cirueña, n superverzorgde golfbaan zagen we daar, en de hypermoderne bar van die club deed dienst als rustplaats voor de pelgrims, goed bekeken van die club, want bijna iedereen stopte er om n tas koffie te drinken... En dan overviel ons de stilte, t dorp Cirueña was n spookdorp, k schat 250 splinternieuwe huizen en appartementen, en als k zeg, waarvan 20 bewoond, dan overdrijf k nog... Zou dat iets te maken hebben met de crisis in Spanje? Hoeveel faillissementen en drama's zijn hier waarschijnlijk mee verbonden?.. We werden er stil van....
Vanop die heuvel keken we in het dal neer op Santo Domingo de la Calzada, maar intussen plakten onze schoenen weer van de rode modder, gevolg van de hevige regenval van vorige nacht. Maar dat werd goedgemaakt door n goedlachse Amerikaan, die we passeerden... Where are you from? Is dan de klassieke vraag, wij dan weer ns uitgelegd in welk gek landje wij woonden 'with two languages' maar hij was from Hawai ! Daar konden we niet tegenop natuurlijk, zn verhalen over de beaches, de sun, de surfing deden ons de modder vergeten. Maar hij mankte... verkeerde schoenkeuze wist hij, maar t had hem al 4 teennagels gekost tot nu toe!
Bij t binnenkomen van ons slaapstadje, kwamen onze vrienden ons tegemoet gewandeld, ze zijn beiden aan de beterhand en denken vanaf zondag weer te stappen. n Slaapplaats op voorhand bestellen, was niet gelukt, dan maar in de rij gaan staan bij de zuster Cisterciënzers, die 33 bedden ter beschikking stelden, en om t eerlijk te spelen, werden de rugzakken in de rij gezet, volgens volgorde van aankomst, we stonden op de 3e plaats en kregen samen met n jong koppel uit Litouwen n kamer met 6 bedden toegewezen... Prijs : donativo (vrije gift) zei t nonnetje, en op t bordje langs haar stond dat ook geschreven, maar met n minimum van 5 stond erbij !
t Stadsbezoek beperkte zich tot n barbezoek, waar we onmiddellijk de pelgrimsmenu bestelden, om daarna de El Salvador Kathedraal gingen bezoeken, meer museum dan kerk eigenlijk, maar enig in de wereld, omdat in n zijgevel aan de binnenzijde van de kerk, n kippenhok, met, echt waar, n levende haan en n kip erin. Als de haan kraait terwijl je als pelgrim inde kerk bent, zou dat n goed voorteken zijn, maar t bleef stil. Het verhaal waarom die haan en die kip hier zijn, bespaar ik jullie, maar eigenlijk is t n mooie legende.... Wie nieuwsgierig is kan terecht op : http://www.english.catedralsantodomingo.es/santo_domingo.html
Vermits t Pinksteren is, en we toch wel ns wat religie in t Spaans wilden meemaken, gingen we vanavond naar de mis in t kerkje van het rusthuis dat door de begijntjes beheerd wordt, mooi, maar k moet eerlijk zeggen dat k niks begreep van de preek !
Weer zonder onze vrienden moeten vertrekken... ze namen noodgedwongen de autobus, met pijn aan de voeten, maar nog meer in t hart. Toen wij de straten van Logroño in de vroegte doorkruisten, was het stadspersoneel bezig de straten schoon te spuiten, je moet het hun aangeven, de Spanjaarden, daar maken ze werk van. Eens buiten de stad werd het alsmaar mistiger, killer, niet zo fijn om te stappen, alhoewel we door het prachtig stadspark 'la Grajera' trokken, minstens 5 kilometer lang. En toen gebeurde het, na meer dan 1000 km, voelde k wat tussen mn tenen... n blaar was onmiddellijk mn reactie, nu, na zoveel dagen!? k Voelde nattigheid ! Schoen uitgedaan, n 'plas' bloed en n blaar van n kilo dacht k te zien (mansmaat dus), maar Malou stelde me gerust, nagel van klein teentje slecht geknipt, en dat drong dus in de volgende teen.... Drupje bloed, en speldenkop groot wondje (dames-maat).. Plakkertje erop en weer weg...
Wat je de Spanjaarden ook moet meegeven, ze kennen iets van wegbewijzering, voor wat de camino betreft... de weg missen is bijna onmogelijk : op iedere hoek, of op eender welk punt dat ook maar enige twijfel zou kunnen bestaan, staat er n merkteken, de St.Jacobsschelp, en nog meer gele pijlen, vooral gele pijlen, en liefst zo groot mogelijk ! Herinnert me aan de ontmoeting die we hadden met een Fransman, die we dachten dat toch fout aan t lopen was, hij kwam uit tegenovergestelde richting ! 'Non, non', was zn antwoord, toen we er hem attent op maakten, 'je le fais à l'envers' ! Hij deed de weg in tegenovergestelde richting, maar dat niet alleen, want we vielen bijna achterover van zijn verhaal : hij was al naar Santiago de Compostela geweest (van waaruit, herinner ik me niet meer), was nu op terugweg naar Arles, en, hou je vast, ging dan door naar Rome, en hou je nu nog vaster, stapte dan door naar Jeruzalem. Hoe hij vandaar zou terugkomen, wist hij nog niet !?
Enfin, wij verder op weg via de mooie dorpjes Navarette en Ventosa, met daar tussenin wijngaarden en nog ns wijngaarden, onvoorstelbaar ! De normale pelgrimsweg komt eigenlijk niet in Ventosa, want dat ligt n eindje van de weg af, maar ook hier heeft de commercie en enkele gele pijlen ervoor gezorgd, dat wij, en al de anderen, wel door t dorp trokken, om daarna weer terug op de oorspronkelijke weg terecht kwamen.... en met succes, want t was zowat half 12 toen we voorbij de bar ven Pepe stapten, de koffie rook er lekker... en we lieten ons verleiden....
Daarna nog n uurtje langs de autostrade opstappen over n grindweg tot we de Rio Yalde over konden steken, en Nájera aan onze voeten lag. De laatste kilometers stapten we samen met n meisje uit de omgeving van Toulouse, haar passie was Romaanse kerken bezoeken ! k Heb haar thuis uitgenodigd voor n bezoekje aan de kerkjes van Berg en Sluizen ! Ben ns benieuwd of ze komt ?
En voor we t wisten waren we in de albergue, die onze vrienden al geregeld hadden, niet n mastadont van 70 of meer bedden, maar met 5 kamers van 2 bedden... kost enkele euro's meer, maar dat hebben we er graag voor over.
Na t doucheke n kort stadsbezoek voor de inkopen voor ontbijt en middageten van morgen, en daar liepen we n dametje tegen t lijf, die in t Engels bezig was tegen n ééntalige Spaanse pelgrim. Iets zei ons dat we moesten helpen, en tot onze grote verwondering was t n Zuid-Afrikaanse, die verwonderd was dat ze de conversatie tussen Malou en mij begreep.... Ze vond het 'baaie' goed, en 'ons' hebben afgesproken dat we ons gesprek in t Suitafrikaans Nederlands verder zullen zetten., zodra we mekaar weer tegenkomen op de Camino, één van de volgende dagen....
We hebben ons ook nog ns aan de opvolging van ons stapprogamma gezet. Tot nu tot hebben we 1041 km effectief gestapt. Van hieruit zou het nog 580 km tot in Santiago zijn, en we zijn er beiden rotsvast van overtuigd dat dat gaat lukken. De juiste aankomstdag in Santiago ligt nog niet vast, maar we denken aan 12 of 13 juni !
En dat zou n zestal dagen eerder zijn dan we oorspronkelijk gepland hadden.
Duimen jullie mee a.u.b. ?
En dat brengt ons op onze blog... nooit hadden we verwacht dat men ons op t thuisfront zo zou volgen, en vooral steunen, alvast bedankt hiervoor, het stuwt ons vooruit !
COMPOSTELA 2013
