t Was weer ns door de meseta vandaag, la Tierra de Campos dus, t open veld.... Thuis was t koud, maar hier had t ook weer gerijmd vanmorgen... Onafzienbare akkers, graan, graan, en nog ns graan... Is ook goed te zien dat dit hier het belangrijkste punt van inkomen van de bevolking is, want in ieder dorpje, hoe klein ook, staat er een weegbrug waar de boeren hun graan gaan wegen. Tegenwoordig is t al tarwe dat de klok slaat hier, en dat wordt opgeslagen in betonnen silos, die de horizon vervuilen, net als de windmolens die noodzakelijk geworden zijn voor de elektriciteitsopwekking. Maar ja, economie zal steeds voorgaan op de natuur....
Vrij eentonige etappe dus alweer, zonnig, want we stapten voor t eerst sinds lang in onze T-shirt. Enige afwisseling zorgde het Canal de Castlla, waarnaast we n gehele tijd opstapten. Het ligt er al sinds de 18e eeuw, en doet nu waarschijnlijk dienst doet om de irrigatiekanaaltjes tussen de graanvelden te bevoorraden.
We stapten de eerste 3 kilometer met onze vrienden, en schakelden dan over op ons eigen ritme, 5 km per uur, banaantjes kopen onderweg, en na 15 km tracteerden we onszelf op n chocolademelk in de albergue... Erg origineel was t daar, je kon er als pelgrim overnachten in n heuse tipi, en slapen kon je er in n hangmat... 10 km te vroeg voor ons, we gingen immers door tot in Carrión de los Condes, waar we op zoek gingen naar n geschikte slaapplaats... we wilden vandaag ns niet in n massa-albergue overnachten, zochten en vonden te duur, n kamer voor 2 voor 55, dus n kamer voor 4 gevonden voor 80, desayuno inbegrepen en ook het middageten voor morgen onderweg.... Heerlijk weer ns wat privacy te hebben, en ns n douche te kunnen nemen, zolang je maar wil, zonder dat er iemand op de deur komt kloppen.
Om 7u was er weer prlgrimsmenu voor 11, en dat we de crisis helpen bestrijden in Spanje, kan k je verzekeren, in t zaakje waar wij zaten, telde k 70 pelgrims, en we zagen nog minstens 4 zaken met minstens evenveel volk. t Blijft ons toch verwonderen, hoe men zo'n 3-gangen-menu klaarkrijgt voor zo weinig geld. We hebben ook sinds n tijdje door, dat, als je fles wijn leeg is, je n nieuwe kan vragen, zonder bijbetalen... Probeer dat bij ons maar ns !
Na t eten liepen we nog wat rond in Carrión, en zagen dat in dit dorp van amper 2000 inwoners er weer maar effekens 3 kerken zijn, de San Zoilo, de Santiago en de Sancta-Maria-kerk. We zijn geen kerklopers, maar deze laatste gingen we toch even bezoeken, en groot was onze verwondering dat er n dienst bezig was, de witte nonnetjes zongen en begeleidden zichzelf op de gitaar, tot slot was er n pelgrimszegen, en wie waren de meest devoot-volle denkt u? Jawel, de Zuid-Koreanen... Tijd voor ons om toch ns uit te zoeken hoe en wat, wel de Kerk in Zuid-Korea blijft groeien, meer dan 5 miljoen katholieken, dat is meer dan 10% van de bevolking. Het aantal gelovigen tussen 20 en 30 jaar is in tien jaar tijd met liefst 90% toegenomen. De Kerk in Zuid-Korea is aantrekkelijk omdat zij geëngageerde standpunten inneemt en de strijd aanbindt tegen de sociale problemen zoals uitsluiting, armoede en zelfmoord. Dit verklaart voor ons alles. Heel erg jonge Koreaantjes stappen immers elke dag de Camino. We beginnen ze te kennen, en ze begroeten ons dagelijks erg vriendelijk. Fijner dan die eerste belevenis in Puente a Reina, toen we zelfs aan n invasie dachten. Vermits de meeste Koreanen minder dan 20 km er dag stappen, liggen die ver achter ons, en n nieuwe lading is nog niet gemeld !
Gisteren vertelden we dat we in de provincie Palencia beland waren, wel, n gesprekje met n Spaanse kelner leerde ons dat Spanje 52 provincies telt, en dat de kinderen in de school die allemaal vanbuiten moeten kennen. Ietwat moeilijker dan bij ons hé Lennert, want wij mogen gelukkig zijn dat we er maar 10 moeten onthouden
We hadden hem de Col du Somport zien opkomen, helemaal alleen, n rijzige figuur, de kerstman in de zomer, n Spaanse pelgrim met grijs haar en n grijze baard, en n volgens onze begrippen n overdreven lange pelgrimsstaf... We kenden hem toen nog niet, maar hij eiste door zijn voorkomen alle aandacht op, trok wat foto's, losjes uit de pols, keek wat rond, groette ons en overstelpte ons met binnenmonds Spaans.... we begrepen eruit dat hij 30 km onder weg was.... hij hield enkele auto's tegen, verdween dan in zo'n auto richtinsg Spanje.... raar figuur dachten we, maar die zien we nooit meer weer... Maar neen hoor, enkele dagen later was hij er weer, ontpopte zich tot dé peregrino onder de pelgrims, werd ieders vriend, voor alles en nog wat kun je terecht bij Valerio Arias Arias. Weet je niet of je tot Boadilla of Fromista moet trekken vandaag, vraag t aan Valerio, en hij legt je t voordeel of t nadeel van t een ander met plezier uit... Heeft je vriend n peesontsteking, Valerio regelt n goedkope taxi tot in de volgende albergue voor je. En de clou is, dat hij op weg naar Compostela is, net als wij , maar hij gaat naar huis, want hij wóónt in Santiago de Compostela. Vanmorgen hadden we het genoegen n stukje met hem op te stappen, hij vertelde ons, want we verstaan zn Spaans steeds beter, dat zn dochter Spaanse les geeft aan de universiteit van Utrecht. In t kort, als de weg naar Compostela n figuur nodig heeft, als er n film van gedraaid wordt, dan krijgt Valerio van ons zeker de hoofdrol !
Maar toen moest onze stappartij naar Boadilla nog beginnen....
De eerste 10km naar Castrojeriz is vrij gemakkelijk, de ruïne van n oud burcht (uit de tijd van de Wisigoten, heb k me laten vertellen) troont boven het dorpje uit, mooi, maar te ver om te gaan bezichtigen. Het dorpje zelf telt 1000 inwoners, had vroeger 4 hospita voor pelgrims, en weet je hoeveel kerken er zijn, juist ja, ook 4 !
Dan trekken we naar Boadilla, en ineens weten we wat de 'meseta' is, veel van horen praten, maar nu in t echt gezien : n hoogplateau, vlak en nog ns vlak, doorsneden door steile dalen of hellingen... En we kregen t ineens, eindeloos vlak, maar ineens toch n 'helling'.... 1050m stijgen à 12% en 350m dalen à 18% , dat kan pijn doen, en in je knoken blijven hangen!... Daarna wat bruggen en dorpjes, maar die eindeloze uitgestrekte vlaktes van de meseta zullen altijd in ons geheugen gegrift blijven.... De zon was er vandaag voor t eerst, en de hitte was bij momenten al erg voelbaar. We beklagen de Femma-dames die hier half juni ook door moeten ! En we willen nog één keer Valerio citeren over de meseta : 'nueve meses de invierno, tres meses de infierno' : negen maanden winter en drie maanden hel !
Maar des te mooier werd het bereiken van het dorpje Boadillo, n albergue opgezocht, 67 slaapplaatsen in principe, is wel veel maar t was er proper, en er was n ruime mooie tuin, waar iedereen lekker lui lag uit te rusten in t gras. Wij maakten kennis met 3 Braziliaanse fietsers, Portugees is ons sterkste niet, maar op de Camino verstaat iedereen, iedereen, of laat zich verstaan. k Zei juist 67 slaapplaatsen, maar er werd niemand geweigerd, na 5 uur kwamen er nog n 10-tal pelgrims toe, die niet meer zagen zitten om verder te trekken, er werd opgeruimd in n zaal, 10 matrassen op de grond gelegd, en.... tevreden gezichten natuurlijk.'
Hoe we t zelf maken ? Wel heel goed, t gaat ons momenteel voor de wind, t stappen gebeurt tegen n ritme van boven de 5 km (bewogen gemiddelde volgens de gps), geen supplementaire blaren voor Malou - goed afplakken elke morgen is de boodschap. Eten doen we gematigd, maar goed, en de Spaanse keuken begint ons aan te staan... en slechte wijn hebben we nog niet gedronken.
We blijven voor liggen op ons schema, en zullen vanaf nu, niet meer proberen dagen te winnen, maar de gewone dagkilometers af te leggen, zodat genieten van de natuur en rust brengend wandelen ons hoofddoel wordt tot in Santiago de Compostela.
O ja voor wie t wil weten, we verlieten vandaag de provincia Burgos, en lipen de provincia Palencia binnen (ja met n P ! )
Burgos, we konden er moeilijk afscheid van nemen, gelukkiglijk trokken we nog ns gans de stad door om op de 'weg' te geraken... maar eerst ontbijten in de bar... we zijn echt volleerde Spanjaarden geworden op dat gebied, café americano solo en n broodje met queso.... wat we nooit zullen leren is de Spaanse manier van omgaan aan die toog, waar wij de lege zakjes van de suiker, mooi in t ondertasje leggen, gooien zij, verplicht waarschijnlijk, dat steeds gewoonweg op de grond, vóór de toog, en tot s avonds gebeurt dat zo.... kun je je voorstellen hoe zo'n bar er dan uitziet ?
Enfin, wij op weg, in principe om s avonds in Hornillos de Camino te zijn, zo'n 21 km verderop... Bernard en Michelle werden bij t buitenstappen van Burgos achtergelaten, met de afspraak dat we hun in Hornillos, na 23 km zouden opwachten. Niet veel te beleven onderweg, alleen t dorpje Rabé de las Calzadas merkten we op... voor de zoveelste keer t woord Calzada bij n dorpsnaam, awel t schijnt in Spaans 'geplaveide weg' te willen zeggen, en die zijn hier, die 'stenen' wegen...
En groot nieuws.... zon vandaag ! ... Nog niet te warm, maar je voelde aan al de pelgrims dat er verandering in de lucht hing...
s Middags waren we al in Hornillios, waar we wat tortillas aten.... onze vrienden arriveerden drie kwartier later, en de scheenbeenontsteking van Michelle speelde weer op, maar ze wilden absoluut dat wij verder stapten, ze zouden wel zien hoe ze in Hontanas zouden geraken?! Wij weer weg, n moeilijke eentonige weg op, voor opnieuw 9 km. Eerst hadden we gedacht naar de albergue in San Bol te gaan, maar men had ons dat afgeraden wegens 'geen stromend water en geen sanitair'... We passeerden er, n krot van maximaal,4 op 4, waarschijnlijk dus geen sanitair, maar er was wel wifi ! Tot Hortanas werd t zwaar, we bekochten waarschijnlijk onze lange wandelingen in Burgos gisteren.... maar na minder dan 2 uur waren we er, en wie stond ons op te wachten aan de inkom van t dorp, juist ja, Bernard en. Michelle, ze hadden dus op één of andere manier n taxi gevonden, die hun tot hier gebracht had voor 30. Douchen, en dan genieten in de zon.... We zaten in de Albergue Santa Brigida, nergens in de gidsen, maar supermooi en proper, 7 voor de ovenachting in n slaapzaal van 8. Een echte aanrader ! Om 19u werd het klassieke pelgrimsmenu geserveerd à 9, gemengde salade, en eindelijk (!) paella, en chocoladepudding als afsluiter - wijn à volonté natuurlijk. We zaten met 14 aan tafel : 4 Fransen, 4 Duitsers, 4 Australiërs en 2 Belgen
Ondertussen had de jeugd van de 2 overige albergues zich buiten samengezet, en zonder douchen of eten werd er n zonnefeestje gevierd, alle nationaliteiten samen, k noem maar op, Italianen, Duitsers, Spanjaarden, Fransen, Duitsers en zelfs n Israëliër !
Te onthouden vandaag, tot nu toe was t altijd in Spanje is t 'Siempre frio', maar na vandaag denken we, hopen we in ieder geval dat 'El sol brillará' de volgende dagen, en zeg nu nog eens dat ons Spaans zich beperkt tot het bestellen van 'dos cervezas'
Vanuit Atapuerca was t maar ongeveer 21 km tot Burgos, n makkie dus. Maar wat was onze verwondering dat t zo koud was, toen we onze neus buitenstaken.... en t had verdorie nog gerijmd ook ! ! ! 21 mei in Spanje, en bijna aan t vriezen, we zaten wel op 900m hoogte, maar dan nog.... Gelukkig zijn we de Somport voorbij, want k vrees dat die momenteel gesloten is wegens de sneeuw.... Van t thuisfront horen we dat t daar al niet veel beter is, koudste meimaand sinds 40 jaar, schijnt t. Maar wij kregen wat om ons op te warmen, niet de café americano in de bar, maar onmiddellijk na t vertrek, n serieuze klim naar de Montagrande, nog lastiger door de dikke stenen, maar de kudde schapen zorgde voor afleiding, en op de top stond iedereen foto's te trekken aan n kruis, omringd door opgeselde stenen, n voorsmaakje voor Cruz de Ferro, dat ons begin juni te wachten staat waarschijnlijk. Daarna werd het in rechte lijn bergaf naar Burgos via eigenlijk niets zeggende dorpjes - we zijn waarschijnlijk verwend op dat gebied. Villafria was t laatste heriiner k me, maar dan was t nog 11km tot in t centrum van Burgos, n passage om asap over te slaan... eindeloos rond t vliegveld, dat a propos niet in gebruik is, en denkelijk tot. U toe nooit gebruikt is... dan industrieterrein en de voorstad... maar t zicht om Burgos binnen te komen is wel de moeite : fier staan de 2 torens van de kathedraal je op te wachten, maar dat is nog niet alles, n scala van prachtgebouwen, n stad om eigenlijk n paar dagen te blijven, om alles te zien ! We leerden hier ook dat Burgos n zusterstad is van ons eigen Brugge.
Maar eerst logies zoeken, niet zo moeilijk, Malou herinnerde zich nog perfect waar ze vorig jaar geslapen had, Hotel Acacia langs de bibliotheek, daar moesten we zijn... dezelfde man met t paardenstaartje bezorgde ons in n wip n kamer met 4 bedden, in t hart van Burgos... Snel douchen, en na n uurtje waren onze vrienden er ook...
Stadsbezoek stond er natuurlijk op t programma, Burgos telt bijna 200.000 inwoners en is n prachtige stad. We begonnen natuurlijk met n bezoek aan de kathedraal... moet je werkelijk gezien hebben, met voor mij als hoogtepunt, qua architectuur, de Puerta de la Coroneria, de toegang voor de edelen, die vanuit de burcht, per paard en koets naar de kerk kwamen, en die dan via n majestueuze trap tot in de kerk konden afdalen. De twee torens die schitteren door hun praal en pracht, zijn t werk van de Duitser Hans van Keulen, die wellicht de ideeën pikte van de dom van Keulen (15eeuw). Binnen in de kerk domineert de 'coro', het middenschip van de kerk, maar dat verhaal moet je maar zelf ns op t internet lezen. De rest van deze Sancta Maria kathedraal is gewoonweg schitterend, de tijd ontbreekt me, om alles in detail te beschrijven
Wat ons daar wel van bijbleef, is dat we de begraafplaats zagen van Rodrigo Díaz de Vivar, zegt u waarschijnlijk niks, maar als we zeggen dat zn bijnaam El Cid was, dan gaat er ook bij u n lichtje branden, want wie onder de ouderen zag indertijd (1960?) de film 'El Cid' niet, met Charlton Heston in de hoofdrol, en Sofia Loren als de mooie Doña Jimena.
We vertelden dat we vandaag 22 km stapten, maar wat we tussen 2u en 7u vanavond afstapten, houdt niet op met 7 à 8 km. details besparen we, maar de kerken van San Lesmes, San Gil, San Esteban, San Nicolás en uiteindelijk, na n 200-tal trappen, de burcht, we hebben t bezocht, allemaal,
Morgen wacht de Camino op ons, we weten nog niet tot waar ons die zal leiden, waarschijnlijk tot San Bol, na 26 km.
Eén anekdote had k willen verzwijgen, maar Malou en vooral mn vrienden, willen mn verstrooidheid gepubliceerd zien. Toen mn vrienden belden dat ze 'arriba' in Burgos waren, zakte k van onze 4e verdieping af om hun tot op onze kamers te brengen, liep hun tegemoet, met de sleutels in de hand... Fier als n luis dat we n prima plaatsje gevonden hadden, op de 4e verdieping, tussen de kantoren van advocaten, dokters enz.. troonde ik hun mee, stak de sleutel op de deur van dat appartementsgebouw, hielp hun de lift in, tot op de 4e verdieping...... En groot was m, verbazing, dat we.... in verkeerd gebouw zaten, weliswaar ook tussen de advocaten, maar, 2 gebouwen te vroeg ingestapt.. t Zal me altijd n raadsel blijven, hoe k die buitendeur openkreeg ?
Onze vrienden gingen na 3 dagen relatieve rust, terug stappen, dus vertrokken we maar samen, ook al om hun wat vertrouwen te geven... zonder ontbijt vertrokken, want in t volgend dorpje, na 2 km, Espinosa del Camino, gingen we als volleerde pelegrinos aan de bar staan, n café americano met croissant om gewapend te zijn tegen de komende kilometers, en weg.... Eindeloos weer tussen de dennenbossen van Castillia y Leon door, om dan de beklimming naar de Alto de Valbuena aan te vatten... daar gingen we op ons eigen tempo door... afspraak was dat we tot San Juan de Ortega door zouden gaan, en van daaruit naar hun bellen om de conditie te peilen...
We kregen daar n enig mooi zicht op de Montes de Oca (bergen van de gans) en de Sierra de la Demanda (2200m hoog, en sneeuwtoppen tot diep in de zomer)
Na 18km waren we er, even kijken in de kerk daar, en dan n boccadillo eten... De spieren en pezen van onze vrienden stelden het wel, na n half uur waren ze bij ons, en er werd beslist verder te stappen voor de volle 25km. We vertrokken dus weer als voorbode, om slaapgelegenheid te vinden, liefst in Atapuerca, na nog ns 7 km. Maar eerst passeerden we het dorp Agés (= water), en we hebben t geweten van dat water, want de regenval van de vorige dagen, maakte de paden weer erg modderig. De intocht in Atapuerca waar n menhir ons nochtans verwelkomde, was maar povertjes, geen kat te zien, precies uitgestorven! Gans het dorpje, k bedoel dan niet de mensen, maar de panelen langs de straat, staat weliswaar in het teken van de prehistorie, met n heus museum. We liepen de eerste albergue voorbij en belandden naast de kerk in de Albergue La Hutte, we schreven ons en onze vrienden die net 'arrivé' waren, in, en ondervonden dat onbeleefdheid, onbeschoftheid, norsheid, onverschilligheid wel degelijk de beste eigenschappen van sommige mensen kunnen zijn. De uitbaatster blafte iedereen af, telkens je iets vroeg, kreeg je n antwoord waar je van achteroverviel. De 2 Nederlanders na ons kregen van tzelfde laken n broek. 2 Jonge Californiërs verstonden haar niet, vroegen om ns mogen gaan te kijken naar de slaapplaatsen, en kregen op n ruwe manier toegesnauwd dat het hier geen 4-sterrenhotel was. De 4 Italiaantjes waren de enigen, die het afbolden, nadat ze n stuk uit de neus gebeten kregen.
We reserveerden wel t avondeten hier, en hopen dat we t niet met de hooivork toegestoken zullen krijgen !
Het is de gewoonte dat men als pelgrim n woordje achterlaat, als dank voor de hospitaliteit, hier zagen we maar één briefje, eentje van gisteren (want de andere zal de uitbaatster wel elke dag weggooien). Maar k citeer : 'Gite, où l'acceuil est aussi froid que la température intérieure et extérieure' signé : une pauvre pélerine très blessée...... En nu stop k erover, anders ga k me opjagen, en dat zou de eerste keer zijn in 42 dagen.... Daarenboven zitten we nu te genieten van de lekkere zonnige avond, die we niet verder willen laten verknallen.
We zijn in blijde verwachting voor de dag van morgen, 21,5 km resten ons nog maar tot Bourgos, n pracht van n stad....., we gaan vroeg vertrekken, zodat we er rond de middag zijn, en ns kunnen gaan genieten van de pracht en praal van de kathedraal, en van wat er ons nog te wachten staat.
Na Montpellier, Toulouse en de Somport zullen we Bourgos bereiken als 4e mijlpaal op onze tocht naar Santiago de Compostela, na ongeveer 1140 km. En we voelen ons nog altijd goed !
t Is Pinksterzondag, thuis feestdag, hier stapdag ! de 41e al !
Toen we onze neus buitenstaken bij de begijntjes, wisten we t al, t zou weer ns regendag worden, de capes opgezet, om onszelf en de rugzakken te beschermen, we zijn juist maanlanders...
We kregen net voor we vertrokken n email binnen ivm met de fietstocht van Jef Colson, hij rijdt al van de eerste dag, op zijn tocht naar Compostela, constant in de regen en de sneeuw, zelfs zo erg dat hij zich kleren is moeten gaan bijkopen, omdat hij niks droog meer had. We blijven in gedachten bij Jef, en wensen hem en Louis, zn fietsmaat, het allerbeste toe voor het vervolg van de tocht en de terugtocht.
Onze vrienden, aan de beterhand van hun blessures, zouden met de bus van 11u45 naar Belorado (23 km stappen voor ons) reizen, daar zouden ze op ons wachten, zodat we samen nog ns 7 km verder zouden kunnen stappen. Kwestie van hun terug op gang te krijgen. Toen wij om 11u30 op de Playa Mayor in Belorado aankwamen, nog niemand te zien natuurlijk, dus hebben we daar maar wat tapas gegeten tot ze er zouden zijn. Onderweg was er niet veel te beleven, heel lang op n kiezelweg langs de grote weg lopen.... we passeerden het kerkje van Grañón, waar Malou zich herinnerde dat ze daar vorig jaar met de Femma-dames op de zolder van de kerk geslapen had.
Inmiddels beseften we in Redecilla del Camino, dat we de regio Rioja verlaten hadden, en dat we in de regio Castilla y León terecht gekomen waren, en wel in de provincie Burgos. Missen kun je immers niet, want daar stond n reuzengroot informatiebord dat ons dat duidelijk maakte.
Volgens Spaanse gewoonte was de bus dus weer ns te laat, maar om half één waren ze er, onze vrienden, en kon het gezamenlijk stappen beginnen. We besloten van dorp tot dorp te gaan, om hun gestel uit te testen, en na 7 km, in Villambistia, vonden ze dat er genoeg gestapt was (wij hadden er toen dus al 31 km op zitten) en trokken we de albergue San Roque binnen.... Tot onze grote verwondering, en nog meer groot plezier, waren we de enige pelgrims die dit dorpje uitgekozen hadden ! Niks te beleven, maar voor 15 konden we hier logeren, menu pelegrino inbegrepen !
Nooit hadden we t rustiger, n slaapzaal voor 14 man hadden we ter beschikking voor ons vieren, en om half 7 (extreem vroeg naar Spaanse gewoonte) werd het avondeten geserveerd : spaghetti, kalfslapje met paprika en yoghurt, wijn inbegrepen! Toen die eerste fles leeg was - t was ook Pinksteren voor ons - serveerde de bazin nog n tweede fles. Om t mens toch iets te laten verdienen, bestelden we ieder nog n café americano... toen we gingen afrekenen, zei ze trots tegen ons dat de café, aangeboden werd door 'la Casa'.... Op de Markt in Tongeren, mogen ze hieraan ns n voorbeeld nemen !
t Feit dat we hier alléén overnachten, doet ons nadenken, en we beslisten om morgen niet te stappen tot de volgende 'grote stad', zoals vermeld in alle Compostela-gidsen, maar om enkele kilometers verderop weer n klein dorpje met slaapgelegenheid op te zoeken.
Het enige dat hier misschien raar is.... Er is hier niks, maar dan ook niks te beleven, de bar sluit om 19u00, en mn bezoekje aan gans t dorp achteraf, duurde nauwelijks 5 minuten, straat op en af.... alleen het zicht op de Montes de Oca is prachtig van hieruit.
Eén feitje nog , gisteren hadden we n ontmoeting met 2 dametjes, die de Camino deden per mountainbike : kleddernat en verkleumd kwamen ze om half 6 bij de begijntjes-albergue toe, daar hing inmiddels het bordje (completo)... n gesprekje met de dametjes, leerde ons dat ze uit Argentinië kwamen.. en hoever ze nog hebben moeten rijden om n slaapplaats te vinden, weten we niet, maar we zaten wel echt met ze in !
Vandaag tot in de helft n vlak parcours, daarna 150 m stijgen tot t einde, niks spectaculair dus. Maar t begon alweer slecht, regen bij de start, en weer file op de autoweg van de peregrinos.... we waren niet alleen op stap, om n idee te geven hoeveel volk er op weg is, na 8 km hadden we 33 pelgrims voorbijgestoken, en vóór ons, nog n ganse sliert, en achter ons n horde, zover we konden kijken.. We passeerden na 5 km het dorpje Azofra, waar de eersten hun rechtstaand ontbijt in de bar gebruikten, wij hadden op ons kamer ontbeten van wat ons restte van gisteren, en stopten dus niet.... We namen daarna, midden in t veld, de tijd om de Rollo de Azofra te bekijken, n stenen zuil, in de vorm van n in de grond gestoken zwaard, en dat het symbool was van de machthebbers van Azofra. En vandaar op naar het volgend dorp op onze kaart, Cirueña, n superverzorgde golfbaan zagen we daar, en de hypermoderne bar van die club deed dienst als rustplaats voor de pelgrims, goed bekeken van die club, want bijna iedereen stopte er om n tas koffie te drinken... En dan overviel ons de stilte, t dorp Cirueña was n spookdorp, k schat 250 splinternieuwe huizen en appartementen, en als k zeg, waarvan 20 bewoond, dan overdrijf k nog... Zou dat iets te maken hebben met de crisis in Spanje? Hoeveel faillissementen en drama's zijn hier waarschijnlijk mee verbonden?.. We werden er stil van....
Vanop die heuvel keken we in het dal neer op Santo Domingo de la Calzada, maar intussen plakten onze schoenen weer van de rode modder, gevolg van de hevige regenval van vorige nacht. Maar dat werd goedgemaakt door n goedlachse Amerikaan, die we passeerden... Where are you from? Is dan de klassieke vraag, wij dan weer ns uitgelegd in welk gek landje wij woonden 'with two languages' maar hij was from Hawai ! Daar konden we niet tegenop natuurlijk, zn verhalen over de beaches, de sun, de surfing deden ons de modder vergeten. Maar hij mankte... verkeerde schoenkeuze wist hij, maar t had hem al 4 teennagels gekost tot nu toe!
Bij t binnenkomen van ons slaapstadje, kwamen onze vrienden ons tegemoet gewandeld, ze zijn beiden aan de beterhand en denken vanaf zondag weer te stappen. n Slaapplaats op voorhand bestellen, was niet gelukt, dan maar in de rij gaan staan bij de zuster Cisterciënzers, die 33 bedden ter beschikking stelden, en om t eerlijk te spelen, werden de rugzakken in de rij gezet, volgens volgorde van aankomst, we stonden op de 3e plaats en kregen samen met n jong koppel uit Litouwen n kamer met 6 bedden toegewezen... Prijs : donativo (vrije gift) zei t nonnetje, en op t bordje langs haar stond dat ook geschreven, maar met n minimum van 5 stond erbij !
t Stadsbezoek beperkte zich tot n barbezoek, waar we onmiddellijk de pelgrimsmenu bestelden, om daarna de El Salvador Kathedraal gingen bezoeken, meer museum dan kerk eigenlijk, maar enig in de wereld, omdat in n zijgevel aan de binnenzijde van de kerk, n kippenhok, met, echt waar, n levende haan en n kip erin. Als de haan kraait terwijl je als pelgrim inde kerk bent, zou dat n goed voorteken zijn, maar t bleef stil. Het verhaal waarom die haan en die kip hier zijn, bespaar ik jullie, maar eigenlijk is t n mooie legende.... Wie nieuwsgierig is kan terecht op : http://www.english.catedralsantodomingo.es/santo_domingo.html
Vermits t Pinksteren is, en we toch wel ns wat religie in t Spaans wilden meemaken, gingen we vanavond naar de mis in t kerkje van het rusthuis dat door de begijntjes beheerd wordt, mooi, maar k moet eerlijk zeggen dat k niks begreep van de preek !
Weer zonder onze vrienden moeten vertrekken... ze namen noodgedwongen de autobus, met pijn aan de voeten, maar nog meer in t hart. Toen wij de straten van Logroño in de vroegte doorkruisten, was het stadspersoneel bezig de straten schoon te spuiten, je moet het hun aangeven, de Spanjaarden, daar maken ze werk van. Eens buiten de stad werd het alsmaar mistiger, killer, niet zo fijn om te stappen, alhoewel we door het prachtig stadspark 'la Grajera' trokken, minstens 5 kilometer lang. En toen gebeurde het, na meer dan 1000 km, voelde k wat tussen mn tenen... n blaar was onmiddellijk mn reactie, nu, na zoveel dagen!? k Voelde nattigheid ! Schoen uitgedaan, n 'plas' bloed en n blaar van n kilo dacht k te zien (mansmaat dus), maar Malou stelde me gerust, nagel van klein teentje slecht geknipt, en dat drong dus in de volgende teen.... Drupje bloed, en speldenkop groot wondje (dames-maat).. Plakkertje erop en weer weg...
Wat je de Spanjaarden ook moet meegeven, ze kennen iets van wegbewijzering, voor wat de camino betreft... de weg missen is bijna onmogelijk : op iedere hoek, of op eender welk punt dat ook maar enige twijfel zou kunnen bestaan, staat er n merkteken, de St.Jacobsschelp, en nog meer gele pijlen, vooral gele pijlen, en liefst zo groot mogelijk ! Herinnert me aan de ontmoeting die we hadden met een Fransman, die we dachten dat toch fout aan t lopen was, hij kwam uit tegenovergestelde richting ! 'Non, non', was zn antwoord, toen we er hem attent op maakten, 'je le fais à l'envers' ! Hij deed de weg in tegenovergestelde richting, maar dat niet alleen, want we vielen bijna achterover van zijn verhaal : hij was al naar Santiago de Compostela geweest (van waaruit, herinner ik me niet meer), was nu op terugweg naar Arles, en, hou je vast, ging dan door naar Rome, en hou je nu nog vaster, stapte dan door naar Jeruzalem. Hoe hij vandaar zou terugkomen, wist hij nog niet !?
Enfin, wij verder op weg via de mooie dorpjes Navarette en Ventosa, met daar tussenin wijngaarden en nog ns wijngaarden, onvoorstelbaar ! De normale pelgrimsweg komt eigenlijk niet in Ventosa, want dat ligt n eindje van de weg af, maar ook hier heeft de commercie en enkele gele pijlen ervoor gezorgd, dat wij, en al de anderen, wel door t dorp trokken, om daarna weer terug op de oorspronkelijke weg terecht kwamen.... en met succes, want t was zowat half 12 toen we voorbij de bar ven Pepe stapten, de koffie rook er lekker... en we lieten ons verleiden....
Daarna nog n uurtje langs de autostrade opstappen over n grindweg tot we de Rio Yalde over konden steken, en Nájera aan onze voeten lag. De laatste kilometers stapten we samen met n meisje uit de omgeving van Toulouse, haar passie was Romaanse kerken bezoeken ! k Heb haar thuis uitgenodigd voor n bezoekje aan de kerkjes van Berg en Sluizen ! Ben ns benieuwd of ze komt ?
En voor we t wisten waren we in de albergue, die onze vrienden al geregeld hadden, niet n mastadont van 70 of meer bedden, maar met 5 kamers van 2 bedden... kost enkele euro's meer, maar dat hebben we er graag voor over.
Na t doucheke n kort stadsbezoek voor de inkopen voor ontbijt en middageten van morgen, en daar liepen we n dametje tegen t lijf, die in t Engels bezig was tegen n ééntalige Spaanse pelgrim. Iets zei ons dat we moesten helpen, en tot onze grote verwondering was t n Zuid-Afrikaanse, die verwonderd was dat ze de conversatie tussen Malou en mij begreep.... Ze vond het 'baaie' goed, en 'ons' hebben afgesproken dat we ons gesprek in t Suitafrikaans Nederlands verder zullen zetten., zodra we mekaar weer tegenkomen op de Camino, één van de volgende dagen....
We hebben ons ook nog ns aan de opvolging van ons stapprogamma gezet. Tot nu tot hebben we 1041 km effectief gestapt. Van hieruit zou het nog 580 km tot in Santiago zijn, en we zijn er beiden rotsvast van overtuigd dat dat gaat lukken. De juiste aankomstdag in Santiago ligt nog niet vast, maar we denken aan 12 of 13 juni !
En dat zou n zestal dagen eerder zijn dan we oorspronkelijk gepland hadden.
Duimen jullie mee a.u.b. ?
En dat brengt ons op onze blog... nooit hadden we verwacht dat men ons op t thuisfront zo zou volgen, en vooral steunen, alvast bedankt hiervoor, het stuwt ons vooruit !
Toen we vertrokken om kwart voor 7 deze morgen, waren er nog amper n 10-tal pelgrims in de albergue. t Geleek er weer op of iedereen tijdig in zn volgende slaapplaats wilde zijn, maar t werd n makkelijker dag op dat gebied. Waarschijnlijk de helft van de stappers zouden maar tot Viana gaan (19km) en de volgende halteplaats, Logroño, was n grote stad (150.000 inwoners) en dus meer logeermogelijkheid. Wijzelf vonden nog n andere oplossing... onze vrienden kregen gisterenavond verbod om te stappen van de bijgeroepen kiné, namen dus de autobus, gingen in de voormiddag al op zoek, en vonden op de Grote Markt in Logroño 2 kamers met douche voor 15 per persoon, wat n luxe voor ons, na voorbije week ! Zo beseffen we ook weer eens hoe goed we t thuis hebben......
Maar eerst moest er gestapt worden, en dat was tot Viana zogezegd niet zo moeilijk, alleen de de Ermita del poyo deed pijn in kuiten en bovenbenen. Viana zelf, niks spectaculair, alleen n mooie eenvoudige gotische kerk, als we die vergelijken met de rijkdom van de kerk van gisteren in Los Arcos : in churriguereske stijl (uitbundige Spaanse barok heb ik me laten vertellen) - rijkelijk met goud versierde altaren !
Dan in dalende lijn van Viana naar Logroño, niet veel meer te zien dan wijnstruiken, maar dan massa's. Als k je daarbij vertel dat we de Navarra-regio hier verlieten en de Rioja-regio instapten, zal er wellicht n lampje gaan branden. Logroño is ook nog eens de hoofdstad van de provincie Rioja.
Valerio, ook n pelgrim, legde me in (voor mij) verstaanbaar Spaans uit dat dit het bekendste wijngebied van Spanje is, de wijnen van hier zijn minstens tweemaal zo duur als die uit andere Spaanse streken, en minstens even goed als de wijn uit Frankrijk, voegde hij er chauvinistisch aan toe. De échte kenner weet natuurlijk dat de Rioja-wijn van tempranillo-druiven gemaakt wordt.
Het binnenstappen in Logroño is wel indrukwekkend, je stapt via de brug over de Ebro de oude stad binnen. De Ebro, dé rivier van Spanje, dé kruiswoordraadsel-rivier, gevoed door o.a. de Rio Aragon, waar we dagenlang, langs opstapten.
Na meer dan 28 km stappen werden we, op de Plaza del Mercado, opgewacht door onze vrienden, aan de Concathedral de Santa Maria de la Redonda.
Stadsbezoek deden we onder ons 2 alleen, en daar kwamen we aan n snoepwinkeltje n Ollandse pelgrim tegen, met wie we n week geleden n erg diepgaand gesprek hadden in Monreal. k Schat hem 110 kilo, legt elke dag n stukje van de camino te voet af, en de rest doet hij met de autobus. Was in Lourdes vertrokken, en moet je 'nou' ns weten waarom, vroeg hij me op n toon dat niet neen kon zeggen, wel omdat mn moeder altijd naar Lourdes is willen gaan en nooit de kans kreeg, éwel, nu dat ze er niet meer is, doe k dat in haar plaats, en dat verhaal moest hij n paar keer onderbreken, omdat de herinnering aan zn moeder hem teveel werd. Vertelde me daarna ook dat hij in t leger geweest was, en toen werd hij nog emotioneler, hij had n trauma overgehouden aan de missies van het Nederlandse leger in Afghanistan, k hoor nog steeds die doedelzakken, telkens n kist met een gedode Britse soldaat dat vliegtuig ingeladen werd, vertrouwde hij me snikkend toe.... 110 kilo, zei k al, maar met n heel klein hartje, die Martin.... Ook dat is de camino, moest je soms denken dat we hier maar alleen 'stappen' .....
Geen al te zware etappe was t vandaag, maar de gejaagdheid op de weg om slaapplaats te vinden, is weer toegenomen.
Het begon gisterenavond al, toen we informeerden wie om hoe laat zou vertrekken, alsmaar vroeger vonden we.... dus wij ook maar, opstaan om 6 uur, toch rustig ontbijten, en dan vóór 7 uur de weg op. Michelle en Bernard moesten dadelijk afhaken, allebei met problemen : respectievelijk ontsteking aan t scheenbeen en de enkel. Het eerste dat we tegenkwamen was de Fuente del vino in Irachi, we wisten niet wat we zagen : opstopping, vooral Aziaten stonden in de rij, want geloof het of niet, uit die fontein kwam er zowaar rode wijn gelopen, en volgens het gebruik, zou dat duren tot 8 uur... Iedereen wilde wat wijn meenemen in zn drinkbus voor onderweg, maar vermits dat er maar iets meer dan druppelsgewijs uitliep, en vermits er ook gulzige mensen bestaan... werd de file steeds langer.... meer dan enkele foto's nemen konden we dan ook niet doen. Maar dat 'niet getreuzel' zou ons straks wel van pas komen....
Voor de rest werd het n makkelijke stapdag voor ons, Malou is in vorm, als nooit tevoren... We haalden gemakkelijk n gemiddeld stapsnelheid van 4,9km/uur, en dat toch op n gevalloneerd parcours. Het ging ons zo goed af dat we, op de splitsing na de Fuente, zonder te hoeven overleggen, kozen voor de variante-weg, 2,2 km omweg, en met de beklimming naar Azqueta en Villamayor, als supplement. Daarna was t praktisch steeds in dalende lijn naar Los Arcos toe.
Onderweg staken we minstens 25 peregrinos voorbij, zodat we al om half 12 onder de ooievaar stonden op de kerktoren van Los Arcos. We gingen dan al maar ns kijken aan de albergue Isaac Santiago (70 slaapplaatsen), met Vlaamse hopitaleros. We konden onze ogen niet geloven, daar zaten zowaar al 7 pelgrims te wachten tot er opengedaan zou worden om 12 uur. We beslisten dan maar om ook te blijven wachten, en maar goed, want toen Kristin en Jean-Claude om 2 vóór 12 de deuren openden, telden we niet minder dan 35 wachtenden. Gauw onze vrienden gebeld, die zaten door hun problemen nog ongeveer 2 km ver, en we wilden hun toch ook graag logies verschaffen, en liefst op de kamer van 4, die wij hadden kunnen versieren. Mits wat overleg met de zeer behulpzame hospitaleros, konden we bekomen dat die 2 bedden vrijgehouden zouden worden totdat er 68 pelgrims binnen waren, en hun 'crédentiels' op tafel zouden liggen. t Zou spannen, dus trok er maar 'iemand' zn sandalen aan, en liep hun tegemoet, 1km de terugweg op, papieren genomen, de weg naar de albergue opnieuw gelopen, heel veel, zich haastende pelgrims voorbijgelopen, en geloof t of niet, op tijd, want 5 minuten later werd het plaatje 'completo' uitgehangen. n Stadsbezoek rond 17u00 leerde ons dat al de overige albergues, hetzelfde plaatje uithangen hadden. n Wanhopig zoekende dame, die we elke dag voorbijsteken, ze stapt tegen minder dan 3km per uur, vond geen plaats... Indien ze niet bij één of andere goede ziel, privé, terecht kan, dan zou ze nog ns 7 km verder moeten stappen tot in t volgende dorp.... en of daar plaats is ?
Problemen dus, maar voor morgen gaan wij t wel opgelost krijgen, in plaats van naar Viana te stappen (20km), waar de meesten en misschien al om half 7 de baan op te moeten, gaan we doorstappen naar Logroño (28km), n grotere stad. Onze vrienden kunnen morgen niet stappen, teveel overbelast vandaag, ze nemen morgen de bus naar Logroño en zullen waarschijnlijk daar beslissen of verder stappen nog mogelijk zal zijn. We duimen !
Stadsbezoek vanavond dan maar, dat beperkte zich tot de Santa-Maria-kerk, maar werkelijk de moeite waard, de basiskerk is Romaans, maar de binnenpracht is echter nog indrukwekkender, het hoofdaltaar, de centrale koepel, het orgel, onze monden vielen ervan open, zo'n pracht, zo'n rijkdom......
Afsluiten deden we in de dorpsbar, die n pelgrimsmenu serveerde aan 11,50 (pasta als voorgerecht, hoofdschotel vis in provencaalse saus, perziken als nagerecht, en natuurlijk vino tinto).
We ontmoetten er opnieuw predikant Kees uit Nederland die de camino loopt vanuit St.Jean Pied-de-Port, n eerste keer sliepen we samen in Estella, Kees deed ons het verhaal van zn mooie trui, vergeten op t bed in Estella ! Kan iedereen overkomen natuurlijk, maar wat doe je in zo'n geval ? Terug vanuit Los Arcos met de autobus ? Doenbaar maar dat vertraagt je natuurlijk op de weg naar Santiago, en de prijs van n heen- en weerticket ! Pientere Kees regelde dan maar dat men zn mooie trui opstuurde met het rugzakken-transport!!!!! De trui werd netjes afgeleverd in zn albergue, en t kostte hem maar 7 ! En fier zat Kees vanavond langs ons zn varkensvlees of was t kalfslapje te eten, hij wist t ook niet meer, maar ik weet wel dat t n mooie trui was! En wie nooit iets vergeet, werpe de eerste steen ! De avond sloten we af met mekaar de mening te vertellen over het reilen en zeilen in de katholieke kerk, maar daar wist Kees natuurlijk véél meer over dan wij !
We waren er niet gerust in, die japanse en koreaanse invasie lokte n tweeslachtig gevoel bij ons los : enerzijds, fijn dat die Aziaten ook de camino komen lopen, en anderzijds, als je hun uitrusting ziet (?) wat komen die hier doen, de overbevolking van de camino nog aanwakkeren? Enfin, we besloten, om toch n fatsoenlijke slaapplaats te vinden, vroeger te vertrekken, gelijk n dief in de nacht opstaan om 5u30, pikkedonker, met t licht van de gsm ons aankleden.... Om 6u15 waren we klaar om te eten, naar goede (?) Spaanse gewoonte gebeurt dat niet 'thuis', maar de desayuno wordt rechtstaande gebruikt in n bar, gewoonlijk in de Calle Mayor (de hoofdstraat van t dorp), n tas koffie en n croissant voor 2,50 de man.
Op weg dan voor n 23 km tocht, vrij simpel, eerst de Rio Arga in Puente la Reina overteken via de beroemde Middeleeuwse brug (van de koningin) met na 5 km de steile klim naar t dorpje Mañeru, daarna het dorpje Cirauqui, waar we weer n brug over moeten, deze keer van Romeinse oorsprong..... En ja, dan stoppen we even om dat te bekijken, we lopen al dat moois niet zomaar voorbij... Ook in Loca stopten we even, aan de albergue, om aan de automaat voor 50cent n cappuccino te nemen, ééntje voor ons twee, want we pelgrimeren ! Via n opnieuw Middeleeuwse brug trekken we door t dorpje Villatuerta, om in recordtempo Estella te bereiken... Op het dorpsplein van Villatuerta maakten we nog iets prachtigs mee, het 5e leerjaar van de dorpsschool leerde met n digitaal fototoestel werken, en hadden als opdracht n foto te maken van doortrekkende peregrinos... ze overvielen ons met n zestal met de vraag ons te mogen fotograferen, we stemden in, op voorwaarde dat we hun ook mochten inblikken, tot groot plezier van die gastjes natuurlijk. Aan die school was t net speeltijd, en toen al die kleutertjes ons in koor 'buon camino' toeriepen' vloeiden er traantjes, denkend aan de kleuters thuis !
Intussen hadden we, echt waar, minstens 20 pelgrims voorbijgestoken, maar amper n 3-tal Aziaten.... Wat zien we ook voor t eerst : jonge Aziaten, die zonder rugzak stappen, ze laten die namelijk voor 6 telkens naar de volgende albergue brengen, luxe-peregrinos dus...
De bedoeling van ons vroege stappen was dus om niet aan te komen zoals gisteren, en dus stapten we net op t middaguur de Albergue de Anfras de Estella binnen, 34 plaatsen, tot onze grote verwondering waren we de allereersten, mochten voor ons en ons bevriend koppel, 4 bedden uitzoeken, werden als gasten door de zeer bereidwillige hospitaleros (vrijwilligers !) rondgeleid in de moderne, superpropere albergue. Ik heb onze dametjes maar zelden zó gelukkig geweten... van de hel gisteren waren ze vandaag in de hemel terecht gekomen !
Ook tijd om de was te doen, wasmachine, droogkast.... Alle comfort dus
Tijd ook om onze zorgen van gisteren te vergeten, te rusten en de planning voor de volgende dagen ns te bekijken.
En moest je denken dat we hier niet nadenken, dan geven we je t volgende mee, uit de teksten die Luc Herbots neerschreef tijdens zijn Compostela-tocht in 2000 :
Mooie etappe, eigenlijk steeds in dalende lijn... We verlaten inderdaad steeds meer de Pyreneeën.. kleine kronkelende boswegeltjes, rust gevend.... dikwijls de schaapspaden volgend, keutels ontwijken... vergezichten, onbeschrijflijk, enkel verstoord door de windmolens, daar heb je gauw je buik van vol, maar schijnbaar onontbeerlijk voor de dorpen, die wel wat euros opstrijken in ruil voor t bederven van het uitzicht ...
Langs die bergflanken, of moeten we al heuvels zeggen, zagen we de onbeschrijflijke pracht van de fauna hier, lichtpaars bloeiende tijm (je moest t kunnen ruiken !) onafscheidbaar van de goudgele brem.... n perfekt gemengd huwelijk zou k zeggen...
Lager in de dalen weer die rijkdom van graanvelden, die groene kleuren, en daartussen, stapels balen stro, van vorig jaar? of al van t jaar tevoren ? k weet t niet, maar klaarblijkelijk is hier n enorm teveel aan stro, dat ze aan de straatstenen niet kwijt kunnen ! Het gras groeit er al n halve meter op !
Dat het hier ook gewoonlijk zeer droog is, is ook goed te zien, in de vallei loopt het aangelegde betonnen Canal de Navarre, dat er waarschijnlijk moet voor zorgen dat alle velden, wijngaarden enz geïrrigeerd worden, en verder, is ieder perceel voorzien van een sproeisysteem, met om de 15 meter in t vierkant, n irrigatiepaaltje, dat het nodige water kan spuiten om de velden vochtig te houden.
We passeerden enkele mooie pittoreske baskische dorpjes, Tiebas was er zo ééntje...
Het mooiste was nochtans Obanos, niet om wat er te zien was, maar omdat alle routes die uit Frankrijk komen daar samenvloeien.... En Malou herkende zich daar, vorig jaar toen ze vanuit St.Jean Pied de Port vertrok, passeerde ze daar ook en trok ze zo verder met haar Femma-dames naar Puenta la Reina, ook nu het einddoel van vandaag.
We stapten na bijna 32 km Puenta la Reina binnen, bereikten inderdaad weer n mijlpaal, maar wat was onze ontgoocheling groot. Wij, die sinds ons vertrek uit Arles, nu al meer dan 5 weken geleden, nooit meer dat 14 pelgrims op n avond ontmoetten in n gîte (Frankrijk) of in n albergue (Spanje), lieten nu de eerste albergue links liggen, wegens te druk. Malou kende inderdaad wel de albergue van vorig jaar : de albergue de los Padres Reparadores.... 72 bedden.... ons aanmelden met ons vieren.... Problemen zei men ons, we konden niet met de 2 koppels op dezelfde kamer slapen, geen probleem voor ons natuurlijk, we schreven ons in, wij kwamen terecht in dormitorio 9, en daar bleven nog net 2 plaatsen over, de 24 (!) anderen waren al volzet, ieder n plaats op de 1e verdieping van de stapelbedden als u begrijpt wat ik bedoel.... Onze vrienden, in n andere slaapzaal, t zelfde lot, alleen wisten we niet wat we zagen, de rest waren allemaal Koreanen of Japanners ( k zie t verschil niet aan hun ogen!).
Teleurgesteld door deze overrompeling, en commercie, trokken we t stadje in, voor n menu peregrinos, 9, 3 gangen, wijn inbegrepen.
n Kleine babbel met de plaatselijk kelner leert ons dat er minstens 350 pelgrims (?), stappers logeren in Puenta la Reina deze nacht.
Morgen willen we naar Estella stappen, volgens onze gegevens, 2 albergues, capaciteit samen 130 plaatsen ???????
De rust die we hadden, zal jammer genoeg hier n einde nemen, vrezen we......
Dat de commercie ingetreden is, kwam tot uiting in n gesprek met n medepelgrim, die zo treffend zei : Le pichet de vin, c'est l'aspirine du pelerin.......
O ja, voor de statistieken, vandaag stapten we onze 950e kilometer, nog +- 700 ! ! !
Stilte voor de storm, zo dachten we dat deze etappe weer zou zijn, want dé etappe zou die van morgen naar Puente de la Reina worden. Maar vergeet t, geen stilte in de uitlopers van de Pyreneeën, onmiddellijk klimmen, van 400 m, via Rocaforte naar de Alto de Albar op 720 m en dan verder naar het dorpje Izco dat op 770 m over de vlakte uitkijkt. In vergelijking met de Somport geen hoogtes zult u zeggen, maar de oneffen wegjes, bezaaid met scherpe stenen, maakt het klimmen supermoeilijk, de zak op onze rug wordt er niet lichter op, want voor zo'n klimdag moet je toch al wat proviand meenemen, ieder n baguette, n banaan, n appelsien, n avocado, kaas, saucis... Begin maar ns t gewicht op te tellen. Komt daarbij gans de dag n hevige bergwind, pal op kop.
Weinig spectaculairs te zien op de route, mooi die bergen natuurlijk, maar n kopie van gisteren voor wat de begroeiing betreft... Eentonig soms zelfs.
Gelukkig is de modder weg, of toch bijna.... Op de enige plek waar nog modder was, schoof Jean bij t openen van n poortje (koeienweide) weg, door t gewicht van de rugzak, viel hij achterover, kon zich nog vastpakken aan de draad, spijtig dat t prikkeldraad was... Gevolg, van kop tot teen modder, en weer was deze avond voor Malou.
In Izco zaten we net op t middaguur, even wachten op onze vrienden, en samen naar de plaatselijk albergue, waar de plaatselijke bevolking, na de hoogmis, samen met meneer pastoor aan t aperitieven was. Hete chocolade, die deed ons goed, na onze koude tocht.
De laatste 9 km was zogezegd bergaf, ja uiteindelijk zakten we naar 555m in Monreal, maar wie t uitgezocht heeft, k weet t niet, maar bergaf wil hier altijd zeggen, 100 m dalen, en dan weer 75 m terug omhoog, n soort processie van Echternach dus.
De uiteindelijke intocht in Monreal was wel mooi, je kunt wel raden waar die albergu lag, ja angs de kerk, op t hoogste punt van t dorp natuurlijk, maar t had wel wat, zo die smalle steegjes en zelfs trappen naar boven. Geïnstalleerd in de gemeenschappelijke slaapzaal, 10 stapelbedden voor 20 peregrinos.... en wie langs en/of boven je slaapt, daar heb je weinig aan te zeggen, maar, en k overdrijf niet, ik heb het 'geluk' van al 3 nachten na mekaar langs n gebaarde Spanjaard te mogen slapen, en snurken dat die man kan ! ! ! Voor de goede orde wil k toch nog even zeggen dat Jean en Malou tot nog toe altijd gebruik konden maken van één stapelbed, en wie denk je dat zich altijd opoffert om de ladder op te klimmen? Ja, inderdaad, Malou.
Mooi klein kerkje hier ook, en om 5 uur kregen we n geleid bezoek van n supervriendelijke gids, die zn uiterste best deed om zich verstaanbaar te maken in t Frans, en t is m gedeeltelijk gelukt.
Vanavond gaan we ns niet zelf koken, t is eetavond van de plaatselijk chiro of scouts (?), we hebben ons vooraf ingeschreven, en zijn daar gaan eten voor 9,50, wat we zouden krijgen wisten we niet, maar men beloofde ons 'platos completos', vino inbegrepen ! Ahwel, daar mogen ze thuis nog ns n puntje aan zuigen, zowel qua prijs als qua kwantiteit en kwaliteit : erg lekkere erwtensoep, n bord gemengde salade om u tegen te zeggen, hoofdgerecht varkenslapje én steak orloff, 3 stukken de man ! Dessert : yoghurt pėche smaak
We zijn niet aan t verhongeren, en steunen nog n goed werk
Nog even dit, ik weet ondertussen waar de kindjes vandaan komen, wel uit Sangüesa, onze slaapplaats van gisteren, op de kerktoren zaten er namelijk 3 koppels ooievaars, en als k goed gezien heb, maakten ze zich klaar om gaan te leveren.
Morgentemperatuur : 15° helder- middag 25° zonnig - veel wind
Vertrokken om 7u30
Aankomst om 13u00
Ruesta verlaten, we hoefden niet stil te zijn, zo vroeg s morgens, we maakten immers niemand wakker... Mooie afdaling via n erg smal wegeltje, de spookstad achter ons latend, fijn bij dit zonnig weer, maar waarschijnlijk erg gevaarlijk bij regenweer.
Die afdaling, één uur lang, vloog voorbij, net als de begroeiing aan weerszijden, goudgele brem, lichtpaarse tijm (wat n geur !), alles in bloei.... prachtig ! maar daarna n forse klim, van 505m terug klimmen naar 865m over 5km, tel maar hoe steil weer !
Machtige zichten nadien op de uitlopers van de Pyreneeën en het Yesa-meer dat we achter ons lieten, en dat de Rio Aragon terug losliet, wat kilometers stappen en dan onmiddellijk heel ver voor ons n dorp, stralend in de zon : Undués de Lerda, n naam om van te snoepen, nietwaar... we hielden er even halt om onze vrienden terug bij te laten komen... Doet me denken aan onze trainingsloopjes, daar keren we altijd terug naar de laatsten, de zogezegde achterblijvers.... Doen we hier natuurlijk niet, we wachten rustig in de schaduw op n bankje, tot onze vrienden er zijn, en we stappen weer verder, we doen dat zo om de 5 kilometer.
We stonden dan ineens voor n grens : de regio Aragona lieten we achter ons, en stapten Navarra binnen, nog 7 kilometer tot Sangüesa, t beloofde monotone kilometers te worden, maar niets was minder waar : de streek werd steeds vruchtbaarder, de graanvelden wiegden door de wind (sorry dat k poëtisch word) en nu weet k precies vanwaar het liedje komt ' Het Spaanse graan heeft de orkaan weerstaan ! ' die eindeloze velden, gerst, tarwe, prachtig in 7 verschillende kleuren groen, en..... reeds goudgele oogstbare gierst, afgezoomd met, en denk nu niet dat k overdrijf, duizenden klaprozen ! ! !
Enige nadeel, de wind, die blies ons recht in t gezicht, op die kaarsrechte weg.... en plots wisten we ook waarom, boven op die bergruggen, er 72 (geloof me, ik heb ze geteld) windmolens, petrol aan t geven waren, k bedoel natuurlijk elektriciteit aan t opwekken waren.... Vanaf dan lieten ze ons niet meer los, die windmolens, overal zagen we ze opduiken, en we zullen ze de volgende dagen wel moe gezien worden, vrezen we....
We waren blij dat we Sangüese bereikten na n 5 tal uren stappen, we gingen ons zetten op t muurtje van de Coöperative van de viño local, n kwartiertje wachten op onze vrienden... komt Pedro van de Coöp. even naar buiten, we dachten weggejaagd te worden, maar neen hoor, vriendelijk tegen ons aflopend, uiteraard in t Spaans, t enige wat we begrepen was dat hij ons, peregrinos, erg bewonderde, en t woordje 'vino' dat begrepen we ook... hij troonde me naar binnen en offreerde me n glaasje vino tinto, in n limonadeglas, en de signorita Malou moest natuurlijk ook wat wijn, maar hij wist dat die vino rosato zou prefereren.... n glas had hij niet meer, maar wel n plastic beker.... wat was onze schuld, vroegen we natuurlijk, verontwaardigd wees hij alles af.... niet te geloven wat n warmte we ondervonden.... plots schoot ons te binnen dat we nog n 1,5 liter-spafles (leeg) bij haden, hij vulde ons die, net als aan de pomp in n benzinestation, prijs 1,80 voor anderhalve liter!!!.... De 20 cent wisselgeld moesten we absoluut aannemen! .. We willen graag die anderhalve kilo morgen meeslepen, alhoewel, waarschijnlijk zal die fles hier in de albergue de peregrinos de Sangüesa, vanavond op tafel gezet worden.... We prepareren namelijk zelf ons diner, soep, spaghetti à la Sangüesa, chocoladetaart als dessert... Wie wil kan mee komen eten....
Morgen wordt t n zware etappe, 28 km, de eerste helft in stijgende lijn, en vermits de temperatuur hier eindelijk begint te stijgen, zal t inderdaad op de tanden bijten zijn.
Maandag hopen we dan, na n tocht van 31 km, Puenta de la Reina te bereiken, n nieuwe mijlpaal voor ons.... daar komen inderdaad al de pelgrimsroutes die door Frankrijk kwamen te samen, en daar zetten we de laatste rechte lijn in.
Even dit nadenkertje nog : 'wie snel loopt, loopt aan alles voorbij'
De eerste echte Spaanse etappe dus, wat n aanpassing ten opzichte van in Frankrijk !
In la douce France was t nodig om altijd op te letten, wie onder jullie al ns de GR gevolgd heeft, weet dat t steeds opletten is, de wit-rode aanduidingen op de bomen of elektriciteitspalen niet uit t oog verliezen, opletten vóór n splitsing, was t naar rechts of naar links? Ook altijd vergelijken met de kaart, klopt t wel de richting waarin ze ons sturen?... Maar hier in Spanje, geen enkel probleem, zonder kaart stappen lukt wel, naast de GR zijn er steeds gele pijlen, en als je die nog niet ziet, zetten ze er ook nog ns paaltjes, en soms reuzengrote borden van de camino langs... Precies alsof ze ons naar Santiago willen lokken.... Wel ze zullen er in slagen... Als God belieft (zouden ons ma en pa zeggen) hopen we binnen 30 à 35 dagen 'er' te zijn !
De etappe van vandaag was er eentje zonder geschiedenis, nergens gestopt onderweg, weinig te zien trouwens. Meestal namen we de wegen waarop de schapen van de ene naar de andere weide trekken. We stopten enkel in Santa Cilia de Jaca om n stukje te eten, aan de voet van n prachtig St.Jacobsstandbeeld. Verder stapten we bijna gans de tijd tussen de normale weg en de Rio Aragon, enkel de laatste 3 km waren om van te snoepen, de voetweg op naar Arrés, tussen bloeiende brem en hulst, op n wegeltje van amper 30 cm breed, klimmen naar t dorp toe, in de fezel-regen, 140 m hoogteverschil overwinnen, de laatste 1,5 km, tel t stijgingspercentage maar ns uit ?! ...
Waar we in Frankrijk de laatste dagen bijna geen pelgrims tegenkwamen, zijn er hier wel op pad, we staken er n aantal voorbij, n eenzame Spanjaard, n nog eenzamer Fins dametje, en wat we toen nog niet wisten, de albergue heeft hier n capaciteit van 16 plaatsen, en, in t tellen ben k tamelijk goed, k had er 15 geteld, ons inbegrepen ! Was dus zaak om er op tijd te zijn, anders was t 10 km doorstappen naar t volgend dorp.... n Frans koppel kon ook rekenen, en wilde ons de laatste 100m voorbijsteken op dat smalle wegeltje, maar die hadden zonder Malou gerekend, die zich zo breed mogelijk maakte, en afremde ! .... Compleet vol, die albergue dus, en nu kan k me voorstellen hoe n haring in n ton zich moet voelen. In ons kamer, 3 meter op 3 meter, staan 4 stapelbedden 2 hoog, geen plaats om iets neer te zetten, totaal geen privacy.. wel hierin liggen 2 Tongenaren, 2 Montpellier-naren, 2 Toulousiens, 1 Spanjaard, en n jong meisje uit Aken...
Het douchen was nog n groter ramp, alles de douche mee inpakken, ook je droge kleren, en k ga je besparen hoe onhandige Jean uit die douche kwam, maar met meer natte dan droge kleren, opgejaagd, en klaar om t af t bollen in deze heksenketel... gelukkig kon Malou de kalmte terug brengen.
Eigenlijk zouden we ook wat willen vertellen over t dorpje Arrés (regio Aragon - provincie Huesca), maar verder dan het feit dat er dus n albergue is, 12 huizen (ja geloof me!) n echte kerk en 1 bar-restaurant, die volledig draait op de camino, is hier gewoonweg niks, niks !
We kregen zelfs n geleid bezoek aan t kerkje, niks veranderd sinds zn oprichting in de 17e eeuw, mooi in zn eenvoud, hoop en al 25 plaatsen binnenin, maar voor de rest met alles erop en eraan !
We houden er nog wel aan om langs deze weg, Charmaine en Vincent te feliciteren met hun 10e huwelijksverjaardag.... in ons hart zijn we bij jullie !
Arrés, dat nietig dorpje, verlieten we, na n ontbijt in 2 schiften, de eetplaats was immers te klein om alle pelgrims in één keer te herbergen. t Ontbijt werd aangeboden door de 2 Spaanse hospitaleros, vrijwilligers die een week van hun vakantie opofferen om ten dienste te staan van ons, de peregrinos. Wij zaten bij de 2e schift, nederig als we zijn,lieten we de Spaanse en Franse drukdoeners voorgaan.... aasden ze erop om straks in de albergue eerst binnen te zijn, en geen problemen te hebben moesten, er plaatsen tekort zijn? t Kon ons niet schelen, alhoewel er maar één overnachtingsmogelijkheid was in Ruesta, hadden we vlug uitgerekend dat er plaats genoeg zou zijn.... We trokken ons samen met Bernard en Michelle op gang, en hadden afgesproken, dat wij ons eigen tempo zouden aanhouden en op hun wachten op enkele kritieke punten. Bernard had sedert enkele dagen last van zn enkel, en kon geen normaal tempo meer ontwikkelen... we hebben veel aan mekaar voor en na t stappen zodat we ze zeker niet in de steek zullen laten.
Het stappen zelf, we zitten steeds meer in de voorlopers van de Pyreneeën, maar dan vanaan de Spaanse kant gezien, eigenlijk 'achterlopers' dan, steeds wandelend in de vallei van de Rio Aragon, die zich straks in de Ebro zal werpen. Intussen komen we ook steeds meer in vruchtbaarder gebied terecht, met afwisselend schaapsteelt en graangewassen, weer terug koolzaad en voor t eerst zagen we 'luzern' verschijnen, groengewas als voedsel voor de dieren, als k me niet vergis. En ook steeds meer moesten we denken aan Boudewijn de Groot, 'als de rook om je hoofd is verdwenen' maar dan van toepassing op de sneeuw op de bergtoppen, die we steeds meer achter ons lieten.
We naderden intussen het kunstmatige meer van Yesa, dat gevoed wordt door de rio Aragon. Voor dit meer moesten 3 dorpen sneuvelen, en de voorziene uitbreiding ervan zorgt voor grote tegenkanting in de streek. Het meer voedt n waterkrachtcentrale, die elektriciteit opwekt voor n groot deel van Huesca, de provincie waar we nu doorheen stappen. Dit meer zorgde ervoor dat het dorp Ruesta, omgevormd werd tot n heus spookdorp, de weinige huizen die er nog stonden, werden door de bewoners verlaten in 1959. Sedert n paar jaar, is dank zij de Camino, maar nog meer dank zij de CGT (vakbond van erg linkse strekking, als k me niet vergis) hier verandering in gekomen : er staan intussen in dit dorp welgeteld 3 gebouwen, die betrokken zijn, de albergue voor de peregrinos, de bar-restaurant, die ook voor 90 % draait op hetzelfde publiek en n bureau van het CGT. Ruesta is nog wel n zelfstandige gemeente, maar, echt waar, zonder inwoners!
We stapten ook vandaag weer eens voor de eerste keer onder n helblauwe hemel, en n erg warme zon. Het geeft ons weer terug kracht, om het vervolg van de Camino Aragoneses af te haspelen. Dat is de naam van de route vanaf de Somport tot Puente de la Reina.
Wat het vervolg van ons af te werken programma betreft, beginnen we ons zeker te voelen dat t gaat lukken, maar we hoorden van onze Spaanse collegas, vandaag toch n mooi gezegde :
'Solo Dios es el Senor del dia de manana' (alleen God is de baas van morgen)
Heel vrij vertaald echter zou meneer de uil in de Fabeltjeskant zeggen :
We zouden vandaag vanop het hoogste punt van onze camino vertrekken, en in Jaca aankomen op 820m, dus niet minder dan 830m in dalende lijn.... n zogezegde makkie dus, maar niets was weer minder waar. De bergop gisteren had wel voor euforie gezorgd, maar ook aan onze krachten geknaagd.
Le petit déjeuner, neen de desayuono heet dat hier, hebben we nog op de Somport genomen, in gezelschap van n Nederlander uit Venlo, die vanuit Porto naar Santiago fietste, en nu op weg naar huis was. Naar Spaanse gewoonte was dat ontbijten pas om 8 uur, zodat we, naar onze normen, vrij laat konden vertrekken.
De eerste kilometers vlotten goed, tot er n sms binnenkwam met slecht nieuws, dat ons de ganse dag bleef achtervolgen : Justin van Lidy was overleden. Justin, de hoofdonderwijzer van Nerem, de man die enkel mooie fotoboeken over t Neremse dagelijkse leven uitgaf, had de strijd opgegeven. Moet je weten dat zijn Lidy, zowat 30 jaar lang mn collega was op t werk, en nu n wandelmaatje van Malou. Meer wil k er niet meer over kwijt, maar k kan je verzekeren dat er n traantje weggevaagd werd, bij ons beiden.
Justin jong, deze etappe dragen we aan jou op.
n Uur lang werd er weinig gezegd, de besneeuwde Pyreneeëntoppen lieten we steeds verder achter ons, liepen door het verlaten mondaine sneeuwoord Candanchu, zagen hoog in de sneeuw n eenzame gems, liepen steeds meer langs de kolkende Rio Aragon...
En in Canfran, zagen we tot onze verbijstering, de onvoltooide spoorwegtunnel tussen Frankrijk en Spanje, stopgezet tijdens de werken, omdat men tot de vaststelling gekomen was dat de spoorbreedte in de 2 landen niet dezelfde was..... Waar weten we in Limburg nog zo'n nutteloze 'kunstwerken' staan ?
Waterkrachtcentrales, daar zijn ze wel machtig in, die Spanjaarden, op 5 km afstand zagen we er 2, het water werd telkens hoog uit de bergen aangevoerd via enorme buizen, en daarna afgevoerd in de Rio Aragon.
Aragon, dat is de naam van de streek waarin we stappen, van hier is onze koningin-moeder afkomstig, veronderstellen we, ze zal immers niet voor niks Doña Fabiola di Mora y Aragon heten
Ondanks het steeds bergaf stappen, was het toch vermoeiend, ook al door de moeilijke ondergrond, stenen en nog ns stenen.... Na n tocht van ruim 33 km stapten we Jaca
binnen, en we waren er al n tijdje op aan t letten, plots stond het daar, dat paaltje met de nog af te leggen afstand tot Compostela, 830 km stond erop. Als je weet dat de afstand Arles-Compostela 1660 km is, dan weet je dat we vandaag precies aan de helft van onze tocht zitten, en we zijn er fier op dat we dit al bereikt hebben.
We moeten ons vanaf nu enkele dingen eigen gaan maken, we zeggen niet meer 'bonjour', maar 'hola' telkens we iemand tegenkomen.... we zitten niet meer op de 'chemin' maar we doen de 'camino'...
n Eerste indruk hier in Spanje is ook dat de camino hier meer leeft, t is ineens ook veel drukker geworden.... waar we de laatste dagen bijna geen 'pélerins' tegenkwamen, zitten we hier in de albergue met minstens 20 'peregrinos' (ja, met een 'r' geschreven).
Eindigen willen we vandaag met onze gedachten bij Justin en hopen dat Lidy de nodige troost zal vinden bij wie haar lief zijn.
n Klein beetje met de bibber in de benen vertrokken, n kwartiertje vroeger, twijfel toch, hoe zwaar ging t worden ? De wildste verhalen deden de ronde, er zou overal sneeuw liggen, dus de bus pakken van in Urdos, andere geruchten waren, de weg is sneeuwvrij, maar niet de GR of de St.Jacobsroute.
Plezier deed het ons wel dat we tijdens het stappen n sms uit België doorkregen dat de webcam van de Somport aangaf dat t daar bewolkt zou zijn, geen neerslag, 12° op de top, sneeuw op de flanken, niet op de weg, en dat t zo zou blijven. Bedankt voor de info, doet inderdaad plezier dat de vrienden thuis meeleven !
Enfin, we stapten de eerste 8 km langs de gewone weg, gevaarlijk eigenlijk, want dit is de drukke verkeersader voor t zware vrachtverkeer tussen Frankrijk en Spanje. Camion-opleggers, raasden ons in twee richtingen voorbij, erg attent nochtans, steeds uitwijkend voor ons, die plichtsgetrouw aan de linkerkant van de weg stapten.
n Geluk dat we dat deden, want we passeerden daardoor in Etsaut, le Fort du Portalet, n onineembaar fort noemen de Fransen het (waar hoorden we dat nog in Eben-Emael?), gebouwd begin 1800, in opdracht van koning Louis-Philippe om een aanval af te slaan van de Spanjaarden, die eventueel over de Col du Somport zouden komen.
Gisteren en vanmorgen waren we aangekomen in de Pyreneeën, maar nu zaten we er midden in, links, rechts, achter, maar toch t meest vóór ons, zagen we ze steeds groter, kaler, besneeuwder worden. Wat voelden we ons nietig ! Met geen pen te beschrijven wat we zagen, met geen toetsenbord te betokkelen hoe we genoten van de 'grootheid' van de natuur. Groots, indrukwekkend, adembenemend, dat zijn enkele woorden die in me opkomen. De verscheidenheid van kleuren, in de begroeiing, de rotsen, gewoon prachtig.
We konden gelukkig de grote weg verlaten om langs de bergwegeltjes verder te stappen, vorderen deed dat minder snel, maar tien keer zo mooi.... In Urdos, terug de grote weg op, maar het zware vrachtvervoer moet daar de Somport-tunnel nemen, zodat het plots heel rustig werd, maar t ging ook plots feller stijgen, niet gemakkelijk, maar vooral Malou is n doorbijter, in haar gekende stijl trok ze het peleton aan stukken. Op 1300m hoogte gebeurde het dan (vanmorgen vertrokken we op 650m), plots wandelden we gewoonweg tussen de sneeuw door, aan weerszijden van de weg ! En wat doe je dan, die sneeuw aanraken, en sneeuwballen naar mekaar gooien natuurlijk. n Allerlaatste keer switchten we, grote weg af en de GR weer op, gedeeltelijk beklaagden we ons dat, want plots waren we volledig in de sneeuw aan t stappen, en ineens was de weg 'weg'. Onze maat Bernard, n geoefende alpinist trok dan de kop, en mits wat klim- en klauterwerk raakten we weer op t goede pad. De laatste kilometer naar de top was n triomftocht, we waanden ons de Vandalen en de Wisigoten tegelijk, die eeuwen vóór ons de Somport overtrokken om Spanje te veroveren... We stapten de Frans-Spaanse grens over, de Franse gîte, achter ons latend, en triomfantelijk binnenstappend in de Albergue Asya in Candanchu, op Spaans grondgebied. We vroegen voor t eerst, na n maand stappen, n slaapplaats in t Spaans, en waar denk je nu dat we liggen te schrijven? ja, op onze 'cama' in onze 'habitación'.......
1650 m wees onze hoogtemeter ! n gevoel van 'veni, vidi, vici' (zonder De Wever te willen imiteren) kwam over ons, vielen mekaar in de armen, want het hoogste punt van de Via Tolosana was bereikt, en, zonder kleerscheuren... mentaal en fysiek nog in orde... n boost gekregen zelfs !
Deze avond zal het 'Plato de la casa' worden, en we denken dat t 'lomo a la plancha' zal worden, en k denk dat de viña rioja ons zal aanstaan.
Opstaan bij de paterkes, wassen, ontbijten, en we dachten weg te zijn, maar neen, frère Pierre had eraan gehouden om ons persoonlijk te komen uitwuiven. Maar niet zonder (bij)bedoeling, hij wees ons erop dat de Kerk in de toekomst vele jonge dienaars nodig had, en hij vroeg ons, onderweg en in Santiago hieraan te willen denken en ervoor te bidden.. We hebben de goede man beloofd dat te doen, maar of t veel zoden aan de dijk zal brengen, als diezelfde Kerk niet zelf wat gaat veranderen, dan vrezen we dat onze inspanningen onvoldoende zullen zijn.
De weg op, en dan begon het, die bergen kwamen als maar korter, ze werden steeds hoger, die sneeuw steeds witter... mensen ik kan de oh's en ah's niet beschrijven, na iedere bocht was t anders, mooier, indrukwekkender... wat voelden we ons nietig ... De vallei van de Aspe wandelden we door, langs de Gave d'Aspe, n wildwaterrivier, die thans nog ns extra gevoed werd door de sneeuw, die hoog aan de bergtoppen aan t smelten is. Vier weken geleden lag hier nog 4 meter sneeuw op de bergflanken, monsieur, kwam dat oud heertje met die zwarte baret me nog gauw vertellen, toen we van de Route Nationale naar de Gave overstaken. Gevaarlijk langs die wilde rivier, diepe ravijn langs de rivierkant, Malou zal t geweten hebben, ze had vannacht immers n nachtmerrie dat ze uitgegleden was, de ravijn in, en dan in t koude water, en vermits k niet kan zwemmen......
Maar t viel nog allemaal mee, zwaar was t wel, op en af die hellingen langs die rivier! waarom kan die weg niet gewoon de loop van de rivier volgen??? Tot Bedous deden we dat.
Toch werd t te gevaarlijk op sommige stroken, en beslisten we maar wijselijk de Route Nationale te volgen. k Weet niet of die nationales bekend zijn bij ons, maar minstens even levensgevaarlijk, geen fietspad, laat staan voetgangersstrook, voorbijsuizende camions.... om gauw te vergeten....
Vanaf Accous dan maar terug langs de Gave d'Aspe op, en we hebben het geweten, de winter heeft hier heel erg huis gehouden, ganse boomstronken op onze weg. Over heen klimmen, niet gemakkelijk. Malou had t er erg moeilijk mee, en prees zich gelukkig dat haar benen iets langer waren dan die van Edith!
De aankomst in Borce dan, chique, behalve toen we moesten vaststellen dat onze gîte niet onderaan de Route Nationale lag, maar boven in t dorp, n half uurtje extra klimmen maar ! Ter info, deze morgen vertrokken we op 350m hoogte, nu wijst de gps 650 m aan !
Maar echt, we hebben de Alpen al meegemaakt, maar dit is nog veel mooier, ruwer... Vol ontzag kijken we omhoog naar die toppen, we zitten omringd door de bergen, mooier kan niet !
Borce, het laatste station vóór de overtocht naar Spanje, zeer mooi verzorgd Middeleeuws stadje, mooi kerkje uit de 17e eeuw...
We zijn gehuisvest in de gîte communal, de sleutel moesten we halen bij de plaatselijke kruidenier, die ook de enige bar uitbaat in t dorp en die ons gratis wifi aanbood... we hebben er dan ook maar n paar Pelforth-biertjes gedronken, kwestie van contact te houden met de plaatselijke bevolking, als u begrijpt wat ik bedoel.
Ons avondeten dan maar zelf geprepareerd : lekker tomatenslaatje met asperges, poreisoep, rijstschotel, boterboontjes, en natuur-yoghourt als dessert... denk nu niet dat we dat deze keer allemaal 'vers' prepareerden, de rode wijn was super : Béarn !
Veel gepalaver nu, maar misschien toch om te verdoezelen dat morgen n grote onbekende voor ons staat, met heel veel vragen : t is amper 18 km, maar we zullen de Col du Somport moeten overwinnen, 1640 m hoog, n goede teller weet dat we 990 m hoogte zullen moeten overwinnen... zal t sneeuwvrij zijn?... hoe zal t weer daar zijn morgen? (Sommige voorspellingen zijn niet zo gunstig)
Hopelijk brengt tijd raad, slapen hopen we goed te kunnen doen, want ondervinding leert ons dat rust zeer belangrijk is in onze Compostela-onderneming...
t Zal toch met n klein hartje zijn, dat we morgen aan de start zullen staan van de meest uitdagende etappe.
Morgentemperatuur : 16° - middag 24° - zon ganse dag
Vertrokken om 7u45
Aankomst om 15u30
We zouden het dus doen, een dag uitwinnen door n langer traject te doen, eigenlijk was Oloron Ste Marie t eindstation, maar we zouden doorstappen tot Sarrance, 22km verder ! We zijn geen dikke nekken, die denken dat de etappe in de boekjes te kort zijn, maar we voelen ons goed en dus 'doen' we het gewoon !
We namen in Estialesq na n lekker ontbijt, afscheid van onze gastvrouw, ze stopte ons nog gauw wat chocolade-broodjes toe voor onderweg.
We besloten, om wat tijd te winnen en wegens 'te vettig', niet de chemin St.Jacques te nemen maar de D24, na anderhalf uur waren we in Oloron, mooie Cathédrale Sainte-Marie, aan de buitenzijde dan toch, want 'gesloten'.... De bovenstad ook bezocht, 110 trappen op om de stokoude Eglise Sainte Croix te zien, en 110 terug naar beneden. We volgden daarna gezwind de boorden van de Gave de l'Aspe, beetje modder maar, in vergelijking met de vorige dagen, want "zon" vandaag !!!!!
We vorderden opmerkelijk snel, dankzij de zon waarschijnlijk, maar zeker ook door de ongelooflijke wisselende uitzichten die we kregen..... Deze morgen zagen we eerst in de verte de voorlopers van de Pyreneeën, en ineens waren we er midden in.... en voor we t wisten, na n 10-tal kilometer keken we tegen de Col de la Marie Blanque op... Immens ! mn hart ging weer sneller slaan..... Sneeuw op de bergtoppen... minstens 10 keer hebben we stil gestaan om bewonderend te kijken naar deze uitzonderlijk mooie natuur... Hoe dikwijls hebben we tegen mekaar gezegd, wat n geluk hebben we toch om hier te 'mogen' stappen... Vanaf Lurbe-St-Christau zouden we dan weer de oevers van de Gave volgen, maar n oud meneertje van 80 jaar stapte n tijdje met ons mee, en raadde ons dat af, n vettig paadje van amper 50 cm en daarlangs n ravijn van 40 meter diep, niet te doen volgens dat erg wijze en kwieke heertje, dus weer maar voor n alternatief gekozen, de Route Nationale 134. Voor we t wisten waren we in Sarrance, waar we in de Monastère Notre Dame onderdak vonden... Het klooster ligt er nog steeds bij zoals het in 1605 gebouwd werd, t is precies alsof er nooit iets aan veranderd is. Het klooster is nog steeds bewoond, door één enkele pater nog maar weliswaar, n premonstrenzer (k hoop dat k dat goed schrijf). Toen Frère Pierre me in half frans, half baskisch aansprak, wist k niet wat k hoorde. Toen hij begreep dat wij Vlamingen waren, begon hij alle premonstrenzer-kloosters in België op te noemen : Westmalle, Averbode, Postel, Tongerlo, Leffe.. Ik fier als n luis, kon natuurlijk meespreken, zij het dan alleen maar omdat ik al die bieren zo lekker vind. Hij nodigde ons dan ook uit om om half 7 naar de Vepers te komen in de kerk... Niet mijn lievelingsbezigheid, maar we vonden het niet meer dan normaal dat we dat deden, als dank voor de gastvrijheid waarvan we hier mogen genieten. En we hebben t ons niet beklaagd. De pater en 2 man in de kerk!!! Hij kwam ons begroeten, onze voornamen vragen ('tu verras', was zijn uitleg), en dan werd er 'gevesperd'.. Mooi moet k zeggen, maar t allermooiste was t Onze Vader, in t Baskisch ! Een prachttaaltje, maar geen letter van te verstaan. Tot slot gaf hij ons bij de voornamen noemend, de pelgrimszegen, om ons te beschermen op onze verdere tocht naar Compostela, ontroerend, meer ga k er niet meer over zeggen.
Morgen trekken we naar Borce, de laatste springplank naar de Col du Somport, en weten nu al, hoe zwaar t ook zal worden, .... we zullen genieten
COMPOSTELA 2013
