Inhoud blog
  • Deel 12 - terug van weggeweest
  • Deel 11 - Frustraties
  • Deel 10 - CI & MRI
  • Deel 9 - Interview met mijn moeder (tweede deel)
  • Deel 8 - interview met mijn moeder (eerste deel)
  • Deel 7 - VSPW Gent
  • Deel 6 - De weg naar mijn opleiding
  • Deel 5 - VGT / CI
  • Deel 4 - En hopla!
  • Deel 3 - Mijn ervaringen op het werk
  • Deel 2 - De zoektocht naar werk!
  • Deel 1 - Mijn verhaal
    Zoeken in blog

    Bij vragen over mijn verhalen: mail me gerust. Klik hieronder op 'E-Mail mij!'

    E-mail mij

    Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.

    CL's wereld

    23-01-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Deel 6 - De weg naar mijn opleiding

    Maart 2011. Ik was werkloos geworden, maar ik wist al wat ik graag wou doen van opleiding: ik wou graag mensen begeleiden. Daarom zocht ik op de website van de vdab naar opleidingen in de sociale sector.

    De opleiding Jeugd- & GehandicaptenZorg (JGZ) leek voor mij interessant om te beginnen. Je kon dit combineren met Algemene Vorming. En dit pakket samen betekende dan dat je een voltijdse opleiding volgde en alsnog een A2-diploma kon krijgen. Ik ging me eerst informeren bij een school niet ver van mij thuis. (Ik zal de naam van de school niet vernoemen.)

    De correspondentie vlotte niet gemakkelijk (ik had via mail vermeld dat ik doof was), dus vroeg ik aan mijn vriendin om eens te bellen naar de school voor meer informatie. Ook via de telefoon reageerden ze niet zo enthousiast, zei m’n vriendin. Uiteindelijk moest ik eens langsgaan voor een motivatiegesprek. Op het gesprek had ik mijn CV en mijn motivatiebrief ingediend bij twee mensen. En dan gebeurde wat ik nooit had verwacht. Woorden als deze werden uitgesproken:


    - ‘wij hebben geen goede ervaringen met dove mensen’ (en de 2 personen keken dan elkaar aan. Ik begon me ongemakkelijk te voelen…)

    - ‘jij wil mensen helpen, vertel eens: wat is het verschil tussen helpen en medelijden hebben’

    - ‘wij adviseren je om niet te werken met dove mensen, omdat het confronterend zal zijn’

    - en nogmaals: ‘wij hebben geen goede ervaringen met dove mensen, ga best naar Gent’, (ik had het gevoel dat ze me wilden ontmoedigen…)


    Ze zouden mij per brief laten weten of ik toegelaten zou worden. Maar eenmaal ik buiten was na het gesprek, kookte ik van woede. Het was een school, volwassenenonderwijs, de sociale sector! Op hun website staat er dat er maximaal kansen gegeven worden aan mensen met een beperking. Ik was echt geshockeerd en de moed zakte in m’n schoenen. Ik werd tijdens het gesprek bijna letterlijk met mijn rug tegen de muur geduwd. En het kwam aan als een mokerslag. In feite is het niet te geloven dat ik dit meegemaakt heb. De mensen die mij kennen weten dat ik voor rechtvaardigheid ga. Maar het bewijst eveneens dat het niet overal rozengeur en maneschijn is.

    Ik besloot alsnog om contact te nemen met het VSPW in Gent. Proberen kon geen kwaad. Wel, de correspondentie met de coördinator werkte zeer bevrijdend voor mij! Als ik vragen had, kreeg ik vrijwel direct antwoord. Ik voelde me daar zeer welkom. Maar mijn probleem was wel de afstand. Roeselare – Gent-Dampoort met de trein was nogal een lange rit met slechte aansluitingen (2x overstappen). Toch wou ik het een kans geven en ging ik op gesprek met de coördinator. Ik voelde me vrijwel direct op mijn gemak, want de school had daar een zeer open sfeer. Dat trok me over de streep. De eerste school (die me iets ging laten weten) heb dus ik laten vallen. Ik vond vertrouwen krijgen een zeer belangrijk aspect. Nu nog steeds. Empowerment!

    Ik moest eerst wel meedoen aan de voorbereidende module van de VDAB om te zien of ik bekwaam genoeg was. Maar het viel allemaal mee. Toch heb ik tijdens deze module één dag een paniekaanval gehad. Ik was overdonderd, ‘wat komt er nu allemaal af op mij’… Je mag niet vergeten: ik kom uit OV3 en plots stond ik daar in niveau TSO 3e graad! Gelukkig geloofde mijn vriendin zeer hard in mij en ‘sleurde’ me die ene dag zowat naar Gent om de niveauproeven te laten afnemen. Ik had vooral angst om te falen, dat de proeven slecht zouden zijn, dat ik ‘dom’ zou zijn, vernederd zou worden, …  Je kunt gerust zeggen dat ik vooral een negatief zelfbeeld had na al mijn levenservaringen. Maar goed: na dit alles mocht ik definitief beginnen in september 2011 met de opleiding JGZ + Algemene Vorming! Een studie van 2,5 jaar tijd!

    Ook belangrijk: de tolkuren waren geregeld, reeds in mei. De aanvraag moest ruim op voorhand ingediend worden om te zien of ik in aanmerking kwam. De coördinator van dienst die de tolkuren regelde ben ik ook eeuwig dankbaar. Ik had geen dossier bij CAB, ik had nog nooit een tolk aangevraagd. Dankzij haar hulp is dit allemaal in orde gebracht. – Dank u!



    Volgende hoofdstuk: hoe verliep alles tijdens de opleiding?

    23-01-2014 om 00:00 geschreven door CL  




    Archief per week
  • 17/04-23/04 2017
  • 28/04-04/05 2014
  • 31/03-06/04 2014
  • 17/03-23/03 2014
  • 03/03-09/03 2014
  • 27/01-02/02 2014
  • 20/01-26/01 2014
  • 13/01-19/01 2014
  • 06/01-12/01 2014

    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs