Hallo!

Mijn naam is CL (kwestie dat mijn volledige naam niet overal tevoorschijn komt op google), ik ben 30 jaar oud, beheers de Vlaamse Gebarentaal en draag een cochleair implantaat als een hulpmiddel voor het dagelijkse leven. Bedoeling van deze blog is dat ik ouders / mensen kan inspireren door mijn levensverhaal te vertellen, vooral op schools vlak en het werkleven. Het kan ook herkenbaar zijn voor andere dove en slechthorende mensen.

Laten we eerst naar het begin gaan:

Ik ging naar de vrije basisschool (kleuter) in de Boeschepestraat te Poperinge. Het is uiteraard lang geleden, maar toch herinner ik me veel dingen. Zoals dat ik vaak onzeker was, ik keek naar de leerlingen wat ze aan het doen waren en dan deed ik mee. Nog later vertelde de kleuterleidster aan mijn grootmoeder: 'CL kleurde gewoon verder als ik vroeg aan iedereen om op te ruimen...' Zo werd al gauw de link gelegd met mijn 7,5 jaar oudere zus die doof was.
Na een paar testen in het UZ te Gent (die ik overigens nooit meer zal vergeten, het was pijnlijk), werd duidelijk dat ik slechthorend was aan één oor en het andere oor doof. Wat ik nu nog steeds niet begrijp, is dat een NOK-arts mijn ouders destijds 'wijsmaakte' dat ik goed hoorde en dat ik enkel een mentale beperking had. En hij wist dat ik een zus had die doof was.

Mijn ouders hadden het al moeilijk dat mijn zus naar Spermalie ging op internaat. Nog een kind naar Brugge sturen moet ongetwijfeld moeilijk geweest zijn voor hen. Ik ging op 5-jarige leeftijd dus naar de vrije basisschool (lager) naar het B.L.O., ook in Poperinge. In het eerste leerjaar kreeg ik mijn eerste gehoorapparaat. Ik herinner me nog de ritjes met de auto die we maakten van Poperinge naar Brugge en omgekeerd. Voor een 5-jarige was zo'n rit best lang. Mijn ervaringen in het B.L.O.: ik weende heel vaak in de klas. Ik had schrik voor alles en wou steeds terug naar huis, naar mijn moeder.  Op de speelplaats kon ik niet altijd volgen wat de kinderen vertelden. Soms was het hard wat ze zeiden tegen me. Nu denk ik van 'je mag hen dit niet kwalijk nemen, het is gewoon onwetendheid van hen, de kinderen wisten niet dat het mij pijn deed'. De juffen en de meesters deden hun opperste best, daar twijfel ik absoluut niet aan. Ik ben ook zeer dankbaar dat ik goed begeleid was door het team, oa logopedie en de juf/meester. 7 jaar aan een stuk heb ik logopedie gekregen, 2x per week. Ik heb eigenlijk veel aan hen te danken dat ik goed kan spreken en schrijven. Er was ook een juf die begaan was met mij, ze kwam zelfs bij mij thuis om wat te praten met mijn moeder. Ik zal haar ook nooit vergeten. Op latere leeftijd zal je zoiets zeker appreciëren (Juf, als je dit leest: nogmaals bedankt!) Kortom, het B.L.O. was een aanrader voor mij.

Zoals je gelezen hebt hierboven, ik kampte veel met faalangst en schrik. De secundaire school kwam dichterbij. Met onze klas gingen we op bezoek naar een Buso-school (ook in Poperinge). Na het bezoek had ik nog meer angst om te gaan, het was daar immers zo groot. En zal ik hen wel allemaal begrijpen? Ik zag het écht niet zitten om naar daar te gaan. Later werd dan besloten dat ik het best naar Spermalie zou gaan. Er werd me verzekerd dat ik in een leefgroep en klas zou terechtkomen waar er gesproken werd, want ik kon toen nog geen Vlaamse Gebarentaal. Toch was het eerste jaar zeer moeilijk, op emotioneel vlak: een week op internaat, de Vlaamse Gebarentaal aanleren (het eerste jaar was niet gemakkelijk), weer die faalangsten op vlak van studies (zal ik dat wel kunnen?),...

Toch bloeide ik open na een aantal jaren, het leek de goede kant opgaan. De Vlaamse Gebarentaal had ik ondertussen onder de knie en ik ben ook zeer blij dat ik het kan! Aan de andere kant, helaas in Spermalie volgde ik OV3 en daar kreeg ik geen volwaardig diploma maar een certificaat van het buitengewoon onderwijs. Er waren ook weinig studiekeuzes, waardoor ik voor het lassen gekozen heb. En ook, ik was nog 17 jaar als ik daar afstudeerde. Ik vond het nog veel te vroeg en wou het graag eens proberen in het gewoon onderwijs op B.S.O.-niveau.

Nu zal ik geen naam gebruiken van de volgende school want wat ik hierna zal vertellen is niet zo fraai. Ik ging dus op 17-jarige leeftijd naar een 'horende' school en koos de richting lassen (ik had al een basis geleerd bij Spermalie). Ik werd aan mijn lot overgelaten, ondanks de optimale begeleiding van mijn Gon. In een klas zitten met 25-30 leerlingen zonder tolk, stel je dat eens voor! In die tijd waren er nog niet veel tolken en indien je recht had op een tolk, kreeg je heel weinig uren. Ik voelde me dus in deze school niet gesteund, waardoor ik vaak afwezig was. Gewoon omdat ik het niet meer zag zitten, ik was het moe. Daarbij kwam er nog eens een conflict bovenop met een leerkracht, die gewoon olie op het vuur gooide door mij "uit te dagen" omdat ik teveel afwezig was. Ik had het gevoel dat hij me wou breken en ik weet tot nu toe nog altijd niet wat zijn bedoeling was. Ik herinner me nog dat iedereen in klas een tekst kreeg en de leraar was die aan het lezen. Natuurlijk had ik zijn articulatie nodig om te volgen en keek ik naar hem. Hij maande me aan om niet naar hem te kijken maar de tekst te volgen op het blad. Ik durfde niet tegen te spreken want onze situatie was al moeilijk genoeg. Natuurlijk kookte ik van woede om zijn onbegrip. Nog veel later kon ik het niet meer aan (hij spotte met mijn naam, toonde ook zijn middenvinger en op een bepaald moment dacht ik van: genoeg is genoeg) en gooide ik mijn bank ondersteboven uit frustratie. Ik stapte richting leerkracht maar op het laatste nippertje ging ik gewoon naar de deur (gelukkig!). Ik kwam uit bij de onderdirecteur. Het gebeurde op een vrijdag en volgens hem was het beter de zaak wat te laten rusten met het weekend die voor de deur stond. Maandag zag ik die leerkracht terug op de speelplaats (ik zag hem naar mij zoeken) en toen hij me vond verzekerde hij me dat ik zijn klas niet meer binnen mocht. Ik heb daar niets op geantwoord. Na heel wat bemiddelen door de Gon-begeleider tussen de leerkracht en mij, mocht ik toch terug in de klas, maar ik moest mij excuseren IN DE KLAS. Om de goede vrede te bewaren deed ik het. Maar niet veel later ben ik gestopt met deze opleiding, ik kon gewoon niet meer. Altijd maar opboksen tegen onbegrip en een te grote klas waar ik eigenlijk verloren liep. Het was frustrerend/vernederend voor mij en ook voor mijn ouders als ik hen thuis steeds over mijn problematiek moest vertellen. Het was tijd om werk te zoeken, zonder een volwaardig diploma...

Later komt nog deel 2. Wordt ongetwijfeld vervolgd!