N'a een woelige nacht, onze kamergenote is om 4u30 vertrokken... Op stap voor een kleine tocht van 20 km. In het dorp kwamen we verschillende mensen tegen die we al enkele keren gekruist hadden en we hebben dan ook samen met hen ontbeten want we zouden blijkbaar ok vandaag niet zoveel mogelijkheden hebben om iets te nuttigen. We zijn vertrokken, samen met een Duitse dame, Brigitte, die na een paar kms koos voor een variante te stappen. We hadden keuze tussen 2 routes, de ene langs de weg iets korter, de andere langs een bos en waterpartij. Timothy koos voor de kortste. We stapten dus van dorpje naar dorpje (waar alles dicht was of er totaal niks was). In één dorpje was er een hotel met zwembad open waar we geen toeristen of pelgrimers gezien hebben maar we hebben er wel iets kunnen drinken. Timothy wou er blijven om te zwemmen. 🏊
Een paar uur later kwamen we aan in ons dorp waar we volgens onze vorige verblijfplaats naar de albergue Santa Clara moesten. Daar aangekomen was alles zogezegd volzet behalve privé kamers waar we 25€ per persoon moesten wat we veel vonden. Vooral de manier waarop we onthaald werden. Wij dus weer weg naar waar we eerst wouden gaan, Santa Maria. Daar wachtte de kloosterzuster ons op. Wat een verschil!!! Na ons dagelijks ritueel wat boodschappen gedaan. Wat was het warm, 38°.
S avonds enkele jongeren ontmoet, een Zwitser, Nico, een Duitser Alex en een Spanjaard, Carlos. Samen met hen iets gaan eten en een kaartspel gespeeld. Voor we het wisten was het 21u45 en we moesten binnenzijn om 22u. Het was dus rennen...
Terug vroeg uit de veren, ontbijtje en snel vertrokken voor het alweer heet wordt want het is een iets langere tocht.
Sven liep juist naast ons en Timothy is, met de groep mee vertrokken. De oudjes stappen niet snel genoeg. 😱 We stappen nochtans 5,5 km per uur volgens Strava...
Na 3 kms te hebben gestapt begon een serieuze klim van een 2tal kms. Gelukkig was het s morgens en niet op het einde van de tocht. Daarna ging het vlot want de weg was vlak. Een mooie tocht langs velden en op het einde langs het kanaal. Aangekomen in Frómista zaten Sven en Timothy ons op te wachten op een terras. Daar werden we getrakteerd op een pintje en een kas lemon. Daarna gingen we elk op zoek naar onze albergue. In het dorp was een feestje an de gang. De eigenares van de albergue is een Nederlandse dus we konden alles vragen in onze eigen taal. ☺️
Jammer dat ze geen drinken verkochten want we hadden dorst en het is zondag, dus alle winkels dicht. 🔒
De fiesta was ondertussen veranderd in een siësta.
S avond in een aanbevolen restaurant een pelgrimmenu gegeten. Deze was lekker luxueus, het was lekkere zalm met ijsje als dessert.
Vandaag een tochtje van 20 km. Na een sober ontbijt rond 8u op stap. Het beloofd een hete dag te worden van 32 graden. Normaal zouden we volgens ons boek na 7km het eerste dorp tegenkomen. Alweer niet gezien...
Na 12 km komen we toe in het volgende dorp. Daar lijken alle pelgrims samen gekomen. We hadden zelfs geen stoel meer om te zitten dus installeren we ons op de dorpel van een huis om iets te drinken. We vertrekken weer snel want het wordt warmer. Stappend door smalle paadjes komen we na een 2tal uur aan bij een bar met veel muziek. Ik waan me in Mexico 🇲🇽.
We vragen een drankje, krijgen watermeloen 🍉 en kijken hoe ze een grote paella 🥘 maken. Nog 3 km stappen en we kwamen aan in onze albergue Ultreia, waar de man ons hartelijk onthaald. We worden van kop tot teen ontsmet.
We krijgen volledige uitleg over de kamers, avondmaal (voorgerecht pasta, kip met groenten, ijs, sangria, water en wijn) , ontbijt, de waterput om onze voeten te ontspannen, zijn wijnkelder, waar we een uitgebreide uitleg kregen over de oorsprong van de historische wijnkelder met een kleine degustatie 🍷 . Gewoonweg een fantastische albergue. Die man is gepassioneerd. We zijn ook onze Gentse vriend, Sven weer tegengekomen waar we wat bijgepraat hebben met een aperitiefje.
Vandaag een tochtje van 20 km. Na een sober ontbijt rond 8u op stap. Het beloofd een hete dag te worden van 32 graden. Normaal zouden we volgens ons boek na 7km het eerste dorp tegenkomen. Alweer niet gezien...
Na 12 km komen we toe in het volgende dorp. Daar lijken alle pelgrims samen gekomen. We hadden zelfs geen stoel meer om te zitten dus installeren we ons op de dorpel van een huis om iets te drinken. We vertrekken weer snel want het wordt warmer. Stappend door smalle paadjes komen we na een 2tal uur aan bij een bar met veel muziek. Ik waan me in Mexico 🇲🇽.
We vragen een drankje, krijgen watermeloen 🍉 en kijken hoe ze een grote paella 🥘 maken. Nog 3 km stappen en we kwamen aan in onze albergue Ultreia, waar de man ons hartelijk onthaald. We worden van kop tot teen ontsmet.
We krijgen volledige uitleg over de kamers, avondmaal (voorgerecht pasta, kip met groenten, ijs, sangria, water en wijn) , ontbijt, de waterput om onze voeten te ontspannen, zijn wijnkelder, waar we een uitgebreide uitleg kregen over de oorsprong van de historische wijnkelder met een kleine degustatie 🍷 . Gewoonweg een fantastische albergue. Die man is gepassioneerd. We zijn ook onze Gentse vriend, Sven weer tegengekomen waar we wat bijgepraat hebben met een aperitiefje.
Vandaag, na een woelige nachtrust de big city uit. We dachten n'a een 6tal kms te kunnen ontbijten. Niet dus... Er was niks, nada, nopes. Na uiteindelijk 12 kms gestapt te hebben eindelijk een dorp met een bar dat open was. Daar broodjes gegeten en weer op stap voor een tocht van een 10tal kms door veldwegen tussen de uitgestrekte graanvelden. Ja, dat dachten we door de boekskes. Toch 2 à 3 km verder weer een dorpje waar we enkel lokale politie tegenkwamen die er ons attent op maakten dat we bij het binnenkomen van het dorp onze mondmasker moeten opzetten, zelfs al is er niemand op straat. Eens goed en wel buiten het dorp zagen we een klein kerkje / kapelletje waar de deur van openstond. Een lokaal zusterje ontving ons heel enthousiast in het Spaans en gaf ons een ganse uitleg over moeder Maria die haar kinderen beschermt. We kregen elk een amuletje van Maria om ons te beschermen en de belofte dat ze voor ons gaat bidden. Raar in deze tijden dat zoiets mogelijk is zonder prijskaartje. Onze tocht verder gezet en na goed doorgestapt te hebben ons eindpunt van vandaag bereikt. In dit dorpje is er enkel 1 bar open en enkele albergues waar we een nieuw aperitief proeven. Rode wijn, suiker en citroen Fanta. 😋
Vertrokken na een café con leche en Timothy zijn paladin chocomelk richting grote stad Burgos. Van het minidorpje naar de big city.
Voor het eerst was er veel mist. Voordeel is dat het frisser is, nadeel minder zicht. Eerste deel was via de baan. Daar in een bar waar de ganzen de wacht hielden, ontbeten. Het volgende deel van de weg was nog steeds in de mist maar via een grove grintweg, lees rotsachtig en langs een militair domein de vrij steile helling op.
Daarna was het weer stappen langs de wagens heen. Niet zo'n mooie weg wat we tot nu toe gewoon zijn. Bij het binnenkomen van Burgos wilden we iets nuttigen en vroegen we naar de mogelijkheden om het centrum te bereiken. Blijkbaar was er een bus die er naartoe reed en binnen 5 min vertrok net voor de deur. Daar we de laatste kms langs de weg en industrie moesten stappen hebben we de bus dan maar genomen. In het centrum gezocht achter onze hostel waar we gelukkig net op tijd toekwamen want na ons sloten ze tot 18u...
Ons dagelijks ritueel, douche, was en opmaak van bed.
Hierna na de kathedraal. Echt heel mooie stad en vooral imposante kathedraal!!!
Terrasje, wat winkeltjes en de voetjes terug wat laten rusten.
Savonds wat rondgelopen om iets te zoeken om te eten en uiteindelijk op het plein waar onze albergue was, lekker Mexicaans gegeten.
Smorgens, na een onweerachtige nacht met een gemengd gevoel vertrokken voor een tocht van een 24tal kms. De ene zei dat het nog ging onweren, de andere dat het voorbij was. Daar we toch door een bos moesten zijn we snel vertrokken. Het stappen ging vlot ook omdat de zon nog niet van de partij was. We passeerden vele dorpjes doch niets was open. Door Covid-19 blijven de meeste winkeltjes, bars en albergues dicht. Er zijn dit jaar ook weinig pelgrims op de weg. Na een 12tal kms een bar gevonden die open was. Gelukkig want daarna was het een tocht van 12 kms door het bos zonder iets. Tot onze grote verbazing stond er plots, na 7 km een wagen met verschillende hapjes en drankjes. We mochten geven wat we wouden. Donativa dus. ☺️
Aangekomen in ons dorpje, San Juan de Ortega, kwamen we aan in onze albergue. Een peperkoekenhuisje. Een piepkleine albergue met 2 kamers van 4 personen waar de kok voor ons een pelgrimmenu voor ons klaarmaakt. Mmm, lekker was het, pasta of mixte salade als voorgerecht en varkensvlees met eitjes en frietjes als hoofdgerecht. Wat ze wel niet hebben is een wasmachine dus moesten we wel alles met de hand uitwassen. Na nog een babbel met onze Duitse dame Brigitte genoten van een rustige nacht.
Dag 9, van Santo Domingo de la Calzada naar Belgrado
Deze ochtend wakker geworden na een goede nachtrust door de hanen die heel luid kraaiden. 🐓
De voet van Bart bleek opgezwollen en was pijnlijk om op te stappen. Dat samen met Timothy zijn wondje liet ons beslissen om een dagje rust te nemen. Hierdoor mocht madré alleen op stap terwijl padre zich ontfermde over de opkuis en de bagage.
Dus vroeg vertrokken op 7u15 voor een wandeling van 21 km. Onderweg met verschillende mensen wat gepraat. Een jonge vrouw uit Frankrijk, bij Tours waar ik een 5tal km meegestapt heb maar haar tempo lag mij iets te hoog. Daarna een andere man van Bretagne ontmoet die ondanks een driedubbele beenbreuk en artrodese naar Santiago probeert te stappen. Chapeau !!! Hier vergeet je zelf je pijn in je benen en blaren op je voeten... Goed doorgestapt en rond 13u30 aangekomen in onze albergue waar Bart en Timothy mij stonden op te wachten. 3 jonge kerels achter mij begonnen te applaudisseren. Toch wel een kippenvelmoment.
Onze albergue had alles wat we konden verwachten, bar, restaurant, winkel en zwembad 🏊.
Dag 8, van Nájera naar Santo Domingo de la Calzada
Zonder een wolkje aan de lucht begonnen aan de tocht. Alles ging vlot tot na onze 6 kms. We moeten opzij gaan voor een aankomende wagen en er gaat een deur van een garage open. Plots sprong een hond op Timothy en hij viel op de grond. Gevolg, beet of krab, is niet zo duidelijk, maar wel een wonde op de onderrug. Politie en ziekenwagen ter plaatse en wij terug naar Nájera... Eens in het ziekenhuis leek het minder erg dan eerst gedacht. Dokter en verpleegster verzorgen alles goed. We krijgen pijnstillers en op aandringen antibiotica mee voor 3 dagen. Door de houding van de eigenaar van de hond gaan we richting Guarda civile om ons verhaal te doen en te maken dat diet niet nogmaals gebeurt bij anderen. Dan maar taxi genomen tot Santa Domingo de la Calzada. Wat gaan eten, ingecheckt in de albergue die een jeugdherberg? Klooster? leek maar super netjes en professioneel. Naar lokale winkel om wat stokbrood, kazen, hesp en wat drinken en in de albergue onze picknick verorberd.
Dag 7, van Los Arcos naar Logroño en verder naar Nájera
Zoals dagelijks wekker om 6u30..
Na een rumoerige nacht, het was zaterdag, en blijkbaar te warm om te slapen voor de lokale bevolking. 😱
Vetrokken na een lekker ontbijtje in de albergue voor een tocht van 28 km.
Het was van in het begin al zonnig niet tegenstaande het vroege uur.
De eerste 8 kms gingen echt vlot. Even gerust, wat gedronken en vertrokken voor een stuk van 12tal kms zonder shops of bars. Tot onze verbazing een oud, mini kraampje dook op met eten en drinken, tortilla's, croques, fruit. Daar genoten van wat lekkers en weer vertrokken voor de volgende 5 km. Volgend dorpje gewoon wat gedronken en weer weg voor de laatste 10 km. Oei, waterflessen vergeten vullen.. 😢
Gelukkig op een 5tal kms een fontein. Met een temperatuur van 34 graden, stappen tussen olijfbomen en wijngaarden toch niet te onderschatten.
Aangekomen (eindelijk) in logroño de bus genomen tot Nájera.
We moeten een dagje winnen want we willen naar de finestre en hebben jammer niet voldoende verlof. Dus is het doorlopen naar het busstation en doorreizen naar Nájera.
Oostenrijkse vader en zoon tegengekomen. Hij laat weten dat het voor hen te rustig is, moeilijk om slaapplaats te vinden door Covid-19 en waarschijnlijk gaan stoppen.
In Nájera aangekomen, nog een kleine 500 m gestapt om toe te komen in onze albergue waar een kamer voor ons 3 klaarstaat. Douchke, telefoontje naar Remko, ons insmeren met aftersun en op zoek naar iets om te eten.
Vandaag wat later vertrokken daar we in de albergue een mooi buffet ontbijt kregen voor 5 €.
Onmiddellijk bij vertrek onze Gentenaar, Sven tegengekomen samen met zijn Spaanse vriendin.
Samen de eerste 8 km gestapt.
Niet lang na ons vertrek de wijnfontein tegengekomen.
We konden het niet laten om ervan te proeven. Dit konden toch niet overslaan. 🍷
De eerste en enige bar die we vandaag op onze route vonden, gelukkig nog wat gedronken en flessen gevuld.
Blijkt dat we 12 km lang niks, nada gingen tegenkomen!!!
Op zich heel mooie tocht tussen wijngaarden maar niks van schaduw en dit bij een temperatuur van 32 graden. Voor Timothy toch wat lang zonder schaduw en een ninimum aan water.
Ook een Engelsman tegengekomen waar ik aan de praat mee raakte en blijkbaar stapten we wat sneller. Heb dan op 3 km van het dorp bij een schaduwplek effe op mijn 2 mannen gewacht.
Aangekomen op onze logeerplaats zijn we neergeploftop op ons bed. Straks nog wat gaan eten en rugzak voor morgen maken.
Heb een beetje het gevoel dat we een gezinscamino stappen, Nog een koppel van zuid Parijs tegengekomen met hun zoon van 9.
Weer vroeg uit de veren(6u30) . Zonder ontbijt vertrokken.
Na ongeveer 45 min de stad verlaten om weer de bergen te gaan beklimmen.
Hoogste punt vandaag was alto de Perdon op 770m. Serieuze klim!!! Aangekomen was het uitzicht fenomenaal maar door de felle wind toch wat frisjes. We zijn nog steeds in de Pyreneeën.
Eens helemaal boven begon het dalen.
Naar mijn idee toch wel gevaarlijk als het nat zou liggen.
Veel losliggende keien...
Na al vele km te hebben gestapt, toch een dorp tegengekomen waar een bar was. Daar maar onmiddellijk ons middagmaal genoten. Broodje ham en kaas.
Hier is Timothy ook weer onze Gentse vriend, Sven tegengekomen waar hij mee is verder gestapt tot ons eindpunt van vandaag. (en verder waardoor hijeen stuk mocht terugkomen 😱)
Nog een 8tal km gedaald en aangekomen in Puenta de la Reina.
Hier op de route ligt ons hostel, een kamer voor ons 3.
In het restaurant een pelgrimmenu genoten voor 14 €.
Hoe ze dat doen blijft voor mij toch nog altijd een raadsel. Voorgerecht, hoofdgerecht, dessert, koffie, wijn en water.
We zijn vandaag ook naar een lokaal winkeltje geweest om aftersun te kopen want zon en wind hoog in de bergen laat zijn sporen na op ons velletje. Rarara
Om 6u30 liep onze wekker af. Toen we opstonden voelden we nog stramme spieren... Na een Spaans ontbijt, toast met confituur, fruitsap en koffie rond 8 u vertrokken. Het zou een gemakkelijkere tocht worden van een 22 tal km. Hier en daar moesten we toch veel stijgen en dalen om daarna weer te stijgen en weer te dalen... We zijn ook iemand van Gent tegengekomen. Timothy raakte ermee aan de praat en het leek of hij vitessepillen geslikt had. Madré en padré moesten maar kunnen volgen. 😱
Het was een leuk pad en om 14u30 aangekomen in de albergue, een omgebouwde kerk. Voor ons 25 jaar huwelijk slapen we dus in een kerk. 😁.
Straks nog eens naar de kathedraal en iets gaan eten.
Om 6 uur deze ochtend gewekt met Latijns paterskoor waar ook alle lichten automatisch aansprongen. Na een ontbijt om 7u vertrokken richting Zubiri.
Mooie route door het bos met minder klimmen dan gisteren. Na 2 klimmen begon de forse daling. Ook daar kan je jezelf tegenkomen.( He Bart) 😅. Voor Timothy leek alles vlot te gaan, chapeau !!! Het dalen, 300m was intens en vol rotsen en losliggende stenen. Vandaag een Oostenrijkse vader Michaël met zijn zoon, Simon van 13 tegengekomen. Het is zijn derde camino, telkens met één van zijn zonen. Onmiddellijk aangekomen, naast de Rio Arga was onze slaapplaats. Een privé albergue waar we eerst volledig ontsmet werden met sproeier en onze temperatuur werd genomen onze intrek mochten nemen. Zalig, opgemaakte bedden en handdoeken. Douchen, gaan eten en in bed. Tot morgen.
Dag 1, van Saint Jean Pied de Port naar Roncesvalles
Deze ochtend vroeg uit de veren voor onze 1ste tocht over de Pyreneeën. Als we de informatie van de dame mogen geloven zijn de eerste 8 km de zwaarste. Wij gelukkig want na een goeie 10 km verliep alles perfect. We begrepen het niet zo goed. We moesten meer en meer stijgen en het werd zwaarder en zwaarder. Toen kwam de aap uit de mouw. Om naar Roncesvalles te stappen heb je 2 routes, een die je in de zomer kan stappen en eentje voor bij slecht weer en in de winter. En ja!!! De verkeerde route genomen. Na een goeie 9 uur te hebben gestapt, lees ons naar boven gesleurd van 700m naar 1400m om 18u30 aangekomen in Roncesvalles. Een super groot en mooi klooster met alle faciliteiten. Oef. Na een deugddoende douche ons avondmaal genoten en rond 22u in bed.
Na een korte nachtrust om 5 u vertrokken met de wagen richting Parijs Montparnasse. Onze chauffeur Marc was mooi op tijd. 😁
Aangekomen ontbeten en om 10u48 met de tgv naar Bayonne om van daaruit met een boemeltrein van 2wagonnetjes richting Saint Jean Pied de Port.
Aangekomen om 16u30.
Op zoek naar het infobureau voor pelgrims (wat niet zo moeilijk wa, we zijn blijkbaar niet alleen).
Na wat informatie te hebben ontvangen op zoek naar slaapplaats. Snel gevonden in een grote albergue in een kamer met 3 stapelbedden voor ons alleen met een ontbijt, een koek, granini, appel en flesje water voor de democratische prijs van 10 .
Nu nog even krachten gaan verzamelen voor de tocht van morgen die ons toch wat zorgen baart. Een 25tal kms met hoogteverschil van 1400 m.
Lekker pelgrimmenu gegeten en nu vroeg onder de wol.
