Hoi... 'k Ben hier nog eens. Schrijven helpt me werkelijk 'verwerken'... We zijn net terug van 'n weekje verlof. Geloof me of niet maar 't heeft deugd gedaan en 't kwam net op tijd! M'n vorig berichtje dateert van 16/08 en sedert dan is er weer veel gebeurd...
Maandag 17/08 kreeg ons Fre een plaatsje op de begraafplaats. In de voormiddag nog even langs het gemeentehuis voor wat papieren... We zouden er langs de ene kant maar al te graag bij zijn maar langs de andere kant... als het 'n technisch verloop is, dan zijn we er liever niet bij... Men zegt ons dat het eerder 'n technische aangelegenheid is, dus besluiten we om er HELAAS niet bij te zijn. Rond 13u30 lopen we er alletwee wat nerveus bij. Ons Fre wordt om 14u begraven...jammer dat onze kleine meid zo 'alleen' moet gaan... Kort voor 14u krijgen we telefoon van de hoofdvroedvrouw die op de begraafplaats aanwezig is en verlost ons uit ons lijden. Blijkbaar krijgen we toch nog de mogelijkheid om daar afscheid te nemen. Die kans grijpen we met met beide handen!! Vlug even meiden bij schoonzussie... En dan komen we aan het kapelleke en staat ze daar...ons Fre. In dat mooie witte kistje. Wat voelt het goed om toch nog even dicht bij onze kleine meid te zijn! De hoofdvroedvrouw en de pastoraal medewerkster zijn er ook en ze hebben enkele teksten mee die we samen lezen... Het werd een enorm intens afscheid... Vanaf vandaag heeft ons Fre haar vaste plaatsje waar we voortaan heen kunnen om even dicht bij onze kleine meid te zijn. Klinkt misschien raar maar het voelt goed dat we er op dat laatste moment toch nog bij konden zijn... Iedere avond kijken we naar de sterrenhemel om even naar ons Fre te kijken, 'n knipoogje, 'n glimlach, 'n traan... DIE ster betekent nu zo veel voor ons... Ondertussen krijgen we veel steun van de mensen om ons heen en dat doe deugd, ENORM veel deugd...een kaartje, een sms, een mail, een gesprek,....
Ook vorige week in Frankrijk was deugddoend. En ons Fre was mee. We moesten niet lang zoeken... ze schitterde dan ook als geen ander... Iedere dag deed ik mijn best om de wolkjes aan de kant te schuiven en 'k moet zeggen, 't lukte me aardig! Vraag het maar aan de kids! :) Vandaag, na 'n week, terug naar ons Fre geweest...
Al hebben we je maar kort in ons midden gehad... we missen je Fre...
Jup, Donderdag, na 'n slapeloze nacht (al moet ik zeggen dat ik toch 'n klein beetje geslapen heb, voor m'n frezeke was dat iets anders...) om 6u50 behoorlijk nerveus in de kliniek aangekomen. Om 7u20 worden er 4 pillekes opgestoken om de bevalling in te leiden. Niet te doen wat die pillekes met mijn frezeke doen. Koorts tot bijna 39 graden, raar... Maar wonder boven wonder blijven we alletwee behoorlijk kalm. We worden in de kliniek dan ook goed opgevangen. Tijdens het wachten krijgen we dan ook alle info en vertellen ze ons perfect wat er komt, al blijft de praktijk wel 'n bang afwachten en 'n mengeling van gevoelens, niet te beschrijven. Ik weet echt niet goed hoe ik zal reageren als ik ons kindje te zien zal krijgen... Ondertussen houdt mijn frezeke zich sterk, ligt te rillen in bed van de koorts. Na 'n tijdje beginnen de pillekes toch te werken en volgen er harde buiken. Er wordt een infuus gestoken met vocht én 'n zakje tegen de koorts, want die stijgt dus behoorlijk... Ze adviseren ons om 'n epidurale te laten steken. Bedenkelijke blik bij mijn frezeke want een epidurale is nieuw voor ons. Jels, Fran en Eef zijn zonder geboren. Maar als ze ons vertellen dat dit meer pijn kan doen dan 'n gewone bevalling omdat het lichaam eigenlijk geforceerd wordt blijkt het inderdaad zinloos om zonder epidurale verder te gaan. De anesthesist vertelt ons dat hij n iets zwaardere epidurale zal toedienen zéér vriendelijke man, geen pro die zomaar even n prikje komt geven
Na lang wachten komt alles in n versnelling en is het moment daar Ik kan er niet aan doen maar k word behoorlijk nerveus De gynaecoloog en de vroedvrouw zijn er en dan is ze daar. Om 15u29 komt ze ter wereld, onze dochter! Fre is haar naam, 240 gr en 22 cm groot
En DIT is niet te beschrijven, maar eigenlijk zijn we er wel trots op! De vloed aan tranen die ik verwachtte blijft op zich wachten. Ik sta er zelf verstomd van k kan eigenlijk niet goed meer volgen Mijn frezeke van hetzelfde laken een pak
Uiterlijk ALLES erop en eraan, maar alles in het klein WONDERMOOI is ze, alleen mocht het voor onze kleine meid helaas niet zijn Gelukkig worden we in t ziekenhuis zéér goed opgevangen Er worden enkele fotos genomen. Fre kan perfect op mijn hand liggen zo klein Ook worden er afdrukjes gemaakt van de handjes en de voetjes Allemaal enorm ontroerend! Na dit alles wordt Fre in haar bedje gelegd, want ze mag nog n tijdje bij ons op de kamer blijven.
Eigenlijk is t niet te geloven als je haar ziet liggen maar het is de harde realiteit helaas kleine meid, we kunnen er niks aan doen Sorry
Door alle emoties heen moeten we ook nog wat praktische zaken regelen, maar t meeste wordt voor ons door de hoofdvroedvrouw geregeld Wij kunnen optimaal bezig zijn met de korte tijd die ons rest met ons Fre dicht bij ons. Ik kan bijna niet beschrijven hoe mooi ze is, ons Fre, en ik ben zeker dat het de mooiste ster wordt die we zullen zien aan de fonkelende sterrenhemel!!
s Avonds moet ik mijn frezeke en Fre achterlaten in t ziekenhuis Thuis aangekomen even alles op n rijtje proberen te zetten en even in de tuin gaan kijken of ik ons Fre zie schitteren. Maar ze laat nog even op zich wachten want het is ietwat bewolkt en is dus niet te zien Hopelijk zie ik je morgen Fre
Vrijdagmorgen, na een korte nacht terug naar mama en Fre. Mijn frezeke staat nog ietwat wankel op de benen, want tijdens de verkwikkende douche moet plots alles snel gaan want ze wordt behoorlijk bleek van kleur Ons Fre ligt in haar bedje, god wat is ze mooi! Ze ligt werkelijk precies te slapen, zo vredig ligt ze erbij! Straks komen ze haar halen voor t onderzoek Na het onderzoek komt ze nog even terug en dan komt het werkelijke afscheid angstvallig zeer dichtbij. Maar het moet nu eenmaal, we moeten weer verder, hoe dan ook
We leggen ons Fre in haar doosje op n klein matrasje en n klein hoofdkussentje ze is zo schattig ze ligt er rustig bij k word er stil van onwerkelijk is het allemaal, zo onwerkelijk
Gisterenavond zag ik haar schitteren, ons Fre Zo mooi is ze daarboven, zo helder, zo puur!!! Heb haar getoond aan mn frezeke
Morgen krijgt ze n plekje op de begraafplaats
Fre, kleine meid, k vind het zo erg zo machteloos te moeten zijn het spijt me
Vandaag dus naar Gent geweest, maar helaas zéér slecht nieuws gekregen. De wens van vannacht heeft niet mogen baten... De echo heeft nauwelijks 10 minuutjes geduurd. De prof wist meteen wat er aan de hand was. Joske heeft geen nieren en dus ook geen kans op leven. Alle vruchtwater was nu bijna weg, maar doordat er geen nieren zijn wordt er geen urine aangemaakt en plast de baby niet. Ik moet zeggen dat de rest van de dag behoorlijk op automatische piloot passeerde... Vandaag nog 'n afspraak gemaakt om de zwangerschap te onderbreken, "gelukkig" kan het snel en mogen we morgen reeds binnen. Morgen zal ons sterretje dus geboren worden... We houden ons voorlopig sterk, maar ik ben eerlijk gezegd wat bang voor morgen... Wat komt er op ons af? Wie zal het zeggen? Mijn frezeke houdt zich taai, maar zo ken ik ze! We mogen niet beginnen denken, want dan komt er wel 't één en het ander boven. Tranen komen spontaan, we kunnen ze niet tegenhouden, maar daar doe ik dan ook geen moeite voor... Wie had dit durven denken?...
Jels is vandaag op kamp vertrokken en we hebben hem voorlopig nog het pijnlijke nieuws geheim gehouden, eerst een leuk kamp beleven. Onze meiden hebben we op de hoogte gebracht en hen gezegd hoe de vork aan de steel zit. Eef is nog ietwat te jong om volledig te snappen wat er aan de hand is, gelukkig. Maar ons Fran, goh, dàt was iets moeilijker... Tranen met tuiten... Mijn hart breekt nog als ik er aan denk! Wat dit met ons doet, niet normaal....
Hoi! Ben hier nog eventjes terug... Ze zeiden vanavond in het nieuws dat er rond middernacht vallende sterren te zien kunnen zijn... Nu ben ik niet bijgelovig maar kon het niet laten even 'n kijkje te nemen. Rond 0u11 heb ik een vallende ster gezien!!! Wensje gedaan....
Jup! Gisterenavond zo laat mogelijk in ons bedje gekropen om te slapen tot woensdagmorgen... om de tijd rap te doen passeren. Helaas niet gelukt, deze morgen om 7u30 al wakker, en terug beginnen denken en piekeren.... Moet het nu wel lukken dat joske deze morgen behoorlijk voelbaar voor m'n frezeke van de ene naar de andere kant kroop. Ik kon goed voelen waar hij/zij zat... Plots dus wel wat duidelijke beweging... Ik moet nu wel eerlijk zijn dat ik ietwat minder euforisch reageerde dan wat ik in normale omstandigheden zou doen, ongewild, maar 't is nu eenmaal zo. 'k Kan er echt niet aan doen... sorry...
Vandaag mochten we nog eens bij de gynaecoloog passeren om in eerste instantie 'n brief af te halen met 't verslag van het onderzoek van gisteren (voor de prof in Gent) én voor de uitslag van het bloedonderzoek. Bloedresultaten zijn ok, geen één of andere besmetting dus. Deze piste mogen we dus schrappen... (helaas? , ik weet het niet goed meer) We mochten ook nog eens bij de gynaecoloog langs, want ondertussen zaten wij ook reeds met enkele vragen... 't Komt er nu vooral op aan om de resultaten van morgen af te wachten. We hopen dat we morgen toch al IETS weten van wat er nu precies aan de hand is... Normaal zou het vrijdag zijn volgens onze gynaecoloog, maar vrijdag is nog lang....héél lang....
Daarna nog eens bij de huisdokter langsgeweest. Was ook behoorlijk geschrokken. Nog 't één en het ander duidelijk gemaakt, want 't wordt plots zo ingewikkeld allemaal, onverwachts... Maar met alle info die we krijgen kunnen we redelijk op weg...
Morgenochtend dus naar Gent... straks zo laat mogelijk gaan slapen...
Goeiemorgen... Allé, 't is te zeggen... voor ons 'n iets mindere morgen... Gisteren dus naar de gynaecoloog geweest en 't werd een harde noot om te kraken. Met 'n uur en 'n half vertraging mochten we eindelijk binnen. Meteen bij de start van het onderzoek werd ons duidelijk dat er iets mis was. Bij het meten van de hoofdomtrek konden we aflezen dat de baby qua groei 18 weken is, 2 weken achterstand dus. De gynae had ook enorm veel moeite om 'n duidelijke echo te maken omdat er blijkbaar maar héél weinig vruchtwater is. Hij haalde er 'n collega gynaecoloog bij voor 'n second opinion. Er werd direct gesproken om ons door te sturen voor verder onderzoek.
Ondertussen keken de kids ook mee op 't scherm want voor de gelegenheid én omdat dit normaal gezien de mooiste echo zou moeten worden mochten ze meekomen. En natuurlijk keken ze er enorm naar uit! "Ik heb het hoofdje gezien" klonk er enthousiast, terwijl ik toen reeds op mijn tanden moest bijten om mijn tranen te beheersen ...
De gynae vroeg of mijn frezeke haar ziek had gevoeld de laatste tijd en zo... Er werd meteen gekeken voor 'n afspraak bij 'n specialist. Morgen om 8u35 naar UZ Gent voor 'n speciale echo en hoogstwaarschijnlijk 'n punctie... Het zou ook kunnen dat er dus gewoon weinig vruchtwater is en dat de baby daardoor groei-achterstand heeft en dat er verder niks aan de hand is, maar de gynaecoloog maakte wel duidelijk dat er ook meer aan de hand kan zijn... kwestie dat we voorbereid zijn...ALS je je daar al kunt op voorbereiden.... Gisteren nog bloed laten trekken en deze namiddag krijgen we daarvan de uitslag...
Vandaag zou wel eens 'n lange dag kunnen worden want het wachten lijkt eeuwig te duren...
Ik hoop dat ik straks wakker wordt en dat dit alleen maar 'n rare droom was... dat hoop ik...
Lang geleden hé?... Sorry... We zijn een klein beetje nerveus... Waarom? Ewel, joske is ietwat aan de kalme kant de laatste tijd en dat brengt wat onrust met zich mee... raar hé? 'k Moet zeggen dat ik nu écht wel ongeduldig begin te worden, want van ons jels, fran en eef werd ik al lang beloond met 'n voelbaar klopke en nu zit ik hier maar te wachten en te wachten en te wachten... Ondertussen ligt frezeke hier naast me ook ongeduldig te worden om 'n klopke te voelen... gelukkig hebben we de happytone nog en horen we wel de hartslag. Mochten we dit toestelleke echter niet hebben dan waren we zeker en vast al naar de kliniek gereden. Morgen gaan we voor 't tweede onderzoek naar de gynaecoloog en hopelijk loopt alles zoals 't moet en wordt onze ongerustheid met de grond gelijk gemaakt... HOPELIJK!!!
Het weekend met zijn tweetjes naar de Elzas getrokken... Allé... 't is te zeggen, met z'n drietjes hé! De drie oudste mochten het weekend mee met oma en opa naar de ardennen. En ze hebben zich geamuseerd!! Wij dus naar de Elzas om ons 10-jarig huwelijk te vieren. We hadden mooi weer en hebben er ENORM van genoten! Joske pestte ons wel wat door opvallend afwezig te zijn. Gelukkig kwam er zaterdag een verlossend stampke, want we waren al behoorlijk op ons ongemakken. Gisteren thuis begon mijn frezeke behoorlijk te zweten toen ze met de happytone nog eens wou luisteren naar de harttonen... ze vond niks... Gelukkig was ik er met mijn magisch fingerspitzengefuhl (?) en vond in no time de harttoontjes. En ja, ook ik was opgelucht, want Frezeke zien panikeren is niet van de poes...
Vandaag naar de dokter op maandelijkse controle. Alles tip top! Hartonen meteen gevonden! De harde buiken die af en toe komen zijn niet onrustwekkend... Eef is meegeweest en mocht ook meeluisteren naar de harttonen, en preus dat ze was als ze thuiskwam. Jels en Fran (en Eef ook natuurlijk) mochten thuis nog eens luisteren met de happytone. Jels zegt dat joske's hartslag precies jumpmuziek is...
Vrijdag 17 juli 2009... Vandaag kwam mijn frezeke wakker met 't gevoel van een harde buik... Even lichte paniek toch wel en dus goed op te volgen... Als ik terug thuiskom van 't werk blijkt dat dit de hele dag af en aan was. Wij dus, zodra 't laatste kindje van de opvang weg was, naar de dokter. Na onderzoek blijkt dat er niks onrustwekkends aan de hand is... Alles volkomen normaal... OEF!!!!
Gisteren 18 juli 2009.... Dag van de geboortereceptie van Maurice, metekindje van Cindy. 't Mag gezegd zijn.. 't was in orde! Nogmaals een dikke proficiat Sofie en Philip!
Vandaag 19 juli 2009... Beetje 'n lazy sunday! Mag ook wel eens... Op weg naar molecule (wat doet 'n mens op zondag ) liet joske merken dat hij/zij graag boodschappen zal doen en schopte vrolijk rond in de buik van mama!
Heykes... Zonet 45 minuutjes getokkeld om 'n bericht achter te laten... Dan door 'n 'k weet niet watte het bericht kwijtgespeeld... 2de poging dus, zij het ietwat ingekort...
11 juli 2009... Jels en Eef zijn 't weekend in de ardennen met oma en opa, Fran is bij Tine en Jarne op logement, kleine Mauro is er ook. Kathy en Bruno kunnen al eens oefenen hoe het met 4 kids is... Met zijn tweetjes gaan we naar Madonna kijken! Jippie! Eerst wat tsjolen in Leuven... 'n terraske doen, 'n winkelke binnenstappen,... zo van die zaken. Zouden we niet beter kijken voor iets simpels om op te zitten? Als we straks lang recht moeten staan dan zou het wel eens kunnen dat de vermoeidheid in de benen kruipt. Ondanks de steunkousen die nu ook aan de orde zijn... Best wel sexy zo'n steunkousen Is een hele uitdaging om je daar in te wurmen, al spreek ik niet uit ervaring, wel als kijkdeskundige... Nu, goed, in de plaatselijke casa twee goedkope driepekkelkes gekocht, "max 80kg", gedoemd om erdoor te zakken dus (dan spreek ik wel voor mezelf hé frezeke! )... Na lang wachten mogen we eindelijk binnen. We worden gefouilleerd en onze driepekkelkes mogen het concert niet meemaken. Ik laat het driepekkelke met onbewogen blik in de vuilbak belanden, splinternieuw "'t volt van nie wogge"... Cindy doet nog 'n verwoede poging om uit te leggen dat ze zwanger is... helaas... hij mocht zelfs eens voelen, maar ook dat kon de fouilleerder niet overtuigen... enkel een briefje van de dokter kon het stoeltje toelaten... driepekkelke in bewaring om na het concert terug op te pikken... Omstreeks 18u zetten we voet op de festivalweide waar we, na 'n bak vettige frieten, strategisch aan 'n pilaar met wat luidsprekers gaan staan... Nu moet joske het eerste verschot van zijn leven gedaan hebben want toen de DJ van het voorprogramma het beste van zichzelf aan het geven was, blies de baskast onderaan de pilaar met luidsprekers ons bijna uit onze kleren... Mocht ik nog haar hebben, dan was dit zeker ergens naar vanachter bij de uitgang naast het stoeltje van mijn frezeke geblazen... Joske heeft zeker nogal wat gezwommen in dat buikje van mama... Ook tijdens de play-back show van Madonna, die ons dan wel iets tegenviel... Om 'n lang verhaal kort te maken... KAPOT komen we omstreeks 5u 's morgens thuis aan en slepen we ons naar ons bedje... Ik was behoorlijk gebroken...frezeke gesneuveld....
12 juli 2009... Tegen de middag is het tijd om ons Fran uit te zwaaien aan het station. Ze vertrekt vandaag met de ksj op kamp naar Olmen-Balen. Op het perron blijkt dat dit een behoorlijk emotioneel moment is, niet voor ons , maar dat is dan buiten Franneke gerekend die met grote gebaren wijst naar 't buikje van mama en daarmee duidelijk wil maken dat we goed voor joske moeten zorgen... Ze werpt nog 'n klapzoen en dan vertrekt de trein... Net op tijd want de eerste waterlanders rollen over de wangen van mijn frezeke... Franneke toch, wat kun jij ons toch behoorlijk van de kaart brengen... en jaja, ok, 'k geef 't toe... ik heb het ook wat moeilijk... eerlijk is eerlijk Verder maken we van onze "kidsloze" namiddag gebruik om even aan zee wat uit te waaien.. en het deed deugd!!
15 juli 2009... gisteren dus... 2 uurkes recup genomen... We rijden met Jels en vriend Thibo naar Vilvoorde om de opnames van het ketnetprogramma "de pretroulette" mee te maken. Jels schreef zich een eindje terug in op de site van ketnet... neen, die gastjes moet je niks leren op de computer, dat gaat vanzelf... Tijdens de opnames zitten we te wachten in de cafetaria en plots geeft joske blijkbaar de tot nu toe hardste schop... Man man man, wat verlang ik tot die schopjes zichtbaar en voelbaar worden. Zonder egoïstisch te worden hoor. Maar het zien en voelen schoppen schept toch 'n bepaalde band hé. Dan kan ik joske al eens pesten , terwijl het voorlopig eerder gokken is waar in de buik joske zich bevindt. 's Avonds opa josé's verjaardag gaan vieren in hulste. Maurice was daar ook met zijn mama en papa. Ik heb even van de gelegenheid "misbruik" gemaakt om al even stiekem te oefenen... hihihi (zie bijgevoegd fotooke)...
Hoe is 't ermee? Met ons alles goed zulle!.... Cliché, 'k weet het, maar 't is 't eerste die nu in me opkwam... Vorige zaterdag op 't onverwachts den BBQ in gank gestoken, en 'k moet zeggen 't heeft gesmaakt. Zondag was er de jaarlijkse bijeenkomst van de kozens en de nichtens van de Deroots. En daar kregen we niets anders dan positieve reacties! Ook merk je dat het vuurtje reeds liep als een trein... weinig of geen mensen die het nog niet weten, maar 'k had dan ook niets anders verwacht. En speciaal voor An... m'ein oes gejeund é!!!! En daar zitten we dan gezellig op zondagavond in de zetel en, PLOTS, laat joske alweer van zich horen. Allé, van zich horen is veel gezegd... ik moet eigenlijk zeggen "van zich voelen"... en DAT maakt me wel wat jaloers, sorry frezeke... 'k denk dat ik ook soms dat gevoel heb, maar van mij zijn 't dan krampjes... tssss. Vandaag was er de kampwake van ksj. Zelfs midden de viering kregen we proficiats toegelipleesd! Heerlijk! En het moet gezegd zijn dat joske al heel wat ruimte begint in te nemen. Normaal zeg je dat niet van of tegen een vrouw, maar IK mag nu wel zeggen, zonder klappen te krijgen , tegen mijn frezeke dat ze al 'n behoorlijk buikje begint te krijgen! Prachtig is dat! Wel grappig dat joske nu reeds 'n "voelbaar" lid van ons gezinneke is. De kindjes geven joske voor het slapengaan al 'n dikke zoen en 'n warme knuffel... i love it!
Vandaag gemerkt dat mijn blogske gelezen wordt... hihi.. A ja, 't is dan ook eindelijk officieel in de ether gegaan.... Gisterenavond nog eens met de happytone naar 't hartje geluisterd en ik word blijkbaar specialist... Meteen het hartslagje gevonden Ongelooflijk hoe dat kleine spruitje hard werkt om te ontwikkelen en te groeien! Vanavond om 19u hadden we onze maandelijkse controle bij de huisarts. (Merci ma & pa om even op onze kids te letten!) En 'k moet zeggen dat onze huiarts bijna zo goed is als ik want in heel korte tijd hoorden we joske's hartslag de praktijkruimte vullen... ZALIG! Nu net even op 't gemak een ijsje gegeten en plots 'n klein gilletje van m'n frezeke... 'n klein klopje doet ons vermoeden dat joske even de stevigheid van de wand rondom aan het inspecteren is. Hopelijk inspecteert joske nog regelmatig de wand... Ik moet zeggen dat ik ook al behoorlijk verlang om joske te "voelen", al zal dit nog 'n tijdje op zich laten wachten Of wil ik nu plots dat alles in 'n versnelling gaat? Neen hoor, we gaan er volop van GENIETEN!!!
Niet te doen hoe rap het weekend aan zee gepasseerd is.... maar 'k moet zeggen het was ENORM ontstressend!!!!!! Vrijdagavond, als iedereen in het vakantiehuisje aangekomen is, de grote avond voor ons om ons geheimpje uit de doeken te doen. We steken deze taak in de schoenen van de kids , waarschijnlijk omdat wij het niet zouden aankunnen . Was donderdagavond de stress reeds hoog om onze kids op de hoogte te brengen, dan was vrijdagavond hét hoogtepunt van stress. Nog nooit voelde ik me zó nerveus. M'n frezeke was geen haar beter.... NIET TE DOEN!!! Nu, hét moment van de waarheid. Jels doet uit de doeken dat hij, samen met Fran en Eef, een quiz voorbereidde. De eerste opdracht is een raadseltje (de m&m's). Wie het eerste de oplossing van het raadseltje weet krijgt de punten. De pakjes met M&M's worden uitgedeeld... Wij vergaan ondertussen van de zenuwen... Niet te schatten hoe stil het wordt... blijkbaar is het, tegen alle verwachtingen in, niet zo duidelijk als wij dachten dat het zou zijn. Plots weerklinkt de 'bevrijdende' zin "Ge zijt toch were nie zwanger zeker?" door het vakantiehuisje... Dan volgt de ene reactie na de andere. Verraste blikken kruisen elkaar. Eerst wat ongeloof eigenlijk... En dan dringt het tot iedereen door dat we echt wel niet aan het zeveren zijn... Hier en daar een traantje wegpinken, écht gemeend! Echt wel positieve reacties gekregen! Fijn!!! En dan valt de stress van het geheimhouden EINDELIJK weg!!! Wat is dit een opluchting. Eindelijk openlijk kunnen praten over onze zwangerschap en de toekomst... héél leuk!!!! En, raar maar waar, 't is net of joske 't ook door heeft dat hij/zij eindelijk mag laten zien dat hij/zij in 't buikje zit. Die wordt spontaan wat ronder Zonet dus thuisgekomen van het héél leuke weekend en de tamtam doet zijn best! Hoe een vuurtje lopen kan....
Jaja, vanavond was het zover... Ge kunt je niet inbeelden hoe nerveus we er vanavond bijlopen... Ondanks de drukke avond gevuld met 2 oudercontacten (rapporten ) vonden we het vanavond dé ideale avond om Jels, Fran en Eef op de hoogte te brengen van het heugelijke nieuws! De kids uit het zwembad geroepen en kleddernat voor de tv... De eerste beelden van joske op het netvlies van onze kids... onze hartjes kloppen in onze kelen, niet te doen!! Ze hebben het meteen door dat 't over een baby'tje gaat. Eerst denken ze dat ze Maurice, kersvers metekindje van Sofie, zien. Dàn zeggen we dat dat hun broertje of zusje wordt... Je moest er bij zijn om 't te zien, hun eerlijke reacties... echt waar, hun (en ook ons) geluk kan niet op!!! Als spraakwatervallen laten ze ontelbare vragen naar ons toe stromen en wij proberen die op gepaste manier van antwoorden te voorzien... Enorm veel input voor onze kids.... En dan moeten we ze nog zeggen dat ze nog tot morgenavond hun mondje niet mogen voorbijpraten! Je kan wel geloven dat dat een ENORM moeilijke opgave zal zijn! Bij het denken aan morgenavond krampt mijn maag spontaan ineen...! Woeha!!! wat zullen de reacties zijn??? HELP!!! Ik ben dus wel degelijk nog nerveus!!!!!!
Dinsdag 23 juni... wat vliegt de tijd!!! Zaterdagavond laatstleden zijn we naar Oudenaarde gereden om nog eens samen met S&S, het fantastische koppel die na jaren eindelijk zwanger is, eens iets te gaan eten. De bevalling is voorzien voor halverwege juli en we moesten ze toch nog eens zien mét buikje!!! Behoorlijk spannend!!! Komende vrijdag vertrekken we op weekend en 't wordt dus behoorlijk spannend. Vrijdagavond is 't moment daar om ons geheimke in 't openbaar te brengen. En 't moet gezegd, 't bezorgd ons wat kippevel... Terwijl wij er eigenlijk niet moeten mee inzitten vragen we ons toch af hoe de reacties zullen zijn. Raar hé? Gisteren trouwens een tweede keer de "happytone" van (schoon)zus en kersverse mama Sofie afgetroggeld... en wat was dat alweer 'n magisch moment. 't hartslagske van joske klinkt nogmaals als muziek in de oren!!! Fantastich toch dat we al op deze manier kennis kunnen en mogen maken met ons joske!! En aan bewegen is er ook geen gebrek! In de namiddag zat joske nog links, gisterenavond was dat al helemaal rechts.... Is dus duidelijk de omgeving voor de komende 6 maand aan het verkennen én optimaal aan het gebruiken Dat zal nodig zijn want die ruimte zal alsmaar kleiner worden hoor joske!!!! Nog 2 keer slapen en we brengen Jels, Fran en Eef op de hoogte... DAT wordt ook een spannend moment!!!
't is nu 18 juni 2009.... Eneuh... zoals gewoonlijk terug ENORM veel gebeurd! Zoals gewoonlijk even terug in de tijd....
9 juni... HOE vertellen we ons grote nieuws aan de familie? (op weekend voor Fran haar eerste communie op 26-27 en 28 juni). Op 't internet een leuke site gevonden van m&m's. Je kunt ze persoonlijk laten bedrukken met een boodschap op. De 2 kleuren van de m&m's kan je ook kiezen, leuk! Als we dat nu eens aan iedereen voorschotelen en zien wie er het eerst reageert, dàt zou wel 's leuk kunnen zijn. Na veel denkwerk zetten we op de ene m&m: "3+1=6, snapje?" en op de andere m&m komt "NU+5M=25/12/09". Als kleuren kiezen we roze en blauw... Even zien of dat de mensen aan het denken zet... Vlug bestellen!!!!
13 juni... tweedehands beurs in de KU-BOX in Kuurne (of hoe noemt dat spel nu eigenlijk???). Ik krijg telefoon van mijn frezeke.... "Er staat hier nen mooien maxi-cosi met alles erop en eraan voor niet veel geld!!!! Wat moet ik doen???" Kopen natuurlijk Frezeke!!! Maar hoe doe je dat hé? De helft van Kuurne loop daar rond én we willen het nog 'n beetje geheim houden... dus moeten we dat "in den duik" zien te kopen. We kunnen het natuurlijk nen draai geven hé.. "'t is voor 'n goeie vriendin"... en blijkbaar werkt het, zij het met de nodige opmerkingen in de zin van "ah, nog 'n vierde??" Een leugentje om bestwil, laat het ons zo zeggen. Maxi-cosi is BINNEN!!! Even verderop staat ook 'n badje met opstand voor op het grote bad. Interessant!!! Ook daarmee kunnen we zomaar niet rondlopen, dat zou ons geheimpje zeker verklappen!! Aan de mevrouw die het verkoopt gevraagd of zij er me naar buiten wil gaan en in onze auto wil stoppen. Zo gezegd, zo gedaan. Het badje is BINNEN!!! Op 'n paar blozende aanvallen na kunnen we spreken van 'n geslaagde missie!
15 juni... een memorabele dag. Dat is het minste wat gezegd kan worden van deze dag! Op het eerste zicht een gewone werkdag, maar niets is minder waar! Eerst en vooral krijgen we rond 9u30 het heugelijke nieuws dat Colin geboren is, het kindje waarvoor we zogezegd de maxi-cosie kochten (alibi weg... maxi-cosie ook laten verdwijnen hihihihi ), Proficiat Tamara en Nico!!!!!! Aan de andere kant blijkt mijn schoonzus van de aardbol verdwenen... Geen antwoord op sms-kes, niet on-line,... Hmmm raar! Plots toch teken van leven. "Net wakker, straks naar de dokter" staat er te lezen op 't scherm van de gsm... Nog geen gank dus...Nog geen 2 uur nadat Colin geboren is komt het overdonderende nieuws dat Maurice geboren is!!! Metekindje van mijn frezeke!! Niet normaal, maar frezeke kan met haar gevoelens geen weg... Overgelukkig is ze dat Maurice, haar metekindje, geboren is!!!! Eindelijk zijn Sofie en Philip de trotse mama en papa van een wolk van 'n baby!!! Jullie hadden ons goed liggen mat "net wakker,..." hèhèhèhè. Getikketakt om Maurice te bewonderen, maar 't is maandag en we kunnen niet weg!!! Ik ben op 't werk en thuis in de opvang is het ook full-house.... Onze kids zijn euforisch want hun neefje is geboren!!! Na het werk alles laten vallen en naar de materniteit... Wat je daar te zien krijgt overtreft het schoonste van het schoonste!!!! Als je zo'n hummeltje ziet dan SMELT je gewoon!!! Allé, ik toch, en 'k ben niet alleen, hé frezeke? Sofie en Philip, van harte een hele dikke proficiat. Jullie hebben dat goed gedaan!!! Wat 'n start van de week!!!
16 juni... den uitslag.... Bijna, bijna (FOEI), in alle drukte vergeten we te bellen naar de dokter om de uitslag te weten van de onderzoeken van vorige week. Goed nieuws, de testen zijn negatief. 1 kans op 3860 op het syndroom van down, 1 kans op 10000 op genetische afwijkingen... Geen reden tot paniek dus.... OEF!
Vanavond was het dus zover... Afspraak om 18u bij de gyne. Eerst thuis nog even telefoneren naar 't secretariaat van de gyne... de consultaties lopen met 'n vertraging van 30 minuten. Als we daar dus aankomen om 18u30 zijn we nog op tijd... En om 18u30 zitten we dus in de wachtzaal. Ik zit als enige vent bij 'n half dozijn dames. Vreemd gevoel om als enige vent in 'n wachtzaal te zitten, 'k voel me om de één of andere reden bekeken in de zin van "wat doet die hier???" . Op de tv in de wachtzaal 'n programma over het tekort aan spermadonoren...hmm, of die donoren uit de wachtzaal van 'n gynaecoloog zullen komen is nog maar de vraag... ah juist, ik zit daar dus ook ... Goed, wij zitten dus te wachten en blijkbaar had de secretaresse zich toch 'n half uur vergist. Mijn frezeke barst bijna uiteen van de zenuwen. Wat zullen we te zien krijgen? Zal het er ééntje zijn, of twee (met de hormonenbehandeling van de eiceldonatie in het achterhoofd)? En vooral... alles zal toch wel in orde zijn zeker??? 19u, 't is aan ons!! EINDELIJK!
Zenuwen!!!!!!!
Bij deze echo zal de gyne dus de nekplooi meten en kijken of het neusbeentje aanwezig is. Onze eerste vraag wordt meteen beantwoord. Het is 1 kindje... OEF! Stel je voor... Meteen laat de gyne ons het hartje horen! klinkt alweer als muziek in de oren!!!! Goeie hartslag. Daarna toont de gyne ons wat men bedoeld met de nekplooi. Ik kan dat nu niet meteen uitleggen maar op de beelden zag ik het wel duidelijk. De nekplooi mag niet meer dan 3mm zijn. Bij ons Joske is 't 1,1mm, wat goed is dus! Daarna even ons Joske op z'n rug leggen en meten van hoofdje tot stuit. 49,5 mm groot is onze spruit reeds! Komt goed overeen met de 11 weken die we nu dus zijn. OEF! En daarna kijkt de gyne of er 'n neusbeentje aanwezig is. Bij kindjes die het syndroom van down hebben is dit neusbeentje in dit stadium van de zwangerschap niet aanwezig blijkbaar. We leren weer bij. Bij Eef was dit nog gewoon 'n triple-test (neen, geen bier! ) op 17 weken ongeveer. Zo zie je maar dat de tijd niet stilstaat en dat men alsmaar vroeger controle heeft over wat er eventueel aan het gebeuren is, althans in 90% van de gevallen volgens de gyne. Neusbeentje van Joske is aanwezig, jiepie! Op de beelden is ook machtig te zien dat Joske zich blijkbaar goed amuseert, wat 'n bewegingskes zeg! Niet te doen! Gelukkig waren we voorzien van 'n ouderwetse videocasette en hebben we de beelden om nog 's na te genieten.
Alle resultaten worden naar het labo gefaxt en bij de resultaten van de bloedafname van vrijdag gelegd... Volgende dinsdag mogen we bellen om 't resultaat te vernemen, toch weer spannend dus!!!
Wij nog vlug bij het secretariaat de volgende 2 afspraken vastgelegd en wij ZEER TEVREDEN weer huiswaarts. Nog ne keer proficiat frezeke!
Alweer wat tijd gepasseerd en eindelijk tijd voor 'n volgend berichtje...en alweer keren we wat terug in de tijd...
Maandag 25 mei 2009... In volle voorbereiding voor het eerste-communie-feest van ons Fran. De stress begint te komen...
Vrijdag 29 mei 2009... De laatste hand leggen aan het feest voor dit weekend. 's Avonds vlug nog eens het terras met de hoge-druk-spuit proper maken en dan zouden we er bijna klaar voor moeten zijn. Frezeke is nog even de baan op om wat glazen te halen bij kenissen. Bij thuiskomst is mijn vrouwke 'n klein beetje over haar toeren... (en dat is héél braafkes uitgedrukt!). Ze was namelijk net getuige van hoe snelheid en bochten niet samengaan. 't wordt dus op 't onverwachts nog een lange avond en van vast slapen is er niet meteen sprake. En blijkbaar heeft 't voorval 'n enorme invloed op mijn zwanger madammeke want niet alleen 't slapen is 'n probleem, ook in de auto heeft 't zijn gevolgen en zelfs als er 'n auto passeert die ietwat te veel lawaai maakt schrikt ze... wat normaal is hé... 1 ding is nu wel zeker... Joske zal net als de papa héél weinig haar hebben. Zo wil het gezegde het toch hé...
Zaterdag 30 mei 2009... Deze namiddag is 't de eerste communieviering van ons Fran... Even checken of we nog in de kleren kunnen die we reeds 'n tijdje eerder kochten en of er nog geen buikje, los van het mijn dan , zichtbaar wordt dat ons geheimpje vervroegd zou kunnen 'verklappen'... Het valt geweldig mee. Al moeten we eerlijk zijn dat het eigenlijk wel al 'n beetje zichtbaar wordt nu... En nu GENIETEN van dit eerste-communieweekend!!!
Zondag 31 mei 2009... Vandaag is er om 17u30 de receptie in onze tuin ter gelegenheid van de eerste communie van ons Fran. Deze middag eerst nog even de beentjes onder tafel schuiven voor het eerste-communie-feest van Baud. We hebben er enorm van genoten! Daarna vlug naar ons huisje om 't tuinfeestje te starten. Al bij al gezien toch 'n aantal zwangere vrouwtjes in onze tuin aanwezig die het opkomend buikje van m'n Frezeke toch aan de aandacht onttrekken. En dan nu 'n frappante gebeurtenis... In 'n gesprekje met Tante G. en Cindy komt het onderwerp van 'n eventueel 4de kindje ter sprake... Cindy antwoordt diplomatisch met 'n "hoh jah..." waarop Tante G spontaan reageert "'t is al van dattem hé???" .... Ze had het al door van 't eerste moment dat ze Cindy zag zei ze.... tjah... zo zie je maar.... MOE, maar voldaan kruipen we om 1u00 in ons beddeke.... Donderdag mogen we naar de dokter!!!!!!!!!
Dinsdag 2 juni... happytone-day! Jieha, we hebben 't machientje van Sofie kunnen bemachtigen.... Direct maar even 'n poging ondernemen om de harttonen te horen. 't is wel nog te vroeg, maar we zijn ervoor gekend... Helaas horen we nog niks... Maar niet getreurd... vrijdag bij de dokter hopelijk meer succes.... By the way... Ondertussen lopen ze bij ons (schoon)zusje ook op hete kolen want de harde buiken beginnen alsmaar meer toe te nemen....
Vrijdag 5 juni... 't is zover, Om 17u15 afspraak bij de dokter... heel nerveus stappen we de praktijk binnen. 't is raar, maar deze keer voelen we ons precies véél nerveuzer dan de vorige keren.... En dan is 't moment daar dat we de eerste keer ons joske horen!!! 'n stevige snelle hartslag weerklinkt als muziek in de oren!!! HEMELS is dit!!! NIET TE DOEN dat dit kleine wezentje al op die manier van zich laat horen! ECHT genieten was het van dit moment! De dokter neemt ook nog ne keer bloed af...
Dinsdag, dat is morgen, afspraak bij de gyne... voor de eerste fotoshoot! Ik kijk er al helemaal naar uit! 'k kan bijna niet meer wachten!
... even vlug 'n boodschap achterlaten... Lange tijd tussen terug.... We hebben dan ook niks te doen... hihi... We gaan nooit ergens.... Ondertussen is er weer heel wat gebeurd en staat de tijd dus niet stil. Over 't algemeen kun je stellen dat mijn vrouwke behoorlijk met misselijkheid te kampen heeft. Ook de gemoedstoestand is behoorlijk wisselend, maar dat weet ze zelf maar al te goed... hé ? Ik ben goed voorbereid op 'n eventuele draaing van de gemoedstoestand... Rustig blijven is de boodschap... (lees: valt eigenlijk goed mee hoor. 'k Denk dat mijn vrouwke er soms méér last van heeft dan haar omgeving... ) Ook 't lichaam vraagt behoorlijk zijn aandacht tegenwoordig... Aan de kassa in de winkel staan, voelen dat de stevigheid in de benen wat verzwakt en dan vlug 'n (onbetaald!!) pakske koeken opentrekken en opsmullen om toch tijdig wat suiker binnen te hebben en het flauwvallen te vermijden. Ter info, dat pakske koeken is dan wel betaald geraakt hoor...
Emotioneel is er ook wel 't één en 't ander "onder invloed" van de zwangerschap. Tijdens de vormselviering behoorlijk moeten nijpen om de tranen in bedwang te houden... zéér moeilijk!! Naar 'n programme kijken op tv (over bevallingen... ) en tranen met tuiten wenen... ZOOOO lief!!
Even was er wel "paniek" toen Cindy minder misselijk was dan anders... alles zal toch nog wel in orde zijn zeker? Is 'n vraag die dan wel naar boven komt. Op dat moment hebben we dan ook alle afspraken gemaakt voor de volgende controle.... 5 juni naar de dokter en 9 juni naar de gyne... nog 3 weken... NOG 3 dus.. Wel even bij Sofie polsen of we even haar toestelleke mogen gebruiken om naar de harttonen te luisteren.. snel dus 'n leugentje om bestwil uit onze mouw schudden daarvoor... hihihi... bij deze, onze excuses Sofie!!
Ondertussen is de misselijkheid er terug... en huh... raar om te zeggen, maar we zijn weer wat meer op ons gemak... Al verlangen we ENORM om de eerste beelden te zien te krijgen!!
Inderdaad, even weggeweest dus. Laten we even terugkeren in de tijd, naar 22 april bijvoorbeeld...
22 april 2009: Den 33sten verjaardag van mijn allerliefste! En ja hoor, ik heb 'n heus programma in elkaar gebokst (lees: ik heb gezorgd voor wat eten en wat vertier...). Cindy weet van niks, en zo heb ik (en mijn frezeke ook) het graag! Eerst nem ik haar mee naar 't parkhotel om 's lekker te gaan tafelen. Gezien mijn perfecte timing hebben we na 't eten nog 'n zee van ruimte om nog 's op 't gemakske de Kortrijkse paasfoor onveilig te maken. We gaan ouderwets ne keer naar de schuivers. Wie deed dit nog nooit? Hopen dat tonnen muntjes vallen maar die lijken met lijm vastgekleefd aan elkaar. We hebben geluk! Bij aankoop van 10 jetons krijg je er zomaar voor hetzelfde bedrag gratis... of zou dat gedurende de paasfoor de hele tijd zo geweest zijn? Who cares? Wij leven in de waan dat we een koopje doen! Wij dus met ons doosjes naar zo'n schuiver... Op 't eerste zicht lijkt het maar magertjes te worden. Maar nu wil het lot dat op de machine naast ons, waar net andere mensen gestopt waren met spelen, een hele "fak" naar beneden dondert. Mijn fijn gehoor heeft dit meteen opgemerkt en stante pede zeg ik Cindy dat ze meten daarheen moet (miete die ik ben ) . Met een verhoogde hartslag gaat ze daarheen en begint zeer onschuldig te spelen, de gevallen "fak" waar redelijk wat punten zijn meegevallen direct incasserend... . Nu, na een tijdje raken onze muntjes toch uitgeput en moeten we het onderspit delven. Vlug onze punten tellen... 11.500 punten!!! Jieha! Wij gaan hier naar huis gaan met 'n reus van 'n beer, zeker weten!!! Bij nader inzien stellen we vast dat de grote beren echt wel voor de verslaafde spelers zijn, waar wij gelukkig geen deel van uitmaken! Even kijken naar de kleinere beerkes dus. En daar hangt hij, dé beer die we moesten hebben! Gezien we uitgerekend zijn voor 26 december 2009, zou het wel leuk zijn om iets 'tastbaar' te hebben die ons verwijst naar het onbekende wat komen zal. Dat tastbare hebben we dus op de paasfoor gevonden in de vorm van een leuk beerke met 'n sjaalke en 'n mutske (want dat hebben we normaal gezien nodig de periode ons 4de wonder ter wereld zal komen). Wij noemen 't beerke "JOSKE"! En JOSKE verwijst dan weer naar 't stuk dat we eind november zullen spelen met 't Kuurns Theater. Dus, als we praten over Joske, dan wil dat absoluut niet zeggen dat wij weten of dat wij hopen dat 't eventueel 'n jongen zal worden. Na de paasfoor zijn we nog naar de cinema geweest. Ik ging bijna zeggen "een ouderwetse filmavond", maar tegenwoordig gaat dat ouderwetse niet echt meer op. Is eigenlijk meer 'n HI-TECH avond aan het worden. Miljaarde wat is de cinema veranderd! Niet te doen!!
30 april 2009: Vanavond gaat mijn vrouwke, vóór de tupperware demonstratie hier uit z'n voegen barst, een tweede keer naar de dokter om bloed te laten afnemen! Alleen moeten we nog wat geduld oefenen vooraleer we de resultaten van het bloedonderzoek gaan weten. Met dienen eerste mei ertussen... pffff. En geduld is nu net iets wat wij tekort komen... Zaterdag mogen we bellen voor den uitslag! Maar eerst is er vanavond ook nog 'n tupperware-avond! 'n tupperware culinair... De eerste twee tupperware-fans die binnenkomen zijn 'toeval of niet(?) ' zwanger en nemen plaats aan één kant van de keuken. Mijn opmerking "ah, zitten alle zwangere vrouwen aan die kant van de keuken" doet mijn vrouwtje lief blozend glimlachen. Grappig... Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat zo'n demonstratie héél wat decibels met zich meebrengt. Volgende keer voorzie ik me van 'n koptelefoon...
2 mei 2009: 8u30, ik neem de telefoon ter hand en bel naar de dokter, JIEHA, ik mag weer bellen!!! Maar de eersten mei zit dwars. De resultaten zijn nog niet binnen! Ik mag om 11u30 nog eens terugbellen... 't vrouwke lief natuurlijk ietwat teleurgesteld, want er hangt toch wat stress in de lucht moet ik zeggen... Hopelijk is alles in orde! 11u30, tweede poging... maar helaas, nog niks binnen. Om 17u nog eens bellen... Ondertussen zijn we druk bezig met de voorbereidingen van 't middagmaal. Er komen vrienden eten. 2 koppels, en ja hoor, wat dacht je? Beide koppels zijn zwanger!!!! Deze middag dus met 3 zwangere vrouwen aan tafel! Als dat geen leuke gedachte is! 17u00, kop op de minuut waag ik de derde poging! Nu is 't resultaat binnen. Is de HCG-waarde voldoende gestegen? Zouden er andere zaken aan het licht komen??? Maar we hoeven ons voorlopig geen zorgen te maken. Alles is okidoki! HCG-waarde staat aan 16000, en dat is zeker in orde!
Vandaag 4 mei 2009: Blijkbaar krijgt mijn vrouwke toch wat kwaaltjes te verwerken. Eten wordt een moeilijke kwestie. De geur van eten zegt haar blijkbaar niet veel en den trek is er ook niet... en bij dit komt nog dat mijn vrouwkes lichaam zich blijkbaar reeds opmerkelijk aan het voorbereiden is op de borstboeding. Met wat pijnlijke steken tot gevolg... Nu even kijken naar TV se... programma op vitaya over koppels die gevolgd worden tijdens hun zwangerschap...
De drie oudste 
mochten het weekend mee met oma en opa naar de ardennen. En ze hebben zich geamuseerd!!
Mag ook wel eens... Op weg naar molecule (wat doet 'n mens op zondag
Na lang wachten mogen we eindelijk binnen. We worden gefouilleerd en onze driepekkelkes mogen het concert niet meemaken. Ik laat het driepekkelke met onbewogen blik in de vuilbak belanden, splinternieuw "'t volt van nie wogge"... Cindy doet nog 'n verwoede poging om uit te leggen dat ze zwanger is... helaas... hij mocht zelfs eens voelen, maar ook dat kon de fouilleerder niet overtuigen... enkel een briefje van de dokter kon het stoeltje toelaten... driepekkelke in bewaring om na het concert terug op te pikken...
Man man man, wat verlang ik tot die schopjes zichtbaar en voelbaar worden. Zonder egoïstisch te worden hoor. Maar het zien en voelen schoppen schept toch 'n bepaalde band hé. Dan kan ik joske al eens pesten 
Vlug bestellen!!!!
