Op het internet vind je verschillende methodes om je vetpercentage te berekenen.

Eén van deze methodes lijkt me wel vrij betrouwbaar. Aan de hand van je lichaamslengte, gewicht, omvang van je taille, omvang van je nek, en geslacht

wordt je vetpercentage berekend.

Na het invullen van deze parameters kwam ik tot de vaststelling dat mijn percentage gedaald was tot 6,7.

Dit mag zeker niet meer verlagen, maar wat doe je daar aan?

Alle dagen probeer je de nodige calorieen te verorberen maar je verbrandt er meer dan je binnen krijgt.

Komt daar nog bij dat je regelmatig spijsverteringsproblemen hebt - diaree, overgeven -, wat een negatief saldo geeft.

Tijdens de rustdagen proberen dit saldo naar de positieve kant te brengen.

Eén derde van de ritten zijn gereden, hopelijk dat mijn vetpercentage niet meer daalt.

Drie dagen waarvan één dag op een bushcamp. De eerste dag stond er toch weer een pas van meer dan 4100 meter op het programma. Door omstandigheden waren we om 18:00 boven op deze bergovergang.

De afdaling een 25 km gebeurde in het halfdonker. Een warme vest aan, lichtjes opgezet en dan maar afdalen, vreselijk koud. Het was al donker toen we op het bushcamp aankwamen. De tent opzetten in het

donker, op zich niet moeilijk allen zie je niet waar je terecht komt. De volgende morgen een niet zo aangename verrassing. Heel de nacht op een nest van een schorpioen geslapen. Die morgen nog vlug een foto

genomen van dit kleine diertje. Gelukkig was het geen zwarte schorpioen, die zijn dodelijk, het was een geel bruin achtig mormel en die zijn niet zo giftig. Toch was het even slikken.

De derde dag stond er een klim van 40 km op het programma. Van 2700  naar 4235 meter, een hele klus maar het laatste stuk was o zo prachtig. Die dag had ik echt super benen. Met de snelle groep vertrokken

en meteen in de aanval gegaan. Eén voor één moesten ze er af. Dit komt slechts één keer in de honderd jaar voor. Ik vloog naar boven. Ik had een techniek ontwikkeld om telkens na een tijdje op een klein verzet

te malen, recht op de pedalen te staan en een versnelling te verhogen. Dit tempo kon ik tot boven op de top volhouden. De afdaling was meer dan 45 km lang. Een lekker gevoel bij het afdalen , regelmatig bijtrappen

en op naar de finish. De truck was nog maar juist aangekomen in het hotel en ik stond er reeds. Dit zal ik nooit meer kunnen herhalen. Een geweldige prestatie die je altijd bij blijft.

Drie dagen gefietst, twee bushcamps en nu een hotel in Ayacucho. Het tweede bushcamp was op zijn minst gezegd heel speciaal. Op het eerste zicht leek het een mooie plaats langs een wild kronkelende rivier,

die we reeds twee dagen volgden. In werkelijkheid was het een plaats die we niet zo vlug zullen vergeten door een boel ongemakken. De volledige oppervlakte was bedekt met een fijne laag korzelig zand, best

aangenaam om je tent op te zetten. Waar we niet met gerekend hadden was de plots opstekende wind. Op een gegeven moment begon het werkelijk te stormen. Het fijne zand blies overal in en om je heen.

Je moest alles wat los op de grond lag vasthouden of je was het kwijt voor altijd. Je ogen, oren, neusgaten en mond vlogen vol met dit venijnige fijne zand. Je tent en je sportzak werden omgeschapen tot

een ware zandbak. Tijdens het eten proefde je nog de restanten van deze zanderige ondergrond. Dit was echter nog niet voldoende, toen de wind was gaan liggen werden we door een andere plaag bestookt.

Heelder zwermen zandvlooien doken uit het niets op en probeerde ons en onze warme maaltijd te verorberen. Iedereen sloeg als een gek om zich heen om van deze vervelende insekten verlost te geraken.

Tot het donker werd voerde menigeen een gevecht tegen een vijand die onverslaagbaar was. Resultaat, warm eten met extra proteinen, die niet gewenst waren, en een massa rode bultjes overal op je huid.

De nacht bracht terug rust en kalmte over het camp. Iedereen lag in zijn tentje zijn insektebeten te verzorgen. Slapen is één van de belangrijkste dingen tijdens een fietsexpeditie. Als je niet kan slapen ga je

zienderogen achteruit. Gelukkig werden we die nacht van verder ongemakken gespaard en kon iedereen ' s anderendaags uitgeslapen van zijn ontbijt genieten, zei het wel met de aanwezigheid van.....

zandvlooien.

Vier dagen met elke dag één of meerdere vierduizender, het lijkt wel of ik over alpinisme praat in plaats van over fietsen. Inderdaad de hoge bergtoppen worden hier gewoon dag na dag overwonnen.

De ene dag gaat het al wat vlotter dan de andere dag. De aanpassing aan het hooggebergte is voldoende en we kunnen zonder "saroche" (hoogteziekte) fietsen alsof we in de alpen zouden zijn. We slapen altijd wel op

hoogtes die in Europa bijna niet haalbaar zijn.

De eerste dag van dit vierluik bracht ons naar de hoogste stad ter wereld Cerro de Pasco. Een oude mijnstad, helemaal niet aangenaam om te verblijven, koud, grauw en ongezellig. De klim naar deze stad had wel wat in petto.

De eerst 60 km gingen vlotjes, een stijging van 3 à 4 procent, lekker om te fietsen. Het tweede stuk was volledig unpaved, maar echt niet aangenaam om op te fietsen, wasbord en veel losse stenen. Eens boven de vierduizend

meter werd het loodzwaar. Fietsen in blokjes van 2 km en dan even stoppen. Op adem komen een beetje drinken half over je stuur hangend proberen de inhoud van je maag te behouden. De top was in zicht maar de weg er

naartoe werd steeds slechter en het ademen moeilijker. Eens boven op de top voelde je hoe koud het hier wel was. Warme kleren aan en rustig binnen fietsen. Ik had me voorgenomen om deze beklimming te doen maar niet

om op deze hoogte te slapen. Hoogteziekte begint vooral tijdens je slaaap. Vraag me niet waarom maar het is zo. Je hoofd bonst als een bom en je kotst gewoon je hele lijf leeg. Sorry voor het taalgebruik maar ik kan het op

geen andere manier omschrijven. Onderweg hadden we een hostal geregeld . Een taxi, die hier trouwens niet duur zijn, bracht me terug naar een dorpje, Huanica. Op 3400 meter heb ik die nacht geslapen. 's Anderendaags

bracht dezelfde chauffeur me terug naar Cerro de Pasco.

De drie ander dagen zwierven we rond op hoogtes die net boven de vierduizend reikten. De omgeving was iedere dag onbeschrijflijk. De beklimmingen vroegen dikwijls het uiterste van ieder van ons. De afdalingen waren

soms een ontgoocheling. Heel zwaar off-road terrein echt niet voor watjes. Toen ik in 2006 de coast to coast fietste, ik was toen wel 10 jaar jonger, kan ik me moeilijk voorstellen dat ik zo heb afgezien in de downhills.

Vandaag hebben we een wel verdiende rustdag in Huancayo, een mooi hotel met de nodige luxe. Genoeg tijd om aan mijn blog te werken en vooral om je op te laden voor de volgende etappes.

Another day in paradise.

Na drie dagen bushcamp zijn we allemaal wel een beetje opgelucht dat we weer in een hotel verblijven. Een douche en een zacht bed zijn goud waard.

Deze laatste dagen waren uitputtend maar ongelooflijk mooi en indrukwekkend. De eerste dag bracht ons tot op een hoogte van 4150 meter. Het tweede

gedeelte van deze rit was volledig onverhard, echt mijn ding, zeker in deze prachtige omgeving. Aangekomen in het bushcamp voelde ik me super te midden van deze

bergwereld, vol met besneeuwde vijfduizenders. Tijdens de nacht werd ik echter ziek, symptonen van hoogteziekte. Slechts één remedie, afdalen.

Die nacht bracht ik door in een kleine hostal  op 3400 meter, in zeer bijzondere omstandigheden. Ik voelde me terug herboren en beresterk.

's Anderendaags een beklimming tot op 4887 meter, volledig onverhard. Een loodzware klus, maar een onvergetelijke bergwereld die je tegemoet kwam.

Het slapen in de bushcamps worden we langzamerhand gewoon, heel basic.

De vierde dag van Jivia naar Huanaco, begon met een uitdagende off-road beklimming tot op 3995 meter. De afdaling was normaal volledig verhard maar

het wegdek was volledig vernield, totaal niet onderhouden. Het werd een vrij gevaarlijke afdaling, fietsen tussen losse stenen en diepe kuilen in het wegdek, opletten voor blaffende honden en tegenkomend verkeer.

Een ware beproeving zowel voor mens als voor het materiaal. Totaal uitgeput van de schokken die je tijdens deze afdaling van 50 km  moest opvangen, eindelijk terug

een hotel. Jammer genoeg kwam er geen water uit de douche en was de kamer verschrikkelijk warm met heel veel straatlawaai. Dan toch maar terug de rust van een

bushcamp........?????