Bij de grenscontroles zowel in Ecuador als in Peru hebben we bijna 3 uur verloren. Onvoorstelbaar hoe traag men hier werkt. De locals die de grens oversteken moeten dezelfde formaliteiten vervullen.

Ellen lange wachtrijen en geruzie, mensen die ons voorbijsteken want wij zijn hier de GRINGO'S.

De rit vandaag was 127 km lang en niet te veel hoogtemeters. Na al dit wachten had ik echter nog weinig zin om te vertrekken. Het was eerst na de middag dat ik er terug in kwam.

Groot verschil met Ecuador, veel afval langs de weg, heel arme mensen en verschrikkelijk warm.Het stadje Chulucans waar we overnachten doet je denken aan Indie.

Masaal veel rikja' s met motor hossen hier door de straten. Je moet dit gezien en gehoord hebben anders kan je het niet voorstellen.

Vanavond gaan eten, de bediening was alles behalve en het eten nog veel minder.

An other day in paradise.

Hoogtepunten; MITAD DEL MUNDO, KLOOF OFF-ROAD van ONA naar LOJA, CUENCA en CATACOCHA, COTOPAXI en KABELBAAN  naar PINCHINCHA.

Een tiental mensen werden ziek, maag en darmproblemen, (ik ook)

Eén fietser werd gebeten door een hond. Na inentingen in het ziekenhuis kon hij verder fietsen. (Harry)

Drie fietsers met knieproblemen (Jos, Roger en Roegiers)

Problemen met de trucks.

Ingebroken, olieleiding kapot, vergeten te tanken.

Fiets gestolen tijdens de lunch.(aangegven bij de politie.....)

De rit van Ona naar Loja zal velen bij blijven, 98 km maar wel 2000 hoogtemeters. Bij een druilerig weertje vertrokken voor de eerste beklimming. Mijn benen voelden goed aan dus ik kon vlot naar boven

fietsen. Het was koud maar het deerde me niet en ik kon zelfs nog van het landschap genieten. Op de top begon het wel heel slecht weer te worden. De afdaling deed ik voorzichtig want alles lag er spekglad bij.

Beneden aangekomen begon de tweede klim meteen, deze keer ging het iets moeizamer. Ik begon last te krijgen van de kou en de regen, maar ik wilde wachten om me warmer te kleden tot ik in de laatste afdaling

zat. Op 58 km was er de mogelijkheid om off-road te gaan, wat ik natuurlijk ook deed. Na een paar honderd meter op het parcours was de trail al onderbroken door een aardverschuiving.Dan maar een stuk met de

fiets op de rug verder. Eindelijk terug op het pad. Een modderige, spectaculaire afdaling langs een woest kolkende rivier. Ik voelde me volledig in mijn sas. In deze klamme enge kloof woonden zelfs

mensen, je kon het je nauwelijks voorstellen en natuurlijk waren er ook honden, wat had je wel gedacht. Achteraf hoorde ik dat er zelfs iemand gebeten was. Aan het einde van deze kloof ging het nog een beetje

omhoog en dan kon ik Loja reeds zien. Volledig onder het slijk maar met een heel voldaan gevoel plaatste ik mijn bike in de garage van het hotel.