Drie dagen gefietst, twee bushcamps en nu een hotel in Ayacucho. Het tweede bushcamp was op zijn minst gezegd heel speciaal. Op het eerste zicht leek het een mooie plaats langs een wild kronkelende rivier,

die we reeds twee dagen volgden. In werkelijkheid was het een plaats die we niet zo vlug zullen vergeten door een boel ongemakken. De volledige oppervlakte was bedekt met een fijne laag korzelig zand, best

aangenaam om je tent op te zetten. Waar we niet met gerekend hadden was de plots opstekende wind. Op een gegeven moment begon het werkelijk te stormen. Het fijne zand blies overal in en om je heen.

Je moest alles wat los op de grond lag vasthouden of je was het kwijt voor altijd. Je ogen, oren, neusgaten en mond vlogen vol met dit venijnige fijne zand. Je tent en je sportzak werden omgeschapen tot

een ware zandbak. Tijdens het eten proefde je nog de restanten van deze zanderige ondergrond. Dit was echter nog niet voldoende, toen de wind was gaan liggen werden we door een andere plaag bestookt.

Heelder zwermen zandvlooien doken uit het niets op en probeerde ons en onze warme maaltijd te verorberen. Iedereen sloeg als een gek om zich heen om van deze vervelende insekten verlost te geraken.

Tot het donker werd voerde menigeen een gevecht tegen een vijand die onverslaagbaar was. Resultaat, warm eten met extra proteinen, die niet gewenst waren, en een massa rode bultjes overal op je huid.

De nacht bracht terug rust en kalmte over het camp. Iedereen lag in zijn tentje zijn insektebeten te verzorgen. Slapen is één van de belangrijkste dingen tijdens een fietsexpeditie. Als je niet kan slapen ga je

zienderogen achteruit. Gelukkig werden we die nacht van verder ongemakken gespaard en kon iedereen ' s anderendaags uitgeslapen van zijn ontbijt genieten, zei het wel met de aanwezigheid van.....

zandvlooien.

Vier dagen met elke dag één of meerdere vierduizender, het lijkt wel of ik over alpinisme praat in plaats van over fietsen. Inderdaad de hoge bergtoppen worden hier gewoon dag na dag overwonnen.

De ene dag gaat het al wat vlotter dan de andere dag. De aanpassing aan het hooggebergte is voldoende en we kunnen zonder "saroche" (hoogteziekte) fietsen alsof we in de alpen zouden zijn. We slapen altijd wel op

hoogtes die in Europa bijna niet haalbaar zijn.

De eerste dag van dit vierluik bracht ons naar de hoogste stad ter wereld Cerro de Pasco. Een oude mijnstad, helemaal niet aangenaam om te verblijven, koud, grauw en ongezellig. De klim naar deze stad had wel wat in petto.

De eerst 60 km gingen vlotjes, een stijging van 3 à 4 procent, lekker om te fietsen. Het tweede stuk was volledig unpaved, maar echt niet aangenaam om op te fietsen, wasbord en veel losse stenen. Eens boven de vierduizend

meter werd het loodzwaar. Fietsen in blokjes van 2 km en dan even stoppen. Op adem komen een beetje drinken half over je stuur hangend proberen de inhoud van je maag te behouden. De top was in zicht maar de weg er

naartoe werd steeds slechter en het ademen moeilijker. Eens boven op de top voelde je hoe koud het hier wel was. Warme kleren aan en rustig binnen fietsen. Ik had me voorgenomen om deze beklimming te doen maar niet

om op deze hoogte te slapen. Hoogteziekte begint vooral tijdens je slaaap. Vraag me niet waarom maar het is zo. Je hoofd bonst als een bom en je kotst gewoon je hele lijf leeg. Sorry voor het taalgebruik maar ik kan het op

geen andere manier omschrijven. Onderweg hadden we een hostal geregeld . Een taxi, die hier trouwens niet duur zijn, bracht me terug naar een dorpje, Huanica. Op 3400 meter heb ik die nacht geslapen. 's Anderendaags

bracht dezelfde chauffeur me terug naar Cerro de Pasco.

De drie ander dagen zwierven we rond op hoogtes die net boven de vierduizend reikten. De omgeving was iedere dag onbeschrijflijk. De beklimmingen vroegen dikwijls het uiterste van ieder van ons. De afdalingen waren

soms een ontgoocheling. Heel zwaar off-road terrein echt niet voor watjes. Toen ik in 2006 de coast to coast fietste, ik was toen wel 10 jaar jonger, kan ik me moeilijk voorstellen dat ik zo heb afgezien in de downhills.

Vandaag hebben we een wel verdiende rustdag in Huancayo, een mooi hotel met de nodige luxe. Genoeg tijd om aan mijn blog te werken en vooral om je op te laden voor de volgende etappes.

Another day in paradise.

Na drie dagen bushcamp zijn we allemaal wel een beetje opgelucht dat we weer in een hotel verblijven. Een douche en een zacht bed zijn goud waard.

Deze laatste dagen waren uitputtend maar ongelooflijk mooi en indrukwekkend. De eerste dag bracht ons tot op een hoogte van 4150 meter. Het tweede

gedeelte van deze rit was volledig onverhard, echt mijn ding, zeker in deze prachtige omgeving. Aangekomen in het bushcamp voelde ik me super te midden van deze

bergwereld, vol met besneeuwde vijfduizenders. Tijdens de nacht werd ik echter ziek, symptonen van hoogteziekte. Slechts één remedie, afdalen.

Die nacht bracht ik door in een kleine hostal  op 3400 meter, in zeer bijzondere omstandigheden. Ik voelde me terug herboren en beresterk.

's Anderendaags een beklimming tot op 4887 meter, volledig onverhard. Een loodzware klus, maar een onvergetelijke bergwereld die je tegemoet kwam.

Het slapen in de bushcamps worden we langzamerhand gewoon, heel basic.

De vierde dag van Jivia naar Huanaco, begon met een uitdagende off-road beklimming tot op 3995 meter. De afdaling was normaal volledig verhard maar

het wegdek was volledig vernield, totaal niet onderhouden. Het werd een vrij gevaarlijke afdaling, fietsen tussen losse stenen en diepe kuilen in het wegdek, opletten voor blaffende honden en tegenkomend verkeer.

Een ware beproeving zowel voor mens als voor het materiaal. Totaal uitgeput van de schokken die je tijdens deze afdaling van 50 km  moest opvangen, eindelijk terug

een hotel. Jammer genoeg kwam er geen water uit de douche en was de kamer verschrikkelijk warm met heel veel straatlawaai. Dan toch maar terug de rust van een

bushcamp........?????

Drie dagen gefietst in een fantastische omgeving. Heel ruw en onherbergzaam maar toch zo geweldig. Twee bushcamps, die we allen goed doorstaan hebben. In een bushcamp heb je NIETS enkel een

plaats om je tentje te zetten. Geen water om je te wassen, geen toilet, geen lekker zacht bed. Wassen kon je in de rivier en het toilet moest je zelf ergens zoeken tussen de rotsen. Tijdens het tweede

bushcamp waaide er een hevige wind. Het opzetten van de tentjes was niet eenvoudig. Het eten tijdens deze camps werd verzorgd door onze kokkin. Ongeloofijk wat zij op een veldkeuken kan

klaarmaken. Eerste klas diner tijdens een nooit geziene sterrenhemel. De off-road stukken zijn niet technisch moeilijk maar wel enorm stofferig en vol met losse stenen. Na drie dagen hebben we in

Caraz terug een hotelletje waar we verblijven. Een ongekende luxe. Nog één fietsdag en dag terug een rustdag. Langzaam klimmen van zeeniveau naar het dak van deze trail.

Morgen verblijven we op ongeveer 3000 meter. Na de rustdag wordt het zwaar.

Na onze eerste kennismaking met Peru in Chulucanas zijn we al een beetje gewoon geraakt aan de nieuwe omgeving. Afval vind je hier overal langs de weg, de mensen maken er hier helemaal niets van.

De bevolking is erg vriendelijk, maar toch zo arm, onvoorstelbaar als je ziet dat men hier tussen het vuil naar iets bruikbaars zoekt. Op dit moment zitten we in een dor woestijngebied waardoor de

Panamerican Highway loopt. Een baan met veel vrachtwagens, die als bezetenen langs je voorbij flitsen. Soms zie je een dode hond liggen, die volledig verorberd wordt door een zwerm gieren, immers

niets gaat hier verloren. Een kerkhof midden in de woestijn, je moet hier maar begraven liggen. Pacasmayo en Huanchaco,  twee badstadjes aan de Pacific, staan in fel contrast met de armzalige optrekjes

waar de locals proberen te overleven - tenminste zo zien wij dit -. We verbleven in een mooi resort met zwembad, maar als je er buiten kwam waande je je in de Gaza strook. Net een belegerde stad, angstaanjagend.

Een huwelijksfeest woonden we ook bij, blijkbaar voor de upper few. Alles erop en eraan, weer een contrast. Iedereen probeert zich mobiel te verplaatsen met een tuck-tuck, een overjaarse fiets, met paard en kar

of met een zware terreinwagen. De gsm en alles wat erbij hoort heeft zelfs deze wereld veroverd. Twee rustdagen en dan trekken we verder. Peru zal zich weldra van een andere kan laten zien in het hooggebergte.