Na drie dagen bushcamp zijn we allemaal wel een beetje opgelucht dat we weer in een hotel verblijven. Een douche en een zacht bed zijn goud waard.

Deze laatste dagen waren uitputtend maar ongelooflijk mooi en indrukwekkend. De eerste dag bracht ons tot op een hoogte van 4150 meter. Het tweede

gedeelte van deze rit was volledig onverhard, echt mijn ding, zeker in deze prachtige omgeving. Aangekomen in het bushcamp voelde ik me super te midden van deze

bergwereld, vol met besneeuwde vijfduizenders. Tijdens de nacht werd ik echter ziek, symptonen van hoogteziekte. Slechts één remedie, afdalen.

Die nacht bracht ik door in een kleine hostal  op 3400 meter, in zeer bijzondere omstandigheden. Ik voelde me terug herboren en beresterk.

's Anderendaags een beklimming tot op 4887 meter, volledig onverhard. Een loodzware klus, maar een onvergetelijke bergwereld die je tegemoet kwam.

Het slapen in de bushcamps worden we langzamerhand gewoon, heel basic.

De vierde dag van Jivia naar Huanaco, begon met een uitdagende off-road beklimming tot op 3995 meter. De afdaling was normaal volledig verhard maar

het wegdek was volledig vernield, totaal niet onderhouden. Het werd een vrij gevaarlijke afdaling, fietsen tussen losse stenen en diepe kuilen in het wegdek, opletten voor blaffende honden en tegenkomend verkeer.

Een ware beproeving zowel voor mens als voor het materiaal. Totaal uitgeput van de schokken die je tijdens deze afdaling van 50 km  moest opvangen, eindelijk terug

een hotel. Jammer genoeg kwam er geen water uit de douche en was de kamer verschrikkelijk warm met heel veel straatlawaai. Dan toch maar terug de rust van een

bushcamp........?????

Drie dagen gefietst in een fantastische omgeving. Heel ruw en onherbergzaam maar toch zo geweldig. Twee bushcamps, die we allen goed doorstaan hebben. In een bushcamp heb je NIETS enkel een

plaats om je tentje te zetten. Geen water om je te wassen, geen toilet, geen lekker zacht bed. Wassen kon je in de rivier en het toilet moest je zelf ergens zoeken tussen de rotsen. Tijdens het tweede

bushcamp waaide er een hevige wind. Het opzetten van de tentjes was niet eenvoudig. Het eten tijdens deze camps werd verzorgd door onze kokkin. Ongeloofijk wat zij op een veldkeuken kan

klaarmaken. Eerste klas diner tijdens een nooit geziene sterrenhemel. De off-road stukken zijn niet technisch moeilijk maar wel enorm stofferig en vol met losse stenen. Na drie dagen hebben we in

Caraz terug een hotelletje waar we verblijven. Een ongekende luxe. Nog één fietsdag en dag terug een rustdag. Langzaam klimmen van zeeniveau naar het dak van deze trail.

Morgen verblijven we op ongeveer 3000 meter. Na de rustdag wordt het zwaar.

Na onze eerste kennismaking met Peru in Chulucanas zijn we al een beetje gewoon geraakt aan de nieuwe omgeving. Afval vind je hier overal langs de weg, de mensen maken er hier helemaal niets van.

De bevolking is erg vriendelijk, maar toch zo arm, onvoorstelbaar als je ziet dat men hier tussen het vuil naar iets bruikbaars zoekt. Op dit moment zitten we in een dor woestijngebied waardoor de

Panamerican Highway loopt. Een baan met veel vrachtwagens, die als bezetenen langs je voorbij flitsen. Soms zie je een dode hond liggen, die volledig verorberd wordt door een zwerm gieren, immers

niets gaat hier verloren. Een kerkhof midden in de woestijn, je moet hier maar begraven liggen. Pacasmayo en Huanchaco,  twee badstadjes aan de Pacific, staan in fel contrast met de armzalige optrekjes

waar de locals proberen te overleven - tenminste zo zien wij dit -. We verbleven in een mooi resort met zwembad, maar als je er buiten kwam waande je je in de Gaza strook. Net een belegerde stad, angstaanjagend.

Een huwelijksfeest woonden we ook bij, blijkbaar voor de upper few. Alles erop en eraan, weer een contrast. Iedereen probeert zich mobiel te verplaatsen met een tuck-tuck, een overjaarse fiets, met paard en kar

of met een zware terreinwagen. De gsm en alles wat erbij hoort heeft zelfs deze wereld veroverd. Twee rustdagen en dan trekken we verder. Peru zal zich weldra van een andere kan laten zien in het hooggebergte.

Bij de grenscontroles zowel in Ecuador als in Peru hebben we bijna 3 uur verloren. Onvoorstelbaar hoe traag men hier werkt. De locals die de grens oversteken moeten dezelfde formaliteiten vervullen.

Ellen lange wachtrijen en geruzie, mensen die ons voorbijsteken want wij zijn hier de GRINGO'S.

De rit vandaag was 127 km lang en niet te veel hoogtemeters. Na al dit wachten had ik echter nog weinig zin om te vertrekken. Het was eerst na de middag dat ik er terug in kwam.

Groot verschil met Ecuador, veel afval langs de weg, heel arme mensen en verschrikkelijk warm.Het stadje Chulucans waar we overnachten doet je denken aan Indie.

Masaal veel rikja' s met motor hossen hier door de straten. Je moet dit gezien en gehoord hebben anders kan je het niet voorstellen.

Vanavond gaan eten, de bediening was alles behalve en het eten nog veel minder.

An other day in paradise.

Hoogtepunten; MITAD DEL MUNDO, KLOOF OFF-ROAD van ONA naar LOJA, CUENCA en CATACOCHA, COTOPAXI en KABELBAAN  naar PINCHINCHA.

Een tiental mensen werden ziek, maag en darmproblemen, (ik ook)

Eén fietser werd gebeten door een hond. Na inentingen in het ziekenhuis kon hij verder fietsen. (Harry)

Drie fietsers met knieproblemen (Jos, Roger en Roegiers)

Problemen met de trucks.

Ingebroken, olieleiding kapot, vergeten te tanken.

Fiets gestolen tijdens de lunch.(aangegven bij de politie.....)