Na drie dagen bushcamp zijn we allemaal wel een beetje opgelucht dat we weer in een hotel verblijven. Een douche en een zacht bed zijn goud waard.

Deze laatste dagen waren uitputtend maar ongelooflijk mooi en indrukwekkend. De eerste dag bracht ons tot op een hoogte van 4150 meter. Het tweede

gedeelte van deze rit was volledig onverhard, echt mijn ding, zeker in deze prachtige omgeving. Aangekomen in het bushcamp voelde ik me super te midden van deze

bergwereld, vol met besneeuwde vijfduizenders. Tijdens de nacht werd ik echter ziek, symptonen van hoogteziekte. Slechts één remedie, afdalen.

Die nacht bracht ik door in een kleine hostal  op 3400 meter, in zeer bijzondere omstandigheden. Ik voelde me terug herboren en beresterk.

's Anderendaags een beklimming tot op 4887 meter, volledig onverhard. Een loodzware klus, maar een onvergetelijke bergwereld die je tegemoet kwam.

Het slapen in de bushcamps worden we langzamerhand gewoon, heel basic.

De vierde dag van Jivia naar Huanaco, begon met een uitdagende off-road beklimming tot op 3995 meter. De afdaling was normaal volledig verhard maar

het wegdek was volledig vernield, totaal niet onderhouden. Het werd een vrij gevaarlijke afdaling, fietsen tussen losse stenen en diepe kuilen in het wegdek, opletten voor blaffende honden en tegenkomend verkeer.

Een ware beproeving zowel voor mens als voor het materiaal. Totaal uitgeput van de schokken die je tijdens deze afdaling van 50 km  moest opvangen, eindelijk terug

een hotel. Jammer genoeg kwam er geen water uit de douche en was de kamer verschrikkelijk warm met heel veel straatlawaai. Dan toch maar terug de rust van een

bushcamp........?????