Drie dagen gefietst, twee bushcamps en nu een hotel in Ayacucho. Het tweede bushcamp was op zijn minst gezegd heel speciaal. Op het eerste zicht leek het een mooie plaats langs een wild kronkelende rivier,

die we reeds twee dagen volgden. In werkelijkheid was het een plaats die we niet zo vlug zullen vergeten door een boel ongemakken. De volledige oppervlakte was bedekt met een fijne laag korzelig zand, best

aangenaam om je tent op te zetten. Waar we niet met gerekend hadden was de plots opstekende wind. Op een gegeven moment begon het werkelijk te stormen. Het fijne zand blies overal in en om je heen.

Je moest alles wat los op de grond lag vasthouden of je was het kwijt voor altijd. Je ogen, oren, neusgaten en mond vlogen vol met dit venijnige fijne zand. Je tent en je sportzak werden omgeschapen tot

een ware zandbak. Tijdens het eten proefde je nog de restanten van deze zanderige ondergrond. Dit was echter nog niet voldoende, toen de wind was gaan liggen werden we door een andere plaag bestookt.

Heelder zwermen zandvlooien doken uit het niets op en probeerde ons en onze warme maaltijd te verorberen. Iedereen sloeg als een gek om zich heen om van deze vervelende insekten verlost te geraken.

Tot het donker werd voerde menigeen een gevecht tegen een vijand die onverslaagbaar was. Resultaat, warm eten met extra proteinen, die niet gewenst waren, en een massa rode bultjes overal op je huid.

De nacht bracht terug rust en kalmte over het camp. Iedereen lag in zijn tentje zijn insektebeten te verzorgen. Slapen is één van de belangrijkste dingen tijdens een fietsexpeditie. Als je niet kan slapen ga je

zienderogen achteruit. Gelukkig werden we die nacht van verder ongemakken gespaard en kon iedereen ' s anderendaags uitgeslapen van zijn ontbijt genieten, zei het wel met de aanwezigheid van.....

zandvlooien.

Vier dagen met elke dag één of meerdere vierduizender, het lijkt wel of ik over alpinisme praat in plaats van over fietsen. Inderdaad de hoge bergtoppen worden hier gewoon dag na dag overwonnen.

De ene dag gaat het al wat vlotter dan de andere dag. De aanpassing aan het hooggebergte is voldoende en we kunnen zonder "saroche" (hoogteziekte) fietsen alsof we in de alpen zouden zijn. We slapen altijd wel op

hoogtes die in Europa bijna niet haalbaar zijn.

De eerste dag van dit vierluik bracht ons naar de hoogste stad ter wereld Cerro de Pasco. Een oude mijnstad, helemaal niet aangenaam om te verblijven, koud, grauw en ongezellig. De klim naar deze stad had wel wat in petto.

De eerst 60 km gingen vlotjes, een stijging van 3 à 4 procent, lekker om te fietsen. Het tweede stuk was volledig unpaved, maar echt niet aangenaam om op te fietsen, wasbord en veel losse stenen. Eens boven de vierduizend

meter werd het loodzwaar. Fietsen in blokjes van 2 km en dan even stoppen. Op adem komen een beetje drinken half over je stuur hangend proberen de inhoud van je maag te behouden. De top was in zicht maar de weg er

naartoe werd steeds slechter en het ademen moeilijker. Eens boven op de top voelde je hoe koud het hier wel was. Warme kleren aan en rustig binnen fietsen. Ik had me voorgenomen om deze beklimming te doen maar niet

om op deze hoogte te slapen. Hoogteziekte begint vooral tijdens je slaaap. Vraag me niet waarom maar het is zo. Je hoofd bonst als een bom en je kotst gewoon je hele lijf leeg. Sorry voor het taalgebruik maar ik kan het op

geen andere manier omschrijven. Onderweg hadden we een hostal geregeld . Een taxi, die hier trouwens niet duur zijn, bracht me terug naar een dorpje, Huanica. Op 3400 meter heb ik die nacht geslapen. 's Anderendaags

bracht dezelfde chauffeur me terug naar Cerro de Pasco.

De drie ander dagen zwierven we rond op hoogtes die net boven de vierduizend reikten. De omgeving was iedere dag onbeschrijflijk. De beklimmingen vroegen dikwijls het uiterste van ieder van ons. De afdalingen waren

soms een ontgoocheling. Heel zwaar off-road terrein echt niet voor watjes. Toen ik in 2006 de coast to coast fietste, ik was toen wel 10 jaar jonger, kan ik me moeilijk voorstellen dat ik zo heb afgezien in de downhills.

Vandaag hebben we een wel verdiende rustdag in Huancayo, een mooi hotel met de nodige luxe. Genoeg tijd om aan mijn blog te werken en vooral om je op te laden voor de volgende etappes.

Another day in paradise.