De avonturen van een mama die zonder haar kindjes naar Bad Driburg vertrekt voor een buitenlandse stage
20-03-2013
Woensdag 20 maart
Er lijkt
niet veel te gebeuren hier in het stadje. Alsof Bad Driburg in een diepe
winterslaap verzonken is. Mensen blijven binnen en diegene die dit winterse weer
trotseren zijn vaak slecht gezind. Een collega vertelde eerder vandaag een
verhaal dat de bakker haar vertelde. Er stonden twee vrouwen die elkaar niet
kennen in de bakkerij. Terwijl de eerste vrouw nog maar net bediend werd zegt
de andere vrouw tegen haar: Neem nu eindelijk uw brood en vertrek!. Het wordt
tijd dat de lente komt
Een nieuwe
werkdag dient zich aan. Het weekend is verbazend snel voorbij. Ik bedenk me dat
het zo altijd gaat met die weekends. Op
het werk bespreken we de koopzondag. Blijkbaar ben ik de enige die zondag in
het stadscentrum was. Echt spijtig voor de handelaars, je moet het toch maar
doen, je enige vrije dag opofferen.
De winkels
in Bad Driburg zijn vandaag uitzonderlijk geopend. Deze Verkaufsoffener Sontag
behoort ook tot onze Smetterlinge actie. Alleen spijtig dat het Sweinekalt
is buiten. Hier en daar trotseert een moedige voetganger de ijzige winterse
kou. De magere opkomst is spijtig, want de handelaars hebben hun best gedaan.
Het contrast van de bont gekleurde
etalages en het wit van het sneeuwtapijt op de straten is groot. Van
lentegevoel is er geen sprake. Ik heb afgesproken met Cedrien en haar familie.
We lopen een winkel in, warmen ons op en stappen moedig weer naar buiten om dan
een paar meters verder de volgende winkel in te lopen.
Vandaag staat er een wellness dagje met massage en bezoek aan de Kosmetikerin op het programma. Voor ik de thermen aanbeveel aan de gasten van Bad Driburg moet ik ze eerst zelf uitproberen, toch? . :o)) En de Driburger thermen maakt haar belofte waar. Vooral de buitensaunas zijn de moeite waard. In de 100°C circuswagen waag ik me niet, dat hou ik voor volgende keer . Wat opvalt is de hoeveelheid bier dat gedronken wordt tussen de saunagangen en het ontbreken van plat water. Ook de nectar komt uit een fles en is veel te zoet. Zo een vers geperste smoothie zou nu echt smaken .
We zijn vandaag slechts met drie aanwezig op het werk. Gisterenavond laat werd ik via skype opgeroepen. Mijn broer heeft een ongeval gehad met de wagen. Hij heeft geprobeerd om een vrachtwagen in te halen op een besneeuwd wegdek, is vervolgens drie keer 360° rondgedraaid en dan op het baanvak van de vrachtwagen in de foute rijrichting tot stilstand gekomen. De vrachtwagen kon niet meer op tijd remmen en is frontaal op de auto ingereden. Gelukkig hebben beide bestuurders geen verwondingen opgelopen. De wagen van mijn broer is per total. De tweede al. Bij de eerste is hij in slaap gevallen achter het stuur. Als je bedenkt dat hij deze zomer 21 wordt, vind ik dat een trieste prestatie. Enerzijds ben ik blij dat hij niet gewond is en anderzijds ben ik ongeloofelijk kwaad. Wanneer wordt die nu eigenlijk volwassen (en voorzichtig)? Door deze berichtgeving gisteren neem ik mijn middagpauze pas om 14uur. Ik wil namelijk mijn grootmoeder bellen. Mijn broer woont bij haar en ik kan me voorstellen dat ze erg van slag is. Op je 73ste nog zoveel aan je hoofd hebben Ik hoop dat mijn oude dag rustiger wordt. Ons telefoon gesprek loopt wat uit en ik keer zonder gegeten te hebben terug. Als ik nu eens snel een stukje Moortorte uithaal? Zo gezegd, zo gedaan. Ik neem ineens twee extra stukken mee voor de collegas. .
De lezing van Oliver Uschmann gisterenavond was een succes, met dank aan de humoristische auteur. Oliver Uschmann las stukken uit het boek en vertelde dan waarom hij die passage geschreven heeft en gaf wat meer duiding aan de gebeurtenissen. Eigenlijk kon je echt meekijken in het hoofd van een auteur. De lezing duurde ongeveer twee uur en half. Daarna konden de gasten aanschuiven voor hapjes en drank. En die hapjes waren heerlijk! Zalmboter en andere lekkernijen en dan broodjes om al dat lekkers op te smeren. Allemaal zelf gemaakt door Frau Saabel (behalve het brood). Wat zou ik die recepten graag bemachtigen! Na het opruimen wandel ik huiswaarts. Als ik thuis op de klok kijkt is het al na elven Maar snel bedje in morgen weer een nieuwe werkdag.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Hartmutt und ich, Erdenrund, Oliver Uschmann, Saabel,
13-03-2013
Woensdag 13 maart
Voor de lenteactie alles wird tierisch schön konden de lokale handelaren vlinders bestellen om de etalage op te smukken.Deze vlinders werden vervolgens door de toeristische dienst online besteld bij de fabrikant. Maar op het formulier dat zij bekwamen stonden verpakkingen van 6 stuks. Dus werd er online 1 x 6 stuks besteld. Toen de levering aankwam werd al snel duidelijk dat er iets misgelopen was. Blijkbaar moest er op de website 6 ingegeven worden om 6 stuks te bekomen. Het gevolg spreekt dan voor zich: in het eerste pakket zaten veel te weinig stuks. Dan maar snel een tweede bestelling plaatsen.Toen het tweede pakket vandaag eindelijk aankwam bleek dat deze vlinders in andere verpakkingen zitten dan wij aan de handelaren aangeboden hadden. In plaats van per 6 konden verpakt bestaan de verpakkingen uit 12 of 24 stuks. Onvoorziene omstandigheden dus.Er zit dus niets anders op als alle dozen te herverdelen. Een hoop werk dus. Bovendien konden de handelaren kiezen uit 8 verschillende soorten vlinders. Als ik dan voor elke handelaar een zakje gemaakt heb met de juiste soorten en aantallen vlinders, magneten, tattoos en stickers moeten ze ook nog tot bij de handelaar geraken. Dus trek ik samen met Herr Kulgemeyerde stad in om de pakketjes te verdelen. De giveaways (magneetjes) zijn niet van de verwachte kwaliteit en dat zorgt hier en daar voor wat opmerkingen.Leerrijk is het wel. Na al mijn verpakkingswerk weet ik zeker dat als ik ooit een gelijkaardige bestelling moet plaatsen dat ik een testpakketje bestel en de aantallen per verpakking dubbelcheck. Deze avond is er een autorenlesung Oliver Uschmann komt zijn boek Erdenrund;Hartmut und ich auf Weltreise voorstellen in boekhandel Saabel in Bad Driburg. Ik mag er ook naartoe wordt vervolgd ..
Er ligt veel sneeuw op de wegen en de straten. Dus besluit ik vandaag niet naar de winkel te gaan. Gelukkig heb ik gisteren gekookt. Aan de porties moet ik nog wennen. Als je gewoon bent om voor vier te koken is de dosering voor één persoon blijkbaar moeilijk te vinden. Op het werk mocht ik de website bewerken in een content management systeem; best wel spannend. Kijk allemaal maar even op www.bad-driburg. com naar het resultaat.
Ik zie een oranje zwaailicht staan langs een geel bord met zwarte letters STAU en bedenk me dat iemand het zwaailicht vergeten uit te schakelen is. Om half negen s avonds is er geen file meer. Enkele luttele seconden later besef ik hoe naïef die gedachte was. Drie baanvakken worden één, wat zorgt voor een hele lange file. Zucht. Een hele poos later rij ik met kloppend hart het dal van Bad Driburg in. Op de motor remmend laat ik de auto voorzichtig naar onder gaan door de besneeuwde haarspeldbochten. Vergeleken met deze bochten verdwijnen die van La-Roche-en-Ardenne in het niets. Als ik om iets na half elf eindelijk de sleutel in het deurgat van mijn studio steek kan ik alleen maar blij zijn dat ik weer heelhuids hier ben. De Duitse televisie bericht over talrijke ongevallen omwille van de sneeuwval.
Ik zie een oranje zwaailicht staan langs een geel bord met zwarte letters STAU en bedenk me dat iemand het zwaailicht vergeten uit te schakelen is. Om half negen s avonds is er geen file meer. Enkele luttele seconden later besef ik hoe naïef die gedachte was. Drie baanvakken worden één, wat zorgt voor een hele lange file. Zucht. Een hele poos later rij ik met kloppend hart het dal van Bad Driburg in. Op de motor remmend laat ik de auto voorzichtig naar onder gaan door de besneeuwde haarspeldbochten. Vergeleken met deze bochten verdwijnen die van La-Roche-en-Ardenne in het niets. Als ik om iets na half elf eindelijk de sleutel in het deurgat van mijn studio steek kan ik alleen maar blij zijn dat ik weer heelhuids hier ben. De Duitse televisie bericht over talrijke ongevallen omwille van de sneeuwval.
Het monster Access! Vandaag neem ik het op tegen het vreselijke access monster. Met slechts twee uur om het monster onder de zoden te krijgen staat me een hele uitdaging te wachten. Ik probeer rustig te blijven, volgens mij kan het angst ruiken ..
Mijn eerste nacht in de nieuwe studio. Om kwart voor één s nachts word ik wakker. Gaat er ergens een wekker af? vraag ik me verwonderd af. Het voelt nog te vroeg aan om op te staan. Even later besef ik dat er wordt aangebeld bij de buren.Wat een uur! De man die de trap naar boven komt is niet bepaald stil.Hoe onbeleefd grom ik bij mezelf.Mijn ochtendhumeur beperkt zich dus niet alleen tot de ochtend... Als er een half uur later bij de buren slaande ruzie ontstaat en de man staat te schreeuwen in de trappenhal kan ik echt wel ontploffen van woede. Tot slot gooit hij de zware voordeur ook nog met een smak toe. Waar ben ik terecht gekomen? Alles wordt stil .Ik maak me de bedenking dat het niet erg aangenaam is maar menselijk emoties lopen soms nu eenmaal hoog op. Al is het niet echt burenvriendelijk om dit nachtelijk uurte tieren. De hoop dat ik de nacht nu rustig kan verder zetten verdwijnt al snel als sneeuw voor de zon. De buurvrouw verlaat de woning wel zeven tot acht keer die nacht. En elke keer word ik wakker. Als ze om kwart voor zeven s ochtends de laatste keer vertrekt bedenk ik dat de wekker binnen een kwartier afloopt. Tot zover mijn nacht dus .
Tijdens mijn middagpauze beklaag ik me bij mijn huisbazin. Ik moet straks na het werk nog vier uur rijden aangezien ik morgen een examen Access moet afleggen op de PHL. Dat wordt een vermoeiende rit .
Nog maar eens verhuizen. Al mijn spullen uit woning Bellevue halen. Gelukkig helpt Herr Kulgemeyer mij met de zwaarste en grootste koffer. Van het derde verdiep worden de koffers naar beneden gezeuld om vervolgens alles weer twee verdiepen hoog naar boven te slepen. Ik heb echt geen verdere sportbeoefening nodig. Op het werk mag ik advertenties vertalen van Duits naar Nederlands. Verschillende hotels adverteren gemeenschappelijk in de Telegraaf. Niet makkelijk als je bedenkt dat in iedere advertentie slechts 25O tekens kunnen, spaties inbegrepen.
Deze avond verblijf ik bij Frau Kliempke, in een echte Zimmer frei. Spijtig genoeg zonder mogelijkheid om te koken dus trek ik de stad in om spaghetti te eten. Ik wandel voorbij REWE en besluit binnen een kijkje te nemen, ter voorbereiding voor als ik eindelijk zelf kan koken. De producten zijn wat anders. In de slagerij ligt vooral varkensvlees, in vormen die ik in België nog niet ben tegengekomen.Ik durf mijn camera niet boven te halen om een foto te nemen. De bediende kijkt me nu al raar aan. Dat komt vast en zeker doorde gezichten die ik trek bij het zien van al dat vlees. Schnitzel in overvloed maar geen steak te bekennen, geen kip of iets wat echt eetbaar lijkt. Ik speur de winkel verder af op zoek naar typisch Duitse spullen. De geschenkkaarten vallen me op. Erg leuk, je kan bij REWE gewoon cadeaucheques kopen voor IKEA, C&A, . Foto volgt later...
Typen op een Duits toetsenbord is toch niet alles. Hoe vaak ik me al vergist heb pfff en dan op mijn eigen laptop me weer vergis omdat ik de hele dag op een Duits toetsenbord gewerkt heb..
De kippen die Frau Steker knutselde begroeten me bij het ontbijt. Vandaag mag ik een persconferentie bijwonen, het nieuwe programma van Bad Driburg wordt namelijk voorgesteld. Onderwerp: Alles wird tierisch schon. Heel de stadskern wordt vanaf 14 maart versierd met vlinders of Schmetterlinge. De bonte kleuren van de schmetterlinge moeten de stad een beetje opvrolijken en het lentegevoel aanwakkeren. Ze hebben ook een symbolische waarde. Door de bouwwerken in het centrum ziet de stadskern er minder aantrekkelijk uit. Net zoals een vlinder als rups een fase doormaakt die minder mooi is voor het oog, zo ook dus de stad.
De dooi zet zich stilaan in en de voetpaden zijn nu allemaal vrij. Ik besluit s middags toch maar naar de winkel te wandelen en wat eten aan te kopen. In LIDL koop ik zo een vreselijke kant-en-klare maaltijd die ik opwarm in de microgolfoven. Aangezien ik zeker geen paardenvlees wil eten kies ik voor kip met rijst. Wanneer ik s avonds aankom in Gästehaus Steker zit Frau Steker in de hal kippen te knutselen. De decoratie is, buiten de gastvrijheiden de zeer propere kamers, zeker een bezoek waard. Frau Steker toont me de keuken en legt me uit hoe de microgolf werkt. Wanneer ik even later weer op mijn kamer aankom klopt er iemand op de deur: Frau Steker; met de vraag of ik een gast kan helpen met het internet. Een beetje later probeer ik de man met zijn tablet tevergeefs te helpen. Frau Steker loopt plots voorbij en fluistert in mijn oor Ik heb een microgolf op je kamer gezet. Als dat geen gastvrijheid is .
Ik heb vandaag de Nederlandse brochure ontworpen voor Bad Driburg. Het is echt ongeloofelijk hoe mooi het hier is. Het is echt een pareltje! Ik verwonder me dat hier zo weinig buitenlandse toeristen zijn. Ze hebben hier een gevarieerd aanbod in een prachtige omgeving Na het werk ga ik terug naar Gästehaus Steker. Frau Steker is echt ongelofelijk aardig. Deze morgen hielp ze met het dragen van de valiezen naar mijn nieuwe kamer. Spijtig genoeg een eenpersoonskamer omdat er geen andere vrij was. Dus koken kan ik niet. Omdat mijn wagen niet hier is kan ik ook niets uithalen of gaan eten. En het gastenhuis ligt om in het donker te voet te gaan bij -4°C echt wel te ver van het centrum. Dus eten we deze avond niets. Behalve dan een Ritter witte chocoladereep. Morgenvroeg maakt Frau Steker ontbijt voor me. Wat lijkt morgenvroeg lang weg .
De eerste arbeidsdag is goed verlopen. Hier in Duitsland is het blijkbaar de gewoonte om rond 10 uur een pauze te nemen.Zij spreken over Frühstücken maar echt ontbijtenis het niet. Eerder iets klein eten en koffie drinken. Veel collegas nemen fruit mee, behalve vandaag.Frau Busch viert haar verjaardag en trakteert ons allen op een echt ontbijt. Halve broodjes met beleg en fruit, snoep, zoute stokjes en celebrations worden zorgvuldig over de tafel verspreid. Er wordt ¼ sekt uitgeschonken die dan voor ¾ aangevuld wordt met fruitsap. Aan die smaak moet ik toch nog even wennen . Ook de combinaties met snoep en van die snack stokjes doet mijn wenkbrauwen fronsen (en mijn maag). Maar ik eet van alles wat mee, behalve dan van de snoepjes, dat is teveel gevraagd. Ik mag op de eerste dag al een advertentiecampagne uitwerken dus verdiep ik me in de CIM cijfers. Mijn woning is nog steeds niet in orde waardoor ik ook vandaag weer naar Gästehaus Steker terugkeer. Morgenvroeg moet ik het appartement in Gästehaus Steker verlaten omdat het weer verhuurd is. We zien dan morgen wel weer hoe het verder gaat. Gemakkelijk is het in ieder geval niet. Alles staat nog in koffers. Frau Steker was wel zou lief om me het passwoord te geven van het Wifi netwerk zodat ik kan skypen met de kinderen. Hartverwarmend....
Om 14uur maken Kobe en de kinderen zich klaar om weer huiswaarts te keren. Quinlan houdt zich sterk maar Aeren kan zijn traantjes niet bedwingen. Maar mama, ik wil bij jou blijven snikt hij. Het valt me zwaar maar ik probeer me sterk te houden. Als ook de vriend bij het wegrijden traantjes in zijn ogen heeft moet ik wel heel hard op mijn lip bijten. Pas als de wagen uit het zicht verdwenen is rollen ook bij mij dikke tranen over mijn wangen.
Hier zit ik nu zonder wagen, zonder kindjes, zonder vriend, zonder gsm, zonder internet, helemaal afgesloten van de wereld. Ach, drie maanden zijn snel voorbij.
Gelukkig vult de televisie de leegte wat, al verliest Bratt Pitt wel erg veel van zijn sexappeal gedubd in het Duits. Het journaal bericht over 120 ongevallen in de regio dit weekend wegens het winterweer. Ik hoop echt dat mijn ventje en kindjes goed aangekomen zijn. Het heeft iets middeleeuws zo zonder moderne communicatiemiddelen.....
