De dag dat we uit Joanes vertrokken was niet
echt een hoogtepunt van de voorbije maanden. Het enige dat goed ging, was het
busje dat ons stipt om 4u45 kwam oppikken. We namen afscheid van Nele en Tom,
met wie we 1,5 maand bloed, zweet, tranen en het toilet hebben gedeeld en
vertrokken voor de finale van mijn Braziliaans avontuur. Lore blijft nog 1,5
maand langer om langs de kust naar Salvador, Rio de Janeiro en Foz do Iguaçu te
reizen. Voor mij zullen die bestemmingen voor een andere keer zijn ;-).
Het busje zette ons om 5u15 af aan de
haven, waar de boot van 6u op ons lag te wachten. Er stond een lange
aanschuifrij voor de ticketjes, maar op zich is dat niets speciaals. Het werd
echter wel speciaal toen ze vijf man voor ons PASSAGEM CABO riepen, wat
zoveel wil zeggen als stop, finito, uitverkocht. Dat is sowieso frustrerend,
maar zeker als je weet dat er tijdens het aanschuiven tientallen mensen hebben
voorgestoken. Hier is dat wel vaker de gewoonte. We gingen er dus van uit dat
het wachten zou worden op de boot van 14u30, maar we hadden geluk, want om
10u30 kwam ons een extra boot oppikken. Hierdoor waren we wel pas om 12u30 in
Belém, wat te laat was om ons visum te laten verlengen, aangezien je daar een
hele dag voor moet uitrekken (juist ja, één hele dag voor één stempel). Wij dus
naar het busstation om ons busticketje naar São Luis te verzekeren en
ongelooflijk maar waar, twee man voor ons is het SYSTEMO CABO, wat zoveel wil
zeggen als finito, stuk, kapot. De computer had het begeven. Koppig als we
waren wilden we de rij niet verlaten, want dan bestond de kans dat binnen een
kwartier het systeem hersteld was en we onze plaats op de bus definitief kwijt
zouden zijn. We hebben dus beurtrolletjes wachten gedaan en twee uur later
hadden we toch ons ticket. Om 20u zaten we dan eindelijk op de bus naar São
Luis. Het werd een helse rit waar Lore noch ik langer dan 15min aan een stuk
geslapen hebben (wegens een absoluut geschifte chauffeur), maar in ieder geval
kwamen we de volgende morgen veilig en wel op onze bestemming aan.
São Luis was een verademing na het drukke
en vuile Manaus en Belém. Hoewel ook veel in deze stad vergane glorie is (echt
typisch Brazilië), straalde het geheel toch een veel gemoedelijkere en
vriendelijkere sfeer uit. Dat kan ook aan de grote hoeveelheid marihuana liggen,
die in deze reggaestad rijkelijk gerookt wordt. We zagen heel wat muzikanten
aan het werk, één dansgroep en we gingen zelfs naar de Braziliaanse cinema.
Lore en ik kwamen toevallig een bioscoopzaaltje tegen waar vijf minuten later
een Braziliaanse film zou spelen en we besloten er maar meteen naar te gaan
kijken. De film heette Deserto Feliz
en ging over een meisje uit een arme buitenwijk die in de prostitutie terecht
komt en verliefd wordt op een Duitse klant. Niet echt een origineel verhaal,
maar wel goed voorons Portugees ;-). En ook leuk om te zien hoe de Brazilianen
naar Europeanen kijken. Overdag deden we een stadswandeling uit Lores gids (die
ons totaal op het verkeerde pad bracht) en bezochten we uiteraard de enige
gigantische winkelstraat van de stad. Daar zie je dus net zoals in de andere
grote steden dezelfde kleren in elke winkel. En met dezelfde bedoel ik echt
identieke kleren. Bovendien zijn ze overal dezelfde prijs en hangen ze op
dezelfde plaats. Als je één winkel gedaan hebt, heb je ze allemaal gedaan.
Helaas houdt dat Lore niet tegen om urenlang te windowshoppen, iets waar ik
bepaald niet goed in ben. Ik ben dan maar gaan souvenirshoppen ;-). Op de weg
terug naar huis ben ik erin geslaagd verloren te lopen, maar het is dus
effectief zo dat dit de beste manier is om een stad te leren kennen. Er waren
geen toeristen meer te bekennen en ik zat middenin het dagdagelijkse leven van
de Braziliaanse werkmensen. Ik heb mijn ogen de kost gegeven, maar toen het
begon te schemeren ben ik toch maar vlug op een bus gesprongen.
We hadden ook graag Lençois de Marhenses
bezocht, een nationaal park in de buurt van São Luis, maar laten januari en
februari nu net de twee maanden zijn waarin dat park volledig uitgedroogd is en
er dus niets te zien is. Zelfs de reisbureaus zeiden dat het niet echt de
moeite zou zijn. Daarom zijn we een dag vroeger dan gepland richting
Jericoacoara vertrokken, waar we nu de laatste dagen voor onze terugkeer naar
Fortaleza doorbrengen. Jeri is alles wat ik nog niet gehad heb hier in
Brazilië: zon, strand, palmbomen, kokosnoten, cocktails, zee en hangmatten .
Een verademing, hihi.
Aiaiai, het zal pijn doen om terug te gaan
werken in het toegevroren België
Nog exact één week voor ik terug ben in
België en voor er een einde komt aan deze blog. Ik heb vernomen dat er al wat
mensen zijn afgevallen omdat ik er maar niet in slaag het kort en bondig te
houden, maar chapeau dus aan de dapperen die het tot hier hebben volgehouden
;-). Er volgt zeker nog een post voor ik terugkeer naar België, want als er één
ding is wat er in Brazilië nergens te kort is, dan is het tijd!
Op zondag 10 juli was het eindelijk zover.
De crèche waar we wekenlang aan hadden gewerkt, zou officieel ingehuldigd
worden. We hadden eerlijk gezegd geen idee van wat we ons bij die inhuldiging
moesten voorstellen. Als het op zijn Braziliaans zou gebeuren, zou er niet te
veel poespas rond gemaakt worden, maar dan zou er tenminste wel veel cerveja
(=bier) aan te pas komen. Het was dan ook een supergrote verrassing toen we er
zondagmorgen om 9u aankwamen en de crèche versierd was met linten, ballonnen en
strikken, allemaal in de kleuren van het gebouw (groen-oranje-blauw). Bovendien
waren een vijftal vrouwen in de keuken druk in de weer met het koken van feijão
(rijst met bonen) en boi (buffelvlees). Er was guaraná in overvloed
(Braziliaanse frisdrank die naar mijn mening smaakt naar gesmolten
druivensuiker), maar géén bier! De vrouwen merkten terecht op dat dat niet echt
hoort bij de opening van een peutertuin. Bovendien waren er ondertussen drie
palen in de grond geklopt waaraan drie vlaggen hingen: één van Brazilië, één
van Agua Boa en één van Salvaterra. Want jawel, de schepen van onderwijs van
Salvaterra zou aanwezig zijn! Buiten stonden in de schaduw ook een vijftigtal
stoelen opgesteld en er was zelfs een DJ, met computer en alles! We waren onder
de indruk
Tegen tien uur begon het volk toe te
stromen en Selma maakte er een persoonlijke zaak van om ons aan alle politici
voor te stellen. Wij dus vriendelijk glimlachen en handjes schudden. Na vier
politici kwam ik al tot de conclusie dat ik nooit presidentsvrouw zou willen
zijn. Wat een geforceerde bedoening... Gelukkig is de kans dat mijn man
president wordt behoorlijk klein ;-). (Alhoewel, issie geen vice-president van
De Elleboog?). Soit, er kwamen behoorlijk wat belangrijke en gewone mensen op
af. In totaal zal er meer dan honderd man aanwezig geweest zijn. Wat vooral
opviel is dat elk gezin zijn hond meenam, dus tegen half elf was er een hele
hondenkennel aanwezig. In combinatie met de peuterbevolking en aanverwante ouders
en grootouders was dat een kleurrijk en fascinerend schouwspel.
De officiële ceremonie begon met het
volkslied. Dit zijn nog eens mensen die met nationale trots! Ie-de-reen, van
zes tot zesennegentig, kende dat volkslied uit zijn hoofd. Iedereen stond
recht, richtte zich naar de vlag, en zong met de hand op het hart het volkslied
mee. Echt een schoon moment. Kiekenvel bij 35graden. Het volkslied duurde de
volle vijf minuten, gedurende dewelke de drie vlaggen tergend traag gehesen
werden. Achteraf was er luid applaus, een speech van Alexander en het
doorknippen van het lint dat voor de crèche gespannen was. Het was meer
gewoon een strik die losgetrokken werd, maar het had ook zijn charme. Gezien de
gringos in de volksmond waren gereduceerd tot Tong e equipo (Tom en zijn
team ze konden onze namen niet onthouden), was het Tom die de eer kreeg om
het lint te helpen lostrekken en Tom die achteraf ook een speechke mocht
afsteken. Wij stonden er wat schaapachtig bij te lachen. Helaas volgde er toen
een ritueel waarbij elke politici ook minutenlang mocht speechen, waarbij
telkens eerst God en vervolgens één of andere politieke partij werden bedankt,
afhankelijk van de partij van de politici. We kregen het nogal op ons heupen,
aangezien de politici nada, niets, noppes te maken hebben met deze crèche, maar
ja, het hoort zo. Brazilië is een op-en-top bureaucratisch land.
Vervolgens werd het eten uitgedeeld en tot
ons grote verbazing ook de bingobriefjes! Bij een opening hoort blijkbaar ook
een bingo. Het was hilarisch en het moet gezegd worden dat de Brazilianen hier
beduidend meer in geïnteresseerd waren dan in de speechen van de politici. Nele
had haar zinnen gezet op de koffiekan (7 juiste cijfers) en we waren dan ook
uitzinnig van vreugde toen bleek dat Tom de koffiekan won! Er moet wel bij
gezegd worden dat die koffiekan niet voor ons is, maar voor Edineia, want wij
hebben de hare gebroken ;-). Kwam dat ons even profijtig uit Niet veel later
(rond 12u s middags) werden we door João meegetroond naar zijn huis waar er
wel bier was En dat was het begin van een zéér lang feest met veel bier, veel
leute en veel muziek.
Het eindigde om 20u30 s avonds toen ik
dreigde alleen met de auto van Alexander naar huis te rijden, anders hadden de
luitjes doorgefeest tot de volgende morgen (Lore noemt mij niet voor niets
Mama Lientje). Helaas moesten Lore en ik om 4u15 opstaan om onze boot naar
Belèm te hebben en ik had nog niet eens mijn rugzak gepakt. Uiteindelijk heb ik
de van-lichtjes-tot-zwaar-geïntoxiceerde reisgenootjes in de auto gekregen en
zijn we naar huis gehobbeld; ik aan het stuur van een auto waarvan de lichten
met elektriciteitsdraadjes aan elkaar moeten worden geknoopt (willen ze
branden) en de ramen met de handen naar omhoog moeten worden getrokken. Het was
een schitterende ervaring, ondanks de seksistische opmerkingen van de mannen ;-)
(vrouw aan het stuur en dergelijke blablabla).
Kijk gerust even op Picasa naar de voor-en
nafotos van de crèche.
Gisteren hebben we het prachtigste moment uit onze tijd op Ilha de Marajo meegemaakt, namelijk de officiële inhuldiging van de crèche. Het was een zeer officiële bedoening, met o.a. de schepen van onderwijs en andere politici uit Salvaterra, maar het echte feestje brak achteraf los. Het uitgebreide verhaal volgt in de loop van de week, de foto´s kan u reeds bekijken op
Omdat de werken aan de crèche op hun einde lopen en de officiële opening gepland is voor zondag, hebben Lore en ik toch besloten tot maandag te blijven. We zouden daarna nog genoeg tijd moeten hebben om Sao Luis en Jericoacoara te doen. Nu we deze week nog een paar dagen gaan helpen zijn, ligt de crèche ons toch te na aan het hart om zo vlak voor het einde te vertrekken. De foto´s van de prachtige metamorfose staan op Picasa, samen met nog wat andere foto´s.
Dat jullie deze nieuwjaarswensen lezen, wil zeggen dat jullie mijn blog nog altijd volgen en dat vind ik super! Muito obrigada om zo geïnteresseerd te blijven in wat ik allemaal meemaak. Het is leuk om te weten dat jullie ondanks jullie eigen drukke leven toch nog de tijd vinden om even aan mij te denken J
En net als bij jullie gaat de tijd hier ook in sneltreinvaart voorbij. Nog amper 18 dagen en ik ben al terug thuis! Het is een heel dubbel gevoel, want wie geeft nu zomaar graag 3,5 maanden vakantie op? Ook al heb ik bij momenten hard gewerkt, ik kan niet ontkennen dat het allemaal nogal vakantie-achtig aanvoelde, mede dankzij de eeuwige zon en stranden. Het zal pijn doen om de natuurlijke warmte te moeten inruilen voor fleecetruien en -dekentjes. Maar ik ga niet ontkennen dat ik er ook erg naar uit kijk om meu família, namorado e amigos terug te zien. Er zitten trouwfeesten en babys aan te komen en ik kan niet wachten om alle verhalen live te horen!
Nu echter nog even genieten van het Braziliaanse gevoel Op 30 december zijn we terug in Joanes aangekomen, samen met de regen. De winter is hier nu echt wel begonnen, wat betekent dat het tussen de één en de vier uur per dag regent, maar dat is het dan ook. Het blijft even warm en zweterig. Voor oudejaarsavond konden we kiezen tussen gaan eten bij Alexander en Selma, gaan eten bij João en Claudia en gaan eten bij Edineia in de Pousada. Omdat we Edineia toch graag nog eens wilden bedanken omdat we in haar huis mogen wonen, besloten we bij haar in de pousada te gaan eten, samen met de andere toeristen die daar momenteel verblijven. Er was een groot buffet en we hebben heerlijk gegeten! Het was eens geen rijst met bonen! Het was héél gezellig, maar de lokale bevolking was ons vergeten op de hoogte te brengen van een belangrijke Braziliaanse traditie op oudejaar, namelijk dat iedereen dan in het wit gekleed gaat Wij waren dus een klein beetje beschaamd, met onze kleurrijke blauwe, paarse en groene kledij Overal op straat liepen mensen in het wit, maar ja, we zijn het ondertussen wel al een beetje gewoon aangestaard te worden, ook al was het nu wel onze eigen schuld J.
Op oudejaarsavond waren we ons meer dan ooit bewust van het tijdsverschil tussen Brazilië en België. Om acht uur s avonds stroomden de eerste nieuwjaarswensen binnenop de gsm, terwijl wij nog aan het aperitieven waren. Dat was echt absurd Toen ik mijn wensen begon te versturen iets na middernacht (jawel, ook hier was het netwerk overbelast), kreeg ik (zatte) smsjes terug van mensen die net gingen slapen. Heel moeilijk te vatten! Nadat we bij Edineia aftelden, kussen gaven en genoten van het vuurwerk op het strand, gingen we op zoek naar fiesta! We hadden het geluk een busje te kruisen dat naar Salvaterra reed, alwaar we op een gigantisch groot strandfeest terecht kwamen, met live muziek. Schitterend, ware het niet dat de drie uur regen voor die dag net tussen één en vier s morgens viel. De dapperen trotseerden de regen en raakten doorweekt, de anderen schuilden en dronken dan maar cerveja opeengepakt onder een afdakje. Het had zijn charme, maar het had ook zonder de nattigheid gemogen. Tegen vijf uur s morgens namen we een taxi terug naar Joanes, waar we toevallig nog een ander feestje tegenkwamen. Wat er nog gebeurd is die eerste januari 2010, valt onder ons motto What happens in Brazil, stays in Brazil, haha! Al kan ik mogelijk ongeruste personen wel geruststellen. Tegen kwart na elf s morgens zat iedereen in zijn bed (ik uiteraard véél vroeger J).
We blijven nu nog enkele dagen op het eiland, om bedankinkjes te regelen voor Edineia, Tom, Nele, Selma en Alexander. Woensdagmorgen zouden we dan de boot terugnemen naar het vasteland om richting São Luis en Jericoacoara ter trekken. Na woensdag hebben we wel genoeg boot gezien voor een lange tijd! We hebben er de voorbije maand gemakkelijk meer dan 100 uur bootje varen op zitten. Hier in Brazilië leer je ook hoe relatief afstanden zijn. Als je enkel van Santarèm naar Belèm kan met de boot omdat er geen wegen zijn, en als je 44 uur op die boot moet zitten, dan lijkt een autoritje van Gent naar Ieper echt wel een piece of cake. Bij deze een bericht aan de mensen in Gent: geen gezaag meer als ik richting West-Vlaanders verkas! (Ik probeer er mijzelf ook aan te houden J)
Morgen gaan we nog een dagje meehelpen aan de crèche, want het werk is bijna af! Volgende week kunnen de kindjes er weer in. Het is echt een prachtig gebouw geworden! Zonder de financiële hulp uit België was dit allemaal nooit mogelijk geweest. Nogmaals HEEL erg bedankt aan iedereen die steunkaarten heeft gekocht en spaghetti is komen eten!
Zo, de volgende post zal in São Luis zijn.Tot binnen een weekje of zo!
Eerst en vooral: FELIZ NATAL aan iedereen! Gisteren en eergisteren konden we niet op internet, dus dan komen de kerstwensen maar op tweede kerstdag...
Kerstmis vieren in Brazilië is raar... Onwerkelijk, surreëel, absurd: allemaal van toepassing! Maar ook volop genieten natuurlijk. Van de hitte (zweten om elf uur ´s avonds!), van het kinderkoortje dat in het Portugees ´Jingle Bells´ zong, van de amateuristische opvoering van Charles Dickens´ A Christmas Carol (oh yes, dat is universeel), van het zicht op de Amazonrivier en het strand, van gigantisch verlichte kerstboom aan de overkant van de rivier, van de heerlijke cupuaçu suco, van een caipirinha op de pier, ... Het was een unieke en onvergetelijke kerst. Uiteraard zijn deze ook de dagen waarop je het thuisfront net dat ietsje meer mist, maar ik wou zelf per se kerst in een ander continent vieren, dus mij hoor je niet klagen!
Eén van de redenen waarom ik in oktober ben vertrokken is omdat ik tijdens mijn buitenlands avontuur eens wou meemaken hoe kerst en nieuwjaar in een andere cultuur worden gevierd. Wat de Braziliaanse cultuur betreft, heb ik het antwoord wel gevonden. Kerst wordt net zoals in België gevierd: met de familie gezellig binnen rond de feesttafel. Gezien de hete temperaturen hier hadden wij gehoopt dat het één groot straatfeest zou zijn, maar op kerstavond en kerstdag was alles potdicht. Er was geen kat op straat, niet ´s morgens, niet op het heetst van de dag en niet ´s namiddags. Pas om 19u op 25 december kwam het volk naar buiten, om massaal naar het kerstspektakel op het marktplein te gaan kijken. Overdag zaten wij dus met een probleem, want op die totale desolatie waren we niet voorbereid. Gevolg: we hadden geen eten en er was nergens eten te verkrijgen. Santarém leek wel uitgestorven. Weemoedig dachten we aan onze familie die zich op dat eigenste moment aan het volproppen was rond de feesttafel. Alles wat wij hadden waren wat oude m&m´s en een flesje water. Gelukkig zagen we er nog wel de lol van in. We hebben dan maar héél lang siësta gehouden. Gelukkig gingen de restaurantjes open rond 18u en dan zijn we er onmiddellijk ingevlogen. Het was uiteindelijk nog een zeer geslaagde kerst!
De boottocht van Manaus naar Santarém was zoals verwacht ook een hele belevenis. Je kan het je niet voorstellen als je het niet hebt meegemaakt. Misschien dat de foto´s een vaag beeld geven, maar het is echt onvoorstelbaar. Je hangt met zo´n 300 man op een oppervlakte van 20 op 5 meter, elk te zwieren in zijn eigen hangmat. Van zodra je in of uit de hangmat springt of je naar links of naar rechts draait, bots je tegen de persoon naast je, die dan weer tegen de persoon naast hem/haar botst en zo hangt iedereen gewoon constant te botsen. Comfortabel is anders, maar het is wel een heus avontuur. Om 19u ´s avonds gaan ook alle lichten uit en gaat iedereen slapen, echt raar. ´s Morgens om 5u worden overal op de boot de lichten weer aangestoken en staat iedereen op, ook al is het nog niet klaar. Er is geen dek waarop je even kan gaan wandelen of zo, dus het is echt continu ´hangmatten´ (een nieuw werkwoord). In een trip van 2x2 dagen is dat te doen, maar 4 dagen aan een stuk had ik toch niet zien zitten. Morgen nemen we het tweede deel, van Santarèm naar Belèm en dan heb ik toch wel genoeg boten gezien voor een tijdje.
We zitten nu dus twee dagen in Santarèm en daarvoor zijn we twee dagen naar Alter do Chao geweest, een klein paradijsje. De foto´s spreken voor zich. Witte stranden, helderblauw water, palmbomen, quasi geen toeristen, echt RELAXEN! Ook voor ons is het kerstvakantie, hehe. Nu ja, na twee dagen ben je dat luilekkeren ook alweer beu. Het dorpje leverde wel prachtige foto´s op. Ik probeer er zometeen een paar op picasa te zetten.(http://picasaweb.google.be/annlienlievens/BrazilDeKerstperiode#
Ondertussen hebben we ook het echte backpackersgevoel ervaren met kakkerlakken en krekels in de douche, sprinkhanen in de rugzak en slapeloze nachten in de hangmat. Ook de Malarone begint zijn tol te eisen. Zowat alle nevenwerkingen die in de bijsluiter staan, komen bij ons tot uiting. Lores haar valt uit, Mandy verliest haar eetlust en ik krijg vlekken in mijn gezicht en jeukend tandvlees (!). Laten we hopen dat die nevenwerkingen verdwijnen van zodra we stoppen met die pillen of we komen naar huis als kale, magere, tandloze, gevlekte gedrochten! Ik word sowieso overal al aangekeken als een alien want a) ik ben een kop groter dan de meeste Braziliaanse vrouwen, b) ik ben blond en mijn haar is niet geverfd, c) ik draag een bril (niemand draagt hier een bril!), d) ik ben een bleekscheet (in de ogen van de locals), e) ik ruik anders dan de Brazilianen, f) ik ben te mager. Hoewel ik nu niet bepaald vel over been ben, torst de gemiddelde Braziliaanse vrouw gemakkelijk 15 kilo te veel mee, vooral ter hoogte van de buik. Ik mag dus nog zo mijn best doen, ik zal nooit voor een Braziliaanse kunnen doorgaan.
Ziezo, we kunnen er weer even tegen. Morgen varen we dus naar Belèm, waar we op 29 december aankomen. Op 30 december nemen we dan de boot naar Ilja de Marajo om ouderjaarsavond met de mensen van de crèche te vieren. Een paar dagen later zetten we onze reis dan verder en gaan we via Sao Luis en Jericoacoara terug naar Fortaleza. Op 22 januari land ik dan om 18u terug in Zaventem... Het begint te korten!
Lap, dat heb je dan met rondreizen... Ik heb twee weken niets meer gepost en nu weet ik niet waar te beginnen.
Na ons vertrek uit Ilja de Marajó zijn we dus naar Belèm gereisd, waar we twee dagen zijn gebleven. Het was een leuke stad met een indrukwekkende markt, de Ver-o-peso. Daar val je echt van de ene geur in de andere. We zijn kokhalsend door het visgedeelte gerend, maar wel nog wat langer blijven plakken tussen de heerlijke geuren van vruchten die we nog nooit eerder hadden gezien. Zowel de mensen als de kraampjes daar zijn indrukwekkend.
In Belèm hadden we ook een ticketje gekocht om in het Teatro da Paz naar een balletvoorstelling te gaan kijken. We waren uiteraard mooi uitgedost en vol verwachting, maar groot was onze verbazing toen na een kwartiertje wel duidelijk werd dat we gewoon naar een schoolvoorstelling zaten te kijken. Hilariteit alom! Van peuter tot puber, allen passeerden ze de revue. Toen halverwege het stuk een kerstman op scène kwam, geflankeerd door een Cleopatra-achtige vrouw en een hiphopper, rolden we bijna van onze stoel van het lachen. Hoogstaand ballet hebben we niet gezien, maar we hebben wel dikke leute gehad.
Op 12 december zijn we naar Manaus gevlogen. We wilden eerst de boot nemen, maar toen bleek dat die 500reais was en het vliegtuig maar 429, was de keuze snel gemaakt. We konden nog altijd de boot terug nemen van Manaus naar Belèm. Op zaterdag waren we in Manaus, op zondag zaten we al in de jungle voor een trip van 6 dagen.
De zondag zelf was nogal een toeristische dag, want alle ééndagstoeristen zaten op dezelfde boot als wij. We zijn gaan kijken naar the meeting of the rivers (waar de zwarte en beige rivier samenkomen zonder te mixen), we hebben piranha´s gevangen en ´s avonds zijn we krokodillen gaan spotten. We hadden echt een goede gids, want hij kon behoorlijk Engels en gaf interessante uitleg. En wie raakt nu niet onder de indruk van een gids die met zijn blote handen een krokodil te pakken krijgt? Het was maar een klein exemplaar, maar toch, een stadsmeisje uit België heeft niet meer nodig.
Wat we verder nog gedaan hebben is gemakkelijk in een lijstje op te sommen. De feiten zijn droog, de smakelijke details betreffen andere dingen. We hebben met dolfijnen gezwommen, aan lianen geslingerd, rubber uit een boom getapt, urenlang naar spannende jungleverhalen van de gids geluisterd, heel veel gevaren van de ene plek naar de anderen, prachtige vogels, luiaards en aapjes gezien, elke dag rijst met vis gegeten, stukjes boom en plant gegeten met helende krachten, gezwommen in de Amazone, prachtige zonsondergang en -opgang gezien, in de jungle gekampeerd, wandelingen gemaakt tussen de opeengepakte bomen en struiken,...
Het zijn de dingen die alle toeristen doen, hoewel de meesten maar 2 of 3 dagen gaan. Wat je zelf ervaart tijdens die toeristische uitstappen is veel boeiender. Zo heb ik geleerd dat ik banger ben van een dolfijn dan van een krokodil. Ik ben bovendien van mijn fobie af dat ik geen dooie beesten in mijn bord kan zien liggen. Ik heb vis gegeten waarvan de kop, staart en vinnen er nog aanhingen. Ik heb aan een kippenbil gepeuzeld die voor mijn ogen van een volledige kip werd gescheurd. Het zijn kleine, persoonlijke overwinningen . Nu weet ik ook dat mannen on-ge-looflijk kunnen stinken! Het lijkt wel of de jungle een vrijgeleide is om je helemaal niet te moeten wassen! Oké, het moest dan wel met vuil rivierwater, maar vuil rivierwater+douchegel is nog altijd beter dan helemaal niets. Zeker als je weet dat er heel wat afgezweet werd en dat de mannen gewoon uit de boot plasten, uiteraard zonder handen te wassen of zelfs maar even in het water te houden. Op het einde van de week was er zelfs geen wc-papier meer, dus wat doen de stadsmeisjes dan? Die behelpen zich met afgespoelde bladeren of zelfs geld (papiergeld uiteraard, geen muntstukken), maar geen idee hoe die mannen het deden! Ik weet alleen dat hun stank niet te harden was. Op het einde zijn wij zelfs gaan vragen om vooraan in de boot te mogen zitten, omdat hun stanklucht anders in ons gezicht waaide. Achteraf bekeken heel grappig, maar op het moment zelf vrij misselijkmakend.
Onze reisgenoten waren ook een bron van plezier. De 6 dagen hebben we samen doorgebracht met ons drietjes, de gids, 1 Duitser en 1 Portugees. We hebben ons goed geamuseerd met ons drietjes+gids, maar we hadden ons toch wel leukere medetoeristen kunnen voorstellen. De 45-jarige Duitser was echt het prototype van de foute toerist: witte sokken in sandalen, korte, spannende, kakikleurige broek (als hij al niet gewoon rondliep in zijn véél te kleine Speedo), halflang, vettig haar, vel over been, vissershoedje en het eeuwige heuptasje. Nadat bleek dat hij onder andere in Brazilìë was om aan dat soort toerisme te doen waar gewillige Braziliaanse vrouwen aan te pas komen, hadden we het wel gehad met de man. Dat was al één gesprekspartner minder. De 23-jarige Portugees was niet irritant, maar gewoonweg asociaal. Als hij niet sliep, rookte hij zware joints. Als hij geen joints rookte, zoop hij uit zijn vodkafles. Als hij niet zoop, giechelde hij er maar wat op los. Rare kwiet waar we dus ook niet veel aan hadden. Gelukkig viel hij ons dus niet lastig, maar bleef hij de hele tijd op zijn eentje. Je komt rare vogels tegen in de jungle!
Ik zou nog zoveel meer kunnen vertellen, maar de internettijd is beperkt. Morgen of overmorgen nemen we (dan toch) de boot naar Santarèm, om Kerstmis op het strand in Alter do Chao te vieren. Na Kerst nemen we dan nog eens de boot naar Belèm, om oudejaarsavond terug op Ilja de Marajó te vieren. In Santarèm zal ook wel internet zijn, dus de bootavonturen volgen binnenkort. We houden alvast ons hart vast...
De voorbije week was op en top zoals ik me in België vrijwilligerswerk had voorgesteld. We zijn vroeg opgestaan, hebben hard gewerkt, de evolutie gezien in ons project, gemixt met de lokale bevolking, Portugees gepraat, lokaal gegeten (d.w.z. nog steeds rijst met bonen en spaghettislierten), lokale feestjes meegemaakt (en bijbehorende ladderzatte Brazilianen) en we zijn s avonds moe maar voldaan in ons bed gekropen. Ik vind het spijtig dat we hier nu al moeten vertrekken, maar ik kijk ook uit naar de nieuwe avonturen.
Wat ons werk betreft, hebben we de eerste en tweede laag verf op de binnen- en buitenmuren aangebracht, een terras aangelegd en een dak op dat terras gelegd (zie fotos op Picasa). We hebben hulp gekregen van de lokale bevolking en de vrouw van de burgemeester heeft weer elke middag voor ons gekookt. Als we voorstelden om zelf onze picknick mee te nemen, was ze beledigd, dus wat konden we anders doen dan onze voetjes onder tafel schuiven en dankbaar aanvallen? We hebben deze week ook een luiaard, een leguaan, een kameleon en een vliegende sprinkhaan gezien, allemaal de max om zo in het wild te zien! We hebben zelfs een babykameleon vastgehouden, met hilarische taferelen tot gevolg, want Lore is doodsbang van reptielen. Vrijdagavond zijn we met vijf Brazilianen eens goed doorgezakt op het strand, dus de eerste Braziliaanse kater is ook een feit. We hebben ook een bijeenkomst van de gemeenteraad bijgewoond (in een kring onder een palmboom) en het frietkot in ons dorp ontdekt! Het zijn allemaal kleine, maar o zo zalige dingen! Het geld van de lieve sponsors in België is ondertussen ook goed besteed aan dakpannen, houten balken, verf, verfborstels- en bakjes, kalk, cement, ramen en vloertegels, dus we kunnen gerust zeggen: misson accomplished!
Zondag hebben we uiteraard ook Sinterklaas gevierd! We hadden naampjes getrokken en dan moesten we voor een cadeautje zorgen. Ik had Tom, Tom had Lore, Lore had Nele en Nele had mij. Omdat ik hier nog steeds geen echte keukenprinses ben geworden, heeft Nele voor mij een kookboekje gemaakt, met zelfgeschreven Portugese gerechten! Ze is speciaal voor mij ook naar de winkel om queijo de Marajó gegaan, de kaas van de streek. Ik had voor Tom een overlevingspakket gemaakt voor als Lore en ik vertrekken, met bier en mortadela (Braziliaanse worst). Wat wil een man nog meer? De sint zelf heeft ook voor een cadeautje gezorgd, al was dat niet zo fijn, want zondag regende het hier voor het eerst!
Nu dus andere oorden gaan opzoeken... Donderdagmorgen (10 december) zullen we de boot terug naar het vasteland nemen. We vertrekken om 5u s morgens naar Belèm. Daar blijven we een dagje of twee (ik zou graag Papegaaieneiland bezoeken, dat ben ik mijn totem verschuldigd) en dan nemen we de boot naar Manaus. Dat wordt een zware boottocht van vijf dagen die niet echt rooskleurig beschreven wordt in de reisgidsen. We hebben hier een Capitool, Lonely Planet, Trotter en ANWB-gids en ze vertonen allebei een even groot gebrek aan enthousiasme. Niet veel te zien langs het water (de rivier is 1,5 km breed), 5 nachten slapen in hangmatten, twijfelachtig eten op de boot, niet echt proper sanitair, 24u luide muziek op het bovendek, botsingen met andere boten of boomstammen hm maar we hebben er zin in! Het is immers iets waarvan bijna alle toeristen zeggen dat je het moet gedaan hebben. En als je naar het Amazonewoud moet, dan kan je niet anders dan met die boot, ofwel met het vliegtuig, wat stukken van mensen kost. Er zijn immers geen wegen naar Manaus. Het wordt spannend! We nemen dus 5 dagen de boot heen, dan willen we 2 dagen in Manaus blijven, dan een amazonetocht van 5 dagen ondernemen en dan met een paar tussenstops terugkeren naar Belèm. We zouden willen stoppen in Parintins en Santarèm (+ Alter do Chao). Het plan is om tegen 30 december terug te zijn in Belèm zodat we dan nog vlug even kunnen oversteken naar Iljo de Marajó om oudejaarsavond samen met Tom en Nele te kunnen vieren. Benieuwd of we al die wilde plannen zullen kunnen uitvoeren. In ieder geval laat ik mijn laptopje achter bij Tom en Nele, dus veel blogtekst zal er de komende weken niet op deze site komen. Voor kerst- of nieuwjaarssmsjes ben ik wel nog altijd bereikbaar op 00559182622471J.
Ondertussen is een Nederlands meisje uit Amsterdam ons komen vergezellen, Mandy. Zij en Lore hadden elkaar op voorhand leren kennen via internet en besloten samen door Brazilië te trekken. Nu vertrekken we dus met zijn drietjes en gaan ze na mijn terugkeer met hun tweeën verder.
Zo, nog even genieten van onze laatste twee daagjes hier op het eiland. Vandaag een dag naar t stad om nog even op internet te gaan en te proberen wat fotos te laten ontwikkelen om als cadeautje bij de Brazilianen achter te laten en morgen nog een laatste werkdag in de crèche. Ik zal tussendoor nog wel kort op het internet kunnen, maar alvast al een leuke voorbereiding op de eindejaarsfeesten gewenst!
Hier hangen de kerstballen en slingers ook al op! In de palmbomen weliswaar
Veel liefs!
ps: deze keer genoeg internettijd om er nog wat extra foto´s op te zetten. Zie:
De cultuurverschillen tussen Brazilië en België zijn ontelbaar en zitten in de kleinste dingen. Het zijn die verschillen die dit hele avontuur zo boeiend maken. Alles opsommen is onbegonnen werk, maar hier toch al een klein begin.
Zoals algemeen geweten hebben de Brazilianen ritme in hun lijf. Het lijkt wel iets genetisch: kleine kinderen, jongens, pubers, mannen, vrouwen, iedereen kan dansen! En hoe! Het is fascinerend om naar te kijken, maar moeilijk om als opvallende gringa aan de kant te blijven staan. Hier danst namelijk niemand alleen. Alles gebeurt per twee. Zoals bij ons iedereen op zijn eigen danst (in grote groep), zo danst iedereen hier in koppels. Daarom hoef je niet een koppel te zijn in de amoureuze zin van het woord, gewoon man+vrouw, vrouw+vrouw of man+man is genoeg . Broer+zus, vriend+vriendin, verliefd koppeltje, vader+dochter, vriend+vriend, alle danscombinaties zijn mogelijk, als het maar met twee is. Het duurt dus niet lang voor je als eenzame gringa door een local wordt meegesleurd op de dansvloer. Dat is toch wel even aanpassen, vooral omdat de Brazilianen heel lichamelijk dansen en wij Belgen het liefst zo afstandelijk mogelijk houden. Zelfs onze slows zijn nog minder close dan het gewone dansen hier. Tegen elkaar aangeplet staat en shaken maar!
Wat bij ons nog taboes zijn, is hier de normaalste zaak van de wereld: travestieten, transseksuelen en porno. Zelfs in kleine dorpjes zoals Joanes. Wij stonden natuurlijk te giechelen en te staren toen we de eerste travestiet zagen, maar niemand hier kijkt daar van op. Ook homoseksuelen lopen hier gewoon hand in hand over straat en dansen met elkaar zonder dat iemand eigenaardig kijkt. Mannen lopen gewoon op straat te pochen met de porno die ze op hun gsm hebben staan. Zo heeft Tom al mogen meekijken naar de pornoversie van Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen op de gsm van een local. Als wij vrouwen nieuwsgierig willen meepiepen, worden we kordaat afgescheept. Tssss .
Gemiddeld valt hier om de twee dagen de elektriciteit en de watervoorziening weg. Zonder elektriciteit is het nog te doen, want we hebben kaarsen en zaklampen, maar zonder water zitten als je een hele dag gewerkt en gezweet hebt, is echt onaangenaam. Of net uitgebreid naar het toilet geweest zijn en dan niet kunnen doorspoelen Of net je kleren hebben ingezeept en ze niet kunnen afspoelen Als de watertoevoer dan meer dan 12uur is afgesneden, dan is het toch wel even vloeken. Na onze eerste werkdag was het ook van dat We hebben nog twee uur zitten wachten, maar toen er dan nog steeds niets uit de kraan kwam, zijn we ons maar gaan douchen in de zee. Onder het maanlicht en in vrij warm, niet te zout water. ZALIG! Maar omdat ik de enige was met Ecovert douchegel gaan we dat toch niet te vaak doen. Ze leven hier immers van de visvangst .
Mensen worden hier begraven op dezelfde dag dat ze sterven. Het moet allemaal heel vlug gebeuren, want in deze hitte en met deze vochtigheidsgraad begint alles vlug te rotten en te stinken. Veel tamtam wordt er ook niet rond gemaakt. De dood hoort hier gewoon bij het leven. Het loodje neergelegd? Hups, de grond in en het leven gaat weer verder!
Schaafwonden, bleinen, opengekrabte muggen- of mierenbeten alle wondjes helen hier opvallend traag. Hier in Joanes jeuken de mierenbeten trouwens erger dan de muggenbeten.
Ondanks de hitte, droogt de was hier erg traag. Trager dan in onze living in België zou ik zelfs zeggen. Als je dus je enige matrasovertrek wil wassen, moet je dat s morgens bij het opstaan doen, zodat het min of meer droog is tegen s avonds. Ook al hangt hetde hele dag in de felle zon, door de vochtigheid gaat het maar traag vooruit.
Net als in Caucaia hebben we ook hier onze huiskikker in de douche. Het is altijd even schrikken als hij in actie schiet op het moment dat jij de waterstraal aanzet, maar behalve zijn behoeftes achterlaten op de muur doet hij niets verkeerd .
Omdat de vuilkar hier niet op vaste dagen of vaste momenten langskomt, wordt het meeste vuil gewoon in de tuin of op straat verbrand (niet leuk als je was net hangt te drogen!). Nog een reden waarom de vrouwen moeten thuisblijven en niet kunnen gaan werken. ALS de vuilkar langskomt, dan moeten ze zich met hun vuilzakjes naar buiten reppen, want de vuilkar stopt niet en je moet er met je vuilzakken achteraan lopen. Hij rijdt wel zodanig traag dat je hem kan inhalen. Als je net onder de douche staat of op het toilet zit, dan heb je pech en moet je wachten tot de volgende keer dat de vuilkar langskomt.
Als je verse vis wil, ga je s morgens gewoon naar het strand. Dan komen de vissersboten aan met hun vangst van die morgen en kan je gewoon een vis meenemen. Die wordt dan ter plekke gewogen en gekuist. Ingewanden eruit, staart en vinnen eraf. De urubús zitten naast de vissersboten te wachten tot ze het afval mogen verorberen. Na ondertussen al ontelbare dode vissen te hebben gezien, ben ik toch al van één fobie af.
Terwijl een zondvloed België en de rest van Europa overspoelt, warmt het hier elke dag een beetje meer op. De droogte teistert de groente- en fruitteelt, waardoor er nu nog meer dan anders het probleem is van eenzijdige voeding. Ook wij krijgen daar steeds meer mee te maken. Het groente en fruit dat in de winkels ligt, ziet er allesbehalve appetijtelijk uit en in de heerlijke passievruchten zit soms enkel zwarte schimmel
In die hitte zijn we ondertussen wel beginnen werken! Omdat Lore en ik hier maar tot 10 december zijn, hebben we besloten om eerst in Agua Boa aan de slag te gaan. Daar hebben we vorige week de burgemeester ontmoet, die ons de crèche heeft getoond. Die crèche is in gebruik, maar er was heel wat werk aan. Het dak bestond uit golfplaten, wat veel te warm was. Waarom ze er die in eerste instantie ooit opgelegd hebben, is ons onduidelijk. Deze week hebben we dus het schooltje leeggehaald, het oude dak afgebroken en het nieuwe dak erop gelegd. Daarvoor hebben we heel wat materiaal moeten kopen, allemaal met geld van de vrijwilligers. Het is namelijk zo dat de burgemeester maar geld heeft voor OF een bouwvakker OF het materiaal. Hij kan ze niet alle twee betalen. Koopt hij het materiaal, dan kan niemand het werk uitvoeren. Betaalt hij een bouwvakker, dan heeft die geen materiaal. Dankzij alle lieve mensen die hebben bijgedragen aan de benefieten in september en oktober is er nu wel materiaal en is de bouwvakker deze week samen met ons aan de slag gegaan.
Maandag zijn we de bestelling gaan plaatsen en wonder boven wonder was dinsdag al het materiaal ter plaatse. Ongelooflijk snel en efficiënt naar Braziliaanse normen. De dakpannen, houten balken, verfborstels, kalkverf, nagels, werden geleverd en we konden aan de slag! Dinsdag zijn de vrouwen eerst begonnen met het slopen van het vervallen groentetuintje naast de crèche. Dat bestond uit ineengezakte constructies met halve lappen plastiek en verrotte houten balken. Het was een vuil werkje, maar we zagen wel snel resultaat. De mannen haalden de golfplaten van het dak, iets waar de vrouwen niet bij mochten helpen. Als het enkel van de Brazilianen afhing, zouden wij vrouwen hier trouwens niets mogen doen. Hier is het nog echt zo dat de vrouwen thuisblijven en koken, kuisen, boodschappen doen en de was doen. Door de lange afstand naar de supermarkt, het stoffige klimaat en het gebrek aan wasmachines (uiteraard) is dit inderdaad een dagtaak, maar hoe graag ik mij ook aan de plaatselijke cultuur wil aanpassen, mij krijg je niet achter de haard. We mochten dan wel niet op het dak, we hebben toch zelf de houten balken en dakpannen versleept, wat niet weinig verbazing bij de burgemeester (Alexander) en de bouwvakker (João) opriep. Ook voor de rest van de week hebben wij vrouwen zelf werk gezocht, want de (Braziliaanse) mannen weigeren ons werk te geven, tenzij het om het klaarmaken van het tien-uurtje gaat.
In de loop van de week zagen we echter een heel aangename evolutie. Elke dag kwam er meer volk uit het dorp helpen, ook vrouwen! De vrouwen nemen dan wel hun kinderen mee, omdat die anders alleen thuis zitten, maar de kindjes hier kunnen zich echt goed alleen bezig houden! Vrijdagvoormiddag heeft Amanda, een meisje van 5 jaar, zich een hele voormiddag stil gehouden op haar stoel met haar pop. Zo braaf! Bij ons in België zouden ze denken dat er iets mis is het met meisje Vrijdag kwam er ook een meisje uit het dorp ons zelfgemaakte armbandjes geven. Een cadeautje! We werden er helemaal verlegen van. Ze zijn het niet gewoon dat er vrouwen werken in den bouw, maar als ze het zien, hebben ze er wel bewondering voor en doen ze zelfs mee. En de Braziliaanse vrouwen zijn echte werkpaarden! Zij kunnen tegen de hitte en verzetten heel veel werk in een uur. Het is echt zalig om zo tussen de lokale bevolking te zitten en volop te proeven van de cultuur. Ook al kan ik het niet met alles eens zijn, ik respecteer wel alle gewoontes en beslissingen. Zo is het ook enkel Tom die wordt aangesproken als het om geld- of materiaalzaken gaat. Gelukkig haalt Tom er altijd Nele bij, zodat het duidelijk wordt dat bij ons de geldbeslissingen door man en vrouw samen worden genomen. Ook als er iets gehaald moet worden, dan mag Tom altijd mee in de auto, maar de vrouwen niet. Nu begint Alexander het echter wel door te hebben en past hij zich een beetje aan, zoals wij ons ook aanpassen aan Brazilië. Het lukt ons beter en beter om te laat te komen en alles tranquilho te doen J.
Om 11uur zit het voormiddagwerk er op. Tegen dan is het te heet om nog in de zon te kunnen werken. Dan gaan we naar Selma, de vrouw van Alexander, die elke middag kookt voor ons. Ze moet dat niet doen en wij zijn altijd een beetje gegeneerd, maar ze zou beledigd zijn als we onze picknick zouden meebrengen. Elke middag kookt ze rijst, spaghetti, bruine bonen en worteltjes. Soms is er kip bij, soms boi (buffel). Het is altijd lekker, maar hetzelfde. Ik besef nu dat wij Belgen echt verwend zijn met onze grote keuze aan voedsel. Meestal hebben we s middags echter zon honger dat het toch smaakt, hoor. Na het eten gaan we dan naar het strand voor de siësta. Dat is niet iets wat we zelf kiezen, dat is hier verplicht. Tot twee uur is het siësta. Dan hangen de mensen de hangmatten op en slapen ze een uurtje. Wij doen dus gezapig mee! Ik neem mijn ultralicht hangmatje uit de AS Adventure mee naar t strand en hang dat daar op aan een boom. Het is mij nog maar één keer gelukt om effectief in slaap te vallen, maar charmant is het vast en zeker! Om 14u gaan we dan weer aan het werk, tot ongeveer half zes, want dan moeten wij ons naar huis reppen om voor den donker thuis te zijn. João en Alexander werken door tot 18u.
Het is ook nog steeds onwezenlijk hoe mooi alles hier is. Elke morgen zeggen we weer tegen onszelf dat we nooit in ons leven nog zon aangenaam traject naar ons werk zullen hebben. De wandeling van 40 minuten van ons huisje in Joanes naar de crèche in Agua Boa gaat volledig over hetstrand. We staan om 6u op om tegen 6u45 te vertrekken, want dan is het nog niet te warm (gelukkig!). Wel warm genoeg om in t-shirt en short over het strand te lopen, uiteraard. De tocht gaat over zand, door water en over rotsen. De ibissen vliegen naast ons op en de krabben schieten voor ons voeten weg. Rechts van ons klimt de zon zienderogen naar boven, links van ons wuiven de palmbomen in de zeebries. Geen flatgebouwen, geen autos. Occasioneel wel een buffel. Het blijft onwerkelijk, elke morgen opnieuw. Aan de urubús die s morgens de aangespoelde vissen oppeuzelen, begin ik wel te wennen. Ik moet al niet meer walgend wegkijken en de stank van de rotte vissen kan er ook alweer mee door. Of hoe een mens zijn normen en waarden snel aanpast
Het is spijtig dat ik hier niet echt lang kan blijven (en nog veel spijtiger dat ik 5 weken heb verkwanseld in Caucaia), maar ik heb niet echt de keuze. Ik ben hier nu samen met Nele, Tom en Lore. Nele en Tom blijven hier tot eind januari, maar Lore vertrekt al rond 10 december. Als ik helemaal niets wil reizen, dan kan ik hier in Joanes bij Nele en Tom blijven, maar ik wil toch graag nog naar het Amazonewoud. Omdat het geen goed idee is om dat alleen te doen, moet ik dan wel mee met Lore. Pas op, dat is geen straf hoor, ik kom supergoed overeen met Lore. Maar zij heeft afgesproken met een ander meisje, Mandy, dat op 7 december in Belèm aankomt. Mandy neemt dan de boot naar hier en blijft hier een dag of twee, drie, om te bekomen van haar jetlag. Daarna zetten we aan naar Manaus. Uiterlijk 10 december moet ik hier dus al vertrekken, als ik nog iets van Brazilië wil zien. In ieder geval ben ik dolblij dat ik hier wel kan ervaren waarvoor ik naar Brazilië gekomen ben. We wonen in een dorp waar we de enige gringos zijn en waar we dus echt ondergedompeld worden in de cultuur. Missie geslaagd!
Nu ja, als we nog twee weken kunnen bouwen, zal het werk al heel wat opgeschoten zijn in de crèche. De burgemeester durft zelfs te beweren dat de crèche af zal zijn, maar daar hebben wij sceptische Belgen toch ons twijfels bij. De muren hebben nu een eerste kalklaag gekregen, maar alles moet nog overschilderd worden, de huidige vloeren moeten worden uitgebroken, er moeten nieuwe vloeren worden gelegd, er moeten nog een overdekt terras worden gemaakt, het badkamertje moet nog worden betegeld, Mij lijkt dat ontzettend veel werk, maar we zien wel.
Ondertussen hebben we viavia ook nieuws van het Geert-front (u weet wel, de blaas van Power of Universe). Het centrum van P.O.U. in Heestert is twee weken geleden verzegeld door de deurwaarder, jawel. De elektriciteit is afgesloten en het huis met politielint afgezet. Blijkt dat meneer in die 18 maanden tijd nog nooit zijn huishuur of elektriciteit had betaald Ook het chique zaaltje in Knokke waarin hij zijn benefiet heeft gegeven is nooit betaald. Het zilver waarmee hij zijn hangertjes heeft laten maken: niet betaald. Van in Caucaia heeft ons het nieuws bereikt dat hij zich bij ARCA (een sportvereniging) voordoet als een miljonair uit België en (alweer) veel geld belooft. Ondertussen zijn ze gewaarschuwd er niets van te geloven. Wij zijn hier nu druk bezig met het opschrijven van ons verhalen. Deze oplichter mag niet vrijuit gaan. U hoort nog van ons!
Zo, tijdens de week is het moeilijk op het internet te geraken, maar deze post bereikt jullie wel. Op het Braziliaanse tempo J.
Maandag zijn we het materiaal gaan kopen en dinsdag zijn we beginnen bouwen. Omdat we elke dag om 6 uur opstaan en pas ´s avonds om 18u30 totaal versleten thuiskomen, heb ik nog geen nieuwe blogpost geschreven. Nu ja, het cliché beweert dat een beeld meer zegt dan duizend woorden, dus daarom staan er 31 nieuwe foto´s met uitleg op:
Onder de foto´s staat telkens een klein zinnetje tekst, zodat duidelijk wordt waar we de voorbije week mee bezig zijn geweest. Tijdens het weekend zal ik een nieuwe post schrijven.
Het ziet ernaar uit dat we morgen aan het werk gaan!
Deze week hebben we verschillende projecten opgezocht die Focus Brazil enkele jaren geleden heeft opgestart en er is wel wat werk aan de winkel. Er is heel veel dat we zouden kunnen doen, zoals de horta´s (groentetuintjes) terug opbouwen, meehelpen in de kindercrèche, spelletjes maken voor de naschoolse opvang die geen geld heeft om spelletjes te kopen, het gebouw van de naschoolse opvang schilderen, een kindercrèche in een nabijgelegen dorp (Agua Boa) verder helpen bouwen, etc. We moeten kiezen, want we kunnen uiteraard niet alles doen en daarom gaan we ons eerst concentreren op de spelletjes en de bouw in Agua Boa. Dat zijn de twee meest zinvolle dingen, aangezien de groentetuintjes verwaarloosd worden door de plaatselijke bevolking en er na ons vertrek wel eens weer niets meer in zou kunnen gedaan worden (dit is reeds 2 maal gebeurd).
Vanaf morgen (of maandag?) gaan we dus van ´s morgens vroeg tot 11u vloertegels leggen, muren schilderen, het toilet betegelen, een nieuw dak leggen, Tijdens de middag is het te warm voor fysieke arbeid en kunnen we ons toeleggen op de spelletjes. Vanaf 15u kunnen we dan weer verder bouwen. Ik kijk ernaar uit om in actie te schieten!
Het duurt wel telkens 2u (heen en terug, bus + bootje) om naar het internetcafé te gaan, dus erg vaak kan ik niet posten of mailen.
Maar toch een heel dikke dankjewel aan de trouwe lezers en mailers. Het is leuk te weten dat er zoveel interesse is vanuit België!
Specifiek: Lieve en Debbie, merci voor jullie enthousiasme J Liesebloem, bedankt voor de lieve mails! Dikke kus aan Lotte! (en Helmut uiteraard ook) Meisjes van SP: blue girls are the best! Moksjes van Jootn zijn maten: het doet mij superplezier dat jullie mijn avonturen zo trouw volgen (en de Jootn blijven troosten, hihi) (schoon)Familie: ik mis jullie! (En ik ben on-ge-looflijk benieuwd naar Bolje MV!) Ik zou wel een sissienight, een perenchocoladetaart, een Pietje Pekje, een ZaraatjeenDouwke of een filmavondje kunnen gebruiken J
We zijn hier nu bijna een week en het was alweer op-en-top Brazilië! (Gelukkig op-en-top-Alaska zou minder prettig geweest zijn )
Brazilië is: - Twee uur wachten om een simkaart geactiveerd te krijgen om dan te horen dat de operator overbezet is. - Anderhalf uur aanschuiven in de bank voor het afhalen van geld. - Uren wachten op dorpsbewoners die ons rondleidingen in de groentetuintjes en scholen geven. - Zweten. - Zo weinig mogelijk bewegen tussen 11u en 15u omdat de hitte dan echt verlammend werkt. - Met handen en voeten proberen uitleggen wie we zijn en wat we hier komen doen. - Traag achter een local slenteren die geen moeite moet doen om al wandelend bijna stil te staan. - Zweten. - Genieten van de vriendelijkheid van eetkraampjeseigenaars. - Herkend en toegewuifd worden. - Even stilstaan bij de pracht van de natuur, die zo uit een documentaire lijkt te zijn geknipt. - Zoeken naar verse groenten en fruit, die hier niet zo talrijk aanwezig zijn. - Zweten. - Darmproblemen krijgen na het nogmaals proberen drinken van putwater. (Ik blijf geloven dat ik er op een dag tegen zal kunnen!) - Op elk moment van de dag opschrikken door luide knallen vuurwerk. Armoede tiert hier welig, maar op een vuurpijl meer of mind - Gefascineerd kijken naar het danstalent van mannen en vrouwen. - Cola drinken omdat er behalve kraantjeswater en bier niets anders is. - Grote stukken dood beest tot eetbare porties zien gehakt worden. - Zweten. - Slalom lopen tussen de buffels en de straathonden. - Wanhopig op zoek gaan naar gsm-bereik. - Zich erbij neerleggen dat het gsm-bereik beperkt blijft tot een half streepje (om de vijf uur). Net genoeg om een sporadisch berichtje te krijgen of te versturen. - Vooral de woorden haast, stress en stiptheid uit het woordenboek schrappen. - Vertederd kijken naar kindjes die het volkslied vrolijk meezingen, met de hand op het hart. - Knikken als een Braziliaan een heel verhaal in het Portugees afsteekt, ook als je er geen woord van begrijpt. - Zweten. - Twee keer per dag douchen met koud water en fanatiek muggenmelk smeren. - Elke nacht wakker worden en denken dat er muggen onder het muggennet zijn gekropen. - Kikkers in de douche. - Vloeken op de computer in het internetcafé die er vijf minuten over doet om één internetpagina te openen - Krabben, krabben en nog eens krabben! De muggen steken ook op klaarlichte dag en door ons kleren heen. - en uiteraard nog zo veel meer, maar mijn tijd in het internetcafé is op J
Het is gelukt om nieuwe foto´s op te laden. Ze zijn te vinden op
Om van Caucaia naar onze eindbestemming (Joanes) te geraken, zijn we 48 uur onderweg geweest. Eerst heeft Pater Jan ons op vrijdag 13 november naar het busstation van Fortaleza gebracht, waar om 9 uur onze bus naar Belèm vertrok. Op die bus hebben we 27 uur gezeten. Het viel allemaal nog mee, want Lore en ik hadden eraan gedacht om een zetel achter elkaar i.p.v. naast elkaar te reserveren, zodat we elk twee zetels hadden. De bus was niet volzet en ons plannetje geslaagd! Natuurlijk is het niet supercomfortabel slapen op een bus, maar we hadden vrij veel beenruimte, dus het ging wel. Enkel de airco stond véél te koud, waardoor onze trui, lange broek én fleecedekentje in Brazilië toch nog van pas zijn gekomen. Na de busreis bracht een taxi in Belèm ons op zaterdag naar de Hidroviária, het deel van de haven waar de boten naar de eilanden vertrekken. Om 14u30 namen we de boot naar Foz do Camará. Het boottochtje van drie uur was duizend keer erger dan de bustocht van 27 uur. Het eerste half uurtje was het geklots grappig en lachten we dat het een beetje op de piratenboot in pretparken leek. Al vlug ging het geklots echter over in gekots. Wij alle vier zo ziek als een hond, maar gelukkig bleek het niet enkel een toeristenverschijnsel. De zee was veel wilder dan anders en ook de locals leken er niet gerust in. Er zaten vrouwen te huilen, anderen hadden hun reddingsvest al aangetrokken en overal dreven teenslippers en plastieken zakken met bezittingen. De golven sloegen gewoon overboord, tot op de eerste verdieping waar wij zaten. De echt stoere mannen bleven echter gedurende de hele boottocht verder kijken naar het voetbal, want uiteraard was er ook op de boot televisie met voetbal. Ik werd nog maar misselijk als ik al gewoon mijn ogen opendeed, dus van het voetbal (oefenmatch Brazilië-Engeland) heb ik niet veel gezien.
Groot was onze opluchting toen we rond 17u45 eindelijk op Ilha de Marajó aankwamen. We besloten dat we de boottocht terug naar het vasteland zo lang mogelijk zouden uitstellen J. Dan nog een busje en een half uur later kwamen we aan in Pousada Ventania, in mijn Lonely Planet omschreven als het mooiste hotel van het eiland. We zijn niet van plan om ze allemaal te gaan bekijken, maar onze paradijsmeter sloeg tilt, dus we geloven de Lonely Planet graag. Ik heb besloten om mijn foto van het ontbijt-zicht-op-zee tot behangpapier te laten maken in België zodat ik mij daar elke morgen een beetje terug in Joanes kan wanen. Zie de fotos op Picasa.
Edginea, de eigenares van de pousada is een medeverantwoordelijke van Focus Brazil, het nieuwe project waarvoor we hierheen gekomen zijn. Omdat het bij onze aankomst zaterdag al donker was, bleven we één nacht in de pousada slapen, maar op zondag verhuisden we naar ons eigen stekje. De komende maand (twee maand voor Nele en Tom) verblijven we in een huisje van Edginea. Het is klein, maar zeker groot genoeg. En belangrijk: het is niet ommuurd. We kunnen rondkijken en vrij rondlopen, in tegenstelling tot onze vorige verblijfplaats. Het huisje bestaat uit vijf ruimtes: living, keuken, badkamer en twee slaapkamers, maar die ruimtes zijn enkel gescheiden door halve muren. Dat betekent dus dat ons koppel niet te zot kan doen en dan iedereen naar buiten moet als er iemand buikkrampen heeft, wat voor de nodige hilariteit zorgt.
Het dorpje Joanes is zodanig klein dat het maar uit één hoofdstraat bestaat en er rijden vrijwel geen autos. Er zijn ook maar twee busjes per dag naar de grotere steden in de buurt, één s morgens om 7u15 en één s middags om 12u30. Hier zitten we dus helemaal afgesneden van de bewoonde wereld, maar het is wel een oase van rust. Bovendien ziet het ernaar uit dat er wel wat werk geleverd kan worden, onder andere aan de verwaarloosde groentetuintjes. We weten nog steeds niets wat we hier precies kunnen doen, maar we zijn hier dan ook nog maar drie dagen. Het meest gehoorde Braziliaanse woord hier in Joanes is tranquilho. Het is hier wel nóg warmer dan in Caucaia, dus even aanpassen is geen overbodige luxe. Hier duurt de siësta van 11u tot 15u30, daartussen zijn de straten verlaten. We hebben het al aan den lijve ondervonden: tussen die uren weet je niet waar te kruipen van de warmte. De werkdag loopt hier dus van 6u tot 11u en dan van 15u30 tot 18u. In Joanes zijn er geen banken, is er geen internet en geen gsm-bereik, dus contact met het thuisfront is iets moeilijker. We gaan proberen één keer per week naar Souré of Salvaterra te gaan, in de hoop dat we daar wel op het internet kunnen en er wat geld kunnen afhalen.
Hier in Joanes lopen de buffels vrij door de straten. De mensen zijn donkerder dan in Caucaia, ze hebben meer weg van de indianen. De zee ligt op 100 meter van ons huisje, maar net zoals het zeewater is ook de zeebries warm en zorgt die dus voor weinig verkoeling. We hebben in ons straat ook al een prachtige, felgroene leguaan gezien van meer dan een meter lang, maar we waren te laat om hem op foto te kunnen vastleggen.
Op maandag zouden we deel één van het project bezoeken. Om 10u zou Edginea ons komen oppikken, maar naar Braziliaanse gewoonte was ze er om 11u30 nog niet. Om kwart voor twaalf is ze langs gekomen om te zeggen dat ze om 16u terug zou langskomen J. Tjsah, zo gaat het hier. Uiteindelijk zijn om 16u45 (!) ons dan twee andere medewerkers komen ophalen: Marie-Nèche en Maria do Carmo. Aan een tempo dat meer achteruit dan vooruit ging, zijn we de twee groentetuintjes gaan bezoeken die eerdere medewerkers van Focus Brazil hier al aangelegd hebben. Er blijft niet bijster veel meer van over (zie fotos), maar misschien is hier wel werk voor ons weggelegd. Al heeft het niet veel zin om die groentetuintjes opnieuw aan te leggen als ze na ons vertrek weer genegeerd worden. We zien wel!
Morgen gaan we naar Aguaboa, waar focus Brazil enkele maanden geleden nog bezig was met de opbouw van een kleuterschool en een kinderdagverblijf. We zijn benieuwd of die werken ook zijn stilgevallen, of ze zijn afgewerkt. Woensdag tenslotte gaan we de kleuterschool bezoeken die hier vlak naast ons deur is opgericht. Misschien dat we daar wel kunnen helpen?
Er zijn dus nog veel misschiens en we-zien-wels, maar daar begin ik nu wel aan te wennen. Het is echt bewonderenswaardig (en soms irritant) hoe traag de Brazilianen door het leven gaan. Ik hoop echt dat ik daar iets van kan meenemen naar België, want van mijn gewoonlijke stressverschijnselen zoals hoofdpijnaanvallen en kaak- en tandpijn heb ik hier nog maar zelden last gehad. Ik heb in die 5,5 weken nog maar één dafalgannetje moeten nemen, joepie! J Ik ga gewoon een luie trees zijn tegen dat ik terug naar België kom.
Zo, vanaf nu stuur ik geen mailtjes meer, maar zal ik alles posten op deze blog. Merci voor de interesse en tot de volgende!
35 Dagen na aankomst in Brazilië is er een nieuwe fase aangebroken. Fase 1 was leerrijk, maar niet echt succesvol. Het vrijwilligerswerk dat ik hoopte te doen, bleek een luchtkasteel ter verrijking van één man. Daar heb ik nu onderhand wel genoeg over geschreven, dus ik hoop vanaf vandaag positievere verhalen te kunnen vertellen.
Nog even een verslag van de voorbije week. Maandag hadden we dus de knoop doorgehakt dat we donderdag met Tom en Nele mee zouden gaan naar Ilha de Marajó. Zij gaan daar aan de slag als vrijwilligers voor Focus Brazil, een Belgische vrijwilligersorganisatie. Wij, dat waren Bie, Lore en ik. Met Bie ben ik samen uit Gent vertrokken, Lore is tien dagen later uit Antwerpen gevolgd. Ondertussen zijn we dus zaterdag en is Bie niet meer bij ons. Ze heeft besloten rechtstreeks naar Manaus te vliegen, om haar Amazonetrip te kunnen doen voor het regenseizoen daar aanbreekt. Lore en ik plannen die trip te doen half december, in de hoop dat het regenseizoen (zoals gepland) maar ten volle in januari aanbreekt. En zitten we toch in de regen, tsjah, dan is dat maar zo. In België regent het alle dagen J.
Dinsdagavond hebben we besloten te vertellen aan Geert dat we vertrokken. Ik zag ertegenop en was misschien liever vertrokken in de stilte van de nacht, maar uiteindelijk wilde ik me ook niet verlagen tot het niveau van Geert en zijn we het hem toch met ons drietjes gaan vertellen. Omdat we er niet gerust in waren, kozen we neutraal terrein, een caféetje langs de weg tussen zijn huis en ons huis. We hadden al één van zijn woede-uitbarstingen gezien en we wilden liever dat er andere mensen bij waren als er weer zo een zou volgen. Toen we het hem vertelden, reageerde hij in fases. Eerst bleef hij rustig. Je kon zien aan zijn blik dat hij verbaasd was, maar hij vroeg niet eens waarom we vertrokken, hij vroeg enkel waarheen we zouden gaan. We bleven heel vaag, zoals we van hem geleerd hebben. Het interesseert hem niet waarom we gaan, want hij is er toch van overtuigd dat het niet aan hem of zijn organisatie ligt. Toen Lore vervolgens haar geld durfde terugvragen (ze heeft nog voor 4 weken vooruit betaald: 200), schoot hij in een colère om u tegen te zeggen. Plots praatte hij niet meer zo ergerlijk stil en rustig, maar stond hij recht, over Lore gebogen en met een belerend vingertje in haar gezicht te priemen. Hij schreeuwde waar ze het lef vandaan haalde om zoiets te durven vragen. Hij zei dat voor elke 50 die wij hem gaven, wij hem 130 kostten (=je reinste larie en apekool). Toen Lore hem dapper vroeg of hij daar bewijzen van had, zei hij dat hij dat zwart op wit kon bewijzen. Lore knikte en zei dat ze de volgende morgen die bewijzen wel eens wou zien en toen werd hij helemaal witheet van woede. Hij had zichzelf duidelijk niet meer onder controle. Hij ging zitten, sprong dan weer recht, wandelde een rondje rond zijn stoel, ging weer zitten, sloeg met zijn hand op tafel, sprong weer recht, zette enkele stappen in de richting van het toilet, keerde toen terug om wat verder te briesen, en zo verder. Lore kon nog honderd keer zeggen dat hij zelf had voorgesteld om de bewijzen zwart op wit te laten zien, hij bleef beweren dat ze echt te ver ging door die bewijzen te willen zien. Lore en ik beseften dat het een verloren strijd was. Gekken hebben altijd gelijk.
Ondertussen was Bie al een tijdje naar huis, want zonder zich ervan bewust te zijn, heeft zij de gave om gewoon al met haar aanwezigheid het bloed van onder Geerts nagels te halen. Eén grappige opmerking en het zat er hem alweer bovenarms op tussen die twee. Geert heeft namelijk geen greintje humor. Ik heb haar dan gevraagd om naar huis te gaan, want ik vreesde dat Geert tot geweld in staat was. In een ongelooflijk grove scheldtirade na haar vertrek, bevestigde Geert zelf dit vermoeden. Na zijn woede-uitbarsting leek hij zichzelf weer onder controle te krijgen en begon hij aan zijn laatste tactiek, de slijmfase. Slijmen, mouwvegen, mooipraten, noem het zoals je wil, maar het was compleet belachelijk. Hij probeerde ons te overhalen om te blijven, door te zeggen dat er een leegte zou achterblijven, dat we nog zoveel moois zouden kunnen bereiken, dat de mensen hier ons zouden missen, dat hij ons als koningen zou behandelen, enzoverder. Lore en ik knikten gedwee, terwijl we vooral niet naar elkaar probeerden te kijken om het niet uit te proesten van het lachen. We konden hem er gelukkig van overtuigen dat ons besluit vaststond. Daarna zijn we vrij vlug vertrokken, met de belofte hem te laten weten wanneer we zouden vertrekken. Hij zou ons dat komen uitzwaaien. Nu ja, dat was echt wel het laatste wat we wilden.
De volgende dag zouden Tom en Nele ons komen oppikken rond 15u in de namiddag. s Morgens hebben we dus nog vlug een wasje gedaan en begonnen we in te pakken. Tot Geert alweer roet in het eten kwam strooien en rond 11u heel onschuldig de planten kwam water geven en het zwembad wat oppervlakkig kwam schoonmaken. Het is één van zijn specialiteiten, zo totaal onverwachts langskomen, zonder te zeggen wat hij komt doen of voor hoe lang hij blijft. Wij zijn dus uit frustratie alle drie naar het internetcafé vertrokken, hem achterlatend in ons huis. Bij het vertrek zei hij nog dat hij die avond bij ons zou komen intrekken, zodat er zeker iemand aanwezig zou zijn als we zouden vertrekken. Dat was een mooie streep door ons rekening en we hoopten alleen maar dat we weg zouden zijn voor hij met zijn spullen zou aankomen. Toen Tom en Nele belden dat ze heel wat later zouden zijn, begon de stress toe te slaan. Uiteindelijk zijn ze ons om 16u30 komen oppikken en hebben we alles op tien minuten tijd ingeladen. Het was zeer onaangenaam om zo te moeten vertrekken, met de schrik dat er een man zou aankomen die zo woedend zou zijn dat hij agressief zou worden. Gelukkig is hij niet afgekomen en hebben wij zelf de sleutels aan de eigenaar van het huis kunnen teruggeven. Geert had namelijk gezegd dat we die sleutels zeker aan hem moesten geven en niet aan de eigenaar, maar daar trapten wij niet meer in. Anders had hij achteraf gegarandeerd gezegd tegen de eigenaar dat wij vertrokken waren zonder te verwittigen en dat we ook niet betaald hadden, waardoor Geert hem ook niet zou kunnen betalen. Kortom: het vertrek was geslaagd en ik voelde mij ongelooflijk opgelucht. Bovendien ontving Pater Jan ons erg hartelijk en had hij voor een lekker avondmaal gezorgd. Hij vangt dus niet alleen verwaarloosde kinderen, maar ook verwaarloosde vrijwilligers op.
In ieder geval is dit het startschot voor een nieuw begin. Het wordt sowieso beter, want ik ga mij geen twee keer laten vangen aan zon oplichterij.
Ik moet wel zeggen dat de voorbije 5 weken geen negatieve ervaring waren. We zijn in contact gekomen met een negatieve man, maar het was ook een ontzettend leerrijke en onvergetelijke periode. Het was onvergetelijk op een andere manier dan ik mij op voorhand had voorgesteld, maar het doel is uiteindelijk wel bereikt: hier ga ik nog lang en veel over kunnen vertellen J.
.
Een verademing, hihi.
. Nu weet ik ook dat mannen on-ge-looflijk kunnen stinken! Het lijkt wel of de jungle een vrijgeleide is om je helemaal niet te moeten wassen! Oké, het moest dan wel met vuil rivierwater, maar vuil rivierwater+douchegel is nog altijd beter dan helemaal niets. Zeker als je weet dat er heel wat afgezweet werd en dat de mannen gewoon uit de boot plasten, uiteraard zonder handen te wassen of zelfs maar even in het water te houden. Op het einde van de week was er zelfs geen wc-papier meer, dus wat doen de stadsmeisjes dan? Die behelpen zich met afgespoelde bladeren of zelfs geld (papiergeld uiteraard, geen muntstukken), maar geen idee hoe die mannen het deden! Ik weet alleen dat hun stank niet te harden was. Op het einde zijn wij zelfs gaan vragen om vooraan in de boot te mogen zitten, omdat hun stanklucht anders in ons gezicht waaide. Achteraf bekeken heel grappig, maar op het moment zelf vrij misselijkmakend. 
