Lap, dat heb je dan met rondreizen... Ik heb twee weken niets meer gepost en nu weet ik niet waar te beginnen.
Na ons vertrek uit Ilja de Marajó zijn we dus naar Belèm gereisd, waar we twee dagen zijn gebleven. Het was een leuke stad met een indrukwekkende markt, de Ver-o-peso. Daar val je echt van de ene geur in de andere. We zijn kokhalsend door het visgedeelte gerend, maar wel nog wat langer blijven plakken tussen de heerlijke geuren van vruchten die we nog nooit eerder hadden gezien. Zowel de mensen als de kraampjes daar zijn indrukwekkend.
In Belèm hadden we ook een ticketje gekocht om in het Teatro da Paz naar een balletvoorstelling te gaan kijken. We waren uiteraard mooi uitgedost en vol verwachting, maar groot was onze verbazing toen na een kwartiertje wel duidelijk werd dat we gewoon naar een schoolvoorstelling zaten te kijken. Hilariteit alom! Van peuter tot puber, allen passeerden ze de revue. Toen halverwege het stuk een kerstman op scène kwam, geflankeerd door een Cleopatra-achtige vrouw en een hiphopper, rolden we bijna van onze stoel van het lachen. Hoogstaand ballet hebben we niet gezien, maar we hebben wel dikke leute gehad.
Op 12 december zijn we naar Manaus gevlogen. We wilden eerst de boot nemen, maar toen bleek dat die 500reais was en het vliegtuig maar 429, was de keuze snel gemaakt. We konden nog altijd de boot terug nemen van Manaus naar Belèm. Op zaterdag waren we in Manaus, op zondag zaten we al in de jungle voor een trip van 6 dagen.
De zondag zelf was nogal een toeristische dag, want alle ééndagstoeristen zaten op dezelfde boot als wij. We zijn gaan kijken naar the meeting of the rivers (waar de zwarte en beige rivier samenkomen zonder te mixen), we hebben piranha´s gevangen en ´s avonds zijn we krokodillen gaan spotten. We hadden echt een goede gids, want hij kon behoorlijk Engels en gaf interessante uitleg. En wie raakt nu niet onder de indruk van een gids die met zijn blote handen een krokodil te pakken krijgt? Het was maar een klein exemplaar, maar toch, een stadsmeisje uit België heeft niet meer nodig.
Wat we verder nog gedaan hebben is gemakkelijk in een lijstje op te sommen. De feiten zijn droog, de smakelijke details betreffen andere dingen. We hebben met dolfijnen gezwommen, aan lianen geslingerd, rubber uit een boom getapt, urenlang naar spannende jungleverhalen van de gids geluisterd, heel veel gevaren van de ene plek naar de anderen, prachtige vogels, luiaards en aapjes gezien, elke dag rijst met vis gegeten, stukjes boom en plant gegeten met helende krachten, gezwommen in de Amazone, prachtige zonsondergang en -opgang gezien, in de jungle gekampeerd, wandelingen gemaakt tussen de opeengepakte bomen en struiken,...
Het zijn de dingen die alle toeristen doen, hoewel de meesten maar 2 of 3 dagen gaan. Wat je zelf ervaart tijdens die toeristische uitstappen is veel boeiender. Zo heb ik geleerd dat ik banger ben van een dolfijn dan van een krokodil. Ik ben bovendien van mijn fobie af dat ik geen dooie beesten in mijn bord kan zien liggen. Ik heb vis gegeten waarvan de kop, staart en vinnen er nog aanhingen. Ik heb aan een kippenbil gepeuzeld die voor mijn ogen van een volledige kip werd gescheurd. Het zijn kleine, persoonlijke overwinningen . Nu weet ik ook dat mannen on-ge-looflijk kunnen stinken! Het lijkt wel of de jungle een vrijgeleide is om je helemaal niet te moeten wassen! Oké, het moest dan wel met vuil rivierwater, maar vuil rivierwater+douchegel is nog altijd beter dan helemaal niets. Zeker als je weet dat er heel wat afgezweet werd en dat de mannen gewoon uit de boot plasten, uiteraard zonder handen te wassen of zelfs maar even in het water te houden. Op het einde van de week was er zelfs geen wc-papier meer, dus wat doen de stadsmeisjes dan? Die behelpen zich met afgespoelde bladeren of zelfs geld (papiergeld uiteraard, geen muntstukken), maar geen idee hoe die mannen het deden! Ik weet alleen dat hun stank niet te harden was. Op het einde zijn wij zelfs gaan vragen om vooraan in de boot te mogen zitten, omdat hun stanklucht anders in ons gezicht waaide. Achteraf bekeken heel grappig, maar op het moment zelf vrij misselijkmakend.
Onze reisgenoten waren ook een bron van plezier. De 6 dagen hebben we samen doorgebracht met ons drietjes, de gids, 1 Duitser en 1 Portugees. We hebben ons goed geamuseerd met ons drietjes+gids, maar we hadden ons toch wel leukere medetoeristen kunnen voorstellen. De 45-jarige Duitser was echt het prototype van de foute toerist: witte sokken in sandalen, korte, spannende, kakikleurige broek (als hij al niet gewoon rondliep in zijn véél te kleine Speedo), halflang, vettig haar, vel over been, vissershoedje en het eeuwige heuptasje. Nadat bleek dat hij onder andere in Brazilìë was om aan dat soort toerisme te doen waar gewillige Braziliaanse vrouwen aan te pas komen, hadden we het wel gehad met de man. Dat was al één gesprekspartner minder. De 23-jarige Portugees was niet irritant, maar gewoonweg asociaal. Als hij niet sliep, rookte hij zware joints. Als hij geen joints rookte, zoop hij uit zijn vodkafles. Als hij niet zoop, giechelde hij er maar wat op los. Rare kwiet waar we dus ook niet veel aan hadden. Gelukkig viel hij ons dus niet lastig, maar bleef hij de hele tijd op zijn eentje. Je komt rare vogels tegen in de jungle!
Ik zou nog zoveel meer kunnen vertellen, maar de internettijd is beperkt. Morgen of overmorgen nemen we (dan toch) de boot naar Santarèm, om Kerstmis op het strand in Alter do Chao te vieren. Na Kerst nemen we dan nog eens de boot naar Belèm, om oudejaarsavond terug op Ilja de Marajó te vieren. In Santarèm zal ook wel internet zijn, dus de bootavonturen volgen binnenkort. We houden alvast ons hart vast...
. Nu weet ik ook dat mannen on-ge-looflijk kunnen stinken! Het lijkt wel of de jungle een vrijgeleide is om je helemaal niet te moeten wassen! Oké, het moest dan wel met vuil rivierwater, maar vuil rivierwater+douchegel is nog altijd beter dan helemaal niets. Zeker als je weet dat er heel wat afgezweet werd en dat de mannen gewoon uit de boot plasten, uiteraard zonder handen te wassen of zelfs maar even in het water te houden. Op het einde van de week was er zelfs geen wc-papier meer, dus wat doen de stadsmeisjes dan? Die behelpen zich met afgespoelde bladeren of zelfs geld (papiergeld uiteraard, geen muntstukken), maar geen idee hoe die mannen het deden! Ik weet alleen dat hun stank niet te harden was. Op het einde zijn wij zelfs gaan vragen om vooraan in de boot te mogen zitten, omdat hun stanklucht anders in ons gezicht waaide. Achteraf bekeken heel grappig, maar op het moment zelf vrij misselijkmakend. 
