35 Dagen na aankomst in Brazilië is er een nieuwe fase aangebroken. Fase 1 was leerrijk, maar niet echt succesvol. Het vrijwilligerswerk dat ik hoopte te doen, bleek een luchtkasteel ter verrijking van één man. Daar heb ik nu onderhand wel genoeg over geschreven, dus ik hoop vanaf vandaag positievere verhalen te kunnen vertellen.

Nog even een verslag van de voorbije week. Maandag hadden we dus de knoop doorgehakt dat we donderdag met Tom en Nele mee zouden gaan naar Ilha de Marajó. Zij gaan daar aan de slag als vrijwilligers voor Focus Brazil, een Belgische vrijwilligersorganisatie. ‘Wij’, dat waren Bie, Lore en ik. Met Bie ben ik samen uit Gent vertrokken, Lore is tien dagen later uit Antwerpen gevolgd. Ondertussen zijn we dus zaterdag en is Bie niet meer bij ons. Ze heeft besloten rechtstreeks naar Manaus te vliegen, om haar Amazonetrip te kunnen doen voor het regenseizoen daar aanbreekt. Lore en ik plannen die trip te doen half december, in de hoop dat het regenseizoen (zoals gepland) maar ten volle in januari aanbreekt. En zitten we toch in de regen, tsjah, dan is dat maar zo. In België regent het alle dagen J.

Dinsdagavond hebben we besloten te vertellen aan Geert dat we vertrokken. Ik zag ertegenop en was misschien liever vertrokken in de stilte van de nacht, maar uiteindelijk wilde ik me ook niet verlagen tot het niveau van Geert en zijn we het hem toch met ons drietjes gaan vertellen. Omdat we er niet gerust in waren, kozen we neutraal terrein, een caféetje langs de weg tussen zijn huis en ons huis. We hadden al één van zijn woede-uitbarstingen gezien en we wilden liever dat er andere mensen bij waren als er weer zo een zou volgen. Toen we het hem vertelden, reageerde hij in fases. Eerst bleef hij rustig. Je kon zien aan zijn blik dat hij verbaasd was, maar hij vroeg niet eens waarom we vertrokken, hij vroeg enkel waarheen we zouden gaan. We bleven heel vaag, zoals we van hem geleerd hebben. Het interesseert hem niet waarom we gaan, want hij is er toch van overtuigd dat het niet aan hem of zijn organisatie ligt. Toen Lore vervolgens haar geld ‘durfde’ terugvragen (ze heeft nog voor 4 weken vooruit betaald: 200€), schoot hij in een colère om ‘u’ tegen te zeggen. Plots praatte hij niet meer zo ergerlijk stil en rustig, maar stond hij recht, over Lore gebogen en met een belerend vingertje in haar gezicht te priemen. Hij schreeuwde waar ze het lef vandaan haalde om zoiets te durven vragen. Hij zei dat voor elke 50€ die wij hem gaven, wij hem 130€ kostten (=je reinste larie en apekool). Toen Lore hem dapper vroeg of hij daar bewijzen van had, zei hij dat hij dat zwart op wit kon bewijzen. Lore knikte en zei dat ze de volgende morgen die bewijzen wel eens wou zien en toen werd hij helemaal witheet van woede. Hij had zichzelf duidelijk niet meer onder controle. Hij ging zitten, sprong dan weer recht, wandelde een rondje rond zijn stoel, ging weer zitten, sloeg met zijn hand op tafel, sprong weer recht, zette enkele stappen in de richting van het toilet, keerde toen terug om wat verder te briesen, en zo verder. Lore kon nog honderd keer zeggen dat hij zelf had voorgesteld om de bewijzen zwart op wit te laten zien, hij bleef beweren dat ze echt te ver ging door die bewijzen te willen zien. Lore en ik beseften dat het een verloren strijd was. Gekken hebben altijd gelijk.

Ondertussen was Bie al een tijdje naar huis, want zonder zich ervan bewust te zijn, heeft zij de gave om gewoon al met haar aanwezigheid het bloed van onder Geerts nagels te halen. Eén grappige opmerking en het zat er hem alweer bovenarms op tussen die twee. Geert heeft namelijk geen greintje humor. Ik heb haar dan gevraagd om naar huis te gaan, want ik vreesde dat Geert tot geweld in staat was. In een ongelooflijk grove scheldtirade na haar vertrek, bevestigde Geert zelf dit vermoeden. Na zijn woede-uitbarsting leek hij zichzelf weer onder controle te krijgen en begon hij aan zijn laatste tactiek, de ‘slijmfase’. Slijmen, mouwvegen, mooipraten, … noem het zoals je wil, maar het was compleet belachelijk. Hij probeerde ons te overhalen om te blijven, door te zeggen dat er een leegte zou achterblijven, dat we nog zoveel moois zouden kunnen bereiken, dat de mensen hier ons zouden missen, dat hij ons als koningen zou behandelen, enzoverder. Lore en ik knikten gedwee, terwijl we vooral niet naar elkaar probeerden te kijken om het niet uit te proesten van het lachen. We konden hem er gelukkig van overtuigen dat ons besluit vaststond. Daarna zijn we vrij vlug vertrokken, met de belofte hem te laten weten wanneer we zouden vertrekken. Hij zou ons dat komen uitzwaaien. Nu ja, dat was echt wel het laatste wat we wilden.

De volgende dag zouden Tom en Nele ons komen oppikken rond 15u in de namiddag. ’s Morgens hebben we dus nog vlug een wasje gedaan en begonnen we in te pakken. Tot Geert alweer roet in het eten kwam strooien en rond 11u heel onschuldig de planten kwam water geven en het zwembad wat oppervlakkig kwam schoonmaken. Het is één van zijn specialiteiten, zo totaal onverwachts langskomen, zonder te zeggen wat hij komt doen of voor hoe lang hij blijft. Wij zijn dus uit frustratie alle drie naar het internetcafé vertrokken, hem achterlatend in ons huis. Bij het vertrek zei hij nog dat hij die avond bij ons zou komen intrekken, zodat er zeker iemand aanwezig zou zijn als we zouden vertrekken. Dat was een mooie streep door ons rekening en we hoopten alleen maar dat we weg zouden zijn voor hij met zijn spullen zou aankomen. Toen Tom en Nele belden dat ze heel wat later zouden zijn, begon de stress toe te slaan. Uiteindelijk zijn ze ons om 16u30 komen oppikken en hebben we alles op tien minuten tijd ingeladen. Het was zeer onaangenaam om zo te moeten vertrekken, met de schrik dat er een man zou aankomen die zo woedend zou zijn dat hij agressief zou worden. Gelukkig is hij niet afgekomen en hebben wij zelf de sleutels aan de eigenaar van het huis kunnen teruggeven. Geert had namelijk gezegd dat we die sleutels zeker aan hem moesten geven en niet aan de eigenaar, maar daar trapten wij niet meer in. Anders had hij achteraf gegarandeerd gezegd tegen de eigenaar dat wij vertrokken waren zonder te verwittigen en dat we ook niet betaald hadden, waardoor Geert hem ook niet zou kunnen betalen. Kortom: het vertrek was geslaagd en ik voelde mij ongelooflijk opgelucht. Bovendien ontving Pater Jan ons erg hartelijk en had hij voor een lekker avondmaal gezorgd. Hij vangt dus niet alleen verwaarloosde kinderen, maar ook verwaarloosde vrijwilligers op.

In ieder geval is dit het startschot voor een nieuw begin. Het wordt sowieso beter, want ik ga mij geen twee keer laten vangen aan zo’n oplichterij.

Ik moet wel zeggen dat de voorbije 5 weken geen negatieve ervaring waren. We zijn in contact gekomen met een negatieve man, maar het was ook een ontzettend leerrijke en onvergetelijke periode. Het was onvergetelijk op een andere manier dan ik mij op voorhand had voorgesteld, maar het doel is uiteindelijk wel bereikt: hier ga ik nog lang en veel over kunnen vertellen J.

17-11-2009, 14:30 Geschreven door Lienie