16-01-2010, 00:21 Geschreven door Lienie  

De dag dat we uit Joanes vertrokken was niet echt een hoogtepunt van de voorbije maanden. Het enige dat goed ging, was het busje dat ons stipt om 4u45 kwam oppikken. We namen afscheid van Nele en Tom, met wie we 1,5 maand bloed, zweet, tranen en het toilet hebben gedeeld en vertrokken voor de finale van mijn Braziliaans avontuur. Lore blijft nog 1,5 maand langer om langs de kust naar Salvador, Rio de Janeiro en Foz do Iguaçu te reizen. Voor mij zullen die bestemmingen voor een andere keer zijn ;-).

Het busje zette ons om 5u15 af aan de haven, waar de boot van 6u op ons lag te wachten. Er stond een lange aanschuifrij voor de ticketjes, maar op zich is dat niets speciaals. Het werd echter wel speciaal toen ze vijf man voor ons “PASSAGEM CABO” riepen, wat zoveel wil zeggen als stop, finito, uitverkocht. Dat is sowieso frustrerend, maar zeker als je weet dat er tijdens het aanschuiven tientallen mensen hebben voorgestoken. Hier is dat wel vaker de gewoonte. We gingen er dus van uit dat het wachten zou worden op de boot van 14u30, maar we hadden ‘geluk’, want om 10u30 kwam ons een extra boot oppikken. Hierdoor waren we wel pas om 12u30 in Belém, wat te laat was om ons visum te laten verlengen, aangezien je daar een hele dag voor moet uitrekken (juist ja, één hele dag voor één stempel). Wij dus naar het busstation om ons busticketje naar São Luis te verzekeren en ongelooflijk maar waar, twee man voor ons is het “SYSTEMO CABO”, wat zoveel wil zeggen als finito, stuk, kapot. De computer had het begeven. Koppig als we waren wilden we de rij niet verlaten, want dan bestond de kans dat binnen een kwartier het systeem hersteld was en we onze plaats op de bus definitief kwijt zouden zijn. We hebben dus beurtrolletjes wachten gedaan en twee uur later hadden we toch ons ticket. Om 20u zaten we dan eindelijk op de bus naar São Luis. Het werd een helse rit waar Lore noch ik langer dan 15min aan een stuk geslapen hebben (wegens een absoluut geschifte chauffeur), maar in ieder geval kwamen we de volgende morgen veilig en wel op onze bestemming aan.

São Luis was een verademing na het drukke en vuile Manaus en Belém. Hoewel ook veel in deze stad vergane glorie is (echt typisch Brazilië), straalde het geheel toch een veel gemoedelijkere en vriendelijkere sfeer uit. Dat kan ook aan de grote hoeveelheid marihuana liggen, die in deze reggaestad rijkelijk gerookt wordt. We zagen heel wat muzikanten aan het werk, één dansgroep en we gingen zelfs naar de Braziliaanse cinema. Lore en ik kwamen toevallig een bioscoopzaaltje tegen waar vijf minuten later een Braziliaanse film zou spelen en we besloten er maar meteen naar te gaan kijken. De film heette Deserto Feliz en ging over een meisje uit een arme buitenwijk die in de prostitutie terecht komt en verliefd wordt op een Duitse klant. Niet echt een origineel verhaal, maar wel goed voorons Portugees ;-). En ook leuk om te zien hoe de Brazilianen naar Europeanen kijken. Overdag deden we een stadswandeling uit Lores gids (die ons totaal op het verkeerde pad bracht) en bezochten we uiteraard de enige gigantische winkelstraat van de stad. Daar zie je dus – net zoals in de andere grote steden – dezelfde kleren in elke winkel. En met dezelfde bedoel ik echt identieke kleren. Bovendien zijn ze overal dezelfde prijs en hangen ze op dezelfde plaats. Als je één winkel gedaan hebt, heb je ze allemaal gedaan. Helaas houdt dat Lore niet tegen om urenlang te windowshoppen, iets waar ik bepaald niet goed in ben. Ik ben dan maar gaan souvenirshoppen ;-). Op de weg terug naar huis ben ik erin geslaagd verloren te lopen, maar het is dus effectief zo dat dit de beste manier is om een stad te leren kennen. Er waren geen toeristen meer te bekennen en ik zat middenin het dagdagelijkse leven van de Braziliaanse werkmensen. Ik heb mijn ogen de kost gegeven, maar toen het begon te schemeren ben ik toch maar vlug op een bus gesprongen.

We hadden ook graag Lençois de Marhenses bezocht, een nationaal park in de buurt van São Luis, maar laten januari en februari nu net de twee maanden zijn waarin dat park volledig uitgedroogd is en er dus niets te zien is. Zelfs de reisbureaus zeiden dat het niet echt de moeite zou zijn. Daarom zijn we een dag vroeger dan gepland richting Jericoacoara vertrokken, waar we nu de laatste dagen voor onze terugkeer naar Fortaleza doorbrengen. Jeri is alles wat ik nog niet gehad heb hier in Brazilië: zon, strand, palmbomen, kokosnoten, cocktails, zee en hangmatten . Een verademing, hihi.

Aiaiai, het zal pijn doen om terug te gaan werken in het toegevroren België…

Nog exact één week voor ik terug ben in België en voor er een einde komt aan deze blog. Ik heb vernomen dat er al wat mensen zijn afgevallen omdat ik er maar niet in slaag het kort en bondig te houden, maar chapeau dus aan de dapperen die het tot hier hebben volgehouden ;-). Er volgt zeker nog een post voor ik terugkeer naar België, want als er één ding is wat er in Brazilië nergens te kort is, dan is het…tijd!

Tchau!

16-01-2010, 00:19 Geschreven door Lienie  

Op zondag 10 juli was het eindelijk zover. De crèche waar we wekenlang aan hadden gewerkt, zou officieel ingehuldigd worden. We hadden eerlijk gezegd geen idee van wat we ons bij die inhuldiging moesten voorstellen. Als het op zijn Braziliaans zou gebeuren, zou er niet te veel poespas rond gemaakt worden, maar dan zou er tenminste wel veel cerveja (=bier) aan te pas komen. Het was dan ook een supergrote verrassing toen we er zondagmorgen om 9u aankwamen en de crèche versierd was met linten, ballonnen en strikken, allemaal in de kleuren van het gebouw (groen-oranje-blauw). Bovendien waren een vijftal vrouwen in de keuken druk in de weer met het koken van feijão (rijst met bonen) en boi (buffelvlees). Er was guaraná in overvloed (Braziliaanse frisdrank die naar mijn mening smaakt naar gesmolten druivensuiker), maar géén bier! De vrouwen merkten terecht op dat dat niet echt hoort bij de opening van een peutertuin. Bovendien waren er ondertussen drie palen in de grond geklopt waaraan drie vlaggen hingen: één van Brazilië, één van Agua Boa en één van Salvaterra. Want jawel, de schepen van onderwijs van Salvaterra zou aanwezig zijn! Buiten stonden in de schaduw ook een vijftigtal stoelen opgesteld en er was zelfs een DJ, met computer en alles! We waren onder de indruk…

Tegen tien uur begon het volk toe te stromen en Selma maakte er een persoonlijke zaak van om ons aan alle politici voor te stellen. Wij dus vriendelijk glimlachen en handjes schudden. Na vier politici kwam ik al tot de conclusie dat ik nooit presidentsvrouw zou willen zijn. Wat een geforceerde bedoening... Gelukkig is de kans dat mijn man president wordt behoorlijk klein ;-). (Alhoewel, issie geen vice-president van De Elleboog?). Soit, er kwamen behoorlijk wat belangrijke en ‘gewone’ mensen op af. In totaal zal er meer dan honderd man aanwezig geweest zijn. Wat vooral opviel is dat elk gezin zijn hond meenam, dus tegen half elf was er een hele hondenkennel aanwezig. In combinatie met de peuterbevolking en aanverwante ouders en grootouders was dat een kleurrijk en fascinerend schouwspel.

De officiële ceremonie begon met het volkslied. Dit zijn nog eens mensen die met nationale trots! Ie-de-reen, van zes tot zesennegentig, kende dat volkslied uit zijn hoofd. Iedereen stond recht, richtte zich naar de vlag, en zong met de hand op het hart het volkslied mee. Echt een schoon moment. Kiekenvel bij 35graden. Het volkslied duurde de volle vijf minuten, gedurende dewelke de drie vlaggen tergend traag gehesen werden. Achteraf was er luid applaus, een speech van Alexander en het ‘doorknippen’ van het lint dat voor de crèche gespannen was. Het was meer gewoon een strik die losgetrokken werd, maar het had ook zijn charme. Gezien de gringo’s in de volksmond waren gereduceerd tot ‘Tong e equipo’ (Tom en zijn team – ze konden onze namen niet onthouden), was het Tom die de eer kreeg om het lint te helpen lostrekken en Tom die achteraf ook een speechke mocht afsteken. Wij stonden er wat schaapachtig bij te lachen. Helaas volgde er toen een ritueel waarbij elke politici ook minutenlang mocht speechen, waarbij telkens eerst God en vervolgens één of andere politieke partij werden bedankt, afhankelijk van de partij van de politici. We kregen het nogal op ons heupen, aangezien de politici nada, niets, noppes te maken hebben met deze crèche, maar ja, het hoort zo. Brazilië is een op-en-top bureaucratisch land.

Vervolgens werd het eten uitgedeeld en tot ons grote verbazing ook de bingobriefjes! Bij een opening hoort blijkbaar ook een bingo. Het was hilarisch en het moet gezegd worden dat de Brazilianen hier beduidend meer in geïnteresseerd waren dan in de speechen van de politici. Nele had haar zinnen gezet op de koffiekan (7 juiste cijfers) en we waren dan ook uitzinnig van vreugde toen bleek dat Tom de koffiekan won! Er moet wel bij gezegd worden dat die koffiekan niet voor ons is, maar voor Edineia, want wij hebben de hare gebroken ;-). Kwam dat ons even profijtig uit… Niet veel later (rond 12u ’s middags) werden we door João meegetroond naar zijn huis waar er wel bier was… En dat was het begin van een zéér lang feest met veel bier, veel leute en veel muziek.

Het eindigde om 20u30 ’s avonds toen ik dreigde alleen met de auto van Alexander naar huis te rijden, anders hadden de luitjes doorgefeest tot de volgende morgen (Lore noemt mij niet voor niets ‘Mama Lientje’). Helaas moesten Lore en ik om 4u15 opstaan om onze boot naar Belèm te hebben en ik had nog niet eens mijn rugzak gepakt. Uiteindelijk heb ik de van-lichtjes-tot-zwaar-geïntoxiceerde reisgenootjes in de auto gekregen en zijn we naar huis gehobbeld; ik aan het stuur van een auto waarvan de lichten met elektriciteitsdraadjes aan elkaar moeten worden geknoopt (willen ze branden) en de ramen met de handen naar omhoog moeten worden getrokken. Het was een schitterende ervaring, ondanks de seksistische opmerkingen van de mannen ;-) (vrouw aan het stuur en dergelijke blablabla).

Kijk gerust even op Picasa naar de voor-en nafoto’s van de crèche.

Tot de volgende!

16-01-2010, 00:18 Geschreven door Lienie  

11-01-2010, 21:54 Geschreven door Lienie