Ze snuiten hun neus niet in een zakdoek. Ofwel snuiven ze het hele zaakje continue terug naar omhoog, waarna ze het met veel lawaai inslikken, ofwel snuiten ze lekker hun neus in hun hand… Je neus in een zakdoek snuiten vinden zij iets vreselijk vies.

De vrouwen hebben een vreemde lichaamsbouw. Vrijwel allemaal hebben ze slanke benen, maar echt een dikke buik. Dat komt waarschijnlijk van het vele wandelen enerzijds en de dikmakende rijst en pasta anderzijds. (En ongelooflijk maar waar, na drie maand zie ik die verandering in lichaamsbouw bij mezelf ook al).

Als je als gringo een kledingwinkel binnenstapt, krijg je direct een persoonlijke lijfwacht (vreselijk irritant!). Zo lang je in de winkel rondneust en past, volgt die je op ongeveer een meter afstand. Als je iets uit de rekken neemt om het beter te bekijken, neemt die direct een gelijkaardig kledingstuk dat je misschien ook wel eens mooi zou kunnen vinden. Eerst vonden Loren en ik het grappig en deden we spelletjes met onze lijfwacht (plots vlugger beginnen wandelen en onverwachts links- en rechtsaf slaan, plots omdraaien zodat ze tegen je opbotsen, hehe), maar uiteindelijk krijg je het wel op je heupen van iemand die de hele tijd op je vingers kijkt. (En néén Tom Couckuyt, dat is niet typisch leerkrachten!)

De vrouwen en mannen vinden het zelf ook ‘muito quente’ (bloedheet), maar ze lopen hier wel vrijwel allemaal rond in een nauw aansluitende jeansbroek en een t-shirt met mouwen. Ik weet al niet waar gekropen in mijn short en topje. Onbegrijpelijk…

De mensen die in lemen hutjes wonen, hebben wél kabeltelevisie en gsm.

Heel wat mensen steken hier ongegeneerd voor in de wachtrij. Het ergste is dat daar maar zelden iemand op reageert. Er zou bij ons nogal een storm van protest opsteken, zeker als je al 1,5 uur staat aan te schuiven!

Er zijn exemplaren van dit voor-de-rest-intelligent-volk die denken dat België in de buurt van Mexico ligt, of ook op fietsafstand van Engeland, of ook op een uur of drie vliegen van Fortaleza…

Telkens ik zeg dat mijn namorado in België braafjes op mij zit te wachten, schud mijn gesprekspartner (M/V) vol ongeloof het hoofd. Dit is werkelijk iets ondenkbaars in Brazilië. Een meisje uit Sao Paulo vertelde mij dat een man zelfs een einde aan de relatie zou maken als de vrouw voor één week alleen op reis zou willen.

ALLE vrouwen hebben hier lang haar. In het noorden smeren ze daar ook een ondefinieerbaar spul in, zodat het vreselijk vet lijkt, wat de krullen natuurlijk wel in bedwang houdt, maar niet echt mooi is (naar mijn onbenullige persoonlijke mening).

Brazilianen zijn heel affectieve mensen. Als je iemand graag ziet, mag heel de wereld dat weten. Hier wordt ‘in het openbaar’ heel wat afgekust en geknuffeld. Neem daarbij dat men hier ook heel open is over seks en het geeft soms wat vreemde taferelen in het straatbeeld.

Verder gaand op het vorige moet ook gezegd worden dat men zich hier niet schaamt over wat te veel naakt (wat zijn wij Belgen preuts!). Buiken en borsten swingen er maar op los en t-shirts met open rug zijn erg in de mode, wat allemaal weinig aan de verbeelding overlaat. Vrouwen geven hier ook overal de borst: in de bus, in de bank, op straat, op de boot, … op elk moment van de dag en aan kinderen die vaak al twee jaar of ouder zijn.

Het wc-papier wordt hier nooit in het toilet gegooid, wat voor boodschap je ook hebt gedaan. Alles gaat in het vuilbakje naast het toilet. De eerste weken is dat ongelooflijk aanpassen, maar ook dat went uiteindelijk. (écht waar… alles went)

In tegenstelling tot in België is de klant hier geen koning. De kassierster is koningin. Als de kassierster geen zin heeft om aan haar kassa te gaan zitten of om vlugger te werken dan één ingescand product per tien minuten, dan moet de klant braafjes wachten. Vooral niet zuchten of klagen!

Ik vind van mezelf dat ik vrij ‘groen’ ben en wel aandacht aan het milieu besteed, maar als je ziet hoe hier in Brazilië met plastiek zakjes gesmeten wordt, dan stel je je toch vragen. Het is ongelooflijk, in de supermarkt verpakken ze bijna àlles in aparte zakjes. De fles cola gaat niet bij de zeep en die gaat niet bij het toiletpapier. De koekjes gaan in een apart zakje en de melk ook. Het fruit al zeker. Na elk supermarktbezoek ben je tien plastiek zakjes rijker. Die zakjes worden dan daarna gewoon opgebrand in de tuin, samen met de rest van het huiselijk afval.

Ze eten hier twee keer warm per dag.

Behalve de rijst, bonen en spaghetti is een andere Braziliaanse ‘specialiteit’ açaí. Heel wat mensen zijn er dol op, maar toen Nele, Lore en ik het voorgeschoteld kregen, konden we niet bepaald delen in de vreugde

Het goedje bestaat uit een bruin-paarsachtige brij met brokken, waar farofa (korrelachtige bloem) en suiker wordt bijgedaan. Het smaakt naar de geur van een onverluchte zolder (in de hoop dat iemand begrijpt wat ik bedoel). Echt niet te eten! Maar ja, de Brazilianen houden dan ook niet van onze macaroni met kaassaus of groentesoep.

De mensen tanken hier telkens maar voor vijf of zes liter. Ze tanken net genoeg voor het traject dat ze die dag/week moeten doen en komen de volgende dag/week gewoon terug.

Aan langetermijnsparen doen ze hier ook niet. Als ze het geld ervoor hebben, kopen ze bakstenen, die blijven dan een jaar liggen tot ze het geld hebben om cement en hout te kopen en als ze een jaar later dakpannen kunnen kopen, beginnen ze te bouwen.