De cultuurverschillen tussen Brazilië en België zijn ontelbaar en zitten in de kleinste dingen. Het zijn die verschillen die dit hele avontuur zo boeiend maken. Alles opsommen is onbegonnen werk, maar hier toch al een klein begin.
Zoals algemeen geweten hebben de Brazilianen ritme in hun lijf. Het lijkt wel iets genetisch: kleine kinderen, jongens, pubers, mannen, vrouwen, iedereen kan dansen! En hoe! Het is fascinerend om naar te kijken, maar moeilijk om als opvallende gringa aan de kant te blijven staan. Hier danst namelijk niemand alleen. Alles gebeurt per twee. Zoals bij ons iedereen op zijn eigen danst (in grote groep), zo danst iedereen hier in koppels. Daarom hoef je niet een koppel te zijn in de amoureuze zin van het woord, gewoon man+vrouw, vrouw+vrouw of man+man is genoeg . Broer+zus, vriend+vriendin, verliefd koppeltje, vader+dochter, vriend+vriend, alle danscombinaties zijn mogelijk, als het maar met twee is. Het duurt dus niet lang voor je als eenzame gringa door een local wordt meegesleurd op de dansvloer. Dat is toch wel even aanpassen, vooral omdat de Brazilianen heel lichamelijk dansen en wij Belgen het liefst zo afstandelijk mogelijk houden. Zelfs onze slows zijn nog minder close dan het gewone dansen hier. Tegen elkaar aangeplet staat en shaken maar!
Wat bij ons nog taboes zijn, is hier de normaalste zaak van de wereld: travestieten, transseksuelen en porno. Zelfs in kleine dorpjes zoals Joanes. Wij stonden natuurlijk te giechelen en te staren toen we de eerste travestiet zagen, maar niemand hier kijkt daar van op. Ook homoseksuelen lopen hier gewoon hand in hand over straat en dansen met elkaar zonder dat iemand eigenaardig kijkt. Mannen lopen gewoon op straat te pochen met de porno die ze op hun gsm hebben staan. Zo heeft Tom al mogen meekijken naar de pornoversie van Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen op de gsm van een local. Als wij vrouwen nieuwsgierig willen meepiepen, worden we kordaat afgescheept. Tssss .
Gemiddeld valt hier om de twee dagen de elektriciteit en de watervoorziening weg. Zonder elektriciteit is het nog te doen, want we hebben kaarsen en zaklampen, maar zonder water zitten als je een hele dag gewerkt en gezweet hebt, is echt onaangenaam. Of net uitgebreid naar het toilet geweest zijn en dan niet kunnen doorspoelen Of net je kleren hebben ingezeept en ze niet kunnen afspoelen Als de watertoevoer dan meer dan 12uur is afgesneden, dan is het toch wel even vloeken. Na onze eerste werkdag was het ook van dat We hebben nog twee uur zitten wachten, maar toen er dan nog steeds niets uit de kraan kwam, zijn we ons maar gaan douchen in de zee. Onder het maanlicht en in vrij warm, niet te zout water. ZALIG! Maar omdat ik de enige was met Ecovert douchegel gaan we dat toch niet te vaak doen. Ze leven hier immers van de visvangst .
Mensen worden hier begraven op dezelfde dag dat ze sterven. Het moet allemaal heel vlug gebeuren, want in deze hitte en met deze vochtigheidsgraad begint alles vlug te rotten en te stinken. Veel tamtam wordt er ook niet rond gemaakt. De dood hoort hier gewoon bij het leven. Het loodje neergelegd? Hups, de grond in en het leven gaat weer verder!
Schaafwonden, bleinen, opengekrabte muggen- of mierenbeten alle wondjes helen hier opvallend traag. Hier in Joanes jeuken de mierenbeten trouwens erger dan de muggenbeten.
Ondanks de hitte, droogt de was hier erg traag. Trager dan in onze living in België zou ik zelfs zeggen. Als je dus je enige matrasovertrek wil wassen, moet je dat s morgens bij het opstaan doen, zodat het min of meer droog is tegen s avonds. Ook al hangt hetde hele dag in de felle zon, door de vochtigheid gaat het maar traag vooruit.
Net als in Caucaia hebben we ook hier onze huiskikker in de douche. Het is altijd even schrikken als hij in actie schiet op het moment dat jij de waterstraal aanzet, maar behalve zijn behoeftes achterlaten op de muur doet hij niets verkeerd .
Omdat de vuilkar hier niet op vaste dagen of vaste momenten langskomt, wordt het meeste vuil gewoon in de tuin of op straat verbrand (niet leuk als je was net hangt te drogen!). Nog een reden waarom de vrouwen moeten thuisblijven en niet kunnen gaan werken. ALS de vuilkar langskomt, dan moeten ze zich met hun vuilzakjes naar buiten reppen, want de vuilkar stopt niet en je moet er met je vuilzakken achteraan lopen. Hij rijdt wel zodanig traag dat je hem kan inhalen. Als je net onder de douche staat of op het toilet zit, dan heb je pech en moet je wachten tot de volgende keer dat de vuilkar langskomt.
Als je verse vis wil, ga je s morgens gewoon naar het strand. Dan komen de vissersboten aan met hun vangst van die morgen en kan je gewoon een vis meenemen. Die wordt dan ter plekke gewogen en gekuist. Ingewanden eruit, staart en vinnen eraf. De urubús zitten naast de vissersboten te wachten tot ze het afval mogen verorberen. Na ondertussen al ontelbare dode vissen te hebben gezien, ben ik toch al van één fobie af.
Terwijl een zondvloed België en de rest van Europa overspoelt, warmt het hier elke dag een beetje meer op. De droogte teistert de groente- en fruitteelt, waardoor er nu nog meer dan anders het probleem is van eenzijdige voeding. Ook wij krijgen daar steeds meer mee te maken. Het groente en fruit dat in de winkels ligt, ziet er allesbehalve appetijtelijk uit en in de heerlijke passievruchten zit soms enkel zwarte schimmel
In die hitte zijn we ondertussen wel beginnen werken! Omdat Lore en ik hier maar tot 10 december zijn, hebben we besloten om eerst in Agua Boa aan de slag te gaan. Daar hebben we vorige week de burgemeester ontmoet, die ons de crèche heeft getoond. Die crèche is in gebruik, maar er was heel wat werk aan. Het dak bestond uit golfplaten, wat veel te warm was. Waarom ze er die in eerste instantie ooit opgelegd hebben, is ons onduidelijk. Deze week hebben we dus het schooltje leeggehaald, het oude dak afgebroken en het nieuwe dak erop gelegd. Daarvoor hebben we heel wat materiaal moeten kopen, allemaal met geld van de vrijwilligers. Het is namelijk zo dat de burgemeester maar geld heeft voor OF een bouwvakker OF het materiaal. Hij kan ze niet alle twee betalen. Koopt hij het materiaal, dan kan niemand het werk uitvoeren. Betaalt hij een bouwvakker, dan heeft die geen materiaal. Dankzij alle lieve mensen die hebben bijgedragen aan de benefieten in september en oktober is er nu wel materiaal en is de bouwvakker deze week samen met ons aan de slag gegaan.
Maandag zijn we de bestelling gaan plaatsen en wonder boven wonder was dinsdag al het materiaal ter plaatse. Ongelooflijk snel en efficiënt naar Braziliaanse normen. De dakpannen, houten balken, verfborstels, kalkverf, nagels, werden geleverd en we konden aan de slag! Dinsdag zijn de vrouwen eerst begonnen met het slopen van het vervallen groentetuintje naast de crèche. Dat bestond uit ineengezakte constructies met halve lappen plastiek en verrotte houten balken. Het was een vuil werkje, maar we zagen wel snel resultaat. De mannen haalden de golfplaten van het dak, iets waar de vrouwen niet bij mochten helpen. Als het enkel van de Brazilianen afhing, zouden wij vrouwen hier trouwens niets mogen doen. Hier is het nog echt zo dat de vrouwen thuisblijven en koken, kuisen, boodschappen doen en de was doen. Door de lange afstand naar de supermarkt, het stoffige klimaat en het gebrek aan wasmachines (uiteraard) is dit inderdaad een dagtaak, maar hoe graag ik mij ook aan de plaatselijke cultuur wil aanpassen, mij krijg je niet achter de haard. We mochten dan wel niet op het dak, we hebben toch zelf de houten balken en dakpannen versleept, wat niet weinig verbazing bij de burgemeester (Alexander) en de bouwvakker (João) opriep. Ook voor de rest van de week hebben wij vrouwen zelf werk gezocht, want de (Braziliaanse) mannen weigeren ons werk te geven, tenzij het om het klaarmaken van het tien-uurtje gaat.
In de loop van de week zagen we echter een heel aangename evolutie. Elke dag kwam er meer volk uit het dorp helpen, ook vrouwen! De vrouwen nemen dan wel hun kinderen mee, omdat die anders alleen thuis zitten, maar de kindjes hier kunnen zich echt goed alleen bezig houden! Vrijdagvoormiddag heeft Amanda, een meisje van 5 jaar, zich een hele voormiddag stil gehouden op haar stoel met haar pop. Zo braaf! Bij ons in België zouden ze denken dat er iets mis is het met meisje Vrijdag kwam er ook een meisje uit het dorp ons zelfgemaakte armbandjes geven. Een cadeautje! We werden er helemaal verlegen van. Ze zijn het niet gewoon dat er vrouwen werken in den bouw, maar als ze het zien, hebben ze er wel bewondering voor en doen ze zelfs mee. En de Braziliaanse vrouwen zijn echte werkpaarden! Zij kunnen tegen de hitte en verzetten heel veel werk in een uur. Het is echt zalig om zo tussen de lokale bevolking te zitten en volop te proeven van de cultuur. Ook al kan ik het niet met alles eens zijn, ik respecteer wel alle gewoontes en beslissingen. Zo is het ook enkel Tom die wordt aangesproken als het om geld- of materiaalzaken gaat. Gelukkig haalt Tom er altijd Nele bij, zodat het duidelijk wordt dat bij ons de geldbeslissingen door man en vrouw samen worden genomen. Ook als er iets gehaald moet worden, dan mag Tom altijd mee in de auto, maar de vrouwen niet. Nu begint Alexander het echter wel door te hebben en past hij zich een beetje aan, zoals wij ons ook aanpassen aan Brazilië. Het lukt ons beter en beter om te laat te komen en alles tranquilho te doen J.
Om 11uur zit het voormiddagwerk er op. Tegen dan is het te heet om nog in de zon te kunnen werken. Dan gaan we naar Selma, de vrouw van Alexander, die elke middag kookt voor ons. Ze moet dat niet doen en wij zijn altijd een beetje gegeneerd, maar ze zou beledigd zijn als we onze picknick zouden meebrengen. Elke middag kookt ze rijst, spaghetti, bruine bonen en worteltjes. Soms is er kip bij, soms boi (buffel). Het is altijd lekker, maar hetzelfde. Ik besef nu dat wij Belgen echt verwend zijn met onze grote keuze aan voedsel. Meestal hebben we s middags echter zon honger dat het toch smaakt, hoor. Na het eten gaan we dan naar het strand voor de siësta. Dat is niet iets wat we zelf kiezen, dat is hier verplicht. Tot twee uur is het siësta. Dan hangen de mensen de hangmatten op en slapen ze een uurtje. Wij doen dus gezapig mee! Ik neem mijn ultralicht hangmatje uit de AS Adventure mee naar t strand en hang dat daar op aan een boom. Het is mij nog maar één keer gelukt om effectief in slaap te vallen, maar charmant is het vast en zeker! Om 14u gaan we dan weer aan het werk, tot ongeveer half zes, want dan moeten wij ons naar huis reppen om voor den donker thuis te zijn. João en Alexander werken door tot 18u.
Het is ook nog steeds onwezenlijk hoe mooi alles hier is. Elke morgen zeggen we weer tegen onszelf dat we nooit in ons leven nog zon aangenaam traject naar ons werk zullen hebben. De wandeling van 40 minuten van ons huisje in Joanes naar de crèche in Agua Boa gaat volledig over hetstrand. We staan om 6u op om tegen 6u45 te vertrekken, want dan is het nog niet te warm (gelukkig!). Wel warm genoeg om in t-shirt en short over het strand te lopen, uiteraard. De tocht gaat over zand, door water en over rotsen. De ibissen vliegen naast ons op en de krabben schieten voor ons voeten weg. Rechts van ons klimt de zon zienderogen naar boven, links van ons wuiven de palmbomen in de zeebries. Geen flatgebouwen, geen autos. Occasioneel wel een buffel. Het blijft onwerkelijk, elke morgen opnieuw. Aan de urubús die s morgens de aangespoelde vissen oppeuzelen, begin ik wel te wennen. Ik moet al niet meer walgend wegkijken en de stank van de rotte vissen kan er ook alweer mee door. Of hoe een mens zijn normen en waarden snel aanpast
Het is spijtig dat ik hier niet echt lang kan blijven (en nog veel spijtiger dat ik 5 weken heb verkwanseld in Caucaia), maar ik heb niet echt de keuze. Ik ben hier nu samen met Nele, Tom en Lore. Nele en Tom blijven hier tot eind januari, maar Lore vertrekt al rond 10 december. Als ik helemaal niets wil reizen, dan kan ik hier in Joanes bij Nele en Tom blijven, maar ik wil toch graag nog naar het Amazonewoud. Omdat het geen goed idee is om dat alleen te doen, moet ik dan wel mee met Lore. Pas op, dat is geen straf hoor, ik kom supergoed overeen met Lore. Maar zij heeft afgesproken met een ander meisje, Mandy, dat op 7 december in Belèm aankomt. Mandy neemt dan de boot naar hier en blijft hier een dag of twee, drie, om te bekomen van haar jetlag. Daarna zetten we aan naar Manaus. Uiterlijk 10 december moet ik hier dus al vertrekken, als ik nog iets van Brazilië wil zien. In ieder geval ben ik dolblij dat ik hier wel kan ervaren waarvoor ik naar Brazilië gekomen ben. We wonen in een dorp waar we de enige gringos zijn en waar we dus echt ondergedompeld worden in de cultuur. Missie geslaagd!
Nu ja, als we nog twee weken kunnen bouwen, zal het werk al heel wat opgeschoten zijn in de crèche. De burgemeester durft zelfs te beweren dat de crèche af zal zijn, maar daar hebben wij sceptische Belgen toch ons twijfels bij. De muren hebben nu een eerste kalklaag gekregen, maar alles moet nog overschilderd worden, de huidige vloeren moeten worden uitgebroken, er moeten nieuwe vloeren worden gelegd, er moeten nog een overdekt terras worden gemaakt, het badkamertje moet nog worden betegeld, Mij lijkt dat ontzettend veel werk, maar we zien wel.
Ondertussen hebben we viavia ook nieuws van het Geert-front (u weet wel, de blaas van Power of Universe). Het centrum van P.O.U. in Heestert is twee weken geleden verzegeld door de deurwaarder, jawel. De elektriciteit is afgesloten en het huis met politielint afgezet. Blijkt dat meneer in die 18 maanden tijd nog nooit zijn huishuur of elektriciteit had betaald Ook het chique zaaltje in Knokke waarin hij zijn benefiet heeft gegeven is nooit betaald. Het zilver waarmee hij zijn hangertjes heeft laten maken: niet betaald. Van in Caucaia heeft ons het nieuws bereikt dat hij zich bij ARCA (een sportvereniging) voordoet als een miljonair uit België en (alweer) veel geld belooft. Ondertussen zijn ze gewaarschuwd er niets van te geloven. Wij zijn hier nu druk bezig met het opschrijven van ons verhalen. Deze oplichter mag niet vrijuit gaan. U hoort nog van ons!
Zo, tijdens de week is het moeilijk op het internet te geraken, maar deze post bereikt jullie wel. Op het Braziliaanse tempo J.
Maandag zijn we het materiaal gaan kopen en dinsdag zijn we beginnen bouwen. Omdat we elke dag om 6 uur opstaan en pas ´s avonds om 18u30 totaal versleten thuiskomen, heb ik nog geen nieuwe blogpost geschreven. Nu ja, het cliché beweert dat een beeld meer zegt dan duizend woorden, dus daarom staan er 31 nieuwe foto´s met uitleg op:
Onder de foto´s staat telkens een klein zinnetje tekst, zodat duidelijk wordt waar we de voorbije week mee bezig zijn geweest. Tijdens het weekend zal ik een nieuwe post schrijven.
Het ziet ernaar uit dat we morgen aan het werk gaan!
Deze week hebben we verschillende projecten opgezocht die Focus Brazil enkele jaren geleden heeft opgestart en er is wel wat werk aan de winkel. Er is heel veel dat we zouden kunnen doen, zoals de horta´s (groentetuintjes) terug opbouwen, meehelpen in de kindercrèche, spelletjes maken voor de naschoolse opvang die geen geld heeft om spelletjes te kopen, het gebouw van de naschoolse opvang schilderen, een kindercrèche in een nabijgelegen dorp (Agua Boa) verder helpen bouwen, etc. We moeten kiezen, want we kunnen uiteraard niet alles doen en daarom gaan we ons eerst concentreren op de spelletjes en de bouw in Agua Boa. Dat zijn de twee meest zinvolle dingen, aangezien de groentetuintjes verwaarloosd worden door de plaatselijke bevolking en er na ons vertrek wel eens weer niets meer in zou kunnen gedaan worden (dit is reeds 2 maal gebeurd).
Vanaf morgen (of maandag?) gaan we dus van ´s morgens vroeg tot 11u vloertegels leggen, muren schilderen, het toilet betegelen, een nieuw dak leggen, Tijdens de middag is het te warm voor fysieke arbeid en kunnen we ons toeleggen op de spelletjes. Vanaf 15u kunnen we dan weer verder bouwen. Ik kijk ernaar uit om in actie te schieten!
Het duurt wel telkens 2u (heen en terug, bus + bootje) om naar het internetcafé te gaan, dus erg vaak kan ik niet posten of mailen.
Maar toch een heel dikke dankjewel aan de trouwe lezers en mailers. Het is leuk te weten dat er zoveel interesse is vanuit België!
Specifiek: Lieve en Debbie, merci voor jullie enthousiasme J Liesebloem, bedankt voor de lieve mails! Dikke kus aan Lotte! (en Helmut uiteraard ook) Meisjes van SP: blue girls are the best! Moksjes van Jootn zijn maten: het doet mij superplezier dat jullie mijn avonturen zo trouw volgen (en de Jootn blijven troosten, hihi) (schoon)Familie: ik mis jullie! (En ik ben on-ge-looflijk benieuwd naar Bolje MV!) Ik zou wel een sissienight, een perenchocoladetaart, een Pietje Pekje, een ZaraatjeenDouwke of een filmavondje kunnen gebruiken J
We zijn hier nu bijna een week en het was alweer op-en-top Brazilië! (Gelukkig op-en-top-Alaska zou minder prettig geweest zijn )
Brazilië is: - Twee uur wachten om een simkaart geactiveerd te krijgen om dan te horen dat de operator overbezet is. - Anderhalf uur aanschuiven in de bank voor het afhalen van geld. - Uren wachten op dorpsbewoners die ons rondleidingen in de groentetuintjes en scholen geven. - Zweten. - Zo weinig mogelijk bewegen tussen 11u en 15u omdat de hitte dan echt verlammend werkt. - Met handen en voeten proberen uitleggen wie we zijn en wat we hier komen doen. - Traag achter een local slenteren die geen moeite moet doen om al wandelend bijna stil te staan. - Zweten. - Genieten van de vriendelijkheid van eetkraampjeseigenaars. - Herkend en toegewuifd worden. - Even stilstaan bij de pracht van de natuur, die zo uit een documentaire lijkt te zijn geknipt. - Zoeken naar verse groenten en fruit, die hier niet zo talrijk aanwezig zijn. - Zweten. - Darmproblemen krijgen na het nogmaals proberen drinken van putwater. (Ik blijf geloven dat ik er op een dag tegen zal kunnen!) - Op elk moment van de dag opschrikken door luide knallen vuurwerk. Armoede tiert hier welig, maar op een vuurpijl meer of mind - Gefascineerd kijken naar het danstalent van mannen en vrouwen. - Cola drinken omdat er behalve kraantjeswater en bier niets anders is. - Grote stukken dood beest tot eetbare porties zien gehakt worden. - Zweten. - Slalom lopen tussen de buffels en de straathonden. - Wanhopig op zoek gaan naar gsm-bereik. - Zich erbij neerleggen dat het gsm-bereik beperkt blijft tot een half streepje (om de vijf uur). Net genoeg om een sporadisch berichtje te krijgen of te versturen. - Vooral de woorden haast, stress en stiptheid uit het woordenboek schrappen. - Vertederd kijken naar kindjes die het volkslied vrolijk meezingen, met de hand op het hart. - Knikken als een Braziliaan een heel verhaal in het Portugees afsteekt, ook als je er geen woord van begrijpt. - Zweten. - Twee keer per dag douchen met koud water en fanatiek muggenmelk smeren. - Elke nacht wakker worden en denken dat er muggen onder het muggennet zijn gekropen. - Kikkers in de douche. - Vloeken op de computer in het internetcafé die er vijf minuten over doet om één internetpagina te openen - Krabben, krabben en nog eens krabben! De muggen steken ook op klaarlichte dag en door ons kleren heen. - en uiteraard nog zo veel meer, maar mijn tijd in het internetcafé is op J
Het is gelukt om nieuwe foto´s op te laden. Ze zijn te vinden op
Om van Caucaia naar onze eindbestemming (Joanes) te geraken, zijn we 48 uur onderweg geweest. Eerst heeft Pater Jan ons op vrijdag 13 november naar het busstation van Fortaleza gebracht, waar om 9 uur onze bus naar Belèm vertrok. Op die bus hebben we 27 uur gezeten. Het viel allemaal nog mee, want Lore en ik hadden eraan gedacht om een zetel achter elkaar i.p.v. naast elkaar te reserveren, zodat we elk twee zetels hadden. De bus was niet volzet en ons plannetje geslaagd! Natuurlijk is het niet supercomfortabel slapen op een bus, maar we hadden vrij veel beenruimte, dus het ging wel. Enkel de airco stond véél te koud, waardoor onze trui, lange broek én fleecedekentje in Brazilië toch nog van pas zijn gekomen. Na de busreis bracht een taxi in Belèm ons op zaterdag naar de Hidroviária, het deel van de haven waar de boten naar de eilanden vertrekken. Om 14u30 namen we de boot naar Foz do Camará. Het boottochtje van drie uur was duizend keer erger dan de bustocht van 27 uur. Het eerste half uurtje was het geklots grappig en lachten we dat het een beetje op de piratenboot in pretparken leek. Al vlug ging het geklots echter over in gekots. Wij alle vier zo ziek als een hond, maar gelukkig bleek het niet enkel een toeristenverschijnsel. De zee was veel wilder dan anders en ook de locals leken er niet gerust in. Er zaten vrouwen te huilen, anderen hadden hun reddingsvest al aangetrokken en overal dreven teenslippers en plastieken zakken met bezittingen. De golven sloegen gewoon overboord, tot op de eerste verdieping waar wij zaten. De echt stoere mannen bleven echter gedurende de hele boottocht verder kijken naar het voetbal, want uiteraard was er ook op de boot televisie met voetbal. Ik werd nog maar misselijk als ik al gewoon mijn ogen opendeed, dus van het voetbal (oefenmatch Brazilië-Engeland) heb ik niet veel gezien.
Groot was onze opluchting toen we rond 17u45 eindelijk op Ilha de Marajó aankwamen. We besloten dat we de boottocht terug naar het vasteland zo lang mogelijk zouden uitstellen J. Dan nog een busje en een half uur later kwamen we aan in Pousada Ventania, in mijn Lonely Planet omschreven als het mooiste hotel van het eiland. We zijn niet van plan om ze allemaal te gaan bekijken, maar onze paradijsmeter sloeg tilt, dus we geloven de Lonely Planet graag. Ik heb besloten om mijn foto van het ontbijt-zicht-op-zee tot behangpapier te laten maken in België zodat ik mij daar elke morgen een beetje terug in Joanes kan wanen. Zie de fotos op Picasa.
Edginea, de eigenares van de pousada is een medeverantwoordelijke van Focus Brazil, het nieuwe project waarvoor we hierheen gekomen zijn. Omdat het bij onze aankomst zaterdag al donker was, bleven we één nacht in de pousada slapen, maar op zondag verhuisden we naar ons eigen stekje. De komende maand (twee maand voor Nele en Tom) verblijven we in een huisje van Edginea. Het is klein, maar zeker groot genoeg. En belangrijk: het is niet ommuurd. We kunnen rondkijken en vrij rondlopen, in tegenstelling tot onze vorige verblijfplaats. Het huisje bestaat uit vijf ruimtes: living, keuken, badkamer en twee slaapkamers, maar die ruimtes zijn enkel gescheiden door halve muren. Dat betekent dus dat ons koppel niet te zot kan doen en dan iedereen naar buiten moet als er iemand buikkrampen heeft, wat voor de nodige hilariteit zorgt.
Het dorpje Joanes is zodanig klein dat het maar uit één hoofdstraat bestaat en er rijden vrijwel geen autos. Er zijn ook maar twee busjes per dag naar de grotere steden in de buurt, één s morgens om 7u15 en één s middags om 12u30. Hier zitten we dus helemaal afgesneden van de bewoonde wereld, maar het is wel een oase van rust. Bovendien ziet het ernaar uit dat er wel wat werk geleverd kan worden, onder andere aan de verwaarloosde groentetuintjes. We weten nog steeds niets wat we hier precies kunnen doen, maar we zijn hier dan ook nog maar drie dagen. Het meest gehoorde Braziliaanse woord hier in Joanes is tranquilho. Het is hier wel nóg warmer dan in Caucaia, dus even aanpassen is geen overbodige luxe. Hier duurt de siësta van 11u tot 15u30, daartussen zijn de straten verlaten. We hebben het al aan den lijve ondervonden: tussen die uren weet je niet waar te kruipen van de warmte. De werkdag loopt hier dus van 6u tot 11u en dan van 15u30 tot 18u. In Joanes zijn er geen banken, is er geen internet en geen gsm-bereik, dus contact met het thuisfront is iets moeilijker. We gaan proberen één keer per week naar Souré of Salvaterra te gaan, in de hoop dat we daar wel op het internet kunnen en er wat geld kunnen afhalen.
Hier in Joanes lopen de buffels vrij door de straten. De mensen zijn donkerder dan in Caucaia, ze hebben meer weg van de indianen. De zee ligt op 100 meter van ons huisje, maar net zoals het zeewater is ook de zeebries warm en zorgt die dus voor weinig verkoeling. We hebben in ons straat ook al een prachtige, felgroene leguaan gezien van meer dan een meter lang, maar we waren te laat om hem op foto te kunnen vastleggen.
Op maandag zouden we deel één van het project bezoeken. Om 10u zou Edginea ons komen oppikken, maar naar Braziliaanse gewoonte was ze er om 11u30 nog niet. Om kwart voor twaalf is ze langs gekomen om te zeggen dat ze om 16u terug zou langskomen J. Tjsah, zo gaat het hier. Uiteindelijk zijn om 16u45 (!) ons dan twee andere medewerkers komen ophalen: Marie-Nèche en Maria do Carmo. Aan een tempo dat meer achteruit dan vooruit ging, zijn we de twee groentetuintjes gaan bezoeken die eerdere medewerkers van Focus Brazil hier al aangelegd hebben. Er blijft niet bijster veel meer van over (zie fotos), maar misschien is hier wel werk voor ons weggelegd. Al heeft het niet veel zin om die groentetuintjes opnieuw aan te leggen als ze na ons vertrek weer genegeerd worden. We zien wel!
Morgen gaan we naar Aguaboa, waar focus Brazil enkele maanden geleden nog bezig was met de opbouw van een kleuterschool en een kinderdagverblijf. We zijn benieuwd of die werken ook zijn stilgevallen, of ze zijn afgewerkt. Woensdag tenslotte gaan we de kleuterschool bezoeken die hier vlak naast ons deur is opgericht. Misschien dat we daar wel kunnen helpen?
Er zijn dus nog veel misschiens en we-zien-wels, maar daar begin ik nu wel aan te wennen. Het is echt bewonderenswaardig (en soms irritant) hoe traag de Brazilianen door het leven gaan. Ik hoop echt dat ik daar iets van kan meenemen naar België, want van mijn gewoonlijke stressverschijnselen zoals hoofdpijnaanvallen en kaak- en tandpijn heb ik hier nog maar zelden last gehad. Ik heb in die 5,5 weken nog maar één dafalgannetje moeten nemen, joepie! J Ik ga gewoon een luie trees zijn tegen dat ik terug naar België kom.
Zo, vanaf nu stuur ik geen mailtjes meer, maar zal ik alles posten op deze blog. Merci voor de interesse en tot de volgende!
35 Dagen na aankomst in Brazilië is er een nieuwe fase aangebroken. Fase 1 was leerrijk, maar niet echt succesvol. Het vrijwilligerswerk dat ik hoopte te doen, bleek een luchtkasteel ter verrijking van één man. Daar heb ik nu onderhand wel genoeg over geschreven, dus ik hoop vanaf vandaag positievere verhalen te kunnen vertellen.
Nog even een verslag van de voorbije week. Maandag hadden we dus de knoop doorgehakt dat we donderdag met Tom en Nele mee zouden gaan naar Ilha de Marajó. Zij gaan daar aan de slag als vrijwilligers voor Focus Brazil, een Belgische vrijwilligersorganisatie. Wij, dat waren Bie, Lore en ik. Met Bie ben ik samen uit Gent vertrokken, Lore is tien dagen later uit Antwerpen gevolgd. Ondertussen zijn we dus zaterdag en is Bie niet meer bij ons. Ze heeft besloten rechtstreeks naar Manaus te vliegen, om haar Amazonetrip te kunnen doen voor het regenseizoen daar aanbreekt. Lore en ik plannen die trip te doen half december, in de hoop dat het regenseizoen (zoals gepland) maar ten volle in januari aanbreekt. En zitten we toch in de regen, tsjah, dan is dat maar zo. In België regent het alle dagen J.
Dinsdagavond hebben we besloten te vertellen aan Geert dat we vertrokken. Ik zag ertegenop en was misschien liever vertrokken in de stilte van de nacht, maar uiteindelijk wilde ik me ook niet verlagen tot het niveau van Geert en zijn we het hem toch met ons drietjes gaan vertellen. Omdat we er niet gerust in waren, kozen we neutraal terrein, een caféetje langs de weg tussen zijn huis en ons huis. We hadden al één van zijn woede-uitbarstingen gezien en we wilden liever dat er andere mensen bij waren als er weer zo een zou volgen. Toen we het hem vertelden, reageerde hij in fases. Eerst bleef hij rustig. Je kon zien aan zijn blik dat hij verbaasd was, maar hij vroeg niet eens waarom we vertrokken, hij vroeg enkel waarheen we zouden gaan. We bleven heel vaag, zoals we van hem geleerd hebben. Het interesseert hem niet waarom we gaan, want hij is er toch van overtuigd dat het niet aan hem of zijn organisatie ligt. Toen Lore vervolgens haar geld durfde terugvragen (ze heeft nog voor 4 weken vooruit betaald: 200), schoot hij in een colère om u tegen te zeggen. Plots praatte hij niet meer zo ergerlijk stil en rustig, maar stond hij recht, over Lore gebogen en met een belerend vingertje in haar gezicht te priemen. Hij schreeuwde waar ze het lef vandaan haalde om zoiets te durven vragen. Hij zei dat voor elke 50 die wij hem gaven, wij hem 130 kostten (=je reinste larie en apekool). Toen Lore hem dapper vroeg of hij daar bewijzen van had, zei hij dat hij dat zwart op wit kon bewijzen. Lore knikte en zei dat ze de volgende morgen die bewijzen wel eens wou zien en toen werd hij helemaal witheet van woede. Hij had zichzelf duidelijk niet meer onder controle. Hij ging zitten, sprong dan weer recht, wandelde een rondje rond zijn stoel, ging weer zitten, sloeg met zijn hand op tafel, sprong weer recht, zette enkele stappen in de richting van het toilet, keerde toen terug om wat verder te briesen, en zo verder. Lore kon nog honderd keer zeggen dat hij zelf had voorgesteld om de bewijzen zwart op wit te laten zien, hij bleef beweren dat ze echt te ver ging door die bewijzen te willen zien. Lore en ik beseften dat het een verloren strijd was. Gekken hebben altijd gelijk.
Ondertussen was Bie al een tijdje naar huis, want zonder zich ervan bewust te zijn, heeft zij de gave om gewoon al met haar aanwezigheid het bloed van onder Geerts nagels te halen. Eén grappige opmerking en het zat er hem alweer bovenarms op tussen die twee. Geert heeft namelijk geen greintje humor. Ik heb haar dan gevraagd om naar huis te gaan, want ik vreesde dat Geert tot geweld in staat was. In een ongelooflijk grove scheldtirade na haar vertrek, bevestigde Geert zelf dit vermoeden. Na zijn woede-uitbarsting leek hij zichzelf weer onder controle te krijgen en begon hij aan zijn laatste tactiek, de slijmfase. Slijmen, mouwvegen, mooipraten, noem het zoals je wil, maar het was compleet belachelijk. Hij probeerde ons te overhalen om te blijven, door te zeggen dat er een leegte zou achterblijven, dat we nog zoveel moois zouden kunnen bereiken, dat de mensen hier ons zouden missen, dat hij ons als koningen zou behandelen, enzoverder. Lore en ik knikten gedwee, terwijl we vooral niet naar elkaar probeerden te kijken om het niet uit te proesten van het lachen. We konden hem er gelukkig van overtuigen dat ons besluit vaststond. Daarna zijn we vrij vlug vertrokken, met de belofte hem te laten weten wanneer we zouden vertrekken. Hij zou ons dat komen uitzwaaien. Nu ja, dat was echt wel het laatste wat we wilden.
De volgende dag zouden Tom en Nele ons komen oppikken rond 15u in de namiddag. s Morgens hebben we dus nog vlug een wasje gedaan en begonnen we in te pakken. Tot Geert alweer roet in het eten kwam strooien en rond 11u heel onschuldig de planten kwam water geven en het zwembad wat oppervlakkig kwam schoonmaken. Het is één van zijn specialiteiten, zo totaal onverwachts langskomen, zonder te zeggen wat hij komt doen of voor hoe lang hij blijft. Wij zijn dus uit frustratie alle drie naar het internetcafé vertrokken, hem achterlatend in ons huis. Bij het vertrek zei hij nog dat hij die avond bij ons zou komen intrekken, zodat er zeker iemand aanwezig zou zijn als we zouden vertrekken. Dat was een mooie streep door ons rekening en we hoopten alleen maar dat we weg zouden zijn voor hij met zijn spullen zou aankomen. Toen Tom en Nele belden dat ze heel wat later zouden zijn, begon de stress toe te slaan. Uiteindelijk zijn ze ons om 16u30 komen oppikken en hebben we alles op tien minuten tijd ingeladen. Het was zeer onaangenaam om zo te moeten vertrekken, met de schrik dat er een man zou aankomen die zo woedend zou zijn dat hij agressief zou worden. Gelukkig is hij niet afgekomen en hebben wij zelf de sleutels aan de eigenaar van het huis kunnen teruggeven. Geert had namelijk gezegd dat we die sleutels zeker aan hem moesten geven en niet aan de eigenaar, maar daar trapten wij niet meer in. Anders had hij achteraf gegarandeerd gezegd tegen de eigenaar dat wij vertrokken waren zonder te verwittigen en dat we ook niet betaald hadden, waardoor Geert hem ook niet zou kunnen betalen. Kortom: het vertrek was geslaagd en ik voelde mij ongelooflijk opgelucht. Bovendien ontving Pater Jan ons erg hartelijk en had hij voor een lekker avondmaal gezorgd. Hij vangt dus niet alleen verwaarloosde kinderen, maar ook verwaarloosde vrijwilligers op.
In ieder geval is dit het startschot voor een nieuw begin. Het wordt sowieso beter, want ik ga mij geen twee keer laten vangen aan zon oplichterij.
Ik moet wel zeggen dat de voorbije 5 weken geen negatieve ervaring waren. We zijn in contact gekomen met een negatieve man, maar het was ook een ontzettend leerrijke en onvergetelijke periode. Het was onvergetelijk op een andere manier dan ik mij op voorhand had voorgesteld, maar het doel is uiteindelijk wel bereikt: hier ga ik nog lang en veel over kunnen vertellen J.
.
