Eerst en vooral: FELIZ NATAL aan iedereen! Gisteren en eergisteren konden we niet op internet, dus dan komen de kerstwensen maar op tweede kerstdag...
Kerstmis vieren in Brazilië is raar... Onwerkelijk, surreëel, absurd: allemaal van toepassing! Maar ook volop genieten natuurlijk. Van de hitte (zweten om elf uur ´s avonds!), van het kinderkoortje dat in het Portugees ´Jingle Bells´ zong, van de amateuristische opvoering van Charles Dickens´ A Christmas Carol (oh yes, dat is universeel), van het zicht op de Amazonrivier en het strand, van gigantisch verlichte kerstboom aan de overkant van de rivier, van de heerlijke cupuaçu suco, van een caipirinha op de pier, ... Het was een unieke en onvergetelijke kerst. Uiteraard zijn deze ook de dagen waarop je het thuisfront net dat ietsje meer mist, maar ik wou zelf per se kerst in een ander continent vieren, dus mij hoor je niet klagen!
Eén van de redenen waarom ik in oktober ben vertrokken is omdat ik tijdens mijn buitenlands avontuur eens wou meemaken hoe kerst en nieuwjaar in een andere cultuur worden gevierd. Wat de Braziliaanse cultuur betreft, heb ik het antwoord wel gevonden. Kerst wordt net zoals in België gevierd: met de familie gezellig binnen rond de feesttafel. Gezien de hete temperaturen hier hadden wij gehoopt dat het één groot straatfeest zou zijn, maar op kerstavond en kerstdag was alles potdicht. Er was geen kat op straat, niet ´s morgens, niet op het heetst van de dag en niet ´s namiddags. Pas om 19u op 25 december kwam het volk naar buiten, om massaal naar het kerstspektakel op het marktplein te gaan kijken. Overdag zaten wij dus met een probleem, want op die totale desolatie waren we niet voorbereid. Gevolg: we hadden geen eten en er was nergens eten te verkrijgen. Santarém leek wel uitgestorven. Weemoedig dachten we aan onze familie die zich op dat eigenste moment aan het volproppen was rond de feesttafel. Alles wat wij hadden waren wat oude m&m´s en een flesje water. Gelukkig zagen we er nog wel de lol van in. We hebben dan maar héél lang siësta gehouden. Gelukkig gingen de restaurantjes open rond 18u en dan zijn we er onmiddellijk ingevlogen. Het was uiteindelijk nog een zeer geslaagde kerst!
De boottocht van Manaus naar Santarém was zoals verwacht ook een hele belevenis. Je kan het je niet voorstellen als je het niet hebt meegemaakt. Misschien dat de foto´s een vaag beeld geven, maar het is echt onvoorstelbaar. Je hangt met zo´n 300 man op een oppervlakte van 20 op 5 meter, elk te zwieren in zijn eigen hangmat. Van zodra je in of uit de hangmat springt of je naar links of naar rechts draait, bots je tegen de persoon naast je, die dan weer tegen de persoon naast hem/haar botst en zo hangt iedereen gewoon constant te botsen. Comfortabel is anders, maar het is wel een heus avontuur. Om 19u ´s avonds gaan ook alle lichten uit en gaat iedereen slapen, echt raar. ´s Morgens om 5u worden overal op de boot de lichten weer aangestoken en staat iedereen op, ook al is het nog niet klaar. Er is geen dek waarop je even kan gaan wandelen of zo, dus het is echt continu ´hangmatten´ (een nieuw werkwoord). In een trip van 2x2 dagen is dat te doen, maar 4 dagen aan een stuk had ik toch niet zien zitten. Morgen nemen we het tweede deel, van Santarèm naar Belèm en dan heb ik toch wel genoeg boten gezien voor een tijdje.
We zitten nu dus twee dagen in Santarèm en daarvoor zijn we twee dagen naar Alter do Chao geweest, een klein paradijsje. De foto´s spreken voor zich. Witte stranden, helderblauw water, palmbomen, quasi geen toeristen, echt RELAXEN! Ook voor ons is het kerstvakantie, hehe. Nu ja, na twee dagen ben je dat luilekkeren ook alweer beu. Het dorpje leverde wel prachtige foto´s op. Ik probeer er zometeen een paar op picasa te zetten.(http://picasaweb.google.be/annlienlievens/BrazilDeKerstperiode#
Ondertussen hebben we ook het echte backpackersgevoel ervaren met kakkerlakken en krekels in de douche, sprinkhanen in de rugzak en slapeloze nachten in de hangmat. Ook de Malarone begint zijn tol te eisen. Zowat alle nevenwerkingen die in de bijsluiter staan, komen bij ons tot uiting. Lores haar valt uit, Mandy verliest haar eetlust en ik krijg vlekken in mijn gezicht en jeukend tandvlees (!). Laten we hopen dat die nevenwerkingen verdwijnen van zodra we stoppen met die pillen of we komen naar huis als kale, magere, tandloze, gevlekte gedrochten! Ik word sowieso overal al aangekeken als een alien want a) ik ben een kop groter dan de meeste Braziliaanse vrouwen, b) ik ben blond en mijn haar is niet geverfd, c) ik draag een bril (niemand draagt hier een bril!), d) ik ben een bleekscheet (in de ogen van de locals), e) ik ruik anders dan de Brazilianen, f) ik ben te mager. Hoewel ik nu niet bepaald vel over been ben, torst de gemiddelde Braziliaanse vrouw gemakkelijk 15 kilo te veel mee, vooral ter hoogte van de buik. Ik mag dus nog zo mijn best doen, ik zal nooit voor een Braziliaanse kunnen doorgaan.
Ziezo, we kunnen er weer even tegen. Morgen varen we dus naar Belèm, waar we op 29 december aankomen. Op 30 december nemen we dan de boot naar Ilja de Marajo om ouderjaarsavond met de mensen van de crèche te vieren. Een paar dagen later zetten we onze reis dan verder en gaan we via Sao Luis en Jericoacoara terug naar Fortaleza. Op 22 januari land ik dan om 18u terug in Zaventem... Het begint te korten!
