Natuurlijk voelde ik me beter vandaag!!
Terug helemaal de oude, en nooit zal ik hier nog zo drinken ;-). We
besloten vandaag hier nog een dag te blijven, nog één rustdag, en
dan terug de woestijn in. In de morgen zaten we dan ook al snel in de
bib. Niet om boeken te lezen natuurlijk, wel voor de wifi, en de blog
!!
In de middag besloten we dan wat in het
centrum rond te lopen. Hopelijk was er daar toch wat te zien, al moeten we
eerlijk zijn dat het hier echt niet zo mooi is. Vreemde mensen ook
hier!! Toch starten we een zoektocht naar een netje voor het gezicht.
De vliegen hier maken je helemaal gek!! Ik vond hoe raad je het
m'n zin niet, dus de vliegen zal ik wel aan wennen hoop ik. Ik vind
het jammer dat ik niet meer kan vertellen over Port Augusta. In de
planning had ik ook maar gezegd dat het een plaats was om te slapen,
niet meer, en dan moet ik mezelf jammer genoeg gelijk geven...
Wat een verschrikkelijke hoofdpijn, was
het eerste dat in me opkwam als ik wakker werd. Dit komt sowieso niet
goed vandaag. De wiskey van gisteren heeft m'n lichaam nog meer uit
gedroogd, dat zou ik de hele dag moeten voelen. Zo gaf ik voor de
eerste keer de sleutels aan Shanna, zij moest ons naar Port Augusta
brengen, wat ze ook goed gedaan heeft. De camping hier hebben we niet
betaald, als er niemand om vraagt, doen we dat ook niet ;-).
Onze band kon gelukkig wel hersteld
worden, met een simpele tab. Dus dat was zeker een meevaller, al
kunnen ze wel een pak vriendelijker zijn in de garage. Veel energie om iets te doen had ik
echt niet, ik voelde me verschrikkelijk slecht. En aangezien Shanna
echt goed reed, viel ik al gauw in slaap. Zo kwamen we snel toe in
Port Augusta. We hebben dus besloten de Oodnadatta
Track niet te doen, zo hebben we dus een omweg van ongeveer 700
kilometer via Port Augusta. Maar van hier kunnen we wel de Stuart
Highway op, en dit is allemaal asfalt, doormidden de woestijn. De
Oodnadatta komt bij deze op m'n verlanglijstje, voor hopelijk ooit
nog eens!! Port Augusta heeft eerlijk gezegd niet
te veel te bieden. Er is hier wel een camping, en met de laatste
energie werd de tent opgezet. Gelukkig had je hier wel een zwembad,
idaal tegen de kater!! In de avond kregen we gelukkig weer
honger, en besloten we nog één keer 'all you can eat' te proberen.
Verloren moeite hier in Australië, iets wat nu echt gaan opgeven
. Wat was ik blij dat ik dan eindelijk in bed lag, al bleef het
wel meer dan 30 graden s'nachts. Toch vielen we snel in slaap, waarna
we ons hopelijk morgen veel beter gaan voelen...
Dag 54... Flinders Ranges â Parachilna â Leigh Creek
De wandeling van eergisteren bleef ons
toch wat in de kleren hangen. Ook hadden de dames eens zin om wat
lekkerder te koken vandaag, en hadden ze zin in wat meer keuze in de
winkel. Zo besloten we vandaag richting Leigh Creek te gaan, de
grootste stad in de buurt. Onderweg zouden we dan passeren langs
Parachilna. Ook zouden we nog twee look-out's passeren met de auto,
allebei in Flinders Ranges, zo hebben we zeker meer als voldoende gezien van
het park.
De eerste look-out was goed bereikbaar
met de auto, en gaf ook een mooi zicht over een deel van de
bergketen. De tweede lookout was een paar andere mouwen, qua
bereikbaarheid. Een goede rit, bergop, en via een grind weg. Gelukkig
heeft de Kia dat weer goed gedaan, terug een geslaagde test voor de
Oodnadatta, al was het wel af en toe best spannend. Zo reden we verder naar Parachilna, via
Blinman. Blinman is een dorp, helemaal niets te beleven met hoogstens
100 inwoners. Daar moesten we een zandweg nemen naar Parachilna, goed
voor een rit van een goede 30 kilometer over het zand. De rit verliep
heel goed eigenlijk, en op een goed half uurtje waren we in
Parachilna. Daar heb je een restaurant waar je kangeroe burgers kan
eten, toch een must hier in de Outback. Toch even de banden eerst
controleren, en we stelden een platte band vast. Wat was dit
vloeken!! De band vervangen was niet het grootste probleem, al was
het meer dan 40 graden en wil wel elke 'Aussie' zich toch nog een
beetje moeien van hoe je een band moet vervangen. Natuurlijk maakte
ik me meer zorgen over de Oodnadatta Track van orvermorgen. Als je
hier al een platte band hebt na 30 kilometer, wat zou dit dan geven
op een baan van ongeveer 600 kilometer?? De moed zakte me wat in de
schoenen!! Gelukkig konden we bellen in
Parachilna, niet dat je daar ontvangst hebt hoor, maar je hebt er wel
een telefooncel. Daar kwamen we dan te weten dat we onze band konden
vervangen in Leigh Creek, dus reden we door naar daar. Leigh Creek was de grootste stad in de
buurt, wat was dat er verschieten wanneer we er aan kwamen. Het was
daar zo doods, ook al was het zondag, het was er toch verschrikkelijk
doods. Er was helemaal niets open, dus besloten we wat info te vragen
aan de plaatselijke politie daar. Die mannen raadden ons toch af om
maar met 1 reserve wiel aan de Oodnadatta Track te beginnen. Alles moest even verwerkt worden, en we
kochten ons wat sterke drank voor op de camping. Al gauw werkte de
drank goed in op ons, en besloten we nog wat in het stadje te kijken.
Er was namelijk één café, en misschien was die nog open.
Natuurlijk was dit valse hoop, alles sluit hier rond middernacht, dus
besloten we ontgoocheld terug naar de camping te gaan. Onderweg naar
daar kwamen we dan terug de politie tegen, en die man nodigde ons uit
om wat bij hem te komen drinken. Super veel kan ik er mij eerlijk gezegd
niet van herinneren, maar het was zeker gezellig. Drinken samen met
de politie aan de andere kant van de wereld, iets uniek!!
Het eerste wanneer we wakker werden, wat deden die beenspieren pijn!! Gelukkig hadden we geen super zware dag voor de boeg. We gingen wat met de auto rondrijden, naar twee verschillende plaatsen in het park. Daar kon je dan twee maal een wandeling doen, de grootste was drie kilometer. Het eerste punt, was toch een uitdaging voor de Kia. Wanneer je de hoofdbaan af ging, moest je nog een kleine 15 kilometer op een grint weg rijden. Een goede oefening voor de Oodnadatta Track, een oefening dat de Kia goed doorstaan had. Daar konden we een wandeling maken doorheen rotsen, waar er op het einde wat aboriginal tekens te zien waren. Die mensen vond ik persoonlijk nu niet de grootste kunstenaars, en je vond er een vierkant, en een driehoek op de rotsen geschilderd. De volgende stop, bracht ons naar een grotere wandeling, één van drie kilometer. Daar kon je ook aboriginal tekens zien, ongeveer in het midden van de wandeling. Dat klopte ook, ze waren ook de mooist bewaarde van het hele park. Tijdens de wandeling moesten we ook toegeven, dat het allemaal niet zo vlot ging. De wandeling die we voor morgen gepland hadden, zouden we ook dan maar best annuleren. Zo zouden we Flinders Ranges een dag vroeger verlaten, wel met een mooi gevoel. Zeker een aanrader!!
Wat hadden de vrouwen een fantastisch
idee, was ik aan het vloeken in mezelf. Ongeveer 22 kilometer
wandelen, met een serieuze beklimming in het begin van de tocht. Over
de schoonheid qua natuur was ik zeker gerust, we zouden sowieso
prachtige dingen zien, met als topper, de top van de Saint Mary's
peek, waar je een 360 graden zicht hebt over het hele natuurpark.
Maar natuurlijk wisten we niet wat dit zou geven, zo een wandeling in
die hitte. Na het ontbijt waren we al gauw weg. Het begin viel ook
goed mee, veel in de schaduw. Maar dan kwam de beklimming, en het was
een serieuze beklimming. Verschrikkelijk hard, verschrikkelijk warm.
Qua uitdaging kon dit zeker tellen. Toen we eindelijk boven kwamen,
zijn Shanna en ik nog even doorgegaan, naar een nog hogere top. Terug
een verschrikkelijk zware beklimming, maar het uitzicht op de top
maakte veel goed. Een prachtig 360 graden zicht, over het volledige
park, en achter het park woestijn, tot aan de horizon. Zo veel
tijd hadden we niet op de top, we moesten nog helemaal naar beneden,
en dan nog een 12 kilometer wandelen. We wouden zeker niet in de
donker wandelen, dus we moesten wat voort maken. Tijdens de afdaling,
kreeg ik het toch even lastig. De hitte was niet te harden, en er was
ook geen schaduw meer. Al snel krijg je hoofdpijn, en is het
belangrijk dat je letterlijk het hoofd koel houdt, met een natte
T-shirt. Zo kwamen we toch nog beneden, waar er dan ook weer schaduw
was. We beseften wel, dat we wat te ver gegaan zijn qua fysiek, maar
we hebben er echt een mooie wandeling opzitten. Het gevoel, dat je
had na de wandeling, wanneer we in het zwembad doken, was
onbeschrijflijk. Alles deed wel wat pijn, maar dat vergat je direct
in het koele water. De laatste energie werd dan ook in het eten
gestoken, en we doken allemaal direct het bed in... doodmoe!!
De eerste dag, waarvan niemand weet wat dat juist gaat geven. De woestijn is voor iedereen nieuw, en wordt onze nieuwe thuis voor de komende vier weken. Al snel zaten we in de auto, de temperatuur werd nauw in de gaten gehouden. Al snel klom het kwik ook op, boven de 30 graden. Ook het landschap veranderde, van de wijnstreek naar een soort maanlandschap. Het rijden gaf een leuk gevoel, wanneer je bijna niemand tegen komt. De temperatuur bleef ook klimmen. Al gauw kwamen we aan, aan een bergketen. Het was er prachtig, de bergen met het bos. Een soort oase in het midden van de woestijn. Zo kwamen we aan bij de toeristische dienst, waar ze ons wat info gaven over het park, en de Oodnadatta Track, die we hopen te kunnen doen. Over die track kregen we geruststellende info, het zou mogelijk zijn met een 2WD! Over het park zelf kregen we slechter nieuws, verschillende paden waren toe, omdat er een soort dieren telling aan de hand was. Gelukkig was het enkel maar voor morgen, en konden we die dag toch nog een paar wandelingen maken. Het leuke aan de camping hier was dat er een zwembad was, wat toch voor een verfrissende duik zorgde, bij temperaturen die al goed naar de 40 graden klommen. Erna was het dan tijd om te eten, niet evident hier in de woestijn. De winkel hier heeft zeker niet veel keuze, het is dan ook nog eens heel duur, iets waar we toch wat aan moeten wennen hier in de woestijn. Na het eten kwamen de dames met een fantastisch idee, ze hadden zin in een uitdaging de volgende dag. Ze wouden een wandeling doen van ongeveer 22 kilometer. Eerst speelden we even met de gedachte om dat in twee dagen te doen, met de rugzak. Maar dat bleek toch wat moeilijk, aangezien we echt geen trekkerstent mee hebben enzo. Dus besloten we het maar op één dag te doen, hoog tijd om te slapen dus. Morgen wordt sowieso een zware dag!!
De tweede dag Barossa Valley, en nog steeds heb ik hier weinig te zeggen. Net als gisteren zocht m'n zus de wijnhuizen uit die ze wou bezoeken, en ik bood me terug aan als bob. In het ontbijd had ik gelukkig wel nog iets te zeggen, en ik bakte eieren voor iedereen, één van m'n specialiteiten ;-). Iedereen tevreden, en we vertrokken terug op ronde, in het mooie Barossa Valley. Net als gisteren, was het in de wijnhuizen terug overal mogelijk om te proeven; We deden verschillende grote, en één kleine (sorry, meer kan ik er echt niet over vertellen). De wijnhuizen waren ook steeds prachtig, met een mooie tuin, en een meestal prachtig interieur. Nu bezochten we er niet zoveel als gisteren, wat ons de tijd gaf om terug naar Jacob's Creek te rijden, waar er wijn en wifi is. Kwestie dat ik me ook wat kan bezig houden natuurlijk ;-)... De Barossa Valley zit er na vandaag op. M'n zus en Shanna zijn zeker in hun nopjes, en ik genoot ook wel van het landschap. Morgen trekken we de woestijn in, zonder echt te weten wat er ons daar allemaal te wachten staat...
Sinds vandaag heb ik niet veel meer te zeggen. We zitten in de wijnstreek, en m'n zus is nu toch een beetje de baas geworden. Al in de ochtend was ze druk bezig met de kaart, we gingen sowieso een hoop wijnhuizen bezoeken, dat stond vast. Zo zaten we al snel in de auto, en heb ik me zonder problemen opgegeven als bob. Hier in Australië zijn ze toch streng op rijden en alcohol, en ik heb het m'n pa ook beloofd niet te drinken en te rijden (hopelijk leest hij dat ;-)), dus hebben we helemaal niets gedronken. Al gauw kwamen we aan, aan verschillende wijnhuizen. De namen kan ik u jammer genoeg niet geven, jammer genoeg geen enkele kennis van. Maar wat ik u wel kan vertellen is, dat je in de meeste wijnhuizen wel verschillende wijnen kan proeven. Soms vragen ze vijf euro ervoor, maar wanneer je dan weggaat hoef je ze nooit te betalen. De dames en Brecht lieten zich goed gaan, en ik 'genoot' van het water, wat daar ook altijd gratis te verkrijgen is. Tot vier uur, reden we van wijnhuis naar wijnhuis, in een mooi landschap. Ook de zon was helemaal van de partij, met temperaturen tot 35 graden. Ook kwamen we een 'look-out' tegen, waar je een mooi zicht had over de wijnvallei. Natuurlijk is het moeilijk voor ons om wijn te kopen, aangezien de auto echt schandalig vol zit. Toch heeft m'n zus twee flessen gekocht, om dan in de avond te kunnen opdrinken op de camping. In de avond genoten we ook op de camping van het zwembad, klein maar aanwezig. Het jammere van de dag was wel, dat m'n zus haar eten gestolen werd uit de frigo. Een jammere vaststelling op een camping, en het wekt toch ook wel wat wantrouwen. Na het avondeten namen we dan ook alles mee in de auto. Na al de wijn, was het eindelijk tijd voor m'n pintje. Het Australische bier is natuurlijk geen Duvel, maar het goot toch goed binnen. Nog altijd een bierliefhebber!!
Adelaide is niet enkel gezellig en mooi, maar staat ook bekend om z'n wijn. Die vind je in Barossa Valley, wat natuurlijk bij m'n zus hoog op het verlanglijstje staat. Eerst hadden we nog een paar zaken te regelen, namelijk onze kleine tent en de grote matras. Die waren alle twee stuk, dus gingen we naar de winkel om een nieuwe. Hier in Australië is dat ook niet zo moeilijk, zelfs zonder kas ticket. Zonder probleem kregen we terug een nieuwe, en zaten we nu aan twee tenten, en drie matrassen . Zo kwamen we via een tocht van een klein uurtje aan in Barossa Valley, waar we direct naar de toeristische dienst gingen. Daar werden we overladen met informatie, en konden we onze twee dagen hier goed plannen. In de middag trokken we naar Jacob's Creek, een streek waar vooral de duurdere wijn gemaakt wordt. Daar konden we een kleine wandeling doen, langs de wijnvelden. Na die wandeling trokken we naar het toeristisch centrum daar, waar de dames wijn konden proeven, en Brecht in ik gewoon konden luieren in een zitzak, met wifi ;-). De rust, en de stilte kon ons hier zeker wel bekoren, en de dag verliep zo heel op het gemak. De drukte van de stad achter ons, het onbekende van de woestijn voor ons.
Onze tweede dag Adelaide, waar we de
stad eens overdag wouden zien. Nu lieten we ons niet meer vangen door
het openbaar vervoer te kiezen, en gingen we met de auto naar het
centrum. Daar konden we parkeren voor ongeveer 15 euro. Gemakkelijk,
en goedkoper, toch iets anders dan bij ons in Europa.
Van de toeristische dienst kregen we
ook een kaart, met een stadswandeling van ongeveer drie uur, waarbij
je ongeveer alles moet gezien hebben. Het eerste stuk hadden we al
gisteren gedaan, dus dat ging vrij snel. Al moet ik er wel
bijvertellen dat er daar veel winkels waren, en de twee dames bleven
af en toe wel eens plakken natuurlijk. Zo kwamen we toch vrij snel
aan de botanische tuin, waar we net als gisteren werden verrast door
een oorverdovend geluid. Geen race deze keer, maar het geluid van een
straaljager. Die voerde daar gewoon een show op, op een lage hoogte,
boven het centrum van de stad, nog nooit gezien! Via de botanische tuin, gingen we dan
zo via wat musea en de bib voor Shanna, terug naar de auto. We wouden
namelijk ook nog eens naar zee, en kwamen zo terrecht in Tlenent.
Daar is het ook heel gezellig, maar het is er ook bekend voor de
mooie zonsondergang, in zee. Dus na daar even rond te lopen, was het
tijd voor de zonsondergang. De fototoestellen werden snel manueel
gezet, wat ook mooie foto's opleverden. Zo konden we Adelaide op een
mooie manier afsluiten, en besluiten dat de stad meer te bieden had,
dan op voorhand gedacht.
Het was onze tweede grote 'rijdag'
vandaag, met een tocht van ongeveer 550 kilometer. Normaal zouden we
eens stoppen in Mount Gambier, er was daar een heel mooi meer en ook
wel een vulkanisch landschap. Maar de weerkaarten hebben ons
overtuigd om rechtstreeks naar Adelaide te rijden, naar temperaturen
van minstens 30 graden!!
Na de orde van de morgen zaten we dan
ook snel in de auto, waar we al direct drie uur reden. Tijd voor
lunch, in een godvergeten dorp langs de 'highway'. Zo reden we dan
direct door naar Adelaide. Daar kwamen we inderdaad toe in prachtig
weer. Ook de eerste indruk was heel positief, een mooi verzorgde
stad, statische gebouwen, echt een leuk gevoel! Op de kamping werden we ook aangenaam
verrast, wat was dit een prachtige kamping. Met een mooi aangelegde
tuin, gezellige bankjes enzovoort. Gelukkig hadden we nog plaats, de
laatste, net groot genoeg voor onze tent. Het feit dat er terug
zoveel volk zat op de kamping, deed ons vermoeden dat er weer iets te
doen was in de stad, net als wij er waren. En ja, weer waren we op de
goede moment daar, net als in Melbourne. Er was namelijk een festival
te doen, een jaarlijks festival van drie weken. Dus trokken we onze
'propere' kleren aan, en trokken direct de stad in. Wel hielden we
geen rekening met het dure openbaar vervoer hier, en betaalden we
vijf dollar voor een enkele rit met de bus. Wat dus ook de laatste
keer zou zijn dat we die namen. Eens we in de stad aankwamen werden we
eerst verrast door een oorverdovend geluid. Er was namelijk een race
aan de hand, in het grote park daar. Wat ons ook direct opviel, was
de gezellige Europese sfeer die er hing, met verschillende café's,
terrasjes enzovoort. Ook was er een heel gezellig park met
verschillende eet- en drankstandjes, theater en zo veel meer. Zo
kregen we onverwachts nog een heel gezellige avond, het mooie aan
deze reis!!
Een kleine wijziging in de planning. In plaats van Mount Gambier te bezichtigen, bleven we vandaag in Portland. Een klein havenstadje, een beetje voor Mount Gambier. We moesten dus de tent niet afbreken, en plots leek de dag veel langer, zonder die dagelijkse verhuis. Zo kwamen we al tegen half tien aan in de Blow Holes, een natuurfenomeen waar je uzelf een beetje op de maan waant. Het is er best wel speciaal, het ruige maanlandschap, met de nog steeds ruige zee. Daar maakten we een kleine wandeling langs een paar look-out's. Erna was het tijd om het stadje wat te verkennen. Via een paar boekenwinkels (Shanna wou wat boeken wisselen), werd de zoektocht gestart naar de lunch. Daar kon je goeie slagen doen, en een grote pizza eten voor nog geen zes dollar. Goed gezind, na de lekkere pizza, vertrokken Brecht en ik nog voor een wandeling, terwijl de dames wat zouden shoppen. De eerste wandeling was een nature cliff walk, op een kwartiertje rijden. We zijn misschien te verwend geweest, de voorbije weken, maar die wandeling gaf ons zeker geen 'waauw' gevoel. Het was zeker mooi, maar we hadden al veel mooiere dingen gezien. Na een klein uur waren we dan ook blij dat we aan de auto waren. Zo kwamen we via twee look-out's (die ook niet echt de moeite waren), aan de tweede wandeling van de dag. Ook een wandeling van een klein uur, door het regenwoud. Het was zeker niet ons eerste regenwoud, maar het blijft steeds wonderlijk mooi, zeker aan zee. Die wandeling kon ons zeker meer bekoren. De avond was zeker een rustige avond, de dames waren goed gezind na het shoppen, en wij hielden ons wat bezig op de wifi. Iedereen heeft wel het gevoel dat we hier alles gezien hebben, dus morgen rijden we in één stuk door naar Adeleide...
We waren vandaag al vroeg bij de pinken. Shanna had het prachtige idee de zonsopgang te trekken, s' morgens om zes uur. Jammer genoeg kwam de zon niet op, vanuit de zee. Dus dat leverde nu niet zo een mooie foto's op. Het weer zag er gelukkig wel goed uit, en dit was heel belangrijk vandaag. Het was namens de mooiste dag van de Great Ocean Road, met de 12 ( eigenlijk 11) apostels, de London Bridge, enzovoort op het menu. Al gauw zaten we in de auto, richting Warrambool, de eindbestemming van de Great Ocean Road. Na niet zo lang rijden kwamen we al langs de eerste look-out, twee massieve rotsblokken in de zee, de eerste twee van de 12 apostels. Daar konden we ook langs de klif naar beneden, naar het strand. Daar had je een spectaculair zicht op deze prachtige rotsen, waar de golven steeds opnieuw op insloegen. Toen we een klein beetje verder reden kwamen we aan de 12 apostels info, waar de wandeling begon naar dit prachtige natuurfenomeen. Daar had je ook de mogelijkheid om met een helicopter er naar toe te vliegen, al leek me dat net iets te duur. Na een korte wandeling kwamen we dan ook op verschillende look- out's, waar je steeds versteld stond van dit prachtig natuurfenomeen. Dat wordt echt de mooiste dag van de Great Ocean Road. Het schema was heel druk vandaag, dus reden we vrij snel verder naar het volgende. Via nog een paar andere Look-out's, die steeds bleven verbazen, kwamen we dan aan in Port Cambell. Daar was het hoog tijd voor de lunch, en vonden we goedkoop fish and ships, wat echt een Australisch gerecht kan genoemd worden. Daar besloten we ook, om vanavond door te rijden tot Portland, aangezien dit echt een gezellig stadje bleek te zijn. Natuurlijk hadden we nog verschillende dingen te zien, dus speelden we nog wat 'supertoerist'!! Zo kwamen we aan in Cave Beach , een prachtig strand, verborgen tussen de kliffen. Daar zag je ook achteraan, tegen de kliffen stalagmieten, ze hadden nu niet direct de mooiste kleuren, maar het was toch heel bijzonder dat te zien op het strand. Na daar even rond te lopen, reden we verder naar de Londen Bridge. Een rotsformatie, die tot 15 januari 1990 in verbinding stond met het vaste land. Dan is hij een stuk ingestort, zodanig dat het nu een klein eilandje is. Na nog een beetje te rijden kwamen we dan aan de Cave, een soort grot aan het strand. Wat me opviel is dat de zee er steeds heel wild is, maar eens je beneden bent aan het strand, dan hoor je ze niet meer. Echt een prachtige plaats!! Zo kom je nog via verschillende kleine rotseilandjes aan Warrembool, het eindpunt van de Great Ocean Road. Een prachtige tocht, met als hoogtepunt de laatste dag. Via de Hungry Jack's, belandden we dan in Portland, net voor zonsondergang. Snel werd de tent opgezet, en wat bleek, er was wifi!! Dus de blog kan even bijgewerkt worden!!
Het was er duidelijk aan te zien dat we
wat kampten met slaap tekort. Om half negen werden we maar wakker,
wat hier echt laat is. De tent werd snel afgebroken, en we reden
terug een stuk naar beneden, naar de kust voor het ontbijt. Daar werd
ik een beetje gek gemaakt door een koppel met kinderen van West
Australië, de westkust is nu officieel op m'n verlanglijstje
gekomen!!
Na het ontbijt trokken we direct naar
Grey River Road, waar je koala's kan spotten in de bomen. Wanneer we
er aankwamen, was het duidelijk dat we juist waren. Verschillende
mensen stonden al in de bomen te staren, met fototoestellen en
verrekijkers. Al gauw zagen we ook verschillende koala's, al houden
ze niet altijd even veel van foto's. Verschillende kropen snel naar
boven, naar veiligere oorden. Zo werd onze aandacht al snel afgeleid
door de papegaaien, die er ook aanwezig waren. Shanna kreeg al snel
het idee wat nootjes in onze handen te leggen, en direct kwamen ze
allemaal uit de hand eten. Natuurlijk werden we direct gekopieerd
door de chinezen, die net toegekomen waren met een hele bus. Zo werd
het al gauw wat te druk, en reden we verder. We kwamen dan aan in
Appolo Bay, waar we gingen lunchen. Een heel stokbrood met een dikke
worst, de plaatselijke bevolking verschoot toch wel even van m'n
eetgewoonte ;-). In de middag kwamen we aan in een
regenwoud, voor een wandeling van een klein uurtje. Het is zeker niet
het eerste regenwoud dat we hier zien, maar het blijft toch altijd
wonderlijk mooi wanneer je er door loopt!! Dan begon het lichtjes te
regenen, en besloten we door te rijden naar onze derde gratis kamping
op een rij. Die lag vlak aan het strand, en wanneer de zon er terug
wat doorkwam, maakten we nog een wandeling op het strand. De zee was
er ongelooflijk wild, en echt niet aan te raden om er te zwemmen. We
hielden het dus bij een wandeling. Hier op de Great Ocean Road, zien we
heel veel, maar het is op een rustige manier. We hebben meer dan tijd
genoeg om de 280 kilometer af te leggen. Dus sloten we onze dag af
met zelfgemaakte pasta ( allé, de dames hebben dat toch gemaakt).
We hadden een vervelende nacht achter
de rug, de dames hun dubbele luchtmatras was lek geslagen in de
nacht. Dus liepen we er allemaal verschrikkelijk moe bij. Zo besloten
we een extra rustdag in te lassen. De dames konden dan wat bekomen op
het strand van al de nachtproblemen. En Brecht en ik, ja wij kunnen
iets moeilijker stil liggen. We trokken dan maar op zoektocht naar
een duikbril en een snorkel (tot onze grote verbazing hadden we die
alle twee vergeten!!). Er was gelukkig één winkel die ons dat
verkocht, en we zochten dan maar een mooie plaats om te gaan
snorkelen, tenslotte zijn we duikers nu é ;-). Wel het snorkelen was
toch een ontgoocheling, met een zichtbaarheid van enkele meters, en
helemaal niets te zien. Goed, we houden ons altijd bezig, dus we
mogen niet klagen. We gingen dan maar terug naar de dames, en vielen
dan zelf in slaap op het strand. Na onze 'schoonheidslaap', reden we
via Teddy's Lookout (waar je een prachtig zicht hebt over de zee),
verder naar onze volgende gratis kamping. Best goed voor het budget,
die gratis kamping's. Daar waren we maar al te blij wanneer we in ons
bed lagen. Na nog een uurtje wakker te hebben gelegen (vreemde
beesten daar), viel ik dan eindelijk in slaap!!
Dag 41 ⦠Van Melbourne naar The Great Ocean Road
We moesten vandaag uit-chekken om 10u,
daar hebben we dan ook gebruik van gemaakt om ons eens goed uit te
slapen. We hadden ook niet de grootste tocht voor de boeg, een tocht
van maar ongeveer 120 kilometer. Het ontbijd van de jeugdherberg
hebben we toch nog eens over geslaan. Van 7u tot 9u, was toch wel een
beetje vroeg, en het ontbijt was nu ook niet echt groot. Dus trokken
we na het uit-chekken naar onze favoriete winkel, the Coles.
Helemaal voldaan vertrokken we dan naar
The Great Ocean Road. Een weg van ongeveer 280 kilometer, langs de
zuidkust van Australië. Langs die baan vind je ook verschillende
kamping's, nationale parken, prachtige stranden en zoveel meer. Wanneer we van de toeristische dienst
kwamen, aan de start van de trip (dat wordt een dagelijkse gewoonte,
die toeristische diensten), werden we terug overladen door
verschillende dingen die we zeker moesten zien. Zo kwamen we eerst aan Bell's Beach,
een paradijs voor surfers. Je zag het ook onmiddellijk wanneer we er
aan kwamen. Verschillende mensen waren aan het leren surfen, de
golven waren er ook ideaal voor. Daar had je ook een mooie 'lookout',
die je een perfect beeld gaf van de woeste kustlijn, vol met kliffen.
Zo reden we verder naar White Lady Lighthouse, een vuurtoren, op de
kliffen aan de kust. Er waren daar ook prachtige stranden, en er lag
terug een meer vlak aan de kust. Via een kleine wandeling geraakten
we aan de vuurtoren, met de zee als achtergrond. Zo werd het al snel avond, en reden we
door naar Lorne. Een stadje langs de Great Ocean Road. Daar hadden we
de mogelijkheid om gratis te kamperen, op een kamping een beetje
hoger in de bossen. Via een aardeweg geraakten we daar, en de tent
werd snel opgezet. We zaten daar echt helemaal afgelegen, wat toch
een speciaal gevoel gaf. Van dieren hadden we daar wel niet veel
last, al waren we misschien allemaal wat vermoeid. Best lastig die
roadtrip... en de rest van de rum-cola ;-).
Mmmm, kleine kater vandaag, nadat de
dag maar begon tegen een uur of 11. Met kleine ogen en hoofdpijn
trokken we dan de stad in. We trokken naar South Marked, een bekende
markt waar dagelijks een hele boel volk naar toe trekt. Die markt was
nu niet echt speciaal vond ik persoonlijk, al was het wel heel groot.
Zo kwamen we via het park, maar terug naar de jeugdherberg. Waar we
op z'n zondags maar aan de bbq voor de avond begonnen. Het weer was
wel terug in orde, dus stilletjes aan werd onze energie opgeladen. Zo
werd het snel avond, een korte dag, maar morgen zijn we er terug
door!!
Eigenlijk hadden veel geluk dat we juist vandaag in Melbourne waren. Het was er namelijk net vanavond het grootste gratis festival van de stad, White Night. Een soort lichtfestival, met muziek waar ongeveer 400 000 mensen naar toe komen. Natuurlijk wouden, en konden we dat niet missen, dus alles werd mooi gepland, wat we zeker wouden zien. Zo kwamen we al snel in het centrum van de stad, en moesten we toch een drastische beslissing nemen. Aangezien dat weer niet echt beterde, moest ik een lange broek gaan kopen, Shanna moest een dikkere trui hebben, en m'n zus kon echt niet blijven rondhuppelen met haar teensletsen. Dus trokken we naar een outletstore, hier in Melbourne. Mijn broek had ik gevonden na 20 minuten (ook dankzij het opzoekwerk van Shanna), over de dames geef ik geen commentaar daar omtrent ;-). Hier in Melbourne heb je de mogelijkheid een gratis stadstram te nemen, die je met een beetje uitleg langs de mooiste plekken van de stad brengt. Daar hebben we natuurlijk gebruik van gemaakt, zo kwamen we in de hippe havenbuurt, leuke speeltuin (iets uniek), het grote stadion hier, enz. Een leuke manier om snel de stad te verkennen. In de avond hadden we ons voorgenomen om toch nog eens een poging te ondernemen voor een 'all you can eat', Shanna had toch één gevonden op het internet. Toen we er waren, werd het duidelijk dat internet zeker niet altijd te vertrouwen is. Ze doen dat enkel in de middag, en niet s'avonds zoals het op internet stond. Wat mis ik China Town van pakweg New York ofzo!! Zo belandden we in een pita, waar ik eerlijk moet bekennen dat me dat zeker smaakte!! Om zeven uur begon dan het lichtfestival, waar we een hele lijst van activiteiten voor de boeg hadden. Gelukkig hadden we genoeg rum-cola voor een heel leger. Dus vol goede moed begonnen we er ook aan. Al snel werden we met de voetjes op de grond gezet, wanneer er bij onze eerste activiteit een rij stond van wel twee uur. De tweede was al even erg, dus staken we bij de derde maar lekker voor ;-), en waren we binnen na tien minuten :-p. De avond verliep heel snel op die manier, tussen het drinken en de activiteiten door hadden we ook nog tijd om op het hoogste gebouw te gaan. 88 Verdiepingen hoog, wat natuurlijk een mooi uitzicht gaf. Zo trokken we het nog tot een uur of vijf, en bleef de stad ons aangenaam verrassen. Natuurlijk wisten we het al, morgen een kater ;-)...
Vandaag geen tent afbreken!! Het grote voordeel van de storm. Geen enkele tijdsdruk ook, aangezien we maar om 15u in de jeugdherberg mochten in Melbourne. Daarom dachten we een activiteit te doen in de buurt, naar een oude steenkoolmijn. Maar je raadt het al, het was een buiten activiteit, en het weer liet dat helemaal niet toe. Dus de tijdsdruk was nu helemaal weg, en helemaal 'alaise' vertrokken we dan al naar Melbourne. Daar waren we natuurlijk wat te vroeg, maar gelukkig mochten we een uur vroeger inchekken. Het was er duidelijk aan te zien dat de jeugdherberg verschillende prijzen gewonnen had. De eerste indrukken waren zeker positief, en het zag er allemaal heel mooi en gezellig uit. Ook kregen we een aparte kamer voor ons vier, wat we zeker konden appreciëren. Nadat alles op z'n plaats lag, konden we dan de stad intrekken. Met de tram -niet ideaal, aangezien je een soort bankkaart daarvoor moet kopen van zes euro- stonden we in de stad na een minuut of 20. Het eerste wat me direct opviel, was dat ze hier in Melbourne houden van kleur, elk groot gebouw hier heeft zo ongeveer z'n eigen kleur, wat de stad een hele frisse uitstraling geeft. Rustig slenterden we wat rond, zonder echt te weten waar we naartoe konden, of moesten. Natuurlijk werden we overladen door winkels, wat zeker de dames konden appreciëren. In de avond trokken we China Town in, op zoek naar een 'all you can eat' restaurant, wat blijkbaar een heel moeilijke opdracht was. Na een uur hebben we het ook opgegeven, en zijn we dan maar terug naar Hungry Jacks gaan eten ;-). Hier in de jeugdherberg is het in de avond ook gezellig zitten beneden, waar Shanna en ik al plannen aan het maken waren voor de volgende dag. Kwestie van zeker alles te zien, in het op het eerste zicht mooie Melbourne...
Duimen, we moeten daar niet meer aan
meedoen!! Wat een nacht, waarvan de storm nog niet gaan liggen is. De
tent viel al bij al nog mee, juist wat piketten inkloppen. Maar onze
nachtrust was toch niet alles, met al die wind. We hadden in de
morgen ook het gevoel dat de wind eindelijk toch wat ging gaan
liggen, dus besloten we ook te blijven. De wandelschoenen werden al snel
aangetrokken, en we waren klaar om Mount Bishop te beklimmen. Daar
verwachtten we ook een mooi uitzicht op de verschillende eilanden
voor de kust. Een uur en een half, schreven ze voor om de top te
halen. Na 50 minuten stonden we er al, we worden steeds beter en
beter!! Daar boven hadden we inderdaad een mooi uitzicht, maar er
viel ons direct iets anders op. Wind, wind en nog een wind, zoveel
hadden we toch nog niet veel gehad. Het werd echt moeilijk je daar
recht te houden, zonnige groeten uit Australië ;-). Let op, qua
ervaring kon dit zeker tellen, maar we hadden het ons toch net iets
anders voorgesteld. Zo werden we toch al een beetje ongerust over
onze tent. Dus gingen we al vrij snel terug naar beneden, om toch
eens langs de tent te kunnen passeren.
Daar werden we onaangenaam verrast,
onze tent hing nog vast met één touw. Een touw waar Brecht gelukkig
nog een steen had opgelegd, anders was de tent weg. Het zag er echt
niet goed uit, dus besloten we onmiddellijk de tent af te breken, en
ergens in een motel ofzo te gaan slapen. In de gietende regen werd
alles afgebroken, alles ingeladen en weg waren we, zonder te weten
naar waar toe. Zo belandden we in Wonthaggi, een gehucht met een
park, waar je in een soort barak kon slapen. Niet slecht hoor,
goedkoop, en vooral droog. Om alles wat beter te kunnen verwerken,
belandden we in de McDonald's. Dat smaakte natuurlijk, en we vlogen
dan maar terug in de wijn!
!!
