Vandaag zat ons avontuur in Tasmanië erop. Rond half 10 hadden we onze vlucht terug naar Sydney. Wie anders dan onze vaste taxichauffeur, bracht ons terug naar de luchthaven. Na een goed uur stonden we terug in Sydney, waar de temperatuur terug goed omhoog ging. In de middag hadden we niets gepland, ideaal voor de blog wat bij te werken. Geniet ervan! O ja, vanavond is het frieten met biefstuk, feest!!!
Dag 17... Van Craddle Mountain N.P. naar Launceston
Vandaag was het 'bus dag'. Niet zo ideaal hier in Tasmanië, aangezien er hier maar een paar bussen rijden over het hele eiland. De bus hadden we gelukkig wel al op voorhand kunnen boeken, heel belangrijk hier. Eerst moesten we een bus nemen naar Hobart, de hoofdstad van Tasmanië, om daar dan de bus te nemen naar Launceston. Heel onlogisch, dat is gelijk je bij ons een bus neemt van Gent, via Brussel naar Antwerpen. Goed voor een busrit van meer dan 5 uur. Het was dan ook aangenaam warm op de bus, dus moest ik me toch even excuseren tegenover de mensen in m'n buurt. Wat neem ik vreemde houdingen aan als ik slaap, heb ik van horen zeggen ;-). S' avonds, rond half 6 kwamen we aan in Launceston. Waar de temperaturen al een pak hoger lagen dan in de bergen. Daar hoorden we, dat er een camping was na een wandeling van ongeveer 20 minuten, naast een kerk die vroeger een fabriek was. Een kerk, die vroeger een fabriek was? Nog nooit gezien, maar het klopte wel. De receptie van de camping was eigenlijk al meer dan een uur dicht, gelukkig troffen we de vriendelijke uitbaatster daar nog aan, en konden we de tenten opzetten. Persoonlijk vind ik dat je na elke trektocht, fastfood moet gaan eten. Aangezien ik m'n pa al even hoor stoefen over Hungry Jack, en die ook nog niet veraf bleek te zijn, gingen we daar gaan eten. Wel, m'n pa heeft gelijk, sorry Mcdonalds, maar je kan er echt niet tegenop!! Schandalig veel werd er gegeten, maar wat smaakte dat!!!
Dag 16... Rustdag in Lake St. Clair visitor centre
Geen tent afbreken vandaag, dat was het eerste dat in me opkwam. We moesten nog een dag wachten op de bus terug naar Lanceton, dus vandaag werd automatisch een rustdag! De rook was ook verdwenen door de regen van de vorige nacht, nu was de zon terug volledig de baas. Na het ontbijt moesten we om tabak, aangezien ik die was verloren op dag vier van de track. Daar moesten we wel een wandeling voor over hebben van ongeveer een zes kilometer enkel. Tabak kopen in Australië is ook een heel gedoe. Je koopt die in een soort bar, waar die zitten verstopt in een kast, want hier mag tabak niet in het zicht liggen. Het lijkt wel of we iets illegaal kopen, maar het is dus met de nodige moeite zeker mogelijk. Ze smaakt ook even goed als bij ons, maar voor 42 dollar per 50 gram mag dit ook wel!! De middag was echt rustig. Al was dit van korte duur, wanneer een ranger eens z'n 'stoere' mannelijkheid wou tonen, en eens goed de baas wou spelen. We moesten onze tent terug verplaatsen voor onze laatste nacht. De camping was terug open, en onze tenten waren ook geen zicht voor de nieuwe toeristen die toekwamen. Natuurlijk moet je niet discusiëren tegen die mannen, dus met enige tegenzin werd te tent terug afgebroken, om ze 500 meter verder terug op te zetten. Let op, onlangs het feit dat de camping op niet veel trok, was de ligging terug top. Vlak aan het meer, wat een rustgevend en aangenaam gevoel gaf. Daar werden er ook nog wat foto's genomen, tot de zon onderging. Onze laatste nacht in Cradle Mountain N.P.!!!
Dag 15... Overland Track, van Narcissus Hut naar Lake St. Clair visitor centre
De laatste dag van de Overland Track!! Waar we de de optie hadden om de boot te nemen naar het visitor centre. Maar we waren alle vijf van mening dat we de volledige tocht wouden uitwandelen. Al was dit een wandeling van 17 kilometer, maar plat langs de oever van het meer. Al snel werd het duidelijk dat de meeste mensen de boot namen. Het pad was iets minder onderhouden, en echt loodzwaar. Een hele dag baanden we ons een weg doorheen het regenwoud. De vele boomwortels, en lichte hellingen en dalingen vroegen al de laatste energie van onze benen. De opluchting en trots was dan natuurlijk ook enorm wanneer we de eindmeet haalden. Al moesten we daar net voor nog over een onvoorziene hinder. Een pas omver gewaaide boom van wel 20 meter. Er was namelijk een enorme wind komen opzetten, wat veel gevaar inhield qua omvallende bomen. De camping was daarom ook gesloten, dus mochten we op het terrein van het visitor centre slapen. Heerlijk, grond zonder bulten, proper toilet, lekkere hamburgers (smaken schandalig lekker na al die voorverpakte voeding), en plots rook...veel rook!!! Een bosbrand woedde hier een 30 kilometer vandaan, vanwaar de rook tot hier geblazen werd. Best een angstaanjagend gevoel, zeker wanneer je hier dan ook nog verschillende helicopters en ambulances ziet vertrekken. De nacht verliep wel rustig, al bleef de geur van rook wel, maar dat geraak je wel aan gewent. De track zat er nu volledig op. Voor mij persoonlijk mocht hij zeker nog een dag of drie duren, maar natuurlijk is het een prachtig avontuur wat we allemaal doorstaan hebben zonder blessures, op een toffe manier!!!
Dag 14... Overland Track, van Bert Nichols Hut naar Narcissus Hut
Geen drie watervallen vandaag, maar drie hangbruggen over telkens een rivier. Het terrein veranderde ook steeds meer. We daalden meer en meer af, zodanig we meer in het regenwoud kwamen. Allemaal heel mooi, maar ook moeilijk te bewandelen met de vele boomwortels. We namen gerust de tijd, met het mooie weer. Ook de tocht was niet zo lang vandaag. De Narcissus Hut was een eenvoudige hut, wel mooi gelegen aan het Lake St Clair.
Dag 13... Overland Track, van Kia Ora Hut naar Bert Nichols Hut
Wat was dit leuk opstaan vandaag. Het weer is helemaal anders, in de positieve zin! We voelden ons eigenlijk wel thuis, met al die weersveranderingen. Al moet ik wel toegeven dat ze hier net iets extremer zijn dan bij ons. Het goede weer was zeker welkom, want vandaag is het 'waterval dag', een dag waar zeker Shanna naar uitkeek. Drie aftakkingen, verspreid over de volledige dagtocht, leidden ons naar drie verschillende watervallen. De eerste was de kleinste, in Tasmaanse normen natuurlijk. Toch namen we uitgebreid de tijd om foto's te nemen, met een langere sluiterstijd, hoger diafragma enz... Na een korte les van de papa. De tweede was al een stuk groter, waar we ook naar beneden konden afdalen, voor uiteraard terug mooie foto's. De laatste waterval was de meest spectaculaire. We stonden bovenaan, waar je geen hoogtevrees mocht hebben en het uitzicht adembenemend mooi was! De drie aftakkingen maakten de dag wel best zwaar, zodat we ook blij waren aan te komen in de Bert Nichols Hut. Heel aangenaam was het daar in de avondzon, met een prachtig zicht op de bergen. Voorlopig één van de mooiste dagen!
Dag 12... Overland Track, van New Pellion Hut naar Kia Ora Hut
Vandaag was qua weervoorspelling de slechtste dag van de week. De voorspelling klopte -jammer genoeg- helemaal. We hadden er ook al een koude nacht opzitten, met veel wind en regen. Dit weertype zette zich gewoon door overdag. M'n pa moest toch serieus wennen aan al die kou ;-). Gelukkig liepen we regelmatig in het bos, waar we dan minder last hadden van de regen. De tocht was ook niet super lang, negen kilometer, maar had toch een serieuze klim, Pelion Gap. Een berg, toch goed voor een goede 1100 meter. Daarboven moesten wij Belgen toch ook even slikken, winterse buien! Wat toch een eventuele aftakking naar de hoogste berg van Tasmanië in duigen liet vallen. De top van Mount Ossa was helemaal niet zichtbaar, en werd dan ook afgeraden te beklimmen. Zo kwamen we al vroeg in de middag aan in de Kia Ora Hut. Misschien hadden we wel wat te snel gewandeld, maar het feit dat we ons eerst binnen een paar uur konden opwarmen, voor we in de tent kropen, deed ons zichtbaar deugd.
Dag 11... Overland Track van Windermere Hut naar New Pelion Hut
Vandaag was één van de langste tocht. We waren dan ook wat vroeger opgestaan. Niet dat we een wekker bij hadden ofzo, al waren we toch wat vroeger op . Het goede weer van de voorbije twee dagen was ook aan het veranderen. Er werd regen voorspeld in de late namiddag. Dus wouden we zoveel mogelijk genieten van het nog mooie weer. De tocht ging goed op en neer, wat ook een paar mooie 'vieuwing points' opleverden. Een goed tempo werd aangehouden, door het nog steeds woeste landschap. Heel speciaal allemaal en moeilijk te omschrijven of verwoorden. Vooral heel wondermooi allemaal! Net voor de eerste regenval, kwamen we dan ook toe aan de New Pelion Hut. Dus net geen natte binnentent ;-)!!! De ligging was terug prachtig, een grote grasvlakte met de bergketen op de achtergrond. Een soort Afrikagevoel, in de regen en temperaturen die peilsnel naar beneden doken.
Dag 10... Overland Track, van Waterfall Valley Hut naar Windermere Hut
Vandaag was het zeker een rustigere dag of gisteren, een tocht van bijna acht kilometer. Ook het weer was heel mooi, dus hadden we besloten om een aftakking te doen. Dit is over heel de tocht mogelijk, een soort zij route van de Overland Track. Zo konden we ook lunchen aan het Lake Will meer. Een prachtig meer met Barn Bluff op de achtergrond. Even later kwamen we dan toe aan de Windermere Hut. Terug gelegen op een prachtige locatie, waar je enorm veel geld zou voor betalen moest er daar bijvoorbeeld een hotel liggen. Wij konden nog wat genieten van de zon daar. Kwestie van ons wat mentaal voor te bereiden op een nieuwe koude nacht.
Dag 9... Overland Track, van Ronny Creek naar Waterfall Valley Hut
Vandaag de eerste dag van de Overland Track!! Een unieke trektocht, dwars door Cradle Mountain N.P., waar per dag niet meer dan 34 mensen mogen aan starten. Dit om de unieke natuur niet teveel te belasten. Natuurlijk was ik in m'n 'nopjes', al wist ik wel dat de eerste dag al werd omschreven als één van de zwaarste dagen. Een tocht van tien kilometer, maar wel direct over één van de hoogste bergen van de tocht, Marions lookout. En die beklimming was best zwaar. Sommige stukken waren zo steil, dat we ons moesten omhoog hijsen via een voorziene ketting, en dit met een rugzak van meer dan 20 kilo. Eens boven, konden we natuurlijk genieten van een prachtig zicht, waar we ook de mogelijkheid hadden om Cradle Mountain te beklimmen. Een nieuwe beklimming van nog eens goed 300 meter. De benen van Shanna en mij voelden nog goed aan, dus zagen we die klim wel zitten, zonder zware rugzak wel. Ook was het weer perfect, dus begonnen we vol goede moed aan de beklimming. De eerste 200 meter was zeker doenbaar, erna ben ik alleen verder gegaan. Een hele beklimming over de steile rotsblokken, zo naar de top. Daar maakte ik natuurlijk prachtige foto's! Na al dat moois zijn we samen naar beneden gegaan, en de tocht verder gezet. Na een hele afdaling kwamen we dan -net voor zonsondergang- aan een prachtige plaats met een onbetaalbaar mooi zicht op de bergen, Waterfall Valley Hut...
Vandaag vertrekken we naar Tasmanië voor de Overland Track. Een trektocht van zeven dagen die toch al even hoog op m'n 'lijstje' staat. De vlucht, die was al s' morgens vroeg om 7u. Het was wel even spannend wanneer we maar een goed uur op voorhand toekwamen op de parking van de luchthaven. Dan een shuttlebus nemen die ons op een rustig tempo naar de luchthaven bracht. Daar konden we wel snel inchekken, en we zaten een goede 20 minuten later op het vliegtuig. Zeker een nieuw reccord ;-)!! Eens aangekomen in Lanceton voelden we direct een ander soort klimaat. De zon scheen wel, maar gaf zoveel warmte niet als in Sydney. Dit heeft iets te maken van de luchtstroom die van de zuidpool over Tasmanië waait, maar ik ga hier zeker niet de geleerde uithangen hoor . Van Lanceton moesten we dan de bus nemen naar Cradle Mountain N.P. Maar die bleek niet meer te rijden?! Gelukkig hadden we nog de taxichauffeur die ons van de luchthaven naar Lanceton bracht, die zag het zeker zitten om ons dan naar Cradle Mountain te brengen, en dit voor dezelfde prijs als de bus. Na een lange rit door de bergen kwamen we daar dan eindelijk aan. Was me dat daar even wennen toen we uit de auto stapten. Een gure wind, regen en temperaturen onder de 15°C. M'n pa had nog nooit zo een koude winterdag gehad in Sydney, en het was er nu volop zomer?! Terwijl we maar een goed uur gevlogen hebben, echt vreemd. Zo gingen we een koude lange nacht tegemoet. Die nog eens extra verstoord werd door possems, een dier die je best kan vergelijken met een mengeling tussen een kat en een rat met een beetje hond. Ze werden aangetrokken tot de geur van het brood in de tent, die dan snel opgeborgen werd, zodat de oorlog om het brood ook snel gestaakt werd.
. Het goede weer van de voorbije twee dagen was ook aan het veranderen. Er werd regen voorspeld in de late namiddag. Dus wouden we zoveel mogelijk genieten van het nog mooie weer.
