Vandaag hadden we niet super veel tijd om een grote wandeling te doen. Het was onze laatste dag in de Blue Mountains, dus wouden we als bedanking voor Ingrid haar ma een bbq doen voor haar. En aangezien we twee dagen geleden toevallig de buurvrouw in het Nederlands hoorde praten, en te weten kwamen dat ze nog maar pas verhuisd was van Sint-Niklaas naar hier, hebben we het hele gezin dan uitgenodigd voor de aperitief. Dus moesten we nog wat boodschappen doen. Zo werd het een kortere uitstap, vrouw- en manvriendelijk, voor iedereen wat. We reden naar Leura, vooral een vakantiedorp voor de rijkere inwoners van Sydney. Daar begon een wandeling vanaf een mooi uitkijkpunt, een beetje uit het dorp. En wandelden we zo via de kliffen, en een park naar het dorp. Daar kwamen we verschillende uitkijkpunten tegen, waar we steeds versteld stonden van het prachtige uitzicht. De wandeling was toch iets lastiger dan voorzien, met het vele klimmen en dalen, dus werd het hoog tijd de dames hun plezier te gunnen. Zo trokken we het dorp in, waarvan we gehoord hadden dat er verschillende mooie winkels waren. En dat was best zo, zelfs ik was onder de indruk van een interieurwinkel (Elizabeth Rosa, zonder reclame te maken ;-)). Jammer genoeg was er daar helemaal geen plaats voor in de auto. In de avond was het dan eerst aperitieftijd met de buren, wat heel gezellig was. Het is me duidelijk dat Australiërs heel vriendelijk zijn, al moeten ze wel wat in hun comfort zone zitten. Erna was het dan tijd voor onze laatste bbq, verzorgd door Brecht en mij op de typische gas bbq's van hier. Het is wel even wennen, zonder kolen, maar het lukte aardig hoor, de dames waren heel tevreden!! Zo konden we de Blue Mountains op een heel positieve manier afsluiten, wetende dat het hier echt de moeite is om te komen!!
De bergschoenen mochten vandaag terug aangetrokken worden, na een rustpauze van twee weken. We hadden een wandeling gepland, vol watervallen, hoge kliffen, tropisch woud. Iets waar ik enorm naar uitkeek!! Al gauw kwamen we aan, aan de start van onze tocht, goed voor een zeven kilometer. Die tocht begon heel spectaculair, met een serieuze afdaling langs verschillende watervallen. Al snel kwam het besef, dat we een lastige tocht voor de boeg hadden. Eens we beneden waren, kwamen we in een tropisch woud terecht, wat ons een beetje deed denken aan de laatste dag van de Overland Track. Het terrein was er heel zwaar, maar vooral heel mooi. Wanneer we in het midden van de tocht waren, kwamen we aan de grootste waterval. Wat was dit er prachtig!! Van daar klommen we dan terug naar boven, via verschillende ladders, om onze tocht verder te zetten op de spectaculaire kliffen. De natuur was er prachtig, heel moeilijk te verwoorden. Het verbaasde ons alle vier in de positieve zin, en het werd echt een geslaagde dag. De Blue Mountains last voorlopig alle verwachtingen in, morgen nog een dag!!
De eerste dag van onze grote roadtrip, en al een dag in vertraging, maar dat trekken we wel recht. De eerste tocht was naar de Blue Mountains, een bekend N.P. een stuk boven Sydney, goed voor een tocht van ongeveer 250 kilometer. De kortste manier om er te geraken is naar Sydney rijden, en zo naar boven naar de Blue Mountains. Maar dat zag ik niet zitten. Ingrid vertelde me, om via de bergen naar Wiseman Ferry te rijden, daar de gratis ferry te nemen, en zo naar de Blue Mountains te rijden. Zo geschiede het, en we vertrokken aan onze tocht. De kilometerteller werd mooi op nul gezet, en weg waren we. De tocht was zeker mooi, helemaal geen verkeer, mooi landschap. En na een rit van ongeveer drie uren, kwamen we aan in Katoomba. En Katoomba is een vreemd beestje, een stadje dat wat blijven hangen is in de jaren 60, in de hippietijd dus. Maar van daar kon je de Three Sisters bezoeken, een bekende trekpleister in de Blue Mountains. Eerst bezochten we de Three Sisters, via een wandeling van een klein uurtje. De Three Sisters, zijn drie toeristische rotsen, een trekpleister voor vooral Oosterse toeristen, en heel gekend. Als je hier bent, moet je er geweest zijn. En het was wel mooi hoor. Erna reden we naar het centrum van Katoomba, even wat hippiesfeer opsnuiven. Eens we uit de auto stapten, voelden we ons direct in de jaren 60. Het was er heel speciaal, met al die vreemde winkeltjes. Maar het was wel een gezellig einde van de dag. Hier in de Blue Mountains, hoeven we ook geen tent op te zetten, aangezien we kunnen logeren bij de mama van Ingrid. Een heel gezellige vrouw, in een heel mooi huis, die nog eens goed kon koken ook. Natuurlijk voelden we er ons direct thuis!!
Normaal gingen we vandaag al vertrekken naar de Blue Mountains volgens de planning, maar we hadden toch nog een dag nodig om wat kleren te wassen, en wat kleine inkopen te doen. Een soort rustdag dus, die eigenlijk geen rustdag was. Ten eerste hadden we het tentprobleem. M'n pa heeft een grote tent voor vier personen, met bijhorende voortent waar je recht kan in staan. Best gezellig om allemaal in de voortent te kunnen zitten, wanneer het bijvoorbeeld regent. Shanna en ik hadden ook onze kleinere tent, waar we mee naar Tasmanië geweest zijn. Terwijl die van Brecht en m'n zus het daar begeven heeft. Natuurlijk wouden we die grote tent eerst eens proberen opzetten, wat niet zo gemakkelijk was. Maar eens ze opstond, hadden we al een volgend probleem, ik kon niet languit liggen in het slaapcompartiment. Best vervelend soms, die 2m06!! Ik kon natuurlijk wel slapen in de voortent, maar dan zou ik vol staan met muggenbeten, en slangen en spinnen kunnen daar ook gemakkelijk binnen. Dus dachten we van onze kleine tent ook mee te nemen, en die kon in de voortent. Probleem opgelost, al blijft het wel een vreemd zicht ;-). Het volgende probleem was dat Shanna en ik een gasbrandertje hadden van België, waar we hier nog geen gas voor gevonden hadden. Dus we moesten sowieso naar het shoppingcenter, juuuuuuiiiiiijjjjjjjj . In het shoppingcenter vonden we onze gas niet, blijkt hier verboden te zijn, aangezien ons Europees systeem hier niet veilig lijkt te zijn. Dus moesten we toch beginnen uitkijken naar een ander systeem. Daar kregen we ook het idee een cadeau te kopen voor de papa in Ingrid. Best lastig daar ;-), de dag raakte terug goed gevuld... Eens thuis, hebben we de bagage gemaakt voor onze roadtrip, en al eens geprobeerd in de auto te laden. Hoe we het juist doen, is moeilijk uit te leggen, maar het lukt, heeeeeeeeeeeel nipt . Dan was het tijd voor ons laatste avondmaal daar, wat we zelf verzorgd hadden. Een kleine tip, doe geen worstjes van de Aldi op de bbq. We hadden bijna een bosbrand erdoor ;-). Dan in bed, morgen onze eerste tocht alleen, naar de Blue Mountains...
De laatste dag in Nelson Bay, en hopend op de meest spectaculaire met de haaienduik. Het record van vroeg opstaan werd zeker verbroken, hier in Nelson Bay, met een wekker die afging om 25 na 6. Amai, was dat pieken, al was er terug een lichte adrenaline aanwezig, duiken tussen de haaien!! Terug waren we mooi op tijd aan de duikschool, maar al direct was de chaos daar duidelijk te voelen. Er stonden daar al meer dan 20 mensen. Die allemaal door elkaar heen liepen met flessen, duikgerief, enz... Konden die allemaal mee op de boot? Dachten we direct. Blijkbaar niet, want Jess vertelde ons al direct, dat we met een kleine groep op een andere boot gingen duiken. Uiteindelijk moesten we dan toch mee op de grote boot, aangezien er drie niet waren komen opdagen. Om dan terug naar een andere boot te moeten, aangezien die drie mensen er wel waren, maar vergeten waren op de lijst. Om je maar een idee te geven, hoe stresserend de dag begon. Op de kleine boot, was ik toch niet helemaal op m'n gemak. Ik was wat bang dat ik zeeziek ging worden, maar dat viel veel beter mee dan gedacht. Zo kwamen we al snel toe aan onze eerste duik. Een diepduik van 27 meter, een totaal nieuwe ervaring voor Brecht en mij. Daar zou je diepte dronken kunnen worden, maar onze ervaring boven water speelde zeker mee ;-), en we ondervonden helemaal geen problemen daar. Ook het zicht was er een pak beter, al verdwijnen er wel al een pak kleuren op die diepte. Erna was het tijd voor onze tweede duik, tussen de haaien. De zee was er al veel rustiger of de vorige keer, gelukkig. Wat we daar zagen, hadden we nog nooit gezien. Een zichtbaarheid van meer dan 15 meter, duizenden vissen in alle kleuren, haaien er tussen, en dit alles tussen twee rotsen waar de zon mooi tussen scheen. Een prachtige, unieke ervaring, die ik nooit meer zal vergeten! De hele duik kreeg ik rillingen over heel m'n lijf, een prachtige afsluiter!!!
Vandaag werden we gewekt met goed nieuws, direct op de boterham tijdens het ontbijt. Aangezien gisteren de haaienduik niet goed is meegevallen, waren we terug ingeschreven voor een nieuwe op zondag. Dus terug twee duiken op zondag, ideaal voor een rustdag vandaag, en de omgeving eindelijk eens verkennen boven het water. Shanna en ik verkozen de auto te nemen, en eens rond te rijden. Eerst kwamen we aan in Salamader Bay, een baai naast die van Nelson Bay. Het was er niet speciaal, maar wel eens gezellig rondlopen. Erna reden we naar een 'lookout' terug in Nelson Bay, voor een beklimming van een goede 260 meter. De beklimming was zeker niet de gemakkelijkste, maar het uitzicht was er wel mooi. Er waren verschillende plateaus waar je mooie uitzichten had over de baai, en de omliggende kleine eilanden. De avond kwam al snel, en de wijn van Alex was nog lang niet op. Hoog tijd om terug naar huis te gaan dan. De wijn en bier ging terug goed binnen, en het ging er terug gezellig aan toe. Jammer genoeg konden we niet te lang opblijven, aangezien we de volgende dag zeker om half zeven moesten opstaan, voor hopelijk een geslaagde haaienduik!!
Het vakantiegevoel van gisteren, was in de ochtend toch wat zoek, wanneer we om zeven uur moesten opstaan. Vandaag was een dag, waar we toch al even naar uitkeken, maar waar we toch ook wat zenuwen voor hadden. We zouden gaan duiken, naar een eiland, vol met haaien. We wisten totaal niet waar we ons moesten aan verwachten, al keken we er natuurlijk hard naar uit. Mooi op tijd kwamen we aan op de duikschool, waar we direct in actie schoten. De twee flessen per persoon werden gevuld, en allemaal op een kar geplaatst om naar de boot te brengen. Het pak werd ook al de helft aangedaan, aangezien de zee best ruw kan zijn, en je dus een grote kans hebt op een nat pak. De ruwheid van de zee werd zeker niet in twijfel getrokken. Eens we de haven uit vaarden, ondervonden we het direct. Al gauw moesten we naar de horizon kijken om niet zeeziek te worden, een gouden tip ;-). Het eiland lag op ongeveer drie kwartier varen, en eens we daar aankwamen, waren de golven nog hoger. Zo hoog, dat het onverantwoord was daar in het water te gaan. Niet dat in het water gaan zo moeilijk is, maar je moet er nog uit ook natuurlijk. En dat was onmogelijk, wanneer de boot zo extreem op en neer gaat. Natuurlijk hadden we betaald voor twee boot duiken, dus werd er beslist om naar een andere plaats te varen. Het was voor de instructeurs aan boord een onbekende plek, dus dat kon positief of negatief uitvallen. De zee was er sowieso rustiger, dus daar konden we zonder problemen in het water. Eens we beneden waren, werden we geconfronteerd met een veelvoorkomend feit de voorbije week, slechte zichtbaarheid. We hebben onze duik volledig gedaan, maar eerlijk gezegd hebben we daar niets gezien, onmogelijk met een zichtbaarheid van minder dan een meter. Wanneer we dan allemaal boven kwamen, was de ontgoocheling van onze gezichten af te lezen. Er was nog een tweede duik, dus we moesten positief blijven. Het kon al niet veel slechter zijn dan de eerste. En dat was het zeker niet! We doken naar twee scheepswrakken, wat voor ons een unieke ervaring was. De zichtbaarheid was er ook een pak beter, en we konden toch een groot arsenaal aan vis waarnemen. Dat maakte onze dag toch een pak beter, al bleef de ontgoocheling wel aangezien we geen haaien gezien hebben. Gelukkig was er ook de broer van Ingrid, die ook een weekendje kwam naar het vakantiehuis. Een vriendelijke jongen, maar dat kan ook moeilijk anders, wanneer je zeker zes dure flessen wijn mee hebt van Barossa Valley. Ook aan de mannen werd gedacht, met zelf gebrouwen Duvel en een straf Australisch bier, wat zeker in de smaak viel. Zo werd de avond zeer zeker een gezellige boel, waar de drank rijkelijk vloeide ...
.
.
