Een kleine wijziging in de planning. In plaats van Mount Gambier te bezichtigen, bleven we vandaag in Portland. Een klein havenstadje, een beetje voor Mount Gambier. We moesten dus de tent niet afbreken, en plots leek de dag veel langer, zonder die dagelijkse verhuis. Zo kwamen we al tegen half tien aan in de Blow Holes, een natuurfenomeen waar je uzelf een beetje op de maan waant. Het is er best wel speciaal, het ruige maanlandschap, met de nog steeds ruige zee. Daar maakten we een kleine wandeling langs een paar look-out's. Erna was het tijd om het stadje wat te verkennen. Via een paar boekenwinkels (Shanna wou wat boeken wisselen), werd de zoektocht gestart naar de lunch. Daar kon je goeie slagen doen, en een grote pizza eten voor nog geen zes dollar. Goed gezind, na de lekkere pizza, vertrokken Brecht en ik nog voor een wandeling, terwijl de dames wat zouden shoppen. De eerste wandeling was een nature cliff walk, op een kwartiertje rijden. We zijn misschien te verwend geweest, de voorbije weken, maar die wandeling gaf ons zeker geen 'waauw' gevoel. Het was zeker mooi, maar we hadden al veel mooiere dingen gezien. Na een klein uur waren we dan ook blij dat we aan de auto waren. Zo kwamen we via twee look-out's (die ook niet echt de moeite waren), aan de tweede wandeling van de dag. Ook een wandeling van een klein uur, door het regenwoud. Het was zeker niet ons eerste regenwoud, maar het blijft steeds wonderlijk mooi, zeker aan zee. Die wandeling kon ons zeker meer bekoren. De avond was zeker een rustige avond, de dames waren goed gezind na het shoppen, en wij hielden ons wat bezig op de wifi. Iedereen heeft wel het gevoel dat we hier alles gezien hebben, dus morgen rijden we in één stuk door naar Adeleide...
We waren vandaag al vroeg bij de pinken. Shanna had het prachtige idee de zonsopgang te trekken, s' morgens om zes uur. Jammer genoeg kwam de zon niet op, vanuit de zee. Dus dat leverde nu niet zo een mooie foto's op. Het weer zag er gelukkig wel goed uit, en dit was heel belangrijk vandaag. Het was namens de mooiste dag van de Great Ocean Road, met de 12 ( eigenlijk 11) apostels, de London Bridge, enzovoort op het menu. Al gauw zaten we in de auto, richting Warrambool, de eindbestemming van de Great Ocean Road. Na niet zo lang rijden kwamen we al langs de eerste look-out, twee massieve rotsblokken in de zee, de eerste twee van de 12 apostels. Daar konden we ook langs de klif naar beneden, naar het strand. Daar had je een spectaculair zicht op deze prachtige rotsen, waar de golven steeds opnieuw op insloegen. Toen we een klein beetje verder reden kwamen we aan de 12 apostels info, waar de wandeling begon naar dit prachtige natuurfenomeen. Daar had je ook de mogelijkheid om met een helicopter er naar toe te vliegen, al leek me dat net iets te duur. Na een korte wandeling kwamen we dan ook op verschillende look- out's, waar je steeds versteld stond van dit prachtig natuurfenomeen. Dat wordt echt de mooiste dag van de Great Ocean Road. Het schema was heel druk vandaag, dus reden we vrij snel verder naar het volgende. Via nog een paar andere Look-out's, die steeds bleven verbazen, kwamen we dan aan in Port Cambell. Daar was het hoog tijd voor de lunch, en vonden we goedkoop fish and ships, wat echt een Australisch gerecht kan genoemd worden. Daar besloten we ook, om vanavond door te rijden tot Portland, aangezien dit echt een gezellig stadje bleek te zijn. Natuurlijk hadden we nog verschillende dingen te zien, dus speelden we nog wat 'supertoerist'!! Zo kwamen we aan in Cave Beach , een prachtig strand, verborgen tussen de kliffen. Daar zag je ook achteraan, tegen de kliffen stalagmieten, ze hadden nu niet direct de mooiste kleuren, maar het was toch heel bijzonder dat te zien op het strand. Na daar even rond te lopen, reden we verder naar de Londen Bridge. Een rotsformatie, die tot 15 januari 1990 in verbinding stond met het vaste land. Dan is hij een stuk ingestort, zodanig dat het nu een klein eilandje is. Na nog een beetje te rijden kwamen we dan aan de Cave, een soort grot aan het strand. Wat me opviel is dat de zee er steeds heel wild is, maar eens je beneden bent aan het strand, dan hoor je ze niet meer. Echt een prachtige plaats!! Zo kom je nog via verschillende kleine rotseilandjes aan Warrembool, het eindpunt van de Great Ocean Road. Een prachtige tocht, met als hoogtepunt de laatste dag. Via de Hungry Jack's, belandden we dan in Portland, net voor zonsondergang. Snel werd de tent opgezet, en wat bleek, er was wifi!! Dus de blog kan even bijgewerkt worden!!
Het was er duidelijk aan te zien dat we
wat kampten met slaap tekort. Om half negen werden we maar wakker,
wat hier echt laat is. De tent werd snel afgebroken, en we reden
terug een stuk naar beneden, naar de kust voor het ontbijt. Daar werd
ik een beetje gek gemaakt door een koppel met kinderen van West
Australië, de westkust is nu officieel op m'n verlanglijstje
gekomen!!
Na het ontbijt trokken we direct naar
Grey River Road, waar je koala's kan spotten in de bomen. Wanneer we
er aankwamen, was het duidelijk dat we juist waren. Verschillende
mensen stonden al in de bomen te staren, met fototoestellen en
verrekijkers. Al gauw zagen we ook verschillende koala's, al houden
ze niet altijd even veel van foto's. Verschillende kropen snel naar
boven, naar veiligere oorden. Zo werd onze aandacht al snel afgeleid
door de papegaaien, die er ook aanwezig waren. Shanna kreeg al snel
het idee wat nootjes in onze handen te leggen, en direct kwamen ze
allemaal uit de hand eten. Natuurlijk werden we direct gekopieerd
door de chinezen, die net toegekomen waren met een hele bus. Zo werd
het al gauw wat te druk, en reden we verder. We kwamen dan aan in
Appolo Bay, waar we gingen lunchen. Een heel stokbrood met een dikke
worst, de plaatselijke bevolking verschoot toch wel even van m'n
eetgewoonte ;-). In de middag kwamen we aan in een
regenwoud, voor een wandeling van een klein uurtje. Het is zeker niet
het eerste regenwoud dat we hier zien, maar het blijft toch altijd
wonderlijk mooi wanneer je er door loopt!! Dan begon het lichtjes te
regenen, en besloten we door te rijden naar onze derde gratis kamping
op een rij. Die lag vlak aan het strand, en wanneer de zon er terug
wat doorkwam, maakten we nog een wandeling op het strand. De zee was
er ongelooflijk wild, en echt niet aan te raden om er te zwemmen. We
hielden het dus bij een wandeling. Hier op de Great Ocean Road, zien we
heel veel, maar het is op een rustige manier. We hebben meer dan tijd
genoeg om de 280 kilometer af te leggen. Dus sloten we onze dag af
met zelfgemaakte pasta ( allé, de dames hebben dat toch gemaakt).
We hadden een vervelende nacht achter
de rug, de dames hun dubbele luchtmatras was lek geslagen in de
nacht. Dus liepen we er allemaal verschrikkelijk moe bij. Zo besloten
we een extra rustdag in te lassen. De dames konden dan wat bekomen op
het strand van al de nachtproblemen. En Brecht en ik, ja wij kunnen
iets moeilijker stil liggen. We trokken dan maar op zoektocht naar
een duikbril en een snorkel (tot onze grote verbazing hadden we die
alle twee vergeten!!). Er was gelukkig één winkel die ons dat
verkocht, en we zochten dan maar een mooie plaats om te gaan
snorkelen, tenslotte zijn we duikers nu é ;-). Wel het snorkelen was
toch een ontgoocheling, met een zichtbaarheid van enkele meters, en
helemaal niets te zien. Goed, we houden ons altijd bezig, dus we
mogen niet klagen. We gingen dan maar terug naar de dames, en vielen
dan zelf in slaap op het strand. Na onze 'schoonheidslaap', reden we
via Teddy's Lookout (waar je een prachtig zicht hebt over de zee),
verder naar onze volgende gratis kamping. Best goed voor het budget,
die gratis kamping's. Daar waren we maar al te blij wanneer we in ons
bed lagen. Na nog een uurtje wakker te hebben gelegen (vreemde
beesten daar), viel ik dan eindelijk in slaap!!
Dag 41 ⦠Van Melbourne naar The Great Ocean Road
We moesten vandaag uit-chekken om 10u,
daar hebben we dan ook gebruik van gemaakt om ons eens goed uit te
slapen. We hadden ook niet de grootste tocht voor de boeg, een tocht
van maar ongeveer 120 kilometer. Het ontbijd van de jeugdherberg
hebben we toch nog eens over geslaan. Van 7u tot 9u, was toch wel een
beetje vroeg, en het ontbijt was nu ook niet echt groot. Dus trokken
we na het uit-chekken naar onze favoriete winkel, the Coles.
Helemaal voldaan vertrokken we dan naar
The Great Ocean Road. Een weg van ongeveer 280 kilometer, langs de
zuidkust van Australië. Langs die baan vind je ook verschillende
kamping's, nationale parken, prachtige stranden en zoveel meer. Wanneer we van de toeristische dienst
kwamen, aan de start van de trip (dat wordt een dagelijkse gewoonte,
die toeristische diensten), werden we terug overladen door
verschillende dingen die we zeker moesten zien. Zo kwamen we eerst aan Bell's Beach,
een paradijs voor surfers. Je zag het ook onmiddellijk wanneer we er
aan kwamen. Verschillende mensen waren aan het leren surfen, de
golven waren er ook ideaal voor. Daar had je ook een mooie 'lookout',
die je een perfect beeld gaf van de woeste kustlijn, vol met kliffen.
Zo reden we verder naar White Lady Lighthouse, een vuurtoren, op de
kliffen aan de kust. Er waren daar ook prachtige stranden, en er lag
terug een meer vlak aan de kust. Via een kleine wandeling geraakten
we aan de vuurtoren, met de zee als achtergrond. Zo werd het al snel avond, en reden we
door naar Lorne. Een stadje langs de Great Ocean Road. Daar hadden we
de mogelijkheid om gratis te kamperen, op een kamping een beetje
hoger in de bossen. Via een aardeweg geraakten we daar, en de tent
werd snel opgezet. We zaten daar echt helemaal afgelegen, wat toch
een speciaal gevoel gaf. Van dieren hadden we daar wel niet veel
last, al waren we misschien allemaal wat vermoeid. Best lastig die
roadtrip... en de rest van de rum-cola ;-).
Mmmm, kleine kater vandaag, nadat de
dag maar begon tegen een uur of 11. Met kleine ogen en hoofdpijn
trokken we dan de stad in. We trokken naar South Marked, een bekende
markt waar dagelijks een hele boel volk naar toe trekt. Die markt was
nu niet echt speciaal vond ik persoonlijk, al was het wel heel groot.
Zo kwamen we via het park, maar terug naar de jeugdherberg. Waar we
op z'n zondags maar aan de bbq voor de avond begonnen. Het weer was
wel terug in orde, dus stilletjes aan werd onze energie opgeladen. Zo
werd het snel avond, een korte dag, maar morgen zijn we er terug
door!!
Eigenlijk hadden veel geluk dat we juist vandaag in Melbourne waren. Het was er namelijk net vanavond het grootste gratis festival van de stad, White Night. Een soort lichtfestival, met muziek waar ongeveer 400 000 mensen naar toe komen. Natuurlijk wouden, en konden we dat niet missen, dus alles werd mooi gepland, wat we zeker wouden zien. Zo kwamen we al snel in het centrum van de stad, en moesten we toch een drastische beslissing nemen. Aangezien dat weer niet echt beterde, moest ik een lange broek gaan kopen, Shanna moest een dikkere trui hebben, en m'n zus kon echt niet blijven rondhuppelen met haar teensletsen. Dus trokken we naar een outletstore, hier in Melbourne. Mijn broek had ik gevonden na 20 minuten (ook dankzij het opzoekwerk van Shanna), over de dames geef ik geen commentaar daar omtrent ;-). Hier in Melbourne heb je de mogelijkheid een gratis stadstram te nemen, die je met een beetje uitleg langs de mooiste plekken van de stad brengt. Daar hebben we natuurlijk gebruik van gemaakt, zo kwamen we in de hippe havenbuurt, leuke speeltuin (iets uniek), het grote stadion hier, enz. Een leuke manier om snel de stad te verkennen. In de avond hadden we ons voorgenomen om toch nog eens een poging te ondernemen voor een 'all you can eat', Shanna had toch één gevonden op het internet. Toen we er waren, werd het duidelijk dat internet zeker niet altijd te vertrouwen is. Ze doen dat enkel in de middag, en niet s'avonds zoals het op internet stond. Wat mis ik China Town van pakweg New York ofzo!! Zo belandden we in een pita, waar ik eerlijk moet bekennen dat me dat zeker smaakte!! Om zeven uur begon dan het lichtfestival, waar we een hele lijst van activiteiten voor de boeg hadden. Gelukkig hadden we genoeg rum-cola voor een heel leger. Dus vol goede moed begonnen we er ook aan. Al snel werden we met de voetjes op de grond gezet, wanneer er bij onze eerste activiteit een rij stond van wel twee uur. De tweede was al even erg, dus staken we bij de derde maar lekker voor ;-), en waren we binnen na tien minuten :-p. De avond verliep heel snel op die manier, tussen het drinken en de activiteiten door hadden we ook nog tijd om op het hoogste gebouw te gaan. 88 Verdiepingen hoog, wat natuurlijk een mooi uitzicht gaf. Zo trokken we het nog tot een uur of vijf, en bleef de stad ons aangenaam verrassen. Natuurlijk wisten we het al, morgen een kater ;-)...
Vandaag geen tent afbreken!! Het grote voordeel van de storm. Geen enkele tijdsdruk ook, aangezien we maar om 15u in de jeugdherberg mochten in Melbourne. Daarom dachten we een activiteit te doen in de buurt, naar een oude steenkoolmijn. Maar je raadt het al, het was een buiten activiteit, en het weer liet dat helemaal niet toe. Dus de tijdsdruk was nu helemaal weg, en helemaal 'alaise' vertrokken we dan al naar Melbourne. Daar waren we natuurlijk wat te vroeg, maar gelukkig mochten we een uur vroeger inchekken. Het was er duidelijk aan te zien dat de jeugdherberg verschillende prijzen gewonnen had. De eerste indrukken waren zeker positief, en het zag er allemaal heel mooi en gezellig uit. Ook kregen we een aparte kamer voor ons vier, wat we zeker konden appreciëren. Nadat alles op z'n plaats lag, konden we dan de stad intrekken. Met de tram -niet ideaal, aangezien je een soort bankkaart daarvoor moet kopen van zes euro- stonden we in de stad na een minuut of 20. Het eerste wat me direct opviel, was dat ze hier in Melbourne houden van kleur, elk groot gebouw hier heeft zo ongeveer z'n eigen kleur, wat de stad een hele frisse uitstraling geeft. Rustig slenterden we wat rond, zonder echt te weten waar we naartoe konden, of moesten. Natuurlijk werden we overladen door winkels, wat zeker de dames konden appreciëren. In de avond trokken we China Town in, op zoek naar een 'all you can eat' restaurant, wat blijkbaar een heel moeilijke opdracht was. Na een uur hebben we het ook opgegeven, en zijn we dan maar terug naar Hungry Jacks gaan eten ;-). Hier in de jeugdherberg is het in de avond ook gezellig zitten beneden, waar Shanna en ik al plannen aan het maken waren voor de volgende dag. Kwestie van zeker alles te zien, in het op het eerste zicht mooie Melbourne...
Duimen, we moeten daar niet meer aan
meedoen!! Wat een nacht, waarvan de storm nog niet gaan liggen is. De
tent viel al bij al nog mee, juist wat piketten inkloppen. Maar onze
nachtrust was toch niet alles, met al die wind. We hadden in de
morgen ook het gevoel dat de wind eindelijk toch wat ging gaan
liggen, dus besloten we ook te blijven. De wandelschoenen werden al snel
aangetrokken, en we waren klaar om Mount Bishop te beklimmen. Daar
verwachtten we ook een mooi uitzicht op de verschillende eilanden
voor de kust. Een uur en een half, schreven ze voor om de top te
halen. Na 50 minuten stonden we er al, we worden steeds beter en
beter!! Daar boven hadden we inderdaad een mooi uitzicht, maar er
viel ons direct iets anders op. Wind, wind en nog een wind, zoveel
hadden we toch nog niet veel gehad. Het werd echt moeilijk je daar
recht te houden, zonnige groeten uit Australië ;-). Let op, qua
ervaring kon dit zeker tellen, maar we hadden het ons toch net iets
anders voorgesteld. Zo werden we toch al een beetje ongerust over
onze tent. Dus gingen we al vrij snel terug naar beneden, om toch
eens langs de tent te kunnen passeren.
Daar werden we onaangenaam verrast,
onze tent hing nog vast met één touw. Een touw waar Brecht gelukkig
nog een steen had opgelegd, anders was de tent weg. Het zag er echt
niet goed uit, dus besloten we onmiddellijk de tent af te breken, en
ergens in een motel ofzo te gaan slapen. In de gietende regen werd
alles afgebroken, alles ingeladen en weg waren we, zonder te weten
naar waar toe. Zo belandden we in Wonthaggi, een gehucht met een
park, waar je in een soort barak kon slapen. Niet slecht hoor,
goedkoop, en vooral droog. Om alles wat beter te kunnen verwerken,
belandden we in de McDonald's. Dat smaakte natuurlijk, en we vlogen
dan maar terug in de wijn!
Dag 36... Van Bourndi N.P naar Wilson Promotory N.P
Het was onze eerste dag, waar we veel
in de auto moesten zitten. Zo hebben we er wel een paar, aangezien
hier alles zo uitgestrekt is natuurlijk. Wanneer we in Wilson
Promotory N.P zijn, zijn we ook bijna in Melbourne. Wilson Promontory
is dan ook een gekend park voor de mensen van Melbourne, een
schiereiland met mooie kusten en ook nog wat bergen. De rit verliep eigenlijk ook heel vlot,
zonder enig probleem. Wat me wel opviel was, dat gedurende de rit de
temperatuur goed omhoog ging. Tegen dat we aan de lunch waren, hadden
we toch al een goed 33 graden.
Maar hoe dichter we bij onze bestemming
kwamen, gebeurde het omgekeerde. Van 33 graden, terug naar 18. Ik wil
zeker niet teveel klagen van het weer deze week, maar ik vond het
toch een vreemd tafereel, de wisselvalligheid hier in Australië.
Tegen we aankwamen in Wilson Promontory N.P was niet alleen helemaal
afgekoeld, de wind was ook serieus komen opzetten. Toch werd de tent
opgezet, zonder ze weg waaide. Veel konden we niet meer doen in de
avond. Dus vlogen we terug in de wijn, deze keer in de tent. Wat ons
wel opviel, is dat iedereen begon weg te gaan, niet wetende waarom.
Hopelijk gaat het niet harder waaien, terug duimen!!
Onze tweede dag in Bournda N.P, met
weergoden die terug goed gezind waren. Misschien zaag ik wel een
beetje over de weergoden. Maar wat we al geleerd hebben is, dat het
weer hier verschrikkelijk wisselvallig kan zijn. Van een gittegolf,
naar een regendag, alles kan hier!! Vandaag was het een wandel dag, met een
hele tocht voor de boeg. Eerst trokken we naar een lagoon, die
maximum honderd meter van de zee lag. Een uniek zicht, zoet en zout
water, zo dicht bij elkaar. Aangezien er we wat vroeg waren (wat
worden we ervaren wandelaars!!), besloten we nog eens rond de lagoon
te wandelen, voordat we erin zwommen. Die wandeling werd al wat
zwaarder, dus hadden de bergschoenen eindelijk nut . Net voor het
einde van de wandeling kwamen we aan de zee, aan een schiereiland.
Prachtig was het daar!! Zo konden we eindelijk de lagoon in,
heerlijk warm water!! Toen we terug helemaal droog waren, konden we
dan de wandeling voortzetten, en via het enorme grote strand terug
richting camping stappen. Daar werden we verrast door een enorme
tegenwind, wat de wandeling toch wat vermoeilijkte. Toch gingen
Shanna en ik nog verder met een andere wandeling, Brecht en m'n
zus bleven dan op het strand. Na nog geen halve kilometer, werden we
verrast door een prachtige baai, wat ik niet snel zal vergeten.
Natuurlijk moesten Brecht en m'n zus dat ook zien, dus ging ik ze
halen aan het strand. Ook zij werden verliefd, en bleven daar dan
voor wat rust. Shanna en ik gingen nog een zeven kilometer door langs
de ruige kust, wat mooie zichten opleverden. Zo konden we met een heel positief
gevoel Bournda N.P afsluiten. Kort gezegd, het was er genieten, van
de mooie kust en het mooie weer. Morgen trekken we Wilson Promontory
N.P, goed voor een rit van meer dan 500 kilometer.
Wat kregen we een aangename verrassing
in de morgen, de zon was terug!! Zo besloten we om Mimosa Rocks N.P
te 'skippen', dan konden we twee dagen in Bournda N.P blijven. Zo
hadden we minder 'verhuiswerk', en konden we meer genieten van het
goede weer. Snel braken we alles af, hopend dat we voor de ranger
konden vertrekken, dan hoefden we niet te betalen voor de
overnachting. Vijf minuten voor we vertrokken, kwam de ranger!! Best
even vloeken, en geen gratis nacht. Het humeur leed er zeker niet
onder, dankzij de zon natuurlijk. Na een tocht van ongeveer 200km kwamen
we dan ook aan in Bournda N.P, een park aan zee, met een ruwe
kustlijn, en mooie stranden. Al gauw werd de tent opgezet, zodat ze
wat kon drogen. De dames maakten de binnenkant ook terug wat proper,
en we waren klaar voor het strand. Natuurlijk kropen de laatste dagen ons
wat in de kleren, en besloten we het wat rustiger aan te doen in de
middag. We trokken naar het strand, een gigantisch strand, waar we
helemaal alleen op lagen. Het rusten stak Brecht en mij natuurlijk
snel tegen, en we trokken samen met Shanna de zee in. Die was
ongezien ruw, met golven van wel vijf meter hoog. Wat was dat een
uitdaging om daar in te zwemmen, heel lastig, wel heel leuk. Na een
uur ben je wel kapot, en kan je wel genieten van wat rust op het
strand. Al blijft het water zeker twee uur uit je neus lopen ;-). In de avond genoten we van de kip aan
het spit, die we in de middag gekocht hadden, en kregen we terug
gezelschap van kangeroes, waar we al goed aan gewend waren. Het goede
weer deed ons duidelijk goed, en we maakten s'avonds nog een
kampvuur. Een scoutgevoel, wel gezellig, zo mochten er nog veel dagen
komen!!
Dag 33... Royal N.P. â Jervis Bay â Hyams Beach â Pebbly Beach
Vandaag verlieten we Royal Beach, na
een hele nacht de vingers gekruisd te houden, hopend op terug mooi
weer. Laat me dan direct met de deur in huis vallen, het gekruis
heeft niets geholpen, aangezien de ochtend terug goed bewolkt was.
Toch doen we alles om positief te blijven, en verlieten Royal N.P in
goede hoop op beter weer, toch ook met een dubbel gevoel. Door het
slechte weer van de voorbije twee dagen hebben we toch niet optimaal
kunnen genieten van het park, al hebben we wel gezien wat we moesten
zien. Zo trokken we naar Pebbly Beach, met de
gedachte niet te stoppen in Jervis Bay en Hyams Beach, door het
slechte weer. Onderweg stopten we dan in een toeristische dienst, die
dame van daar haalde ons toch over om te stoppen in Jervis Bay en
Hyams Beach. 'Als je er passeert, moet je er stoppen' vertelde ze
ons, en wie zijn wij om er aan te twijfelen. Dus trokken we er naar
toe, ideaal voor de lunch. De regen stopte ook wat, dus kwamen we er
in de middag toe. Het was er wel gezellig, ook wat toeristisch met
een paar cafétjes enzo. Het strand was er ook wel mooi, al hadden we
zeker al even mooie stranden gezien. Erna maakte we een kleine omweg
voor Hyams Beach. Waarom een omweg voor een strand? Wel, het is
officieel het witste strand ter wereld, dat moesten we toch eens
gezien hebben, vond ik. Het was een heel mooi strand, heel wit ook.
Al gooiden de donkere wolken wat roet in het eten. We hadden het toch
gezien. Erna trokken we naar Pebbly Beach, een
afgelegen strand waar we dan zouden slapen. Het staat bekend voor de
tamme kangeroes, die er gewoon uit je hand komen eten. Best even
vloeken toen we er eindelijk toekwamen, wanneer de weergoden weer
eens kwaad waren. Een helse bui wachte ons op aan de camping, zodat
we alles uit de kast moesten halen om de tent vanbinnen droog te
houden. Eens dat gelukt was, maakte het strand veel goed. Helemaal in
regenkledij werden we allemaal aangenaam verrast door de schoonheid
daar. Hemels strand, met gras en zand, bergen op de achtergrond, en
een blauwe zee. Het liep er dan nog eens vol met kangeroes, die dan
ook uit de hand kwamen eten. Moest het daar mooi weer geweest zijn,
bleven we zeker een dag langer. Toch maakten we het er het beste van,
en vlogen we s'avonds in de wijn. Het werd al gauw donker, en
lichtjes aangeschoten doken we in zee, voor een nachtduik. Zo werd
een dag vol slecht weer, heel gezellig!!
Ik denk dat ik tegen een uur of vier
wakker werd in de tent, van de regen. Natuurlijk bleven we positief,
het was immers één van de eerste regen in Australië. Het kon maar
een bui zijn, maar toen we opstonden tegen zeven uur was het nog
altijd aan het regenen. Het zag er ook overal bewolkt en donker uit,
dus dat beloofde niet veel goeds. Natuurlijk laten wij ons als Belg niet
afschrikken door wat regen, en de geplande wandeling ging gewoon
door. We zouden een stuk van de 'Coast Walk' doen, die is in totaal
26 kilometer. Natuurlijk is dat wat veel voor één dag, dus deden
we er ongeveer een vijfde van. De wandeling begon heel mooi, maar ook
wat frustrerend. Een paar keer belandden we letterlijk op het
verkeerde pad. Ok, de Overland Track was heel goed aangeduid met
bordjes, en misschien waren we wat te verwend op dat gebied, maar
deze wandeling bleef in het begin toch schandalig slecht op die
manier. Toch slaagden we erin steeds het pad te volgen, en verder op
de wandeling kwamen er ook steeds meer bordjes. Zo kwamen we langs
verschillende baaikes, waar we steeds de hoge kliffen konden
aanschouwen, best mooi! Ook kwamen we een waterval tegen, die in de
zee monde. Vreemd genoeg kwam er niet veel water naar beneden, ook al
regende het al een hele dag. Op het einde kwamen we dan aan een
strand, dat tussen de kliffen lag. Het was een serieuze afdaling,
maar de moeite om het te doen. Zo kwamen we op de ideale 'lunchplek'.
Ook op het strand lag een surfschool, dus verschillende mensen waren
er aan het surfen. Maar eerlijk, de golven waren een mager beestje
;-). Zo werd het gauw tijd om terug te
keren, langs hetzelfde pad, wat we niet echt zagen zitten, maar er
was geen andere mogelijkheid. De moed zakte ons een beetje in de
schoenen, ook omdat we moesten beginnen met een zware beklimming. Het
werd dus tijd dat de dames eens uit hun pijp kwamen, en de
vrouwelijke charmes in de strijd gooiden. Na vijf minuten op de
parking rond te lopen, versierden ze een lift, naar de parking waar
de auto stond. Er was geen plaats voor ons allemaal, dus gingen de
dames om de auto, en kwamen ze ons halen. Natuurlijk waren we wat vroeger terug
op de camping, ideaal voor nog eens te gaan zwemmen in de regen, iets
wat ik al een tijdje wou doen. Het water in de zee was deze keer
ideaal qua temperatuur, zodat we er een hele tijd konden inblijven.
Erna was het tijd om wat sociaal te doen, aangezien wat dronken
meisjes ons aanspraken. Ze verbleven ook op de camping, dus konden we
wat verhalen uitwisselen. De avond kwam er snel, en het bleef
regenen. Hopend op een droge dag morgen, aangezien we dan het witste
strand te wereld passeren, duimen!!
Steeds gaat het vlotter en vlotter, de
bagage maken, het allemaal in de auto droppen. Vandaag vertrekken we
naar Royal N.P., een park net voorbij Sydney aan de zee. Het staat
vooral bekend om z'n beboste hoge kliffen aan de kust, goed voor een
rit van ongeveer drie uur rijden. De rit verliep eigenlijk heel vlot,
feit is dat we het links rijden al goed gewoon worden. En zo kwamen
we mooi op tijd toe aan het park. Daar informeerden we naar een
camping, en verschoten we toch even toen we hoorden dat er maar één
plaats meer vrij was, en ook wel een beetje van de prijs. We namen
het risico naar een andere camping te rijden, buiten het park. We
moesten juist informeren bij een toeristische dienst, voor het adres
van die camping. Maar die toeristische dienst hebben we nooit
gevonden, best frustrerend dan. Dus reden we terug naar het park
zelf, en hadden we toch nog plek op de camping. De camping viel eerlijk gezegd wat
tegen, alles was aanwezig, dat zeker. Maar het zicht beviel me niet
echt. We stonden vlak aan de zee, maar met zicht op de rijke
buitenbuurt van Sydney. Prachtige huizen, maar ik had gewoon wat meer
natuur verwacht. Van de beboste kliffen was hier niet veel sprake.
Na het shoppen, de tent opzetten, en
het eten hadden we nog tijd voor een kleine wandeling op het strand.
Het zicht bleef me storen, maar het was goed voor de spijsvertering
dan. Zo kropen we snel in bed, morgen maken
we een grote wandeling, met hopelijk wel die mooie kliffen...
Vandaag hadden we niet super veel tijd om een grote wandeling te doen. Het was onze laatste dag in de Blue Mountains, dus wouden we als bedanking voor Ingrid haar ma een bbq doen voor haar. En aangezien we twee dagen geleden toevallig de buurvrouw in het Nederlands hoorde praten, en te weten kwamen dat ze nog maar pas verhuisd was van Sint-Niklaas naar hier, hebben we het hele gezin dan uitgenodigd voor de aperitief. Dus moesten we nog wat boodschappen doen. Zo werd het een kortere uitstap, vrouw- en manvriendelijk, voor iedereen wat. We reden naar Leura, vooral een vakantiedorp voor de rijkere inwoners van Sydney. Daar begon een wandeling vanaf een mooi uitkijkpunt, een beetje uit het dorp. En wandelden we zo via de kliffen, en een park naar het dorp. Daar kwamen we verschillende uitkijkpunten tegen, waar we steeds versteld stonden van het prachtige uitzicht. De wandeling was toch iets lastiger dan voorzien, met het vele klimmen en dalen, dus werd het hoog tijd de dames hun plezier te gunnen. Zo trokken we het dorp in, waarvan we gehoord hadden dat er verschillende mooie winkels waren. En dat was best zo, zelfs ik was onder de indruk van een interieurwinkel (Elizabeth Rosa, zonder reclame te maken ;-)). Jammer genoeg was er daar helemaal geen plaats voor in de auto. In de avond was het dan eerst aperitieftijd met de buren, wat heel gezellig was. Het is me duidelijk dat Australiërs heel vriendelijk zijn, al moeten ze wel wat in hun comfort zone zitten. Erna was het dan tijd voor onze laatste bbq, verzorgd door Brecht en mij op de typische gas bbq's van hier. Het is wel even wennen, zonder kolen, maar het lukte aardig hoor, de dames waren heel tevreden!! Zo konden we de Blue Mountains op een heel positieve manier afsluiten, wetende dat het hier echt de moeite is om te komen!!
De bergschoenen mochten vandaag terug aangetrokken worden, na een rustpauze van twee weken. We hadden een wandeling gepland, vol watervallen, hoge kliffen, tropisch woud. Iets waar ik enorm naar uitkeek!! Al gauw kwamen we aan, aan de start van onze tocht, goed voor een zeven kilometer. Die tocht begon heel spectaculair, met een serieuze afdaling langs verschillende watervallen. Al snel kwam het besef, dat we een lastige tocht voor de boeg hadden. Eens we beneden waren, kwamen we in een tropisch woud terecht, wat ons een beetje deed denken aan de laatste dag van de Overland Track. Het terrein was er heel zwaar, maar vooral heel mooi. Wanneer we in het midden van de tocht waren, kwamen we aan de grootste waterval. Wat was dit er prachtig!! Van daar klommen we dan terug naar boven, via verschillende ladders, om onze tocht verder te zetten op de spectaculaire kliffen. De natuur was er prachtig, heel moeilijk te verwoorden. Het verbaasde ons alle vier in de positieve zin, en het werd echt een geslaagde dag. De Blue Mountains last voorlopig alle verwachtingen in, morgen nog een dag!!
De eerste dag van onze grote roadtrip, en al een dag in vertraging, maar dat trekken we wel recht. De eerste tocht was naar de Blue Mountains, een bekend N.P. een stuk boven Sydney, goed voor een tocht van ongeveer 250 kilometer. De kortste manier om er te geraken is naar Sydney rijden, en zo naar boven naar de Blue Mountains. Maar dat zag ik niet zitten. Ingrid vertelde me, om via de bergen naar Wiseman Ferry te rijden, daar de gratis ferry te nemen, en zo naar de Blue Mountains te rijden. Zo geschiede het, en we vertrokken aan onze tocht. De kilometerteller werd mooi op nul gezet, en weg waren we. De tocht was zeker mooi, helemaal geen verkeer, mooi landschap. En na een rit van ongeveer drie uren, kwamen we aan in Katoomba. En Katoomba is een vreemd beestje, een stadje dat wat blijven hangen is in de jaren 60, in de hippietijd dus. Maar van daar kon je de Three Sisters bezoeken, een bekende trekpleister in de Blue Mountains. Eerst bezochten we de Three Sisters, via een wandeling van een klein uurtje. De Three Sisters, zijn drie toeristische rotsen, een trekpleister voor vooral Oosterse toeristen, en heel gekend. Als je hier bent, moet je er geweest zijn. En het was wel mooi hoor. Erna reden we naar het centrum van Katoomba, even wat hippiesfeer opsnuiven. Eens we uit de auto stapten, voelden we ons direct in de jaren 60. Het was er heel speciaal, met al die vreemde winkeltjes. Maar het was wel een gezellig einde van de dag. Hier in de Blue Mountains, hoeven we ook geen tent op te zetten, aangezien we kunnen logeren bij de mama van Ingrid. Een heel gezellige vrouw, in een heel mooi huis, die nog eens goed kon koken ook. Natuurlijk voelden we er ons direct thuis!!
Normaal gingen we vandaag al vertrekken naar de Blue Mountains volgens de planning, maar we hadden toch nog een dag nodig om wat kleren te wassen, en wat kleine inkopen te doen. Een soort rustdag dus, die eigenlijk geen rustdag was. Ten eerste hadden we het tentprobleem. M'n pa heeft een grote tent voor vier personen, met bijhorende voortent waar je recht kan in staan. Best gezellig om allemaal in de voortent te kunnen zitten, wanneer het bijvoorbeeld regent. Shanna en ik hadden ook onze kleinere tent, waar we mee naar Tasmanië geweest zijn. Terwijl die van Brecht en m'n zus het daar begeven heeft. Natuurlijk wouden we die grote tent eerst eens proberen opzetten, wat niet zo gemakkelijk was. Maar eens ze opstond, hadden we al een volgend probleem, ik kon niet languit liggen in het slaapcompartiment. Best vervelend soms, die 2m06!! Ik kon natuurlijk wel slapen in de voortent, maar dan zou ik vol staan met muggenbeten, en slangen en spinnen kunnen daar ook gemakkelijk binnen. Dus dachten we van onze kleine tent ook mee te nemen, en die kon in de voortent. Probleem opgelost, al blijft het wel een vreemd zicht ;-). Het volgende probleem was dat Shanna en ik een gasbrandertje hadden van België, waar we hier nog geen gas voor gevonden hadden. Dus we moesten sowieso naar het shoppingcenter, juuuuuuiiiiiijjjjjjjj . In het shoppingcenter vonden we onze gas niet, blijkt hier verboden te zijn, aangezien ons Europees systeem hier niet veilig lijkt te zijn. Dus moesten we toch beginnen uitkijken naar een ander systeem. Daar kregen we ook het idee een cadeau te kopen voor de papa in Ingrid. Best lastig daar ;-), de dag raakte terug goed gevuld... Eens thuis, hebben we de bagage gemaakt voor onze roadtrip, en al eens geprobeerd in de auto te laden. Hoe we het juist doen, is moeilijk uit te leggen, maar het lukt, heeeeeeeeeeeel nipt . Dan was het tijd voor ons laatste avondmaal daar, wat we zelf verzorgd hadden. Een kleine tip, doe geen worstjes van de Aldi op de bbq. We hadden bijna een bosbrand erdoor ;-). Dan in bed, morgen onze eerste tocht alleen, naar de Blue Mountains...
De laatste dag in Nelson Bay, en hopend op de meest spectaculaire met de haaienduik. Het record van vroeg opstaan werd zeker verbroken, hier in Nelson Bay, met een wekker die afging om 25 na 6. Amai, was dat pieken, al was er terug een lichte adrenaline aanwezig, duiken tussen de haaien!! Terug waren we mooi op tijd aan de duikschool, maar al direct was de chaos daar duidelijk te voelen. Er stonden daar al meer dan 20 mensen. Die allemaal door elkaar heen liepen met flessen, duikgerief, enz... Konden die allemaal mee op de boot? Dachten we direct. Blijkbaar niet, want Jess vertelde ons al direct, dat we met een kleine groep op een andere boot gingen duiken. Uiteindelijk moesten we dan toch mee op de grote boot, aangezien er drie niet waren komen opdagen. Om dan terug naar een andere boot te moeten, aangezien die drie mensen er wel waren, maar vergeten waren op de lijst. Om je maar een idee te geven, hoe stresserend de dag begon. Op de kleine boot, was ik toch niet helemaal op m'n gemak. Ik was wat bang dat ik zeeziek ging worden, maar dat viel veel beter mee dan gedacht. Zo kwamen we al snel toe aan onze eerste duik. Een diepduik van 27 meter, een totaal nieuwe ervaring voor Brecht en mij. Daar zou je diepte dronken kunnen worden, maar onze ervaring boven water speelde zeker mee ;-), en we ondervonden helemaal geen problemen daar. Ook het zicht was er een pak beter, al verdwijnen er wel al een pak kleuren op die diepte. Erna was het tijd voor onze tweede duik, tussen de haaien. De zee was er al veel rustiger of de vorige keer, gelukkig. Wat we daar zagen, hadden we nog nooit gezien. Een zichtbaarheid van meer dan 15 meter, duizenden vissen in alle kleuren, haaien er tussen, en dit alles tussen twee rotsen waar de zon mooi tussen scheen. Een prachtige, unieke ervaring, die ik nooit meer zal vergeten! De hele duik kreeg ik rillingen over heel m'n lijf, een prachtige afsluiter!!!
. Net voor het
einde van de wandeling kwamen we aan de zee, aan een schiereiland.
Prachtig was het daar!!
.
