Vandaag zetten we een beetje een stap in het onbekende. Woomera staat helemaal niet op de planning, en buiten het feit, dat Woomera bekend staat voor z'n raketen die er vroeger werden gelanceerd, meer weten we er eigenlijk niets over. Deze stap in het onbekende, komt natuurlijk door de Oodnadatta track, die we niet konden doen. Nu klimmen we via de Stuart Highway naar boven, met Woomera als eerste onbekende stop. Toch bleven we in de morgen toch nog wat plakken in het 'prachtige' Port Augusta, de bib was daar namelijk ons meeste bezocht gebouw, de free wifi was daar de oorzaak van. Zo vertrokken we na de lunch naar Woomera, goed voor een rit van ongeveer 200 kilometer. We werden eigenlijk aangenaam verrast, toen we er toekwamen. Zoals gewoonlijk reden we eerst naar de toeristische dienst, en er was daar gewoon een snack bar, en een bowling!! Al viel het onmiddellijk op, dat de tijd daar duidelijk een hele poos is blijven stil staan. Nadat we een kaartje kregen van het stadje, trokken we op verkenning. Je had er namelijk een 'observatie ding' voor de sterren. Met de prachtige sterrenhemel hier, leek het ons wel eens leuk, die van wat dichter te kunnen bekijken. Maar het viel al ons direct op, dat het gesloten was, ook leek het wel, of er daar en hele poos niemand geweest was. Toen we door het stadje reden, was het ook duidelijk dat er bijna niemand meer woonde. Vele huizen stonden leeg, vele straten waren verlaten. Toch reden we verder naar onze tweede 'must see" hier, en kwamen we aan in een park, vol met raketten en oude vliegtuigen. Het was wel eens leuk dat te zien, al vond ik het gevoel leuker. Het moest vroeger echt een bruisende stad geweest zijn, zeker toen de Nasa er raketten afschoot, maar die tijden zijn al zeker 20 jaar achter de rug. Ook was er een bib, en een shop, beiden open, maar daar moest je u zeker niet doodwerken. En waren de werknemers er blij dat er eens volk over de vloer kwam. Ook het theater daar ter plaatse was dicht, en opende ongeveer één maal in de maand. Zo ziet er dus een stad uit, die helemaal in verval is. Al moet ik wel toegeven dat er alles netjes bijlag. Gelukkig was er ook een camping, maar je raadt het al, niemand daar. Dus dat was een gratis nacht, douche, een bbq!!
Natuurlijk voelde ik me beter vandaag!!
Terug helemaal de oude, en nooit zal ik hier nog zo drinken ;-). We
besloten vandaag hier nog een dag te blijven, nog één rustdag, en
dan terug de woestijn in. In de morgen zaten we dan ook al snel in de
bib. Niet om boeken te lezen natuurlijk, wel voor de wifi, en de blog
!!
In de middag besloten we dan wat in het
centrum rond te lopen. Hopelijk was er daar toch wat te zien, al moeten we
eerlijk zijn dat het hier echt niet zo mooi is. Vreemde mensen ook
hier!! Toch starten we een zoektocht naar een netje voor het gezicht.
De vliegen hier maken je helemaal gek!! Ik vond hoe raad je het
m'n zin niet, dus de vliegen zal ik wel aan wennen hoop ik. Ik vind
het jammer dat ik niet meer kan vertellen over Port Augusta. In de
planning had ik ook maar gezegd dat het een plaats was om te slapen,
niet meer, en dan moet ik mezelf jammer genoeg gelijk geven...
Wat een verschrikkelijke hoofdpijn, was
het eerste dat in me opkwam als ik wakker werd. Dit komt sowieso niet
goed vandaag. De wiskey van gisteren heeft m'n lichaam nog meer uit
gedroogd, dat zou ik de hele dag moeten voelen. Zo gaf ik voor de
eerste keer de sleutels aan Shanna, zij moest ons naar Port Augusta
brengen, wat ze ook goed gedaan heeft. De camping hier hebben we niet
betaald, als er niemand om vraagt, doen we dat ook niet ;-).
Onze band kon gelukkig wel hersteld
worden, met een simpele tab. Dus dat was zeker een meevaller, al
kunnen ze wel een pak vriendelijker zijn in de garage. Veel energie om iets te doen had ik
echt niet, ik voelde me verschrikkelijk slecht. En aangezien Shanna
echt goed reed, viel ik al gauw in slaap. Zo kwamen we snel toe in
Port Augusta. We hebben dus besloten de Oodnadatta
Track niet te doen, zo hebben we dus een omweg van ongeveer 700
kilometer via Port Augusta. Maar van hier kunnen we wel de Stuart
Highway op, en dit is allemaal asfalt, doormidden de woestijn. De
Oodnadatta komt bij deze op m'n verlanglijstje, voor hopelijk ooit
nog eens!! Port Augusta heeft eerlijk gezegd niet
te veel te bieden. Er is hier wel een camping, en met de laatste
energie werd de tent opgezet. Gelukkig had je hier wel een zwembad,
idaal tegen de kater!! In de avond kregen we gelukkig weer
honger, en besloten we nog één keer 'all you can eat' te proberen.
Verloren moeite hier in Australië, iets wat nu echt gaan opgeven
. Wat was ik blij dat ik dan eindelijk in bed lag, al bleef het
wel meer dan 30 graden s'nachts. Toch vielen we snel in slaap, waarna
we ons hopelijk morgen veel beter gaan voelen...
Dag 54... Flinders Ranges â Parachilna â Leigh Creek
De wandeling van eergisteren bleef ons
toch wat in de kleren hangen. Ook hadden de dames eens zin om wat
lekkerder te koken vandaag, en hadden ze zin in wat meer keuze in de
winkel. Zo besloten we vandaag richting Leigh Creek te gaan, de
grootste stad in de buurt. Onderweg zouden we dan passeren langs
Parachilna. Ook zouden we nog twee look-out's passeren met de auto,
allebei in Flinders Ranges, zo hebben we zeker meer als voldoende gezien van
het park.
De eerste look-out was goed bereikbaar
met de auto, en gaf ook een mooi zicht over een deel van de
bergketen. De tweede lookout was een paar andere mouwen, qua
bereikbaarheid. Een goede rit, bergop, en via een grind weg. Gelukkig
heeft de Kia dat weer goed gedaan, terug een geslaagde test voor de
Oodnadatta, al was het wel af en toe best spannend. Zo reden we verder naar Parachilna, via
Blinman. Blinman is een dorp, helemaal niets te beleven met hoogstens
100 inwoners. Daar moesten we een zandweg nemen naar Parachilna, goed
voor een rit van een goede 30 kilometer over het zand. De rit verliep
heel goed eigenlijk, en op een goed half uurtje waren we in
Parachilna. Daar heb je een restaurant waar je kangeroe burgers kan
eten, toch een must hier in de Outback. Toch even de banden eerst
controleren, en we stelden een platte band vast. Wat was dit
vloeken!! De band vervangen was niet het grootste probleem, al was
het meer dan 40 graden en wil wel elke 'Aussie' zich toch nog een
beetje moeien van hoe je een band moet vervangen. Natuurlijk maakte
ik me meer zorgen over de Oodnadatta Track van orvermorgen. Als je
hier al een platte band hebt na 30 kilometer, wat zou dit dan geven
op een baan van ongeveer 600 kilometer?? De moed zakte me wat in de
schoenen!! Gelukkig konden we bellen in
Parachilna, niet dat je daar ontvangst hebt hoor, maar je hebt er wel
een telefooncel. Daar kwamen we dan te weten dat we onze band konden
vervangen in Leigh Creek, dus reden we door naar daar. Leigh Creek was de grootste stad in de
buurt, wat was dat er verschieten wanneer we er aan kwamen. Het was
daar zo doods, ook al was het zondag, het was er toch verschrikkelijk
doods. Er was helemaal niets open, dus besloten we wat info te vragen
aan de plaatselijke politie daar. Die mannen raadden ons toch af om
maar met 1 reserve wiel aan de Oodnadatta Track te beginnen. Alles moest even verwerkt worden, en we
kochten ons wat sterke drank voor op de camping. Al gauw werkte de
drank goed in op ons, en besloten we nog wat in het stadje te kijken.
Er was namelijk één café, en misschien was die nog open.
Natuurlijk was dit valse hoop, alles sluit hier rond middernacht, dus
besloten we ontgoocheld terug naar de camping te gaan. Onderweg naar
daar kwamen we dan terug de politie tegen, en die man nodigde ons uit
om wat bij hem te komen drinken. Super veel kan ik er mij eerlijk gezegd
niet van herinneren, maar het was zeker gezellig. Drinken samen met
de politie aan de andere kant van de wereld, iets uniek!!
Het eerste wanneer we wakker werden, wat deden die beenspieren pijn!! Gelukkig hadden we geen super zware dag voor de boeg. We gingen wat met de auto rondrijden, naar twee verschillende plaatsen in het park. Daar kon je dan twee maal een wandeling doen, de grootste was drie kilometer. Het eerste punt, was toch een uitdaging voor de Kia. Wanneer je de hoofdbaan af ging, moest je nog een kleine 15 kilometer op een grint weg rijden. Een goede oefening voor de Oodnadatta Track, een oefening dat de Kia goed doorstaan had. Daar konden we een wandeling maken doorheen rotsen, waar er op het einde wat aboriginal tekens te zien waren. Die mensen vond ik persoonlijk nu niet de grootste kunstenaars, en je vond er een vierkant, en een driehoek op de rotsen geschilderd. De volgende stop, bracht ons naar een grotere wandeling, één van drie kilometer. Daar kon je ook aboriginal tekens zien, ongeveer in het midden van de wandeling. Dat klopte ook, ze waren ook de mooist bewaarde van het hele park. Tijdens de wandeling moesten we ook toegeven, dat het allemaal niet zo vlot ging. De wandeling die we voor morgen gepland hadden, zouden we ook dan maar best annuleren. Zo zouden we Flinders Ranges een dag vroeger verlaten, wel met een mooi gevoel. Zeker een aanrader!!
Wat hadden de vrouwen een fantastisch
idee, was ik aan het vloeken in mezelf. Ongeveer 22 kilometer
wandelen, met een serieuze beklimming in het begin van de tocht. Over
de schoonheid qua natuur was ik zeker gerust, we zouden sowieso
prachtige dingen zien, met als topper, de top van de Saint Mary's
peek, waar je een 360 graden zicht hebt over het hele natuurpark.
Maar natuurlijk wisten we niet wat dit zou geven, zo een wandeling in
die hitte. Na het ontbijt waren we al gauw weg. Het begin viel ook
goed mee, veel in de schaduw. Maar dan kwam de beklimming, en het was
een serieuze beklimming. Verschrikkelijk hard, verschrikkelijk warm.
Qua uitdaging kon dit zeker tellen. Toen we eindelijk boven kwamen,
zijn Shanna en ik nog even doorgegaan, naar een nog hogere top. Terug
een verschrikkelijk zware beklimming, maar het uitzicht op de top
maakte veel goed. Een prachtig 360 graden zicht, over het volledige
park, en achter het park woestijn, tot aan de horizon. Zo veel
tijd hadden we niet op de top, we moesten nog helemaal naar beneden,
en dan nog een 12 kilometer wandelen. We wouden zeker niet in de
donker wandelen, dus we moesten wat voort maken. Tijdens de afdaling,
kreeg ik het toch even lastig. De hitte was niet te harden, en er was
ook geen schaduw meer. Al snel krijg je hoofdpijn, en is het
belangrijk dat je letterlijk het hoofd koel houdt, met een natte
T-shirt. Zo kwamen we toch nog beneden, waar er dan ook weer schaduw
was. We beseften wel, dat we wat te ver gegaan zijn qua fysiek, maar
we hebben er echt een mooie wandeling opzitten. Het gevoel, dat je
had na de wandeling, wanneer we in het zwembad doken, was
onbeschrijflijk. Alles deed wel wat pijn, maar dat vergat je direct
in het koele water. De laatste energie werd dan ook in het eten
gestoken, en we doken allemaal direct het bed in... doodmoe!!
De eerste dag, waarvan niemand weet wat dat juist gaat geven. De woestijn is voor iedereen nieuw, en wordt onze nieuwe thuis voor de komende vier weken. Al snel zaten we in de auto, de temperatuur werd nauw in de gaten gehouden. Al snel klom het kwik ook op, boven de 30 graden. Ook het landschap veranderde, van de wijnstreek naar een soort maanlandschap. Het rijden gaf een leuk gevoel, wanneer je bijna niemand tegen komt. De temperatuur bleef ook klimmen. Al gauw kwamen we aan, aan een bergketen. Het was er prachtig, de bergen met het bos. Een soort oase in het midden van de woestijn. Zo kwamen we aan bij de toeristische dienst, waar ze ons wat info gaven over het park, en de Oodnadatta Track, die we hopen te kunnen doen. Over die track kregen we geruststellende info, het zou mogelijk zijn met een 2WD! Over het park zelf kregen we slechter nieuws, verschillende paden waren toe, omdat er een soort dieren telling aan de hand was. Gelukkig was het enkel maar voor morgen, en konden we die dag toch nog een paar wandelingen maken. Het leuke aan de camping hier was dat er een zwembad was, wat toch voor een verfrissende duik zorgde, bij temperaturen die al goed naar de 40 graden klommen. Erna was het dan tijd om te eten, niet evident hier in de woestijn. De winkel hier heeft zeker niet veel keuze, het is dan ook nog eens heel duur, iets waar we toch wat aan moeten wennen hier in de woestijn. Na het eten kwamen de dames met een fantastisch idee, ze hadden zin in een uitdaging de volgende dag. Ze wouden een wandeling doen van ongeveer 22 kilometer. Eerst speelden we even met de gedachte om dat in twee dagen te doen, met de rugzak. Maar dat bleek toch wat moeilijk, aangezien we echt geen trekkerstent mee hebben enzo. Dus besloten we het maar op één dag te doen, hoog tijd om te slapen dus. Morgen wordt sowieso een zware dag!!
!!
