Geen school vandaag, het vakantiegevoel
kon helemaal terug komen. De dag begon heel gezapig, met een
uitgebreid ontbijt en een ochtendstrandwandeling. Simon kan die
strandwandeling wel smaken, zeker wanneer je wel honderd keer met een
stok smijt.
Al gauw werd het tijd om ons te gaan
gedragen als gebrevetteerde duikers, en we hadden afgesproken met m'n
pa en Ingrid tegen half twee aan de duikschool, voor een volgende
duik. Enkel Brecht moest nog wat gerief huren, en we konden
vertrekken. Er was wel even ergernis, wanneer Brecht z'n palmen leken
stuk te zijn, wanneer we in het water lagen. M'n pa gaf direct de
zijne, en kon dan niet meeduiken. Best jammer, maar na een kwartier
slaagde hij er toch in om ons op één of andere manier terug te
vinden met nog oude palmen van Ingrid. Die twee zijn toch goed op
elkaar ingespeeld, dat is duidelijk. Zo konden we toch nog een half
uur duiken met ons vieren. S' avonds was het tijd voor een
veelvoorkomend fastfood gewoonte van hier, fish and chips. M'n ogen
waren toch eens groter dan m'n maag, waarvoor Simon me er ook eens
voor kon bedanken. Ze vielen best zwaar, die frieten van hier.
Dus s' avonds was het toch wat lastig in bed. Het duiken is zo
vermoeiend, dat met buikpijn, slapen terug geen probleem was.
Vandaag wisten we niet goed waar we ons
moesten aan verwachten. Het was sowieso de laatste dag van de
opleiding, en we moesten nog twee duiken doen voor ons certificatie.
Maar zouden we - tegen de gewoonte van de duikschool in-, vanop een
bood duiken? Of zouden we toch gewoon vanaf het strand een beetje verder duiken. Al snel werd duidelijk dat onze overige drie
'klasgenoten', best wel machtig zijn met hun vele geld. Al het
duikgerief stond al mooi klaar, in twee karren om op de boot te
laden. Jess was er natuurlijk, maar ook de grote bazin ging mee,
speciaal voor de oudste van het gezelschap, diegene die niet kan
zwemmen. Die had zich een beetje laten gek maken door z'n andere twee
vrienden, en ging toch nog eens proberen duiken nadat hij gisteren in
paniek sloeg, en de duik vroegtijdig stop zette.
In een boot, krijg je een soort
briefing zoals op een vliegtuig. Nadat die achter de rug was, waren
we weg voor een tocht van een klein half uurtje. De zee was heel
woest, golven sloegen goed in op de boot. Toen we aankwamen, kregen
we nog een duikbriefing. Dan wordt verteld wat we allemaal gaan doen,
en overliepen we ook de oefeningen die we tot vervelens toe terug
moesten herhalen. Al gauw sprongen we in het water,
want het was best warm in je duikpak op de boot, en doken we naar
ongeveer 14 meter, recht naar beneden. Het zicht was er zeker niet
goed, wat ook de oefeningen wat moeilijker maakten. Eens ze achter de
rug waren, konden we toch nog een half uurtje in groep duiken, en
proberen toch wat te zien in het troebele water. Dan gingen we terug
naar boven, voor een koffie en een koekje. We staken een nieuwe fles,
en waren direct klaar voor een tweede duik. Geen oefeningen deze
keer, gewoon duiken en op het einde nog juist de noodprocedure vanop
zes meter. Het gevoel van duiken was zeker zeer aangenaam, het
zweven, het zwemmen. Maar het zicht bleef natuurlijk niet ideaal. We
zagen wel wat vissen, en tot vervelens toe naaktslakken, maar daar
zijn Brecht en ik niet direct fan van ;-). Erna was het dan tijd voor
die emergency procedure, en zat de cursus erop. Toen we terug aankwamen in de haven,
hoorden we al snel dat het zicht veel beter was aan de kust. Dus
vloekten we wel even dat we toch meegegaan waren met de boot. Maar
goed het was ook een goede oefening, aangezien we vrijdag ook vanop
een boot willen duiken. Vanavond was er een klein feestje,
aangezien de cursus achter de rug was. De dames maakten Mojito, en
het waren serieuse porties. Ook het feit dat we al bijna een maand
niets gedronken hadden, deed de alcohol toch snel naar het hoofd
stijgen. De tongen kwamen al gauw wat losser, maar de klop kwam ook wat sneller. Iedereen kroop al vroeg in bed, hopend op geen kater
de volgende dag.
De tweede dag van de opleiding, en we
hadden al ons eindexamen. Natuurlijk waren we blij dat de
papierwinkel er dan opzat, en we dan gewoon konden duiken. Bij het
examen mochten Brecht en ik elkaar helpen vertalen, maar al direct
werden de antwoorden er bij 'vertaald' ;-). In dat opzicht was het
examen helemaal niet zo moeilijk natuurlijk.
Erna mochten we dan in zee, voor onze
oefeningen nog eens in sneltempo te herhalen, zodat we erna nog twee
maal konden duiken. De oefeningen liepen niet zoals gewenst. Eerst
waren er wat problemen met het lood, zodat niet iedereen goed op de
bodem geraakte. Nadat dit was opgelost, kwam het volgende probleem.
De oudste van het gezelschap, kon niet alleen slecht zwemmen, maar
sloeg ook in paniek onder water. Goed, de zichtbaarheid was zeker
niet goed, maar totaal onnodig om in paniek te slaan.
Dat besefte hij ook, en hij besloot de duiken te staken voor die dag.
Best grappig, wanneer je weet dat de drie mannen speciaal die cusus
volgen, om woensdag een bootduik te kunnen doen. Normaal wordt dit
niet gedaan, maar met hun geld kan veel natuurlijk. De tweede duik was aangenamer, het
zicht was al wat beter, al bleef het water wat te koud voor het tijd
van het jaar. Brecht en ik bleven steeds goed bij elkaar, wat niet
altijd van de andere twee kon gezegd worden. Op een bepaald moment
was er iemand spoorloos, toen we besloten om terug naar de
oppervlakte te gaan (wat de procedure voorschrijft), dook hij plots
weer op. Je zou je beginnen afvagen hoe zij rijk geworden zijn... Wat me wel opvalt, is dat duiken best
vermoeiend is. Wanneer we s'avonds thuis komen, schiet er niet teveel
van onze energie over na het eten. Ik ben s'morgens wel steeds vrij
vroeg op, dus problemen om in slaap te geraken zijn er totaal niet...
De eerste schooldag, een één
september gevoel op drie februari. Mooi op tijd, met onze cursus
stonden we aan het duikcentrum, zoals echte leerlingen . Al snel
werd duidelijk dat stiptheid hier in Australië, niet zo belangrijk
is. Onze lerares, Jess, was ruim een half uur te laat. Ook moesten we
wachten op de drie andere leerlingen. Drie oudere mannen, die van
Sydney met de jacht naar hier waren gekomen. Gelukkig hadden ze twee
ferrari's en een masarati mee, kwestie van zich ook te kunnen
verplaatsen op het land.
Eerst werd ons huiswerk gecontroleerd,
en konden we daar nog een paar vragen over stellen. Erna het meest
lastige van de dag, de pakken passen. Die zijn duidelijk gemaakt voor
onder water, en best lastig om aan te doen erboven. Wanneer je dan
ook nog twee meter en zes bent, moet je nog wat meer spartelen door
het veel te kleine pak. Zo konden we allemaal naar het zwembad
gaan, waar we een hele waslijst aan oefeningen moesten doen. Maar
voor dit alles, moesten we eerst acht lengtes zwemmen, en erna tien
minuten boven water blijven zonder de bodem te raken. Al snel werd
duidelijk dat de oudste van de drie rijke mannen helemaal niet kon
zwemmen, na een halve lengte hing hij al aan de rand van het zwembak,
het boven water blijven lukte hem ook helemaal niet. Een oog werd
toegeknepen en de hele uitrusting werd aangedaan. Brecht en ik werden
natuurlijk 'budies', wat inhoud dat je elkaar nooit uit het oog
verliest. Onze oefeningen deden we dan ook samen, zoals elkaar
begeleiden zonder bril, mondstuk uitnemen... Alles lukte ook
bijzonder goed, we hadden ook al wat duikervaring natuurlijk. Dit alles nam toch de nodige uren in
beslag, wanneer we dan s'avonds ook nog de andere twee hoofdstukken
van de dvd moesten bekijken, was onze dag direct goed gevuld.
Wanneer je hier uit bed rolt, ga je via
een trap van zeven treden direct naar de woonkamer. Die is
rechthoekig, waar je op het einde een groot venster ziet met het
zeezicht. Heerlijk opstaan, direct een zicht op zee hebben,
misschien wel een beetje decadent ;-).
Het vakantiegevoel is zeker aanwezig,
en we waren ook allemaal klaar voor de duik. De auto's werden
volgeladen, en we reden naar een plaats dat m'n pa had uitgekozen.
Het was er gemakkelijk om in zee te gaan, en er was daar best veel te
zien. We moesten juist eens langs het
duikcentrum passeren, om nog een paar kleine dingen bij te huren, en
daar werden Shanna, Brecht en ik geconfronteerd met een dilemma. Ik
en Brecht konden een open water diver cursus volgen van drie dagen.
Shanna had die cursus al gevolgd, en kon dan een stap hoger gaan. Het
koste wel 375 en voor Shanna 275 dollar. Het voordeel is wel dat dit
overal ter wereld geldig is, en dat heeft ons ook over de streep
getrokken. Met het Great Barrier Reef in gedachten, en een duik
tussen de haaien vrijdag op vrijdag, werden we nog meer gestimuleerd
om eraan te beginnen. Onze eerste duik dat viel dan ook heel
goed mee. Brecht dook samen met m'n pa, en ik met Ingrid, wat perfect
verliep. We zagen allerlei vissen, naaktslakken en nog wat zeeleven,
maar in al die namen ben ik niet zo sterk. Een leuk gevoel van
vrijheid gemengd met een astronautengevoel in een totaal nieuwe
wereld, echt tof. Na de duik kregen we in het duikcentrum
een pakketje mee, met een handboek en een dvd. We kregen al direct de
opdracht om de eerste drie hoofdstukken van de dvd te bekijken en de
bijhorende vragen in onze boek in te vullen. Huiswerk op vakantie, ik
weet het, het klinkt wel wat fout. Ik ben eerlijk gezegd totaal geen
talenknobbel, dus de dvd in het Engels was in dit opzicht echt een
uitdaging. De eerste drie hoofdstukken was al goed voor een goed uur
en een half, dus het was best intensief. Erna werden de vragen
ingevuld in ons handboek, met de nodige moeite, maar het lukte wel
allemaal. Zo werd het al snel twaalf uur, hoog tijd om te slapen. De
eerste 'schooldag' was al morgen, om acht uur, en we moesten onze
'boekentas' nog maken ;-)...
Wat een morgen, rustig wat uitslapen,
geen tent of voortent open te ritsen na het ontwaken. Geen
onnatuurlijke houding aannemen om je achterste uit de tent te
krijgen. Het zigeunergevoel, van terug alles in te pakken om ergens
anders te slapen was ook weg. Nee, we konden gewoon op een
natuurlijke manier uit bed rollen, gewoon naar de keuken slenteren en
koffie zetten. Genieten van die kleine dingen, wat je enkel doet na
een trektocht van acht dagen.
Het rustige aangename gevoel tijdens
het wakker worden, zette zich ook de hele ochtend verder. Er was geen
tijdsdruk, en de bagage voor de volgende week werd op het gemak
gemaakt. In de middag vertrekken we naar Nelson Bay, naar een huis
dat m'n pa en ingrid daar gehuurd hebben. Daar kunnen we ons allemaal
concentreren op een totaal andere sport dan wandelen, duiken. Nadat de twee auto's schandalig vol
geladen werden, konden we aanzetten naar Nelson Bay, goed voor een
rit van ongeveer twee uur. In Australische normen kwamen we kwamen we
daar ook snel aan. Direct konden we in een soort immobiliënkantoor
om de sleutel voor onze nieuwe verblijfplaats. En die was groot, heel
groot, mooi ingericht, en met zeezicht!! Natuurlijk voelden we ons er
direct thuis, de kamers werden verdeeld, en de weinige kleren snel in
de kast gelegd. In de namiddag maakten we een wandeling
naar het centrum van Nelson Bay, via een strand waar de honden konden
loslopen, perfect voor Simon (de hond van pa en Ingrid). Een strand
van een paar kilometer, waar je bijna niemand tegenkomt. Het centrum
van Nelson Bay heeft iets Europees. Een baai, met een hoop bootjes.
Rond de baai vind je dan een paar kleine winkeltjes en cafétjes. Wel
best verschieten, 15 dollar voor een duvel, maar goed je kan het hier
zeker krijgen. Het ging er allemaal gezellig en
gemoedelijk aan toe, en na de pizza kon het eten direct verteren
tijdens de wandeling naar huis. Daar stond een nieuw bed op ons te
wachten. Veel eisen zijn er niet na een 10 dagen 'Thermarest' matjes,
het bed was heerlijk!!
. Al snel
werd duidelijk dat stiptheid hier in Australië, niet zo belangrijk
is. Onze lerares, Jess, was ruim een half uur te laat. Ook moesten we
wachten op de drie andere leerlingen. Drie oudere mannen, die van
Sydney met de jacht naar hier waren gekomen. Gelukkig hadden ze twee
ferrari's en een masarati mee, kwestie van zich ook te kunnen
verplaatsen op het land.
