Ik ben Bert Seynaeve
Ik ben een man en woon in Kapucijnenlaan 75, 8870 Izegem (België) en mijn beroep is Opvoeder.
Ik ben geboren op 31/03/1974 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Triatlon, muziek, sport, film (andere film).
Vorige zaterdag stond ik voor de laatste keer dit seizoen aan de start van een triatlon wedstrijd. 4 km zwemmen in het meer van Gerardmer van 16,5°, 3 rondjes van 40 km fietsen met per ronde 3 beklimmingen (Côte du Poli, Col de Feignes en Col de Grosse Pierre) en afsluitend 4 rondjes van 7,5 km lopen rond het meer met 2 beklimmingen per ronde. Stevige koek dus. En zo voelde het ook aan. Naar mijn mening is deze wedstrijd even lastig als een wedstrijd over de volledige afstand. De wedstrijd was het Frans kampioenschap lange afstand. Zo gingen om 8u30 de profs van start, 10 minuten later was het de beurt aan de age groupers die zich wilden kwalificeren voor de Wildflower Triathlon 2008. Om 8u50 was het onze beurt in de "open" klasse. Alles samen ruim 700 atleten het koude sop in. Ikzelf was goed vertrokken en had geen last van andere atleten. Na 200m nestelde ik me in iemands voeten. Hij/zij zwom een tempo die ik gemakkelijk kon volgen. Bijgevolg zwom ik zeer comfortabel mijn 4 km. Het verwonderde me hoe snel het zwemmen voorbij was. Zonder problemen kwam ik na 1u07min52sec als 144ste uit het water. Het zonnetje was reeds van de partij, maar de vorige dagen waren koud en nat. Tevens moest er geklommen worden naar 960m. Dus trok ik voor het fietsen een extra truitje aan. Iets wat bijna elke atleet deed en zeker geen overbodige luxe was. De eerste fietsronde had ik constant een hoge (lees: te hoge) hartslag. Mijn hart moest pompen om mijn lichaam op te warmen. Vanaf de tweede ronde was ik terug opgewarmd en zakte mijn hartslag naar een aanvaardbaar ritme. Tijdens de laatste fietsronde kreeg ik alweer last van de onderrug. Weliswaar in mindere mate dan in Nice. Na 4u08min kon ik mijn fiets afgeven en de loopschoenen aantrekken. Ronde 1 was een regelrechte ramp: hevige pijn in de linkerkuit en de onderrug. Aangenaam is dit niet en veel zin om verder te zetten had ik niet. Maar ik panikeerde niet en hoopte dat net zoals in Nice de pijn in de onderrug zou verdwijnen na enkele loopkilometers. En uit ervaring weet ik ook dan na ongeveer driekwartier lopen de kuitpijn verdwijnt. Dus... even volhouden en ... Inderdaad op het einde van de eerste ronde verdwenen de pijnen. Gevolg: ronde 2 en 3 liep ik voortreffelijk. Eten en drinken had ik meer dan voldoende gedaan en geen pijn. Ik had een zalig gevoel en kon ook een behoorlijk tempo vasthouden (13 à 13,5 km/u). De talloze atleten die me in de eerste ronde voorbijliepen, raapte ik één voor één terug op. Henk en Rudi vergezelden me elke ronde voor enkele honderden meters (bedankt alvast voor het gezelschap dit weekend, de vele aanmoedigingen en voor het aangeven van de nodige drank en koolhydraten). Maar .... mooie liedjes duren niet lang, haha!!!! Op het einde van de 3de ronde voelde ik de tank leeglopen. Pijn in de linkerkuit (nu eerder net boven de achillespees) stak de kop op. Maar vooral de maaglast baarde me zorgen. Braakneigingen bij de vleet. Hopelijk hou ik het vol. Nog 7,5 km voor de boeg. Eten zag ik niet meer zitten, ook al begon ik wat leegte te voelen in mijn hoofd (niet dat mijn hoofd anders zo vol is hoor, haha). Verstand op 0 (niet zo moeilijk voor mij). Nog tweemaal omhoog lopen en dan de laatste 4 km zijn vlak of bergaf... en hopen dat ik het volhoud. Dit is me uiteindelijk gelukt, ook al ging het behoorlijk traag de laatste ronde. Ik verloor nog enkele plaatsen. Maar de finish halen was mijn enige betrachting. Bij het ingaan van de laatste ronde zat ik nog goed op schema om binnen de 8u te finishen, maar daar hield ik geen rekening meer mee. Finishen was het enige wat telde. Uiteindelijk liep (beter: strompelde) ik na 8u01min59sec over de finish. Net op tijd, 1 minuut later lagen het laatste wat nog in mijn maag zat, eruit. Gelukkig maar, want ik voelde me onmiddellijk terug beter. Aangezien ons hotelletje vlak aan het fietsenpark was, zat ik 20 minuten later reeds in mijn heerlijk, warme badje. Zalig!!!!
Stephan Bringer won de wedstrijd in 6u16min. Ikzelf eindigde als 150ste op 650 aangekomen deelnemers. Prachtige wedstrijd. Volgend jaar ben ik zeker terug van de partij.
Na 2 intensieve trainingsweken is het tijd om te taperen zodat we volgende zaterdag fris en opgeladen aan de start staan in Gerardmer. Ik mag zeker niet klagen. Het trainingsdipje van eind juli is reeds lang verleden tijd. Tijdens de 70.3 in Antwerpen kreeg ik er opnieuw zin in. 't Is te zeggen: de prachtige organisatie, de hoge tamperatuur en het talrijke publiek bezorgden me een enorme wedstrijd kick. Nu wist ik terug waarvoor ik het doe. Het grote contrast tussen het afzien tijdens de wedstrijd en het supergevoel van de finish te overschrijden. Dit enorme contrast heeft me toch een enorme kick, mogelijks zorgt deze kick voor de verslaving.... 'k weet het niet, soit, ik moet het ook niet weten. In elk geval de motivatie was er terug om te trainen. Vooral de langere duurtrainingen die de laatste weken op het programma stonden, begon ik met een grote gretigheid. Wanneer de trainingszin groot is, zit tevens het kopke goed en dan lukken de trainingen ook. Zo kan ik je vandaag vertellen dat ik klaar ben voor volgende zaterdag. Deze week wordt niet meer getraind, op wat loslopen, -fietsen en -zwemmen na. Nog drie dagen werken, valies pakken en donderdagmorgenvroeg zijn we ervandoor.
