Gisteren was het de dag van de "onnozele kinderen". Ja, als kind waren we onnozel.... Maar dat was ook plezant: we moesten nog niks weten, we moesten nog geen grote verantwoordelijkheden nemen. Leuk toch? Misschien wil ik wel even terug kind zijn. Zingen en springen wanneer ik daar zin in heb, kunnen weglopen als me iets niet aanstaat.

Ik heb een idee: als we van die "onnozele kinderen"-dag nu eens gewoon: "onnozele dag" maken?

Dan zou het kunnen gebeuren dat ik 's morgens rond een uur of zeven (ik ben altijd vroeg wakker), luidkeels begin te zingen. Niks geen burengedoe: het is een officiële dag waarop iedereen (en vooral ikke) onnozel mag zijn. Ik heb vervolgens een lekker ontbijt met koffiekoeken en chocolademelk. Ik eet dat in mijn pyjama voor de tv op en kruimel heel de zetel vol. Ik kijk naar een stomme serie, wel een van mijn favorieten: "The big bang". Dan ga ik mijn tante opbellen, je weet wel: diegene die wegvloog als een ballon, en zeg haar eens flink de waarheid (en dat is: een stukje van je lijkt op een paard, een ander stuk op een schuurspons en er staat wat stro op en het overige lijkt dan weer op een dikke koe). Dat is zeer onbeleefd, maar ik ben onnozel die dag en mijn ouders zijn heel ver weg. Natuurlijk zeg ik mijn naam niet, ik ben niet gek!

Dan zou ik me aankleden en een zwierige kapmantel aantrekken. Ik ga dansend over straat en lap al de verkeersregels aan mijn laars. Ik zie wel uit dat die grote vrachtwagen mij niet platrijdt. Of hij in de gracht rijdt of tegen een auto, dat is wel zijn probleem. Mocht de politie in aantocht zijn, ga ik heel hard lopen, in de wei, door het bos, en ik hou me schuil achter een dikke boom.

's Avonds gaan slapen ? Geen denken aan. Ik nodig al mijn vrienden en vriendinnen uit, zet mijn muziek loeihard en we amuseren ons tot.... tja, middernacht natuurlijk, want dan is de dag om, en wordt alles terug normaal.

Hoe ik me gaan voelen de dag nadien, vraag je? Ja, misschien is dat de reden dat het nooit is ingevoerd.

Zonnige groetjes

Anna