"Ik zeg altijd baviaan!" giechelt Julie, "maar dat kan niet... die zijn hier niet, dat was in Zuid-Afrika!" Ze heeft duidelijk geen schrik overgehouden aan haar close encounter met een makaak. 

Deze aapjes moet je wreed goed in het oog houden, want voor je het weet zijn ze er met je eten vandoor! Op nog geen week tijd hebben we ze al een 10-tal keer zien weglopen met het eten van één of andere onoplettende toerist. En ook ons hadden ze één keer bijna te grazen. Op zich is dat niet zo erg: je bent je lekkere hapje kwijt en je komt er met de schrik vanaf. 

Julie had echter geen eten vast. Zo dom zijn we niet dat we onze kids de zak met eten (lekkere bananen, njam!) laten dragen! We passeerden gewoon een groepje makaken dat eten zat te zoeken. Julie vond het fascinerend en bleef -zoals ze wel eens meer doet- een beetje lanterfanten: "Goed volgen, Julie, kom, loop gewoon door!" En ineens begon één van de makaken te "grollen" en liet hij zijn tanden zien. Nog geen seconde later zat Julie al veilig hoog en droog in de armen van de papa, maar toch bleef de makaak blazen en deed hij zelfs aanstalten om te krabben en te bijten! Bizar. Er was geen enkele aanleiding toe. Julie was niet per ongeluk op een staart gaan staan, of zo... Ons meisje maakte er gelukkig niet veel van, ze had blijkbaar niet echt door wat er was gebeurd. Bij ons pompte de adrenaline toch wel even hevig door ons bloed!

Achteraf viel onze euro: als je dieren in de ogen kijkt, beschouwen ze dit als een vorm van agressie en voelen ze zich bedreigd. En aanval is de beste verdediging! Julie weet nu heel goed dat ze de lieve makaken best niet meer diep in de ogen kijkt met die mooie blauwe ogen van haar! Ze kan er namelijk heel lief mee kijken, maar als ze wil kan ze er ook iemand mee neerbliksemen en dat signaal geef je dus best niet aan een makaak!