Onze voeten krijgen eindelijk ook hun dag. Die wulpse en dartele teentjes van Zap wil ik ook.
Op 5 mei aanstaande geven de Belgische en Luxemburgse podologen u professioneel advies en een gratis voetscreening (whatever that might be). Zouden ze misschien een “peeling” of massage voor onze voetjes in petto hebben? Ik ben razend benieuwd naar mijn type voet en heb me alvast ingeschreven voor deze heuglijke dag.

Zouden ze ook knippen en lakken?
http://www.vichy.com/nl-be/podexine/page_2.asp

Ik hou het bij de eendjes, het koppeltje, de verliefden, die mijn vijver uitkozen om te baden.

Ik wou dat het mij ooit overkwam, die exclusiviteit van het liefhebben. Het voortdurend wachten op elkaar.

Het was eens, en nog eens. Maar het schijnt nooit lang te duren. Ik weet niet eens waarom.

Waarom hebben woorden van vroeger nu niet meer dezelfde betekenis?

Poulette heeft vast hemeroïden of allerminst een zeer pijnlijk poepgaatje. En of ze blij moet zijn dat ze haar ei kwijt is! Het lag in het konijnenhok, misschien kon ze daar rustiger haar gangetje gaan. Het is een voorteken, het kan niet anders: Poulette wil voor mij een man met potentie die graag zijn eitje lust. Zulke kolossen zijn trouwens niet verkrijgbaar in de handel. Daar bestaan geen passende dekseltjes voor.

“Eieren zijn lang houdbaar, zelfs buiten de koelkast.

Alleen in China maakt men van de zgn. "Duizendjarige" eieren nog steeds een delicatesse. Dat ze hooguit zes maand oud zijn, zegt men er dan maar niet bij”.

Ik geef mijn adonis nog even respijt.

Ik heb schuldgevoelens omdat ik niet meer blog.

Het gaat niet zozeer om het schrijven zelf, want dat komt ooit wel als er voldoende bagage in woorden omgezet kan worden. Ik schrijf er maar op los.

Nee, bloggen is veel meer. Het is een engagement. Ik wil die mooie stukjes van jullie niet missen en ik wil er ook op antwoorden. Een heerlijk verzet, een lach op één mijner miljarden gezichten. De herkenbare perikelen van mijn medemens terwijl mijn rug pijn doet van het stomme wieden.

Bloggen is voor mij een dessert: iets voor na de dagtaak, een ontspanning, een uitkijken naar wat anderen hebben geschreven. Het is een poging om iets uit mijn hersenkronkels te halen terwijl het voordien al werd voorgekauwd, beleefd en afgewogen of het al dan niet zinvol is om het aan anderen mee te delen. Het staat er plots en wordt verzonden. En er is intussen heel veel meer.

Maar er staat begot zoveel onkruid in mijn tuin. En ik wil dit jaar een wilde weide vol stoere, langlevende kleuren. Bovendien wil ik zelf ook een bruin kleurtje dat me er beter uit doet zien.

Er is dit seizoen zoveel gebloei in deze droge grond. Het gras moet worden gemaaid, onkruid moet worden verdelgd. Er moeten vogels worden begluurd die kattenharen naar hun nest vervoeren. Ik wil de merels zien die ruzie maken en de kleintjes die ik beoog te redden. Maar ook de eksters die eieren stelen uit andere nesten, de lafaards. Ik moet ze achterna hollen, als een wilde.
Ik wil de eekhoorntjes gekke apensprongen zien maken. Mijn volièrefamilie moet eiwit uit gekookte eitjes. Ik wil persé dat het mannetje zijn broedende vrouwtje liefdevol voedt. Hij moet haar ook voldoende drinken brengen en dat wil ik gezien hebben. Uit zijn gezang alleen zullen geen gezonde kleintjes volgen terwijl zij daar zit te zweten.

Ik wil, kortom, alles zien en beleven. Ik wil de bloesems blad zien worden. Ik wil de natuur zien stagneren - hij moet zich uiterst langzaam bewegen - voor ons allemaal. Voor de mensheid en de gevoelens die wij willen hebben tegenover elkaar.

Dan zijn er nog die eerste liefdes die ook de laatsten zullen zijn.

Ach, ik hou van jullie allen, meer hoeft niet voor mij.

Het zit allemaal in elkaar verweven.

Ze zijn uiterst grappig, die beestjes. Ik wist van hun bestaan niet af maar ze waren hier wel degelijk vandaag, op mijn eigenste terras.
Ze zijn het spiegelbeeld van zichzelfve en hebben waarschijnlijk het carnavalsbal gemist. Want ze dragen maskers. Twee grote ogen, een spitse neus en grote mond.
Zijn ze niet prachtig mooi?