Dit is een ode aan mensen die zich tot zo een mooi beroep geroepen voelen. Met heel veel dankbaarheid.

Het was rond elven zaterdagmorgen toen het echtpaar Menck me seinde dat ze tien bezoekers over hun dolomiet lieten passeren. Toen had ik al zestien streepjes en hoefde ik me niet "gezond jaloers" te voelen. Tot de avond hadden we geen tijd meer voor verdere telefonische 'over and out's. De eindresultaten zullen het voordeel van de West-Vlamingen bewijzen, had ik het niet gedacht!
Ik sta er telkens weer perplex van hoe tuinliefhebbers weer en wind trotseren om vreemde tuinen te gaan bekijken en hoe enthousiast ze zijn.
En ja, ook dit jaar waren het natte Open Tuindagen maar de zon was duidelijk merkbaar in de ogen van mijn natuurgerichte bezoekers.
Het was nog eens een keertje fantastisch en ik heb weer een heleboel bijgeleerd en vooral enorm genoten.
Mijn "duivelsparaplu", het stekje (of hoe noem je dat Menck?) van de Mencks gekregen, dat intussen meer dan volwassen werd en zelfs een kindje droeg, kreeg enorm veel beziens. Moest die geen stekels hebben gehad, zou ie perfect als paraplu hebben kunnen dienen. Wacht maar, het wordt beslist een trend voor de volgende jaren. Mijn Hydrangea Serrata kreeg ook veel bewondering, ik zocht de naam nog net op tijd op via het oude tuinplan van de vorige bewoners van twintig jaar geleden. Ook mijn volière viel erg in de smaak met de pas uitgevlogen vier kanariepietjes. De hemerocalissen openden zich net op tijd. De mensen waren nat én content, ik nog veel meer.
Mijn dochter liet Raf als bezoeker betalen, hoe kon zij immers weten dat hij gepriviligeerd behandeld moest worden? Was ik blij met zijn aanwezigheid! In een mum van tijd had onze vriend al boeiende gesprekken aangeknoopt met mensen waarvan ik dacht dat hij ze al jarenlang kende. Op een bepaald moment zag ik een tiental mensen rond hem staan, in de regen; geanimeerd. Had ik er maar een foto van genomen! Bedankt Raf, je bent een schat!
Vierenzeventig bezoekers zaterdag, gisteren honderdvijfentachtig. Mét regen en veel omleidingen. Mijn batterijen zijn weer opgeladen.
Twee lange dagen heb ik mijn moeder niet bezocht. Ik voel me schuldig. Vandaag ben ik weer een sterke dochter die zich om haar zal bekommeren.
En, potverdorie, ik vind toch een foto van Raf.

Gisteren gaf iemand me de hint om op te houden met mijn blog. “Je schrijft toch niets meer, in de ranking daal je weg in de vergeethoek, geen kat die nog naar je schrijfsels uitkijkt. Zo’n contacten moet je onderhouden en er voortdurend aan werken.”

Ik was degelijk op mijn teen getrapt door zulke uitspraken; ik denk er immers niet aan om het bloggen op te geven. En trouwens, ik blog toch niet om op enige lijst te staan of om een record aantal lezers bijeen te sprokkelen?

Ik dacht dat het bescheiden aantal lezers die me af en toe een deugddoend antwoordje geven het wel zou begrepen hebben uit één van laatste stukjes dat ik het de laatste weken erg druk heb. Mijn moeder heb ik quasi elke dag bezocht in het ziekenhuis en intussen moest er gezocht worden naar een geschikt rusthuis voor haar. Ik weet nu dat gezellige rusthuizen niet bestaan, althans niet in België. Er heerst daar een schrijnend tekort aan verzorgers en permanente thuisverzorging blijkt onmogelijk. Terwijl we ons mama het liefst zo lang mogelijk thuis hadden willen houden. Verzorgtehuizen? Het blijft een gat in de markt en ik blijf het verplegend personeel bewonderen.

Gelukkig denkt mijn moeder dat ze een stukje thuis is in het tehuis dat we minutieus voor haar hebben uitgezocht. Haar gedachtegang varieert van moment tot moment. Er zijn nog vertrouwde attributen aanwezig in haar zeer kortstondig geheugen en de eenzame momenten vergeet ze even snel. Voor ons lijkt haar wereld veel harder en onze strijdlustigheid voor een beter leven voor haar gaat gepaard met hartverscheurende emoties. Ik wens ze niemand toe.

Zo graag had ik jullie ook een gratis kaart aangeboden voor mijn opentuindagen zoals Menck het deed. Het ontbrak me aan tijd en computerinzicht om zulks te doen. (*) En daarbij: wie zou mijn mooie tuin ooit vinden in de chaos van omleidingen in dit dorp?

Ik troost me met de gedachte dat enkele diehards me toch zullen vinden voor een goed gesprek over de pure natuur. Het is gratis, met een drankje toe.

“Niets is zo rijk als de onuitputtelijke weelde van de natuur. Ze toont ons alleen oppervlakken maar ze is miljoenen meters diep.”

(*) Update: gelukkig sprong Menck te hulp, en staat mijn kaart er nu wél. Thanks!

Dit stokje werd me toegeworpen door Gerda.

Eerste werkdag als interim bij Procter en Gamble in Strombeek-Bever. Wist ik toen veel dat dit bedrijf naast Douwe Egberts lag en dat je richting kust al koffiebonen kon ruiken vanop de brug van Vilvoorde.

Ik vertrok ruimschoots op tijd maar strandde midden in het dorp Strombeek waar ik de weg moest vragen. Bij het ongecontroleerd achteruit rijden, hoorde ik ter hoogte van mijn bumper een eigenaardig gekraak en een harde schreeuw. Ik stapte prompt uit en mijn hart bleef stille staan toen ik achter mijn wagen een bejaarde fietser op straat zag liggen. De arme man bewoog gelukkig nog en toen ik hem hoorde vloeken wist ik dat hij er meer dan schappelijk vanaf was gekomen.

Ik hielp hem overeind en jammerde onophoudelijk hoe erg ik dit alles vond, vroeg of ik hem naar het ziekenhuis moest brengen en peilde naar de toestand van zijn fiets.

Hij zei me voortdurend dat hij oké was en dat er verder niets aan de hand was. Ik jammerde verder en vroeg hem herhaaldelijk wat ik voor hem kon doen. Niets, niets… Uiteindelijk zei hij : “Toch, ik wil een kusje!”  Het moet zowat het meest gemeende kusje zijn geweest dat ik ooit iemand gaf. Ik gaf hem er minstens twintig, omhelsde en knuffelde hem uitgebreid als een heropstaande uit de dood. Tientallen mensen aanschouwden dit tafereel; de kussende moordenares en haar Lazarus.

Ik was een uur te laat op mijn eerste werkdag en kwam aan in shocktoestand.

Wekenlang vroeg ik me nog af of die man werkelijk oké was. Ik kreeg geen alarmerend telefoontje van zijn nabestaanden.

Mijn belevenis bleef doorsudderen in mijn schuldig gemoed. Op een bepaalde vrijdag, een lange tijd nadien, vroeg Martin De Jonghe naar een mooi verhaal voor zijn radioprogramma..Mijn verhaal werd uitgezonden en ik had de kans me nogmaals te verontschuldigen bij mijn slachtoffer. Ik won de eerste prijs; vier bioscooptickets. (Martin moest wel even weten hoe oud ik was. Eigenlijk heb ik nooit begrepen waarom, of toch?)

Dit verhaal is veel meer dan gênant te noemen, het was een levensles met gelukkig een voorspoedige afloop.

Elke dag naar het ziekenhuis, rusthuizen bezoeken, het stikt hier van de processierupsen, mijn ene dochter heeft examens, de andere wil deze zomer nog trouwen. Het onkruid in de tuin moet weg tegen de Open Tuindagen, mijn kanaries kregen vier kleintjes. Ik moet dringend naar de kapper en naar de autokeuring. Hier ligt erg veel stof en het gras van mijn madammeke moet nog worden gemaaid. En de leliehaantjes eten al mijn lelies op.

En dan nog al de emotionele stuff.

Help! Ik wil zo graag eens bloggen en mijn favorieten lezen.
De dagen zijn veel te kort.

Lieve groetjes aan allen.

Artemis, in stresstoestand