Dit jaar telde ik welgeteld één pompoen in de tuin. Niet eens zo'n grote ook, en dan nog volledig toevallig.
Mijn buurvrouw gooide vorig jaar een halfvergane pompoen in mijn kippenren. Die pikten mijn hoenders gretig op, waarna ze - excusez le mot - pompoenzaadkakjes achterlieten. Toen ik dit jaar een nieuwe border aanlegde, gebruikte ik ondermeer kippenmest als bodemverbeteraar. Eén van die zaadjes kreeg het in zijn hoofd om effectief wortel te schieten. Daaruit groeide een stevige plant, die me slechts één oranje vrucht opleverde. Vandaag transformeerde ik dat exemplaar tot een boosaardig uitziend halloweenkopje.

Alle tijdsaanduidingen in huis hadden al een flinke draai naar links gehad voor ik zaterdagnacht samen met het nieuwe winteruur het bed indook. De elektrische wekker op mijn nachttafel komt naar gewoonte slechts als laatste aan de beurt. Ik hou er namelijk van om voor mezelf het aangename schrikeffect te behouden om me nog enkele dagen in de waan te laten dat ik nog een uurtje langer kan slapen dan de realiteit het me toelaat.

Ik had hierbij echter niet gerekend met hetgeen zondagnacht zou gebeuren. Omstreeks een uur of één komt mijn dochter thuis met de boodschap dat ze ergens in Mechelen, toen ze haar vriendin naar het treinstation bracht, met de bumper van haar/mijn oude Skoda langs een onbenullig muurtje scheerde om daarna in een soort van put in het wegdek terecht te komen. Ik kan me die plaats in Mechelen nauwelijks voor de geest halen maar dat doet hier minder toe. Feit was dat die drie vierentwintigjarige vriendinnen de auto uit die put moesten sleuren en dat ze daarvoor meerdere duw- en trekmanoeuvres moesten bezigen, met het nodige motorgeloei tot gevolg. Ik kan me hun ernst- en lachsessies hierbij heel goed voor de geest halen. Het effect dat zulks op een tweederangssauto heeft, is me veel minder duidelijk.

Ze vertelde me dit verhaal bij aankomst erg losjes en ze was moe. In peignoir, met zoeklicht, zag ik slechts enkele krassen. De penetrante geur die uit de motorkap ontsnapte, rook verschroeid maar daar moest volgens ons slechts een nachtje en een windje overgaan. We gingen rustig slapen zoals twee auto-ondeskundigen het zouden doen.

In het volle daglicht was er de volgende morgen, op wat schrammen in de bumper na, helemaal niets aan de hand. Mijn dochter ging studentenwerken, ik streek haar was. Geen vuiltje aan de lucht, de auto startte met enkel een klein vies geurtje.

Ik zwaaide haar nog na toen ze zondagavond naar haar vriendje in Sint-Niklaas vertrok. De autobaan heeft ze nog net kunnen verlaten tot aan het kruispunt van het Shopping Center. Daar viel ze stil, schakelen was niet meer mogelijk. Ze startte de wagen opnieuw en kon in eerste versnelling nog voor de deur van haar liefste geraken. Waar een vader, een man, gelukkig aanwezig was.

De hulp van Touring werd ingeroepen. De wagen zou de volgende dag worden getakeld. Het voorval van de dag tevoren werd wijselijk verzwegen.

Mijn wekker liep af. Hij stond op zeven. Ik moest vroeger opstaan om er de Skodagarage van te verwittigen dat er mogelijk algauw een takelfirma voor hun deur zou staan. Ik zou hen smeken de wagen voor woensdag klaar te stomen. Woensdag, de dag waarop mijn dochter zich aan haar tweede rijexamenpoging waagt.

Het was nog pikdonker vanochtend toen ik naar mijn telefoon greep; mijn luie kippen sliepen nog.

Toen ik beneden kwam stond de keukenklok op zes. De krant, de sudoku, ze waren er al, doorweekt. Net als de zieke Skoda die omhoog werd gehesen.

Vannacht stel ik de tijd van mijn wekker bij. Daarna zal ik dromen van de nieuwe koppelingsplaat (inderdaad: gesneuveld als gevolg van het motorgeloei-manoeuvre van mijn dochter) en de daaraan verbonden kosten. Dat uurtje onwerkelijke rust zal een jaartje moeten wachten.

Dat gezegde over die problemen met kleine of grotere kinderen? Daarop volgt gelukkig weer een nieuwe morgen.

Kan ik er wat aan doen dat het weer bijna Allerheiligen is en dat er bij onze gemeente elk jaar meer en meer aanvragen binnenlopen van mensen die graag het graf van hun geliefde door iemand anders laten poetsen? Het vierde jaar dat ik hieraan deelneem, al had ik serieuze bedenkingen. Ik heb namelijk geen afgedankte jeans en bottines meer die een spat javel kunnen verdragen. En daarbij, ik heb me net een splinternieuwe wagen gekocht waarvan ik de stoelzittingen nog een tijdje proper wil houden. En mijn rug heeft het de laatste tijd ook erg te verduren gehad. Maar ja, ik heb weer eens toegegeven.

Er stonden nog een paar gloednieuwe Caterpillar boots op het overvolle schoenrek. Hét revelatiemerk van een aantal jaren terug. Eén van mijn dochters heeft ze een paar maanden gedragen tot het eindelijk weer lente werd. Nu staan ze daar enkel veel te klein te wezen. Die meiden dragen intussen meer dan schoenmaat 41 en moeten hun overzetboten nu in Nederland gaan zoeken. Met drie paar dikke fleecekousen, pasten ze me perfect.

Ik weet niet hoe het komt, maar eens aangekomen op het kerkhof voelde ik me rustiger worden. Het was bitter koud, doch de zon scheen.

Alhoewel, ik moest voortdurend denken aan die man die gisteren levend verbrandde in zijn wagen. Die vatte op de autobaan vuur toen een vrachtwagen door een klapband over kop ging en hem op het andere rijvak meesleurde. Die man was amper 30 en laat een vrouwtje en drie kleine kinderen achter. In De Standaard van vandaag las ik bovendien dat een getuige hem hoorde schreeuwen in zijn doodsstrijd.  Ik ben er al de hele tijd niet goed van. Hoe verschrikkelijk is zoiets?

Hoe kan dat vrouwtje leven met de gedachte dat haar man zoveel geleden heeft? Omstreeks de tijd van Allerheiligen is haar man gestorven, hoe kan ze het ooit vergeten? 

In de sereniteit van het kerkhof heb ik daarom extra mijn best gedaan om de graven zo mooi mogelijk te maken. Als troost, voor mezelf. Als medeleven voor dat vrouwtje dat alleen achterblijft met haar drie kindjes en haar leed.

Drie vrouwen zag ik bekvechten bij het graf van hun ouders over de geraniums die al dan niet nog moesten blijven staan. Ik heb ze een ijzige blik toegeworpen, zo ijzig dat ze er stil van werden. Want op een kerkhof moet je stil zijn, je mag glimlachen over het mooie dat is geweest maar je moet steeds bedenken dat het leven vergankelijk is. Ik heb Frans, Jakob en Julia toegesproken, dat hun graf nu weer netjes is en dat ik waarschijnlijk het volgende jaar terug kom.

Ik heb weer wat bijgeleerd; ik kreeg van een mevrouwtje een tandenborstel om de letters op de graven proper te krijgen.

Geef me geen eloges over hoe flink ik ben. Ik haat het als jullie zo doen. Ik ben gewoon weer graven gaan poetsen, ik heb erop gezeten en heb ze geschrobd en ze blinken weer. Ik hoop dat de nabestaanden blij zullen zijn maar dat zal ik nooit te weten komen.

Eigenlijk hoef ik geen reacties want de ervaring was mooi genoeg.

Ik dacht het al wel, dat ik zijn schelle roep had gehoord.
Hij had een beter zicht op zijn prooi nu hij, gezeten op een bijna kale tak, rechtstreeks in de vijver kon duiken.

Toen ik hem in mijn vizier kreeg, hield ik mijn adem in en bleef stokstijf wachten op zijn volgend mouvement. Ik zag hem "bidden", ik zag hem zijn snavel naar beneden richten, ik zag hem loodrecht onder water duiken om na twee seconden weer boven te komen met een klein visje.

Ik zag hoe hij zijn prooi doodsloeg op de tak van zijn uitkijkpost en hoe hij nadien bliksemsnel in de laurierhaag verdween.

Zo’n beeldschoon vogeltje weegt slechts 36 gram en kan een snelheid halen van meer dan 80 km per uur.

Sinds drie jaar bezoekt hij mijn tuin, in de lente brengt hij zijn vrouwtje mee. Hoe die twee paren, je moet het gezien hebben!

Mijn ijsvogeltje is terug! Het mooiste vogeltje dat ik ooit zag.

De foto werd genomen door een natuurfotograaf die hier twee jaar geleden, in het putje van de winter, zijn tent opsloeg. Gedurende een week maakte ik elke dag een wak in de bevroren vijver. En in dat kleine gaatje dook hij, mijn vriendje, wel honderden keren.

Vier jaar oud zijn Pauline en Poulette, de kippetjes in mijn "rusthuisren". Utgerekend op deze speciale dag verblijdden ze me met een prachtig ei. 

Het verbruik van eieren zit in ons landje trouwens in de lift. Tussen juli 2006 en juni 2007 kocht de gemiddelde Belg in totaal 96 eieren, dat zijn bijna twee eitjes meer dan het jaar voordien. Dat blijkt uit een onderzoek van het Vlaams Centrum voor Agro- en Visserijmarketing (VLAM).
"Opmerkelijk is dat alternatieve eieren nu de meest gekochte zijn: biologische eieren, scharreleieren en eieren uit vrije uitloop", aldus VLAM. Het aantal verkochte kooi-eieren daalde onder de helft van het totale aantal eieren.
Uit het onderzoek bij 3.000 Belgische gezinnen blijkt dat de aankopen van eieren voor 89 procent gebeurden in supermarkten, 4 procent werd rechtstreeks aangekocht bij de hoeve of de producent. Vandaag staat het product van de kip centraal; het is 'Wereld Ei Dag'.

Een falen zou ik het niet echt noemen. Oké, ik ben (nog) niet gestopt met roken, maar ik ben meer dan ooit lichamelijk en geestelijk onderweg naar de afbouw van mijn verslaving.

Ik kan in ieder geval, zelfs iedere dag meer en meer, weerstaan aan het aansteken van zo een inhoudsloos stokje.

Zijn het de naalden die gedurende een uurtje aan mijn voeten en benen hebben gebengeld of is het dat minispeldje dat in mijn oor verstopt zit? Ik weet het niet.

De drang naar nicotine neemt af, het intens verlangen naar een volgende sigaret is een heel stuk minder en de uren wachttijd worden met de dagen draaglijker. De eerste zondige sigaretten smaakten aanvankelijk nog beter dan elk doorsnee orgasme, maar nu denk ik ook hier al anders over.

De kilo’s wortels, selderstokjes en bloemkolen liggen onaangeroerd in de ijskast, de verlokking naar snoepgoed en chocolade blijft uit.

Ik had het me veel erger voorgesteld. Ik zag mezelf nagelbijtend in mijn cocon kruipen, zonder enige levenslust, ongezellige bloguren, saaie telefoons, een natuur die me nooit meer zou boeien, een onoverkomelijk gemis.

Van de vijfentwintig stuks per dag ben ik naar drie stomme opsteekbeurten geëvolueerd en heb er nadien telkens spijt van dat ik die dingen onbewust heb geïnhaleerd of simpelweg heb laten verassen.

Maar sinds vrijdag heb ik een vreselijke hoofdpijn die maar niet wil minderen. Bij elke trek wordt die nog erger.

Ik denk dat het een teken is dat mijn lichaam zich verzet tegen die onnozelteiten.

Mijn lichaam wil niet méér, het zit ‘em enkel nog een beetje in mijn hoofd.

Daarom is een tweede acupunctuurbeurt noodzakelijk, denk ik.

Sinds mijn moeder in het rusthuis resideert, ken ik er al heel wat medebewoners. Elkeen heeft zo zijn eigen karaktertje en gewoontes. Roosje, het net geklede dametje, vertelt steeds over het Carlton Hotel waar ze vroeger bazin van was. Jammer dat ze zo stilletjes en verward praat, je kan haar nauwelijks verstaan.

Laura is blind en schreeuwt voortdurend dat ze niet in een rusthuis wil sterven. Ze is zo gevoelig voor aanrakingen en is de grootste snoepster. Fientje stampt voortdurend met haar voeten en gebruikt steeds haar lange papieren servet om haar eetbord in te verpakken. Een keertje had ze haar bril erin verpakt en er heel hard op geklopt. Volgende keer neem ik voor haar een lapje stof mee zodat ze het naar hartenwens kan plooien en ontvouwen. Philomène en Pol dragen altijd hun leuke witte petje. Soms begint Pol plots beeldschoon te zingen en animeert hij hiermee de hele zaal. Martha zegt honderdmaal per dag alstublieft en krijgt er evenveel dankuwels voor in de plaats.

Ik breng nogal eens kleine dingetjes mee voor die mensen omdat ik zo graag hun lachende gezichten zie. Ze hebben heel de dag niets te doen, ze moeten zich toch hartstikke vervelen.

Verleden week had ik aan de hoofdverpleegster gevraagd of ik een keertje voor iedereen een lekstok mocht meebrengen. Het mocht, mits de nodige supervisie.

Ik keek er al een hele week naar uit: gisteren zou het gebeuren.

Er waren slechts weinig oudjes die de lolly weigerden. Ze waren er zo blij mee.

Fientje omhelsde me hartstochtelijk, wou liefst het afgelikte stokje ook nog opeten en likte nog minutenlang haar vingertjes af. Eén mevrouwtje liet voortdurend haar kleiner wordend suikerbolletje aan me zien. Wilma wilde haar stokje niet eens meer afgeven.

Laura hield een tijdje op met treuren en beet haastig de lolly in stukken zodat ze ervan moest hoesten. En Rietje, die sopte de lekstok parmantig in haar koffie.

Twintig luttele minuutjes heb ik die mensen gelukkig gemaakt met een simpele lekstok.

En ik, ik was de gelukkigste!

Een aparte ervaring, vatbaar voor een even mooie.

Ik kon niet nalaten om hiervan foto’s te nemen. De gezichten zijn onherkenbaar gemaakt omwille van hun privacy.

Ook ik heb een afspraak voor aanstaande vrijdag, net als Menck. Waarom het eigenlijk niet samen proberen en elkaar steunen in deze moeilijke beslissing?

De acupuncturiste waar ik regelmatig ga, heeft al wonderen verricht met mij. Ik ben blijkbaar heel gevoelig voor haar naalden. Ze prikt dingen in mij teweeg die er voordien nooit waren. Ze kent me al. Ze weet dat ik - het zal dan wel zeker - een onbewust psychosomatisch geval ben. Ze zal me moeten helpen want ik kan het niet alleen.

Sinds enige jaren besef ik dat de sigaret mijn dood zal worden. Voor de rest ben ik heel gezond. Geen overtollige cholesterol, geen gele tanden, geen hart- of maagklachten en ik kan nog werken als een paard. Mijn longinhoud moet enorm groot zijn, gezien de fysieke arbeid die ik nog kan verrichten en het aantal trappen dat ik gezwind op en af kan rennen. Ik maak mezelf wijs dat het de lights zijn die het verschil uitmaken of dat ik van een oeroude en degelijke West-Vlaamse familie afkomstig ben.

In de jaren zeventig rookten we allemaal: vader, moeder en de vijf kinderen. Wij kinderen, ik weet het nog als vandaag, leerden ons moeder roken. Ze was toen veertig, ze vond het plots ook lekker.

Mijn vader rookte dikke sigaren en als hij zich al eens aan een sigaretje waagde, hield hij tien centimeter gloed over na slechts twee keer trekken. Hoe vaak heeft hij me niet gezegd dat ik mijn jonge longetjes zo niet mocht verprutsen.

Nu, dertig jaar later, rook ik nog steeds en neem, als zijnde evident, de ongemakken die deze verslaving met zich meebrengt er automatisch bij en sluit mijn ogen en mijn oren voor de rest.

Ik doe mijn hoed af voor elkeen uit mijn omgeving die het roken van de ene op de andere dag heeft opgegeven. Wat hebben die mensen karakter! Wat zijn ze zoveel slimmer! Zelfs zonder plakkers, surrogaatstickies, kauwgom of therapie. Ik wou dat ik het ook kon.

Dagen, jaren, gaan voorbij. Ik hoest me enkel even te pletter ‘s morgens en ’s avonds maar tijdens de dag kan ik nog vrij ademen. De sigaret staat me leuk bij gelijkverslaafden. In het bijzijn van onthoudenden of afgekickten voel ik me een domme loser.

Het is pas gezellig met een sigaretje en een drankje, het voedsel verteert zoveel beter mét. Net zoals een heerlijke discussie of zwoele zomeravonden: steeds mét. Ik kan me dit alles niet voorstellen zonder. Word ik zonder dat stokje tussen mijn vingers plots een bitch? Zal ik minder genieten van het leven? Zal ik nog kunnen lachen? Zal ik dikker worden? Zullen de mensen mij nog sympathiek vinden? Zal mijn wijntje nog even goed smaken? Zal ik niet kritischer worden of mijn naasten afsnauwen? Is er nog een leven na mijn allesomvattende gezellin?

Ik wil het er op wagen, ik wil weten hoe het leven voelt na meer dan dertig jaar afhankelijkheid. Ik wil op een andere manier sterven: liever wiedend, lachend, me verslikkend in een visgraat of verslonden door een krokodil.

Menck, niet zeuren hé. Eerlijk je relaas van elke dag vertellen. Zullen wij die hele bende hier eens bewijzen dat WIJ het ook kunnen?

Toen ik dit citaat (uit de Standaard van donderdag) voor het eerst las, was ik diep geschokt. Hoe erg is het met het mensdom gesteld, hoe is het in Godsnaam mogelijk dat mensen elkaar op zulk een manier proberen te vermoorden? Tot ik sceptischer werd over de auteur van het citaat. Een uitspraak van Aartsbisschop Francisco Chimoio, hoofd van de katholieke kerk in Mozambique. Meer dan 16 % van de 19 miljoen inwoners van dit land zijn besmet met HIV en per dag komen daar 500 nieuwe gevallen bij.
Om hierover zelf een oordeel te kunnen vormen, ging ik via het net op zoek naar de persoon achter Chimoio. Zijn uitspraak moge dan wel over heel de wereld te lezen zijn, iedereen lijkt geschokt, maar over de man in kwestie is bitter weinig te vinden. Geboren in 1947, door Paus Johannes Paulus II in 2003 aangesteld als Aartsbisschop van de provincie Maputo in Mozambique. Verder is op het hele net niets over hem te vinden. Wikipedia smeekt zelfs om meer informatie over hem. Wat bezielt die man? Wat wil hij met zulke beschuldigingen bekomen? Waarom geeft hij de namen van de twee geviseerde Europese landen niet prijs?
Moest ik journaliste zijn, ik zou hierop blijven doorboren en zelfs een audiëntie afdwingen bij de Paus!