"Hoogzwanger strompelt ze met de derde zware kruiwagen door de “Basse-Cour” van het Château d’Ardennes in Paupières. Haar brouette is tot de rand gevuld met ongelijke kinderkopjes. Het groeiende kind in haar stampt haar moederhart wakker telkens een nieuwe kassei in de grond wordt gehamerd. De man die haar bezit, schreeuwt haar toe. Haar oren horen zijn woorden niet meer. Ze voelt dat l’Odeur Obscure, haar lievelingsparfum dat ze vanmorgen overvloedig over haar losse kleed sproeide, haar ook vandaag weer beschermt. De misselijkheid ebt langzaam weg. Ze kan weer ademen. Ze gehoorzaamt haar man in een roes van devote nederigheid. Vooral vandaag wil ze hem niet boos maken. Vandaag gunt ze hem zijn laatste illusie van macht.

Ze voelt een sprankel onbepaald geluk terwijl ze de laatste kar vult. Even staat ze stil, sluit de ogen en ademt haar eigen vertrouwen in. Het ruikt naar groen, naar bos, naar vrijheid, naar vergeten. Voor het eerst snuift ze de toekomst na een hopeloos verleden.

Ze aait het ongeboren kind, de reden voor haar geplande vlucht."

De duisternis viel en het begon lichtjes te regenen. Ik staakte mijn tuinbezigheden, wilde naar binnen gaan en plots zag ik hem: de pad die ik nu al drie weken hoor kwaken. De vuistgrote dikkerd zat roerloos op de vijverrand en maakte geen aanstalten om te vluchten, ook niet toen ik knielde en hem via de lens van mijn digitaaltje recht in de ogen keek. Zelfs de flits deerde hem niet. Pas toen een van mijn poezen hem in de smiezen kreeg, sprong hij met een sierlijk boogje terug de vijver in.
Joepie, de lente is duidelijk in aantocht!

Oké, niet te boos zijn, ik heb iets stouts gedaan. Ik hou nu eenmaal van prullen, snuisterijen en hebbedingetjes. Ik laat me dan ook gauw verleiden als je bij een pakje koekjes een carnavaloutfit cadeau krijgt en aan verrassingseitjes kan ik nog steeds niet weerstaan. Je weet toch nooit dat je er één of ander kind nog gelukkig mee kan maken.

Verleden jaar, tijdens het surfen, kwam ik terecht bij De Roze Doos. Je weet wel, die surprisedozen die je bij de geboorte van je kinderen krijgt. Ik was er toen al zo gelukkig mee al stelde die eigenlijk niet veel voor. Honderden codes spaarde ik van de grote pamperdozen. Je kon er toen immers fantastisch speelgoed voor ruilen of zelfs een spaarboekje mee openen voor de kinderen.

Ik wilde toch eens proberen of ik bij de site van De Roze Doos een fictieve baby kon aankondigen om zodoende mijn jonge moederdagen nog eens te herbeleven. Een fluitje van een cent: enkel de naam van de baby, zijn geboortedatum en adres moesten worden ingevuld. De baby zou in mei geboren worden. Het zou een dochter zijn, Magali.

Net na de verzonnen bevallingsdatum ontving ik de eerste doos, de roze dus. In een Franstalige versie weliswaar, want mijn dochtertje was geboren in Namur.

Ik was er erg blij mee want een buurvrouwtje was op hetzelfde moment bevallen van een prachtige dochter. Ik moest haar mijn geheim onthullen; ze keek me even eigenaardig aan maar kreeg nu dubbele reductiebonnen, een extra koekje en een heildrankje voor haar baby.

Ik voelde me schuldig over deze fraude.

Met de opvolging van mijn bevalling had ik echter geen rekening gehouden. Ik kreeg talrijke promotelefoontjes van ontzettend vriendelijke dames die me geluk wensten met de geboorte van Magali en die me uitnodigden voor enquêtes, fotoshoots van mijn baby en promoties. In deze spelletjes kon ik nog moeilijk veinzen en antwoordde de telefonisten dat ik het erg druk had, dat ik leed aan een postnatale depressie en liever met rust gelaten werd. Ze begrepen mijn afwijzing nauwelijks.

Ook de Happy Baby doos en de Blauwe heb ik vol dankbaarheid in ontvangst genomen.

Enkele weken geleden ontving ik de vierde doos: La Boîte Jaune, ma première école: "Chère Maman, conservez ce coffret. Votre enfant y rangera ses crayons de couleurs.” Er zat een petit Lu in, een Bio-Punch Junior, een Nesquik-staaltje mét potloodjes en talrijke voordeelbonnen voor moeder en kind. Ik voel me weer schuldig over mijn klein bedrog, maar deze doos is waarachtig super leuk.

En ja, Zapnimf, papa is inmiddels al ietwat belangrijker geworden in heel het gebeuren. Hij mag zelfs al naakt op de foto met zijn kleine spruit.

Ik kijk uit naar de Groene Doos als "mijn kindje" één jaar wordt. Daarna moet ik vijf jaar wachten. De 'Happy Kid'-doos zal waarschijnlijk arriveren bij de geboorte van mijn eerste kleinkind. Tenminste, als ze mij dan nog zullen geloven!

Of het nu deze link is of een andere site, het doet er verder niet toe. Feit is dat vrouwen blijkbaar nog steeds niet de plaats in onze maatschappij hebben verworven die ze verdienen.

Het hierboven gelinkte artikel trok mijn aandacht. “Hoe een koppel kan blijven duren." En ook: "Wat doet de liefde duren?”
Jammer, voor reacties is op die webstek geen plaats.

Volgens mijn bescheiden mening zijn deze vraagstellingen in beginsel al taalkundig fout. Maar bon, ik las verder.

Een aantal psychologen geeft zijn mening, na ontzettend veel denkwerk.

Zo stelde ene John Gottman letterlijk: “Het geheim van een gelukkig koppel zit in de capaciteit om de dromen van de partner te accepteren. Als die partner er bijvoorbeeld van droomt om zanger te worden, dan moet men die droom respecteren, ook als die droom u onbereikbaar of vreemd lijkt. Door uw partner aan te moedigen, maakt u hem gelukkig.
Wil uw uitverkorene de beste politieroman van de lage landen schrijven, dan kunt u hem aanmoedigen als u in hem gelooft, wat een uitstekende zaak is voor het koppel. Maakt u daarentegen de dromen van uw partner stuk, dan bereikt u het omgekeerde effect. Het komt er op aan om dromen te delen en om er over te durven praten.

Ben ik de enige die hier de eenzijdigheid van het seksueel definiëren bemerk?

Het relaas gaat verder, steeds in het voordeel van de hij-partner. Hij; de partner... Is een partner per definitie altijd mannelijk? Of zijn de opstellers of vertalers van dit artikel de cruciale schuine streep (hij/zij en zijn/haar) vergeten?

Twee van mijn ex-partners hebben hun dromen mogen verwezenlijken. Twee keer gaf ik mijn lijfjob op voor hen. Twee keer is een relatie mislukt. Omwille van de hij-droom. Anno 2007 is er blijkbaar nog niets veranderd.
En probeer dan nog maar eens een fotootje te googlen over ruzies tussen partners. Ook daar vind je enkel mannelijke voorbeelden...

Als een kip met een roggenrug, worstel ik me al een aantal maanden door het leven. Mijn vorige heler stortte zijn zweetdruppels tevergeefs op mijn lijf. Het was een softie die mijn lichaam amper onder zijn handen nam en me bij het eind van de sessie veel geluk toewenste.

Kruiwagens boordevol tuinaarde kan ik niet meer heffen, spa en bruis met zijn zessen zijn te zwaar, achterwaartse veegbewegingen worden tot een strikt minimum herleid en voor het oplossen van nachtelijke sudoku’s heb ik meer dan vier kussens nodig. Katjes moeten noodgedwongen op hun eten wachten tot na mijn dagelijks roderen.

Hoog tijd dus voor een alternatieve opinie die me moet bewijzen dat osteoporose, venenvernauwing en/of botkanker nog eventjes verder dan mijn bed liggen.

De verse osteopaat, die niet erg opkeek van mijn bezwaren, noteerde vluchtig zijn to-do’s: rugklachten die hun weerslag hebben tot in mijn allerkleinste teentje, schoudergewrichten die niet meer naar behoren functioneren en nekspiertekortkomingen die me hinderen bij het naar achteren kijken.

Eerst op de rug, Artemis! Ik mag me gelukkig prijzen dat ik op de valreep een bijpassend setje vond en me vooraf ontdaan had van de overtollige haargroei.

Voeten worden op negentig graden geplooid, benen worden dooreen gemixt, mijn bekken wordt vervormd zodat het nog amper een centimeter op het laken blijft plakken en die man gebiedt me nog net op tijd om te relaxen. Artemis kleeft aan zijn lippen en doet alles wat hij met zachte stem voorzegt. Haar bekken draait gewillig, haar nek spuwt gretig lucht. De schouderbladen zijn niet gewillig en veroorzaken een nauwelijks te bedwingen pijn. Ik krijg korte adempauzes. Maar de aantrekkelijke man is nabij en een vrouw huilt nooit.

Volgende week hoef ik nog niet terug te komen. De manipulatie zal nog enkele dagen van zich laten horen, de pijn zal langzaam wegebben.

Typische klachten, ze zijn niet van onvoorbijgaande of ongeneeslijke aard. Volgens hem ben ik niet te dik en niet te oud. Mijn adrenaline zou nog kunnen stijgen. Tussen pijn en zweet hadden we een onderhoudende conversatie.

Mijn lichaam kraakt verder, de momentane pijn is al lang vergeten omwille van de verzachtende omstandigheden.

Een vrouw moet zich af en toe eens laten manipuleren door een wijzer man.

Men neme een willekeurig voorwerp, men notere de twintig eerste gedachten die dat voorwerp bij je oproepen, en men schrijve - allez, men probere - pure fictie te ontwikkelen.
Alzo stelde lerares Leen het ons voor. Die twintig woorden dienen enkel als leidraad, je hoeft ze ook niet allemaal te gebruiken of te verwerken in hetgeen je wil schrijven. Het belangrijkste is dat je fantasie hiermee geprikkeld wordt. 
Op mijn bureel staat zo een voorwerp (zie foto hieronder) waarvan ik niet weet wat het voorstelt. Het kon ook een ander object zijn geweest. Elkeen heeft wel zoiets in huis. Onbeduidend, verloren, onbenullig en toch boeiend.
Je zou het anders kunnen bekijken en beschrijven, dat is net het leuke van deze oefening.
Ik koos dus twintig willekeurige woorden die het object, dat naast me staat, volgens mij beschrijven:

antiek

handbewerkt

hoefijzer

hout

kerk

klimmende aap

maden

nagel

ornament

ophangen

relikwie

rijk

tierlantijntjes

toren

trap

urn

versleten

vestingmuur

verering

vesting.

Mijn fantasie werd inderdaad geprikkeld en mijn allereerste fictieverhaaltje kwam zo tot stand, steeds vatbaar voor verbetering én interpretatie.

"Er is geen ontkomen meer aan. De vesting die de apenmensen in zee hebben gebouwd, houdt geen stand. Haar fundamenten brokkelen af en worden meegesleurd als klein visgoed voor de hebberige haaien. Het kasteel wordt bekogeld met napalmbommen, chemische mosterd en verschroeiende zonnebollen. De laatste ontsnappingspoging wordt ingezet. De acht overblijvende krijgers zetten zich schrap voor het ultieme overlevingsproces. Als bezetenen nestelen ze zich in elkaar en vertrouwen op het evenwicht van die met de sterkste staart. De achterflank wordt resoluut gebroken en valt krijsend neer in het kokende water. De laagste klimmers grijpen zich naar boven, zij die nu doelwit vormen voor het mensdom dat ooit volgen moet. Krampachtig hijsen ze zich naar de top waar de zoon van Aghmalis zijn vaders urn heeft verborgen. Ahmalis, de god van de ozonvrije planeet. Slechts vier krijgers overleven de slachting, zijnde de elite van het apenrijk.
De flank wordt steiler, de hitte ondraaglijk, de zege is in zicht. Lismalis, de kleinzoon van de koning, komt als eerste boven, triomfeert en valt neer in de nagel des verderfs.

Het kasteel was in opbouw voor een onverwachte aanval. Die lacune heeft ons het mensdom gekost."

Lijkt het u iets?

Op het allerlaatste nippertje kopieerde ik mijn huistaak in dertien exemplaren en was een minuut te laat in de les. Het voorlezen ervan werd uitgesteld tot na de krokusvakantie. Had ik dat geweten, had ik het bloggen niet gelaten. Enfin, we zouden het vandaag hebben over fictie. Eindelijk zou ik de plechtstatigheid van mijn schrijven overtreffen. Een halve rookstop om geen tijd te verliezen.

Een onbekend voorwerp beschrijven terwijl je het enkel mag voelen of zien is geen makkie. Er een fictieve scène van maken als je dat ding en zijn gebruiker ook nog een vreemde naam moet geven, is veel moeilijker. Vooral als metaforen, vergelijkingen en een pointe het stuk moeten opfleuren.
Je staat ervan versteld welke staaltjes literatuur uiteindelijk uit een pen kunnen vloeien.
Schrijven zullen we, als Leen het ons gebiedt. Geen gedraal, de volgende opdracht volgde meteen. Een doorschrijfoefening, een pen in beweging, une écriture automatique, a freewriting, dat zouden we creëren. Als ze het startschot gaf, moesten we beginnen met schrijven zonder ook maar één keer onze pen van het blad te lichten, tot ze het stopteken gaf. Oké, het eerste zinnetje kregen we cadeau: “Een geur van vroeger die ik me herinner, is het parfum dat… Gelukkig moesten we dit gekrabbel niet voorlezen; ik was al aan mijn tweede pagina toe. Het was slechts een aanloop tot ons volgende huiswerk. "Onderlijn hieruit het belangrijkste stuk voor jou en maak er een fictieve scène van. Verander en vervorm vrij de personages en gebeurtenissen en begin met een actie". Ja, Artemis, begin er maar aan!

Weer veel geleerd vandaag. En dan heb ik het nog niet over dat onbekende voorwerp dat niet te beschrijven valt. Ik maakte er een uitdrijvingsritueel van, in Afrika. Waar ik leerde horen, zien en schrijven.

Waarom gebeuren deze dingen altijd met mij?

Vrijdag, er wordt gebeld door, naar ik achteraf verneem, een van de zevenentwintig opgetrommelde vrijwilligers, om mij een brief te overhandigen.

De Argenta bank verhuist van de ene dag op de andere, wegens onenigheden binnen hun huishouden. Ik voorzie om volgende week eens een kijkje te gaan nemen.

Donderdag nadien: een telefonische oproep van de vroegere Argenta bank. Of ik even langs wil komen voor een gesprek. Ik maak een afspraak voor diezelfde namiddag.

Wat blijkt? De Argenta bank bestaat niet meer, ik zie nieuwe affiches, ze zijn nu Axa geworden.  Kunnen die nu ook al bankieren?  Ik kijk een vrouwtje na dat naar de elektronische bankautomaat loopt. We gapen samen naar een bijna toegemetst gat waar we enkel nog een half hoofd van de metser zien verdwijnen. Het beeld is bloedserieus maar heel erg grappig.

Binnen word ik verwelkomd door twee “vettige” - je weet wel, niet echt vettig maar onnatuurlijk vriendelijke - mannen in zondagskostuum. Komt u binnen, komt u binnen, mevrouw. Wij willen het met u graag eens hebben over de aanbiedingen die we voor u speciaal in petto hebben. Voordeliger dan bij Argenta, wij zijn onschuldig in deze hele zaak en zijn tot alles bereid voor onze klanten.

Ik vraag die mannen hoe ze aan mijn naam komen vermits ik (nog) geen klant ben. Zenuwachtig vertellen ze me dat ik uit het plaatselijk telefoonboek werd gehaald. Wat een geheugen! Ik laat ze even hun zegje doen, luister naar de verschillende spaaracties waarmee ze me willen vangen en deel hen dan nuchter mee dat ik ooit koos voor Argenta en geen enkele bedoeling heb om daarin verandering te brengen.

Ik vermijd hen te zeggen dat ik slechts een piepklein niemendallespaardertje ben.

Maar mijn nieuwsgierigheid is intussen wel gewekt. Waar is mijn bank gebleven? Prompt ga ik ernaar op zoek en vind ze in een inderhaast opgekalefaterd kantoortje in niemandsland.

Onenigheid dus, de vrouwelijke secretaresse koos ook voor de nieuwe bank en heeft waarschijnlijk het adressenbestand meegepikt. Alles is oké mevrouw, u kan ons, als steeds, blijven vertrouwen.

Ik vraag me af hoe die andere 999 klanten zullen reageren.  Zullen ze die quatsch geloven?

Mij zijn ze in ieder geval kwijt, allebei. Ik ga voor mijn luttele spaarcentjes op zoek naar een andere bank. Of nee, ik stop ze nog liever gewoon in een oude sok.

Veel heb ik er niet, zo van die dagen waarop het onvermijdelijke kwaad moreel niet langer uitgesteld kan worden. En toch, mijn dochters zijn niet astmatisch, hetgeen nogmaals wetenschappelijk bewijst dat elkeen kan immuun blijven voor stofdeeltjes. Op voorwaarde natuurlijk dat er niet te veel gepoetst wordt. En dat doe ik doelbewust en gemakshalve enkel wanneer iemand klaagt. Bezoekers hebben de eerste dag meestal geen last van hun verblijf alhier, invités brengen hun inhaleerspul mee met de nodige zuurstof voor de dag nadien of  blijven liefst niet overnachten.

Poetsen plan ik weken van tevoren en ik geef mezelf nog een speling van een aantal dagen voor het trotseren van deze psychische afgang en fysische martelgang. Alles op zijn gemak; een vrouw leeft tenslotte langer met minder huishoudelijke stress.

Op die bewuste dag rek ik het oplossen van de sudoku extra lang en probeer ik tal van redenen te verzinnen om toch maar niet aan de verloren-tijd-corvee te moeten beginnen. Vervolgens krabbel ik op ‘mijn schrapbriefje’ de plekjes neer waar het vuil zich dit keer het meest heeft opgehoopt.

Douchen hoeft niet, haar kammen en tanden poetsen evenmin, deuren worden dubbel vergrendeld voor onaangekondige rustverstoorders. Geen kat hoef ik uit huis te jagen; het tevoorschijn halen van de stofzuiger is efficiënt genoeg. Hun fobie dateert van jaren geleden, toen ik plots de ingeving kreeg dat je ook haren uit een kat kan zuigen.

Dan pas ga ik chaotischer te werk. Matten worden brutaal uit de achterdeur gegooid, verloren muizen worden gededecteerd en stijf, stinkend en staartgewijs bij de buren gecatapulteerd, beddengoed wordt verschoond en spinnen worden "voorgoed" opgezogen.

Ik lach me te pletter met mijn eigen onhandigheid. Deftig poetsen zal ik immers nooit kunnen, ik wil die taak alleen maar sneller voor mekaar krijgen dan de doorsnee huisvrouw. Mijn nachtjapon wordt in een wervelfurie meermaals hooggezogen, aftrekkers knallen tegen Ikea-lampen en ik zing. Ik zing van: Het leven is meer dan afwassen alleen of Meister Proper putzt so sauber, dass mann sich derin spiegeln kann (overgehouden aan mijn verblijf in Zwitserland) of ook O sole mio.

Crschcrsch…, de nieuwste tweede oorbel van mijn dochter is meegezogen.  Pfugfluft…, ook het parapluomhulsel is plots weg. Cratsch..., daar gaat het snoertje van de GSM-lader. Te noteren in mijn ‘to-do’-boekje: “zoeken uit stofzuigerzak: één oorbel en een GSM-kabel”. Het parapluhoesje hoef ik niet meer. Ik pulk er later alles wel weer uit, als ik het niet vergeet.

Mijn huis ruikt naar steen, naar laminaat, naar harenvrij. Het ruikt naar “binnen onafzienbare tijd opnieuw beginnen”.

Moet ik potverdorie nog een keertje poetsen voor die bloggers, eind maart!  Hopelijk vegen ze hun voeten, de ignoranten!

Het epileren van je bovenlip wordt moeilijk zonder leesbrilletje, er blijven al eens lange haren op je onderkin staan zonder dat je er weet van hebt. Plots zie je ze, in de januarizon, tijdens het lappen van de ramen. Je wordt boos omdat je dochters je er niet attent op maken. Och dochters, zij die de puberteit uiteindelijk hebben doorstaan, zien moeders enkel nog in hun overbodige moederrol en kijken snel heen over een niet ontwaard haartje.

Mijn deodorant en mascara komen ze nog wél pikken, gelukkig maar. Voor Kerst kreeg ik van hen een gel voor de ouderwordende huid. Het licht boven de badkamerspiegels wordt bewust gedempt, pashokjes die me een al te reële spiegel voorhouden worden vermeden, en aan het toekomstige zomerkleurtje besteed ik de laatste jaren veel te veel hoopvol belang.

Heupen deinen uit zonder dat je er iets voor hoeft te doen, borsten gaan hangen, zelfs ondanks de koud/warme douchestraal. Het borstvoedingsexcuus van toen geldt niet meer.

Beseffen dat je ouder wordt, is een regelrechte verschrikking. In een lichaam moeten leven waar je geen affiniteit mee hebt is nog veel erger. Ik begrijp vrouwen als Cher en Madonna die hun eeuwig jeugdgevoel willen vereenzelvigen met hun lichaam. En toch heb ik angst voor het verlies van mijn spontane (wegens botox-)lach, de wezenloze uitdrukking in mijn ogen, het niet herkennen van mijn eigen ik als een dokter me zou verbouwen in een wezen waar ik me beter in zou moeten voelen.