De laatste dagen
en de laatste vragen
van het verleden jaar staan voor de deur.

De bomen kouder
en de dromen ouder
maar de verwachting nog vol gloed en kleur.

Wat wij geloven
het licht van boven
is niet te doven
stelt niet teleur.

Voor alle vragen
van alle dagen
achter de einder
achter de deur.

Wat zijn het toch schatjes bij Belgacom.

Vandaag kreeg ik een heel lief briefje van hen in mijn brievenbus, persoonlijk gericht aan de Geachte Mevrouw Artemis.

Gewoon maar om te zeggen dat ik tussen 1 januari en 22 november van dit jaar maar liefst negenenveertig kosteloze nationale gesprekken mocht voeren voor een totaal van vijfhonderd en elf minuten. Daarenboven kon ik drieëndertig keer gratis telefoneren naar mijn dochter in Duitsland, voor een totaal van driehonderd en vijfenvijftig minuten.

Die lieverds beloven me bovendien dat ik gratis kan blijven bellen met mijn vaste lijn, zo vaak ik maar wil. Ze wensen me nog veel leuke gesprekken.

Ik hoef hier helemaal niets voor te doen en er worden mij ook geen andere voorstellen gedaan.

Gewoon heel vriendelijk getekend door de Vice-President Marketing.

Geef toe, dit is toch wel ontzettend lief.

Sta me toe niet te begrijpen waar ik deze exclusieve behandeling verdiend heb. Waar zouden de addertjes zitten onder het gras?

Of hebben jullie ook zo een schattig briefje ontvangen?

Met een tandenstokertje vis ik de viezigheden des levens uit mijn toetsenbord. Dat doe ik geregeld als ik levensbeschouwend bezig ben.Vroeger dacht ik dat mijn zorgvuldig gespaarde bestanden hierdoor teniet zouden gaan, maar deze vrees blijkt inmiddels ongegrond; er verschijnt enkel  $µù=^,:<82’  op mijn onbeschreven blad tijdens het peuteren. Ik weet nu dat je zelfs eens flink kan kloppen op zo een omgekeerd klaviertje zonder dat dit noodlottige gevolgen heeft. De restitutie bestaat onder meer uit kattenharen van de nietsontziende poezenfamilie waarvan elk lid ten minste een keer per dag geaaid wil worden en daarvoor mijn toetsen moet passeren. Af en toe weigert een letter zelfs gehoorzaamheid als Davy en Diva, mijn dwergpapegaaitjes, de minder geliefde graantjes wat te bont uit hun eetbakje wegbekken.
Stofwolkjes zijn het leukst om er tussenuit te prutsen; die kunnen zo onvoorspelbaar lang te voorschijn komen. Waar haalt een mens zoveel stof vandaan? Askegels van nauwelijks opgerookte sigaretten, restjes van enkele Aiki-noodles van het afgelopen jaar,...

Degene die nu wil starten met een nieuw blog - omdat hij denkt dat hij dringend iets te vertellen heeft - zou beter wachten tot na de feestdagen. Alhoewel, misschien oogst hij succes met een origineel kersttafereel van eigen makelij. En de achtergebleven bloggers die willen terugkomen, zullen op zijn minst met een stevig en origineel verhaal - of met hun hartelijkste wensen - op de proppen moeten komen. Want bloggenland is namelijk DOOD(S). Je kan dit fenomeen het best vergelijken met de weigering van een stielman om je dakgoot nog te komen herstellen voor Kerst. “Nog voor de feestdagen, mevrouw? Dat had u toch wat vroeger kunnen bedenken! Schikt het u op 4 februari?” 

Net nu ik zoveel inspiratie heb, zo strijdlustig ben en behept met een 'wars van elke schaapjespolitiek'-gevoel!

Neen, jullie kiezen nu natuurlijk liever een geschikte kerstboom uit en jullie maken zich zorgen over de weeral te vervangen lampjes van de lichtslingers. Nog veertien dagen te gaan, waarom dan nú al stressen? Schrijf toch gewoon jullie gevoelens op, de tijd en de feestdagen lopen heus niet weg! Alsof we het nieuwe jaar plots van een ander zullen houden!

Misschien is dit het juiste moment om hieronder Nina Simone's versie van het meest beroemde liedje van Jacques Brel te plaatsen.
Mooi als Amerikanen in het Frans willen zingen!

Hetzelfde probleem stelt zich elk jaar voor mij. Heeft de ene dochter evenveel kerstcadeautjes gekregen als de andere? Zullen ze er blij mee zijn?
Het gevolg daarvan is dat ik op de laatste momenten steeds opnieuw naar de winkel loop om in extremis nog iets meer voor de een of voor de andere te gaan halen. Deze fobie leidt me telkens weer tot in de oneindigheid. Het resultaat is uiteindelijk dat hier iedere Kerst bergen geschenkjes liggen en dat ik nog steeds met dezelfde twijfel achterblijf. Vandaar dat mijn dochters voortaan lijstjes maken met hun voorkeur zodat ik niet voor verrassingen kom te staan. Het doelgericht shoppen zal me dit jaar niet alleen veel geld maar ook veel moeite besparen.

Op het lijstje van mijn jongste dochter staat een cd’tje van Celtic Woman. Ik hoorde er nooit eerder van, daarom dat ik er vandaag eens een trackje van wilde beluisteren.

Dat jonge vrouwtje heeft inderdaad een pracht van een stem. En niet alleen dat, ze zingt bovendien het Ave Maria van Guinod. Het was de eerste plaat die mijn vader speelde op onze splinternieuwe platenspeler, zovele jaren geleden. Ik kreeg toen kippenvel, nu ook weer.

Mooi door zijn eenvoud. En de geschiedenis... die herhaalt zich.

Mijn moeder heeft haar muziekboekje voor ons altijd halsstarrig verborgen gehouden. We vonden het enkele maanden geleden toen we in haar huis meubeltjes uitzochten die het best zouden passen in haar kamertje van het rusthuis. Het boekje bevat honderden titels van liedjes die haar tussen 1992 en 1998 het meest raakten. Na het overlijden van haar man had ze nog tweede grote liefdes; de natuur en de muziek. De radio stond bij haar altijd aan. Ook het laatste jaar nog, voor ze haar woning moest verlaten. Toen gebruikte ze zelfs twee radio’s, een in de keuken en een in de woonkamer. Meestal stond de TV ook nog aan. Ik denk dat ze wat angst had dat ze die toestellen niet meer aan of uit kon zetten.

Vele liedjes komen meermaals terug in haar muziekboekje en worden gemarkeerd met één, twee of drie kruisjes naargelang de woorden en de muziek voor haar belangrijk waren.

Ik sta ervan versteld hoe ze - ze was toen al bijna tachtig - de titels van de liedjes ook in het Engels en het Frans foutloos in haar boekje noteerde. Soms schreef ze zelfs hele zinnen over die ze treffend of emotioneel vond en illustreerde die dan met spreekwoorden en gezegden.

Mijn dochter wilde zaterdag mee naar het rusthuis. Ze wilde haar grootmoeder verrassen met haar favoriete muziek afkomstig van het mysterieuze boekje. Via het internet downloadde ze een cd’tje vol met de muzikale smaak van haar grootmoeder. Geen gemakkelijke klus als je het legaal wil doen. Wel gezellig en nostalgisch voor ons. De twintig nummers werden één voor één telefonisch aangerekend. Het duurde een eeuwigheid voor we ze eindelijk ter beschikking kregen.

Onderweg kochten we batterijen voor de cd-speler, zochten een rustig plekje in de eetzaal van het rusthuis en zorgden voor een vitaminedrankje voor mijn moeder.

En of het de moeite waard was!

Are You Lonesome Tonight, Bright Eyes, Don’t Break My heart, Et Maintenant, Only You, Sacrifice, Sense Una Donna, Streets Of Philadelphia, Tears In Heaven, Wicked Game…; ze herinnerde zich nog elke song. Het stoorde ons niet dat ze de teksten niet meer kon meezingen. Ze genoot, we hebben het gezien.

Ze probeerde zelfs mee te zingen met Het Dorp van Wim Sonneveld en met Jennifer Jennings en Laat Ons Een Bloem van Louis Neefs.
Het doet zo’n deugd om je moeder gelukkig te zien en te beseffen dat dementerende mensen zoveel nood hebben aan affectie. Ze lachte toen ik een foto van haar en haar kleindochter nam. Die heb ik voor eeuwig vastgelegd.

Heeft het belang dat mijn moeder alweer vergeten is wat gisteren gebeurde?

We leefden toen en we zagen dat het goed was!

De laatste weken worden we in alle mogelijke onlinekranten overdonderd met de meest uiteenlopende wedstrijden. Er wordt gegooid met auto’s, reizen, elektrische apparaten, dvd’s, video’s en speelgoed. Een paar keer waagde ik mijn kans. Ik hoefde op mijn scherm enkel een rood gordijntje aan te klikken en zou winnen wat daarachter verscholen zat. Verder dan met een cd van een voor mij onbekend iemand en twee domme voetbalspelletjes met plastieken mannetjes ben ik niet gekomen. Vervelend was het, want telkens wanneer ik wilde meespelen moest ik die krant een tijdlang  als startpagina op mijn scherm laten staan terwijl ik Google verkies. Slimme stunt van die kranten om alzo hun lezersaantal ferm naar omhoog te krikken.
Morgen worden alle gelukkige winnaars bekend gemaakt. Mevrouw Lydia weet nu al dat ze de auto gewonnen heeft, ze was er dolblij mee en natuurlijk ook met haar piepklein fotootje dat naast de wagen stond. De categorie waar mijn prijzen toe behoren, was zodanig lang dat bekijk meer niet aangeklikt kon worden. Voor mijn part mogen ze die prullen houden want ik heb weinig zin om die nog eens te gaan ophalen in dorpjes waar ik nog nooit van gehoord heb. Tenzij natuurlijk dat ik er één van jullie gelukkig mee kan maken. Eerst zien of ik niet misleid werd of gestraft want aan dat trucje met die startpagina heb ik niet meegedaan.

Toch nog een meevaller vandaag. In de brievenbus stak vanmorgen een brief van het regionale krantje Passe-Partout. Proficiat, u heeft gewonnen!  Ik herinnerde me plots dat ik een paar maanden geleden een sudoku invulde in dat reclameblaadje en de oplossing per SMS verzond. De te winnen prijs zou me danig van pas komen. Natuurlijk ben ik hem meteen gaan ophalen in Baal, een dorpje in de buurt. Leuke zaak, goed om weten dat daar zoveel gereedschap ligt waar ik vroeger veel verder moest voor rijden. En wat heb ik gewonnen? Een heggenschaar, een takkenschaar en een snoeizaag; en dan nog van een goed merk ook.
Zo zie je maar, gewoon volhouden met sudoku’s op te lossen en vroeg of laat valt er een prijs in je bus!

Misschien projecteer ik mijn eigen gevoelens wel onbewust op anderen, maar toch heb ik de indruk dat veel mensen er de laatste tijd nogal bedrukt en sip bijlopen.

Het tegen elkaar moeten opboksen van de rivaliserende SVHJ-genomineerden zal er ook geen goed aan doen; in bloggenland gaat het er overduidelijk wat minder gemoedelijk aan toe. Dat we regeringsloos aanmodderen, zal de doorsnee Belg een zorg wezen. Ikzelf sla de politieke bladzijden van mijn lijfkrant al een tijdje over en kijk enkel nog naar de foto’s en de karikaturen van de doodvermoeide en/of belachelijk voorgestelde politici. Zelfs voor de columns dienaangaande heb ik nog weinig interesse omdat ik de draad in heel het gebeuren ben kwijtgeraakt. Och, binnenkort verschijnt er toch weer een schematisch overzicht van de vorige verwikkelingen zodat ik weer kan volgen en ik – zoals het met de soap The Bold And The Beautiful gaat - eigenlijk niets gemist heb.

Toen ik Leterme vanavond op het journaal zag, had ik gemeend medelijden met hem. Zag die man er slecht uit! Zijn stem klonk hees en stil. Ik vroeg me af of die arme kerel een verkoudheid had of teveel had moeten roepen tijdens de vechtdebatten van de laatste dagen.

Eigenlijk is onze gemoedstoestand wel begrijpelijk in deze tijd van het jaar. Kinderen hebben er natuurlijk minder last van; die hebben namelijk het vooruitzicht van twee feestelijke aangelegenheden waarop ze hartstikke verwend zullen worden met hopen geschenken. Als toemaatje krijgen ze er nog es twee volle vakantieweken bovenop.

Menig ouder zit op dit eigenste moment beslist al met de handen in het haar en vraagt zich af of zijn eindejaarspremie zowel de verwarmingskosten als de vele cadeautjes, de dure Nieuwjaarsoutfit, het everzwijn met jefkes in rode wijn en dooierzwammen en de talrijke andere feestattributen zal kunnen dekken. En met zulke langgerekte feestdagen heb je nooit genoeg aan één enkel grootwarenhuisbezoek per week. Het aanschuiven in die ellenlange kassarijen is ook al niet bevorderlijk voor een optimale feeststemming. Ja, die euforistische 'for everybody peace on earth'--stemming die niemand missen wil maar waar iedereen eigenlijk een grondige hekel aan heeft.

Voor en na mag er stevig gezondigd worden tegen elke vorm van menselijk gedrag maar tijdens zijn we plots elkaars allerbeste vriendjes.

We zijn nog altijd voor. We kunnen nog een maandje chagrijnig dwarsbomen en de ergernissen van het afgelopen jaar opstapelen, aandikken, uitvergroten en uitspuwen. Er is nog net genoeg tijd om uitnodigingen te negeren en in eerste instantie verfrommeld te klasseren om ze daarna weer uit de papiermand te grabbelen. Want in het andere geval hebben we niets om naar uit te kijken en meedoen willen we zeker.
Wij zijn ons dus geestelijk aan het voorbereiden op een paar dagen geluk om het geluk.

Daarom lopen we er nu bedrukt en sip bij.

Puur synthetisch zijn ze, 99% polyester en 1% elasthane, een soort badstof. Geen enkele sok heeft ooit zo zacht en soepel aangevoeld.

Eerst wou ik er jullie niets over kwijt omdat ik die warme voetjes slechts mijn vriendinnetje en mezelf wilde gunnen. Maar ik dacht plots aan die duizenden mannen die hun vrouwtje tijdens deze kerstperiode gelukkig willen maken. Allez, voor jullie geef ik nog een tipje van de sluier mee. Vanuit het Duits vertaald zou je ze “Alleen deze” noemen. Kies voor de sokjes zonder de antislipkristalletjes, die zitten het lekkerst.

…of languit ligt te slapen op één of ander verwarmingstoestel of langharig kussentje, dan moet je er niet van schrikken dat muislief uit zijn schuilplaats komt en de laatste lekkere brokjes kattenvoedsel komt verorberen. Dit spektakel had ik nooit tevoren gezien. Hier lopen nota bene al eeuwenlang zes katten rond. Ook de poezenwereld is om zeep!

Ik was net niet snel genoeg om muis én schaaltje aan de achterdeur te zetten voor Minnie zich terugtrok. In mijn voorraadkast.

Studeren en tegelijkertijd tijdens de weekends werken; It’s a hard knock life for my daughter.

Haar vriendinnen, waarvan de meeste al gaan werken, zagen het wel zitten. Zich eens goed uitleven om de volgende dag uit te kunnen slapen. Een verjaardagsfeestje, een verkleedpartijtje. Veel amusanter dan die afgezaagde discotheekbezoeken.

Ze twijfelde, die dochter van me. Ze heeft immers, net als haar moeder, een achttal uurtjes nachtrust nodig en bovendien moest ze voor maandagmorgen nog een Engels werkstuk afleveren. Daarbij had ze geen idee in wie ze zich verkleden wou. Up-to-date als ik als moeder graag wil zijn, suggereerde ik haar om als Amy Winehouse te fungeren. Daarvoor hoefde ze zich enkel "maar" als drugs- en drankverslaafde te maquilleren en een pergola op haar hoofd te construeren. De 'Blacke's'-tattoo zou één van haar vriendinnen wel op haar borst signeren en het glinsterende hartje op haar arm zou ook wel te versieren zijn. Wonder boven wonder (menig moeder kan met mij beamen dat wij weinig originele voorstellen kunnen bieden) werd ze plots dolenthousiast over die idee. Mijn rode lievelingsrokje waar ik nooit meer in zal passen en dat ik halsstarrig in mijn kleerkast bewaar in de hoop op betere tijden, werd plots herontdekt. Het paarse vloekende topje, die miskoop van toen, werd vanonder de sokken gehaald en ik kon haar ook nog van dienst zijn met zwarte collants waarin een dikke ladder dreigend groter werd. De chique rode leren laarsjes waarmee haar grootmoeder in de jaren zeventig pronkte, maakten het geheel af; twaalf centimeter boven haar lengte van een meter tachtig zag ze er groots en versleten uit. Ze was een perfecte Winehouse, hoewel ze geen enkele sterke drank lust en steeds als BOB dienst doet. o />

Wat ik schrijf, ervaar ik ook echt. Mijn blog kan zwaar lijken maar niet iedereen heeft de gave om op een humoristische manier zijn wedervaren te vertellen.

Ik schrijf graag over hetgeen ik daadwerkelijk meemaak omwille van de meerwaarde die dit voor mezelf geeft in dit leven. Ik zou zo bijvoorbeeld ontelbare verhalen kunnen schrijven over mijn moeder die sinds de maand mei in een rusthuis verblijft. Ze zouden eerder thuishoren op een gespecialiseerde site waar mensen met dezelfde ervaringen terecht kunnen.

Soms maak ik prachtige dingen mee, zoals vandaag.

Mijn moeder is er nog steeds van overtuigd dat ze thuis is en dat alle mensen rondom haar op bezoek zijn. Die gedachtegang leidt vaak tot zeer gecompliceerde situaties waar wij noch de andere bewoners of het verplegend personeel een antwoord op kunnen verzinnen. Hoe zou je namelijk zelf reageren indien wildvreemde mensen ongedwongen in je huis zouden rondlopen?

Ik vond mijn moeder vanmiddag op haar vertrouwde plekje. Ze zag er erg netjes uit. Op maandagen ziet ze er steeds heel proper uit. Fris gewassen en pas terug van de kapper. Ze droeg de zijden beige Escada-bloes die mijn zus met alle omzichtigheid had gestreken.

Mijn moeder is altijd een heel kokette dame geweest.

Van ver al zag ik iets groenigs uit haar smalle decolleteetje steken. Toen ik dichterbij kwam, zag ik dat het groene blaadjes waren. Ik vroeg haar wie haar zo mooi had uitgedost. Ze had het zelf gedaan. Ze was bloemen gaan plukken vanmorgen, in haar tuin.

Aan de geweldige ficus die naast haar stond ontbrak een lange tak van meer dan een halve meter. Ik vond hem geheel terug onder mijn moeders zijden blouse. Ze vond het mooi, ik ook.

Ik vertrok, kreeg een kruisje en een kusje, vergrendelde haar deur en liet – zoals ze het me vroeg - de sleutel achter op het marmeren blad naast de trap. Zoals gewoonlijk.

Ik voelde me dit keer gelukkig toen ik haar verliet.

De bladeren vallen met pakken naar beneden. Het ene dwarrelt mooi, het andere valt vaal en vochtig. De natuur lacht me uit, smeekt niet meer om bijstand en laat zich in al zijn luiheid gaan. Geen kip die zich nog baadt in het avondzonnetje of zich wentelt in de korrelige, droge aarde. De kikkers zakken meedogenloos naar de bodem van de vijver. De eens zo mooie leliebladeren verleppen kwijnend en gaan blubberig kopje onder.

Het wordt zielig kaal in mijn tuin. De nog resterende besjes vallen ten prooi aan de sijsjes en de groenlingen die hun laatste biologisch voedsel meepikken. Nog enkele weken voor ze komen smeken om de vetbolletjes en de verse appeltjes die ik voor hen zal hangen op die plaatsen waar mijn zeskoppige poezenfamilie onmogelijk kan klimmen. Die tijgerachtigen hebben ook al geen fut meer; ze liggen winterdik te wezen op kussens, verwarmingsapparaten en liefst nog op mijn buik. Ook mijn favoriete merel zingt niet meer “Ready or not, here I come”; het deuntje dat slechts hij en ik sinds twee jaar begrijpen. Zal hij er volgend voorjaar ook weer zijn?

De lijster die een week geleden nog zo enthousiast zong, werd gisteren triomfantelijk, gehuld in nog slechts enkele pluimen, gedropt naast mijn computer. Ik had er hartzeer van en moest onverbiddelijk huilen.

Huilen ja, ik heb het zitten, die herfstblues, de voorbode van de echte winterblues. Geen korte rokjes meer, geen blote benen, geen stoelen meer te verschuiven naar waar de zon uiteindelijk onder gaat. Geen was meer die huppelend hangt te wapperen en zo zomers ruikt. Fletse kleuren, wallen, winterspek, slaapsokken, dikke truien, kunstmatig licht. Dat verlangen naar een nieuwe lente dat weer op toeval berust. Het hunkeren naar die zomer die evengoed nooit komen zal. De illusies van verleden jaar die nu pas werkelijkheid worden.

Mijn spiegelbeeld huilde gisteren mee en schreeuwde om een nieuw kapsel, een laagje blush, een modieuzere jeans, een drastisch dieet, nieuwe onderbroeken en vooral om een lach op mijn gezicht.

Ik werk eraan, ik werk eraan. Maar laat me eerst nog een potje huilen.
 

Dit jaar telde ik welgeteld één pompoen in de tuin. Niet eens zo'n grote ook, en dan nog volledig toevallig.
Mijn buurvrouw gooide vorig jaar een halfvergane pompoen in mijn kippenren. Die pikten mijn hoenders gretig op, waarna ze - excusez le mot - pompoenzaadkakjes achterlieten. Toen ik dit jaar een nieuwe border aanlegde, gebruikte ik ondermeer kippenmest als bodemverbeteraar. Eén van die zaadjes kreeg het in zijn hoofd om effectief wortel te schieten. Daaruit groeide een stevige plant, die me slechts één oranje vrucht opleverde. Vandaag transformeerde ik dat exemplaar tot een boosaardig uitziend halloweenkopje.

Alle tijdsaanduidingen in huis hadden al een flinke draai naar links gehad voor ik zaterdagnacht samen met het nieuwe winteruur het bed indook. De elektrische wekker op mijn nachttafel komt naar gewoonte slechts als laatste aan de beurt. Ik hou er namelijk van om voor mezelf het aangename schrikeffect te behouden om me nog enkele dagen in de waan te laten dat ik nog een uurtje langer kan slapen dan de realiteit het me toelaat.

Ik had hierbij echter niet gerekend met hetgeen zondagnacht zou gebeuren. Omstreeks een uur of één komt mijn dochter thuis met de boodschap dat ze ergens in Mechelen, toen ze haar vriendin naar het treinstation bracht, met de bumper van haar/mijn oude Skoda langs een onbenullig muurtje scheerde om daarna in een soort van put in het wegdek terecht te komen. Ik kan me die plaats in Mechelen nauwelijks voor de geest halen maar dat doet hier minder toe. Feit was dat die drie vierentwintigjarige vriendinnen de auto uit die put moesten sleuren en dat ze daarvoor meerdere duw- en trekmanoeuvres moesten bezigen, met het nodige motorgeloei tot gevolg. Ik kan me hun ernst- en lachsessies hierbij heel goed voor de geest halen. Het effect dat zulks op een tweederangssauto heeft, is me veel minder duidelijk.

Ze vertelde me dit verhaal bij aankomst erg losjes en ze was moe. In peignoir, met zoeklicht, zag ik slechts enkele krassen. De penetrante geur die uit de motorkap ontsnapte, rook verschroeid maar daar moest volgens ons slechts een nachtje en een windje overgaan. We gingen rustig slapen zoals twee auto-ondeskundigen het zouden doen.

In het volle daglicht was er de volgende morgen, op wat schrammen in de bumper na, helemaal niets aan de hand. Mijn dochter ging studentenwerken, ik streek haar was. Geen vuiltje aan de lucht, de auto startte met enkel een klein vies geurtje.

Ik zwaaide haar nog na toen ze zondagavond naar haar vriendje in Sint-Niklaas vertrok. De autobaan heeft ze nog net kunnen verlaten tot aan het kruispunt van het Shopping Center. Daar viel ze stil, schakelen was niet meer mogelijk. Ze startte de wagen opnieuw en kon in eerste versnelling nog voor de deur van haar liefste geraken. Waar een vader, een man, gelukkig aanwezig was.

De hulp van Touring werd ingeroepen. De wagen zou de volgende dag worden getakeld. Het voorval van de dag tevoren werd wijselijk verzwegen.

Mijn wekker liep af. Hij stond op zeven. Ik moest vroeger opstaan om er de Skodagarage van te verwittigen dat er mogelijk algauw een takelfirma voor hun deur zou staan. Ik zou hen smeken de wagen voor woensdag klaar te stomen. Woensdag, de dag waarop mijn dochter zich aan haar tweede rijexamenpoging waagt.

Het was nog pikdonker vanochtend toen ik naar mijn telefoon greep; mijn luie kippen sliepen nog.

Toen ik beneden kwam stond de keukenklok op zes. De krant, de sudoku, ze waren er al, doorweekt. Net als de zieke Skoda die omhoog werd gehesen.

Vannacht stel ik de tijd van mijn wekker bij. Daarna zal ik dromen van de nieuwe koppelingsplaat (inderdaad: gesneuveld als gevolg van het motorgeloei-manoeuvre van mijn dochter) en de daaraan verbonden kosten. Dat uurtje onwerkelijke rust zal een jaartje moeten wachten.

Dat gezegde over die problemen met kleine of grotere kinderen? Daarop volgt gelukkig weer een nieuwe morgen.

Kan ik er wat aan doen dat het weer bijna Allerheiligen is en dat er bij onze gemeente elk jaar meer en meer aanvragen binnenlopen van mensen die graag het graf van hun geliefde door iemand anders laten poetsen? Het vierde jaar dat ik hieraan deelneem, al had ik serieuze bedenkingen. Ik heb namelijk geen afgedankte jeans en bottines meer die een spat javel kunnen verdragen. En daarbij, ik heb me net een splinternieuwe wagen gekocht waarvan ik de stoelzittingen nog een tijdje proper wil houden. En mijn rug heeft het de laatste tijd ook erg te verduren gehad. Maar ja, ik heb weer eens toegegeven.

Er stonden nog een paar gloednieuwe Caterpillar boots op het overvolle schoenrek. Hét revelatiemerk van een aantal jaren terug. Eén van mijn dochters heeft ze een paar maanden gedragen tot het eindelijk weer lente werd. Nu staan ze daar enkel veel te klein te wezen. Die meiden dragen intussen meer dan schoenmaat 41 en moeten hun overzetboten nu in Nederland gaan zoeken. Met drie paar dikke fleecekousen, pasten ze me perfect.

Ik weet niet hoe het komt, maar eens aangekomen op het kerkhof voelde ik me rustiger worden. Het was bitter koud, doch de zon scheen.

Alhoewel, ik moest voortdurend denken aan die man die gisteren levend verbrandde in zijn wagen. Die vatte op de autobaan vuur toen een vrachtwagen door een klapband over kop ging en hem op het andere rijvak meesleurde. Die man was amper 30 en laat een vrouwtje en drie kleine kinderen achter. In De Standaard van vandaag las ik bovendien dat een getuige hem hoorde schreeuwen in zijn doodsstrijd.  Ik ben er al de hele tijd niet goed van. Hoe verschrikkelijk is zoiets?

Hoe kan dat vrouwtje leven met de gedachte dat haar man zoveel geleden heeft? Omstreeks de tijd van Allerheiligen is haar man gestorven, hoe kan ze het ooit vergeten? 

In de sereniteit van het kerkhof heb ik daarom extra mijn best gedaan om de graven zo mooi mogelijk te maken. Als troost, voor mezelf. Als medeleven voor dat vrouwtje dat alleen achterblijft met haar drie kindjes en haar leed.

Drie vrouwen zag ik bekvechten bij het graf van hun ouders over de geraniums die al dan niet nog moesten blijven staan. Ik heb ze een ijzige blik toegeworpen, zo ijzig dat ze er stil van werden. Want op een kerkhof moet je stil zijn, je mag glimlachen over het mooie dat is geweest maar je moet steeds bedenken dat het leven vergankelijk is. Ik heb Frans, Jakob en Julia toegesproken, dat hun graf nu weer netjes is en dat ik waarschijnlijk het volgende jaar terug kom.

Ik heb weer wat bijgeleerd; ik kreeg van een mevrouwtje een tandenborstel om de letters op de graven proper te krijgen.

Geef me geen eloges over hoe flink ik ben. Ik haat het als jullie zo doen. Ik ben gewoon weer graven gaan poetsen, ik heb erop gezeten en heb ze geschrobd en ze blinken weer. Ik hoop dat de nabestaanden blij zullen zijn maar dat zal ik nooit te weten komen.

Eigenlijk hoef ik geen reacties want de ervaring was mooi genoeg.

Ik dacht het al wel, dat ik zijn schelle roep had gehoord.
Hij had een beter zicht op zijn prooi nu hij, gezeten op een bijna kale tak, rechtstreeks in de vijver kon duiken.

Toen ik hem in mijn vizier kreeg, hield ik mijn adem in en bleef stokstijf wachten op zijn volgend mouvement. Ik zag hem "bidden", ik zag hem zijn snavel naar beneden richten, ik zag hem loodrecht onder water duiken om na twee seconden weer boven te komen met een klein visje.

Ik zag hoe hij zijn prooi doodsloeg op de tak van zijn uitkijkpost en hoe hij nadien bliksemsnel in de laurierhaag verdween.

Zo’n beeldschoon vogeltje weegt slechts 36 gram en kan een snelheid halen van meer dan 80 km per uur.

Sinds drie jaar bezoekt hij mijn tuin, in de lente brengt hij zijn vrouwtje mee. Hoe die twee paren, je moet het gezien hebben!

Mijn ijsvogeltje is terug! Het mooiste vogeltje dat ik ooit zag.

De foto werd genomen door een natuurfotograaf die hier twee jaar geleden, in het putje van de winter, zijn tent opsloeg. Gedurende een week maakte ik elke dag een wak in de bevroren vijver. En in dat kleine gaatje dook hij, mijn vriendje, wel honderden keren.

Vier jaar oud zijn Pauline en Poulette, de kippetjes in mijn "rusthuisren". Utgerekend op deze speciale dag verblijdden ze me met een prachtig ei. 

Het verbruik van eieren zit in ons landje trouwens in de lift. Tussen juli 2006 en juni 2007 kocht de gemiddelde Belg in totaal 96 eieren, dat zijn bijna twee eitjes meer dan het jaar voordien. Dat blijkt uit een onderzoek van het Vlaams Centrum voor Agro- en Visserijmarketing (VLAM).
"Opmerkelijk is dat alternatieve eieren nu de meest gekochte zijn: biologische eieren, scharreleieren en eieren uit vrije uitloop", aldus VLAM. Het aantal verkochte kooi-eieren daalde onder de helft van het totale aantal eieren.
Uit het onderzoek bij 3.000 Belgische gezinnen blijkt dat de aankopen van eieren voor 89 procent gebeurden in supermarkten, 4 procent werd rechtstreeks aangekocht bij de hoeve of de producent. Vandaag staat het product van de kip centraal; het is 'Wereld Ei Dag'.