Misschien projecteer ik mijn eigen gevoelens wel onbewust op anderen, maar toch heb ik de indruk dat veel mensen er de laatste tijd nogal bedrukt en sip bijlopen.

Het tegen elkaar moeten opboksen van de rivaliserende SVHJ-genomineerden zal er ook geen goed aan doen; in bloggenland gaat het er overduidelijk wat minder gemoedelijk aan toe. Dat we regeringsloos aanmodderen, zal de doorsnee Belg een zorg wezen. Ikzelf sla de politieke bladzijden van mijn lijfkrant al een tijdje over en kijk enkel nog naar de foto’s en de karikaturen van de doodvermoeide en/of belachelijk voorgestelde politici. Zelfs voor de columns dienaangaande heb ik nog weinig interesse omdat ik de draad in heel het gebeuren ben kwijtgeraakt. Och, binnenkort verschijnt er toch weer een schematisch overzicht van de vorige verwikkelingen zodat ik weer kan volgen en ik – zoals het met de soap The Bold And The Beautiful gaat - eigenlijk niets gemist heb.

Toen ik Leterme vanavond op het journaal zag, had ik gemeend medelijden met hem. Zag die man er slecht uit! Zijn stem klonk hees en stil. Ik vroeg me af of die arme kerel een verkoudheid had of teveel had moeten roepen tijdens de vechtdebatten van de laatste dagen.

Eigenlijk is onze gemoedstoestand wel begrijpelijk in deze tijd van het jaar. Kinderen hebben er natuurlijk minder last van; die hebben namelijk het vooruitzicht van twee feestelijke aangelegenheden waarop ze hartstikke verwend zullen worden met hopen geschenken. Als toemaatje krijgen ze er nog es twee volle vakantieweken bovenop.

Menig ouder zit op dit eigenste moment beslist al met de handen in het haar en vraagt zich af of zijn eindejaarspremie zowel de verwarmingskosten als de vele cadeautjes, de dure Nieuwjaarsoutfit, het everzwijn met jefkes in rode wijn en dooierzwammen en de talrijke andere feestattributen zal kunnen dekken. En met zulke langgerekte feestdagen heb je nooit genoeg aan één enkel grootwarenhuisbezoek per week. Het aanschuiven in die ellenlange kassarijen is ook al niet bevorderlijk voor een optimale feeststemming. Ja, die euforistische 'for everybody peace on earth'--stemming die niemand missen wil maar waar iedereen eigenlijk een grondige hekel aan heeft.

Voor en na mag er stevig gezondigd worden tegen elke vorm van menselijk gedrag maar tijdens zijn we plots elkaars allerbeste vriendjes.

We zijn nog altijd voor. We kunnen nog een maandje chagrijnig dwarsbomen en de ergernissen van het afgelopen jaar opstapelen, aandikken, uitvergroten en uitspuwen. Er is nog net genoeg tijd om uitnodigingen te negeren en in eerste instantie verfrommeld te klasseren om ze daarna weer uit de papiermand te grabbelen. Want in het andere geval hebben we niets om naar uit te kijken en meedoen willen we zeker.
Wij zijn ons dus geestelijk aan het voorbereiden op een paar dagen geluk om het geluk.

Daarom lopen we er nu bedrukt en sip bij.

Puur synthetisch zijn ze, 99% polyester en 1% elasthane, een soort badstof. Geen enkele sok heeft ooit zo zacht en soepel aangevoeld.

Eerst wou ik er jullie niets over kwijt omdat ik die warme voetjes slechts mijn vriendinnetje en mezelf wilde gunnen. Maar ik dacht plots aan die duizenden mannen die hun vrouwtje tijdens deze kerstperiode gelukkig willen maken. Allez, voor jullie geef ik nog een tipje van de sluier mee. Vanuit het Duits vertaald zou je ze “Alleen deze” noemen. Kies voor de sokjes zonder de antislipkristalletjes, die zitten het lekkerst.

…of languit ligt te slapen op één of ander verwarmingstoestel of langharig kussentje, dan moet je er niet van schrikken dat muislief uit zijn schuilplaats komt en de laatste lekkere brokjes kattenvoedsel komt verorberen. Dit spektakel had ik nooit tevoren gezien. Hier lopen nota bene al eeuwenlang zes katten rond. Ook de poezenwereld is om zeep!

Ik was net niet snel genoeg om muis én schaaltje aan de achterdeur te zetten voor Minnie zich terugtrok. In mijn voorraadkast.

Studeren en tegelijkertijd tijdens de weekends werken; It’s a hard knock life for my daughter.

Haar vriendinnen, waarvan de meeste al gaan werken, zagen het wel zitten. Zich eens goed uitleven om de volgende dag uit te kunnen slapen. Een verjaardagsfeestje, een verkleedpartijtje. Veel amusanter dan die afgezaagde discotheekbezoeken.

Ze twijfelde, die dochter van me. Ze heeft immers, net als haar moeder, een achttal uurtjes nachtrust nodig en bovendien moest ze voor maandagmorgen nog een Engels werkstuk afleveren. Daarbij had ze geen idee in wie ze zich verkleden wou. Up-to-date als ik als moeder graag wil zijn, suggereerde ik haar om als Amy Winehouse te fungeren. Daarvoor hoefde ze zich enkel "maar" als drugs- en drankverslaafde te maquilleren en een pergola op haar hoofd te construeren. De 'Blacke's'-tattoo zou één van haar vriendinnen wel op haar borst signeren en het glinsterende hartje op haar arm zou ook wel te versieren zijn. Wonder boven wonder (menig moeder kan met mij beamen dat wij weinig originele voorstellen kunnen bieden) werd ze plots dolenthousiast over die idee. Mijn rode lievelingsrokje waar ik nooit meer in zal passen en dat ik halsstarrig in mijn kleerkast bewaar in de hoop op betere tijden, werd plots herontdekt. Het paarse vloekende topje, die miskoop van toen, werd vanonder de sokken gehaald en ik kon haar ook nog van dienst zijn met zwarte collants waarin een dikke ladder dreigend groter werd. De chique rode leren laarsjes waarmee haar grootmoeder in de jaren zeventig pronkte, maakten het geheel af; twaalf centimeter boven haar lengte van een meter tachtig zag ze er groots en versleten uit. Ze was een perfecte Winehouse, hoewel ze geen enkele sterke drank lust en steeds als BOB dienst doet. o />

Wat ik schrijf, ervaar ik ook echt. Mijn blog kan zwaar lijken maar niet iedereen heeft de gave om op een humoristische manier zijn wedervaren te vertellen.

Ik schrijf graag over hetgeen ik daadwerkelijk meemaak omwille van de meerwaarde die dit voor mezelf geeft in dit leven. Ik zou zo bijvoorbeeld ontelbare verhalen kunnen schrijven over mijn moeder die sinds de maand mei in een rusthuis verblijft. Ze zouden eerder thuishoren op een gespecialiseerde site waar mensen met dezelfde ervaringen terecht kunnen.

Soms maak ik prachtige dingen mee, zoals vandaag.

Mijn moeder is er nog steeds van overtuigd dat ze thuis is en dat alle mensen rondom haar op bezoek zijn. Die gedachtegang leidt vaak tot zeer gecompliceerde situaties waar wij noch de andere bewoners of het verplegend personeel een antwoord op kunnen verzinnen. Hoe zou je namelijk zelf reageren indien wildvreemde mensen ongedwongen in je huis zouden rondlopen?

Ik vond mijn moeder vanmiddag op haar vertrouwde plekje. Ze zag er erg netjes uit. Op maandagen ziet ze er steeds heel proper uit. Fris gewassen en pas terug van de kapper. Ze droeg de zijden beige Escada-bloes die mijn zus met alle omzichtigheid had gestreken.

Mijn moeder is altijd een heel kokette dame geweest.

Van ver al zag ik iets groenigs uit haar smalle decolleteetje steken. Toen ik dichterbij kwam, zag ik dat het groene blaadjes waren. Ik vroeg haar wie haar zo mooi had uitgedost. Ze had het zelf gedaan. Ze was bloemen gaan plukken vanmorgen, in haar tuin.

Aan de geweldige ficus die naast haar stond ontbrak een lange tak van meer dan een halve meter. Ik vond hem geheel terug onder mijn moeders zijden blouse. Ze vond het mooi, ik ook.

Ik vertrok, kreeg een kruisje en een kusje, vergrendelde haar deur en liet – zoals ze het me vroeg - de sleutel achter op het marmeren blad naast de trap. Zoals gewoonlijk.

Ik voelde me dit keer gelukkig toen ik haar verliet.

De bladeren vallen met pakken naar beneden. Het ene dwarrelt mooi, het andere valt vaal en vochtig. De natuur lacht me uit, smeekt niet meer om bijstand en laat zich in al zijn luiheid gaan. Geen kip die zich nog baadt in het avondzonnetje of zich wentelt in de korrelige, droge aarde. De kikkers zakken meedogenloos naar de bodem van de vijver. De eens zo mooie leliebladeren verleppen kwijnend en gaan blubberig kopje onder.

Het wordt zielig kaal in mijn tuin. De nog resterende besjes vallen ten prooi aan de sijsjes en de groenlingen die hun laatste biologisch voedsel meepikken. Nog enkele weken voor ze komen smeken om de vetbolletjes en de verse appeltjes die ik voor hen zal hangen op die plaatsen waar mijn zeskoppige poezenfamilie onmogelijk kan klimmen. Die tijgerachtigen hebben ook al geen fut meer; ze liggen winterdik te wezen op kussens, verwarmingsapparaten en liefst nog op mijn buik. Ook mijn favoriete merel zingt niet meer “Ready or not, here I come”; het deuntje dat slechts hij en ik sinds twee jaar begrijpen. Zal hij er volgend voorjaar ook weer zijn?

De lijster die een week geleden nog zo enthousiast zong, werd gisteren triomfantelijk, gehuld in nog slechts enkele pluimen, gedropt naast mijn computer. Ik had er hartzeer van en moest onverbiddelijk huilen.

Huilen ja, ik heb het zitten, die herfstblues, de voorbode van de echte winterblues. Geen korte rokjes meer, geen blote benen, geen stoelen meer te verschuiven naar waar de zon uiteindelijk onder gaat. Geen was meer die huppelend hangt te wapperen en zo zomers ruikt. Fletse kleuren, wallen, winterspek, slaapsokken, dikke truien, kunstmatig licht. Dat verlangen naar een nieuwe lente dat weer op toeval berust. Het hunkeren naar die zomer die evengoed nooit komen zal. De illusies van verleden jaar die nu pas werkelijkheid worden.

Mijn spiegelbeeld huilde gisteren mee en schreeuwde om een nieuw kapsel, een laagje blush, een modieuzere jeans, een drastisch dieet, nieuwe onderbroeken en vooral om een lach op mijn gezicht.

Ik werk eraan, ik werk eraan. Maar laat me eerst nog een potje huilen.